DE STEM
Honderd jaar eenzaamheid
Leeg en kapot over de meet in Roubaix, slechts opgevangen door een handdoek
B
94e Parijs-Roubaix
FINISH
Roubaix
260 km
Hein BELGIË
Camphin-en-Pévèle
Wannehain
Cysoinq
1 3
Aarenberg
iValenciennes
Querenaing
ravitaillering °^0n
kasseien
(tot. 50,2 km)
volgauto's
START
Compiègne
**Q
In onze JBE disco
nu de grootste
keuze geluid-, licht
en effectapparatuur
esbosstraat 14 Breda/Princenhage Tel. 076-5212881
Sport
ZATERDAG 13 APRIL 1996 DEEL
A advieskoers
vk vorige koers
sk slotkoers gisteren
a laten
b bieden
c ex claim
d ex dividend
e gedaan /bieden
f gedaan /laten
g bieden en ex dividend
h laten en dividend
k gedaan en laten ex dividend
I gedaan en bieden ex dividend
979
0,90
0,80
466
1,80
2,20
603
3,40
3,70
781
3,00
3,30
475
10,50
8,90
850
27,00
26,00
750
23,70
24,50
482
0,40 a
0,90
817
1,10
1,80
691
0,60 a
0,90
537
1,70
2,40
562
0,90
1,50
574
2,85
2,80
735
0,30
0,30
638
1,05
1,00
1419
2,80
2,60
927
9,70
9,50 b
p cn
493
7.70
O,w
7,60
626
10,30
8,50 b
628
6,30 a
5,20
1112
3,20
2,20
605
8,60
8,10
781
6,20
5,50
00
620
4,30
3,90
689
0,50 a
0,40
1924
1,30
1,00 a
1471
2,40
2,20 a
599
4,20
4,80
633
5,40
5,80
.00
920
2,60 a
2,60
580
3,80 b
2,10
624
0,30
0,20
.00
542
4,40
4,90
.00
1141
2,20
2,40
,00
731
1,00
1,10
.00
822
0,80 a
0,40
,00
494
3,80
3,40
,00
1025
1,50
0,80
,00
694
4,20
3,50 b
,00
1777
1,30
0,90
,00
871
14,80
15,90 a
,00
560
2,80
2,60
,00
611
5,50
6,70
,00
616
3,60
4,10
,00
1113
0,60
0,40
,00
557
1,30
1,20
,00
1282
0,70
0,50
.50
738
2,40
2,30
L
582
1.60a
LOO tL
g, te weten groothandel
men e.d. ,e n$
'59 Glanssa B.V., Postbaan 46,
(te. Onder de handelsnaam: Gla"ss van.
rvaardiging van-, import en expo
groothandel in biologische rei 9
Idelen. Glanssa Trade: grootb®"®
huur, im- en export van horecab
den en horeca-meubilair. ,,s jp
I760 B.K.M., Brouwerijstraat 38,
'agenberg. Klussenbedrijf. h bur.
'761 Transes Tr.e.c.adv.- i n»M'
Es B.V., Grote Markt 5,4811 XL Breda
irrichten van advies en resew» en
amheden op het gebied van ve
rvoer en aanverwante terreinw-ju,.
ruimste zin van het woord. Het com.
van software en het verlenen
jterdiensten, waaronder harow
iiten, zulks in de ruimste zin vanin be.
smede het deelnemen in-, nna (nrectie
ng nemen bij-, overnemen va- ffl(t
»eren over andere onderneming6
soortgelijk of aanverwant00 hedrijl
in Van Gilks Glazenwassers»6^.
51 Van Haagen Dynamische Beveili-
gssystemen, Evertsenweg 27, 481S A»
da. Het ontwikkjelen vana, het [aten pro-
:eren, alsmede de groothandel in dynr
che beveiligings- en toegangsconr
.tornon. ..«n
[152 't „Veerhuisje", Krekelberg 42, W
Roosendaal. Groothandel in decora®
terialen, cadeau-artikelen en kleinme j
en. Voor in- en rondom het huis.
