'Nederland heeft de sportboycot uitgevonden'
KNVB-voorzitter Jeu Sprengers koestert het leven
[spret in Ze<
[inister Sorgc
taags gerechts]
5aak moedermc
DE STEM
SPORT
De post-olympische depressie van de Spelen van 1956
DINSDAG 6 FEBRUARI 1996 B3|
iets te
laan te
Drs. Matthieu 'Jeu' Sprengers werd afgelopen
december unaniem herbenoemd tot voorzitter van
de Koninklijke Nederlandse Voetbal Bond. De
Venlose econoom en plaatsvervangend secretaris
van de Kamer van Koophandel van Noord-Lim
burg houdt minimaal nog twee jaar de vinger aan
de pols van voetballend Nederland. Zijn agenda
van dit jaar loopt al aardig vol. Alleen van 8 tot
30 juni, als het het EK-toernooi in Engeland
wordt afgewerkt, zijn de blaadjes nog maagdelijk
wit.
4TVie geen vijanden heeft
heeft niets
Door Theo Vaessen
Venlo - Hij is die ochtend, zoals
zo vaak, een pleitbezorger van de
goede zin. Met zichtbaar plezier
staat hij nog even stil bij zijn
speech voor de afdeling Amster
dam van de KNVB, een dag eer
der. Daar spotte hij, zoals zo
vaak, voor de vuist weg met zijn
eigen autoriteit. Zijn gehoor kon
er geen genoeg van krijgen.
„Sommige mensen doen af en toe
werkelijk belachelijk over de
autoriteit van anderen. Dat laat
ik niet ongestraft of onbespro
ken. Dat prikkelt me en dan hoef
ik geen tekst voor te bereiden."
Hij schildert woorden en zinnen.
„Hoe beter ik de mensen ken, hoe
makkelijker het spreken me
afgaat. Ik kan niet van papier
voordragen. Dan twijfel ik vanaf
de eerste regel aan mezelf. Of ik
het goed zal lezen en goed zal
zeggen. De interactie tussen ogen
en papier gaat bij mij al na een
minuut fout."
Slagerszoon
Jeu Sprengers werd 57 jaar gele
den in Steyl geboren. Met de
helm. Een gelukskind dus. „Mijn
moeder heeft me dat verteld.
Omdat ik niet huilde, dacht ze
even dat ik dood was." Zijn vader
was slager. Een buuttereedner
maakte daarover ooit de volgen
de grap: 'De vader van Jeu was
sjlegter, maar Jeu is nog slechter'.
Baby Sprengers was pas drie
maanden toen zijn vader stierf.
Zijn moeder hertrouwde met een
onderwijzer, een creatieve man
die de jonge Sprengers hielp de
mulo in Blerick en de hbs in Ven
lo fluitend te doorlopen. Tijdens
zijn studie economie in Tilburg,
waar hij in zijn dispuut leerde uit
het hoofd te speechen, kwam zijn
bourgondische inslag aan de
oppervlakte. Later bleek hij ook
nog voor de duivel en zijn moer
niet bang.
Soms was hij zelfs zo 'vrech als
straotedrek.' „Dat klopt", zegt
hij spontaan. „Brutaliteit kan
ook functioneel zijn. Daar waar
de belangen groot zijn, vind ik
dat als je dingen in blokletters
zegt, je duidelijker hoorbaar
bent."
Ondanks een klein hart in een
groot lijf, kan hij mensen in
vlijmscherpe bewoordingen man
gelen. „Ik ben al vaak," bekent
hij, „mensen met woorden op hun
tenen gaan staan." Als voormalig
directeur van een bouwbedrijf in
Sittard, waar hij leiding gaf aan
1200 mensen, leerde hij de taal
van de bouwkeet. „En die ver
schilt nu eenmaal van de taal die
wordt gesproken in de kamer van
de burgemeester. Waarmee niets
ten nadele van burgemeesters is
gezegd."
Sprengers heeft een hekel aan
arrogante achterbakse mensen.
„Ik breng je er niet naar toe,
maar ze zijn er." Als hij iemand
niet mag, laat hij dat weten.
