'In de bajes liggen ze maar op hun lamme gat Wate 'Multi-cultureel samenwerken in bedrijf heeft grote voordelen' Dè drugverslaafde bestaat niet, dè oplossing evenmin Bonn stuu DE STEM BINNENLAND 6Als politieman moest je je naam kunnen schrijven' Rivierovers Meerkat ZATERDAG 27 JANUARI 1996 A j DE STEM Drie Eindhovenaren voeren hun werkstraf uit op de Leenderheide: Vanavond zijn we weer vrij." FOTO MEULENHOF In de gevangenis wordt nie mand een beter mens. Vandaar dat justitie en de reclassering onlangs overeenkwamen dat tegen verdachten van relatief lichte misdrijven in principe alleen nog werkstraffen wor den geëist. En wie denkt dat de veroordeelden er zo makkelijk van af komen, heeft het mis, zegt de reclassering: „Mensen die denken dat het geen fluit voorstelt, nodig ik altijd graag uit om een dag te komen afwassen of in de bossen te gaan werken." Door René van der Lee 'Uitdunnen en opschonen' is de opdracht waarmee werkmeester Rob Bossers deze morgen een groepje van drie gestraften de Leenderheide bij Eindhoven opstuurt. „Eerst maar eens wat pokkewerk, je moet ze laten merken dat het straf is. Straks mogen ze nog boompjes tegen de grond werken, dat vinden ze prachtig", glimlacht Bossers. Gewapend met kap messen en snoeischaren struint het trio de hei op. Van de reclassering hebben ze dan al een beker koffie en een paar boterhammen gekregen, want met een lege maag valt het kap- en snoeiwerk helemaal zwaar. De 32-jarige Frank heeft er al 115 uur werken op de hei opzitten, wat inhoudt dat hij er nog 125 te goed heeft. Dat hij zich in de nesten heeft gewerkt, is vooral terug te voeren op zijn drankzucht, ver moedt hij. In 1982 was hij, volgens eigen zeggen, de eerste Eindhovenaar die een alternatieve straf kreeg opgelegd. Tóen moest hij speeltoestellen opknappen, bij na veertien jaar later staat hij boompjes te snoeien op de Leenderheide bij Eind hoven. „Nee, ik was hier nog nooit geweest. Alleen de Hut van Mie Pils, dat café hier verderop, kende ik." Het werken in de vrije natuur bevalt Frank goed. „Je knapt hier helemaal op." Alles beter dan een celstraf, zo weet hij uit eigen ervaring. Want de bajes is de bajes niet meer. „De junken krijgen steeds meer de overhand. Hun mentali teit is heel anders. Vroeger waren alle gevangenen één, nu is het ieder voor zich. Geef mij maar zo'n werkstraf. Het is ook wel vol te houden. Het grote voor deel is dat je 's avonds vrij bent. Ik heb pas een nieuwe vriendin, als ik de gevan genis in zou moeten, was het waarschijn lijk niks geworden." Cellentekort Het Openbaar Ministerie en de reclasse ring kwamen pas geleden overeen dat tegen verdachten van relatief lichte mis drijven in principe voortaan altijd een werkstraf wordt geëist. Daarbij gaat het alleen om delicten waarvoor de verdach te maximaal een half jaar cel in zou moe ten. Het Openbaar Ministerie hoopt met de maatregel het cellentekort verder te kunnen terugdringen. Bovendien scheelt het een hoop geld: elke nacht die iemand in een cel doorbrengt, kost de staat 256 gulden. „Van een celstraf wordt niemand beter. Een werkstraf is een stuk zinniger", zegt Henk Post van Reclassering Nederland, die verantwoordelijk is voor de uitvoe ring van de werkstraffen. In het arron dissement Den Bosch is de reclassering momenteel druk op zoek naar bedrijven en instanties die werk op willen laten knappen door veroordeelden. „In princi pe is er werk genoeg te krijgen, denk maar aan het gebied van bosbeheer. Het is vaak een kwestie van geld, er moet ook begeleiding zijn. De reclassering heeft niet genoeg geld om dat allemaal zelf te betalen. In overleg met de werkgevers proberen we daar uit te komen, bijvoor beeld door de kosten te delen." De eerste werkstraffen (die in het begin nog alternatieve straffen heetten), wer den opgelegd in 1982. Het aantal ver dachten dat sindsdien op deze wijze de gevangenis ontliep, steeg jaarlijks met minimaal tien procent. Bij de man-in de-straat zijn de vooroordelen over de werkstraffen nog altijd