,'53 „Mahe" Schilderwerken, Nieuwiano
4854 BH Bavel. Schildersbedrijf.
54 „Affluence", Cimburgalaan 4,4Bi.
ida. Ontwerp en consultancy, manag i
nt op het gebied van staaltechniek in
mste zin des woords. m
55 Ave Advertising, Beukenhof 21,
Prinsebeek. Onder de handelsnaarn.
vertising: reclamebureau in de ruim
Ave Handelsonderneming: grootbank
electronische apparatuur in de rui
en cosmetische produkten.
756 „Laurel Hardy". Mgr. Nolensplem
4812 JD Breda. Cafébedrijf. fiW
757 Excellence, Lavendelring 22,48»
ndert. Public relations, marketing,
nstelingen, congressen, symposi
ische begeleiding, zakelijke dienstv
g in de ruimste zin des woords. r
758 W.O.-Trans, Molenerf 8,
rundel. Transport- en handelsondei™
-j-| m zand, 9r,ni*
Het is alweer een hele tijd geleden
1, ik een autootje gekocht heb,
L ik weet wel dat ik destijds
«.n nroefritje in mijn rode oogap-
Le gemaakt heb alvorens de
vorige eigenaar een paar flappen
le overhandigen. Het tweede- of
derdehandsje was weliswaar niet
helemaal wat het wezen moest,
Lr niet te flauw, de remmen
deden het, het stuur ging rond en
hij toeterde. Vooruit met de geit,
en lopen doet-ie al tien jaar.
Bij NAC doen ze niet aan
proefritten. Dat komt na
tuurlijk omdat ze daar al-
lemaal.een leasertje van
een sponsor onder de
,eet hebben dat na
twaalf maanden weer
netjes opgehaald wordt
en verder heb je daar
qeen omkijken naar. Dat
moge begrijpelijk zijn,
maar het is natuurlijk van
de domme dat ze met
een nieuwe speler, die
nét iets meer kost dan
een Opel Astra, ook geen
ptoefritje maken.
'Oie Linskens ziet er uit
als Gods welvaren', zei ik
twee maanden geleden
tegen onze voetbalver
slaggevers toen het bolle
koppie van de nieuwste aanwinst
van NAC me over vier kolom
breeduit toelachte, met die aan
stekelijke lachkuiltjes in de wan
gen. 'Dat vollemaansgezicht oogt
toch niet als een messcherpe top-:,
sporter. Heeft-ie som? een paar
maanden stage gelopen bij Cas
Spijkers in de keuken?'
Dat had ik allemaal verkeerd ge
zien,'legden ze me toen in koor
uit, maar dat kwam, en dat hoor ik
wel vaker, omdat ik geen verstand
van voetbal heb. Ljnskens zou een
type lokhoff zijn, weliswaar mis
schien nét iets langzamer dan Ba-
bangida, dat wel, maar wét een
overzicht meneer, en wét een
pass. Nee, ik moest niet zo zani
ken, die Linskens zou zijn waarde
wel bewijzen. 'Misschien wel',
dacht ik toen nog, want ik ben de
onredelijkste niet en altijd bereid
om mijn ongelijk te erkennen, en
zeker als het om voetbal gaat.
Dat hoeft dus deze keer lekker
niet, want linskens is een kat in de
zak gebleken. Geen conditie, geen
ritme, geen grote waffel. Dat van
die conditie, daar hadden ze twee
maanden geleden achter kunnen
komen als ze de moeite genomen
hadden om dat proefritje even te
maken. Gewoon, een honderd en
een vierhonderd meter laten lopen
en aan het eind een stopwatch in
drukken voor het contract onder
die breed lachende bek gehouden
werd. Zeker in dit geval omdat ze
daar in Eindhoven alle medewer
king aan de transfer verleenden én
.zelfs zo vriendelijk waren om geen
transfervergoeding te vragen. Als
if dan nog geen nattigheid voelt,
f dan weet ik het ook niet meer. Zei
ik twee maanden geleden alle
maal, maar ja, geen verstand van,
enzovoort. Afijn.
tot is nog allemaal daaraantoe.
