'Nederland heeft de sportboycot uitgevonden' KNVB-voorzitter Jeu Sprengers koestert het leven [spret in Ze< [inister Sorgc taags gerechts] 5aak moedermc DE STEM SPORT De post-olympische depressie van de Spelen van 1956 DINSDAG 6 FEBRUARI 1996 B3| iets te laan te Drs. Matthieu 'Jeu' Sprengers werd afgelopen december unaniem herbenoemd tot voorzitter van de Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond. De Venlose econoom en plaatsvervangend secretaris van de Kamer van Koophandel van Noord-Lim burg houdt minimaal nog twee jaar de vinger aan de pols van voetballend Nederland. Zijn agenda van dit jaar loopt al aardig vol. Alleen van 8 tot 30 juni, als het het EK-toernooi in Engeland wordt afgewerkt, zijn de blaadjes nog maagdelijk wit. 4TVie geen vijanden heeft heeft niets Door Theo Vaessen Venlo - Hij is die ochtend, zoals zo vaak, een pleitbezorger van de goede zin. Met zichtbaar plezier staat hij nog even stil bij zijn speech voor de afdeling Amster dam van de KNVB, een dag eer der. Daar spotte hij, zoals zo vaak, voor de vuist weg met zijn eigen autoriteit. Zijn gehoor kon er geen genoeg van krijgen. „Sommige mensen doen af en toe werkelijk belachelijk over de autoriteit van anderen. Dat laat ik niet ongestraft of onbespro ken. Dat prikkelt me en dan hoef ik geen tekst voor te bereiden." Hij schildert woorden en zinnen. „Hoe beter ik de mensen ken, hoe makkelijker het spreken me afgaat. Ik kan niet van papier voordragen. Dan twijfel ik vanaf de eerste regel aan mezelf. Of ik het goed zal lezen en goed zal zeggen. De interactie tussen ogen en papier gaat bij mij al na een minuut fout." Slagerszoon Jeu Sprengers werd 57 jaar gele den in Steyl geboren. Met de helm. Een gelukskind dus. „Mijn moeder heeft me dat verteld. Omdat ik niet huilde, dacht ze even dat ik dood was." Zijn vader was slager. Een buuttereedner maakte daarover ooit de volgen de grap: 'De vader van Jeu was sjlegter, maar Jeu is nog slechter'. Baby Sprengers was pas drie maanden toen zijn vader stierf. Zijn moeder hertrouwde met een onderwijzer, een creatieve man die de jonge Sprengers hielp de mulo in Blerick en de hbs in Ven lo fluitend te doorlopen. Tijdens zijn studie economie in Tilburg, waar hij in zijn dispuut leerde uit het hoofd te speechen, kwam zijn bourgondische inslag aan de oppervlakte. Later bleek hij ook nog voor de duivel en zijn moer niet bang. Soms was hij zelfs zo 'vrech als straotedrek.' „Dat klopt", zegt hij spontaan. „Brutaliteit kan ook functioneel zijn. Daar waar de belangen groot zijn, vind ik dat als je dingen in blokletters zegt, je duidelijker hoorbaar bent." Ondanks een klein hart in een groot lijf, kan hij mensen in vlijmscherpe bewoordingen man gelen. „Ik ben al vaak," bekent hij, „mensen met woorden op hun tenen gaan staan." Als voormalig directeur van een bouwbedrijf in Sittard, waar hij leiding gaf aan 1200 mensen, leerde hij de taal van de bouwkeet. „En die ver schilt nu eenmaal van de taal die wordt gesproken in de kamer van de burgemeester. Waarmee niets ten nadele van burgemeesters is gezegd." Sprengers heeft een hekel aan arrogante achterbakse mensen. „Ik breng je er niet naar toe, maar ze zijn er." Als hij iemand niet mag, laat hij dat weten. „Zonder uitzondering, al zijn het er niet zóveel dat je er Bosnië mee kunt veroveren. Maar wie geen vijanden heeft, heeft