DE STEM Honderd jaar eenzaamheid Leeg en kapot over de meet in Roubaix, slechts opgevangen door een handdoek B 94e Parijs-Roubaix FINISH Roubaix 260 km Hein BELGIË Camphin-en-Pévèle Wannehain Cysoinq 1 3 Aarenberg iValenciennes Querenaing ravitaillering °^0n kasseien (tot. 50,2 km) volgauto's START Compiègne **Q In onze JBE disco nu de grootste keuze geluid-, licht en effectapparatuur esbosstraat 14 Breda/Princenhage Tel. 076-5212881 Sport ZATERDAG 13 APRIL 1996 DEEL A advieskoers vk vorige koers sk slotkoers gisteren a laten b bieden c ex claim d ex dividend e gedaan /bieden f gedaan /laten g bieden en ex dividend h laten en dividend k gedaan en laten ex dividend I gedaan en bieden ex dividend 979 0,90 0,80 466 1,80 2,20 603 3,40 3,70 781 3,00 3,30 475 10,50 8,90 850 27,00 26,00 750 23,70 24,50 482 0,40 a 0,90 817 1,10 1,80 691 0,60 a 0,90 537 1,70 2,40 562 0,90 1,50 574 2,85 2,80 735 0,30 0,30 638 1,05 1,00 1419 2,80 2,60 927 9,70 9,50 b p cn 493 7.70 O,w 7,60 626 10,30 8,50 b 628 6,30 a 5,20 1112 3,20 2,20 605 8,60 8,10 781 6,20 5,50 00 620 4,30 3,90 689 0,50 a 0,40 1924 1,30 1,00 a 1471 2,40 2,20 a 599 4,20 4,80 633 5,40 5,80 .00 920 2,60 a 2,60 580 3,80 b 2,10 624 0,30 0,20 .00 542 4,40 4,90 .00 1141 2,20 2,40 ,00 731 1,00 1,10 .00 822 0,80 a 0,40 ,00 494 3,80 3,40 ,00 1025 1,50 0,80 ,00 694 4,20 3,50 b ,00 1777 1,30 0,90 ,00 871 14,80 15,90 a ,00 560 2,80 2,60 ,00 611 5,50 6,70 ,00 616 3,60 4,10 ,00 1113 0,60 0,40 ,00 557 1,30 1,20 ,00 1282 0,70 0,50 .50 738 2,40 2,30 L 582 1.60a LOO tL g, te weten groothandel men e.d. ,e n$ '59 Glanssa B.V., Postbaan 46, (te. Onder de handelsnaam: Gla"ss van. rvaardiging van-, import en expo groothandel in biologische rei 9 Idelen. Glanssa Trade: grootb®"® huur, im- en export van horecab den en horeca-meubilair. ,,s jp I760 B.K.M., Brouwerijstraat 38, 'agenberg. Klussenbedrijf. h bur. '761 Transes Tr.e.c.adv.- i n»M' Es B.V., Grote Markt 5,4811 XL Breda irrichten van advies en resew» en amheden op het gebied van ve rvoer en aanverwante terreinw-ju,. ruimste zin van het woord. Het com. van software en het verlenen jterdiensten, waaronder harow iiten, zulks in de ruimste zin vanin be. smede het deelnemen in-, nna (nrectie ng nemen bij-, overnemen va- ffl(t »eren over andere onderneming6 soortgelijk of aanverwant00 hedrijl in Van Gilks Glazenwassers»6^. 51 Van Haagen Dynamische Beveili- gssystemen, Evertsenweg 27, 481S A» da. Het ontwikkjelen vana, het [aten pro- :eren, alsmede de groothandel in dynr che beveiligings- en toegangsconr .tornon. ..«n [152 't „Veerhuisje", Krekelberg 42, W Roosendaal. Groothandel in decora® terialen, cadeau-artikelen en kleinme j en. Voor in- en rondom het huis. ,'53 „Mahe" Schilderwerken, Nieuwiano 4854 BH Bavel. Schildersbedrijf. 54 „Affluence", Cimburgalaan 4,4Bi. ida. Ontwerp en consultancy, manag i nt op het gebied van staaltechniek in mste zin des woords. m 55 Ave Advertising, Beukenhof 21, Prinsebeek. Onder de handelsnaarn. vertising: reclamebureau in de ruim Ave Handelsonderneming: grootbank electronische apparatuur in de rui en cosmetische produkten. 756 „Laurel Hardy". Mgr. Nolensplem 4812 JD Breda. Cafébedrijf. fiW 757 Excellence, Lavendelring 22,48» ndert. Public relations, marketing, nstelingen, congressen, symposi ische begeleiding, zakelijke dienstv g in de ruimste zin des woords. r 758 W.O.