DE STEM
De tragiek van een zingende roos
Hollywood aan de Weespertrekvaart
I I
Sopraan Elly Ameling neemt vandaag afscheid van grote concertpodia
Martine Bijl blijkt
toch geen A
Project 'Filmfan' voor
Brabantse scholieren
Bert Klunder is een
filosofische mopperaar
4LJÊÊBSÊ
A7
Oude filmindustrie komt in modern jasje weer tot leven
•JUARI 1996
„Als je nou zes bent, dan ga je toch
niet zaterdagochtend naar
Telekids kijken! Rot op, spelen!"
Sybrand Niessen, tv-presentator
Gids
MAANDAG 29 JANUARI 1996
■d ontvangen, is voorbij.'
foto cor viveen
t zich nu vooral toegelegd
ichising'. Hij probeert over
wereld een netwerk op te
i. „Ik heb er nu 26," zegt
n de ene kant zitten de
jes in het Verre Oosten en
in de wereld zitten hun
rs, die de lampen weer ver
kopen. In ruil voor afge-
maandelijkse bijdragen
,ohuis dan know how, ser-
catalogi. Op de lampjes-
wordt dit beschouwd als
itste stuiptrekkingen'.
atastrofaal
bedrijf is inmiddels geves
een vrijstaand woonhuis
r't Eekhoornpad in Etten-
;elf zegt hij nog te wonen in
ong. Van een bedrijf dat
winsten maakte, lijkt nu
meer over. Zijn bv's hebben
iljoenen guldens doen ver-
n. Zelf schat hij dat hij in
jaar 250 miljoen gulden
mgezet.
een paar miskleunen komen
üteindelijk vijf miljoen
zegt Lohuis. „Als je kijkt
K allemaal mee bezig was, is
g niet zo catastrofaal." Hij
lan alleen op de schuld die
et Livingstone achterliet,
de andere faillissementen
ij het zwijgen toe. Waar al
Jjoenen gebleven zijn De
iten over Zwitserse bankre-
;en zijn hardnekkig. Lohuis:
reer op het licht in de ogen
ijn kinderen: ik heb niks."
over valt na te gaan, zit geen
Nederlandse opsporings-
hem op de hielen. Noch de
noch de politie. Maar zijn
jngsruimte is nu beperkt,
land levert geen eigen
lanen uit, maar de zuider
hebben een internationaal
ringsbevel uitgevaardigd-
dgische politie is gretig om
e grijpen. „Mocht u hem over
:ns kunnen lokken, wij hou-
ïs aanbevolen..."
Door Rinus van der Heijden
0 ja, ze heeft er vaak over nagedacht. En er zelfs theo
rieën over ontworpen. Want niet alleen een lichaam is
sterfelijk, ook een stem. Elly Ameling, sopraan, neemt
vandaag afscheid van de grote podia. Nu is de tijd geko
men die ze zo prachtig kan verwoorden: „Het is met je
stem net als met een bloem. Een roos blijft groeien tot hij
uit elkaar valt. Eerst is hij mooi slank, dan wordt hij vol
en wijd. De tragiek in het zangersleven en zeker in het lie-
derenzangersleven is, dat tegen de tijd dat je werkelijk
geestelijk bent gerijpt, je stemmiddelen niet meer op hun
best zijn."
Voor Elly Ameling is het moment
gekomen dat niet het einde van
een hoogtepunt, maar van een
hoogvlakte in zicht komt. Na een
drieënveertigjarige zangcarrière,
honderden plaatopnamen en de
grootste roem die een Nederland
se liederenzangeres kon oogsten,
(reedt zij terug.
Veertig weken per jaar trad Elly
Ameling op, jaar in jaar uit. Zette
elke drie dagen haar stem min
stens éénmaal in. Reisde de gehe
le wereld over. Trad viermaal op
in Carnegie Hall in New York,
telkens voor een dikke driedui
zend toeschouwers. Die haar de
eerste keer, in 1982, bij binnen
komst een zes minuten durende
ovatie brachten. Koningin Julia
na benoemde haar tot Ridder in
de Orde van Oranje Nassau. Ze
kreeg eredoctoraten aan de uni
versiteit van Brits Columbia in
Vancoucer, het Cleveland Insti
tute of Music, Westminster Choir
College in Princeton en de She
nandoah University in Washing
ton. En in 1988 in eigen land de
Prijs voor Buitengewone Bijdra
ge aan de Uitvoerende Kunsten.
