Jw<^
De Huizenmarkt
ERS
1TIEK
Een huis uit de
jaren zestig
'Toen we hier net
woonden, waren
we een attractie'
HEEKSHOP
dankzij één
ng
m voor een
END advies
15-565391
15-614700
a
Wie veel
geld
heeft,
kan zich
permitteren
om
veeleisend
te zijn
BELEN
F WERKING
het contrast of
■ken.
1 vrijblijvende
imerwcrken
DE STEM
Wie zoekt naar een huis tussen de twee en
drie-en-een-halve ton
te besteden heeft, komt ras tot de ontdekking dat er voor
dat geld weinig bijzonders te koop is.
En is de locatie gewild, zoals in het Ginneken in Breda,
dan heb je voor vier ton maar heel weinig.
Hoe anders is het als je wat meer te besteden hebt.
Dan lijkt het of je naar verhouding veel
meer huis voor je geld krijgt.
Aan een huis van een miljoen zie je ook af dat het
een miljoen moet kosten,
bij een rijtjeshuis van vier ton heb je toch al gauw het
onbehagelijke gevoel dat je te veel betaalt.
Door Jan van Zuilen
EL. 0114-671212
huis èn leven
i$ uw situatie
hypotheek
.Waarom we hier wonen?"
Bob Dekker (61) kijkt vragend zijn eigen huis aan. Het is een
ruime eindwoning, type doorzon met voor- en achtertuin en
carport, gelegen aan het Klaverveld in Prinsenbeek.
„Nu ik er over nadenk: toeval. Puur toeval," beantwoordt
Dekker de vraag.
Dat toeval duurt al bijna 32 jaar. Zolang al wonen hij en zijn
vrouw Georgette in dit huis. „Dat is sinds 1964. Toen zijn we
getrouwd. Er was in die tijd nog best een behoorlijke woning
nood. Je mocht blij zijn als er wat was. Hier in Prinsenbeek
werden toevallig huizen gebouwd, dus zijn we hieV gaan wo
nen. Maar op dat moment hadden we niks met Prinsenbeek,
we wisten niet eens dat het dorp bestond. Het had ook net zo
goed Terheijden of Ulvenhout kunnen zijn. Het enige wat voor
opstelde was dat ik vanuit mijn nieuwe huis binnen redelijke
'rjdop mijn werk in Rotterdam zou kunnen zijn."
De woningen aan het Klaverveld waren het begin van de uit
breiding van Prinsenbeek in zuidelijke richting. Nu is het
rondom volgebouwd, maar toen Bob en Georgette er pas kwa
len wonen, hadden ze nog vrij uitzicht op Breda. Vanuit hun
woonkamer konden ze de toren van de Grote Kerk in Breda
zien staan.
Voor de autochtone bevolking waren de nieuwe huizen en
Pieuwe mensen een attractie. Bob herinnert zich: „Toen we
oior net woonden, was de straat nog niet klaar en waren er
log geen tuintjes aangelegd. Op zondagmiddag stonden men
sen uit het dorp bij de nieuwe mensen door de ramen naar bin-
Pen te kijken,"
Voor Georgette was de overgang nog groter. „Bob voer in die
%L We waren nog geen drie weken getrouwd of hij ging voor
vijf en een halve maand naar zee. Zat ik in mijn eentje in een
voor mij wildvreemde omgeving."
De familie en vrienden vonden het in het begin ook maar niks.
wat moeten jullie in dat boerengat? vroegen ze.
Dat hebben Bob en Georgette zelf ook weieens gedacht, niet
temin zijn ze Prinsenbeek toch altijd trouw gebleven. „Het is
eerder andersom," zegt Georgette. „Als ik nu kijk hoe mijn
tamilie woont in Spijkenisse, Rotterdam en Dordrecht, zeggen
ytf geef ons Prinsenbeek maar".
aar komt bij dat hun huis eigenlijk een heel aardig huis is,
er na na een aantal verbouwingen. Er is twee keer een
meuwe keuken in gekomen, de houten ramen en kozijnen zijn
varvangen door kunststof en het huis is naar achteren uitge-
I '^kk waardoor het een stuk ruimer is geworden. Bob: „We
ben vaak genoeg naar andere huizen gekeken, ook omdat
financieel gezien wel iets duurder hadden kunnen gaan
*°nen, maar het is er toch nooit van gekomen. Als we gingen
ergelijken, kwamen toch iedere keer weer tot de conclusie
we net zo goed konden blijven wonen waar we woonden,
om nu voor een metertje meer kamer een ton meer te be-
vind ik iets te gortig.