Als ik door iemand besodemieterd
word, dan ga ik dat niet aan de
19mte klok hangen. Ik onthoud dat
rugnummer, ik houd mijn kop.
Onze wegen kruisen elkaar ooit,
JiUijd komt nog wel een keer. Ik
togrijp best dat de manier waarop
Mn Peek in het pak gedaan is
door die boertjes daar in Eindho-
W hem niet lekker zit. Dat is zijn
«gen stomme schuld en dat weet-
wat gaat-ie vervolgens roe-
pen? 'Dat de jeugd van P5V, zie
linskens, zo ontzettend be-
i °P9ev°ed wordt dat het
M moeilijk voor ze is om elders
,e slagen. Dat het raar maar waar
1 maar dat men bij MAC harder
"at elkaar om gaat dan in Eindho
ven
j Dat zal me een gezellige boel wor-
ï!,1161 toekomstige internaat
Misschien kunnen ze
P|k een soort uitwisselingspro
gramma met PSV op poten zetten,
jlkt me wel wat: leggen ze in Bre-
fi ,rtk 56Se' over wat'es U'1
"Woven. In ruil mag John Peek
«stage gaan lopen. Dan leren
rem hoe hij uitgerangeerde
ff aan oen nieuwe baan kan
Zonder proefrit.
kéon Krijnen
en
1762
OA wan uinvo RJaZeH'
lagnoliastraat 54, 4814 CR Bre ■-
,/assersbedrïjf in de ruimst
t/oords. M./.JJDDÜ B.V"
0763 Hongtex Beleggingsmaatsca^rhoUt
lechelaarstraat 17, 4903 Rt aangaan
IB. Beleggingsmaatschappij' ere0filfoni'
n uitvoeren van Pensi?"®"tnften met*0!
ten, het verrichten van al hetg j,et
anige overeenkomsten verba n van
eheervan pensioenreserves,
ensioen-uitkeringen. n Restau-
0764 Delphi Grieks Specialiteit0"
ant, Grote Markt 50, 4811 XSBreoa
a, serveren gerechten, alcoholvni
oholhoudende dranken.
IN 1896 werd Parijs-
Roubaix voor het eerst
verreden. Een bizarre
monstertocht die de
renners over de kassei
wegen in Noord-
Frankrijk voerde. De
koers groeide uit tot de
meest geliefde èn
meest gevreesde een
daagse wielerwed
strijd. Het is de Konin-
-gin der Klassiekers,
maar ook de Hel van -
het Noorden. In geen
andere koers liggen
het idee van heroïek en
de werkelijkheid dich
ter bij elkaar. Honderd
jaar Parijs-Roubaix le
verde 93 winnaars op,
maar veel meer verlie
zers. Morgen beleeft de
koers van de pijn, de
modder, het stof, de
tranen en de brekende
kettingen zijn 94e edi
tie.
Door John Graat
De profcarrière van
Nico Verhoeven be
gon stormachtig. In
zijn -eerste Tour won
hij meteen een etap
pe. Dat was in 1987.
Een groot talent leek
geboren, maar de
echte doorbraak
bleef in de jaren
daarna uit. Hij was
dienaar van Gisbers,
Post en Raas en werd
overal als meester
knecht gewaardeerd.
Elf jaar lang droeg hij water naar de
vedetten. Als dank sleet hij de herfst
van zijn carrière, vorig jaar, bij het
wat obscure Palmans in België. Zijn
allerlaatste profzege boekte hij in het
criterium van Maarheeze.
Aan de enkele uitschieters die zijn wielerloop-
baan telt, haalde Verhoeven zijn persoonlijke
voldoening. Dan kwam hij fluitend thuis. En
dat was meestal na Parijs-Roubaix. „Mijn lie-
velingskoers," zegt Verhoeven nu, met wee
moed. „Op zich is er niks leuks aan om op die
ellendige kasseien te rijden. Maar het gaf me
een kick daar beter te rijden dan de meeste
anderen. Ik verteerde de stenen als geen an
der."
