Holly
Lohuis, handelaar in
lampen of lucht
De tr
Sopraan E
DE STEM
REGIO
Ex-medewerkers: 4Als hij eerlijk zaken had gedaan,
was hij nu multi-miljonair'
Oude filmindu
Door René Kloeg en Carl Mureau
Tegenwoordig doet hij zaken vanuit een woning aan het Eekhoornpad in Etten-Leur. Het bedrijf heeft nog twee
werknemers. foto de stem/dick de boer
AFGELOPEN donderdag liep
Lohuis weer eens rond bij de
rechtbank in Breda. Ditmaal om
het vonnis op te halen van een kort
geding, tegen hem aangespannen
door twee jonge ondernemers van
het Etten-Leurse bedrijf Freeway
Lighting. De zakenman kent
menig rechtbank inmiddels van
binnen en van buiten. Het zware
vonnis in België is echter de eerste
echte strafrechtelijke veroordeling
die hij in al die jaren opliep. Hij
haalt er echter de schouders over
op. „Als ik niet in België kom, kan
me niks gebeuren," zegt Lohuis.
In twee lange sessies doet hij zijn
levensverhaal uit de doeken. De
zakenman rookt de ene sigaret na
de andere, drinkt een cognacje
tussendoor, en blijft praten, pra
ten, praten. „Dat is zijn grote
kracht. Hij heeft een enorm goede
babbel en als hij goed gekleed is,
geloof je hem nog ook," zegt de ene
na de andere ex-werknemer.
„Maar hij is een oplichter, meer
niet. Hij speelt in op de hebberig
heid van mensen, iedereen wil
graag een slok geld verdienen."
Lohuis wordt op 11 juni 1952
geboren in Rotterdam. Op zijn
achttiende begint hij in het ouder
lijk huis te Hendrik-Ido-Ambacht
zijn eerste handeltje. Hij verhuist
alras naar Breda, waar hij zijn eer
ste vrouw leert kennen. De zaken
gaan spoedig crescendo. „We
begonnen met een omzet van
25.000 gulden per maand en dat
groeide langzaam uit tot tien mil
joen per jaar," zegt Jan Vorsten-
bosch, een van Lohuis' ex-werkne-
mers. Hij maakte de beginjaren
mee en bestiert nu in België een
eigen bv.
Lohuis' branche is de lampenhan-
del, speciaallampen om precies te
zijn. Fietslampjes, minuscule
lichtbronnen voor medische
onderzoeksapparatuur en licht
knopjes voor koffiezetapparaten
zitten in het 15.000 soorten en
maten tellende assortiment. „Wat
Philips laat vallen, rapen wij op,"
leert Vorstenbosch van Lohuis.
Het spul is voor een prikkie te
koop in het Verre Oosten (Japan,
Korea, China) en is met flinke
winstmarges af te zetten.
Brand
gische Lohuis-bv en gaat op eigen
benen verder. Contractueel leggen
ze vast dat Vorstenbosch de
alleenrechten krijgt voor de ver
koop van de Lohuis-lampjes in
België en Luxemburg. Maar al
spoedig blijkt wat dergelijke con
tracten voor Lohuis waard zijn.
Processen
„De inkt van dat contract is nog
niet opgedroogd, of hij koopt dat
landgoed in Meer," vertelt Vor
stenbosch op zijn kantoor in Lum-
men (bij Hasselt). In dat landgoed
wordt de NV Livingstone opge
richt. „Lohuis poogde geheel tegen
de afspraken in mijn klanten in
België af te pikken. Ik zat op een
omzet van 1,7 miljoen gulden en
raakte zo zeven ton kwijt."
Lohuis zelf houdt er een andere
lezing op na: niet hij maar Vor
stenbosch zou zich niet aan de
afspraken hebben gehouden. „En
dat schoot bij ons in het verkeerde
keelgat."
