Weekend
lijk""
Indiase zou mensen kunnen helpen door ze alleen maar zwijgend aan te kijken
l?
Winkelen bij de twee koeien
INTERFACE
E3
nden
Er is geen vrouw die zoveel
mensen in opperste zwijgzaam
heid zo diep in de ogen heeft
gekeken. Moeder Meera (35), een
jonge Indiase, woont in het
dorpje Thalheim, ten zuiden van
Keulen. Spirituele heilzoekers
uit de hele wereld stromen toe
om zich te laven aan haar 'god
delijke licht.' Een persoonlijke
impressie van een bezoek aan
het fenomeen.
^wsS^TheV" d" g6Val mii"
°P afspraak
k® weiSf ben ik al over een Paar we~
Zenuwen
Kleine gestalte
Krampscheut
Niet te spreken
Drie miljoen
APRIL 1996 EIIDESTEM
ZATERDAG 13 APRIL 1996
01
De ogen
\i,Zijkijkt me aan. Een onverklaarbare warmte trekt door mijn lichaam.
van Moeder Meera
t een koevoet en een wac/tt-
FOTO JAN ANP
I staat voorop. Eén oog voor
pg voor jezelf, zeggen we al-
laai 32,1 blijkt het allemaal
riet is een ongevaarlijke par-
Jalk heeft de Toyota in vijf mi-
|en simpele 469: losgeschoten
Je tevreden eigenaar ver-
8 met het toepasselijk maga-
benwacht Pech, Gehad en een
Ir gratis koffie bij MacDo-
l'n actie hè. Vinden de mensen
lerkopen weer een burgertje."
Aand die met stukken staat he-
Ik raken. Compleet hulpeloos,
pid gestresst en krijg je vene
ik probeer toch altijd vriende-
Jwant van ruzie krijg je alleen
I. Sociale vaardigheden leer je
natuurlijk ook. Maar ik heb
J laten staan, bij de grensover-
k: hij eiste dit, en ik moest dat
geen Wegenwachtlid en wilde
Jgeen beding worden. Terwijl
■helden en te kankeren ben it
lopers van Valk waren pioniers
lotoren, die karresporen en
1 trotseerden om wrakke vehi-
[te krijgen.
Techbestrijders!, was toen nog
Wanneer een boerend WW-h»
and niet kon bereiken, voerden
;rs zijn vee bij. En als de politie
hinderlaag lag voor snelheids-
nn waarschuwden zij tegemoet-
fn met een subtiel handgebaar,
n liggen nu anders, maar nog a -
t gele bloed waar het niet gaa
jaar hebben we samen zo»
jen weer op weg geholpen,
ten ben je in alle °PZ1*„
raapt een kapotte uitlaat va
larschuwt het verkeer vooreffl
md, of als het plotseling g
immer die ik in de wegberm tl
pnwel geworden. Ik heb her0'
I de kou en een ambulance g
In de stad wacht de bestuur»
Opel Kadett. Hij is bloemist b
naar de auto weigert diens
i nauwgezet deduceren en e
alk vast dat de benzinepomp
t een omleiding monteert MJ
aar het trucje werkt niet. ue
sluit de auto naar een garage
„Kost niets, daar betaalt f
zijn lidmaatschapsgeld voo
j-drang der ANWB leidt webee
mden. Zoals toen op het
ider Valks dashboard de
lenen- uimnen
ik, die peperdure auto s
ot. Stond er een rolstoel met
De code kent maar vier
tuurder heb ik ook op weg g
waar wielen onder zit
alve die ene vent met c
.omdronken uit een Chm
)ld. Een band hing aan "Leen
an zijn auto. Of ik maar ,an
flarden
verwisselen. In plaats
daarvan
3 LD v»*"-
litie gebeld. Ik zeker die
zodat-ie straks met zijn nv af
collega van de vluchtstroo
die is gek."
Door Bavo Hofstee
■i en jonge oosterse vrouw met een
I I gezicht dat ik niet snel zal verge-
ten. Haar donkere ogen hebben
jjffl onpeilbare diepte. Op haar voorhoofd te
mt zich een flinke rode stip af, als een derde
oog.
