'Ik zou niet eens vrolijk willen zijn'
Bodem en zoldering
t U negatief.
Jg) TOYOTA
Schilder Pieter Defesche (75) over Limburg, bijbel en heimwee
genwoordigers m/v
North Sea Jazz verder
met beproefde formule
GROTE GIDS
D3
aren offsetdrukker
Van Leeuwen
IN BEELD
Zuil
Poëzie
EXPOSITIES KORT
Uit Nederland en Vlaanderen
Expositie over Louis Armstrong
De naakte mens van Sander Kletter
Ton Slits in Galerie Chassé
Werk van Jacquelien Beenen
DONDERDAG 9 MEI 1996
^nten vliegen
de oren.
Sv (het Duitse TNO) gekozen
Iste auto. De ADAC (de Duitse
Iteerde dat Toyota het minst
f merk is. In België wees
(Magazine Toyota aan als
merk. Evenals het Franse
Én het Engelse Topgear wees
le koop. In eigen land gaf de
lardeverhouding te zien bij de
lan het jaar 1995. En dat alles
|ns controleren. Tevens hebben
met de laatste TÜV-resultaten
Ie Toyota Airshow
kt niet zomaar uit de
lucht vallen.
Izich aangetrokken tot topkwaliteit,
F denken, sportiviteit en uitdaging.
|dt met de luchtvaart. Het is daarom
Lichtvaart elkaar al jaren geleden
I wel uit Toyota' s
ballon. Tot en
aat de showroom
Ier in het teken van de
I Bomvol met aanbiedingen
fgh zijn!
ansen op een prijs
hoog, heel hoog.
ealer Airshow-dagen maakt u al
showroom bezoekt. Kans op één
Toyota-fabriek in Burnaston (GB).
n van de 10 spectaculaire stunt
van de 50 rondvluchten boven
ien of kans op één van de 1.000
Kunt u nagaan wat uw kansen zijn
kans is dan in ieder geval groot dat
I peter van Vlerken
liet atelier van Pieter Defesche in
IJestraten vlamt het rood en bruist
lij-blauw van drie doeken die naast
!ar staan te wachten op de finis-
■U, touch. Twee ervan zijn berg-
lydschappen, geliefd thema van de
ICjurgse schilder. „Landschappen
Veen constante in mijn werk. Ze
L J, gen bron van leven, van groei-
jacht."
L vertelt van de wandelingen die hij
likte door de omgeving, hoe hij het
frjjchap op zich liet inwerken en zijn
Iffl,ringen deelde met zijn hond Jason.
vertrouwd is het om mij heen. Mijn
jt;k is doorspekt met waar ik ben opge
ld. Dat is een soort heimwee, al ben
Ihuiverig dat uit te spreken. Het klinkt
«sentimenteel. Wat ik als kind reeds
Jen heb, blijf ik met mij meedragen,
itdingen spelen een rol in mijn bevat-
fesvermogen."
j wandelen doet hij niet veel meer.
jjirde ouderdom willen zijn benen niet
rjtr als voorheen. Bovendien stierf de
J twen jaar geleden. „Daar heb ik
jitt van gehad. Hij was een vriend van
lil,, donkere ogen achter een zwaar
ïtnur. Grijze snor, lichtbruin van ni-
jae. Defesche praat met gedragen
Innemende man.
(hebben het over zijn kleuren, die
,,r sommigen als vrolijk worden erva-
j. Hij trekt een gezicht alsof hij juist
iis vies heeft gegeten. „Daar heb ik me
s over verbaasd. Feestelijk, zeg-
jzesoms ook. Wat is vrolijk? Er be-
n geen vrolijke kleuren. En ik ben
bmaal niet vrolijk, al lijkt het soms zo.
f zou niet eens vrolijk willen zijn. Voor
9 schilderij zijn maar twee aanduidin-
jk: öf het is ernstig en diep, öf
[i! is oppervlakkig en banaal."
