DE STEM
'Een heel eenvo
bluesje is het
moeilijkst te spel
Bop Till You Drop uitverkoren voor 'Breda'
IK NIEUWS
eëist voor
aanrijding
Zwijgende konijntjes
in een grijs verleden
Vierde internationale
Avond der Accordeons
Saxofonist Hans Dulfer in tien muziekfrag
ORT
Aanrijding
Diefstal
Snelheidscontrole
KORT
Kwekerij van
hennep opgerold
Bergs orkest verdedigt nationale eer op concours van Jazz-festival
Brabant 1915-1940 op videoband
Zwaluw
VRIJDAG 17 MEI 1996 C3
winkelde in Terneuzen. Vanuit
haar schoudertas verdween
haar portemonnee met daarin
enkele honderden guldens.
Terneuzen - Op de kruising Al-
varezlaan/Katspolderlaan
vond een aanrijding plaats
Een 45-jarige automobilist uit
Terneuzen verleende geen
voorrang aan een 42-jarige
plaatsgenoot. Zware materiële
schade was het gevolg.
Hulst - Een bewoner van de
Zoutestraat heeft bij de politie
aangifte gedaan van diefstal.
Uit zijn woning zijn enkele
duizenden guldens meegeno
men.
Hulst - Bij een snelheidscon
trole op de Zoetevaart zijn der
tig processen-verbaal uitge
schreven. Ter plaatse geldt een
maximumsnelheid van 50, de
hoogst gemeten snelheid be
droeg 73.
Hl
de Canadese formatie Marty Hall
avin gaat niet door. De band heeft
;lkaar te gaan.
ios voor Alleenstaanden Kanaalzo-
en in cultureel centrum De Speije.
n een dansavond met bingo en ver-
lio Hollywood.
Deltan 1 3-0 (15-2, 15-3, 15-10).
Tweede klasse A: NHI-PSOVZ 1 3-0
(15-9, 17-15, 12-10).
Tweede klasse B: A&A 2-Tevore 1-2
(3-15, 4-15, 15-3), Voorwaarts-Del-
tan 2 3-1 (2-15, 16-14, 15-7,15-1).
Derde klasse A: PSOVZ 2-VC Schel
de 0-3 (reglementair), Foaks 4-
Scheldesport 3-0 (15-5, 16-14, 15-9),
V&SH-Havenschap 3-0 (15-0, 17-16,
15-7).
Derde klasse B: Foaks 3-Gemeente 2
2-1 (15-8,15-9,11-15), Wabeko-URS
3-0 (15-3, 15-11, 15-7), Dow 3-Cij-
souw 0-3 (5-15, 8-15, 6-15).
EINDSTANDEN
Eerste klasse A: 1. Dees 1 33 punten,
2. Foaks 1 26, 3. VC Notabene 24, 4.
Dow 1 17, 5. CIS 16, 6. Aster 1 9, 7.
Beldo 2.
Eerste klasse B: 1. A&A 1 26, 2. V&V
25, 3. De Pooter 21, 4. Vervaet 19, 5.
ING 14, 6. Foaks 2 13, 7. Echo/Audio
6.
Tweede klasse A: 1. De Hoop 27, 2.
Neelemans 26, 3. Dow 2 20, 4. Deltan
1 19, 5. PSOVZ 1 14, 6. NHI 9, 7. Ra-
bo 7.
Tweede klasse B: 1. Tevore 27,2. Ge
meente 24, 3. Dé'es 2 20, 4. Voor
waarts 20, 5. A&A 2 17, 6. Deltan 2
11,7. Philips 6.
Derde klasse A: 1. V&SH 33, 2. PS
OVZ 2 23, 3. Havenschap 17, 4. VC
Schelde 16, 5. Foaks 4 16,6. Schelde-
sport 15, 7. B&S 11.
Derde klasse B: 1. Cijsouw 29, 2.
Dow 3 25, 3. Aster 2 19, 4. Gemeente
2 15, 5. Wabeko 13, 6. Foaks 3 12, 7.