Wat volgt, is een ellenlange reeks
van processen. Vorstenbosch spant
voor mijn oude leermeester. We
hebben een overeenkomst
gemaakt dat hij tien jaar lang 1,5
miljoen frank zou betalen. Drie
termijnen heeft hij betaald, toen
hield het op..."
De strijd met Vorstenbosch, die
vreemd genoeg wel weer zaken
met Lohuis wil doen, geeft enig
inzicht in een tactiek die Lohuis
kennelijk vaker toepast. „Hij
belooft mensen gouden bergen
(lees omzetten) en lapt zelf afspra
ken aan zijn laars," aldus Vorsten
bosch. Zo is het ogenschijnlijk ook
gegaan met Freeway, het bedrijf
dat de afgelopen week een kort
geding aanspande.
Lohuis legt vast dat de twee jonge
ondernemers de exclusieve distri
butierechten krijgen voor Lohuis-
lampen in de Benelux. Freeway
betaalt 27.000 gulden per maand
aan franchise-kosten en verwacht
een beloofde extra omzet te halen
van 100.000 gulden per maand.
Lohuis laat cijfers van drie maan
den in 1995 zien. „Een perfecte
deal," denkt het duo, want de mar-
niet haalt en de 27.000 per
maand niet kan betalen, laat
Lohuis meteen beslag leggen op
tegoeden bij de kredietverstrek
ker, waarna Freeway op de rand
van een faillissement komt.
Landgoed
We gaan terug naar 1987, naar het
kapitale Lohuis-landgoed in Meer.
Ondanks zijn strijd met Vorsten
bosch bouwt hij zijn bedrijf verder
uit, in de veel te grote en luxueuze
vestiging in Meer, met Zweeds
graniet op de oprijlaan. Over de
hele wereld is hij actief, in Zuid-
Korea' heeft Lohuis een eigen
fabriek staan, die hij echter in de
tumultueuze periode na de dood
van generaal Park kwijtraakt.
In de hoogtijdagen telt de Livings
tone NV (Lohuis: 'de naam is ont
leend aan Livingstone, de man die
licht ging brengen in donker Afri
ka') zo'n 55 man personeel. In 1989
valt in Berlijn de Muur en lonkt
het Oostblok. Zoals Lohuis het zelf
vertelt: „Ik moest daar snel bij zijn
om de concurrentie voor te zijn."
150 miljoen frank was opgelopen
tot 300 miljoen." Mackay zelf
wenst geen woord meer vuil te
maken aan deze periode in zijn
leven. „Ik heb alles verteld aan de
gerechtelijke politie in Turnhout."
„Ik was zo veel op pad, dat ik geen
grip meer had op wat er gebeur
de," zegt Lohuis. Onzin, zeggen
verschillende betrokkenen uit die
tijd. Lohuis was dan wel veel op
reis. „Maar hij hield elke dag con
tact. Buiten hem om is nooit enig
krediet opgenomen. Ik herhaal:
nooit. Van elke factuur die naar
Belgo Factors ging, had hij weet.
Absoluut," zegt ex-bestuurslid
Reijnders.
Lohuis: „Er zijn nog altijd mensen
die benauwd zijn dat ze zelf ver
antwoordelijk worden gehouden
voor wat daar gebeurd is. Wat is er
dan eenvoudiger om met zijn allen
mijn kant op te wijzen?"
Aanhouding
Een ding staat vast: de rechtbank
in Turnhout houdt Lohuis verant
woordelijk, geeft hem veertien
MAANDAG 29 JANUARI 1996
Anton Lohuis: 'De tijd dat ik met koffie en dikke sigaren door de bank werd ontvangen, is voorbij.'
foto cor viveen
jaar celstraf en gelast zijn onmid
dellijke aanhouding. De rechtbank
veroordeelt hem ook nog eens tot
het betalen van bijna honderd mil
joen Belgische franks aan Belgo
Factors.