ïi herinnert zich dat een docent op de
|takademie in Amsterdam, waar hij
s en net na de oorlog studeerde,
j landschappen „lachende heuvels"
üde. „Maar ik had ze geschilderd als
fe huilende heuvels van Limburg. Ik
t het nooit." Defesche grinnikt.
Ijgezicht weer in de plooi: „Een kleur
Ipas wat waard in combinatie met de
lui die ernaast staat. Kleuren moeten
(uien,intens zijn."
lerken
lij zijn studie al zowat had afge-
ng Defesche in de leer bij Hein-
li Campendonk, laatste overlevende
adeBlaue Rei ter. „Ik was toen in het
idium dat ik dacht met kunst decora
te en monumentale dingen te moeten
aken in relatie met architectuur. Fres-
is-in-lood. Mijn Limburgse ach-
jond zal daarbij een rol hebben ge
ld. De kerken. Charles Eyck. Het
k me aan, mogelijk ook omdat het
|mmiddel was mij als kunstenaar maat-
iappelijk staande te houden. Maar
;ing uit naar het vrije schilde
rt kleuren van glas-in-lood zijn zeker
V betekenis geweest op mijn werk als
felder Maar ik heb altijd een goed
|!eurgevoel gehad, als kind al. Toen ik
tin de kakstoel zat, tekende en schil
lede ik al. Ik heb het gewoon. Vroeger
P'i dat niet over mijn lippen hebben
Wen. Maar als oude man mag ik het
fgen, toch?" Weer die innemende
"lach.
ij vertelt van een bezoek aan de Ge-
"chtniskirche in Berlijn, waar hij bij-
toor van Amerikaans Topklasse Ivoor
aar hoofdkantoor in regio Breda
ïieuw te openen kantoren in regio
\n op Zoom en 's-Hertogenbosch:
slechtbetaalde job
i een lastige baas
a rotcollega's
zonder doorgroeimogelijkheden
laai niet representatief
I zeer lui, en wilt volgend jaar pas
een oersaaie job
tprodukt vertegenwoordigen.
aar dan kunnen wij U helaas betaalde
i, op zoek naar een snelle, goed bet»,
idien u onmiddellijk vrij bent, en
jto, bel dan op werkdagen tusse
10 uur naar afdeling personeelszakei
Tel.nr.: 0162-519787. -
Met spoed gevraagd
ïet Heidelberg GTO/GTO/Z drukpers
ier ervaring onnodig te solliciteren.
10 jaar, salariëring volgens Grati
onische informatie: 076 - 5713®^8ek naar:
sollicitaties met c.v. binnen 1 wee*
Drukkerij Helmer b.v. 5713888
I 7 - 4817 ZE Breda. Tel. 076 - b/ m
Pieter Defesche: „Wat ik als kind reeds gezien heb, blijf ik met mij meedragen.'
kans uit de bank viel vanwege de plas
blauw licht die binnenviel. „Alles is een
kwestie van maat. Dit was walgelijk.
Katholieke vormgeving in onze tijd is
een hachelijke zaak."
„De kathedraal van Chartres, daar was
ik helemaal kapot van toen ik hem zag.
Campendonk zette zich af tegen de Lim
burgse glazeniers die zoveel grisaille ge
bruikten dat er bijna geen licht doorheen
kwam. Hij vond dat kerkgangers een
kerkboek moesten kunnen lezen. Dat
glas glas moet zijn, heb ik onthouden van
hem. Aan de andere kant: sommige ker
ken, zoals de Spaanse, zijn pikdonker en
dat geeft zo'n bijzondere, mystieke sfeer,
dat ik dat eigenlijk veel fijner vind."
Rode bergen
Spanje. Zijn geliefde reisbestemming.
Hij vierde er onlangs zijn 75e verjaardag,
in de Sierra Bermeja. Hij maakte veel
schilderijen die betrekking hebben op
deze Rode Bergen. Ze zijn hoger dan de
Limburgse heuvels. Zijn ze in werkelijk
heid rood? „Misschien, onder bepaalde
lichtomstandigheden. Ik maak ze rood,
punt uit. Ik vind dat alles verhevigd
moet worden."