niets te mel den." Kwetsbaar Hij stelt zich ook nu nog kwets baar op. „Ik neem het risico om me belachelijk te maken. Ik heb het lef om te zeggen: ze lachen me maar uit om wat ik zeg, maar ik zeg het! Wie dat niet durft, heeft een groot gebrek aan zelfvertrou wen. Het is me al vaker gebeurd dat ik 's morgens met het zweet op mijn kop de krant zat te lezen en dacht: Jeu, wat heb je nü weer gezegd. Maar voordat ik buiten was, zei ik: Kom maar op!" Inspirerend waren voor hem de woorden van Frans Dohmen, de overleden mijnwerkersvoorman, die zich ooit tijdens de sociale studiedagen in Rolduc liet ont vallen: 'Jeu, wat ik heb afgeleerd, is me iets aan te trekken van mensen die tegen me zeggen: daar heb je hem ook!' „Bescheidenheid loont niet echt en is vaak heel vals. In de zin van: als je iets te melden hebt, neem het risico maar dat de ander je uitlacht. Gebeurt dat niet, dan klopt er misschien iets van wat je hebt gemeld." Hij ontkent het bestaan van vols trekte eerlijkheid. „Iedereen heeft altijd verpakkingsmateri aal bij zich. Ik ook. Als ik iets vertel, vertel ik het op mijn eigen manier. En ik verbloem niet dat ik af en toe bepaalde dingen overbreng zoals ik wil dat ze overkomen." In die hoedanigheid is Sprengers een duidelijke wegwijzer in het steeds vaker wisselende land schap van de voetbalcultuur. Een Met een „kleintje" in De Stem het meeste succ< Immers vele tienduizenden ressen (ruim 6 van de 10) heb langstelling voor onze „klei „Te koop aangeb< Lan onze verslaggever ken ferneuzen - Zo chaotisch als val het afgelopen weekend op het k Jsselmeer is het niet reweest, maar in de Zeeuwse Verui liekenhuizen hebben zich de na ee: ifgelopen week tientallen weer nensen gemeld met botbreu- In zi< te melden'' rGeza Jeu Sprengers (voorgrond), voorzitter van de KNVB: „Bescheidenheid loont niet echt vaak en is vaak vals.foto de Limburger man van grensverleggende ideeën die vorig jaar definitief het EK 2000 naar Nederland en België haalde. „Hoewel anderen de weg naar het EK hebben geplaveid, kan ik in ieder geval zeggen dat ik de toewijzing niet heb ver prutst." Drie middagen in de week is hij kwijt aan zijn werk bij de KNVB, de rest maakt hij vol bij de Kamer van Koophandel. Verge ten lijkt de dag dat hij, vijftig jaar oud, werd geveld door een hartinfarct. „Het gebeurde thuis, in de nacht van zaterdag op zondag. Vlak na het EK in Duitsland. Het was in de periode dat ik hard werkte, maar de zonnige kanten van het leven niet vergat. En dat ik zei dat VW alleen in paniek raakte als het bier op was. Dat infarct was een ervaring die een jaar van mijn leven heeft beheerst." Sprengers herstelde en verma gerde zichtbaar. „Belachelijk gewoon, zo mager. Maar ik heb geleerd dat een dergelijk trauma vanzelf voorbij gaat. Je wordt vanzelf weer rustig, alleen moet je er de tijd voor nemen. Dat infarct was de afsluiting van mijn jeugd." 'Liefu oopaa' Zeven jaar na dato koestert Jeu Sprengers het leven weer zicht baar. Daarin geholpen door zijn vrouw, zijn drie kinderen en twee kleinkinderen. Vooral Joey, zijn zesjarige kleinzoon, houdt hem in beweging. „Zaterdags, als ik vrij ben, breng ik hem naar een acti viteitencentrum. Op onze route ligt een speelgoedzaak waar ze spelletjes voor zijn gameboy ver kopen. Dan staan we samen minutenlang voor de etalage. Zijn knuistje in mijn knuist. Uit eindelijk vraagt hij of we naar binnen gaan. Dat doen we dan. Na veel wikken en wegen wijst hij een spel aan dat hij nog niet heeft. 