Nuchterheid
Een diva neemt afscheid, zou je
zo zeggen, maar van die typering
wil Elly Ameling niets weten.
Met Hollandse nuchterheid
omschrijft zij haar zangcapaci
teiten gewoon als werk. Dat ze
gelijkmatig deed, dat wel. Maar
niet meer. „Ik heb nooit uitzon
derlijk slecht gezongen", zegt ze
simpel.
Recensenten hebben zich in de
loop der jaren uitgeput in super
latieven als het om Emmy Ame
ling ging. Haar sopraan lokte en
jubelde als die van sirenen, zij
verhief haar spontaniteit tot
kunst. Door velen werd en wordt
zij gezien als de beste liederen-
vertolkster ter wereld. „Mijn pad
was het lied, niet de opera. Niet
het grote gebaar, maar de fijne
kleur die de tekst een extra
dimensie geeft", zo motiveert zij
haar keuze voor het liedrepertoi
re.
Een keer zong zij de rol van Ilia
in de opera Idomeneo: in 1973 bij
de Nederlandse Operastichting.
Een jaar later nog een keer in
Amerika en toen stond haar
besluit vast. „Er zijn er zoveel die
heel mooi opera zingen. Waarom
zou ik daar nog bij moeten, als ik
nou toevallig veel kan doen voor
het lied?"
Eigentijds
Haar repertoire reikt van Monte
verdi, Bach en Mozart via de gro
te romantische liedereneompo-
nisten als Schubert, Schumann
en Brahms tot deze eeuw met
onder andere Britten, Menotti en
Poulenc. Ze heeft een voorkeur
voor het Duitse en Franse lied,
maar ze beheerst alle stromingen
van de liedkunst. Alleen het
eigentijdse repertoire gaat aan
haar voorbij. Dat heeft ze niet
Elly Ameling: „Ik vind mijn stem zo licht, maar hij draagt geluk
kig wel goed. In een volgend leven wil ik altviool spelen. Zo'n stem
had ik willen hebben.foto sheldon soffer
geleerd en haar heeft ze ook geen
voeling mee. „Berio bijvoorbeeld
zou ik niet kunnen. Zijn muziek
verlangt een ander soort soepel
heid van mijn stem."
Waar precies de kracht ligt van
deze vocale zwaargewicht is
moeilijk te analyseren. Misschien
weet zij als geen ander het mid
den te vinden tussen een tè per
soonlijke en een blanco weergave
om zo tot het hart van een com
positie door te dringen. Met daar
bij een onvoorwaardelijke over
gave aan de bedoelingen van de
componist. Haar eigen tranen
verdringt ze om alleen die van de
componist te tonen.
Zingen is voor Elly Ameling
altijd de gewoonste zaak van de
wereld geweest. Als kind zong ze
als ze met haar moeder aan de
afwas stond. Moeder zong volks
liedjes, soms Schubert. Vader,
horlogemaker in Rotterdam, luis
terde vooral naar Beethoven-
symfonieën. En Elly moest naar
pianoles. Maar het werd zang. Op
de avond van de water
snoodramp, in februari 1953, gaf
ze haar eerste recital. Om drie
jaar later volslagen verrassend de
eerste prijs cum laude weg te sle
pen op het Internationaal Voca
listenconcours in Den Bosch. En
toen zij in 1958 hetzelfde huza
renstukje herhaalde in Genève,
mocht ze bij terugkeer in Neder
land meteen met dirigent Eduard
Flipse in de Vierde Symfonie van
Mahler zingen.
Vanaf toen ging het hard, te hard.