Bij Defesche zit de droom tussen waar
neming en verbeelding. „Ik voel me niet
een echte landschapsschilder. Ik inter
preteer. Ik verwerk wat ik onderga. De
landschappen zijn de bron, de inspiratie.
De een is er nuchter onder, de ander ro
mantisch. Ikzelf ben een dromer, denk
ik. Ze zijn mijn fantasie. Ze zijn halluci-
nair."
Zijn landschappen roepen iets op van
een bijbelse sfeer. Maar Defesche zelf
weet het niet zo zeker. „Ik ben gegrepen
door religieuze dingen, al vanaf het be
gin. Maar of mijn werk bijbels is, kan ik
niet beoordelen."
Toch waren werken voor zijn allereerste
tentoonstelling, vele jaren geleden in
Nouvelles Images in Den Haag, geïnspi
reerd op het Limburgse katholicisme.
Herinneringen uit de bijbel van zijn
jeugd. „Ik heb dat oude boek nog. Met il
lustraties van Doré. Het heeft als kind
een ontzaglijke indruk op me gemaakt.
De kaft is eraf. Het is een en al ezelsoor.
Sommige dingen draag je je hele leven
met je mee, zonder het te beseffen."
Braambos
Een van zijn lievelingsonderwerpen is
het brandend braambos. „Ik was gegre
pen door dat verhaal." Hij moet diep na
denken waar het ook weer om ging.
Abraham, Isaac, of was het toch Moses?
„Ik zal wel weer niet goed hebben opge
let tijdens de les." Een kind moest geof-
FOTO FRANK VAN HELFTEREN
ferd worden. „Dat is toch het verschrik
kelijkste wat je je kunt voorstellen. Een
jongen die in de vlammen staart, dat
beeld is me altijd bijgebleven."
Don Quichote, nog zo'n lievelingsthema.
Defesche gaat vergeefs op zoek naar een
boekje, waarin hij antwoord heeft gege
ven op het waarom van die steeds terug
kerende figuur. Hij kan het niet vinden.
„Verdomme", mompelt hij opnieuw.
„Zeg je eens iets zinnigs, kun je het niet
meer terugvinden."
„De klassieken, de bijbel, andere verha
len. Ze gaan over het leven, waaraan we
allemaal onderdanig zijn. Waarom daar
dan niet uit putten? Don Quichote vind
ik bij voorbaat sympathiek. De ridder
van de droevige figuur. Een fantast en
een idealist. Spontaan, dapper zijnson-
danks. Hij had dat kinderlijke, ik denk
dat dat me aanspreekt."
Waartegen strijdt Pieter Defesche? „Ik
verzet me. Tegen maniërisme, tegen mo
de. Hoogstwaarschijnlijk strijd ik tegen
mezelf. Er zit in elk mens iets dualis
tisch, het goed en het kwaad. Maar je
kunt alles benoemen en analyseren, er
moet iets overblijven."
Dan kom je uit bij religieuze mystiek.
„In de loop der jaren wil ik hoe langer
hoe minder weten. Er zijn wel verklarin
gen, maar laat anderen die maar zoeken.
Wat mij aanspreekt is de vormgeving en
de stijl van de kunstwerken die ze ver
heffen boven het plaatje en boven het
symbool en die ze hun geheimzinnige be
tekenis en sfeergeladenheid geven. De
manier waarop de verf is opgebracht, de
combinatie van kleuren."
Bedreigend
De landschappen van Defesche worden
soms als bedreigend ervaren, misschien
tegenover de nietige, vaak eenzame figu
ren die erin staan afgebeeld. „Dat kan
best", zegt de schilder. „Ik voel me soms
ook bedreigd. De wereld is verschrikke
lijk. Oorlog, terrorisme, de fiscus. Voor
dat je het weet krijg je een opdonder, of
word je omver gereden. Het leven wordt
nu agressiever geleefd dan vroeger. Bo
vendien maakt ouderdom kwetsbaar.