Lohuis haalt de schouders op over
het vonnis uit oktober, dat bij ver
stek wordt uitgesproken. Hij doet
het faillissement af als een
geslaagde wraakactie van ontsla
gen ex-werknemers, van wie er
enkelen inmiddels zijn concurren
ten zijn. „Zij maken goede sier met
door mij ontwikkelde produkten
en klanten," zegt hij. „Zij wassen
daarbij hun eigen handen in de
fontein des onschulds en beschul-
fligen mij van alle zonden Israels
om daarmee hun eigen daden te
bedekken."
Na het Livingstone-faillissement
gaat de lampenhandelaar in
Nederland vrolijk verder. Hij ver
koopt goederen uit de boedel van
Livingstone aan Far East Trading
Europe BV in Breda. Bij dat
bedrijf duikt Lohuis, inmiddels
bekeerd van zijn Oostblok-missie,
weer op als directeur. Ook deze
onderneming eindigt in een faillis
sement, net als in de zaak-Livings-
tone mede aangevraagd door een
ontslagen werknemer.
Curator mr. H. Rouw zit nu nog
met vorderingen van in totaal bij
na een miljoen gulden. Opnieuw
zit het met de boekhouding niet
snor. Rouw heeft bij justitie aan
gifte gedaan, omdat een belangrijk
deel van de boekhouding zelfs ont
breekt en via een civiele procedure
probeert hij die alsnog te achter
halen.
Terwijl het faillissement al in de
lucht hangt, verkoopt hij een partij
lampen aan International Lamp
Service (ILS).
Jawel, een bv van Anton Lohuis,
ook wel Lohuis Benelux genaamd.
Deze lampen worden later weer
verhandeld aan de jongens van
Freeway, die nu hebben ervaren
dat door verschillende partijen
beslag op de voorraad wordt
gelegd.
Onder die beslagleggers zit ook de
Belastingdienst in Roosendaal.
Die wil een vordering van 59 mille
binnen te halen, blijkt uit de stuk
ken. In een kort geding van juni
1994 meldde advocate mr. M.
Franke dat Far East Trading
Europe een schuld van 5,5 miljoen
bij de fiscus zou hebben. Die
schuld past in het beeld dat ex-
werknemers schetsen: „Blauwe
enveloppen verdwenen bij Lohuis
ongeopend in het ronde archief..."
Lohuis zelf: „Wij staan bij de fis
cus prima bekend. De Belasting
dienst stuurde ambtshalve aansla
gen, die nog gebaseerd waren op
de omzetten die wij in het verleden
haalden. Die enveloppen gingen
niet in de prullenbak, maar we
bewaarden ze in een aparte doos.
Uiteindelijk bleef een schuld van
150.000 gulden over. Die hebben
we netjes betaald."
Lohuis toont zich nu nog steeds de
onschuld zelve. Hij is de eerlijke
zakenman, die uit idealisme goed
doet voor deze wereld. Ondanks de
faillissementen die hij achter de
rug heeft, rijdt hij nog steeds rond
in een grote Mercedes. En nog
altijd is hij als zakenman in touw.
„Hoe hij het doet, is een raadsel,
want hij krijgt geen krediet meer
los," zeggen ex-werknemers.
Dat Lohuis slecht bekend staat,
geeft geen enkele bank toe.
Opmerkelijk is echter een brief
van Rabo Etten-Leur (30 oktober
1995), die opduikt in het kort
geding van afgelopen week. Daar
in krijgen de heren van Freeway te
verstaan dat ze geen krediet krij
gen omdat ze banden hebben met
Lohuis. „In 1994 heeft onze bank
te kennen gegeven, dat wij geen
bancaire relatie wensen aan te
gaan met de heer Lohuis."
Zelf bekent de zakenman: „De tijd
dat ik met koffie en dikke sigaren
door de bank werd ontvangen, is
voorbij."
Hij heeft zich nu vooral t
op 'franchising'. Hij probeert over
de hele wereld een netwerk op te
bouwen. „Ik heb er nu 26," zegt
hij. Aan de ene kant zitten de
fabriekjes in het Verre Oosten en
elders in de wereld zitten hun
afnemers, die de lampen weerver
der verkopen. In ruil voor afge
sproken maandelijkse bijdragen
levert Lohuis dan know how, ser
vice en catalogi. Op de lampjes-
markt wordt dit beschouwd als
zijn 'laatste stuiptrekkingen'.
