Weekend lijk"" Indiase zou mensen kunnen helpen door ze alleen maar zwijgend aan te kijken l? Winkelen bij de twee koeien INTERFACE E3 nden Er is geen vrouw die zoveel mensen in opperste zwijgzaam heid zo diep in de ogen heeft gekeken. Moeder Meera (35), een jonge Indiase, woont in het dorpje Thalheim, ten zuiden van Keulen. Spirituele heilzoekers uit de hele wereld stromen toe om zich te laven aan haar 'god delijke licht.' Een persoonlijke impressie van een bezoek aan het fenomeen. ^wsS^TheV" d" g6Val mii" °P afspraak k® weiSf ben ik al over een Paar we~ Zenuwen Kleine gestalte Krampscheut Niet te spreken Drie miljoen APRIL 1996 EIIDESTEM ZATERDAG 13 APRIL 1996 01 De ogen \i,Zijkijkt me aan. Een onverklaarbare warmte trekt door mijn lichaam. van Moeder Meera t een koevoet en een wac/tt- FOTO JAN ANP I staat voorop. Eén oog voor pg voor jezelf, zeggen we al- laai 32,1 blijkt het allemaal riet is een ongevaarlijke par- Jalk heeft de Toyota in vijf mi- |en simpele 469: losgeschoten Je tevreden eigenaar ver- 8 met het toepasselijk maga- benwacht Pech, Gehad en een Ir gratis koffie bij MacDo- l'n actie hè. Vinden de mensen lerkopen weer een burgertje." Aand die met stukken staat he- Ik raken. Compleet hulpeloos, pid gestresst en krijg je vene ik probeer toch altijd vriende- Jwant van ruzie krijg je alleen I. Sociale vaardigheden leer je natuurlijk ook. Maar ik heb J laten staan, bij de grensover- k: hij eiste dit, en ik moest dat geen Wegenwachtlid en wilde Jgeen beding worden. Terwijl ■helden en te kankeren ben it lopers van Valk waren pioniers lotoren, die karresporen en 1 trotseerden om wrakke vehi- [te krijgen. Techbestrijders!, was toen nog Wanneer een boerend WW-h» and niet kon bereiken, voerden ;rs zijn vee bij. En als de politie hinderlaag lag voor snelheids- nn waarschuwden zij tegemoet- fn met een subtiel handgebaar, n liggen nu anders, maar nog a - t gele bloed waar het niet gaa jaar hebben we samen zo» jen weer op weg geholpen, ten ben je in alle °PZ1*„ raapt een kapotte uitlaat va larschuwt het verkeer vooreffl md, of als het plotseling g immer die ik in de wegberm tl pnwel geworden. Ik heb her0' I de kou en een ambulance g In de stad wacht de bestuur» Opel Kadett. Hij is bloemist b naar de auto weigert diens i nauwgezet deduceren en e alk vast dat de benzinepomp t een omleiding monteert MJ aar het trucje werkt niet. ue sluit de auto naar een garage „Kost niets, daar betaalt f zijn lidmaatschapsgeld voo j-drang der ANWB leidt webee mden. Zoals toen op het ider Valks dashboard de lenen- uimnen ik, die peperdure auto s ot. Stond er een rolstoel met De code kent maar vier tuurder heb ik ook op weg g waar wielen onder zit alve die ene vent met c .omdronken uit een Chm )ld. Een band hing aan "Leen an zijn auto. Of ik maar ,an flarden verwisselen. In plaats daarvan 3 LD v»*"- litie gebeld. Ik zeker die zodat-ie straks met zijn nv af collega van de vluchtstroo die is gek." Door Bavo Hofstee ■i en jonge oosterse vrouw met een I I gezicht dat ik niet snel zal verge- ten. Haar donkere ogen hebben jjffl onpeilbare diepte. Op haar voorhoofd te mt zich een flinke rode stip af, als een derde oog. Zo zou 'het goddelijke licht' hebben gekregen deze 'kracht' door te geven aan mensen os er behoefte aan hebben. Ze stelt zich op «n lijn met Jezus, Maria en Boeddha. Ze noemt zich Moeder Meera, is afkomstig uit Mia en woont in Duitsland, in een dorp er- Bffls onder Keulen. Ze ontvangt honderden teoekers uit de hele wereld tegelijk