Verhoeven was een keienvreter. Liefst zes
keer eindigde hij tussen plaats zeven en tien.
Verdienstelijk, maar het zijn uitslagen voor de
vergetelheid. De krantenknipsels vergelen,
herinneringen vervliegen. „Eigenlijk heb ik
daar iets heel moois laten liggen. Een paar
keer heeft er een podiumplaats ingezeten,
maar door pech werd ik in de finale vaak te
ruggeworpen. Da's jammer. Ik had vaker re
genweer moeten hebben, zoals in '94, toen Tsj-
mil won. Dat was echt een helletocht. Hoe
slechter het weer, hoe minder er overbleven
die het aankonden. Ik werd zevende."
Geweten
De grondleggers van de wielerwedstrijd reali
seerden zich honderd jaar geleden niet wat ze
allemaal op hun geweten zouden krijgen.
Théodore Vienne en Maurice Perez, industrië
len uit Roubaix, zochten naar een manier
waarop ze het gloednieuwe velodroom in hun
stad konden promoten. Ze kwamen op het lu
mineuze idee een wedstrijd over ruim 300 ki
lometer te organiseren die - met vertrek in Pa-
FRANKRIJK
O
-Q
Morgen beleeft Parijs-Roubaix zijn 'Centenaire', het honderdjarig bestaan. De
winst in de klassieker ging vier keer naar een landgenoot. In 1964 won Peter
Post. Zijn gemiddelde, ruim 45 km per uur, is nog altijd een record. Ook Jan
Janssen ('67), Jan Raas ('82) en Hennie Kuiper ('83) zegevierden in Roubaix.
Vorig jaar was Franco Ballerini de snelste, voor Tsjmil en Museeuw, drie cou
reurs die ook dit jaar de grote favorieten voor de eindzege zijn.
Nauwelijks herkenbaar: Johan Museeuw zit er verslagen bij in de vooroorlogse douchecabines in Roubaix.
rijs - aan zou komen op hun wielerbaan. De
sportkrant Le Vélo gaf meteen steun aan het
plan.
Verslaggever Victor Breyer werd belast met de
verkenning van het parcours. Dat werd een
lijdensweg. Het parcours, merkte Breyer, be
stond, vooral uit losliggende kasseien en grind.
De wegen dateerden van vóór Napeleon en
sinds die tijd waren ze niet meer gerenoveerd.
Verkleumd en uitgeput kwam Breyer aan in
Roubaix. Hij schreef meteen een brief naar
Parijs waarin hij voorstelde het 'duivelse plan'
te schrappen. Een goede nachtrust deed hem
echter van mening veranderen. Breyer ver
scheurde de brief. Twee maanden later, op 19
april, won de Duitser Josef Fischer de eerste
Parijs-Roubaix.
Een legende was geboren.
Het waren vooral de journalisten die Parijs-
Roubaix later een bijna mythologische bete
kenis gaven. Renners kregen bijnamen en
werden met de fraaiste pathetiek in de kolom
men beschreven. De wielersport werd begin
deze eeuw razend populair. Parijs-Roubaix
kreeg aparte allure.
Zeker sinds de koers in 1919 - nadat La Gran
de Guerre het landschap had verwoest - het
predikaat 'Hel van het Noorden' kreeg, wordt
ze geassocieerd met wanhoop, pijn, bloed, tra
nen, kapotte wegen, valpartijen, regen, stof,
slijk en klappende banden. De mens die zich
heldhaftig in die hel begeeft, de moeilijkste
weg kiest, wekt grote sympathie. Hij die na
een dramatische ontknoping zo'n koers wint -
de gladiator die de stier doodt - overwint in
feite het kwaad.