„Zonder uitzondering, al zijn het
er niet zóveel dat je er Bosnië mee
kunt veroveren. Maar wie geen
vijanden heeft, heeft niets te mel
den."
Kwetsbaar
Hij stelt zich ook nu nog kwets
baar op. „Ik neem het risico om
me belachelijk te maken. Ik heb
het lef om te zeggen: ze lachen me
maar uit om wat ik zeg, maar ik
zeg het! Wie dat niet durft, heeft
een groot gebrek aan zelfvertrou
wen. Het is me al vaker gebeurd
dat ik 's morgens met het zweet
op mijn kop de krant zat te lezen
en dacht: Jeu, wat heb je nü weer
gezegd. Maar voordat ik buiten
was, zei ik: Kom maar op!"
Inspirerend waren voor hem de
woorden van Frans Dohmen, de
overleden mijnwerkersvoorman,
die zich ooit tijdens de sociale
studiedagen in Rolduc liet ont
vallen: 'Jeu, wat ik heb afgeleerd,
is me iets aan te trekken van
mensen die tegen me zeggen: daar
heb je hem ook!'
„Bescheidenheid loont niet echt
en is vaak heel vals. In de zin van:
als je iets te melden hebt, neem
het risico maar dat de ander je
uitlacht. Gebeurt dat niet, dan
klopt er misschien iets van wat je
hebt gemeld."
Hij ontkent het bestaan van vols
trekte eerlijkheid. „Iedereen
heeft altijd verpakkingsmateri
aal bij zich. Ik ook. Als ik iets
vertel, vertel ik het op mijn eigen
manier. En ik verbloem niet dat
ik af en toe bepaalde dingen
overbreng zoals ik wil dat ze
overkomen."
In die hoedanigheid is Sprengers
een duidelijke wegwijzer in het
steeds vaker wisselende land
schap van de voetbalcultuur. Een
Met een „kleintje" in De Stem
het meeste succ<
Immers vele tienduizenden
ressen (ruim 6 van de 10) heb
langstelling voor onze „klei
„Te koop aangeb<
Lan onze verslaggever ken
ferneuzen - Zo chaotisch als val
het afgelopen weekend op het k
Jsselmeer is het niet
reweest, maar in de Zeeuwse Verui
liekenhuizen hebben zich de na ee:
ifgelopen week tientallen weer
nensen gemeld met botbreu- In zi<
te melden'' rGeza
Jeu Sprengers (voorgrond), voorzitter van de KNVB: „Bescheidenheid loont niet echt vaak en is
vaak vals.foto de Limburger
man van grensverleggende ideeën
die vorig jaar definitief het EK
2000 naar Nederland en België
haalde. „Hoewel anderen de weg
naar het EK hebben geplaveid,
kan ik in ieder geval zeggen dat
ik de toewijzing niet heb ver
prutst."
Drie middagen in de week is hij
kwijt aan zijn werk bij de KNVB,
de rest maakt hij vol bij de
Kamer van Koophandel. Verge
ten lijkt de dag dat hij, vijftig
jaar oud, werd geveld door een
hartinfarct.
„Het gebeurde thuis, in de nacht
van zaterdag op zondag. Vlak na
het EK in Duitsland. Het was in
de periode dat ik hard werkte,
maar de zonnige kanten van het
leven niet vergat. En dat ik zei
dat VW alleen in paniek raakte
als het bier op was. Dat infarct
was een ervaring die een jaar van
mijn leven heeft beheerst."
Sprengers herstelde en verma
gerde zichtbaar. „Belachelijk
gewoon, zo mager. Maar ik heb
geleerd dat een dergelijk trauma
vanzelf voorbij gaat. Je wordt
vanzelf weer rustig, alleen moet
je er de tijd voor nemen. Dat
infarct was de afsluiting van mijn
jeugd."
'Liefu oopaa'
Zeven jaar na dato koestert Jeu
Sprengers het leven weer zicht
baar. Daarin geholpen door zijn
vrouw, zijn drie kinderen en twee
kleinkinderen. Vooral Joey, zijn
zesjarige kleinzoon, houdt hem in
beweging. „Zaterdags, als ik vrij
ben, breng ik hem naar een acti
viteitencentrum. Op onze route
ligt een speelgoedzaak waar ze
spelletjes voor zijn gameboy ver
kopen. Dan staan we samen
minutenlang voor de etalage.
