Weekend
Een ongeluk komt nooit alleen
3E
INTERFACE
E2|! deSTEM
E3
nhammed Haschoui, een 23-
jarige
chauffeur van Cannaerts'
Belgisch bedrijf is
chauffeur
en bus van miljoen kwijt
'Marokkaanse wet
maakt beroepschauffeurs
vogelvrij'
RT 1996
ZATERDAG 2 MAART 1996
Elke dag, als Florent Cannaerts
en zijn gezin zich in Willebroek
(B) aan tafel zetten, is de eerste
1 gedachte: Wat eet Mohammed
vandaag?.
FOTO HOLLANDSE HOOGTE
tje
busbedrijf Excelsior, zucht sinds
november vorig jaar in een Ma
rokkaanse cel. Hij is tot acht
jaar veroordeeld voor een hasj-
smokkel waaraan hij volgens
zijn baas part noch deel had.
Het kost Cannaerts niet alleen
een goede chauffeur. Zijn vlag-
i geschip, een ruim een miljoen
gulden kostende dubbeldekker
waarin de Marokkaanse douane
116 kilo hasj vond, doet nu
dienst als vervoermiddel voor
het nationale Marokkaanse
voetbalelftal. „Ons bedrijf is
I slachtoffer geworden van een
geraffineerd misdadig spelletje.
En wij staan volkomen machte-
loos, want volgens de Marok
kaanse wet klopt alles als een
bus," zegt een mismoedige Can
naerts.
Door Rein van der Helm
htelijk groen worden
offieshop. De grens tus-
is daardoor behoorlijk
1 iedere gemeentelijke
komt bijvoorbeeld het
klanten van de koffies-
baar urineren. „Dat
'gesignaleerd en dendert.
Stadhuizen van het land.
';f ieshop een toilet heeft,"
:n jaarlijks meer 'gewo-
pgens lawaai-overlast
koffieshops. Uit een
in 1995 hield, blijkt
le gemeenten waar kof-
naai geen sprake is van
k zijn de hoge percenta-
tuurders die zeggen niet
j overlast veroorzaken of
1 dan de omschrijving
igheid bij omwonenden',
nverbiddelijk gezet; dt
n alle kwaad, ook al con-
dere onderzoeker in zijn
rtwerk van Nederlandse
n blokkade heeft opge-
(innend heroïnegebruik
irsiteit van Amsterdam,
tegenwoordig niet meer
onkelap volkomen uitge-
Maar als ze iemand een
ien glippen of een junkie
:en ze gelijk in paniek,
reldwerkster Marie-Loui-
d tijdens een lokaal drug-
de al dan niet terechte
ardiging over de koffies-
jvan politiek en politie ziek
vooral gericht op de zicht-
fan het druggebruik; de
mindere mate de tippelen-
rees. Het publieke debat
g een tijdje bezig met de
jtrekking van heroïne aan
den. Maar in feite zijn j»
degevechten. De werkehj-
ian het druggebruik komt
aan de orde in de openbare
Ien slecht in het politie»
Jners en andere professio-
ivan drugs maken zich veel
le verdere marginaliseren
gebruikers; de vele ver-
ïuislozen; de opkomst va'
de verwoestende effent»
i ('Nederlandse crack);
tije verstrekking ('als je1
Et, kunnen ze al hun cru®
chten op de verwerving va
de massale terugkeer va
d), vermomd als xtc-pu
uikers die soms tot nege
delen op één dag 1
en; de onbenaderbaar!®»
ware gebruikers; de stee
scene; het misbruik va
'Rohypnol, Seresta F°
de gevaarlijke kanten
van hallucinaten als Isa
lestoelen'). e
druppels gekregen waar
-vachtten en eigenlijk e
ïadden," zo vatte de Axi®
Joke van Doorne onhW
iver het 'nieuwe' drugbe®
lijk ben ik wel blij dat het i»
allemaal weer over
itiveert Noorlander van
'k. „Ons werk gaat
meneer Chirac zich ni«,
iar hebben we in ieder g
FOTO WIM KOOYMAN
Achter zijn opgeruimde bureau in
een van de reisbureaus die deel
uitmaakt van zijn bedrijf, strijkt
Florent Cannaerts liefkozend over de folder
van autocarbedrijf Excelsior, waarop de in
beslag genomen dubbeldekker prominent
Florent Cannaerts van busbedrijf Excelsior: "Wij werken de volgende acht jaar voor onbekende Marokkanen. Want dan pas is de dure bus afbetaald.'