URS 11 punten.
ige M. E. uit Yerseke is woensdag
en maanden waarvan drie voor
ging van anderhalf jaar geëist,
vaardelijke deel inruilen voor 240
linkerbocht en gemakshalve nam
E. deze binnendoor. Doordat hij
een tegenligger niet had gezien
botste hij daar frontaal tegenop.
De bestuurder daarvan, de 28-ja-
rige A. Ramakers uit Geersdijk
werd door de voorruit geslingerd
en kwam om het leven. Het
slachtoffer droeg geen veilig
heidsgordel. E. zelf moest uit zijn
auto worden gezaagd en verbleef
met twee gebroken enkels en wat
andere gebroken botjes veertien
dagen in het ziekenhuis. Over
veertien dagen is de uitspraak.
Scharendijke - De politie heeft in
Scharendijke een hennepkweke
rijtje opgerold. Tijdens een huis
zoeking bij een 26-jarige inwoner
van dit dorp werd op zolder een
professionele kwekerij aange
troffen. De inmiddels geoogste
hennep hing er te drogen. De par
tij, met een waarde van zo'n 9UU
gulden, en alle spullen van
kwekerij zijn in beslag genomen.
een jaar tegen zich eisen. H., ab
soluut niet verslaafd, zat diep
de schulden en om daar een ein
aan te maken besloot hij med
vorig jaar in harddrugs te ga
handelen. Veel verstand had J
er niet van, maar de gebruik
vertelden hem precies hoe ze n
waar wilden hebben.
Via een semafoon kon H. Pre^
zien wie er had gebeld, wat er n
dig was en waar het moest w
den afgeleverd. Op 17
kwam er een eind aan zijn
del. Toen werd ér 23 gram coca -
ne en 100 gram versneden nero
ne in zijn woning aangetroliem
In alle drie de zaken wijst
rechtbank vonnis over veerw»
dagen.
nDe muziekgeschiedenis is de grond
waaruit ons denken is ontstaan en een
profetie voor de moderne muziek."
Hans Zender, componist
Gids
Dulfer vindt zichzelf iemand
voor 'achterafzaaltjes met foute
jeugd en wat incrowd' en minder
geschikt voor bijvoorbeeld pres
tigieuze award-uitreikingen,
waar hij moet opdraven samen
met Mariah Carey en Scatman
John.
„Soms word je ook door het soort
mensen aangesproken, waarvoor
je helemaal geen muziek wilt ma
ken. Die hebben je dan in een vi
deoclip gezien. Dan denk je: Je
zus, had ik dat maar nooit ge
daan."
Gelukkig is het succes tijdelijk.
Althans, die overtuiging heeft de
tenorsaxofonist zelf. „De eerste
cd liep als een trein, de tweede
Dig! is net uit, maar ook goed
ontvangen en ik durf er vergif op
in te nemen dat ze de derde de
grond inschrijven."
„Het maakt mij niets uit. Ik blijf
wel doorspelen. Hoewel, het zou
wel leuk zijn, als ik voor die tijd
zoveel heb verdiend, dat ik me
geen zorgen meer hoef te maken
over de auto en de hypotheek van
mijn huis."
Met het succes komt ook de be
langstelling van de media. Dulfer
rekent het geven van interviews
tot zijn hobby's: „Ik lui het liefst
de hele dag door." Als de verslag
gever zijn bandrecordertje te
voorschijn haalt voor een luister
test aan de hand van tien saxo
foon-fragmenten, gaat hij er eens
lekker voor zitten.
1 Now's the Time - Charlie Par-
ker Quartet (1953). Solo van Par
ker op altsaxofoon.
Direct na de eerste tonen: „Da's
m'n vader." Dan serieuzer: „Dit
is de grootste musicus van deze
eeuw. Iemand waar iedereen in
het jaar 2000 diep voor zou moe
ten buigen. Maar ja, hij heeft zijn
naam en zijn levensloop niet mee.
En dan hebben ze ook nog een
film over hem gemaakt, waarin
het alleen maar regent.
Als ik wil weten hoe slecht ik
speel, zet ik dit nummer op. Het
is een heel eenvoudig bluesje,
maar die zijn juist het moeilijkst
om te spelen. Een snel en inge
wikkeld Parker-nummer als
Donna Lee kan iedereen leren
spelen. Maar een simpel kutnum-
mertje, daar hebben veel muzi
kanten moeite mee."