Zijn knuistje in mijn knuist. Uit
eindelijk vraagt hij of we naar
binnen gaan. Dat doen we dan.
Na veel wikken en wegen wijst
hij een spel aan dat hij nog niet
heeft. 'Opa moet eerst sparen',
hou ik de boot af. Een ontroerend
ceremonieel waar ik Joey een
paar weken stil mee houd. Net
zolang totdat ik de beurs weer
trek."
Om ook door de week contact met
elkaar te houden, wisselen ze via
de fax de groeten uit. „Zijn fax
bericht begint steevast met 'Liefu
oopaa'. Vervolgens vraagt hij of
ik geld heb gespaard en wanneer
we samen naar de bioscoop gaan.
Ik stuur altijd een fax terug."
Na zijn unanieme herbenoeming
als voorzitter van de KNVB, eind
vorig jaar, is de kans vrij groot
dat opa Sprengers zijn oogappel
Joey wellicht tot diep in het jaar
2001 minder zal kunnen zien. Dit
jaar wordt van hem verwacht dat
hij een plaats op de eretribune
inneemt bij het EK in Engeland,
in 1998 bij het WK in Frankrijk
en in in 2000 bij het EK in Neder
land en België. „Maar niets is
vergankelijker dan het leven van
een voetbalbestuurder," zegt hij
relativerend.
„Het ligt echter niet voor de hand
dat ik in een millennium waarin
Nederland het Europees kam
pioenschap organiseert, zal zeg
gen: zoek maar een ander."
Hij vindt het trouwens nog steeds
een mirakel dat Oranje zich
geplaatst heeft voor het EK in
Engeland. „Dat Luxemburg van
Tsjechië won, was in feite onze
winst. Ik heb Norbert Konter,
voorzitter van de Luxemburgse
voetbalbond, beloofd: 'Ik kom
een keer lopend naar Luxem
burg. Ik zeg alleen niet waar ik
begin. Misschien start ik wel bij
het stadion, maar ik wil je hoe
dan ook bedanken. Gelukkig
heeft Oranje het na de nederlaag
tegen Wit-Rusland goed opge
pakt. En nadat we ons via de
nooduitgang hadden gekwalifi
ceerd, stonden we nummer één
bij de bookmakers. Zo verganke
lijk is sport."
Zwaar verslaafd
Niettemin noemt Sprengers zich
een zwaar verslaafde voetballief
hebber. „Mijn job als voorzitter is
mooi en ik ben ambitieus genoeg
om er iets goeds van te maken,
maar wedstrijden kan ik niet
missen." De poespas rond de
wedstrijden zegt hem weinig.
„Naarmate de wedstrijd belang
rijker is, groeit de belangstelling
van de bobo's."
Hij refereert aan het laatste suc
ces van Ajax in Japan. „Het win
nen van de wereldbeker was qua
uitstraling beter dan 35 schepen
van de Economische Voorlich
tingsdienst. Ajax en ook Oranje
hebben wereldwijd een geweldi
ge impact. Alleen al door hun
exposure zijn de tv-rechten inte
ressant en is voetbal big business
geworden. Vandaar dat ook ik
vind dat het voetbal een positief
imago verdient."
Waarmee hij niet gezegd wil heb
ben dat een knokpartij op het
veld die vijf minuten duurt, moet
worden samengevat in één
minuut, of dat de camera's ervan
moeten wegdraaien. „Actualiteit
is actualiteit en die moet je laten
zien, net zoals wat fair-play is.
Aangezien voetbal zo populair is
en niemand meer onberoerd laat,
hebben we als KNVB een grote
verantwoordelijkheid. Immers,
mensen vormen tegenwoordig
meer een eenheid rond het voet
bal dan rond traditionele dingen
als politieke partijen en kerken.
Serieus, er is ook geen beter ins
trument dan voetbal om een goe
de multiculturele samenleving
tot stand te brengen. Kunnen we
een beetje in beeld brengen dat
voetbal die die gave en opgave
heeft, dan hebben we ons doel
bereikt. Maar het is ondenkbaar
dat we voorwaarden kunnen stel
len aan het verdonkeremanen
van de actualiteit."