eaal wordt het toch nooit, weet Georgette. „Kennissen van
ns "ebben al vier keer een nieuw huis gebouwd en wat zeg-
Als we het nog een vijfde keer mogen doen, doen we
toch weer anders.",
enige reden die ze nu nog zouden kunnen bedenken om
n ""is ooit te verkopen, zijn de kinderen. Georgette: „De
eer r?nt 'n ®ussum> de ander in Amsterdam. Vooral nu het
'e kleinkind onderweg is, bekruipt ons toch het gevoel dat
Sfaag iets dichterbij zouden wonen."
r|
rel. (0114)31 52 99
(0114) 3104 72
Fax (0114) 31 97 57
Bob Dekker voor zijn huis in Prinsenbeek: „We hebben
vaak genoeg naar andere huizen gekeken, maar we kwa
men toch iedere keer weer tot de conclusie dat we net zo
goed konden blijven wonen waar we woonden.
foto de stem johan van gurp
ZATERDAG 27 APRIL 1996
Aan de rand van het Mastbos bij Breda staat dit huis te koop. De vraagprijs is f 1,1 miljoen. Alleen al aan "kosten koper' komt daar
zo'n tien procent bedrag bovenop.
Een
miljoen
of
meer
industrieterrein Hazeldonk, ergens
halverwege Zevenbergen en Etten-
Leur. Één lichtpuntje: het ligt aan de
Mark, maar helaas zie je die niet. Wat
je wel rondom ziet zijn silo's, loodsen,
fabriekshallen, werktuigen en overal
getraliede hekwerken.
Het huis is eigendom van de familie
Van Dongen. Sinds het te koop staat, is
de familie overspoeld door kijkers,
maar kopen, ho maar. „Ze knappen al
lemaal af op de ligging," weet mevrouw
Van Dongen, „maar daar is de vraag
prijs dan ook naar. Als dit huis midden
in een dorp of stad had gestaan, zou het
met gemak acht a negen ton opbrengen,
zelfs zonder die 2000 meter tuin die je
er hier bijkrijgt."
Het wachten is op die ene liefhebber
die de nadelen van het verder ideale en
uitstekende huis op de koop toe neemt.
Dat is ook een kwestie van gewenning,
meent mevrouw Van Dongen. „Wij wo
nen hier nu zelf bijna twintig jaar. Op
een gegeven moment weet je niet beter.
Dan hoor of zie je niets meer van de be
drijven die hier gevestigd zijn en dan
vind je het vanzelfsprekend dat je voor
iedere boodschap in de auto moet
springen om naar Zevenbergen of Bre
da te rijden. Toen de kinderen nog
klein-waren had ik soms het gevoel dat
ik de hele dag bezig was met halen en
brengen, naar school, tussen de middag
naar huis, uit school, naar de gym, naar
muziekles, naar tennis. Maar dat houdt
ook een keer op, nu zijn ze oud genoeg
om alles op de fiets te doen, de oudste
zit in Breda op school, die stapt hier
voor de deur op de bus."
De ligging op het industrieterrein heeft
ook onvermoede voordelen. Zo betaalt
de familie Van Dongen slechts 135,-
onroerend goedbelasting.
HERENGRACHT
Veel kleiner, maar wel bijzonder mooi
en fraai gelegen is het huis aan de He
rengracht in Drimmelen, dat voor 4,5
ton te koop staat.
De naam Herengracht alleen al. Als je
het in Nederland over de Herengracht
hebt, heb je het over Amsterdam. Het
dorpje Drimmelen heeft echter ook een
Herengracht en net als de Amsterdam
se Herengracht staan is het er nog erg
mooi, ook. Dat is voor de bewoonster
van het te koop staande pand, me
vrouw Nell de Bats, een vanzelfspre
kende zaak. „Herengrachten zijn over
al mooi, of het nu in Amsterdam is of in
Drimmelen," zegt ze met Frans accent,
want mevrouw De Bats is een geboren
Parisiënne. Dan zal ze Drimmelen wel
iets te veel een klein dorp vinden, gis
sen we naar de reden van het bordje te
koop achter het raam. Het tegendeel is
waar. Drimmelen en met name de He
rengracht bevalt het echtpaar Bats zo
goed dat ze een eindje verderop in de
straat een ander huis hebben gekocht,
ook een beschermd' monument, zeker
zo apart als wat ze nu hebben, maar
met een grotere tuin. „Ik ben dol op
tuinieren," verklaart mevrouw De
Bats.