in haar Zt geeft haar boodschap door met haar ogen hult zich verder in een diep stilzwijgen, loens de uren durende séances spreekt ze Eten enkel woord. Alles bij elkaar honderd- uenden gelovigen heeft ze - ieder afzon- Wijk - diep in de ogen gekeken. Zelfs in de Postmoderne wereld van spirituele heilzoe- j®s een fenomeen. °g nooit had ik iets over haar gehoord en opeens zie ik binnen een week diverse ke- n haar portret en hoor en lees ik die opmer- !]ke verhalen over haar. Alsof het een logi- volgorde van gebeurtenissen is, die sa- vertonen. Ik vertoon nogal eens bij het aanhoren van zweverige serrofa'-'let pummer van het Moeder Meera- Om l8?* 'n kaar woonplaats Thalheim. tote ,anSsteIling uit alle windstreken - toe - i de herenigde Staten en Canada nisch o 8°fde banen te leiden moet telefo- aer ^>raa'5 worden gemaakt. In de zo- ieh0„rt i. raaanbon duren, voordat je aan gendoma§ °P twee achtereenvol- aan heb™" komen, ajs behoefte WUrwS' 6en Pkuk!ie vaalwitte huizen rond ■het van '"u onck®rscboidt zich ogenschijnlijk het hem,andere onopvallende dorpen in stelde nif '86 Westerwald. Het toerisme heim aZ Vn°or'totdat Meera's licht in Thal- J™ ging schijnen. Eer KafrraAinmiddels iaar> heette vroe- zich au p3' i?P,.kaar dertiende ontpopte ze weerd M_ oddelijke Moeder, zo wordt be- een kort verblijf in Canada vestig de ze zich in 1983 in Duitsland. De zwijgzame Indiase legde haar visies vast in het boekje 'Antwoorden'. Ze verklaart dat ze er 'voor de hele wereld' is. Ze ziet het als haar taak alle mensen te helpen, ze gelukkig, tevreden, harmonieus en liefdevol te maken. Moeder Meera geeft te kennen geen nieuwe religie te willen beginnen, evenmin een com mune of iets dergelijks. „Blijf waar je bent. Het maakt niet uit waar aan of in wie je gelooft. Het zijn allemaal ri vieren die vanzelf naar de goddelijke zee stro men." Ik beland in pension Westerwaldblick, de eni ge slaapgelegenheid in het plaatsje Molsberg, een paar kilometer van Thalheim. Een ge schenk uit de hemel, zo noemt pensionhouder Wolfgang Meier Moeder Meera. Zij heeft wel vaart gebracht. Immers, de Meera-gangers zoeken onderdak in de buurt. Herr Meier heeft het hele jaar door gasten, terwijl hij vroeger zijn pension 's winters noodgedwon gen moest sluiten. Ik sta op een kille zaterdagavond in maart volgens afspraak te wachten op een winderi ge parkeerplaats, temidden van een handjevol kleumende lotgenoten. Mijn tanden klappe ren van de kou, maar het kunnen ook zenu wen zijn. De belangstelling lijkt gering. Maar dan stroomt, alsof met een toverstaf een teken is gegeven, in een mum van tijd de parkeer plaats vol auto's. We zijn nu met zo'n 150 mensen. Een slanke Indiase man nadert om ons op te halen en via een wandelpad naar Moeder Meera's huis te loodsen. Ik bof. Omdat ik de eerste keer hier ben, mag ik samen met wat andere uitverkorenen op kop lopen en staat ons straks een plaatsje vooraan te wachten, vjak bij Moeder Meera, zodat we alles goed kunnen zien. Haar huis wijkt niet af van de andere dorps huizen, is misschien wat groter. Tegen de wanden van de gang zijn eenvoudige gardero bes en houten schoenenvakken aangebracht. Een wat oudere Indiase vrouw in een kleurrij ke sari treedt als regeldame op. Op mijn kou senvoeten bereik ik een langwerpig zaaltje vol plastic stoeltjes. Die zijn zo geplaatst dat je met je gezicht naar het vrijgehouden brede middenpad komt te zitten. Dat pad leidt naar een lage fauteuil met lichte gebloemde bekle ding, die precies in het