'Opa moet eerst sparen', hou ik de boot af. Een ontroerend ceremonieel waar ik Joey een paar weken stil mee houd. Net zolang totdat ik de beurs weer trek." Om ook door de week contact met elkaar te houden, wisselen ze via de fax de groeten uit. „Zijn fax bericht begint steevast met 'Liefu oopaa'. Vervolgens vraagt hij of ik geld heb gespaard en wanneer we samen naar de bioscoop gaan. Ik stuur altijd een fax terug." Na zijn unanieme herbenoeming als voorzitter van de KNVB, eind vorig jaar, is de kans vrij groot dat opa Sprengers zijn oogappel Joey wellicht tot diep in het jaar 2001 minder zal kunnen zien. Dit jaar wordt van hem verwacht dat hij een plaats op de eretribune inneemt bij het EK in Engeland, in 1998 bij het WK in Frankrijk en in in 2000 bij het EK in Neder land en België. „Maar niets is vergankelijker dan het leven van een voetbalbestuurder," zegt hij relativerend. „Het ligt echter niet voor de hand dat ik in een millennium waarin Nederland het Europees kam pioenschap organiseert, zal zeg gen: zoek maar een ander." Hij vindt het trouwens nog steeds een mirakel dat Oranje zich geplaatst heeft voor het EK in Engeland. „Dat Luxemburg van Tsjechië won, was in feite onze winst. Ik heb Norbert Konter, voorzitter van de Luxemburgse voetbalbond, beloofd: 'Ik kom een keer lopend naar Luxem burg. Ik zeg alleen niet waar ik begin. Misschien start ik wel bij het stadion, maar ik wil je hoe dan ook bedanken. Gelukkig heeft Oranje het na de nederlaag tegen Wit-Rusland goed opge pakt. En nadat we ons via de nooduitgang hadden gekwalifi ceerd, stonden we nummer één bij de bookmakers. Zo verganke lijk is sport." Zwaar verslaafd Niettemin noemt Sprengers zich een zwaar verslaafde voetballief hebber. „Mijn job als voorzitter is mooi en ik ben ambitieus genoeg om er iets goeds van te maken, maar wedstrijden kan ik niet missen." De poespas rond de wedstrijden zegt hem weinig. „Naarmate de wedstrijd belang rijker is, groeit de belangstelling van de bobo's." Hij refereert aan het laatste suc ces van Ajax in Japan. „Het win nen van de wereldbeker was qua uitstraling beter dan 35 schepen van de Economische Voorlich tingsdienst. Ajax en ook Oranje hebben wereldwijd een geweldi ge impact. Alleen al door hun exposure zijn de tv-rechten inte ressant en is voetbal big business geworden. Vandaar dat ook ik vind dat het voetbal een positief imago verdient." Waarmee hij niet gezegd wil heb ben dat een knokpartij op het veld die vijf minuten duurt, moet worden samengevat in één minuut, of dat de camera's ervan moeten wegdraaien. „Actualiteit is actualiteit en die moet je laten zien, net zoals wat fair-play is. Aangezien voetbal zo populair is en niemand meer onberoerd laat, hebben we als KNVB een grote verantwoordelijkheid. Immers, mensen vormen tegenwoordig meer een eenheid rond het voet bal dan rond traditionele dingen als politieke partijen en kerken. Serieus, er is ook geen beter ins trument dan voetbal om een goe de multiculturele samenleving tot stand te brengen. Kunnen we een beetje in beeld brengen dat voetbal die die gave en opgave heeft, dan hebben we ons doel bereikt. Maar het is ondenkbaar dat we voorwaarden kunnen stel len aan het verdonkeremanen van de actualiteit." Bosman 