Zo zou 'het goddelijke licht' hebben gekregen
deze 'kracht' door te geven aan mensen
os er behoefte aan hebben. Ze stelt zich op
«n lijn met Jezus, Maria en Boeddha. Ze
noemt zich Moeder Meera, is afkomstig uit
Mia en woont in Duitsland, in een dorp er-
Bffls onder Keulen. Ze ontvangt honderden
teoekers uit de hele wereld tegelijk in haar
Zt geeft haar boodschap door met haar ogen
hult zich verder in een diep stilzwijgen,
loens de uren durende séances spreekt ze
Eten enkel woord. Alles bij elkaar honderd-
uenden gelovigen heeft ze - ieder afzon-
Wijk - diep in de ogen gekeken. Zelfs in de
Postmoderne wereld van spirituele heilzoe-
j®s een fenomeen.
°g nooit had ik iets over haar gehoord en
opeens zie ik binnen een week diverse ke-
n haar portret en hoor en lees ik die opmer-
!]ke verhalen over haar. Alsof het een logi-
volgorde van gebeurtenissen is, die sa-
vertonen. Ik vertoon nogal eens
bij het aanhoren van zweverige
serrofa'-'let pummer van het Moeder Meera-
Om l8?* 'n kaar woonplaats Thalheim.
tote ,anSsteIling uit alle windstreken -
toe - i de herenigde Staten en Canada
nisch o 8°fde banen te leiden moet telefo-
aer ^>raa'5 worden gemaakt. In de zo-
ieh0„rt i. raaanbon duren, voordat je aan
gendoma§ °P twee achtereenvol-
aan heb™" komen, ajs behoefte
WUrwS' 6en Pkuk!ie vaalwitte huizen rond
■het van '"u onck®rscboidt zich ogenschijnlijk
het hem,andere onopvallende dorpen in
stelde nif '86 Westerwald. Het toerisme
heim aZ Vn°or'totdat Meera's licht in Thal-
J™ ging schijnen.
Eer KafrraAinmiddels iaar> heette vroe-
zich au p3' i?P,.kaar dertiende ontpopte ze
weerd M_ oddelijke Moeder, zo wordt be-
een kort verblijf in Canada vestig
de ze zich in 1983 in Duitsland.
De zwijgzame Indiase legde haar visies vast
in het boekje 'Antwoorden'. Ze verklaart dat
ze er 'voor de hele wereld' is. Ze ziet het als
haar taak alle mensen te helpen, ze gelukkig,
tevreden, harmonieus en liefdevol te maken.
Moeder Meera geeft te kennen geen nieuwe
religie te willen beginnen, evenmin een com
mune of iets dergelijks.
„Blijf waar je bent. Het maakt niet uit waar
aan of in wie je gelooft. Het zijn allemaal ri
vieren die vanzelf naar de goddelijke zee stro
men."
Ik beland in pension Westerwaldblick, de eni
ge slaapgelegenheid in het plaatsje Molsberg,
een paar kilometer van Thalheim. Een ge
schenk uit de hemel, zo noemt pensionhouder
Wolfgang Meier Moeder Meera. Zij heeft wel
vaart gebracht. Immers, de Meera-gangers
zoeken onderdak in de buurt. Herr Meier
heeft het hele jaar door gasten, terwijl hij
vroeger zijn pension 's winters noodgedwon
gen moest sluiten.
Ik sta op een kille zaterdagavond in maart
volgens afspraak te wachten op een winderi
ge parkeerplaats, temidden van een handjevol
kleumende lotgenoten. Mijn tanden klappe
ren van de kou, maar het kunnen ook zenu
wen zijn.
De belangstelling lijkt gering. Maar dan
stroomt, alsof met een toverstaf een teken is
gegeven, in een mum van tijd de parkeer
plaats vol auto's. We zijn nu met zo'n 150
mensen.
Een slanke Indiase man nadert om ons op te
halen en via een wandelpad naar Moeder
Meera's huis te loodsen. Ik bof. Omdat ik de
eerste keer hier ben, mag ik samen met wat
andere uitverkorenen op kop lopen en staat
ons straks een plaatsje vooraan te wachten,
vjak bij Moeder Meera, zodat we alles goed
kunnen zien.
Haar huis wijkt niet af van de andere dorps
huizen, is misschien wat groter. Tegen de
wanden van de gang zijn eenvoudige gardero
bes en houten schoenenvakken aangebracht.