Aan de Burgemeester de Manlaan aan
de rand van het Mastbos bij Breda
.staat op nummer 9 een bordje te koop
in de tuin. Het is niet de grootste villa
in deze omgeving, wel een hele mooie.
Je kunt er niet langs komen of er staat
wel iemand naar te kijken. De meesten
kunnen er alleen maar van dromen met
een vraagprijs van ƒ1,1 miljoen. Alleen
al aan 'kosten koper' komt daar zo'n
tien procent bedrag bovenop.
Schul en Partners hebben het object in
portefeuille. Op ons verzoek rekent
Schul even de maandlasten uit bij vol
ledige financiering. „Laten we uitgaan
van een jaarinkomen van 150.000,-,
want dat moet je toch minstens verdie
nen om je zo'n huis te kunnen permitte
ren," denkt Schul.
Hij komt dan uit op een bruto-maand-
last aan rente eh aflossing van 8298,-
waarvan na aftrek van belasting een
netto maandlast van ƒ4917,- resteert.
Er zijn mensen die het bruto niet ver
dienen.
Door Jan van Zuilen
zin is." In de klasse van anderhalf mil
joen heeft Meeüs momenteel een huis
aan het Wilhelminapark in portefeuil
le. Het wordt aangeprezen als een
'riante, zeer stijlvolle stadsvilla met ga
rage en aangebouwde praktijkruimte'.
Het dateert uit 1937 en is gebouwd
naar een ontwerp van bouwmeester
F.A. Eschauzier.
Anderhalf mjljoen gulden is veel geld,
maar voor dit object relatief weinig,
meent Mol. „Als je het nieuw zou moe
ten bouwen op die plek en met zoveel
grond (ruim 2000m2) er omheen, zou je
veel meer geld kwijt zijn."
Het is een huis voor een echte liefheb
ber, zegt Mol en het is nog maar de
vraag of die gevonden wordt. „Het is
zeer apart, je moet eigenlijk spreken
van een semi-monument, maar daar
door heeft het tevens een aantal beper
kingen. Niet iedereen is gecharmeerd
van ornamenten en siersmeedwerk en
niet iedereen zal de hokkerige indeling
op prijs stellen. Het is typisch een huis
uit de tijd dat artsen- en notarissenge-
zinnen met acht tot tien kinderen in
zulke huizen woonden, maar die klasse
bestaat niet meer. De nouveau riche
stelt andere eisen. Die houdt van strak
en modem. Dat wil niet zeggen dat ze
dit huis niet zouden kopen, maar als ze
het kopen zullen ze dat vooral doen
vanwege de perfecte lokatie en je hebt
best kans dat ze het dan helemaal ver
bouwen."
MASTBOS
De ligging van een huis is altijd belang
rijk maar in de echt dure klasse speelt
dat zo mogelijk een nog belangrijkere
rol. Meewus heeft in de bossen in Al
phen een volgens Mol 'perfect huis' te
koop, maar er mankeert één ding aan:
.„Het had aan de Burgemeester de Man-
laan in Breda moeten staan. Dan zou
het drie tot vier ton meer waard zijn."
Het Mastbos is een uitgesproken toplo
catie. Dat wordt vooral bepaald door
de wetenschap dat het een uniek plekje
is en altijd zal blijven, zegt Mol. „Bos
rijke omgevingen zijn er meer, maar er
is maar één Mastbos bij Breda. Dat was
vijftig jaar geleden al zo, dat is nu zo en
dat zal het vijftig jaar later nog zijn."
In het buitengebied van Schijf is on-
In de klasse van anderhalf miljoen zit dit huis aan het Wilhelminapark in Breda. Het wordt aangeprezen als een 'riante, zeer stijlvol
le stadsvilla'. Het is een huis voor een echte liefhebber en het is nog maar de vraag of die gevonden wordt, foto's de stem/johan van gurp
Klopt ook wel," zegt make
laar R. Schul van Make
laardij Schonck, Schul
Steverink uit Breda. „Voor
het geld wat je in het Gin
neken aan een rijtjeshuis kwijt bent,
bouw je een nieuw huis en hou je nog
dik geld over. Bij een huis van een mil
joen of meer is dat andersom. Dan kost
een bestaand huis minder dan wanneer
je het nieuw zou moeten laten bou
wen."