'Wat eet Mohammed vandaag?'
,Het neusje van de zalm op het gebied van
touringcars," zegt hij. Voorzien van airco,
bar, video, toilet en 89 zitplaatsen. Nu een
aan het been, want op de bus, twee jaar
aangeschaft, moet bij de bank nog
gulden worden afgelost.
Sinds eind november vorig leeft Cannaerts in
een soort nachtmerrie. In één klap was hij een
zijn beste chauffeurs en de Megaliner -
van het bedrijf - kwijt. Hoe is dat in zijn
werk kunnen gaan?
Cannaerts gaat terug naar juni vorig jaar. Een
Marokkaans reisbureau in Brussel, Fly Tra
vel, huurt de bus voor een trip naar Marokko.
Een lange reis, veel kilometers, dus veel
inkomsten voor het busbedrijf. De opdracht
gever zwaaide met een schriftelijk bewijs van
voorlopige toelating als reisbureau. De trip
bevait kennelijk want in juni wordt de bus
nogmaals afgehuurd. Dan komt de eerste
zeperd voor Cannaerts. Bij betaling door Fly
Travel blijkt een cheque van 150.000 BF
ongedekt. Vervolgens lost het reisbureau in
nevelen op.
„Bij die reizen in juni van Fly Travel was een
betrokken, die zich bezighield met in- en
uitladen van de bagage. Ik kende hem dus van
gezicht en hij meldde zich in november bij mij
namens reisbureau Blaw Reizn, merk
waardige naam, de bus te huren voor een trip
naar Marokko. Hoe zit dat met die ongedekte
raeque was het eerste wat ik vroeg. De man
aai hiermee niets te maken te hebben en gaf
mij financiële zekerheid door vooraf - in con
tant geld te betalen. Ik was vol vertrouwen
an ik ging met hem in zee,zegt Cannaerts.
Oe eerste reis in november verliep vlekkeloos.
Bli de tweede ging het mis. De reis naar
Marokko, met een bus Parijse Marokkanen,
verliep gewoon. Bedoeling was dat de bus
leeg zou terugkeren naar België. Het voertuig
kwam niet verder dan de grens bij Bab Sebta.
Daar werd door de douane de hasj gevonden.
Stukje bij beetje denkt Cannaerts de zaak te
kunnen reconstrueren. „Ik denk dat de trips
in juni bedoeld waren om iemand in Marokko
de bus als het ware te laten keuren. Op een
van die reizen verdwenen ook de reservesleu
tels," zegt Cannaerts.
Half november begint de tweede, contant
voorafbetaalde, trip naar Marokko. Drie
chauffeurs op de bus, twee van Excelsior, en
een die geleverd is door Blaw Reizn. Daar
naast is de man, die Cannaerts alleen bij
voornaam kent, aanwezig als reisleider.
Een van de vaste chauffeurs van Excelsior
blijft, zoals hij ook in juni had gedaan, in
Spanje achter voor de oversteek naar Marok
ko wordt gemaakt. „Die man handelde op
advies van zijn vakbond, die regelmatig
waarschuwt voor de gevaren die beroeps
chauffeurs lopen in Marokko," zegt Canna
erts. De bus wordt nu gereden door Moham
med Haschoui. De chauffeur die door het
reisbureau is 'geleverd', stapt onderweg in
Marokko uit, evenals de passagiers uit Parijs.
Alleen Haschoui en de reisleider zijn nog bij
de bus.
Donderdagmiddag 23 november krijgt Can
naerts een telefoontje van Haschoui. Die
meldt dat de reisleider, die mee terug zou rei
zen naar België, vanuit de grensplaats was
teruggegaan naar Rabat om zijn vergeten
reispas op te halen. Hij was nog niet terug.
„Wat moet ik doen", vraagt Mohammed want
als hij nog langer moet wachten, zal de laatste
boot naar Spanje al vertrokken zijn. „Blijven
wachten", adviseert Cannaerts. Uit de (ver
taalde) processen-verbaal blijkt dat de reis
leider toch te laat kwam, reden waarom
Haschoui met de bus weer terugrijdt naar
Rabat om in een hotel te overnachten. Een
hotel met een bewaakte parking. „Haschoui
wordt pas de andere morgen om elf uur wak
ker gemaakt. Voor mij is het duidelijk, hij
heeft iets in zijn drinken gekregen waardoor
hij als een blok in slaap viel. En waarschijn
lijk is toen de hasj in de bus geladen," zegt
Cannaerts.