Maar dat heeft allemaal niet zoveel met
mijn werk te maken."
Een van zijn doeken, Het atelier getiteld,
komt ter sprake. De kunstenaar heeft
zichzelf afgebeeld. Uitvergroot is de
hand van de schilder.
„Die is belangrijk natuurlijk." Maar los
van de hand vliegt het penseel spontaan
af op een doek dat in brand lijkt te staan.
„Het penseel doet het werk, als een be
zwerend gebaar. Hier moet iets als inspi
ratie gebeurd zijn. Het greep allemaal
ineens in elkaar."
In het atelier, het werkelijke, niet het ge
schilderde, staat een zwarte vleugel te
glanzen. „Ik begeleidde mijn vrouw toen
ze serieus met zangstudie bezig was. Ze
heeft een mooie stem. Maar door de leef
tijd zijn haar stembanden minder gewor
den. Ik speelde met plezier, maar het be
vredigt niet als je het niet continu vol
houdt. Een deuntje is gauw gespeeld,
maar dat wil ik niet."
Hoewel hij ook voor piano aanleg had,
koos hij al jong voor het tekenen en
schilderen. „Dat kwam het dichtst bij
me. Het penseel lag direct in de hand.
Hoe technischer alles wordt, hoe meer
weerstand ik voel. Met waterverf was ik
al snel heel bedreven. Je zag direct resu-
laat."
Traditie
Later, op de akademie waren Appel en
Comeille studiegenoten van Defesche.
Zijn werk is wel in verband gebracht met
dat van Cobra, geheel ten onrechte vindt
hij.
„Er was voor mij geen enkele aanleidng
bij Cobra te willen horen. Ik vond mezelf
in die tijd interessanter dan de hele Co
bra bij elkaar. Zij hadden er zin in om
grenzen te doorbreken. Ik ben geen revo
lutionair, dat zal wel met mijn natuur te
maken hebben."
U was meer gehecht aan traditie.
„Ja, ofschoon ik geëxperimenteerd heb
bij het leven. Ik heb een hele klassieke
opleiding gehad. Toen ik de Prix de Ro
me won, heb ik een jaar lang door Italië
gezworven en de oude meesters bestu
deerd. Daar, bij de Romeinse wandschil
derkunst liggen mijn wortels."
Net als de Cobra-schilders zegt Defesche
destijds te hebben gestreefd naar een on
bevangen, noem het kinderlijke manier
van schilderen. Direct, los van de wetten
van de Renaissance, ontdaan van het
leerplan dat aan het vak zo'n grote bete
kenis toekende dat het tenslotte saai
werd. Maar hun werkwijze was hem te
agressief, hun uitgangspunten waren
hem te infantiel.
Crogidijk 54 - Tel. 076-57120001
)AAL B.V - Scherpdeel 20 - Tel. 0
KREBBEKX - Pr. Reinierstaat 3 -
1MOBIELBEDRIJF ANDREAE BA- -
1232.
Iteldend kunstenaar Birgitt van
I «acht uit Breda heeft haar oude
Iïoonboerderij weer tot podium
van een manifestatie
I® eigentijdse kunst. Alleen
I* die plek en gelegenheid
I Feinstalleerd. Ingeklemd tussen
grillige, grootsteedse uit-
-eksels van Breda en misschien
I® nieuwe prooi voor de onstil -
I landhonger. Een eiland in
lfc stad, tijdelijk het podium
■^oorbeelden.
1 :(i and ceiling heet de manifes-
-- dat betekent zo ongeveer
Ito en plafond, bodem en zol-
I pg- De titel geeft in elk geval
I'scheiding weer tussen de twee
I 'tonden werelden hoog en
I maar ook binnen en buiten.
4e tegenstelling is nog verder
""'breidbaar tot aarde en lucht,
en licht. Noties die bij
ijl tot ^et gebied van de
Ifo-'t U'wkunst behoren.