niet verdwenen, beseft ook Henk Post. „Sommige mensen denken nog altijd dat het geen fluit voor stelt, dat idee is moeilijk weg te nemen. Die mensen nodig ik altijd graag uit om op een vrije zaterdag te gaan afwassen in de keuken van een bejaardenhuis of mee in de bossen te gaan werken. Dan weet je dat het echt niet makkelijk is. En iemand die zich niet aan de afspraken houdt, gaat terug naar de officier van justitie. De rechter beslist vervolgens of er nog een herkansing volgt of dat het alsnog zitten wordt. Ongeveer een kwart mag nog terugkomen." Rustiger Het 'bosproject' op de Leenderheide is vooral bedoeld voor moeilijk plaatsba ren: in de regel komt dat neer op drug verslaafden en mensen met psychiatri sche problemen. En daar mag best reke ning mee worden gehouden, vindt werk meester Bossers. „Je kunt ze natuurlijk wel straffen als ze in de fout gaan, bij voorbeeld naar huis laten lopen, maar je schiet er eigenlijk niks mee op. Natuur lijk moeten ze het niet te bont maken, maar hier leren ze nog iets. In de bajes liggen ze alleen maar op hun lamme gat, daar doen ze helemaal niks. Als ze hier het maximaal aantal uren moeten wer ken, 240, merk je ook dat ze rustiger worden, dat ze minder agressief worden. En ze gaan elkaar tot de orde roepen, je krijgt een vorm van sociale controle. Er ontstaan ook groepsnormen: een oud vrouwtje beroven vinden ze laf. 'Als je een flinke vent bent, moet je een bank beroven', hoor je dan. Op wat ze 's avonds doen, hebben we geen grip, nee, dat klopt. Maar we gaan wel eens onder een boom liggen om eens te praten over wat ze allemaal doen. Als ze je voorlie gen, heb je dat meestal snel door." Bij het opleggen van een werkstraf pro beert de reclassering zoveel mogelijk te houden met de achtergronden van de veroordeelde. Ajax-spits Patrick Klui- vert, die met hoge snelheid iemand dood reed, zou volgens Henk Post prima werk kunnen verrichten in een revalidatiecen trum of een tehuis voor geestelijk gehan dicapten. „Dat zou voor hem toch straf zijn, ja. Hij moet toch vrije tijd inleveren, dus is het straf." De reclassering kijkt ook naar de aard van het gepleegde delict. „Iemand die voor een zedendelict is veroordeeld, moet je niet op een basis school zetten", geeft Post als voorbeeld. Vechtpartij Op de Leenderheide komen vier politie mannen te paard langs als de drie gestraften met hun snoeischaar in de weer zijn. Frits, 33 jaar en bezaaid met tatouages, is een goede bekende van de Eindhovense politie. Hij knikt ze vrien delijk toe: „Ik heb niks te verbergen". Het is de tweede keer dat hij een werk straf uitvoert, de eerste keer moest hij ook al in de bossen werken. Het leven in de gevangenis kent hij ook: in totaal bracht hij er zeven jaar door. Deze keer is hij veroordeeld voor een geval van openlijke geweldpleging: een knokpartij in een kroeg. En als de werkstraf er op zit, moet hij nóg twee keer voorkomen, ook voor vechtpartijen. 'Zwaar', noemt hij het werken op de hei. Overdag moet hij het zonder drugs en methadon zien te stellen en dat maakt het er ook niet makkelijker op. Maar het belangrijkste vindt Frits toch dat hij zijn vrijheid heeft behouden: „Vanavond ben ik weer vrij. In de gevangenis zit je alleen tegen die vier muren aan te kijken." Door Harry Coerver Tilburg-Werkgevers doen zichzelf tekort als ze blijven huiveren om allochtonen in dienst te nemen. Voor allerlei functies zijn allochtonen beter geschikt, sterker gemo tiveerd en vaak verrijken ze een team van werknemers met opvattingen en inzichten die een autochtoon niet kan bieden. Dat alles vindt drs. Frits van Vugt. Hij is werkzaam bij de Welzijnsdienst van de gemeente Tilburg en houdt zich al enige tijd bezig met de vraag waarom allochtone werknemers toch zo moeilijk aan de slag komen op de Nederlandse arbeidsmarkt. Voor hem zijn daar weinig geldige redenen bij te bedenken. Voor de weerstand bij veel werkgevers om mensen uit deze categorie als werknemer aan te nemen, heeft hij weinig begrip. „Zonder het te