I Salt Peanuts - Steve Coleman
Md Fire Elements (1994). Klas
siek bebop-n.umm.er van Dizzy
Wiespie uitgevoerd door heden-
®M</Se jazzsaxofonist.
Al bijna veertig jaar
werkt de tenorsaxofo
nist Hans Dulfer als
muzikant. En nog niet
eerder was hij zo popu
lair: fameus in Neder
land en aanbeden in
Japan. En toch bevalt
het succes de muzikant,
columnist, presentator
en 'vader van' maar
matig. „Het past niet
bij me. Ik ben er ook
niet goed genoeg voor.
Ik hoor tweedeklas-be
roemd te zijn."
Dulfer neuriet mee. „Dit is geen
uitvoering met Charlie Parker?
John Zorn misschien? Oh, is het
Steve Coleman. Tja, het heeft
weinig zin zo'n nummer. Is in het
verleden al zo goed gedaan."
3. All Blues - Miles Davis (1959).
Solo van John Coltrane op tenor
saxofoon.
Met een gezicht vol afgrijzen:
„Dit nummer heeft een heleboel
verkankerd. Coltrane heeft so
wieso een heleboel verkankerd.
Mensen hebben van hem heel an
dere dingen opgepikt, dan die
man ooit bedoeld heeft. Dat zie je
ook bij jazzrock-groepen. Die
roepen om het hardst dat ze zo
beïnvloed zijn door Miles Davis
en gaan dan vervolgens heel inge
wikkeld spelen. Dan vraag ik me
af: heb je Miles Davis wel eens
horen spelen? Dat was nooit inge
wikkeld. Maar op de een of ande
re manier hebben mensen dat er
uit geconcludeerd.
Overigens: Coltrane is natuurlijk
fantastisch. Die is als kind be
gonnen met het spelen van gekke
geluiden, is daarna als een waan
zinnige gaan studeren om uitein
delijk - om de cirkel rond te ma
ken- weer gekke geluiden te
gaan spelen, maar dan berede
neerd. Hèt bewijs dat studeren
geen zin heeft."
4. Oleo - James Carter Quartet
(1995). Standard van Sonny Rol
lins uitgevoerd door een van de
meest bejubelde jonge jazzsaxo
fonisten.
Dulfer luister en denkt na. „Is het
James Carter? Hij speelt heel
goed.
Jammer alleen dat-ie zo gehyped
wordt door de pers. Bij optredens
soleert hij trouwens ook veel te
lang. En het ergste is: z'n drum
mer swingt niet."
5. Shotgun - Junior Walker the
All-Stars (1965). Solo van de
saxofonist Junior Walker, die
toen nog deel uitmaaakte van de
fameuze Motown-stal.
Bij de eerste tonen: „Die is pas
dood. Ben ik erg van geschrok
ken, toen ik dat hoorde. Hij was
een van mijn grootste favorieten.
Ik ben door hem beïnvloed We
worden ook wel met elkaar ver
geleken. Hij piept hoog. Ik ook.
Dan krijg je dat. Zelf zou ik me
niet durven vergelijken met zo'n
man. Ik weet echt ontzettend
goed het verschil tussen muzi
kanten van dat kaliber en me
zelf."
6. Things are getting better - Piet
Noordijk Quartet (1993). De émi
nence grise van de Nederlandse
jazzsaxofonisten.
„Dit lijkt op Stanley Turrentine?
Piet Noordijk? Piet is heel goed.
Gewoon de beste in Nederland.
Buiten kijf. Ik heb twee weken
geleden nog met hem gespeeld."
7. Some Cow Fonque (More tea,
vicar?) - Buckshot LeFonque
(1994). Popproject van jazzsaxo
fonist Branford Marsalis. Dit
nummer was één seizoen lang de
herkenningstune van Van Kooten
en De Bie.
Dulfer denkt na. „Is.djt Neder
lands? Klinkt goed, maar de inzet
van die saxofoon is heel smake
loos... Oh, Branford Marsalis...