Samen met de reisleider vertrekt Haschoui
richting grens. Vlak voor de grensovergang
stapt de reisleider uit om sigaretten te halen.
„Rij maar door, ik zie je straks wel," blijkt uit
het proces-verbaal. Haschoui rijdt de bus
door de douane, moet stoppen, een ploeg dou
aniers komt aan boord en vindt in een mum
van tijd 176 kilo hasj in het dak van de bus.
Vanaf dat moment blijkt de reisleider spoor
loos.
Intussen wacht in Spanje de tweede
chauffeur tevergeefs op de dubbeldekker.
„Wij horen vrijdags niets, zaterdags niets.
Zondags bel ik weer onze chauffeur in Span
je en geef hem opdracht de bus te gaan zoe
ken. Op maandag ben ik naar de politie hier
in Willebroek gegaan om aangifte van de ver
dwijning van de bus en mijn chauffeur te
doen."
Vervolgens hoort Cannaerts maandagnamid
dag eindelijk iets van wat zich heeft afge
speeld. Van de tweede chauffeur. Die blijkt
na aankomst in Marokko ook te zijn vastge
zet, maar mocht na verhoor weer weg.
In Marokko vindt inmiddels het recht zijn
Marokkaanse loop. De wet daar zegt eenvou
digweg dat wie achter het stuur zit verant
woordelijk is voor alles wat zich in de bus
bevindt. Haschoui, die uiteraard in alle toon
aarden ontkent, is kansloos. Hem wordt ook
verweten dat hij gratis in dure hotels had
geslapen en - volgens eigen zeggen - mét de
reisleider had gesproken over verdovende
middelen en de risico's die daaraan waren
verbonden. In zijn nadeel spreekt ook dat hij
een oogje zou hebben dichtgeknepen toen
buspassagiers vanuit Frankrijk en België góe
deren als- video's en fototoestellen en zelfs
versnellingsbakken Marokko binnensmok
kelden. Als chauffeur werdihij hiervoor ook
verantwoordelijk gesteld.
Hij wordt in december veroordeeld tot een
gigantische geldboete en acht jaar cel. De bus
wordt als transportmiddel waarmee is
gesmokkeld door de douanedienst in beslag
genomen. Een maand later in hoger beroep
valt hetzelfde vonnis.
„Via onze federatie van autocarbedrijven, die
het weer van collega's in Marokko gehoord
heeft, rijdt nu de Marokkaanse voetbalselec
tie rond in onze bus. Het moet de mooiste bus
van Noord-Afrika zijn," zegt Cannaerts bit
ter.
Volgens hem gaat het om een vooropgezette
zaak, waar men nog aardig in geïnvesteerd
heeft ook. „Er zijn twee nep-reisbureaus voor
opgericht en een paar dure reizen betaald.
Opbrengst: een bus van 18 miljoen frank.
Haschoui is door zijn werkgever niet in de
steek gelaten. Hij werkt daar al vier jaar, tot
volle tevredenheid. „Een goudeerlijke jongen,
iemand met cachet, een deftig persoon, zoals
wij zeggen. Ik steek mijn handen voor hem in
het vuur. Hij is dan ook niet ontslagen, staat
gewoon nog bij ons op de loonlijst," zegt een
bedroefde Cannaerts. Haschoui spreekt of
schrijft geen Marokkaans, maar moest wel
een in Arabisch schrift gesteld proces-verbaal
ondertekenen.
De busondernemer is niet van plan zich bij de
situatie neer te leggen al weet hij niet wat hij
moet doen. Voelt zich zelfs door zijn eigen
ministerie van Buitenlandse Zaken in de
steek gelaten. „Als ik suggereer van probeer
eens dit, of doe eens dat, krijg ik te horen:
'Marokko is een soeverein land. Wij kunnen
ons niet mengen in de binnenlandse aangele
genheden van een andere staat'. Daar komt
bij dat Haschoui, die op 7-jarige leeftijd met
zijn familie naar België kwam, nog steeds de
Marokkaanse nationaliteit heeft. „De natio
nalisatie-procedure liep, maar hij was nog
geen Belg." Toch gaat Cannaerts binnenkort
nogmaals in Marokko proberen in ieder geval
zijn bus terug te krijgen.