Een wat oudere Indiase vrouw in een kleurrij
ke sari treedt als regeldame op. Op mijn kou
senvoeten bereik ik een langwerpig zaaltje
vol plastic stoeltjes. Die zijn zo geplaatst dat
je met je gezicht naar het vrijgehouden brede
middenpad komt te zitten. Dat pad leidt naar
een lage fauteuil met lichte gebloemde bekle
ding, die precies in het midden voor een der
lange wanden staat.
De regeldame die later Meera's secretaresse
Adilakshmi blijkt, gebaart: ga daar maar zit
ten. Een zitplaats niet ver van de fauteuil,
kennelijk de zetel van de 'goddelijke moeder'.
De bezoekers druppelen binnen, totdat we als
haringen in een ton zitten.
Er heerst een sfeer van gespannen afwach
ting. Ik verdiep me in een papier dat ik op
mijn stoel vind. Richtlijnen in het Duits, En
gels en Frans. Zo mag je Moeder Meera alleen
met gewassen haren benaderen.
Adilakshmi geeft een teken en het zaaltje rijst
overeind. Een kleine gestalte, gekleed in een
glanzend rood-groen-witte sari, treedt met
gebogen hoofd binnen en neemt plaats in de
fauteuil. Iedereen zakt weer terug op zijn
stoel.
Op de beste plaats, op een paar meter afstand
van Moeder Meera, zit een wat corpulente en
gedrongen Europese man, met een zwaar bril
montuur en in donker pak. Hij bijt de spits af
van het knielritueel dat zich een paar hon
derd keer herhaalt, tweeënhalf uur lang.
De dikke man houdt vaak zijn ogen dicht,
maar heeft toch alles in de gaten. Misschien
fungeert hij ook als lijfwacht. Verschillende
keren veert hij onverwacht soepel op om te
helpen, bijvoorbeeld als een bejaarde vrouw
uit zichzelf niet goed overeind kan komen.
Adilakshmi die aan de andere kant van Moe
der Meera heeft plaatsgenomen, speurt regel
matig als een waakhond het zaaltje af. Zij
komt in actie als een knikkebollende vrouw
een lichtronkend geluid maakt. Dat werkt
storend in dit oord van diepe stilte. Daarom
wordt de slaapster met zachte hand het zaal
tje uitgeleid.
Moeder Meera schenkt iedereen even veel
aandacht. Heel lichtjes met haar hoofd wie
gend, alsof ze de ogenblikken telt. Ongeveer
veertien seconden, of liever gezegd twee keer
zeven seconden - dat klinkt magischer -
neemt ze je hoofd tussen haar handen.
„Er gaan haardunne witte lijnen vanaf je te-
In Amerika lopen een hoop gekken rond, maar met
gekke koeien hebben ze, voor zover ik na heb kun
nen gaan, tot nog toe weinig te schaften gehad.
Een koe wordt daar nog als een gezellig, vertrouwd
beest gezien, en dat bonte stamboekvee, met die
grillige zwart-witte tekeningen staat de laatste jaren
model voor nogal wat bedrijfslogo's. Ook in com
puterland. Om te beginnen heb je natuurlijk Gate
way 2000, dat in oktober ook op de Nederlandse
markt de aanval geopend heeft.
Dat Gateway is, letterlijk, een Amerikaanse compu
ter-boer die tien jaar geleden door twee jongens er
gens in the mid-West op poten is gezet. Ze leen
den het startkapitaal, 10.000 dollar, van oma, en
begonnen vanuit haar leegstaande boerenschuur
de markt de bestoken met zelf in elkaar gezette
PC's. Tien jaar later was die die toko uitgegroeid
naar een bedrijf met zesduizend man personeel,
en een plaats hoog op de Fortune 500, een lijst
van de meest succesvolle bedrijven in Amerika.