-Trans, Molenerf 8, rundel. Transport- en handelsondei™ -j-| m zand, 9r,ni* Het is alweer een hele tijd geleden 1, ik een autootje gekocht heb, L ik weet wel dat ik destijds «.n nroefritje in mijn rode oogap- Le gemaakt heb alvorens de vorige eigenaar een paar flappen le overhandigen. Het tweede- of derdehandsje was weliswaar niet helemaal wat het wezen moest, Lr niet te flauw, de remmen deden het, het stuur ging rond en hij toeterde. Vooruit met de geit, en lopen doet-ie al tien jaar. Bij NAC doen ze niet aan proefritten. Dat komt na tuurlijk omdat ze daar al- lemaal.een leasertje van een sponsor onder de ,eet hebben dat na twaalf maanden weer netjes opgehaald wordt en verder heb je daar qeen omkijken naar. Dat moge begrijpelijk zijn, maar het is natuurlijk van de domme dat ze met een nieuwe speler, die nét iets meer kost dan een Opel Astra, ook geen ptoefritje maken. 'Oie Linskens ziet er uit als Gods welvaren', zei ik twee maanden geleden tegen onze voetbalver slaggevers toen het bolle koppie van de nieuwste aanwinst van NAC me over vier kolom breeduit toelachte, met die aan stekelijke lachkuiltjes in de wan gen. 'Dat vollemaansgezicht oogt toch niet als een messcherpe top-:, sporter. Heeft-ie som? een paar maanden stage gelopen bij Cas Spijkers in de keuken?' Dat had ik allemaal verkeerd ge zien,'legden ze me toen in koor uit, maar dat kwam, en dat hoor ik wel vaker, omdat ik geen verstand van voetbal heb. Ljnskens zou een type lokhoff zijn, weliswaar mis schien nét iets langzamer dan Ba- bangida, dat wel, maar wét een overzicht meneer, en wét een pass. Nee, ik moest niet zo zani ken, die Linskens zou zijn waarde wel bewijzen. 'Misschien wel', dacht ik toen nog, want ik ben de onredelijkste niet en altijd bereid om mijn ongelijk te erkennen, en zeker als het om voetbal gaat. Dat hoeft dus deze keer lekker niet, want linskens is een kat in de zak gebleken. Geen conditie, geen ritme, geen grote waffel. Dat van die conditie, daar hadden ze twee maanden geleden achter kunnen komen als ze de moeite genomen hadden om dat proefritje even te maken. Gewoon, een honderd en een vierhonderd meter laten lopen en aan het eind een stopwatch in drukken voor het contract onder die breed lachende bek gehouden werd. Zeker in dit geval omdat ze daar in Eindhoven alle medewer king aan de transfer verleenden én .zelfs zo vriendelijk waren om geen transfervergoeding te vragen. Als if dan nog geen nattigheid voelt, f dan weet ik het ook niet meer. Zei ik twee maanden geleden alle maal, maar ja, geen verstand van, enzovoort. Afijn. tot is nog allemaal daaraantoe. Als ik door iemand besodemieterd word, dan ga ik dat niet aan de 19mte klok hangen. Ik onthoud dat rugnummer, ik houd mijn kop. Onze wegen kruisen elkaar ooit, JiUijd komt nog wel een keer. Ik togrijp best dat de manier waarop Mn Peek in het pak gedaan is door die boertjes daar in Eindho- W hem niet lekker zit. Dat is zijn «gen stomme schuld en dat weet- wat gaat-ie vervolgens roe- pen? 'Dat de jeugd van P5V, zie linskens, zo ontzettend be- i °P9ev°ed wordt dat het M moeilijk voor ze is om elders ,e slagen. Dat het raar maar waar 1 maar dat men bij MAC harder "at elkaar om gaat dan in Eindho ven j Dat zal me een gezellige boel wor- ï!,1161 toekomstige internaat Misschien kunnen ze P|k een soort uitwisselingspro gramma met PSV op poten zetten, jlkt me wel wat: leggen ze in Bre- fi ,rtk 56Se' over wat'es U'1 "Woven. In ruil mag John Peek «stage gaan lopen. Dan leren rem hoe hij uitgerangeerde ff aan oen nieuwe baan kan Zonder proefrit. kéon Krijnen en 1762 OA wan uinvo RJaZeH' lagnoliastraat 54, 4814 CR Bre ■- ,/assersbedrïjf in de ruimst t/oords. M./.JJDDÜ B.V" 0763 Hongtex Beleggingsmaatsca^rhoUt lechelaarstraat 17, 4903 Rt aangaan IB. Beleggingsmaatschappij' ere0filfoni' n uitvoeren van Pensi?"