Het geval-Excelsior staat niet op zichzelf.
Een andere Belgische busondernemer pro
beert al sinds april 1994 een eveneens in
Marokko in beslag genomen bus terug te krij
gen. „Het is toch belachelijk. Er wordt daar
ook drugs gevonden in treinen en vliegtuigen.
Die worden toch ook niet geconfisqueerd?"
Het wordt volgens Cannaerts tijd dat de
internationale gemeenschap eens de politieke
durf heeft om de gang van zaken in Marokko
aan de kaak te stellen. „Wat zich daar
afspeelt is gelegaliseerde diefstal. En het
gevolg is dat er tal van chauffeurs vastzitten
in dat land, uit diverse EG-landen. Een enkel
land speelt niets klaar, dat heb ik wel gezien
aan de mislukte pogingen van bijvoorbeeld
Nederland om iets op het gebied van gevange-
nenuitwisseling tot stand te brengen. Een
internationaal forum moet zich hiermee
bezighouden".
En Cannaerts zwaait met een rapport van de
Engelse organisatie Fair Trials Abroad (eer
lijke processen in het buitenland). Een rap
port over het Marokkaanse rechtssysteem en
de gevolgen hiervan voor Europese burgers
die ermee te maken krijgen. Het blijkt dat
ruim vierhonderd EG-burgers vastzitten in
Marokko.
Een ongehoord hoog aantal, dat nergens
anders ter wereld wordt gehaald. In 95 pro
cent van de gevallen betreft het zaken waar
bij drugs betrokken zijn.
De organisatie hekelt daarbij de doctrine van
absolute verantwoordelijkheid voor 'bezit'
van drugs. „Als alle passagiers in Marokko
uit een bus zijn gestapt en er blijft één tas
achter, dan is de chauffeur op dat moment
volgens'de wet verantwoordelijk voor wat
erin zit. Dat maakt beroepschauffeurs eigen
lijk vogelvrij, om van andere mensen maar
niet te spreken," zegt Cannaerts. En haalt het
voorbeeld aan van een ouder echtpaar uit het
Belgische Lier. Zonder dat het tweetal er iets
van wist werd, tijdens zijn vakantie in
Marokko, een hoeveelheid drugs in een ijze
ren kistje onder hun auto gelast. „Pas bij
terugkomst in België werd dit ontdekt. Wat er
was gebeurd als dit aan de Marokkaanse
grens was ontdekt, laat zich raden".
Komende jaren heeft zijn bedrijf te kampen
met de financiële gevolgen van het verdwij
nen van de bus. „Wij werken de volgende acht
jaar voor onbekende Marokkanen. Want dan
pas is de dure bus afbetaald. Dat betekent dat
wij de broekriem moeten aanhalen. Zo heb
ben we drastisch gesnoeid in onze post recla
me en promotie."
Een voor ruim een ton aangeschafte, oude
dubbeldekker, moet proberen een deel van
het passagiersaanbod bij Excelsior op te van
gen.
Mohammed Aschoui intussen zucht in de
Marokkaanse gevangenis. Hij heeft in decem
ber even de cel mogen verlaten om de in
beslag genomen bus van de grens naar Rabat
te rijden. Naar de nieuwe 'eigenaar'.
Zijn familie in België, zo hoorde Cannaerts,
heeft de auto al verkocht. Straks volgt moge
lijk het huis, om te proberen de boetes die
Aschoui zijn opgelegd, te betalen.
„Het schijnt dat in Marokko al 400.000 BF is
betaald. Gelukkig voor hem heeft hij ook nog
familieleden in Marokko, die hem in de
gevangenis van wat extra's kunnen voorzien.
Hard nodig, zoals ik onlangs in een Neder
landse tv-reportage zag. Wij zullen hem,
helaas, voorlopig niet meer zien. Maar uit
onze gedachten is hij nooit".