Niet catastrofaal
Lohuis' bedrijf is inmiddels geves
tigd in een vrijstaand woonhuis
aan het Eekhoornpad in Etten-
Leur, zelf zegt hij nog te wonen in
Hongkong. Van een bedrijf dat
dikke winsten maakte, lijkt nu
weinig meer over. Zijn bv's hebben
vele miljoenen guldens doen ver
dwijnen. Zelf schat hij dat hij in
die 25 jaar 250 miljoen gulden
heeft omgezet.
„Door een paar miskleunen komen
we uiteindelijk vijf miljoen
tekort," zegt Lohuis. „Als je kijkt
waar ik allemaal mee bezig was, is
dat nog niet zo catastrofaal." Hij
doelt dan alleen op de schuld die
hij met Livingstone achterliet,
over de andere faillissementen
doet hij het zwijgen toe. Waar al
die miljoenen gebleven zijn? De
geruchten over Zwitserse bankre
keningen zijn hardnekkig. Lohuis:
„Ik zweer op het licht in de ogen
van mijn kinderen: ik heb niks."
Voor zover valt na te gaan, zit geen
enkele Nederlandse opsporings
dienst hem op de hielen. Noch de
Fiod, noch de politie. Maar zijn
bewegingsruimte is nu beperkt.
Nederland levert geen eigen
onderdanen uit, maar de zuider
buren hebben een internationaal
opsporingsbevel uitgevaardigd.
De Belgische politie is gretig o®
hem te grijpen. „Mocht u hem over
de grens kunnen lokken, wij hou
den ons aanbevolen..."
Door Albert Eikenaar
De naam klinkt eerder out
nostalgisch dan eigentijds
misch: Weespertrekvaar
Maar daar aan het water
klemd tussen de rafelige ui
van Amsterdam en het gem;
Duivendrecht - ontwikkel
toch een hoogwaardig na
audiovisueel centrum.
'Amsterdams Hollywood' noe
gemeentelijk grondbedrijf
hoofdstad die lokatie intussen a
gieus. En haakt met die omschri
op het verleden van het plekje.
jaren dertig liggen daar de wor
de Nederlandse filmindustrie, z<
het fameuze Cinetone met zijn
proof studio's.
Vrijwel alle grote Nederlandse
producties kregen er gestalte, v
fare tot een documentaire over l
Fokker, en ook het Polygoon-bi
journaal. Later vestigde zie
Geesink er met zijn zogenoemde
wood. Hij was de maker en bi
van Loeki de Leeuw en andere
nanimaties.
De glorierijke activiteiten raakt
ter allengs in de versukkeling,
wood stortte in. De naam Cineto
alleen nog maar in de geschiede
ken sinds het bedrijf eind '8£
ui een zakelijk coma verviel.
Orderboek
Een groep investeerders met gel(
9erspitzengefühl voor de emc
waarde van het gebouw redde
waar niet de onderneming Ci
Riaar blies wel de originele func
Q4t j0mPlex nieuw leven in. Ams
studio's heet de firma nu. Ze
aatste jaren een gevuld orderbt
het monteren van grote speelf:
het opnemen van talloze televi:
hiercials. De loop kwam er weer
En dat deed anderen uit de 1
esiuiten een plek in de omge'
boeken. Met succes. Een hele rits
ewijst dat: Mini Movies, C
sight, Lowland Pictures, Cii
eo op Maat, Mediamax, Belb
msterdamse voorpost van he'
net productiebedrijf van de
omroepen.
Zonder sturing
we het S°ed en wel in
fnoi zaten ineens een stuk o:
i; veranciers op het gebied vai
t en geluid bij elkaar. De een
Het kapitale landgoed in Meer, waar de NV Livingstone opbloeide en ten onderging.