De filosofie achter het succes van Gateway 2000,
in een markt waarin de concurrentie moordend
is? Ze leveren de nieuwste technologie goedkoper
dan waar dan ook. Ze geven, op zijn Amerikaans,
de mogelijkheid om na een maand, mocht er onver
hoopt iets niet bevallen, alles weer in te leveren, en
dan krijg je ook meteen je geld terug. Drie jaar ga
rantie op de hardware, de rest van je leven gratis te
lefonische ondersteuning en, mocht dat nodig zijn,
gegarandeerd binnen 48 uur gratis technische ser
vice aan huis. Dat doen dus ze allemaal al tien jaar
in Amerika, en daarmee zijn ze een half jaar gele
den in Nederland ook begonnen. Ik heb er geen en
kele ervaring mee, maar ik lees er links en rechts in
computerbladen wel eens wat over en daar zijn ei
genlijk nauwelijks klachten tussen te ontdekken.
Het leuke van de twee multi-miljonairs die de zaak
uitgebouwd hebben, vind ik dat ze hun afkomst
nooit verloochend hebben. Integendeel, ze profile
ren zichzelf nog steeds als twee boerenjongens, en
alles wat er bij hun de deur uitgaat is verpakt in
zwart-witte dozen, model koetje-boe.
Ik denk dat er nogal wat Nederlandse middenstan
ders, en ik praat dan niet expliciet over computer
winkels, aardig wat kunnen leren van dat Ameri
kaanse model. Een winkel waar ze vriendelijk tegen
me zijn, die scoort bij mij altijd hoog. Daar rij ik een
eindje voor om, zelfs als het brood er een gulden
duurder is dan bij dat stuk chagrijn bij mij op de
hoek, waar ze me niet meer terug zien.
Het maffe is dat ik geneigd ben om, winkelend op
het World Wide Web, dezelfde argumenten te han
teren. Die droge home-page's, waarin opgeblazen
ego's in wollig taalgebruik, aangekleed met bloed
serieuze grafiekjes, hun gelijk over het net proberen
te verspreiden, die vinden nooit een stekkie in mijn
blijf lekker doorklungelen met het leren van Linux,
dat ik nog steeds niet plat gekregen heb, en intus
sen draai ik ook nog wat Windows applicaties op
die bescheiden partititie op een van die harde schij
ven die ik DOS en Windows ter beschikking gesteld
heb.
Dat doe ik overigens ook, omdat me de laatste we
ken gebleken is dat de verslagen van die mijns in
ziens heroïsche veldslagen waarmee ik dat lastige
Linux een beetje onder de knie ben beginnen te krij
gen, nou niet bepaald aan iedereen besteed blijken
te zijn. De bescheiden, maar harde kern van geïnte-
Door Léon Krijnen
Reacties: E-mail: 100445.2062@compuserve.com
favourite hotlist. Voor hen geld hetzelfde als voor
die bakker: dèaèèg, ik ga wel een paar deuren ver
der.
Onze systeembeheerder, uiteraard goed op de
hoogte van het gedonder dat iedere netsurfer wel
eens heeft met dé winsock.dll, vroeg me pf ik wel
eens van two cows gehoord had. Dat meende ik
tenminste te verstaan, maar toen hij me de site liet
zien die hij bedoelde, bleek dat tucows te zijn. Maar
dat was alleen maar fonetisch gemuggezift, want
het logo van deze computerwinkel blijkt wel dege
lijk uit twee mooien koeien te zijn samengesteld.
De schappen van winkel van de twee koetjes blijkt
barstensvol software te liggen die iets met internet
te maken heeft. Bakken vol programma's op het
gebied van networking, modems, browsers, winso-
cks, newsreaders, televideo, voice chatting, allerlei
soorten internet-tools. Alles wat maar wil draaien
onder Windows 3.1 of 3.11, of onder Windows 95.
Wat zegt U? Of ik nou alweer van mijn geloof ge
vallen benNee hoor, maar ik eet tegenwoordig, in
computertermen tenminste, van twee walletjes. Ik
resseerden in Linux, die iedere keer opnieuw naar
mijn vorderingen blijft vragen, kan gerust zijn. Zie
deze aflevering maar als een mooi stukje multi-tas
king, waar Linux zo sterk in is. Terwijl ik over Win-
dows-applicaties zit te tikken, draait Linux op de
achtergrond geruisloos door.