Wat een lui vind ik dat. Die man
is nooit ergens tevreden mee. Be
gint een triootje met Milt Hinton
op bas, maar dat komt niet echt
van de grond. Laat zich lumme
len om bij Jay Leno in de Tonight
Show te komen spelen. Een nor
maal mens weet vantevoren dat
je daar als muzikant weinig te
zoeken hebt. Af een toe een paar
maten blazen en wat grapjes ma
ken. Dan moet je achteraf ook
niet lopen zeiken dat die baan zo
tegenvalt. Nu heeft hij weer dat
Buckshot LeFonque-project en
zit hij weer te zeiken dat hij dit
eigenlijk niet wil. Dan denk ik:
Ga dan iets doen waar je wel zin
in hebt, eikel."
8. The Scream - US3 with Joshua
Redman. Jazzdancegroep met
veel geprezen jonge saxofonist
Redman als gastmuzikant.
„Dit ken ik niet. Naar dit soort
muziek luister ik nooit. Ver
schrikkelijke drummer trouwens.
Die heeft de klok horen luiden,
maar weet niet waar de klepel
hangt. Joshua Redman speelt
fantastisch. Die jongen is hart
stikke muzikaal. Klinkt de ene
keer als John Coltrane en de an
dere keer als Sonny Rollins. Echt
een eigen sound heeft hij nog
niet, nee. Maar kun je dat iemand
van een jaar of 24 kwalijk nemen?
Candy zeik ik ook wel eens aan
haar kop over een eigen geluid.
Maar dan zegt zij terecht: Jij hebt
alles gehoord en zien gebeuren.
En daar heeft ze nog gelijk in
ook. Ik heb Lester Young en
Coleman Hawkins nog zien op
treden, Duke Ellington, de Ike
Tina Turner Revue. Dexter Gor
don was een persoonlijke kennis,
ik heb nog gevist met Don Byas,
gebiljart met Ben Webster.
Doorbreken is voor de generatie
van Candy en Joshua Redman
ook veel moeilijker dan in mijn
tijd. Als saxofonist met een eigen
geluid moet je je nu eerst door
zestigduizend Coltrane-klonen
heenworstelen. Allemaal jongens
die op Berkeley hebben gestu
deerd, alles weten en alles kun
nen spelen. Er is gewoon veel,
kwalitatief goede middelmaat.
Door Candy zijn bijvoorbeeld een
heleboel meisjes saxofoon gaan
spelen en daar komt vast weer
een hele goede uit. Maar het
duurt wel langer, want die ene
procent die de moeite waard is,
moet zich eerst wel door de 99
procent heenwerken die ook met
een kort je rokje, blond haar en
zulke tieten op een podium staan
te toeteren."
9. Fat Groupie - The Houdini's
(1993). Nederlandse jazzgroep,
waarin toen nog Boris Vanderlek
- lid van Dulfers band - op tenor
sax speelde.
„Dit nummer ken ik wel... Zijn
het Ben van der Dungen en Jarmo
Hoogendijk? The Houdini's, na
tuurlijk. Ik heb die plaat thuis.
Als je een solo van Boris had la
ten horen, had ik het wel ge
hoord. Ze zijn goed bezig, hebben
een eigen soort muziek gecreëerd,
die aanleunt tegen de neobop."
10. So Curious - Total Touch
(1996). Solo van Hans' dochter
Candy Dulfer op altsaxofoon.
Lachend: „Die ken ik ook wel.
Een zwaar onderschatte saxofo-
niste." Dan gekscherend: „Is dit
David Sanborn of Candy? Die
Van onze verslaggever
Hun oude gele jassen en zwarte broeken hebben ze ingeruild
voor spiksplinternieuwe rode Italiaanse maatkostuums. Com
pleet met zilveren strikken en witte lakschoenen. Die nieuwe
outfit moet de mannen van Bop Till You Drop, het pop-jazzor
kest uit Bergen op Zoom, zondag op het podium van Het Turf
schip in Breda, wat meer cachet geven.