15 december 1995 was niet alleen een historische dag voor het pro fessionele voetbal maar ook voor Sprengers. Die dag schafte het Europese Hof van justitie het transfersysteem af. Een maand en veel commotie later spreekt de KNVB-voorzitter zijn bewonde ring uit over de volhardende hou ding van Jean-Marc Bosman, de voetballer die de aanzet gaf tot de invoering van het vrije verkeer van buitenlandse werknemers in de voetballerij. „Na Don Quichot, die tevergeefs tegen windmolens vocht, hebben we nu Jean-Marc Bosman. Hij heeft bewezen dat een eigenwijze voetballer een bureaucratisch instituut met succes kan bestrij den. Ik gun die jongen van harte zijn succes en hoop dat hij er financieel voor wordt beloond." Niettemin vindt Sprengers het voormalige transfersysteaul een grote hindernis vormde voor zeer royaal betaalde mensen ui! de EG. „Nu worden de rijke clubs rijker en de arme armer. En kan toch niet de primaire d< stelling van het Verdrag vanl Rome zijn. Ik vind de nieuwe maatregel erger dan de kwa: Het wordt een hell of a job omi dreigende problemen op een ver-1 antwoorde manier op te lr Maar de uitspraak ligt er enisl duidelijk. Het belangrijkste is ni hoe we de clubs nog voldoende kunnen prikkelen voor een g opleiding in het georganiseerdeI voetbal. De diamanten die je niei| vindt, kun je niet slijpen." Diamanten Het baart Sprengers ook zorgenl dat in Limburg nauwelijks no» diamanten worden gedolven voo: het. nationale voetbal. Volgens hem is een van de oorzaken dat de sociale volwassenheid in Lim burg minder snel verloopt dan in de grote steden. „De uitdaging in een volkswijk in Amsterdam is zn groot dat je mentaal en lichame lijk strijdbaarder wordt. Kinde ren die hier op straat lopen wor-| den niet zo snel tegen hun schel nen geschopt als in Amsterdam. Hoewel hij al veel heeft beteken) voor Limburg, werd Sprengers nog niet koninklijk onderschei den. „Laat het uitblijven," zuchtl hij. „Hoe groter de orde, hoe mii-f der de man," luidt zijn variatie op een Duits gezegde. „Ik hoorl tot de bevoorrechte Nederlandenl die meer onderscheidingen heb-[ ben uitgereikt dan ze zelf hebbed gekregen. Die van mij beperkt gebleven tot de zonnigl kant van het leven en de knipoogj jes die ik van de Heer heb gehad Hij ontving in 1992 de Orde vat de Gulden Humor en is een vai de weinige trotse bezitters van del Theo Kicken-Award. „De meesll bewierookte onderscheiding varl Limburg. Ze wordt uitgereikt opl de tweede vrijdag van mei doorl de gilde van de schone levens-I konst in café Kicken in Wytal tegenover de Brand-brouweri;l Als het bij die twee ondersche i dingen blijft, vind ik het best.ï'J ik hoop dat ik die nooit hot.| terug te geven." fan onze verslaggever terneuzen - Een gezamen lijke aanpak van de drug problematiek in Zeeuws- laanderen is absolute toodzaak. Gebeurt dat namelijk niet, dan ver schuift het probleem naar ndere gemeenten als de fcsteren begonnen actie Houdgreep' succesvol is. uister W. Sorgdrager (Justitie) a dat gisteravond op een bijeen- >mst over de drugproblemen van :rneuzen in het Zuidland- ïeater. reageerde daarmee op een van verzoeken van het Bewoners- latform Binnenstad Terneuzen, imelijk dat de minister moest .