Besmeurde gelaat
De Vlaeminck, Moser, Van Looy, Merckx, ze
wonnen minstens drie keer. De triomfator van
Parijs-Roubaix wordt dan ook liefst iets bo-.
venmenselijks toegeschreven. De besten van
de rest, de Nico Verhoevens, betwisten de
plaatsen die in de sport amper tellen. Anderen
komen tien of twintig minuten later binnen.
Vele kilometers, vaak meer dan honderd, wa
ren ze teruggeworpen op zichzelf, streden ze
hun eenzame strijd, in de stofwolken of de
modderpoelen die de ploegleiderswagens ach
terlieten, op die kapotte wegen 'stierven ze
duizend doden', zoals Gerrie Knetemann het
uitdrukt.
En dan eindelijk dat rondje van 333 meter
over de ovale baan van Roubaix. Leeg en ka
pot waggelen ze over de meet, slechts opge
vangen door een soigneur die met een hand
doek de modder of tranen van het besmeurde
gelaat veegt. De oogballen springen bijkans
uit hun kassen. Hijgen, vloeken. Ook zij heb
ben De Hel overleefd, maar naar hun verhaal
luistert alleen een vrouw in de late avonduren.
Nico Verhoeven meent echter dat je op die
manier niet kunt verliezen. „Toen ik in mijn
eerste 'Roubaix' meteen tiende werd, gaf dat
een grote voldoening. Dat was een overwin
ning op mezelf. Het is de enige klassieker die
iedereen wil uitrijden. Vorig jaar kwam
Jeroen Blijlevens op bijna twintig minuten
binnen. Bij elke andere koers was hij allang
afgestapt. Parijs-Roubaix uitrijden is een
kick."
Kapotgeschoten
De ziel van Parijs-Roubaix ligt verscholen in
de sombere mijnstreek van Noord-Frankrijk,
kapotgeschoten in de Eerste Wereldoorlog.
Een gebied dat bevolkt wordt door boeren en
mijnwerkers, mensen met knoestige neuzen,
grote oren, uitgemergelde gezichten en krom
me benen. Mannen die hard werkten voor hun
zure centen maar nu, net als hun nazaten,
veelal zonder werk zitten.
Het weer is er, zo lijkt het, druilerig en mod
derig, of warm en stoffig. De steenwegen
rondom de mijndorpj'es zijn verschrikkelijk.
Ze mogen ook niet verbeterd worden omdat ze
onder druk van
de stadse wie-
Ierminnaars zo-
nódig 'monu
ment' moesten
worden. Het op
rukkende asfalt
vormde een
rechtstreekse
bedreiging voor
de mythe. Daar
om werd door de
organisatie
steeds weer ge
zocht naar een
nieuwe dimensie
foto cor vos in hun sadis
tisch universum.
In 1968 nog werd het Bos van Wallers, een
karrenspoor van 1600 meter, in het traject op
genomen. 'Dit is te gek', was de eerste reactie
van voormalig Tour-directeur Felix Lévitan,
bij het zien van foto's van de 'Loopgraaf van
Aarenberg'.
De wedstrijd staat of valt met grind en vooral
de kassei, de oorzaak van al het leed. Door het
rijden over de 50 kilometer kasseien, en de
constante vibratie die dat voorbrengt, is de
pijn in de botten soms moordend. Wielrennen
is afzien, maar Parijs-Roubaix is een verbeel
ding van het ultieme lijden. De winnaar is een
slachtoffer dat wordt gelauwerd als een held.
Terecht natuurlijk.
Onbedreigd
Maar Roubaix bracht veel meer slachtoffers
voort die nooit held werden. Mensen die tragi
sche nederlagen leden, zoals Claude Chap-
peron. In 1903 leek hij onbedreigd naar de ze
ge te koersen. Vlak voor het binnenrijden van
het stadionnetje wisselde hij nog even ,van
fiets. Hij pakte echter de verkeerde fiets en
werd bij de meet teruggestuurd. Terwijl
Chapperon naar de goede fiets zocht, reed
Hippolyte Aucouturier naar de victorie. De
arme Chapperon kwam later niet meer in de
uitslagen van Parijs-Roubaix voor. -
Ook voor Joseph Curtel werd het een eeuwige
frustratie. De Fransman werd in.1927 na bin
nenkomst in het stadion onmiddellijk door
een chauvinistische menigte op de schouders
genomen, de fanfare hief de Marseilleise aan.