Het sextet vormt de enige Ne
derlandse inbreng op het presti-
Sieuze concours van het Interna
tionale Jazz-festival. „Een eer,"
■tóemt Kees Thijssen uit Bergen
°P Zoom die uitverkiezing. Zo'n
fegentig orkestjes uit de hele
WereiU stuurden een demo in.
i echts zes van hen konden met
O® artistieke talenten de jury
oermate bekoren dat ze een uit
nodiging voor de concours ont
vingen.
®°P Till You Drop verdedigt
ondag dus de kleuren van Ber-
Sen West-Brabant, de zuidelijke
ederlanden, ja feitelijk zelfs
'e van Amsterdam, om Ajax-
ainer Louis van Gaal te paro
diëren.
Hun tegenstrevers kennen ze al
en van naam: Jazz a Cinq
Zwitserland), Barcelona-Milan
Washboard (Spanje-Italië),
Swing 42 en Harlem Rhythm
Band (Frankrijk) en Original
Jazzmakers (Zweden).
Louis Prima
„We spelen muziek die het mid
den houdt tussen jazz uit het
eind van de jaren derig en jive
uit de jaren vijftig: geen pop,
geen jazz, wel met een scheut
rock en roll, deels in het idioom
van Joe Jackson op zijn cd Jum-
pin Jive, maar ook met invloeden
van Louis Prima en Louis Jor
dan", omschrijft Thijssen de stijl
van zijn orkest.
Ze spelen zondagmiddag twee
maal een half uur: eigen num
mers en werk van anderen.
„Maar wel allemaal eigen inter
pretaties en eigen arrangemen
ten". Met tweemaal in de week
Bop Till You Drop
repeteren en een flitsende act
durven de Bergse boppers de
strijd wel.
„We hangen de Olympische ge
dachte aan: winnen zou leuk
foto archief de stem
zijn, maar deelnemen aan zo'n
concours dat in Europa zo hoog
staat aangeschreven is op zich al
fantastisch".
Van plankenkoorts hopen Thijs
sen en de zijnen zondag geen last
te hebben. „We spelen in deze
formatie nog maar acht maan
den, maar de meesten hebben al
de nodige bühne-ervaring, hoe
wel voor tweeduizend mensen
optreden niet alledaags is".
Voordat Arno Kuipers (contra
bas) toe het gezelschap toetrad
heette de harde kern van het or
kest: Stoffer en Blik.
Ervaring
Fred de Ron (gitaar en zang),
Ruud de Kort (tenor- en so
praansax en zang), Jos Nuijten
(slagwerk), Jac Goddrie (piano)
veegden met Kees Thijssen
(zang, alt- en baritonsax) al zo'n
jaar of vijf uit alle hoeken en ga
ten jazz-melodieën bijeen. Te
rend op vele jaren ervaring in
roemruchte Bergse jazz-gezel-
schappen als de Bill Bounders
Big Band, Zjarretèl, the Cultiva
ted Swab Band en het popband
je Not Originals.
„We doen er alles aan om er zon
dag een sprankelend optreden
van te maken". Dan moet blijken
of hun enthousiasme aanslaat bij
het publiek en de jury in Het
Turfschip. Hun orkestnaam heb
ben de Bergenaren in ieder geval
mee. Bop Till You Drop betekent
immers in gewoon Nederlands:
'swingen tot je erbij neervalt'.
VRIJDAG 17 MEI 1996
DEEL D
Van onze verslaggever
Het Nederlands Filmarchief heeft een videoband op de
markt gebracht met opnamen uit het Noord-Brabant van
1915 tot 1940. 'Schitterende beelden van diverse plaatsen
in deze provincie die bekend staat om haar gezelligheid',
juicht een begeleidend schrijven. Het oorspronkelijke ma
teriaal op celluloid is, aldus het Filmarchief, 'na een kriti
sche selectie en zorgvuldige restauratie op video overgezet'.
Het resultaat is een 55 minu
ten durende selectie van mooie
plaatjes uit de oude doos (prijs
29,95). Brabanders uit een
grijs, of liever zwart-wit verle
den, doende met van alles en
nog wat.