®"tnften met*0! ten, het verrichten van al hetg j,et anige overeenkomsten verba n van eheervan pensioenreserves, ensioen-uitkeringen. n Restau- 0764 Delphi Grieks Specialiteit0" ant, Grote Markt 50, 4811 XSBreoa a, serveren gerechten, alcoholvni oholhoudende dranken. IN 1896 werd Parijs- Roubaix voor het eerst verreden. Een bizarre monstertocht die de renners over de kassei wegen in Noord- Frankrijk voerde. De koers groeide uit tot de meest geliefde èn meest gevreesde een daagse wielerwed strijd. Het is de Konin- -gin der Klassiekers, maar ook de Hel van - het Noorden. In geen andere koers liggen het idee van heroïek en de werkelijkheid dich ter bij elkaar. Honderd jaar Parijs-Roubaix le verde 93 winnaars op, maar veel meer verlie zers. Morgen beleeft de koers van de pijn, de modder, het stof, de tranen en de brekende kettingen zijn 94e edi tie. Door John Graat De profcarrière van Nico Verhoeven be gon stormachtig. In zijn -eerste Tour won hij meteen een etap pe. Dat was in 1987. Een groot talent leek geboren, maar de echte doorbraak bleef in de jaren daarna uit. Hij was dienaar van Gisbers, Post en Raas en werd overal als meester knecht gewaardeerd. Elf jaar lang droeg hij water naar de vedetten. Als dank sleet hij de herfst van zijn carrière, vorig jaar, bij het wat obscure Palmans in België. Zijn allerlaatste profzege boekte hij in het criterium van Maarheeze. Aan de enkele uitschieters die zijn wielerloop- baan telt, haalde Verhoeven zijn persoonlijke voldoening. Dan kwam hij fluitend thuis. En dat was meestal na Parijs-Roubaix. „Mijn lie- velingskoers," zegt Verhoeven nu, met wee moed. „Op zich is er niks leuks aan om op die ellendige kasseien te rijden. Maar het gaf me een kick daar beter te rijden dan de meeste anderen. Ik verteerde de stenen als geen an der." Verhoeven was een keienvreter. Liefst zes keer eindigde hij tussen plaats zeven en tien. Verdienstelijk, maar het zijn uitslagen voor de vergetelheid. De krantenknipsels vergelen, herinneringen vervliegen. „Eigenlijk heb ik daar iets heel moois laten liggen. Een paar keer heeft er een podiumplaats ingezeten, maar door pech werd ik in de finale vaak te ruggeworpen. Da's jammer. Ik had vaker re genweer moeten hebben, zoals in '94, toen Tsj- mil won. Dat was echt een helletocht. Hoe slechter het weer, hoe minder er overbleven die het aankonden. Ik werd zevende." Geweten De grondleggers van de wielerwedstrijd reali seerden zich honderd jaar geleden niet wat ze allemaal op hun geweten zouden krijgen. Théodore Vienne en Maurice Perez, industrië len uit Roubaix, zochten naar een manier waarop ze het gloednieuwe velodroom in hun stad konden promoten. Ze kwamen op het lu mineuze idee een wedstrijd over ruim 300 ki lometer te organiseren die - met vertrek in Pa- FRANKRIJK O -Q Morgen beleeft Parijs-Roubaix zijn 'Centenaire', het honderdjarig bestaan. De winst in de klassieker ging vier keer naar een landgenoot. In 1964 won Peter Post. Zijn gemiddelde, ruim 45 km per uur, is nog altijd een record. Ook Jan Janssen ('67), Jan Raas ('82) en Hennie Kuiper ('83) zegevierden in Roubaix. Vorig jaar was Franco Ballerini de snelste, voor Tsjmil en Museeuw, drie cou reurs die ook dit jaar de grote favorieten voor de eindzege zijn. Nauwelijks herkenbaar: Johan Museeuw zit er verslagen bij in de vooroorlogse douchecabines in Roubaix. rijs - aan zou komen op hun wielerbaan. De sportkrant Le Vélo gaf meteen steun aan het plan. Verslaggever Victor Breyer werd belast met de verkenning van het parcours. Dat werd een lijdensweg. Het parcours, merkte Breyer, be stond, vooral uit losliggende kasseien en grind. De wegen dateerden van vóór Napeleon en sinds die tijd waren ze niet meer gerenoveerd. Verkleumd en uitgeput kwam Breyer aan in Roubaix. Hij schreef meteen een brief naar Parijs waarin hij voorstelde het 'duivelse plan' te schrappen. Een goede nachtrust deed hem echter van mening veranderen. Breyer ver scheurde de brief. Twee maanden later, op 19 april, won