midden voor een der lange wanden staat. De regeldame die later Meera's secretaresse Adilakshmi blijkt, gebaart: ga daar maar zit ten. Een zitplaats niet ver van de fauteuil, kennelijk de zetel van de 'goddelijke moeder'. De bezoekers druppelen binnen, totdat we als haringen in een ton zitten. Er heerst een sfeer van gespannen afwach ting. Ik verdiep me in een papier dat ik op mijn stoel vind. Richtlijnen in het Duits, En gels en Frans. Zo mag je Moeder Meera alleen met gewassen haren benaderen. Adilakshmi geeft een teken en het zaaltje rijst overeind. Een kleine gestalte, gekleed in een glanzend rood-groen-witte sari, treedt met gebogen hoofd binnen en neemt plaats in de fauteuil. Iedereen zakt weer terug op zijn stoel. Op de beste plaats, op een paar meter afstand van Moeder Meera, zit een wat corpulente en gedrongen Europese man, met een zwaar bril montuur en in donker pak. Hij bijt de spits af van het knielritueel dat zich een paar hon derd keer herhaalt, tweeënhalf uur lang. De dikke man houdt vaak zijn ogen dicht, maar heeft toch alles in de gaten. Misschien fungeert hij ook als lijfwacht. Verschillende keren veert hij onverwacht soepel op om te helpen, bijvoorbeeld als een bejaarde vrouw uit zichzelf niet goed overeind kan komen. Adilakshmi die aan de andere kant van Moe der Meera heeft plaatsgenomen, speurt regel matig als een waakhond het zaaltje af. Zij komt in actie als een knikkebollende vrouw een lichtronkend geluid maakt. Dat werkt storend in dit oord van diepe stilte. Daarom wordt de slaapster met zachte hand het zaal tje uitgeleid. Moeder Meera schenkt iedereen even veel aandacht. Heel lichtjes met haar hoofd wie gend, alsof ze de ogenblikken telt. Ongeveer veertien seconden, of liever gezegd twee keer zeven seconden - dat klinkt magischer - neemt ze je hoofd tussen haar handen. „Er gaan haardunne witte lijnen vanaf je te- In Amerika lopen een hoop gekken rond, maar met gekke koeien hebben ze, voor zover ik na heb kun nen gaan, tot nog toe weinig te schaften gehad. Een koe wordt daar nog als een gezellig, vertrouwd beest gezien, en dat bonte stamboekvee, met die grillige zwart-witte tekeningen staat de laatste jaren model voor nogal wat bedrijfslogo's. Ook in com puterland. Om te beginnen heb je natuurlijk Gate way 2000, dat in oktober ook op de Nederlandse markt de aanval geopend heeft. Dat Gateway is, letterlijk, een Amerikaanse compu ter-boer die tien jaar geleden door twee jongens er gens in the mid-West op poten is gezet. Ze leen den het startkapitaal, 10.000 dollar, van oma, en begonnen vanuit haar leegstaande boerenschuur de markt de bestoken met zelf in elkaar gezette PC's. Tien jaar later was die die toko uitgegroeid naar een bedrijf met zesduizend man personeel, en een plaats hoog op de Fortune 500, een lijst van de meest succesvolle bedrijven in Amerika. De filosofie achter het succes van Gateway 2000, in een markt waarin de concurrentie moordend is? Ze leveren de nieuwste technologie goedkoper dan waar dan ook. Ze geven, op zijn Amerikaans, de mogelijkheid om na een maand, mocht er onver hoopt iets niet bevallen, alles weer in te leveren, en dan krijg je ook meteen je geld terug. Drie jaar ga rantie op de hardware, de rest van je leven gratis te lefonische ondersteuning en, mocht dat nodig zijn, gegarandeerd binnen 48 uur gratis technische ser vice aan huis. Dat doen dus ze allemaal al tien jaar in Amerika, en daarmee zijn ze een half jaar gele den in Nederland ook begonnen. Ik heb er geen en kele