Bosman
15 december 1995 was niet alleen
een historische dag voor het pro
fessionele voetbal maar ook voor
Sprengers. Die dag schafte het
Europese Hof van justitie het
transfersysteem af. Een maand
en veel commotie later spreekt de
KNVB-voorzitter zijn bewonde
ring uit over de volhardende hou
ding van Jean-Marc Bosman, de
voetballer die de aanzet gaf tot de
invoering van het vrije verkeer
van buitenlandse werknemers in
de voetballerij.
„Na Don Quichot, die tevergeefs
tegen windmolens vocht, hebben
we nu Jean-Marc Bosman. Hij
heeft bewezen dat een eigenwijze
voetballer een bureaucratisch
instituut met succes kan bestrij
den. Ik gun die jongen van harte
zijn succes en hoop dat hij er
financieel voor wordt beloond."
Niettemin vindt Sprengers
het voormalige transfersysteaul
een grote hindernis vormde voor
zeer royaal betaalde mensen ui!
de EG. „Nu worden de rijke clubs
rijker en de arme armer. En
kan toch niet de primaire d<
stelling van het Verdrag vanl
Rome zijn. Ik vind de nieuwe
maatregel erger dan de kwa:
Het wordt een hell of a job omi
dreigende problemen op een ver-1
antwoorde manier op te lr
Maar de uitspraak ligt er enisl
duidelijk. Het belangrijkste is ni
hoe we de clubs nog voldoende
kunnen prikkelen voor een g
opleiding in het georganiseerdeI
voetbal. De diamanten die je niei|
vindt, kun je niet slijpen."
Diamanten
Het baart Sprengers ook zorgenl
dat in Limburg nauwelijks no»
diamanten worden gedolven voo:
het. nationale voetbal. Volgens
hem is een van de oorzaken dat
de sociale volwassenheid in Lim
burg minder snel verloopt dan in
de grote steden. „De uitdaging in
een volkswijk in Amsterdam is zn
groot dat je mentaal en lichame
lijk strijdbaarder wordt. Kinde
ren die hier op straat lopen wor-|
den niet zo snel tegen hun schel
nen geschopt als in Amsterdam.
Hoewel hij al veel heeft beteken)
voor Limburg, werd Sprengers
nog niet koninklijk onderschei
den. „Laat het uitblijven," zuchtl
hij. „Hoe groter de orde, hoe mii-f
der de man," luidt zijn variatie
op een Duits gezegde. „Ik hoorl
tot de bevoorrechte Nederlandenl
die meer onderscheidingen heb-[
ben uitgereikt dan ze zelf hebbed
gekregen. Die van mij
beperkt gebleven tot de zonnigl
kant van het leven en de knipoogj
jes die ik van de Heer heb gehad
Hij ontving in 1992 de Orde vat
de Gulden Humor en is een vai
de weinige trotse bezitters van del
Theo Kicken-Award. „De meesll
bewierookte onderscheiding varl
Limburg. Ze wordt uitgereikt opl
de tweede vrijdag van mei doorl
de gilde van de schone levens-I
konst in café Kicken in Wytal
tegenover de Brand-brouweri;l
Als het bij die twee ondersche i
dingen blijft, vind ik het best.ï'J
ik hoop dat ik die nooit hot.|
terug te geven."
fan onze verslaggever
terneuzen - Een gezamen
lijke aanpak van de drug
problematiek in Zeeuws-
laanderen is absolute
toodzaak. Gebeurt dat
namelijk niet, dan ver
schuift het probleem naar
ndere gemeenten als de
fcsteren begonnen actie
Houdgreep' succesvol is.
uister W. Sorgdrager (Justitie)
a dat gisteravond op een bijeen-
>mst over de drugproblemen van
:rneuzen in het Zuidland-
ïeater.
reageerde daarmee op een van
verzoeken van het Bewoners-
latform Binnenstad Terneuzen,
imelijk dat de minister moest
.■vorderen dat er in heel Zeeuws-
laanderen consequent een ged-
igbeleid ten aanzien van soft-
ugs wordt gevoerd.