Het succes overrompelde haar en
maakte haar twijfelachtig: kan ik
dat wel, Debussy en Schubert
zingen? In paniek trad ze terug
van de concertpodia. Ging in een
boekwinkel in Rotterdam wer
ken. Maar dat duurde maar
negen maanden. „Typisch he, een
barenstijd, wonderlijk", liet ze
zich daarna wel eens ontvallen.
Licht
Hoewel Elly Ameling er zich ter
dege van bewust was dat haar
carrière afhing van twee stem
banden ter grootte van een dub
beltje, is haar stem altijd een
logisch onderdeel van haar
lichaam geweest. „Ik studeer
niet, ik zing. Een wandelaar stu
deert toch ook niet? Hij loopt
gewoon. Overigens had ik een
heel andere stem willen hebben.
Ik heb geen groot geluid. Ik vind
mijn stem zo licht, maar hij
draagt gelukkig wel goed. In een
volgend leven wil ik altviool spe
len. Zo'n stem had ik willen heb
ben. Een lagere stem, liever een
mezzo dus, dan had ik wat meer
bruine kleuren kunnen gebrui
ken."
Liederenvertolkers zijn eenzame
kunstenaars, gevangenen van
hun stembanden. Ze moeten een
rechtstreekse confrontatie aan
gaan met hun publiek. In de
meeste gevallen slechts begeleid
door een piano, bevechten ze de
immense ruimte van een concert
zaal. Moed en durf zijn daar voor
nodig. Dat beseft ook Elly Ame
ling. „Ze zeggen dat een soldaat
in de oorlog moedig is, maar die
kan niet anders. As hij niet
schiet, wordt hij neergeschoten.
Maar op een podium hoef je niet
te staan. En toch doe ik het."
Kwaad
Slechts vier uur heeft Elly Ame
ling altijd nodig gehad vóór een
optreden. In die tijd kon ze per
soonlijke gevoelens wegpoetsen.
Maar soms kwamen die ook van
pas.
„Als ik ergens kwaad over ben,
zing ik als een god. Van woede
krijg je adrenaline", zo meent ze.
En nervositeit? Die kent ze niet.
Angst ziet ze als een gebrek aan
concentratie en discipline en dat
zou een doodzonde zijn bij een
zangeres van haar kaliber.
Nu nadert dan haar afscheid van
de grote podia. „Met het ouder
worden besef je steeds meer het
belang van emotionele geladen
heid. Maar je ontkomt er ook niet
aan dat de geest zich baan breekt
door welk vlees dan ook. Je eerste
verantwoording ligt bij de com
ponist, je moet je altijd afvragen
of je nog in staat bent met je stem
zijn bedoeling weer te geven."
Afscheidsconcert Elly Ameling,
vanavond in de Grote Zaal van
het Concertgebouw in Amster
dam. Naast Elly Ameling treden
op Robert Holl (bas), Leonardo de
Lisi (tenor), Michael Dispa (cello),
Shura Cherkassky, Rudolf Jansen
en Louis van Dijk (piano), Pepe
Romero (gitaar) en Nieuw Sinfo-
nietta Amsterdam o.l.v. Ed Span
jaard. Op het programma staan
werken van Mozart, Massenet,
Gounod, Duparc, Gershwin, Gra-
nados, Rodrigo, Tsjaikovski, Stra-
winsky en Schubert.
Door Albert Eikenaar
De naam klinkt eerder ouderwets
nostalgisch dan eigentijds dyna
misch: Weespertrekvaart-Zuid.
Maar daar aan het water - inge
klemd tussen de rafelige uitlopers
van Amsterdam en het gemaal van
Duivendrecht - ontwikkelt zich
toch een hoogwaardig nationaal
audiovisueel centrum.
Amsterdams Hollywood' noemt het
gemeentelijk grondbedrijf van de
hoofdstad die lokatie intussen al presti
gieus. En haakt met die omschrijving in
op het verleden van het plekje. Sinds de
jaren dertig liggen daar de wortels van
de Nederlandse filmindustrie, zoals van
het fameuze Cinetone met zijn sound
proof studio's.