Vive Curtel! Een moedige official verklaarde
echter dat niet Curtel maar de Belg George
Ronsse de sprint had gewonnen. Een gevoelige
klap, want Parijs-Roubaix stond voor de oor
log voornamelijk in het teken van Frans-
Vlaamse naijver. Curtel liet zich nooit meer
zien ih Roubaix.
Steve Bauer kreeg in 1990 ook een bittere pil
te slikken. Hem werd een overwinning door de
finishfoto ontnomen. De Canadees was samen
met Eddy Planckaert naar de meet gereden en
na de uitputtingsslag over 266 kilometer werd
hij op millimeters geklopt. Dat hij later in het
seizoen tien dagen in de gele Tour-trui zou rij
den kon niet als troost dienen. Zijn seizoen
was kapot. „Er zo dicht bij zijn en dan niet
winnen... niets kan een mens meer pijn doen.
Ik kan nooit tevreden zijn over mijn carrière
als ik Parijs-Roubaix niet heb gewonnen. Ik
was zo close. Het is een van de weinige klas
siekers die ik had kunnen winnen," zegt
Bauer.
Valkuilen
Volgens Steve Bauer, nu veteraan van 36, is
Parijs-Roubaix een koers voor 'oudere man
nen'. „Kracht en inzicht zijn beslissend. Om
die te winnen heb je ontzettend veel moed en
heel veel ervaring nodig. Maar het belangrijk
ste is dat je het leuk vindt," zegt Bauer.
Nico Verhoeven noemt ook behendigheid een
belangrijk aspect. „Ik profiteerde daar altijd
van mijn ervaring als veldrijder. Op kasseien
fietsen is een kwestie van handig manoeuvre
ren en langs de stenen afrijden. De wegen
staan vaak bol van de karrensporen en daar
moet je de fiets de weg laten zoeken. Alsof je
over ijs rijdt. Natuurlijk moet je de baas blij
ven over de fiets, maar je moet niet te veel te
gensturen, want dan krijg je valpartijen."
Gerrie Knetemann had er een broertje dood
aan. „Misschien kwam dat omdat mijn beroep
eigenlijk stratenmaker was. Ik heb daar vaak
gedacht: 'hier is voor mij nog veel werk te
doen'."
Knetemann heeft de geheimen van De Hei
nooit kunnen doorgronden. Hij was vaak ge
tuige van de 'slapstick' in de achterhoede.
Knetemann: „Ik was een slim coureur, maar
Roubaix is een koers voor de sterkste mannen.
In Roubaix winnen alleen de hele grote jon
gens. Sommige mensen zeggen dat het een lo
terij is, nou, dat is het dus niet. Daar kun je je
niet verschuilen, het is genadeloos. In Parijs-
Roubaix komt de onderste steen boven."
Grote ronderenners als Indurain of Rominger
stellen hun seizoen allang niet in de waag
schaal voor de zondagmiddagwaanzin van Pa
rijs-Roubaix. Drievoudig winnaar Eddy Mer
ckx deed dat nog wel. Bernard Hinault deed
het één keer, in 1981', en won. Na die race be
sloot Hinault zich niet voor een tweede keer in
de danteske taferelen te storten. 'C'est un
course pour animaux' (Dit is een koers voor
dieren), riep de vijfvoudig Tourwinnaar.
Parijs-Roubaix is haat en liefde, winnen en
verliezen tegelijk. Volgens de voormalig ste
nenaanbidder Nico Verhoeven kent de koers
evenveel slachtoffers als helden. „Die koers
kent geen verliezers."