(at is absolute noodzaak om
er iets te laten slagen," aldus
jrgdrager. „Anders deponeer je
ït probleem op het bord van een
ider. Dat zou een hele egoïsti-
e manier van doen zijn. Het is
kwestie van verstandig beleid
ook van solidariteit om in
luws-Vlaanderen op dezelfde
te zitten. Maar ik heb begre-
dat er inmiddels een werk-
ip is gevormd die zich daar-
bezighoudt."
it Bewonersplatform wees met
|n verzoek weer maar eens met
kritische vinger in de richting
burgemeester Kessen van
st. Die weigert zoals bekend
te werken aan de uitvoering
een gedoogbeleid en stelt zich
iekant' tegen het oogluikend
(staan van de softdrugverkoop
zijn gemeente op. De woord-
;rder van het Binnenstadsplat-
m noemde dat een afschuifsys-
(m en de minister gaf hem, zo
[eek uit haar antwoord, in grote
jnen gelijk.
e chef van de politie in het dis-
ict Zeeuws-Vlaanderen, com-
(ssaris F. Goudswaard, greep de
ïcrofoon om aan te geven dat er
de regio wél al eenduidig
lacht wordt over de aanpak van
drugproblematiek. Hij verwees
(ar het beleidsplan van de politie
net district Zeeuws-Vlaanderen
alle burgemeesters in de
:ek volledig onderschreven is.
m dat plan staat dat de aanpak
da politie 'van de drugover-
in Terneuzen voorrang heeft.
j„I°0K ZEELAND C3: Internatio
nale overleg over drugs
Van
Terne
ging
van
groot
zeggi
steun
is n
gistei
stad
Ze de
door
inmid
miner
bied,
nersp
Op di
op
Zuidl:
binne:
cynisc
Sorgd
een
gingi
politic
ook b(
se bin
„Norr
de bin
er ine
een b<
hielde
geen
nen."
dat de
beeld
gezien
die he
het ce
applai
Het Vv
reacti
lijks lf
drugtc
nen vi
dragei
inforn
artiest
„dat d
gewee
mee."
Het ui
de mii
de bijf
theate
niet g
drugp:
van
allerle
de gro
ren.
eigenl
Daaro
Den Haag (anp) - Het litteken op de ziel van
Eef Kamerbeek (61) is oud, maar rijt onmid
dellijk open ais de Olympische Spelen van
1956 in Melbourne aan de orde komen. De
boycot van Nederland heeft zijn leven ingrij
pend veranderd. Aan het dieptepunt in zijn
loopbaan als tienkamper hield hij, behalve
een geestelijke wond, voor altijd een aversie
tegen bestuursleden over. „Officials hebben
me de kans ontnomen de olympische titel te
winnen, dat neem ik hun nog altijd kwalijk."
Kamerbeek kreeg de laatste jaren diverse keren
het aanbod bestuurslid, of zelfs voorzitter, van een
sportbond te worden. Hij weigerde. Zitting nemen
in organisaties zoals die van de Jeugd Olympische
Dagen doet hij met plezier, maar aan besturen
heeft hij sinds 1956 een broertje dood. Terugkij
kend zegt de voormalige atleet: „Dat was een
zwarte bladzijde in de geschiedenis van het Neder
lands Olympisch Comité (NOC). Nederland heeft
toen de sportboycot uitgevonden."
De beslissing die het NOC op 6 november 1956
nam, was uniek. Voorzitter Jaap Linthorst-Homan
leidde de buitengewone algemene ledenvergade
ring in het KLM-gebouw in Den Haag. De Sovje
tunie was Hongarije binnengevallen en had tal van
slachtoffers gemaakt. In Nederland veroorzaakte
de inval een schok, leidde tot grote verontwaardi
ging. Moest Nederland uit protest wegblijven van
de Olympische Spelen? Om die vraag draaide de
vergadering. Ja, concludeerden de leden unaniem.
Linthorst-Homan zei: „Het is hard, maar wij moe
ten hard zijn in deze harde wereld."