14? kunstenaars doen mee
IProject en daartoe heb-
L 20wel binnen in een van
luT®* u's buiten rond de
|ilj „i een beeld geïnstal-
"innen wil hier zeggen:
|t 1 Plrfond, in de hoogte
L?iten is hier op en in de
lr.. "4t is de kunstenaar die
?e uitersten bij elkaar pro-
te brengen door er een be-
liie'w jaan te verBinden. Maar
stanrt a?'s v°krekt zich op af
in p« i ^et ene beeld ziet
!i,k „ij kunstenaar weet je dat
rs in de omgeving een
liar n °j 'eSenP0°l bevindt,
P dat moment onzicht-
iussen
ij.'-terwiE
,et huis en de tuin. Al die 32
iar T '"wuciii unz-iuiii/-
|i!kii?SSendetwee beelden die
4[W" verbinden zitten al-
et mus en de tuin. Al die 32
lero 4 jrte'ïen' 'os van bun
I van die piel?61"1®' 'n ieder geval
Uww? e kunst spint gaan-
1 web van draden die
door het huis bij elkaar gehou
den worden. Zo'n huis met een
bijbehorende onorthodoxe tuin
wordt ineens belangrijk. Dat be
nadrukken van de plaats is het
meest bijzondere aspect van de
ze presentatie, een bijzonderheid
die uitgaat boven het niveau van
de individuele werken. Waar in
sommige gevallen de bijdrage
gewoon zwak is (Camiel van
Breedam, Ruud Dijkers, José
Heerkens) drukt de ruimte het
werk ook helemaal weg. Alleen
de sterke blijft hier overeind, en
dat is zoals altijd de kunstenaar
die wat te zeggen heeft.
Sterk, dat is beeldende kunst die
zich een duidelijke aanwezig
heid bevecht in deze omgeving.
Waar je in deze context dus niet
omheen kunt. Dat zijn bij voor
beeld de twee beelden van Cou-
zijn van Leeuwen die een gevoel
van spanning om zich heen op
roepen. Binnen hangt aan het
plafond een eigenaardig gesne
den en gehakt houten beeld. Een
lange arm die uit het plafond
steekt en die via een verdikking
halverwege uitloopt in een bijna
vierkant golvend vlak dat zich
schuin omhoog weer beweegt.
Half bewerkt, dus half onbe
werkt en ongeschilderd hout.
Lang en robuust, althans in deze
ruimte. Het is alsof plafond en
vloer, beide natuurlijk ook van
hout, naar elkaar toe worden ge
trokken, zonder elkaar hier ooit
te raken. De leegte blijft be
staan.
Tussen hoog en laag wringt het
beeld de ruimte uit elkaar en wij
vragen ons af waar het begint en
waar het eindigt. Wat kortom
hoog is en wat laag. Buiten gaat
Van Leeuwen in omgekeerde
richting. In een werkloze, beton-
Door Frits de Coninck
Beeld in hout van Couzijn van Leeuwen.
FOTO SEPPIE GROOT
nen waterput met een onpeilbare
(on)diepte heeft hij grofgesneden
of gezaagde, ronde, houten klos
sen bevestigd. Pukkels op een
stenen huid. De dingen zelf stel
len niet zo veel voor, maar span
nend is hun verhouding tussen
de rand van de put en de lokken
de diepte. Tussen de positie van
de kijker en het zwarte gat in de
aarde waarvan niet te raden valt
op welke diepte het eindigt.
Het aardige van deze opzet is dat
je in sommige gevallen een beeld
binnen pas goed kunt duiden als
je de pendant buiten gezien hebt.