Dat heeft alles te maken met het gege
ven dat de vraag naar echt dure huizen
zeer beperkt is. Directeur M. Mol van
Makelaardij Meeüs: „Voor een huis van
twee ton staan honderd kopers in de rij.
Bij een huis van drie ton zijn dat er nog
vijftig, bij een huis van vier ton nog
maar 25 en zo worden het er steeds
minder. Voor een huis van een miljoen
of meer blijven nog maar een of hooguit
twee serieuze kandidaten over, omdat
de groep mensen die zoveel voor een
huis kan betalen nu eenmaal erg klein
is."
Als je zoveel geld uit kunt geven, kun je
je ook permitteren om kritisch en veel
eisend te zijn, zegt Mol. „Mensen die
iets zoeken in de prijsklasse van een
miljoen of meer hoeven meestal ook
niet zo nodig te verhuizen. Ze wonen al
goed, maar willen nog iets mooiers. Die
hebben allé tijd om op hun gemak rond
te kijken en af te wachten tot er iets te
koop komt dat him echt honderd pro
cent aanstaat. Met minder nemen ze
ook geen genoegen en hoeven ze ook
niet te nemen, want er staat geen rij an
dere kopers te wachten, die hen op
jaagt. In de meer gangbare prijsklasse,
vooral die tussen de twee en drie ton
heb je dat wel. Daar moet je als koper
vaak het een en ander voor lief nemen.
Doe je dat niet, dan is een ander met
het huis weg."
VERBOUWEN
langs een kapitale bungalow, na onge
veer een jaar te koop te hebben ge
staan, van eigenaar veranderd. De
vraagprijs was ruim een miljoen. De
koper is reclame-maker J. Smit uit
Rotterdam, directeur en mede-eigenaar
van een reclamebureau met vijftig man
personeel in dienst. „Dat verdient goed
genoeg om zo'n huis te kunnen kopen,"
zegt Smit enigszins besmuikt, want hij
vindt het niet iets om mee te koop te lo
pen. „Als je in Nederland in zo'n huis
woont, word je toch al met de nodige
afgunst bekeken. Dat moet je vooral
niet aanwakkeren door in de schijn
werper te gaan staan. "Dat het nu juist
of all places Schijf is geworden, heeft te
maken met jeugdherinneringen van
Smit. „Als kind kwam- ik heel vaak bij
een oom en een tante die op landgoed
de Kniphorst bij Schijf woonden.
Schijf heeft altijd aan me getrokken. Ik
ging er nog weieens toeren met mijn
vrouw en tijdens een van die ritjes za
gen we die bungalow te koop staan. We
waren er meteen verliefd op. We wisten
meteen: dit wordt het huis voor de rest
van ons leven."
Momenteel wordt de bungalow van
binnen verbouwd. „Niet omdat de oor
spronkelijke inrichting niet goed ge
noeg zou zijn, alleen wij hebben een
andere smaak. Als je eindelijk het huis
van je dromen hebt gevonden, wil je
dat het ook honderd procent naar je zin
is. Dan ga je niet op plavuizen zitten
die je zelf nooit uitgekozen zou heb
ben," zegt Smit.
Droomhuizen zijn duur en als ze niet
duur zijn, mankeert er iets aan. Het
kan niet waar zijn, weet je eigenlijk al
als je de vraagprijs onder de adverten
tie met foto in de makelaarskrant ziet:
525.000 voor een ruim, vrijstaand he
renhuis met 2000 vierkante meter
grond eromheen. Goed, het staat blij
kens de advertentie in makelaarskrant
in het dorp Langeweg, maar dat kan
niet de verklaring zijn dat het zo goed
koop is. Er moet dus iets anders aan de
hand zijn. Toch maar eens gaan kijken
en als je dan bij het opgegeven adres
arriveert, hoef je er niet eens je auto
voor uit om te zien wat er mis mee is: de
ligging op een industrieterrein. Het
huis dat er op de foto in het makelaars-
krantje uit ziet als een droomhuis, staat
als een vlag op een moderschuit op het
Als kopers uit de dure categorie een
maal hun zinnen op een bepaald huis
hebben gezet, speelt geld eigenlijk geen
rol meer. „Mensen die anderhalf mil
joen voor een huis neertellen, leggen er
met gemak nog een miljoen bovenop
voor een verbouwing," zegt Mol. Dat is
niet eens zo onlogisch, vindt hij. „Als je
zoveel aan een huis uitgeeft, wil je ook
dat het echt honderd procent naar je