Terug naar tucows.com, The Ultimate Collection of
Winsock Software for 3.11 and Windowe 95. Een
hele mondvol, maar het klopt wel. Ik was een beet
je sceptisch toen het adres onder mijn neus gehou
den werd. Zo van, 'het zal allemaal wel, maar wat ik
hebben wil kan ik toch allang ergens vinden...' Ook
op Compuserve heb je forums vol met software, om
over de nieuwsgroepen op het het World Wide
maar niet te spreken. Wat moest ik ermee? Maar of
ik daar nou wel of geen gelijk in heb doet er niet zo
veel toe, realiseerde ik me toen ik een blik op de
Twee Koeien geworpen bad.
Want hier geldt hetzelfde als voor de virtuele win
kels die mijn voorkeur genieten: bevalt zo'n toko
me om de een of andere reden, dan hebben ze er
een vaste klant bij. Tucows heeft er een klantje bij.
nen helemaal naar de kruin van je hoofd. Bij
veel mensen zitten er knopen in. Goddelijke
personen kunnen die ontwarren. Dat probeer
ik ook te doen, terwijl ik het hoofd vasthoud,
zegt ze in haar bijbeltje.
Vervolgens kijkt ze je zeven ogenblikken diep
in de ogen.
„Ik kijk in elke hoek van je wezen. Ik kijk in
je om te zien waar ik kan helpen, waar ik kan
genezen. Gelijktijdig geef ik het licht aan elk
deel van je wezen. Ik open elk deel van jezelf
voor het licht. Als je open bent, zul je dat heel
helder voelen en zien.
Ik aarzel om te gaan, maar tot mijn verbazing
vind ik mezelf even later met bonzend hart te
rug op een speciale houten stoel, vlak naast
haar. Als mijn voorganger klaar is, kniel ik bij
haar neer.
Op hetzelfde moment schiet een krampscheut
door mijn bovenbeen. Zij neemt mijn hoofd
vast. Haar handen drukken zacht tegen mijn
slapen. Ik heb al mijn aandacht nodig om
mijn neiging van pijn overeind te springen, te
onderdrukken. Ik hef mijn hoofd op. Zij kijkt
me aan. Een onverklaarbare warmte trekt
door mijn lichaam. De pijn is wat minder,
maar houdt me nog te veel bezig om precies te
doorgronden wat in haar ogen te zien is. Ze
geeft een knikje, ten teken dat ik kan weg
gaan en slaat haar ogen weer neer. Heeft ze
Het taalgebruik van de winkel staat me wel aan, er
zijn een paar aardige links te vinden naar andere in
teressante sites en als ik de komende tijd nog iets
nodig heb om de Windows-kant van mijn Internet
activiteiten te ontplooien, dan heb ik het daar snel
gevonden.
Wat het kost? Niks of niet veel, het ligt er maar aan
wat je wil hebben. Het eigenlijk best een maffe ont
wikkeling dat sommige van de beste internet-tools
geen cent kosten. Zo kan iedere particulier de
browser Netscape, door velen beschouwd als het
neusje van de zalm, gratis binnenhalen én gratis
blijven gebruiken.
Al is dat bij Netscape een beperkt aantal dagen,
maar dat komt alleen maar, omdat ze je op die ma
nier dwingen om over een bepaalde tijd de nieuw
ste versie te downloaden, zodat de oudere uitvoe
ringen mettertijd vanzelf uitsterven.
Free Agent, een newsreader die ook al door velen
als de beste wordt beschouwd, kost ook al niets.
Daarnaast zijn er ook tientallen programma's te vin
den waar wél voor betaald moet worden. Je kunt ze
wel binnenhalen, maar als daar een vergoeding te
genover verwacht wordt, merk je dat tezijnertijd
vanzelf. Van die programma's werkt bijvoorbeeld
alleen maar een gedeelte en krijg je een ontbreken
de sleutel als je vijftig dollar hebt overgemaakt. Of
het duurt iedere dag iets langer voordat het wil star
ten, of je kunt er bijvoorbeeld geen files mee op
slaan of zoiets. Voor wie wat te winsokken heeft is
die tucows een aanradertje.
Enige dank aan onze systeembeheerder is derhalve
op zijn plaats en voor wat hoort wat. Daarom heb ik
voor hem ook een adres waar hij, naar ik van harte
hoop, helemaal niets van leren kan. De FTP-site
heet de Bastard Operator from Hell. Het is een hila
rische opeenvolging van pagina's vol verhalen over
een systeembeheerder die ik zelfs mijn ergste vijan
den niet toewens.