One-man-show
Dr. Wim van Zijll (79), de toenmalige directeur van
het NOC, was niet bij de vergadering aanwezig,
omdat hij met trainer Jo Grootewal en de atleten
Diny Hobers, Puck van Duyne-Brouwer, Henk
Visser en Kamerbeek vooruit was gereisd naar
Australië. „Als je achteraf nuchter naar de zaken
kijkt, moet de vergadering een one-man-show zijn
geweest van Linthorst-Homan. Hij was namelijk
een zeer begaafd spreker. De bonden waren over
rompeld, de algemene volkswoede was groot. Mede
onder druk van de publieke opinie weigerde nie
mand."
De delegatie in Melbourne wist nauwelijks wat er
was gebeurd in Europa. In Australië was de inval
van de Russen niet meer waard dan een klein
berichtje, weggestopt in de krant. De Olympische
Spelen stonden centraal. „De Nederlandse emi
grantenkolonie in Melbourne ving ons perfect op,"
aldus van Zijll. „Die mensen kenden de namen van
alle Nederlandse deelnemers en officials, omdat ze
voor hen Sinterklaascadeaus hadden gekocht. We
hadden namelijk afgesproken met de hele ploeg
Sinterklaasavond te vieren."
De Nederlandse atleten arriveerden 31 oktober als
eersten in het Olympisch dorp. „In Nederland kon
den we wegens het weer niet meer trainen, van
daar dat we drie weken voor het begin van de spe
len al vertrokken," zegt Kamerbeek. „Alleen de
reis was voor ons al een avontuur. Via Frankfurt,
Rome, Karachi, Bangkok, Manila, Nieuw-Guinea
en Sydney kwamen we drie dagen later in Mel
bourne aan."
Pure amateur
Dat maakte veel indruk op de 22-jarige bankwer
ker bij Philips, die sport bedreef als pure amateur.
In de wintermaanden trainde hij bijvoorbeeld op
een strook gras langs de spoorbaan. Vanwege het
licht boven de rails. Kogelstoten deed hij in het
bos. En als sportmaaltijd at hij per week tien bief
stukken met geklutste eieren en suiker. Zijn colle
ga's waren jaloers op hem. „Voor hen hield de
wereld op bij het passeren van de Moerdijkbrug,
en ik mocht naar Melbourne. Naar het andere ein
de van de aardbol.
Kamerbeek had hard getraind en was, gelijk Vis
ser, een kanshebber voor een medaille. Het bericht
van de boycot kwam dan ook aan als een moker
slag. Op 7 november, een week na aankomst, las
Van Zijll aan de ontbijttafel het slechte nieuws
voor. „Ze waren verbijsterd, teleurgesteld en woe
dend," herinnert de Hagenaar zich. „Niemand van
ons kon enig begrip opbrengen voor de boycot. Ik
moest me als bestuurder inleven in de redenen van
het NOC, dat was heel moeilijk. In mijn ogen
druiste het besluit in tegen de olympische geest."
De instructies luidden: het olympisch dorp verla
ten en de uniformen uittrekken. „Had ik me daar
het lazarus voor getraind," vroeg Kamerbeek zich
af. „Misschien was het wel de laatste keer dat ik op
de Olympische Spelen zou zijn. Ik kon het niet
geloven. Henk Visser en ik zeiden meteen dat we
niet naar huis zouden gaan. We verrekten het,
desnoods gingen we borden wassen."
Voor Van Duyne-Brouwer, die in 1952 in Helsinki
zilver veroverde op de sprint, was de boycot het
einde van haar loopbaan, ze vertrok naar de Ver
enigde Staten. Hobers legde zich bij het besluit
neer, waarna ook Visser overstag ging. Kamerbeek
bleef echter bij zijn standpunt. Toen de anderen al
weg waren, moest hij bij de olympisch attaché
komen. „Een topman van Philips die zwaar op me
inpraatte. Hij had van Otten, de hoogste baas,
opdracht gekregen mij-naar Nederland te sturen.
Ik werd in de landelijke kranten afgeschilderd als
een recalcitrant. Hij zei ook dat mijn collega's en
sportvrienden wilden dat ik terugkwam. Zelfs
mijn moeder maakten ze gek. Zij had eerst gezegd
dat ik gelijk had door in Australië te blijven, later
trok ze haar woorden, onder druk, in. Dat werd me
te gek en ik besloot ook terug te keren."