■vorderen dat er in heel Zeeuws- laanderen consequent een ged- igbeleid ten aanzien van soft- ugs wordt gevoerd. (at is absolute noodzaak om er iets te laten slagen," aldus jrgdrager. „Anders deponeer je ït probleem op het bord van een ider. Dat zou een hele egoïsti- e manier van doen zijn. Het is kwestie van verstandig beleid ook van solidariteit om in luws-Vlaanderen op dezelfde te zitten. Maar ik heb begre- dat er inmiddels een werk- ip is gevormd die zich daar- bezighoudt." it Bewonersplatform wees met |n verzoek weer maar eens met kritische vinger in de richting burgemeester Kessen van st. Die weigert zoals bekend te werken aan de uitvoering een gedoogbeleid en stelt zich iekant' tegen het oogluikend (staan van de softdrugverkoop zijn gemeente op. De woord- ;rder van het Binnenstadsplat- m noemde dat een afschuifsys- (m en de minister gaf hem, zo [eek uit haar antwoord, in grote jnen gelijk. e chef van de politie in het dis- ict Zeeuws-Vlaanderen, com- (ssaris F. Goudswaard, greep de ïcrofoon om aan te geven dat er de regio wél al eenduidig lacht wordt over de aanpak van drugproblematiek. Hij verwees (ar het beleidsplan van de politie net district Zeeuws-Vlaanderen alle burgemeesters in de :ek volledig onderschreven is. m dat plan staat dat de aanpak da politie 'van de drugover- in Terneuzen voorrang heeft. j„I°0K ZEELAND C3: Internatio nale overleg over drugs Van Terne ging van groot zeggi steun is n gistei stad Ze de door inmid miner bied, nersp Op di op Zuidl: binne: cynisc Sorgd een gingi politic ook b( se bin „Norr de bin er ine een b< hielde geen nen." dat de beeld gezien die he het ce applai Het Vv reacti lijks lf drugtc nen vi dragei inforn artiest „dat d gewee mee." Het ui de mii de bijf theate niet g drugp: van allerle de gro ren. eigenl Daaro Den Haag (anp) - Het litteken op de ziel van Eef Kamerbeek (61) is oud, maar rijt onmid dellijk open ais de Olympische Spelen van 1956 in Melbourne aan de orde komen. De boycot van Nederland heeft zijn leven ingrij pend veranderd. Aan het dieptepunt in zijn loopbaan als tienkamper hield hij, behalve een geestelijke wond, voor altijd een aversie tegen bestuursleden over. „Officials hebben me de kans ontnomen de olympische titel te winnen, dat neem ik hun nog altijd kwalijk." Kamerbeek kreeg de laatste jaren diverse keren het aanbod bestuurslid, of zelfs voorzitter, van een sportbond te worden. Hij weigerde. Zitting nemen in organisaties zoals die van de Jeugd Olympische Dagen doet hij met plezier, maar aan besturen heeft hij sinds 1956 een broertje dood. Terugkij kend zegt de voormalige atleet: „Dat was een zwarte bladzijde in de geschiedenis van het Neder lands Olympisch Comité (NOC). Nederland heeft toen de sportboycot uitgevonden." De beslissing die het NOC op 6 november 1956 nam, was uniek. Voorzitter Jaap Linthorst-Homan leidde de buitengewone algemene ledenvergade ring in het KLM-gebouw in Den Haag. De Sovje tunie was Hongarije binnengevallen en had tal van slachtoffers gemaakt. In Nederland veroorzaakte de inval een schok, leidde tot grote verontwaardi ging. Moest Nederland uit protest wegblijven van de Olympische Spelen? Om die vraag draaide de vergadering. Ja, concludeerden de leden unaniem. Linthorst-Homan zei: „Het is hard, maar wij moe ten hard zijn in deze harde wereld." One-man-show Dr. Wim van Zijll (79), de toenmalige directeur van het NOC, was niet bij de vergadering aanwezig, omdat hij met trainer Jo Grootewal en de atleten Diny Hobers, Puck van Duyne-Brouwer, Henk