de Duitser Josef Fischer de eerste Parijs-Roubaix. Een legende was geboren. Het waren vooral de journalisten die Parijs- Roubaix later een bijna mythologische bete kenis gaven. Renners kregen bijnamen en werden met de fraaiste pathetiek in de kolom men beschreven. De wielersport werd begin deze eeuw razend populair. Parijs-Roubaix kreeg aparte allure. Zeker sinds de koers in 1919 - nadat La Gran de Guerre het landschap had verwoest - het predikaat 'Hel van het Noorden' kreeg, wordt ze geassocieerd met wanhoop, pijn, bloed, tra nen, kapotte wegen, valpartijen, regen, stof, slijk en klappende banden. De mens die zich heldhaftig in die hel begeeft, de moeilijkste weg kiest, wekt grote sympathie. Hij die na een dramatische ontknoping zo'n koers wint - de gladiator die de stier doodt - overwint in feite het kwaad. Besmeurde gelaat De Vlaeminck, Moser, Van Looy, Merckx, ze wonnen minstens drie keer. De triomfator van Parijs-Roubaix wordt dan ook liefst iets bo-. venmenselijks toegeschreven. De besten van de rest, de Nico Verhoevens, betwisten de plaatsen die in de sport amper tellen. Anderen komen tien of twintig minuten later binnen. Vele kilometers, vaak meer dan honderd, wa ren ze teruggeworpen op zichzelf, streden ze hun eenzame strijd, in de stofwolken of de modderpoelen die de ploegleiderswagens ach terlieten, op die kapotte wegen 'stierven ze duizend doden', zoals Gerrie Knetemann het uitdrukt. En dan eindelijk dat rondje van 333 meter over de ovale baan van Roubaix. Leeg en ka pot waggelen ze over de meet, slechts opge vangen door een soigneur die met een hand doek de modder of tranen van het besmeurde gelaat veegt. De oogballen springen bijkans uit hun kassen. Hijgen, vloeken. Ook zij heb ben De Hel overleefd, maar naar hun verhaal luistert alleen een vrouw in de late avonduren. Nico Verhoeven meent echter dat je op die manier niet kunt verliezen. „Toen ik in mijn eerste 'Roubaix' meteen tiende werd, gaf dat een grote voldoening. Dat was een overwin ning op mezelf. Het is de enige klassieker die iedereen wil uitrijden. Vorig jaar kwam Jeroen Blijlevens op bijna twintig minuten binnen. Bij elke andere koers was hij allang afgestapt. Parijs-Roubaix uitrijden is een kick." Kapotgeschoten De ziel van Parijs-Roubaix ligt verscholen in de sombere mijnstreek van Noord-Frankrijk, kapotgeschoten in de Eerste Wereldoorlog. Een gebied dat bevolkt wordt door boeren en mijnwerkers, mensen met knoestige neuzen, grote oren, uitgemergelde gezichten en krom me benen. Mannen die hard werkten voor hun zure centen maar nu, net als hun nazaten, veelal zonder werk zitten. Het weer is er, zo lijkt het, druilerig en mod derig, of warm en stoffig. De steenwegen rondom de mijndorpj'es zijn verschrikkelijk. Ze mogen ook niet verbeterd worden omdat ze onder druk van de stadse wie- Ierminnaars zo- nódig 'monu ment' moesten worden. Het op rukkende asfalt vormde een rechtstreekse bedreiging voor de mythe. Daar om werd door de organisatie steeds weer ge zocht naar een nieuwe dimensie foto cor vos in hun sadis tisch universum. In 1968 nog werd het Bos van Wallers, een karrenspoor van 1600 meter, in het traject op genomen. 