beseffen, schaden ze zichzelf," is zijn opvatting. Samen met deskundigen van de universiteiten van Tilburg, Lei den, Rotterdam, Groningen en Maastricht schreef hij er een boek over: 'Werken in multicul turele organisaties'. Een boek waarin de moeilijke positie van migranten op de Nederlandse arbeidsmarkt beschreven staat. Tevens is het een soort handboek geworden voor managers en per soneelsfunctionarissen die men sen uit andere culturen in dienst willen nemen. Waar moet je op letten? Wat kan tot misverstan den leiden als allochtonen en autochtonen samen werken? Hoe kun je als bedrijf het beste pro fiteren van de kwaliteiten van deze groep? Jarenlang worden er al pogingen gedaan om allochtonen, meer -■W Frits van Vugt: „Hele bedrijfstakken draaien op allochtonen." dan tot nu toe, aan werk te hel pen. De werkloosheid onder die groep is meer dan drie keer zo hoog als onder autochtone Nederlanders. Enkele decennia geleden kwamen vele duizenden gastarbeiders naar ons land om te werken. In de meeste gevallen was dat vervelend en laagge schoold werk. Inmiddels is er een overschot aan laag- en onge schoolden op de Nederlandse arbeidsmarkt. De negatieve gevolgen van die situatie treft de migranten veel sterker dan de autochtone Nederlanders. „Ver gis je niet," zegt van Vugt. „Er wordt nog steeds heel veel laag- en ongeschoold werk gedaan door allochtonen. Hele bedrijf stakken draaien op deze mensen. Kijk maar eens naar de schoon maakbranche. Denk je eens in dat de migranten daar zouden wegvallen. Het zou een ramp zijn." Volgens Van Vugt is het ook van daag de dag nog zo dat bedrijven voor veel eenvoudig werk niet voldoende en gemotiveerd perso neel kunnen krijgen. Ook de groep allochtonen met weinig scholing is dus nog steeds nodig. Op sommige terreinen is het om allerlei redenen zelfs hoogst noodzakelijk om allochtonen aan te nemen, vindt Van Vugt. Hij wijst onder meer op de dienst verlening. „De dienstverlening is nu nog vaak een aangelegenheid voor autochtone medewerkers. Veel klanten, cliënten of patiën ten, zijn echter van allochtone herkomst. Die vragen om een FOTO VAN EIJNDHOVEN andere aanpak, een andere behandeling. Die andere aanpak komt er eerder als je meer allochtone werknemers inscha kelt, bijvoorbeeld in winkels, warenhuizen, ziekenhuizen of bejaardenhuizen. Het samen laten werken van autochtone Nederlanders en migranten levert vaak verrassen de voordelen op. Van Vugt noemt het voorbeeld van de politie. Bij politiekorpsen in de grote steden waar bewust meer allochtonen zijn binnengehaald, bleek dat. Daar was opeens meer begrip en ook een effectievere aanpak mogelijk rond de problemen die buitenlandse jongeren veroor zaakten. In juli 1994 is de Wet Bevorde ring Evenredige Arbeidsdeelna me Allochtonen (WBEAA) van kracht geworden. Die wet zou werkgevers ertoe moeten bren gen meer allochtonen in dienst te nemen. Tot nu toe hebben werk gevers en ook de werkgeversor ganisatie VNO/NCW zich verzet tegen de wet. „Er is onwil," con stateert Van Vugt. „Ze denken: het is mijn probleem niet. Vooroordelen over allochto nen versterken dat gevoel. En er is angst. Angst voor de proble men die er in werkelijkheid hele maal niet zijn of gemakkelijk verholpen kunnen worden. De kansen op kwalitatief goed per soneel ziet men daarentegen niet. Neem nou maar eens de vluchte lingen die naar Nederland zijn gekomen. Die mensen hebben gemiddeld een hogere opleiding dan de doorsnee Nederlander. Maar ze komen nauwelijks aan de slag. En dat zijn toch mensen met guts, met initiatief. Mensen die hebben laten zien belangrijke beslissingen te durven- nemen. Dat soort mensen kan een onder nemer toch gebruiken, dacht ik zo." De WBEAA schrijft onder meer voor dat werkgevers inventarise ren hoeveel allochtonen bij hen werken. Ook moet een werkgever nagaan hoe hij ervoor kan zorgen dat er meer allochtonen bij hem in dienst komen. Het voordeel van de nieuwe wet is volgens Van Vugt dat werkgevers gedwongen worden na te denken over het in dienst