Visser en Kamerbeek vooruit was gereisd naar Australië. „Als je achteraf nuchter naar de zaken kijkt, moet de vergadering een one-man-show zijn geweest van Linthorst-Homan. Hij was namelijk een zeer begaafd spreker. De bonden waren over rompeld, de algemene volkswoede was groot. Mede onder druk van de publieke opinie weigerde nie mand." De delegatie in Melbourne wist nauwelijks wat er was gebeurd in Europa. In Australië was de inval van de Russen niet meer waard dan een klein berichtje, weggestopt in de krant. De Olympische Spelen stonden centraal. „De Nederlandse emi grantenkolonie in Melbourne ving ons perfect op," aldus van Zijll. „Die mensen kenden de namen van alle Nederlandse deelnemers en officials, omdat ze voor hen Sinterklaascadeaus hadden gekocht. We hadden namelijk afgesproken met de hele ploeg Sinterklaasavond te vieren." De Nederlandse atleten arriveerden 31 oktober als eersten in het Olympisch dorp. „In Nederland kon den we wegens het weer niet meer trainen, van daar dat we drie weken voor het begin van de spe len al vertrokken," zegt Kamerbeek. „Alleen de reis was voor ons al een avontuur. Via Frankfurt, Rome, Karachi, Bangkok, Manila, Nieuw-Guinea en Sydney kwamen we drie dagen later in Mel bourne aan." Pure amateur Dat maakte veel indruk op de 22-jarige bankwer ker bij Philips, die sport bedreef als pure amateur. In de wintermaanden trainde hij bijvoorbeeld op een strook gras langs de spoorbaan. Vanwege het licht boven de rails. Kogelstoten deed hij in het bos. En als sportmaaltijd at hij per week tien bief stukken met geklutste eieren en suiker. Zijn colle ga's waren jaloers op hem. „Voor hen hield de wereld op bij het passeren van de Moerdijkbrug, en ik mocht naar Melbourne. Naar het andere ein de van de aardbol. Kamerbeek had hard getraind en was, gelijk Vis ser, een kanshebber voor een medaille. Het bericht van de boycot kwam dan ook aan als een moker slag. Op 7 november, een week na aankomst, las Van Zijll aan de ontbijttafel het slechte nieuws voor. „Ze waren verbijsterd, teleurgesteld en woe dend," herinnert de Hagenaar zich. „Niemand van ons kon enig begrip opbrengen voor de boycot. Ik moest me als bestuurder inleven in de redenen van het NOC, dat was heel moeilijk. In mijn ogen druiste het besluit in tegen de olympische geest." De instructies luidden: het olympisch dorp verla ten en de uniformen uittrekken. „Had ik me daar het lazarus voor getraind," vroeg Kamerbeek zich af. „Misschien was het wel de laatste keer dat ik op de Olympische Spelen zou zijn. Ik kon het niet geloven. Henk Visser en ik zeiden meteen dat we niet naar huis zouden gaan. We verrekten het, desnoods gingen we borden wassen." Voor Van Duyne-Brouwer, die in 1952 in Helsinki zilver veroverde op de sprint, was de boycot het einde van haar loopbaan, ze vertrok naar de Ver enigde Staten. Hobers legde zich bij het besluit neer, waarna ook Visser overstag ging. Kamerbeek bleef echter bij zijn standpunt. Toen de anderen al weg waren, moest hij bij de olympisch attaché komen. „Een topman van Philips die zwaar op me inpraatte. Hij had van Otten, de hoogste baas, opdracht gekregen mij-naar Nederland te sturen. Ik werd in de landelijke kranten afgeschilderd als een recalcitrant. Hij zei ook dat mijn collega's en sportvrienden wilden dat ik terugkwam. Zelfs mijn moeder maakten ze gek. Zij