Lohuis haalt in die beginjaren al
eens de krant: als de verdachte A.
L. die in 1976 zijn bedrijf aan de
Regenbeemd in Breda in vlammen
ziet opgaan. De politie vermoedt
brandstichting. Direct-betrokke-
nen geven nu toe dat er opzet in
het spel is geweest, maar indertijd
is niemand veroordeeld. Lohuis
krijgt van de rechtbank in Breda
wel een straf opgelegd, maar
wordt later door het Hof in Den
Bosch vrijgesproken.
De lampenhandelaar verhuist na
de brand naar Rijsbergen, waar hij
een oude boerderij aan de Oekelse-
heidestraat laat opknappen. De
woning annex bedrijf ligt in het
buitenste buitengebied, aan wat
anno 1996 nog steeds een zandpad
is, en waar het bestemmingsplan
dit soort activiteiten eigenlijk niet
toelaat. In 1986 besluit Lohuis om
stiekem twee romneyloodsen in
zijn tuin te zetten. „De zaak
sprong uit zijn vel," zegt hij.
Lohuis moet ze snel weer afbre
ken.
Het blijft niet lang stil rond zijn
persoontje. In april 1981 duikt hij
weer in de krantekolommen op als
een 'wilde weldoener'. Hij koopt
voor 183.000 gulden de boerderij
van Bart van Dongen op Stuive-
zand in Zundert, die wegens te
hoog opgelopen schulden zijn
bedrijf van de hand moet doen. En
maakt wereldkundig de vervallen
veehouderij aan de boer terug te
willen schenken.
Lohuis richt daarvoor de Stichting
tot Behoud van de Waarde van
Mens op, waarvoor iedereen wordt
uitgenodigd geld te storten. Het
initiatief strandt, de stichting
haalt haar doel niet en Van Don
gen vindt een woning aan het Jas
mijnhof in Zundert.
„Het was geen goeie boer. Hij gaf
het voer voor zijn koeien aan zijn
rijpaarden," zegt Lohuis. „Ik heb
met de gemeente kunnen regelen
dat hij die woning kreeg."
„Zegt Lohuis dat? Onzin. Mijn
Door Rinus van der Heijden
O ja, ze heeft er vaak ovei
rieën over ontworpen. Wa
sterfelijk, ook een stem. I
vandaag afscheid van de g
men die ze zo prachtig ka
stem net als met een bloem
uit elkaar valt. Eerst is hij
en wijd. De tragiek in het z<
derenzangersleven is, dat
geestelijk bent gerijpt, je st
best zijn."
Voor Elly Ameling is het momen:
gekomen dat niet het einde var
een hoogtepunt, maar van eer
hoogvlakte in zicht komt. Na eer
drieënveertigjarige zangcarrière
honderden plaatopnamen en de
grootste roem die een Nederland
se liederenzangeres kon oogsten
treedt zij terug.
Veertig weken per jaar trad Elly
Ameling op, jaar in jaar uit. Zette
elke drie dagen haar stem min
stens éénmaal in. Reisde de gehe
le wereld over. Trad viermaal op
in Carnegie Hall in New York,
telkens voor een dikke driedui
zend toeschouwers. Die haar de
eerste keer, in 1982, bij binnen
komst een zes minuten durende
ovatie brachten. Koningin Julia
na benoemde haar tot Ridder in
de Orde van Oranje Nassau. Ze
kreeg eredoctoraten aan de uni
versiteit van Brits Columbia in
Vancoucer, het Cleveland Insti
tute of Music, Westminster Choir
College in Princeton en de She
nandoah University in Washing
ton. En in 1988 in eigen land de
Prijs voor Buitengewone Bijdra
ge aan de Uitvoerende Kunsten,
Nuchterheid
Een diva neemt afscheid, zou je
zo zeggen, maar van die typering
wil Elly Ameling niets weten.