Het heeft me wat losgemaakt, dat stukkie
'an vorige week over die gremlin die blijk
baar gratis meegeleverd wordt als onderdeel
"an Windows 95. Wisselende reacties. Zo
Wsselend, dat ik nou door de bomen het bos
Wemaal niet meer zie. Om te beginnen werd
«de avond na het schrijven van mijn vorige
hibriek voor de zoveelste maal hardhandig
gewezen op de wet van Murphy en de afge-
eiaen daarvan. Een van die sub-wetjes is
at een Qngeluk nooit alleen komt. Dat bleek
®aar weer eens. Nadat ik vorige week
«oensdag en donderdag die gremlin in Win
dows 95 met verschillende verdelgingsmid-
te jijf gegaan was, leek ik uiteindelijk
et pleit in mijn voordeel beslecht te hebben,
weet nog wel: formatteren, de boel uitzet-
"'OPriarten met een bootable disk zodat de
•arae weer weet dat-ie moet gaan draaien
y aaarna Windows 95 opnieuw installeren,
«volgens weer een trits programma's en
ip i ouuuu-uiasier, ue Appie v^ujajk.
WinCim, AfterDark, RoboDunn, Offi-
',orton Anti Virus, System Agent en nog
tic ,ta' andere speeltjes. Toen al dat spul
schr f ®en §^e<^en allemaal weer liep,
wa i'k m'in c°lumn van vorige week
wnTr'j me "Ivroeg of het nou verdorie niet
dra Wer<* om OS/2 of Linux te gaan
van l'Vn p'aats van Windows 95. Het eind
maar rl verHaal was het helaas nog niet,
'oris r kwam 1^ Pas achter toen mijn
jj. ePistel al naar een van de Power
°P de krant gestuurd was, Quark
XPress het opgemaakt had, een laserprinter
op de eerste verdieping pagina week 3 al uit
gebraakt had en de drukplaat al vervaardigd
was.
Want toen ik thuis kwam, in de wetenschap
dat er een schone en snelle computer op me
stond te wachten, bleek die gremlin van de
tower naar de monitor verhuisd te zijn en
zijn wraak was zoet. Met een harde tik nam
de beeldbuis afscheid: beeld zwart, display
linksonder dood, ventilator wegstervend.
Dat laatste stelde me nog enigszins gerust,
want daaruit meende ik te mogen conclude
ren dat de voeding de geest gegeven had
zodat de schade waarschijnlijk te overzien
is. Of ik daarin gelijk krijg weet ik nog niet,
want de reparateur heeft de leverancier nog
niet laten weten wat er precies aan de hand
is. Wat de laatste uiteraard wel wist te ver
tellen, na één blik op het typegoedkeurings
plaatje, was dat de garantie inmiddels waar
schijnlijk verlopen is. Dat moet ik voorals
nog maar aannemen, want voor rekening en
garantiebewijs geldt hetzelfde als voor die
licentienummers die ik vorige week nodig
had: ze moeten ergens in huis zijn, maar de
brandende vraag is tot nog toe waar.
De reacties die ik de afgelopen week heb
mogen ontvangen waren weliswaar wisse
lend, maar ze vertoonden desondanks één
gemene deler: heimelijk dan wel luidruchtig
leedvermaak. Omdat cynisme mijzelf niet
helemaal vreemd is gun ik al die harde
lachers, met ene Martijn van Breugel als
dirigent, hun plezier. Ik ben zelfs niet te
beroerd om hen te laten weten dat mijn elek
tronische kruisweg daarna nog niet ten einde
was.
Lach niet hard, want wie weet wat uw hard
ware de komende weken voor nukken gaat
vertonen. Net voor de monitor voortijdig de
tegenstelling tot die Megahertz Card, van de
baas. Met een klein beetje mazzel, waar ik
nou onderhand wel een beetje recht op meen
te hebben, is alleen de PCMCIA-uitgang van
de Toshiba naar de knoppen. Want ook de
Smart Card, die nog ergens in een hoek bleek
Door Léori Krijnen
Reacties: E-mail: 100445.2062@compuserve.com
Vut in ging, had ik gezien dat ik post had.
Die wilde ik nog wel even lezen, dus de Tos
hiba 1950 snel uit zijn koffertje gehaald. De
steun en toeverlaat die mij in bush en ber
gen, op campings en in shabby motels Down
Under foutloos bediend heeft. Telefoon
draad uit de PC getrokken, in de PCMCIA-
card gestopt en opnieuw verbinding
gemaakt met Compuserve. Volgde een wer
kelijk oorverdovend gekrijs en daarna doffe
stilte. Dat gekrijs leek de doodskreet te zijn
van dat 28K8 modemkaartje, waarvoor ik in
september 375 Amerikaanse dollars betaald
heb.