nemen van allochtonen. „Als werkgevers daarover gaan nadenken, zullen ze al snel zien dat er grote voordelen aan zitten. Nu vallen allochtonen bij het solliciteren vaak ten onrechte af. Bijvoorbeeld omdat ze zich niet goed in de Nederlandse taal kun nen uitdrukken. Voor veel func ties is dat echter niet zo belang- Rotterdam (anp) - „Als je vroeger bij de politie wilde, moest je je naam kunnen schrijven en grote handen hebben", zegt de Rotterdamse politieman Frank van Riet. Schrijven kan hij zeker, maar Van Riet. z'n handen zijn niet groter dan gemiddeld. Van Riet is de auteur van het boek 'T'Uwen dienst' waarin hij de geschie denis beschrijft van de Neder landse politie vanaf de Middel eeuwen tot 1940. De 31-jarige Van Riet is gek op geschiedenis, het liefst rijk geïllustreerd. Zes jaar lang gebruikte hij elk uurtje vrije tijd om zich te verdiepen in de historie van zijn vak. Van Riet woont in Heerjansdam, een dorp tussen Rotterdam en Dor drecht. Hij werkt bij de afde ling bijzondere wetten van het Rotterdamse bureau Zuidplein. „Ik wilde een boek schrijven dat voor iedereen interessant is, dus niet alleen voor de vak genoten. Daarvoor heb je het standaardwerk Van Nacht wacht tot computermacht, maar dat is veel te wetenschap pelijk. Veel tekst en nauwelijks illustraties", vertelt hij. Een Schiedamse uitgeverij had wel interesse in een boek van een wat luchtiger gehalte, maar het moest wel de landelijke geschiedenis beschrijven. Van Riet: „Toen de politie-reorga- nisatie een feit was, zijn veel korpsen hun eigen geschiedenis gaan beschrijven. Ze werden immers opgeheven. Ik heb er dankbaar gebruik van gemaakt." Van Riet geeft niet alleen een chronologisch overzicht van de politiegeschiedenis, maar schetst ook een beeld van de sociale omstandigheden van politiemensen door de eeuwen heen. Wat waren het voor men sen, wat voor uniform droegen zij, welke wapens bezaten ze en hoe waren hun opsporingsme thoden? Doelwit „Als je terugkijkt, zie je dat er niet zoveel is veranderd. Er gebeurde vroeger ook een hoop narigheid, alleen kwam niet iedereen dat te weten. Politie mensen waren vroeger veel vaker het doelwit van aansla gen en moord dan nu. Als een veldwachter begin deze eeuw een stroper wilde aanhouden, dan werd hij beschoten. Vaak was zo'n man alleen actief in een gemeente. Hij kon in nood geen assistentie roepen", aldus De huidige politiefunctionaris heette in de Middeleeuwen 'rakker', de commissaris was 'schout'. Van Riet beschrijft dat ze niet alleen de orde moes ten handhaven, maar dat ze vaak eigenaar waren van een bordeel. Dat betekende inkom sten en voor het bordeel toe zicht. Ten tijde van de Franse overheersing (rond 1800) werd de politieman 'agent' genoemd en weer later kwam de bena ming 'veldwachter'. Deze betiteling wordt vaak geassocieerd met de tv-figuren Bromsnor en Swiebertje. En dat is een beetje terecht. „De veldwachter zat inderdaad regelmatig bij de burgemeester thuis. Hij zorgde zelfs dat het gemeentehuis schoon was. In Puttershoek had de veldwach ter twee cellen in huis. Zijn vrouw kookte voor de arrestan ten", weet Van Riet. Volgens de Rotterdamse poli tieman werd de politie-organi- satie in de loop der tijd steeds onoverzichtelijker. „Je kreeg de marechaussee, rijksveld wachters, veldwachters, poli- tietroepen en specialisaties als de havenpolitie. Dan is het nu beter geregeld." Scheve schaats Over het aanzien van de politie heeft Van Riet weinig kunnen ontdekken. Het waren hard werkende mensen, die soms diensten draaiden van 48 uur tegen een karig loon. En ook I toen reden politiemensen zo nu en dan een scheve schaats. Ze gingen zich volgens Van Riet nogal eens te buiten aan over matig drankgebruik. De IRT-affaire heeft nu het aanzien van de politie geschaad, maar Van Riet kwam tijdens zijn speurwerk voorval len tegen die ook niet mis waren. Zo werd in 1924 in Baarn een zwerver opgesloten in een cel. De man kreeg wat brood en werd vervolgens ver- geten. Zestien dagen later werd hij dood in