Met Hollandse nuchterheid
omschrijft zij haar zangcapaci
teiten gewoon als werk. Dat ze
gelijkmatig deed, dat wel. Maar
niet meer. „Ik heb nooit uitzon
vrouw heeft daar alles voor
gedaan," zegt Van Dongen nu.
„Hij is er alleen in gesprongen om
er zelf beter van te worden, zowel
financieel als qua publiciteit. Een
paar dagen later had hij het al
doorverkocht. Hij wil alleen geld,
meer niet."
Hoewel de zaak in Zundert anders
afloopt dan Lohuis heeft voor
speld, blijft hij pronken met zijn
stichting. „Die stichting staat nu
ingeschreven in Hongkong," zegt
hij. „Het geld gebruiken we vooral
voor oogoperaties voor Poolse kin
dertjes. Want het oog is ons mooi
ste zintuig." Ex-werknemers trek
ken de wenkbrauw op, zij plaatsen
vraagtekens bij het werkelijke
doel van deze stichting.
De zakenman houdt er in Rijsber
gen een luxueuze levensstijl op na,
maar laat het dorp meegenieten.
Als de carnavalsvereniging of har
monie aanklopt voor sponsoring,
toont hij zich altijd een gulle
gever. En het knalfeest in zijn tuin
kan men zich nog best herinneren.
Lohuis Lampen slaat vanuit Rijs
bergen zijn vleugels uit. Voor de
afzet van de lampjes uit het Verre
Oosten worden filialen in het bui
tenland opgericht. Jan Vorsten
bosch heeft de kneepjes van het
vak geleerd en begint in Antwer
pen met Lohuis Lampen in België.
Als de pupil zijn leermeester later
evenaart, ontspint zich een bikkel
hard gevecht, maar daarover str
aks meer.
Tornado
De ontembare lust om grootse pro
jecten op te zetten, breekt Lohuis
op tijdens het Tomado-avontuur
in Etten-Leur. In de enorme hal
van de failliete fabriek, die hij
voor tonnen per jaar huurt, wil hij
een Vrijetijdstad opzetten. Een
soort permanente beurs, waar
mensen een hele dag kunnen ver
pozen.
„Het was een bevlieging," zegt F.
Reijnders, oud-burgemeester van
Zevenbergen, die in deze tijd met
Lohuis in contact komt. Vrijetijd
stad is heel eventjes open, de
onderneming eindigt met een fail
lissement. Lohuis: „Dat avontuur
heeft me anderhalf miljoen
gekost."
De strop met Tornado heeft gevol
gen voor Lohuis' onderneming.
„Hij had geld nodig en is toen op
hol geslagen," meent Vorsten
bosch, die dan van Lohuis' tegen
slag profiteert. Hij koopt de 66
procent aandelen die Lohuis en
diens vader nog hebben in de Bel-
Lohuis pakt de zaken groots aan.
Oud-burgemeester Reijnders, die
inmiddels als bestuurslid de per
soneelszaken bij Livingstone
regelt, maakt zich zorgen over de
escapades van Lohuis in het Oost
blok. Ze krijgen fikse ruzie als
Lohuis zijn zakenrelaties in het
Russische Saransk wil overweldi
gen. Hij wil met 120 man op
bezoek gaan bij mega-fabriek Lis-
ma.
Reijnders: „Zelfs de bisschop van
Breda moest mee en ook de opper-
rabijn, want er woonden daar veel
joden. Ik heb hem gezegd: ga nu
eerst eens met een man of zes. Ten
slotte is hij met 45 man gegaan en
die vijf dagen hebben het bedrijf
meer dan een ton gekost. Ga maar
na: hij huurde Hotel Continental
in Wenen voor een congres op de
terugreis en wat kost het charteren
van een vliegtuig? Dat was alle
maal hoogmoed, hij wilde abso
luut niet luisteren."
Lohuis zelf meent dat hij in die
periode verblind wordt door het
avontuur. Zoals Livingstone licht
bracht in donker Afrika, zo wil
Lohuis nu licht brengen in het
Oostblok. En dan nog liefst ener
giezuinig licht, want hij broedt
plannen uit voor grootschalige
produktie van spaarlampen. Hij
rekent ons nu nog uitgebreid voor
wat de voordelen zouden zijn.