De video voert langs een toe
vallige reeks gebeurtenissen:
wielerkoersen in Helmond,
Oss en Roosendaal, arbeiders
bij Philips, carnaval in Den
Bosch, het eeuwfeest van de
militaire academie in Breda,
de ingebruikstelling van een
'stroomlijnlocomotief' in Til
burg, kinderen in Helvoirt die
voor eieren langs de deuren
gaan met Pasen. De enige sa
menhang is dat het materiaal
bewaard is gebleven.
Wat vooral opvalt is dat het
gezag van de camera nog on
eindig veel groter was dan nu.
Steeds wanneer de indringer
die Brabantse mensen betrapt,
kijken ze gebiologeerd in de
lens. Als konijntjes in het felle
autolicht, argwanend en bijna
verlamd van schrik. Het krijgt
zelfs iets onwerkelijks: ano
nieme gezichten staren je re
gelrecht in de ogen vanuit een
vervlogen tijd.
Jammer is alleen dat de ma
kers nauwelijks enige toelich
ting geven. Het materiaal is
goeddeels afkomstig van stom
me films, dus van het geluid
word je niets wijzer. Sterker
nog: 'om de sfeer' besloot het
Nederlands Filmarchief pia
noklanken onder de beelden te
strooien.
Bij de locomotief, de wielren
ners, de Sinterklaas-intocht in
Breda, de hossende carnaval-
Iers, overal kabbelt hetzelfde,
onbestemde gepingel.
Het Filmarchief had voor dat
geld beter een verteller kun
nen inhuren met zo'n mooie
Polygoon-stem. Die had met
een simpel rondje langs de
stadsarchieven heel wat ver
helderende informatie kunnen
geven.
Nu blijf je zitten met tal van
onbeantwoorde vragen en die
flauwe piano.
Hans Dulfer: Candy zeik ik ook wel eens aan haar kop over een eigen geluid. Maar dan zegt zij te
recht: Jij hebt alles gehoord en zien gebeuren. En daar heeft ze nog gelijk in ook.foto archief de stem
Van onze verslaggever
Baarle-Nassau - Voor de vierde maal is het Kultureel Centrum
in Baarle-Nassau aanstaande zaterdag het podium voor de in
ternationale Avond der Accordeons.
kan ze namelijk perfect naspelen.
Dat komt, omdat ze een absoluut
gehoor heeft en een fantastisch
muzikaal geheugen. Het gevaar
lijke is dat je dan onbewust din
gen gaat naspelen. Ik heb dat
niet. Na verloop van tijd vergeet
ik zelfs mijn eigen nummers.
Candy kan ook heel pissig wor
den, als ik met haar band mee
speel en een nummer nog niet kan
naspelen, als zij het drie keer
heeft voorgespeeld.
Het is grappig dat we allebei po
pulair zijn in Japan. De laatste
keer dat ik er was werd ik geïn
terviewd door een Japanner die
me vroeg of ik een aanbevelings
kaartje kon schrijven, waarmee
hij dan goede sier kon maken als
Candy kwam.
Die verwachtte natuurlijk dat ik
er op zou schrijven hoe goed hij
als journalist was, maar in plaats
daarvan schreef ik: 'Kijk uit voor
deze knakker. Hij zit achter de
wijven aan.' Die journalist heeft
dat kaartje dus met een serieus
gezicht aan Candy gegeven. Die
heeft daar toen heel hard om
moeten lachen."
Hans Dulfer treedt zondag 19 mei
op in café Miller Time, Visserstraat
in Breda, aanvang 15 uur
De jaarlijkse accordeonhappe
ning wordt opgeluisterd door de
Engelse folk-rock-virtuoos John
Kirkpatrick, die met zijn squee-
zebox in talloze groepen heeft ge
speeld.
Behalve een accordeonist met een
staat van dienst van 20 jaar is
Kirkpatrick ook iemand die als
zanger en entertainer een show
weet te brengen. Hij is bijvoor
beeld een kundig beoefenaar van
het morris dancing.
Drie accordeonisten met een con
servatoria-diploma vormen het
Charivari Trio uit Arnhem. Zij
spelen werken uit de klassieke
muziek, plus hedendaagse tan
go's, walsen, milonga's, balkan
en filmmuziek.