'Dit is te gek', was de eerste reactie van voormalig Tour-directeur Felix Lévitan, bij het zien van foto's van de 'Loopgraaf van Aarenberg'. De wedstrijd staat of valt met grind en vooral de kassei, de oorzaak van al het leed. Door het rijden over de 50 kilometer kasseien, en de constante vibratie die dat voorbrengt, is de pijn in de botten soms moordend. Wielrennen is afzien, maar Parijs-Roubaix is een verbeel ding van het ultieme lijden. De winnaar is een slachtoffer dat wordt gelauwerd als een held. Terecht natuurlijk. Onbedreigd Maar Roubaix bracht veel meer slachtoffers voort die nooit held werden. Mensen die tragi sche nederlagen leden, zoals Claude Chap- peron. In 1903 leek hij onbedreigd naar de ze ge te koersen. Vlak voor het binnenrijden van het stadionnetje wisselde hij nog even ,van fiets. Hij pakte echter de verkeerde fiets en werd bij de meet teruggestuurd. Terwijl Chapperon naar de goede fiets zocht, reed Hippolyte Aucouturier naar de victorie. De arme Chapperon kwam later niet meer in de uitslagen van Parijs-Roubaix voor. - Ook voor Joseph Curtel werd het een eeuwige frustratie. De Fransman werd in.1927 na bin nenkomst in het stadion onmiddellijk door een chauvinistische menigte op de schouders genomen, de fanfare hief de Marseilleise aan. Vive Curtel! Een moedige official verklaarde echter dat niet Curtel maar de Belg George Ronsse de sprint had gewonnen. Een gevoelige klap, want Parijs-Roubaix stond voor de oor log voornamelijk in het teken van Frans- Vlaamse naijver. Curtel liet zich nooit meer zien ih Roubaix. Steve Bauer kreeg in 1990 ook een bittere pil te slikken. Hem werd een overwinning door de finishfoto ontnomen. De Canadees was samen met Eddy Planckaert naar de meet gereden en na de uitputtingsslag over 266 kilometer werd hij op millimeters geklopt. Dat hij later in het seizoen tien dagen in de gele Tour-trui zou rij den kon niet als troost dienen. Zijn seizoen was kapot. „Er zo dicht bij zijn en dan niet winnen... niets kan een mens meer pijn doen. Ik kan nooit tevreden zijn over mijn carrière als ik Parijs-Roubaix niet heb gewonnen. Ik was zo close. Het is een van de weinige klas siekers die ik had kunnen winnen," zegt Bauer. Valkuilen Volgens Steve Bauer, nu veteraan van 36, is Parijs-Roubaix een koers voor 'oudere man nen'. „Kracht en inzicht zijn beslissend. Om die te winnen heb je ontzettend veel moed en heel veel ervaring nodig. Maar het belangrijk ste is dat je het leuk vindt," zegt Bauer. Nico Verhoeven noemt ook behendigheid een belangrijk aspect. „Ik profiteerde daar altijd van mijn ervaring als veldrijder. Op kasseien fietsen is een kwestie van handig manoeuvre ren en langs de stenen afrijden. De wegen staan vaak bol van de karrensporen en daar moet je de fiets de weg laten zoeken. Alsof je over ijs rijdt. Natuurlijk moet je de baas blij ven over de fiets, maar je moet niet te veel te gensturen, want dan krijg je valpartijen." Gerrie Knetemann had er een broertje dood aan. „Misschien kwam dat omdat mijn beroep eigenlijk stratenmaker was. Ik heb daar vaak gedacht: 'hier is voor mij nog veel werk te doen'." Knetemann heeft de geheimen van De Hei nooit kunnen doorgronden. Hij was vaak ge tuige van de 'slapstick' in de achterhoede. Knetemann: „Ik was een slim coureur, maar Roubaix is een koers voor de sterkste mannen. In Roubaix winnen alleen de hele grote jon gens. Sommige mensen zeggen dat het een lo terij is, nou, dat is het dus niet. Daar kun je je niet verschuilen, het is genadeloos. In Parijs- Roubaix komt de onderste steen boven." Grote ronderenners als Indurain of Rominger stellen hun seizoen allang niet in de waag schaal voor de zondagmiddagwaanzin van Pa rijs-Roubaix. Drievoudig winnaar Eddy Mer ckx deed dat nog wel. Bernard Hinault deed het één keer, in 1981', en won. Na die race be sloot Hinault zich niet voor een tweede keer in de danteske taferelen te storten. 'C'est un course pour animaux' (Dit is een koers voor dieren), riep de vijfvoudig Tourwinnaar. Parijs-Roubaix is haat en liefde, winnen en verliezen tegelijk. Volgens de voormalig ste nenaanbidder Nico Verhoeven kent de koers evenveel slachtoffers als helden. „Die koers kent geen verliezers."

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1996 | | pagina 9