de cel aangetroffen. Frank van Riet is al druk bezig I met een vervolg op zijn boek. Het gaat over de politiege- I schiedenis vanaf 1940 tot 1957, toen de nieuwe Politiewet werd aangenomen. Door Jeroen Corduwener Maastricht - Dè drugsgebruiker bestaat niet. Er zijn mensen, keurig in het pak, die een snuifje cocaïne doen. Er zijn lieden die een jointje draaien, jongeren die xtc-tabletten slikken, ver slaafden die op straat rondzwerven en huismoeders die een shot zetten. rijk of kun je dat probleem met een taalcursus verhelpen." „Er wordt ook nog steeds bewust en onbewust gediscrimineerd bij het aannemen van personeel. Werkgevers zeggen wat al te snel dat ze eerlijk selecteren en voor al op kwaliteit letten. 'Bij ons heeft iedere sollicitant evenveel kans', hoor je dan. Maar de reali teit is anders. Alleen al door de tekst van de vacature in de krant worden allochtonen soms afge schrikt en solliciteren dan niet eens. Soms verschijnt de vacatu re in kranten die allochtonen niet of nauwelijks lezen. Dat soort kleine dingen, daar zou een ondernemer alert op moeten zijn." Wie onbevooroordeeld kijkt, ziet veel kwaliteit onder de allochto nen, is de stellige overtuiging van Van Vugt. „Voor veel werk gevers is een allochtone werkne mer iets nieuws, iets onbekends, waar ze ten onrechte niet aan durven. Over tien, vijftien jaar is de bevolkingssamenstelling zodanig dat bedrijven het abso luut niet meer zonder allochtone werknemers kunnen stellen. Grote bedrijven hebben dat in veel gevallen nu al ingezien en spelen er op in. Over een aantal jaren gaat dat ook gelden voor de slager of groentewinkel. Die denken nu nog dat ze het beter zonder allochtonen kunnen doen. Maar hun grote broer, Albert Heijn, heeft bewust geko zen voor een kleurrijk perso neelsbeleid. En dat zou Albert Heijn zeker niet doen als het in dienst nemen van allochtone werknemers geen voordelen zou opleveren voor dat bedrijf." G.W.M.Van Vugt, Werken in multiculturele organisaties, Bohn Stafleu Van Loghum, Houten/Diegem 1995 (ISBN 90313182999) Toch doen de politiek en de publieke opinie voorkomen alsof er één soort drugsverslaafde is en dat het drugsprobleem met één alles omvattende oplossing kan worden weggevaagd. De Rotter damse burgemeester Peper riep onlangs om een verplicht afkick programma, de Amsterdamse hoofdcommissaris Nordholt bepleitte gratis heroïne-vers- trekking om op die manier de criminaliteit terug te dringen. Deze publieke uitingen moeten gezien worden als aanloop naar het debat in de Tweede Kamer over de Drugnota van de minis ters Sorgdrager en Borst. In die nota wordt over verplicht afkic ken noch vrije verstrekking van heroïne gerept. En niet zonder reden. De discussie over het al dan niet vrijgeven van heroïne aan ver slaafden is al twintig jaar oud en nog lang niet voorbij. Zelfs de methadon, die in de tachtiger als wonderalternatief werd inge voerd, heeft daaraan niet de gewenste wending kunnen geven. Integendeel, methadon bewijst dat aan verstrekking van opiaten talloze haken en ogen zitten, waar de geleerden nog lag niet uit zijn. Methadon bijvoorbeeld, is weliswaar een middel om ver slaafden een vast levensritme te bieden, maar het is óók versla vend en kan om die reden averechts werken. Verstrekking van heroïne aan drugverslaafden biedt voor- en nadelen. Uitgangspunt kan nooit zijn dat de criminaliteit en de overlast met het toedienen wor den opgelost. Bonus Drugsonderzoeker B. Bieleman, die landelijke bekendheid en deskundigheid geniet, stelt terecht dat op criminaliteit een bonus wordt geplaatst, als juist zwaar misdadige verslaafden heroïne krijgen, ook al is die ver strekking bedoeld om hen uit het criminele circuit te halen. Immers, hoe crimineler de ver slaafde zich voordoet, hoe eerder hij gratis heroïne krijgt. Gratis verstrekking is sowieso een heikele zaak, want het creëert nog meer afhankelijk heid. Maar daarnaast heeft een verslaafde geen behoefte aan gratis heroïne, als wel aan scho ne. En die is in het criminele