Het Accordeon Ensemble Con
Brio uit Tilburg (20 personen)
completeert de Avond der Accor
deons met het spelen van oude
wereldhits, licht klassiek en po
pulaire muziek. De avond begint
om 21.00 uur, de toegang be
draagt 15.
Waarderen is herhalen. Wie voor
het eerst onwetend hersentjes eet,
reageert al naar gelang zijn on
verschrokkenheid geschokt of
verrast. Een tweede keer wordt
het koude water al lauw en na
nog enige moedige herhalingen,
begint zich een norm te zetten.
Pas na gewenning ontstaat een
kwaliteitsgevoel.
Met onbekende kunst is het niet
anders. Wie voor het eerst Varèse
hoort, weet niet wat hem over
komt en kijkt zijn ogen uit. Zo
veel slagwerktuig op een podium
is ongehoord. Voor het akoesti
sche pandemonium blijkt nauwe
lijks nog een extra te prikkelen
zenuw over. Na herhaalde oefe
ning opent het oor zich echter
voor het idioom en nog wat later
lukt het om tot waardering te ge
raken.
Zelfs simpele poëzie groeit onder
het herlezen. 'Dien avond en die
roze' van Gezelle ontluikt pas na
de zoveelste zonnestraal van een
hernieuwde blik. Het pijpen van
Boutens 'Goede Dood' wordt
eerst welluidend als de lezer mee
zingen kan en de 'geur van Nij-
hoffs hoger honing' verliest niet
eerder zijn weeïge lucht niet voor
de liefhebber ook bijna zelf 'om
laag gedwereld' is omdat het
'sneeuwt tussen zijn korven'.
Begrijpen en genieten vraagt om
herhaling. Gioachino Rossini be
seft dat. En toen hij een tijd geen
fut had voor nieuwe opera's las
hij en verklankte hij gedichten.
Vaak dezelfde. Zijn 'Ouder-
domszonden', Péchés de vieilles-
se, staan er vol mee. Zoals Me-
tastasio allereenvoudigste versje
'Mi lagnerö tacendo'. Keer op
keer heeft Rossini deze klacht
van een afgewezen geliefde op
nieuw op muziek gezet. Bij elke
herlezing ontdekte hij er weer
iets nieuws in, een andere invals
hoek, een nog niet ontdekt ac
cent.
Bij elkaar worden deze variaties
op eenzelfde literaire thema bijna
nooit uitgevoerd. Het zijn er te
veel en de lezingen zijn te uiteen
lopend om door een en dezelfde
interpretator geloofwaardig uit
gevoerd te worden. De jonge Ita
liaanse diva Cecilia Bartoli durf
de het zondagavond aan drie als
Spaanse dansen vermomde ver
sies op haar recital te zetten.
Bartoli met haar prachtige colo
ratuurtechniek en haar Rossini-
specialisatie is de eerst aangewe
zene om uit losse steentjes een
mozaïek van niet berustende bit
terheid te leggen. Uit de rest van
haar Amsterdamse liederenpro-
gramma bleek dat ze, als ver
moed, geen concertzangeres is.
Het klonk allemaal fraai, zuiver
en technisch bekwaam, maar
zonder hart. Dat kwam pas toen
Bartoli, die als Assepoester in
Rossini's La Cenerentola enor
me naam gemaakt heeft, aan
Rossini toekwam. Als een zwa
luw met fladderslag wiekend,
scherend langs telefoondraden
en met de wind meezwiepende
takken, kwam ze alsof het geen
enkele moeite kostte, steeds tref-
zuiver uit op alle intervalletjes en
reeksen van achtsten en zestien
den. Harmonisch hinnekend als
een uitgelaten jong veulen, melo
dieus snaterend of sierlijk bewe
gend, het klonk allemaal even
makkelijk.
Bartoli heeft de techniek van een
Callas, een ander stemtype welis
waar, mezzo en veel minder dra
matisch, maar een bel canto van
vroegere tijden. Nimmer meer
gehoord, altijd naar terugver
langd en nu ineens opnieuw voor
jaren beschikbaar. Luisteren en
herluisteren, genieten en waarde
ren van wat verdwenen leek,
blijkt weer mogelijk.
WÊÊÊ
mmRbhRHHH