„Tsjernobyl was actueel. In Rus
land stonden nog 55 van zulke
kerncentrales. Daarvan zouden er
vijf dicht kunnen!"
Schulden
Maar terwijl Lohuis zelf geregeld
in Oost-Europa verblijft, hollen de
zaken in Meer achteruit. De schul
den stapelen zich op.
Livingstone heeft Belgo Factors in
Turnhout, een dochter van de
Generale Bank, als kredietvers
trekker. In pakweg twee jaar tijd
wordt deze factoringmaatschap-
pij, zo blijkt uit het vonnis van de
Turnhoutse rechtbank van 3 okto
ber 1995, voor miljoenen guldens
geflest met valse facturen. In de
factorconstructie schiet een bank
aan een bedrijf bedragen voor van
verstuurde, maar nog niet betaal
de rekeningen. Bij Livingstone
maakte men rekeningen van niet
bestaande leveringen.
Van de boekhouding bij Livingsto
ne is een rommeltje gemaakt.
Lohuis ontkent zelf schuld te heb
ben. „Ik had te veel vertrouwen in
directeur Th. Mackay. Bovendien
heeft Belgo Factors zitten slapen,
omdat het afgesproken krediet van
„Als je nou zes ber
niet zaterdago
Telekids kijken!
Sybrand Nie:
DE BELGISCHE recherche vraagt het vriendelijk
doch gemeend. „Als u meneer Lohuis over de
grens zou kunnen lokken, houden wij ons aanbe
volen..." Ex-werknemers en zakelijke contacten
zeggen: „Die man hoort achter de tralies."
Anton Hendrik Lohuis (43) laat in zijn 25-jarige
loopbaan als wereldwijde lampenhandelaar een
spoor van ter ziele gegane bedrijven achter, met
als dieptepunt het faillissement van de NV
Livingstone in Meer (B). En achter elk debacle
staat een rijtje gedupeerden.
In België kreeg hij onlangs wegens malversaties in
de Livingstone-periode veertien jaar celstraf en
een boete van honderd miljoen frank aan zijn
broek. Het verhaal van een intelligente zakenman,
van wie velen het bloed wel kunnen drinken.
In zijn brochures besteedt Lohuis geregeld aandacht aan zijn
Stichting voor Behoud van de Waarde van de Mens. Daarbij
laat hij zich portretteren met een van zijn dochtertjes.
een rechtszaak aan en Lohuis laat
beslag leggen op diverse rekenin
gen en tegoeden van zijn oud
pupil. „Dat was puur bedoeld om
mij kapot te krijgen. Hij had er
geen enkele reden voor," zegt Vor
stenbosch. Die gaat in verzet,
overleeft de financiële wurggreep
van Lohuis, haalt zelf nog wel eens
bakzeil, maar bezorgt Lohuis een
reeks vervelende vonnissen.
Op een gegeven moment heeft
Vorstenbosch zestien miljoen Bel
gische frank van Lohuis tegoed,
allemaal door de rechter opgelegd.
„Toen had ik hem kapot kunnen
hebben," zegt Vorstenbosch.
„Maar ik had toch te veel respect
ges zijn groot in deze branche van
speciaallampen. De cijfers van '94
zijn volgens Lohuis bij de accoun
tant.
„Die omzet van een ton is deels
gebakken lucht omdat naïevelin
gen van 1994 zijn meegeteld," zo
vertellen de jonge ondernemers.
Bovendien levert Lohuis met zijn
International Lamp Service ofwel
Lohuis Benelux rechtstreeks aan
klanten in Nederland. „List, bluf
en mooie praatjes, zulks met de
bedrieglijke opzet zich ten koste
van deze twee jonge ondernemers
te verrijken," bestempelt advocaat
mr. A. Wijers de overeenkomst.
Als Freeway de beloofde omzet