De beelden blijken soms na
drukkelijk naar elkaar te vra
gen. Birgitt van Bracht heeft in
het midden van een kamer een
zuil van kunststofdraden opge
richt, licht, plastic en transpa
rant en tegelijkertijd door het
ronde volume een duidelijke
plek opeisend. Zo zeer zelfs dat
het beeld klem hangt temidden
van de veelheid andere beelden
die zich allemaal een vierkante
meter plafond hebben eigen ge
maakt. Buiten naast het huis
heeft ze een min of meer vier
kante totem gezet van stro en
leem dat ze uit een oude water
loop gegraven heeft. Het forse en
gesloten aanzien correspondeert
op eenvoudige, heldere manier
met het beeld binnen.
Johan Claassen heeft binnen een
schitterend beeld gehangen, een
beeld dat alleen maar van zijn
hand kan zijn. Twee, over de
lengte geknakte maskers, ab
stracties van een gezicht, met
een uitstraling van verwonde
ring. De twee koppen zoeken
steun en beschutting bij elkaar
terwijl hun onderkant langs een
eigen weg de ruimte ingaat. Aan
de rechter kop hangt een lange
maansikkel die de afstand tus
sen hemel en aarde wil doorsnij
den en die daarmee voor ons op
maat brengt. De andere kop ein
digt al snel in een houten klos en
een handvat, de vorm van werk
tuigen die de ploeterende men
senhand tot nuttig doel zouden
kunnen dienen. Geesten van het
platteland.
Buiten staat een grap: uit de aar
de rijst een kleine gedaante op
die met de vinger terugwijst
naar binnen met de mededeling
dat 'de twee beelden van Johan
Claassen hebben besloten (bin
nen) samen te zijn'. Zo, met hu
mor dus, kun je buiten en binnen
ook verbinden.
Van de Bredase Yvon Né zijn er
twee eigensoortige bijdragen, op
het gebied van de poëzie en, ui
teraard, op het gebied van de
beeldende kunst. De twee kan
ten van een kunstenaarschap. In
huis heeft ze zes silhouetten van
golfkarton met ijzeren pinnen en
een plaat aan het plafond gehan
gen. Van een witte onderlaag
voorzien en in dikke, zwarte lij
nen betekend. Zes contouren, in
verschillende graad van licha
melijke verkramping, beelden
van de dood die hangt tussen he
mel en aarde.
Buiten heeft ze het verhaal
voortgezet. Een tegenhanger in
ruimtelijke zin, een vervolg in
inhoudelijk opzicht. Ze heeft de
aarde opengekrabd en in de put
vier golfkartonnen gedaantes
met de kop naar beneden neer
gezet. Niet gehangen maar gezet,
en met een glasplaat afgedekt
die schitterend de hemel weer
spiegelt en daarmee de binnen
kant van de aarde aan ons zoe
kend oog onttrekt. Niet het duis
ter maar het daglicht schermt de
schrale mensvormen van ons af.
Verdwenen in het gat van de
aarde.
Het gewicht van de beelden laat
zich pas goed ervaren bij het le
zen van het gedicht dat Yvon Né
bij wijze van inleiding bij de ca
talogus heeft geschreven. Een
inleiding in metaforen die een
verbeelding zijn van de plek
waar alles zich afspeelt. Het
woord wordt beeld, met een veel
intenser strekking dan waartoe
haar sculpturale beelden in deze
bijdrage kennelijk in staat zijn.
Haar poëzie blijft dicht bij wat
haar onmiddellijke omgeving
aanreikt. Ze spreekt van binnen
en buiten, van hoog grijpen en
laag zoeken, het licht dat in de
aarde opgaat en temidden van
die onmetelijke ruimte de dich
ter die zich een plaats wil be
vechten.
Haar poëzie verovert een vrij
heid op de taal die associaties en
metaforen oplevert die veel meer
kanten bieden dan haar beel
dend werk. Ineens besef je dat
paradoxaal genoeg haar ruimte
lijk werk eendimensionaal is en
haar poëzie juist meer en andere
dimensies blootgeeft. Haar beel
den zijn, anders gezegd, meer
idee dan substantie. Dat biedt
rijke kansen aan de poëzie maar
is te weinig om een beeld tot be
leving te brengen.