Vrijwel alle grote Nederlandse cinema-
producties kregen er gestalte, van Fan
fare tot een documentaire over Anthony
Fokker, en ook het Polygoon-bioscoop
journaal. Later vestigde zich Joop
Geesink er met zijn zogenoemde Dolly-
wood. Hij was de maker en bedenker
van Loeki de Leeuw en andere poppe
nanimaties.
De glorierijke activiteiten raakten ech-
ter allengs in de versukkeling. Dolly-
wood stortte in. De naam Cinetone staat
alleen nog maar in de geschiedenisboe
ken sinds het bedrijf eind '88 eveneens
'n een zakelijk coma verviel.
Orderboek
Een groep investeerders met geld en fin-
9erspitzengefühl voor de emotionele
waarde van het gebouw redde welis
waar niet de onderneming Cinetone,
maar blies wel de originele functie van
het complex nieuw leven in. Amsterdam
studio's heet de firma nu. Ze had de
laatste jaren een gevuld orderboek met
het monteren van grote speelfilms en
het opnemen van talloze televisiecom
mercials. De loop kwam er weer in.
En dat deed anderen uit de branche
hesluiten een plek in de omgeving te
zoeken. Met succes. Een hele rits namen
bewijst dat: Mini Movies, Compact
v'j Rowland Pictures, Cineteam,
ideo op Maat, Mediamax, Belbo en de
Amsterdamse voorpost van het NOB,
et productiebedrijf van de publieke
omroepen.
Zonder sturing
iwuf We ®0eC* en Wel de gaten
adden, zaten ineens een stuk of dertig
leveranciers op het gebied van beeld,
t en geluid bij elkaar. De een trok de
»Aan de boorden van de Weespertrekvaart in Amsterdam strijken steeds meer filmbedrijven neer. „Wat Hilversum
betekent voor de omroep, wordt dit stukje Amsterdam voorde nationale video- en filmwereld.foto erik van t hullenaar
ander aan, zonder sturing van onze
kant", zegt Elske van Caspel, de pro
jectmanager die de vestigingsprocessen
thans begeleidt. De centralisatie van de
Amsterdamse audio-visuele industrie
voltrok zich snel, heimelijk en volstrekt
autonoom, totdat bestuurders op het
stadhuis besloten er munt uit te slaan.
Ze proefden profijt. „Op een gegeven
moment ontstond het inzicht dat met
een beetje extra inspanning meer moge
lijk zou zijn. De gemeente besloot mid
delen uit te trekken om de gronden aan
de Weespertrekvaart op te waarderen
tot een bedrijfslokatie van tien hectaren
met een zekere glamour en allure".
Omdat in de directe omgeving een bon
te, onbestemde mengeling van bedrij
vigheid is genesteld, was dat opwaarde
ren inderdaad wel nodig. Er werken
autoslopers in rommelloodsen. Pal
daarnaast ligt een overwinteringsveld
voor kermisexploitanten en circussen.
Iets verderop staat de Bijlmerbajes. De
andere kant biedt uitzicht op Amster
dams hoogste punt: de luxueuze Rem
brandt Tower.
„Binnen die uitersten proberen we de
percelen langs de Weespertrekvaart te
herstructureren. In 2000 moet de her
schikking achter de rug, de Hollywood
Boulevard af en netjes opgeruimd zijn.
Daar bestaan mooie plannen voor. De
jaarcontracten voor de kavels van de
oud-ijzerhandelaren worden niet ver
lengd", zegt Elske van Caspel.
Onbelemmerd
Het Grondbedrijf trok een fors budget
uit voor een professionele wervings
campagne om gegadigden te lokken.
Een dikke duizend audio-visuele onder
nemers in het hele land werden aange
schreven. „De eerste resultaten zien er
veelbelovend uit. We ontvangen veel
reacties uit de provincie".
Wim Vonk, geluidsdesigner van beroep,
tevens directeur/eigenaar van Sound
Productions, was een van de pioniers
die op eigen initiatief naar de Weesper
trekvaart trokken.