ille gale circuit nauwelijks voorhan den. Daardoor ontstaan proble men met hygiëne, gezondheid en verloedering. Door het ministerie van Volk zondheid is inmiddels een proef- experiment in gang gezet, dat tot doel heeft uit te zoeken ho' heroïneverstrekking kan uitpak ken. De doelgroep van dat expe riment bestaat uit zwaar drugverslaafden. Toezicht Belangrijkste vraag voor onder zoeker G. Sturmans, hoogle Rijksuniversiteit Maastricht directeur GGD-Rotterdam, is0 het onder medisch toezicht toe dienen van heroïne eigenlijk mag. Kün je iemand van zijn ver slaving afhelpen (of verlichting brengen) door deze juist heroin' toe te dienen En wie worden met dit experi ment bereikt Alleen diegene'- die heroïne spuiten of blowen Voor verslaafden die andere vor men van drugs gebruiken, ne, cocktails van coke en heroin' j crack, xtc) is het geen oi want die drugs kunnen niet het programma worden opg®0, men. In het buitenland (ZwitserlW Engeland, Duitsland) besta' inmiddels enige ervaring met he- onder toezicht gebruiken of tof dienen van harddrugs. De resul taten van deze, nogal uiteenlo pende, projecten zijn niet nega tief. Nederland, dat jaren* een pioniersfunctie had op gebied van drugbeleid, lijkt do' de buitenlandse experimenten- worden ingehaald. Het onder medisch toezicht trekken van drugs, het verP afkicken, legalisering van W zijn niet de wonderen die samenleving van de drugspro6 matiek afhelpen, ook al w dat voortdurend door poli*1 in de publieke opinie gesU®-ie) reerd. Dè oplossing bestaat en zo dat al bestreden zou den, ligt ze vooral bij de drug"' slaafde zelf. Door hem te help j komt de oplossing misschien dichterbij. Van onze correspondent Londen - De veronder: dat Britse automot beschaafder en rustige: weg zouden zijn dan a in Europa, is onderuit g met een ontnuchterend zoek. Afgaande op het gezaghe •Lex Report', een jaarlijk die naar de ervaringen en gen van Britse autom< moet 1995 achteraf mi worden uitgeroepen tot 1 van de wegpiraat. Een op de zes Britse autor ten verklaarde zich slac van een geval van 'weg waarbij het tot een agi Van onze verslaggever München - De wereldw tromingen is het laatst gulden. Het zwaarst get schade in West-Europa uitzonderlijk hoog. Dat blijkt uit voorlopige gen, opgesteld door de M ner Re, 's werelds grootst deverzekeraar tegen natut menen. Wereldwijd verdronken i ste twaalf maanden 2700 mensen bij rivierov mingen. Het aantal dod gevolge van de watersnoi januari/februari '95 in Europa bedraagt dertig, gaat het vooral om verkee: nemers die van de weg raai in de stroom terecht kwar om mensen die tijdens het van water in hun kelder den, verkeerd terecht kwal verdronken. De meeste slachtoffers w< betreuren in Zuid-China, woordvoerder Lofter Miinchener Re. In de provincie Hunan zich begin juni een ramp d gelijkbaar was met de snood van '53 in Zeeland. 1400 verdronken, 1 gezinnen raakten dakloos eens 5 miljoen huizen zwaar beschadigd nadat d Rivier uit haar voegen bars Van onze correspondent Bonn - Duitsland beginl eerste Bosnische en and< van het land kan het be sen," vinden de deelstaa Onder leiding van hun Bon lega, minister Manfred K; (CDU) besloten ze gisteren verblijfsduur van alle 320.000 oorlogsvluchteling Duitsland nog één keer, tot van dit jaar, te verlengen. D begint de stapsgewijze zing, al zal er volgens de minister Beckstein (CSU) sprake zijn van gedwonge zettingen. Echtparen/vrouwen met ren mogen langer blijve: hoeven pas vanaf middel gend jaar op terugkeer te rekenen. Als het tenminstf Als er geen gevaar voor leden of voor wraakn bestaat. En als er menswa; leefomstandigheden Desnoods mogen vluchtè eerst zelf ter plaatse gaan k De Duitse regering en de de ten willen met alles rei houden, als er maar een wordt gemaakt met uitw: Te beginnen met alleensta, echtparen zonder kim Alles bij elkaar zijn dat ro 400.000 personen; bijna twe de van het totaal aantal oo vluchtelingen dat in Duit verblijft.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1996 | | pagina 6