Op de openingsdag van de Spelen, 22 november,
vertrok Kamerbeek naar Nederland. Met tranen in
zijn ogen zag hij op het vliegveld de aankomst van
prins Philip. „Even later vlogen we over het sta
dion, waar de teams zich klaarmaakten voor de
openingsceremonie. Ik was verschrikkelijk kwaad
op die bobo's die over onze ruggen hadden beslist."
Zijn woede richtte zich in het bijzonder op ir.
Adriaan Paulen, de voorzitter van de internationa
le atletiekfederatie.
De Nederlander was, ondanks de boycot, in Mel
bourne voor bestuurszaken. „Henk en ik hadden al
plannen gemaakt. Als we Paulen zouden tegenko
men, dan zouden we hem schoppen en slaan. Onze
woede was zo groot, de handen jeukten. Maar Pau
len ging gelijk met mij terug naar Nederland. Vele
jaren later heb ik dit verhaal ooit verteld bij een
jubileum van Paulen. Dat werd me zwaar kwalijk
genomen."
De gevolgen van de boycot reikten veel verder dan
het NOC ooit kon vermoeden. Nederland raakte op
sportgebied in een isolement. Bovendien waren er
de persoonlijke tragedies. Van Zijll had 's nachts
vaak last van nachtmerries. „Ik twijfelde of ik het
goede besluit had genomen. In mijn nachtmerries
hield ik mijn poot stijf tegen het NOC, in werke
lijkheid moest ik hun beslissing verdedigen."
Ook Kamerbeek had te kampen met een post-
olympische depressie. „Ik voelde me belazerd, was
er kapot van. Maanden heb ik niets gedaan. Ik was
echter nog jong, dus pakte ik de draad later weer
op. Maar ik werd wel achterdochtig. Pas als ik in
de startblokken stond, wist ik dat de wedstrijd zou
doorgaan, eerder niet. Bovendien was mijn ver
trouwen in de mens verdwenen. Bij succes staat
iedereen, de officials voorop, te juichen; bij tegen
slagen ben je alleen. Ik heb in mijn carrière veel
gewonnen, maar nog veel meer verloren."
-n Haag (anp) - Het gerechtshof in
- zaak van de geruchtmakende Zeeuw
en °mdat beide verdachten niet w
twee waren 19 september
L»?Jaar Seheel tegen de ver-
ES«ln door de rechtbank in
femttF ^gesproken van
Lüri P gen van moord op de
in nf! foeder van een van
l-jariJ E r 9 a6t vonnis is de
Bchtnff zoon van het
p£' naar het buitenland
werkr? V6rdachte'een 38-jari-
k de ,er 111 de glashandel
kaak R-greep de vrij-
Éren aa^1 °-m zich te laten °Pe"
fj Bister»Z13n ga'' daarom kon
Ijn a(j. n met aanwezig zijn.
K°Caat ^st niet of zijn
Pdwel zotfj0186"06 gelegen"
F eis van terwijl dat
daarl^ was. In afwach-
an is de zaak vóór
e tqd aangehouden.
■Vee wamr» i-g; j
Eef Kamerbeek (links) heeft een aversie tegen bestuuï
Rechts zit NOC-voorzitter Wouter Huibregtsen.
foto a"p
1° "aarva
Vn de1?6 hjn aangehouden.
,nk eefcarenbijderecht-
1 Rl on /.en van vijftien
twaalf jaar geëist.
ILl''1ie.^SC°lltr°les
Indijkt ^Zendijke
Pdeidao r Polltie houdt
Kies ll bï?ari snelheids-
King vgS de N®1. in.de nog pe
Par staat tn endijke. De wordei
rgf®s en n ne,gen uur 's scheme
L n nur 's middags vond d
zou zij:
Het 11
werd g
bij I
voor d'
de ruz
zijn ge
verspil
van h:
Twee
de vro
gebrac
achtte
bewezf
Advoc:
mr. T.
cliënt
wegen:
adres,
het do
gingen
hem e
komen
welke
komen
Hiddei
hoe sm
zou ku
liteit v:
ik met
neem,
Het is
medeb:
nog pe