„In de eerste plaats kreeg ik onbelem
merd de kans mijn eigen visie op het
pand te ontwikkelen. In de binnenstad
heb je die ruimte niet. Een studio vergt
speciale bouwtechnische voorzienin
gen, om niet door trillingen of geluiden
van buitenaf gestoord te worden. De
ligging hier is ideaal, direct bij de stad,
aan de snelweg, vlak bij Schiphol. Een
bijkomend voordeel vind ik de erfpacht.
Dan hoef je geen dure grond te financie
ren".
De opdrachtgevers van Vonk - door
gaans reclamebureaus en filmers -
komen van heinde en ver, uit Amstel
veen en Buitenveldert, maar ook uit
Tokyo, Johannesburg en München.
„Globaal gezegd, bedenk ik geluid voor
commercials en films. Dat meng ik vol
gens draaiboek met andere elementen,
gesproken tekst, muziek, bij de beelden.
Even zo goed nemen we alleen maar
puur gesproken dialoog voor een radio
spotje op. Bij ons werk gaat het om
uitersten. Zelfs de simpelste dingen
gebeuren altijd op topniveau. Onze
relaties vragen om het allerbeste".
De techniek die Vonk aanbiedt, heeft
een hoge internationale standaard.
Daarbij behoren digitale telefoonlijnen,
waarop de opnames op cd-kwaliteit
worden doorgespeeld. „Het komt voor
dat we mixen terwijl onze klanten
elders ter wereld meeluisteren. De
beeldbanden lopen apart maar tijd-
gecodeerd synchroon mee. Betrokkenen
volgen alle handelingen dan als het
ware 'live'. Soms laten we voor een
stukje reclamemuziek een saxofonist
uit New Orleans meeblazen bij een
orkest waarvan de overige musici bij
ons in de studio spelen. Alles kan met
zulke verbindingen".
Bolwerk
Vonk verwacht dat de Weespertrek
vaart in rap tempo tot het bolwerk van
de gehele vaderlandse av-industrie uit
groeit. „Wat Hilversum betekent voor
de omroep, wordt dit stukje Amsterdam
voor de nationale video- en filmwereld.
Ik denk dat op den duur al die firma's
die verspreid in de stad maar ook elders
in het land gevestigd zijn, vanzelf
gedwongen worden naar de Vaart te
komen om de boot niet te missen".
Gevaren van verdringing door onder
linge competitie en concurrentie ziet de
geluidsexpert niet wezenlijk opdoemen.
„Iedereen in deze sector werkt klein
schalig, exploiteert zijn eigen kennis,
creatieve specialiteiten maar vooral zijn
eigen persoonlijkheid. De betrekkingen
met de klanten luisteren vaak heel
nauw. Ze stijgen boven het ordinaire
commerciële contact uit".
Wat aan de Weespertrekvaart ontbreekt
voor de artistiekerige medewerkers van
de av-bedrijfstak is de niet onbelangrij
ke grootstedelijke gezelligheid van de
horeca. „Kroegen of restaurants
bestaan niet in deze buurt. En daar ont
luiken vaak de beste ideeën", meent
Wim Vonk. Om dat bezwaar te onder
vangen, bouwde hij zelf een barretje,
een eethoekje, een paar douches plus
een sauna.
Elske van Caspel: „Het wachten is ver
der op het Grandcafé als informele ont
moetingsplaats voor de mediamakers.
Over een paar dagen gaat dat open. Met
zo'n gelegenheid loopt denk ik het
gebied nog sneller vol".
Van onze filmredactie
Breda - Ter gelegenheid van het eeuwfeest van de film heeft
het Brabants Instituut Steunfunktie Kunstzinnige Vorming
(BISK) in samenwerking met twee Brabantse Minerva
Theaters het programma Filmfan georganiseerd. Het filme-
ducatieprogramma is bestemd voor scholieren van het
basisonderwijs (groepen 3 tot en met 8) en voor het leerjaar
1 tot en met 4 van het voortgezet onderwijs.