ervaring mee, maar ik lees er links en rechts in computerbladen wel eens wat over en daar zijn ei genlijk nauwelijks klachten tussen te ontdekken. Het leuke van de twee multi-miljonairs die de zaak uitgebouwd hebben, vind ik dat ze hun afkomst nooit verloochend hebben. Integendeel, ze profile ren zichzelf nog steeds als twee boerenjongens, en alles wat er bij hun de deur uitgaat is verpakt in zwart-witte dozen, model koetje-boe. Ik denk dat er nogal wat Nederlandse middenstan ders, en ik praat dan niet expliciet over computer winkels, aardig wat kunnen leren van dat Ameri kaanse model. Een winkel waar ze vriendelijk tegen me zijn, die scoort bij mij altijd hoog. Daar rij ik een eindje voor om, zelfs als het brood er een gulden duurder is dan bij dat stuk chagrijn bij mij op de hoek, waar ze me niet meer terug zien. Het maffe is dat ik geneigd ben om, winkelend op het World Wide Web, dezelfde argumenten te han teren. Die droge home-page's, waarin opgeblazen ego's in wollig taalgebruik, aangekleed met bloed serieuze grafiekjes, hun gelijk over het net proberen te verspreiden, die vinden nooit een stekkie in mijn blijf lekker doorklungelen met het leren van Linux, dat ik nog steeds niet plat gekregen heb, en intus sen draai ik ook nog wat Windows applicaties op die bescheiden partititie op een van die harde schij ven die ik DOS en Windows ter beschikking gesteld heb. Dat doe ik overigens ook, omdat me de laatste we ken gebleken is dat de verslagen van die mijns in ziens heroïsche veldslagen waarmee ik dat lastige Linux een beetje onder de knie ben beginnen te krij gen, nou niet bepaald aan iedereen besteed blijken te zijn. De bescheiden, maar harde kern van geïnte- Door Léon Krijnen Reacties: E-mail: 100445.2062@compuserve.com favourite hotlist. Voor hen geld hetzelfde als voor die bakker: dèaèèg, ik ga wel een paar deuren ver der. Onze systeembeheerder, uiteraard goed op de hoogte van het gedonder dat iedere netsurfer wel eens heeft met dé winsock.dll, vroeg me pf ik wel eens van two cows gehoord had. Dat meende ik tenminste te verstaan, maar toen hij me de site liet zien die hij bedoelde, bleek dat tucows te zijn. Maar dat was alleen maar fonetisch gemuggezift, want het logo van deze computerwinkel blijkt wel dege lijk uit twee mooien koeien te zijn samengesteld. De schappen van winkel van de twee koetjes blijkt barstensvol software te liggen die iets met internet te maken heeft. Bakken vol programma's op het gebied van networking, modems, browsers, winso- cks, newsreaders, televideo, voice chatting, allerlei soorten internet-tools. Alles wat maar wil draaien onder Windows 3.1 of 3.11, of onder Windows 95. Wat zegt U? Of ik nou alweer van mijn geloof ge vallen benNee hoor, maar ik eet tegenwoordig, in computertermen tenminste, van twee walletjes. Ik resseerden in Linux, die iedere keer opnieuw naar mijn vorderingen blijft vragen, kan gerust zijn. Zie deze aflevering maar als een mooi stukje multi-tas king, waar Linux zo sterk in is. Terwijl ik over Win- dows-applicaties zit te tikken, draait Linux op de achtergrond geruisloos door. Terug naar tucows.com, The Ultimate Collection of Winsock Software for 3.11 and Windowe 95. Een hele mondvol, maar het klopt wel. Ik was een beet je sceptisch toen het adres onder mijn neus gehou den werd. Zo van, 'het zal allemaal wel, maar wat ik hebben wil kan ik toch allang ergens vinden...' Ook op Compuserve heb je forums vol met software, om over de nieuwsgroepen op het het World Wide