'Soil and ceiling', Achter Emer 9,
Breda-Noord. Tot 3 juni. Open:
donderdag t/m zondag van 12
tot 17 uur.
Door Wil Kester
Den Haag - Met de Nederland
se première van Robert Alt
mans nieuwste speelfilm Kan
sas City wordt op vrijdag 12
juli het 21ste North Sea Jazz
Festival in Den Haag geopend.
Dat is ongeveer de enige nieu
wigheid die presentator Joop
van Zijl bij de bekendmaking
van de programmering van het
festival wist te melden. Kansas
City is 'natuurlijk' een jazz-
film.
Dat North Sea Jazz het bij het
oude wil houden is begrijpelijk.
De voorgaande twintig edities
is de beproefde formule bijzon
der succesvol gebleken, zoals
vorig jaar nog bleek met 71.000
bezoekers. Dus ook nu weer is
het van 12 tot en met 14 juli in
het Haagse Congresgebouw een
komen en gaan van gevestigde
namen en nieuw talent uit de
jazz- en blueshoek, terwijl ook
fusion, salsa, soul, funk en hip
hop aan bod zullen komen.
En net als vorig jaar bezwoer
Van Zijl ons zuinig te zijn op de
oudjes, 'nu het nog kan'. Dit
betekent weer optredens van
veteranen als Oscar Peterson,
Clark Terry, Lionel Hampton,
Horace Silver, McCoy Tyner en
de zeer bejaarde Braziliaanse
gitarist Baden Powell op een
van de veertien podia, waar per
dag gemiddeld zo'n zestig con
certen zullen worden gegeven.
Een van die podia is gelegen in
het openlucht amfi-theater dat
momenteel tegen het Congres
gebouw wordt gebouwd. Het
komt in de plaats van het Tuin
paviljoen, omdat de grond
waarop die tent jaarlijks werd
opgetrokken een andere be
stemming heeft gekregen. De
realisering van het amfi-thea-
ter is een onderdeel van een
overeenkomst tussen de ge
meente Den Haag en North
Sea-eigenaar Mojo. Hierin is
opgenomen, dat het festival
ook de komende tien jaar in de
residentie zal worden gehou
den.
Of veteranen als de Hamp en
Betty Carter het einde van dat
decennium halen moet worden
afgewacht. Een betere kans
daarop maken natuurlijk ver
tegenwoordigers van de jonge
generatie als de pianist Julian
Joseph en de gitarist Mark
Whitfield die dit jaar op het
festival in actie komen.
Een aantal concerten is gecon
centreerd rond vier verschil
lende thema's. In Special tribu
tes wordt een muzikaal eerbe
toon gebracht aan legendari
sche jazzmusici. Toetsenist
Chick Corea brengt bijvoor
beeld een saluut aan pianist
Bud Powell. Optredens van de
Carla Bley Band, de Blue Note
All Star Band en het Dutch
Jazz Orchestra, dat muziek
brengt van pianist Rob Madna,
vallen onder het thema Big
Bands en All Star Bands.
Beroemde combinaties is ook al
zo'n thema. Zo verschijnt saxo
fonist Branford Marsalis sa
men met zijn vader, pianist El-
lis Marsalis op het podium. En
in de categorie virtuoze pianis
ten zijn verschillende genera
ties te beluisteren, van Oscar
Peterson tot Jacky Terrasson.
Het bluesprogramma is zoals
gebruikelijk op North Sea van
sterk gehalte. B.B. King laat
zijn Lucille weer huilen, net als
rock and roll-legende Little Ri
chard; Van 'The Man' Morrison
is er weer, Buddy Guy, Otis
Rush en Luther Allison. Ook
Jools Holland komt met zijn r
b-band op het podium.
De Statenhal herbergt weer de
acts, die meer naar de pop nei
gen. Daaronder bevinden zich
bijvoorbeeld Carlos Santana,
een all-star-reünie van funk-
grootmeesters George Clinton
en Bootsy Collins, Isaac 'Shaft'
Hayes en Larry Graham met
zijn Graham Central Station.