had eerst gezegd dat ik gelijk had door in Australië te blijven, later trok ze haar woorden, onder druk, in. Dat werd me te gek en ik besloot ook terug te keren." Op de openingsdag van de Spelen, 22 november, vertrok Kamerbeek naar Nederland. Met tranen in zijn ogen zag hij op het vliegveld de aankomst van prins Philip. „Even later vlogen we over het sta dion, waar de teams zich klaarmaakten voor de openingsceremonie. Ik was verschrikkelijk kwaad op die bobo's die over onze ruggen hadden beslist." Zijn woede richtte zich in het bijzonder op ir. Adriaan Paulen, de voorzitter van de internationa le atletiekfederatie. De Nederlander was, ondanks de boycot, in Mel bourne voor bestuurszaken. „Henk en ik hadden al plannen gemaakt. Als we Paulen zouden tegenko men, dan zouden we hem schoppen en slaan. Onze woede was zo groot, de handen jeukten. Maar Pau len ging gelijk met mij terug naar Nederland. Vele jaren later heb ik dit verhaal ooit verteld bij een jubileum van Paulen. Dat werd me zwaar kwalijk genomen." De gevolgen van de boycot reikten veel verder dan het NOC ooit kon vermoeden. Nederland raakte op sportgebied in een isolement. Bovendien waren er de persoonlijke tragedies. Van Zijll had 's nachts vaak last van nachtmerries. „Ik twijfelde of ik het goede besluit had genomen. In mijn nachtmerries hield ik mijn poot stijf tegen het NOC, in werke lijkheid moest ik hun beslissing verdedigen." Ook Kamerbeek had te kampen met een post- olympische depressie. „Ik voelde me belazerd, was er kapot van. Maanden heb ik niets gedaan. Ik was echter nog jong, dus pakte ik de draad later weer op. Maar ik werd wel achterdochtig. Pas als ik in de startblokken stond, wist ik dat de wedstrijd zou doorgaan, eerder niet. Bovendien was mijn ver trouwen in de mens verdwenen. Bij succes staat iedereen, de officials voorop, te juichen; bij tegen slagen ben je alleen. Ik heb in mijn carrière veel gewonnen, maar nog veel meer verloren." -n Haag (anp) - Het gerechtshof in - zaak van de geruchtmakende Zeeuw en °mdat beide verdachten niet w twee waren 19 september L»?Jaar Seheel tegen de ver- ES«ln door de rechtbank in femttF ^gesproken van Lüri P gen van moord op de in nf! foeder van een van l-jariJ E r 9 a6t vonnis is de Bchtnff zoon van het p£' naar het buitenland werkr? V6rdachte'een 38-jari- k de ,er 111 de glashandel kaak R-greep de vrij- Éren aa^1 °-m zich te laten °Pe" fj Bister»Z13n ga'' daarom kon Ijn a(j. n met aanwezig zijn. K°Caat ^st niet of zijn Pdwel zotfj0186"06 gelegen" F eis van terwijl dat daarl^ was. In afwach- an is de zaak vóór e tqd aangehouden. ■Vee wamr» i-g; j Eef Kamerbeek (links) heeft een aversie tegen bestuuï Rechts zit NOC-voorzitter Wouter Huibregtsen. foto a"p 1° "aarva Vn de1?6 hjn aangehouden. ,nk eefcarenbijderecht- 1 Rl on /.en van vijftien twaalf jaar geëist. ILl''1ie.^SC°lltr°les Indijkt ^Zendijke Pdeidao r Polltie houdt Kies ll bï?ari snelheids- King vgS de N®1. in.de nog pe Par staat tn endijke. De wordei rgf®s en n ne,gen uur 's scheme L n nur 's middags vond d zou zij: Het 11 werd g bij I voor d' de ruz zijn ge verspil van h: Twee de vro gebrac achtte bewezf Advoc: mr. T. cliënt wegen: adres, het do gingen hem e komen welke komen Hiddei hoe sm zou ku liteit v: ik met neem, Het is medeb: nog pe

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1996 | | pagina 10