Maar ik koester de stille hoop dat er in de
Toshiba zelf iets kapot is, want die is, in
te liggen, weigerde om zich te laten installe
ren. Bovendien kon een diagnose-program
ma eerst geen fout in het modempje vinden,
om vervolgens mede te delen dat het dat
modempje niet vinden kan. Knock on wood,
dat duidt op intern gedonder.
Al met al had ik nog steeds mijn post niet
kunnen lezen. Ik ben eerst maar koffie gaan
drinken bij een collega em mede-Compuser-
ver waar ik even mijn user-id en pass-word
in diens WimCim mocht tikken. Daarna heb
ik nog een andere oplossing gevonden. Thuis
stond nog ergens een oer-Toshiba te verstof
fen. Uit de 1000-serie, alle garantietermijnen
verstreken en overleefd, inmiddels tien jaar
oud, zonder floppy-drives, met mini-hard
disk met daarop de allereerste versies van
Procomm Plus én een 2400 bauds-modem.
Een old-timer, maar daar zou toch ook iets
mee te verzinnen moeten zijn?
Voor de gein, en omdat ik verder toch niets te
doen had met die twee kapotte computers,
back to the future. Het bleek een fluitje van
een cent. Gewoon een dial-up gemaakt met
de standaard-instellingen N81 enzovoort,
mede-freaks weten wel wat ik bedoel. De
verbinding kwam zowaar tot stand, maar ik
zag alleen maar onleesbare rommel. Dat is
niet verontrustend, zo wist ik, vanwege het
verschil tussen 7 en 8 bits waar je mee zit
totdat de rest van het protocol is afgewerkt.
Ik ging er dus maar letterlijk blindelings van
uit dat ergens in die over het schermpje
dansende geheimtaal gevraagd werd wat ik
wilde en wie ik was. Dus tikte ik netjes CIS
in, daarmee aangevende dat ik via een termi-
nal-verbinding naar Compuserve wilde. Ver
volgens mijn nummer en password ingetikt
en, verroest, het licht ging ineens aan. Een
keurig leesbaar menutje, zoals het allemaal
ging toen ik Fido-net en Internet jaren gele
den begon te verkennen en het World Wide
Web en de eerste grafische browser nog uit
gevonden moest worden.
Go: mail ingetikt, en, jawel, acht brieven vol
leedvermaak en goede raad voor deze pech
vogel. Die er alleen nog niet achter is hoe ze
te beantwoorden vanuit die terminal-ver-
binding van waaruit ook het commando read
all bleek te werken. Vandaar dat u nog niets
van mij vernomen heeft.
Ik heb nog wel even overwogen om de DOS-
versie van het mail-programma te downlo
aden omdat ik in die oude tikbak nou een
maal geen floppies kan stoppen, maar ik ben
maar afgehaakt toen bleek dat dat op 2400
baud 84 minuten zou duren. Bovendien zal
ik vandaag of morgen wel een belletje krij
gen dat ik die monitor weer op kan halen in
ruil voor een volle Eurocheque, dus u wacht
voor de verandering maar eens een dag of
wat op antwoord.
Van verschillende lezers heb ik vernomen
dat OS/2 zo ook zijn nukken heeft, en dat ze
daarom weer teruggegaan zijn naar Win
dows 95. Ik beraad me nog op de suggestie
van meneer Van Breugel voornoemd. Die
vindt Windows 95 twaalf keer niks, maar hij
heeft me desondanks een ruiltje voorgesteld.
Hij draait een half jaar Windows 95 als ik zes
maanden Linux uitprobeer. Ik heb er in
principe wel oren naar, maar ik vrees dat ik
vijf van die zes maanden nodig heb om dat
spul aan de gang te krijgen en te leren ken
nen en is dat nou allemaal de moeite waard?
Andere opties: op Merlin wachten, de opvol
ger van OS/2? Terug naar Windows 3.11?
Windows NT aanschaffen? Alles in de uit
verkoop gooien en een Power Mac bestellen
bij de Cyberian Outpost? Nee, ik ben tame
lijk eigenwijs, en alleen daarom al ga ik
gewoon door op de ingeslagen weg. Ik blijf
een 95'er, maar als die gremlin zich nog één
keer laat zien haal ik een dubbelloops jacht
geweer tevoorschijn. Hij is een gewaar
schuwd beest.