In de Bredase Casino-bioscoop
en het Rembrandt-theater in
Eindhoven zullen in de periode
13 maart tot en met 12 april
tienduizend leerlingen het spe
ciale programma Filmfan
bezoeken. De geselecteerde
speelfilms zijn allemaal van
Nederlandse origine: Het Zak
mes, Lang leve de Koningin, De
Tasjesdief, Amsterdamned en
Spoorloos.
Scholen betalen een gulden per
leerling, terwijl de docenten
educatief materiaal over deze
speelfilms ontvangen waarmee
ze het filmkijken kunnen voor
bereiden.
De bedoeling is dat les wordt
gegegeven over zowel inhoud
als vormgevingsaspecten van
de te vertonen films.
Tegelijkertijd wordt dit filme-
ducatieprogramma ook in
Amsterdam en nog zes andere
steden gehouden, in samenwer
king met de stichtingen Kunst
zinnige Vorming ter plaatse.
Alle voorstellingen beginnen 's
morgens om half tien.
Oosterhout - De Bussel. 'Wal
ters Hemel' van Martine Bijl
door Hummelinck Stuurman
Theaterbureau. Regie: Berend
Boudewijn. Gespeeld door o.a.
Ingeborg Elzevier, Huib Broos,
Sander Commandeur. Gezien
op zaterdag 27 januari. Op 1
maart in Tilburg, 16 maart
Roosendaal, 21 maart Etten-
Leur, 28 maart Bergen op
Zoom, 20 april Breda.
Door Marjan Mes
Walters Hemel, het debuut
van Martine Bijl als toneel
schrijfster, bevat alle ingre
diënten voor een onderhou
dende, eigentijdse tragi
komedie. Een modern schrij
versechtpaar dat kampt met
competitieproblemen en met
de luchtig opgenomen zorg
voor een zwaar gehandicapte
zoon. Een andere zoon uit een
eerder huwelijk, die altijd
aardig wil zijn voor iedereen,
en een homoseksuele huis
vriend, die gehaat wordt door
de echtgenoot omdat hij een
hekel heeft aan 'nichten' en de
ander bovendien succesvoller
Maar vooral de vrouwelijke helft
van het echtpaar, Marga, heeft
veel in zich om uit te groeien tot
een boeiend en vermakelijk
toneelpersonage. Bovendien
wordt ze gespeeld door rascomé-
dienne Ingeborg Elzevier, die
altijd goed raad weet met slimme,
gefrustreerde da mes. Marga is
succesvol met het schrijven van
televisie-soap, maar lijdt onder
vrouwelijke schuldgevoelens
omdat manlief Theo als literaire
schrijver geen boek verkoopt. Zij
gaat uit plaatsvervangende
schaamte en liefde voor Theo zelfs
zover dat ze een hele voorraad
boeken, die in de ramsj bij De
Slegte is beland, weer stiekem
terugkoopt.
Het is een van de weinige leuke
vondsten in Walters Hemel, die
helaas verloren gaat in een vlotte,
maar ook onopmerkelijke dialoog,
waarin veel wordt gebabbeld
maar weinig gezegd. Martine Bijl
blijkt geen Alan Ayckbourn en
ook geen Annie M.G. Schmidt. In
haar korte, komische cabarets-
ketches was zij altijd leuk, iro
nisch en spitsvondig, mede door
haar eigen weergaloze presenta
tie. Maar het schrijven van drama,
met een dialoog, plot en karakters,
stelt toch duidelijk andere eisen.
Lang moet je wachten totdat er
iets gebeurt, maar dat gebeurt dan
weer zo plotseling en met zwaar
geschut, dat het eerder bevreemdt
dan ontroert. Door die onver
wacht tragische gebeurtenis, die
in slechts in een zin wordt meege
deeld, komen man en vrouw
anders tegenover elkaar te staan.
Bijna wordt het stuk dan toch nog
een echt drama, maar om tien over
tien (inclusief pauze) staat men
alweer op straat, een illusie armer.