maar niet te spreken. Wat moest ik ermee? Maar of ik daar nou wel of geen gelijk in heb doet er niet zo veel toe, realiseerde ik me toen ik een blik op de Twee Koeien geworpen bad. Want hier geldt hetzelfde als voor de virtuele win kels die mijn voorkeur genieten: bevalt zo'n toko me om de een of andere reden, dan hebben ze er een vaste klant bij. Tucows heeft er een klantje bij. nen helemaal naar de kruin van je hoofd. Bij veel mensen zitten er knopen in. Goddelijke personen kunnen die ontwarren. Dat probeer ik ook te doen, terwijl ik het hoofd vasthoud, zegt ze in haar bijbeltje. Vervolgens kijkt ze je zeven ogenblikken diep in de ogen. „Ik kijk in elke hoek van je wezen. Ik kijk in je om te zien waar ik kan helpen, waar ik kan genezen. Gelijktijdig geef ik het licht aan elk deel van je wezen. Ik open elk deel van jezelf voor het licht. Als je open bent, zul je dat heel helder voelen en zien. Ik aarzel om te gaan, maar tot mijn verbazing vind ik mezelf even later met bonzend hart te rug op een speciale houten stoel, vlak naast haar. Als mijn voorganger klaar is, kniel ik bij haar neer. Op hetzelfde moment schiet een krampscheut door mijn bovenbeen. Zij neemt mijn hoofd vast. Haar handen drukken zacht tegen mijn slapen. Ik heb al mijn aandacht nodig om mijn neiging van pijn overeind te springen, te onderdrukken. Ik hef mijn hoofd op. Zij kijkt me aan. Een onverklaarbare warmte trekt door mijn lichaam. De pijn is wat minder, maar houdt me nog te veel bezig om precies te doorgronden wat in haar ogen te zien is. Ze geeft een knikje, ten teken dat ik kan weg gaan en slaat haar ogen weer neer. Heeft ze Het taalgebruik van de winkel staat me wel aan, er zijn een paar aardige links te vinden naar andere in teressante sites en als ik de komende tijd nog iets nodig heb om de Windows-kant van mijn Internet activiteiten te ontplooien, dan heb ik het daar snel gevonden. Wat het kost? Niks of niet veel, het ligt er maar aan wat je wil hebben. Het eigenlijk best een maffe ont wikkeling dat sommige van de beste internet-tools geen cent kosten. Zo kan iedere particulier de browser Netscape, door velen beschouwd als het neusje van de zalm, gratis binnenhalen én gratis blijven gebruiken. Al is dat bij Netscape een beperkt aantal dagen, maar dat komt alleen maar, omdat ze je op die ma nier dwingen om over een bepaalde tijd de nieuw ste versie te downloaden, zodat de oudere uitvoe ringen mettertijd vanzelf uitsterven. Free Agent, een newsreader die ook al door velen als de beste wordt beschouwd, kost ook al niets. Daarnaast zijn er ook tientallen programma's te vin den waar wél voor betaald moet worden. Je kunt ze wel binnenhalen, maar als daar een vergoeding te genover verwacht wordt, merk je dat tezijnertijd vanzelf. Van die programma's werkt bijvoorbeeld alleen maar een gedeelte en krijg je een ontbreken de sleutel als je vijftig dollar hebt overgemaakt. Of het duurt iedere dag iets langer voordat het wil star ten, of je kunt er bijvoorbeeld geen files mee op slaan of zoiets. Voor wie wat te winsokken heeft is die tucows een aanradertje. Enige dank aan onze systeembeheerder is derhalve op zijn plaats en voor wat hoort wat. Daarom heb ik voor hem ook een adres waar hij, naar ik van harte hoop, helemaal niets van leren kan. De FTP-site heet de Bastard Operator from Hell. Het is een hila rische opeenvolging van pagina's vol verhalen over een systeembeheerder die ik zelfs mijn ergste vijan den niet toewens. Two Cows: http://www.tucows.com