De nominaties voor de Bird
Awards, de onderscheidingen
die North Sea Jazz jaarlijks
toekent aan personen die zich
verdienstelijk hebben gemaakt
voor de jazz, zijn inmiddels ook
bekend. Pianisten scoren dit
jaar hoog. In de categorie 'na
tionaal' zijn dat naast klarinet
tist Michael Moore Cees Slin
ger en Jasper van 't Hof.
Voor de 'Special Appreciation'
komen zelfs drie pianisten in
aanmerking: Pim Jacobs, Keith
Jarrett en (weer) Cees Slinger.
In de categorie 'buitenland' ligt
de nadruk op trompet. Naast
bassist Ray Brown zijn Wynton
Marsalis en Clark Terry geno
mineerd. Medio juni worden de
winnaars bekendgemaakt.
Oscar Peterson
In De Beyerd wordt op zaterdag 11 mei de tentoonstelling Ver na
Vermeer geopend met werk van 25 toonaangevende schilders uit
Nederland en Vlaanderen. Uitgangspunt van de expositie is het
gelijknamige boek dat onlangs verscheen bij de Stichting Ons
Erfdeel. Het boek is samengesteld en geschreven door Ludo Bek
kers en Beyerd-conservator Elly Stegeman. Enkele van de deelne
mende kunstenaars zullen op zaterdag 18 mei aanwezig zijn in De
Beyerd voor een rondetafelgesprek over 'Het Geheim van de
Schilderkunst'. De Beyerd, Boschstraat 22, is geopend van dins
dag t/m vrijdag van 10.00-17.00 uur, op zaterdag en zondag van
13.00-17.00 uur. (t/m 16 juni)
Ter gelegenheid van zijn 25e sterfdag organiseert de Stichting
Jazz Ten Toon in Breda een tentoonstelling over het fenomeen
Louis Armstrong onder de titel Satchmo the Legend. De tentoon
stelling wordt zondag 12 mei om 15.00 uur geopend in de Waalse
Kerk aan de Catharinastraat. De opening wordt opgeluisterd
door het gelegnheidstrio The Jazz Ambassadors, bestaande uit
Bent Persson (trompet), Joep Peeters (piano) en Brooks Tegler
(drums). De tentoonstelling loopt door gedurende het Jazz Festi
val. (t/m 19 mei)
De naakte mens, liefde en verleiding zijn de centrale thema's in
het werk van Sander Kletter, dat vanaf vrijdag 10 mei te zien is in
Galerie de Mollegangen in Bergen op Zoom, onder de titel Besoin
d'Amour. Schoonheid, vergankelijkheid en eenzaamheid spelen
een rol in dit werk. De kunstenaar, bezig met het opzetten van een
privé academie in Scheemda (Gr), zal tijdens Open Ateliers op 18
en 19 mei in de galerie aanwezig zijn. Het adres van de Mollegan
gen is Molstraat 12-14. Openingstijden vrijdag 10.00-21.00 uur,
zaterdag 10.00-17.00 uur.
In Galerie Chassé, gesitueerd in het Chassé Theater te Breda, is
vanaf maandag 13 mei een tentoonstelling te zien met werk van
Ton Slits. Het gaat om gemengde technieken en installaties. Het
werk bestaat doorgaans letterlijk uit lagen, waarbij de onderste
laag als drager zich in kleur en textuur onderscheidt van de bo
venste laag met de voorstelling. Openingen in de bovenste laag
versterken het idee van een meervoudige opbouw. Geopend dage
lijks van 13.00-18.00 uur, zondags gesloten, (t/m 27 juni)
In Galerie Segeren, Raadhuisstraat 10-12, Breda-Ginneken,
wordt op zaterdag 11 mei om 16.30 uur een tentoonstelling geo
pend van grafiek en tekeningen van Jacquelien Beenen. De gale
rie, gelegen om de hoek van de Ginnekenmarkt, is geopend tijdens
winkeiuren. (t/m 29 juni)