Two Cows: http://www.tucows.com
Bastard Operator from Hell: ftp://sunsi-
te.unc.edu, path: /pub/docs/humor/bas
tard-operator
me 'het licht' gegeven? Ik zoek mijn plaats op.
De opwinding ebt weg, evenals de kramp.
Als iedereen aan de beurt is geweest, verlaat
Moeder Meera met haar blik op de grond ge
richt het zaaltje, even schielijk als ze binnen
kwam.
Ik besluit de volgende avond een nieuwe po
ging te wagen via haar ogen af te dalen in de
ziel van Moeder Meera. Vlak tevoren maak ik
me weer zenuwachtig. Als ik voor haar kniel,
voel ik geen pijn, maar wel een druppel die
langzaam in mijn neus omlaag kruipt. Nu
word ik te veel afgeleid door de angst dat de
druppel aan mijn neus komt te hangen, wat
gelukkig niet gebeurt.
Het is onmogelijk Moeder Meera te spreken te
krijgen. Daarom zal ik de stem van de grote
zwijgster nooit horen. Dat maakt het mysterie
alleen maar groter.
Wil je wat meer over haar vernemen, dan kun
je boekjes en foto's kopen in een van de zijka
mertjes. Als verkopers fungeren Adilakshmi
en de dikke man, die een Duitser blijkt te zijn.
De aandacht die Meera je schenkt, is gratis.
Als ik terugkom in mijn pension, verkeer ik
nog een roes, veroorzaakt door het gevoel dat
ik heel even aan een hemelse geur van heilig
heid heb mogen ruiken.
Ongewild ben ik in de ban geraakt van Moe
der Meera. Ze straalt zuiverheid uit, zonder
dat ik daar een verklaring voor heb. Is zij een
mens of een godin?
Daarin past het nieuwtje niet dat pension
houder Wolfgang Meier me vertelt. Moeder
Meera en haar huisgenoten verhuizen-over
een jaar of twee naar een huis op een berghel
ling bij kasteel Schaumburg. Het ligt hele
maal aan de andere kant van Limburg aan de
Lahn, de zuidelijker gelegen toeristenplaats
met die schitterende roze en wit gekleurde
kathedraal.
„Het is wel 20 tot 25 minuten rijden. Dat be
tekent een klap voor alle hotelhouders hier. Ik
zou misschien een busje kunnen aanschaffen
om mijn gasten te brengen en op te halen. Ge
lukkig dat ik nog niet zoveel extra heb geïn
vesteerd zoals anderen wel hebben gedaan."
De volgende ochtend kan ik de drang niet
weerstaan op zoek te gaan naar het nieuwe
huis van Moeder Meera. Het ligt er verlaten
en verwaarloosd bij, aan de voet van de
burcht Schaumburg. Het biedt een weids uit
zicht over de eenzame beboste omgeving. Ge
schrokken stel ik vast dat dit een paleis is in
vergelijking met haar huidige eenvoudige
stulp in het dorp Thalheim. Met moeite druk
ik de gedachte weg dat hier wel eens een om
vangrijke commune kan ontstaan, of nog er
ger, een sekte.
De plaatselijke krant Nassauische Neue Pres-
se weet te melden dat voor het gebouw dat
Moeder Meera heeft gekocht, meer dan drie
miljoen mark werd gevraagd. Ik voel me een
afvallige, terwijl ik me afvraag, waar zij al
dat geld vandaan heeft gehaald.
Thuis lees ik pas dat Moeder Meera in 1983
met een Duitser trouwde. Het zal vast en ze
ker de dikke man zijn die vlak bij haar zat. Bij
zo'n goddelijke vrouw past toch geen seksuele
verhouding? Ik zoek in het Meera-bijbeltje
haar gedachte over seksualiteit op.
„Het werk zal veel sneller en met veel meer
zuiverheid te volbrengen zijn, als je kunt le
ven zonder seksualiteit en zonder begeerte."
Het is vast een platonische verhouding, prent
ik mezelf in. Het heilige gebouw dat ik rond
om haar persoon heb opgetrokken, dreigt in
een te storten.
Maar voordat Moeder Meera voor mij weer
een gewoon mens wordt, wil ik het zoete
droombeeld nog even vasthouden.