Regisseur Berend Boudewijn
heeft gedaan wat hij kon, evenals
de hoofdrolspelers Ingeborg Elze
vier en Huib Broos, maar een rake,
geestige schildering van een
milieu, dat Martine Bijl toch
ongetwijfeld heel goed kent, wil
Walters Hemel niet worden.
Geertruidenberg - Theater De
Schattelijn. 'Vette jus' door
Bert Klunde. Gezien op 27
januari 1996. Nog te zien op 27
februari in Breda en 11 april in
Terneuzen.
Door Theo van Drunen
De cabaretier Bert Klunder
ontpopt zich in zijn nieuwe
programma Vette jus als een
mopperkont van de eerste
orde. Maar zijn gekanker over
het leven blijft niet gespeend
van een behoorlijke portie
cynisme overgoten met een
Hollandse saus van nuchtere
filosofie.
Wie is Bert Klunder? Enkele
wapenfeiten. Bert Klunder won,
als de ene helft van het duo Klun
der Co. 10 jaar geleden enkele
prijzen op het Cameretten-festi-
val. Later maakte hij twee pro-
grammas met Mylou Frencken. In
het eerste daarvan, Visch en fruit,
ontmoette hij als Henk Zwakjes
een vrouw. In het tweede pro
gramma, Varkens wassen, kon
men het stel terugzien, maar dan
op hun huwelijksreceptie.
In het nieuwe programma, het
eerste solo-programma van Bert
Klunder, is Henk Zwakjes alleen.
Dat wil zeggen, zijn vrouw is haar
koffers aan het pakken en na de
pauze is ze ook daadwerkelijk
verdwenen. Al krijgen we haar in
het geheel niet te zien. Verder is
Bert Klunder onlangs nog de
regisseur geweest van onder meer
de succesvolle programmas van
Jeroen van Merwijk en Brigitte
Kaandorp. Voorwaar geen onbe
langrijk figuur in de cabaretwe
reld dus.
In Vette jus moppert Klunder dus
heel wat af. Hij speelt daarbij der
mate het teleurgestelde kind, dat
je er uiteindelijk wel om móet
lachen. Het leven is een grote berg
van ellende en ontgoocheling. En
dat komt omdat je niks weet. En
wetenschappers weten ook niks.
Ja, dat er 2 hersenhelften zijn.
Maar alle dingen hebben 2 helf
ten! En alles heeft een functie.
Maar je weet niet welke. En dat is
begonnen met kunstleer. Namaak
is de norm geworden. Laminaat
parket is niet meer dan een foto
van parket! En het heet een licht-
gebonden saus met flikkie-flakkie
en prikkie-prakkie, maar het is
gewoon vette jus. Er zijn altijd 2
mogelijkheden: of het is niet goed,
of het deugt niet. Enzovoorts.
Henk Zwakjes is de mopperaar
voor wie het leven een grote
onrechtvaardige gebeurtenis is.
Zijn lijnrechte filosofieën maken
vaak glashelder duidelijk, dat het
leven pas de moeite waard wordt,
als je er iets voor doet. Maar hij
komt zelf niet tot daden. Hij blijft
wachten tot het geluk hem op een
presenteerblaadje wordt aange
reikt.
De liedjes van Klunder, waarbij
hij zichzelf ietwat onbeholpen op
de piano begeleid, bestaan over
het algemeen uit enkele regels
tekst. Aan veel gekken zie je het
niet, maar ze zijn het wel. Zou de
liefde wel bestaan? Nee! Die lied
jes vormen een welkome aanvul
ling op zijn monoloog.
Bert Klunder brengt een aardig
programma, maar er zijn ook
kanttekeningen bij te plaatsen.
Over het algemeen zit er te weinig
tempo in de voorstelling. Sommi
ge filosofieën verzanden in oever
loos gezwam en hebben daardoor
geen functie meer. Andere ver
haallijnen blijven gaandeweg als
losse eindjes hangen. Toch is Vette
jus de moeite van een theaterbe
zoek waard. Zeker als je bedenkt
dat Bert Klunder afgelopen zater
dag pas de vierde try-out speelde.
foto cor
viveeN
MM
MMMM