Bastard Operator from Hell: ftp://sunsi- te.unc.edu, path: /pub/docs/humor/bas tard-operator me 'het licht' gegeven? Ik zoek mijn plaats op. De opwinding ebt weg, evenals de kramp. Als iedereen aan de beurt is geweest, verlaat Moeder Meera met haar blik op de grond ge richt het zaaltje, even schielijk als ze binnen kwam. Ik besluit de volgende avond een nieuwe po ging te wagen via haar ogen af te dalen in de ziel van Moeder Meera. Vlak tevoren maak ik me weer zenuwachtig. Als ik voor haar kniel, voel ik geen pijn, maar wel een druppel die langzaam in mijn neus omlaag kruipt. Nu word ik te veel afgeleid door de angst dat de druppel aan mijn neus komt te hangen, wat gelukkig niet gebeurt. Het is onmogelijk Moeder Meera te spreken te krijgen. Daarom zal ik de stem van de grote zwijgster nooit horen. Dat maakt het mysterie alleen maar groter. Wil je wat meer over haar vernemen, dan kun je boekjes en foto's kopen in een van de zijka mertjes. Als verkopers fungeren Adilakshmi en de dikke man, die een Duitser blijkt te zijn. De aandacht die Meera je schenkt, is gratis. Als ik terugkom in mijn pension, verkeer ik nog een roes, veroorzaakt door het gevoel dat ik heel even aan een hemelse geur van heilig heid heb mogen ruiken. Ongewild ben ik in de ban geraakt van Moe der Meera. Ze straalt zuiverheid uit, zonder dat ik daar een verklaring voor heb. Is zij een mens of een godin? Daarin past het nieuwtje niet dat pension houder Wolfgang Meier me vertelt. Moeder Meera en haar huisgenoten verhuizen-over een jaar of twee naar een huis op een berghel ling bij kasteel Schaumburg. Het ligt hele maal aan de andere kant van Limburg aan de Lahn, de zuidelijker gelegen toeristenplaats met die schitterende roze en wit gekleurde kathedraal. „Het is wel 20 tot 25 minuten rijden. Dat be tekent een klap voor alle hotelhouders hier. Ik zou misschien een busje kunnen aanschaffen om mijn gasten te brengen en op te halen. Ge lukkig dat ik nog niet zoveel extra heb geïn vesteerd zoals anderen wel hebben gedaan." De volgende ochtend kan ik de drang niet weerstaan op zoek te gaan naar het nieuwe huis van Moeder Meera. Het ligt er verlaten en verwaarloosd bij, aan de voet van de burcht Schaumburg. Het biedt een weids uit zicht over de eenzame beboste omgeving. Ge schrokken stel ik vast dat dit een paleis is in vergelijking met haar huidige eenvoudige stulp in het dorp Thalheim. Met moeite druk ik de gedachte weg dat hier wel eens een om vangrijke commune kan ontstaan, of nog er ger, een sekte. De plaatselijke krant Nassauische Neue Pres- se weet te melden dat voor het gebouw dat Moeder Meera heeft gekocht, meer dan drie miljoen mark werd gevraagd. Ik voel me een afvallige, terwijl ik me afvraag, waar zij al dat geld vandaan heeft gehaald. Thuis lees ik pas dat Moeder Meera in 1983 met een Duitser trouwde. Het zal vast en ze ker de dikke man zijn die vlak bij haar zat. Bij zo'n goddelijke vrouw past toch geen seksuele verhouding? Ik zoek in het Meera-bijbeltje haar gedachte over seksualiteit op. „Het werk zal veel sneller en met veel meer zuiverheid te volbrengen zijn, als je kunt le ven zonder seksualiteit en zonder begeerte." Het is vast een platonische verhouding, prent ik mezelf in. Het heilige gebouw dat ik rond om haar persoon heb opgetrokken, dreigt in een te storten. Maar voordat Moeder Meera voor mij weer een gewoon mens wordt, wil ik het zoete droombeeld nog even vasthouden.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1996 | | pagina 19