'In de bajes liggen ze maar op hun lamme gat
Wate
'Multi-cultureel samenwerken in bedrijf heeft grote voordelen'
Dè drugverslaafde bestaat
niet, dè oplossing evenmin
Bonn stuu
DE STEM
BINNENLAND
6Als politieman moest je
je naam kunnen schrijven'
Rivierovers
Meerkat
ZATERDAG 27 JANUARI 1996 A j DE STEM
Drie Eindhovenaren voeren hun werkstraf uit op de Leenderheide: Vanavond zijn we weer vrij."
FOTO MEULENHOF
In de gevangenis wordt nie
mand een beter mens. Vandaar
dat justitie en de reclassering
onlangs overeenkwamen dat
tegen verdachten van relatief
lichte misdrijven in principe
alleen nog werkstraffen wor
den geëist. En wie denkt dat de
veroordeelden er zo makkelijk
van af komen, heeft het mis,
zegt de reclassering: „Mensen
die denken dat het geen fluit
voorstelt, nodig ik altijd graag
uit om een dag te komen
afwassen of in de bossen te
gaan werken."
Door René van der Lee
'Uitdunnen en opschonen' is de opdracht
waarmee werkmeester Rob Bossers deze
morgen een groepje van drie gestraften
de Leenderheide bij Eindhoven opstuurt.
„Eerst maar eens wat pokkewerk, je
moet ze laten merken dat het straf is.
Straks mogen ze nog boompjes tegen de
grond werken, dat vinden ze prachtig",
glimlacht Bossers. Gewapend met kap
messen en snoeischaren struint het trio
de hei op. Van de reclassering hebben ze
dan al een beker koffie en een paar
boterhammen gekregen, want met een
lege maag valt het kap- en snoeiwerk
helemaal zwaar.
De 32-jarige Frank heeft er al 115 uur
werken op de hei opzitten, wat inhoudt
dat hij er nog 125 te goed heeft. Dat hij
zich in de nesten heeft gewerkt, is vooral
terug te voeren op zijn drankzucht, ver
moedt hij. In 1982 was hij, volgens eigen
zeggen, de eerste Eindhovenaar die een
alternatieve straf kreeg opgelegd. Tóen
moest hij speeltoestellen opknappen, bij
na veertien jaar later staat hij boompjes
te snoeien op de Leenderheide bij Eind
hoven. „Nee, ik was hier nog nooit
geweest. Alleen de Hut van Mie Pils, dat
café hier verderop, kende ik."
Het werken in de vrije natuur bevalt
Frank goed. „Je knapt hier helemaal
op." Alles beter dan een celstraf, zo weet
hij uit eigen ervaring. Want de bajes is de
bajes niet meer. „De junken krijgen
steeds meer de overhand. Hun mentali
teit is heel anders. Vroeger waren alle
gevangenen één, nu is het ieder voor
zich. Geef mij maar zo'n werkstraf. Het
is ook wel vol te houden. Het grote voor
deel is dat je 's avonds vrij bent. Ik heb
pas een nieuwe vriendin, als ik de gevan
genis in zou moeten, was het waarschijn
lijk niks geworden."
Cellentekort
Het Openbaar Ministerie en de reclasse
ring kwamen pas geleden overeen dat
tegen verdachten van relatief lichte mis
drijven in principe voortaan altijd een
werkstraf wordt geëist. Daarbij gaat het
alleen om delicten waarvoor de verdach
te maximaal een half jaar cel in zou moe
ten. Het Openbaar Ministerie hoopt met
de maatregel het cellentekort verder te
kunnen terugdringen. Bovendien scheelt
het een hoop geld: elke nacht die iemand
in een cel doorbrengt, kost de staat 256
gulden.
„Van een celstraf wordt niemand beter.
Een werkstraf is een stuk zinniger", zegt
Henk Post van Reclassering Nederland,
die verantwoordelijk is voor de uitvoe
ring van de werkstraffen. In het arron
dissement Den Bosch is de reclassering
momenteel druk op zoek naar bedrijven
en instanties die werk op willen laten
knappen door veroordeelden. „In princi
pe is er werk genoeg te krijgen, denk
maar aan het gebied van bosbeheer. Het
is vaak een kwestie van geld, er moet ook
begeleiding zijn. De reclassering heeft
niet genoeg geld om dat allemaal zelf te
betalen. In overleg met de werkgevers
proberen we daar uit te komen, bijvoor
beeld door de kosten te delen."
De eerste werkstraffen (die in het begin
nog alternatieve straffen heetten), wer
den opgelegd in 1982. Het aantal ver
dachten dat sindsdien op deze wijze de
gevangenis ontliep, steeg jaarlijks met
minimaal tien procent. Bij de man-in
de-straat zijn de vooroordelen over de
werkstraffen nog altijd niet verdwenen,
beseft ook Henk Post. „Sommige mensen
denken nog altijd dat het geen fluit voor
stelt, dat idee is moeilijk weg te nemen.
Die mensen nodig ik altijd graag uit om
op een vrije zaterdag te gaan afwassen in
de keuken van een bejaardenhuis of mee
in de bossen te gaan werken. Dan weet je
dat het echt niet makkelijk is. En iemand
die zich niet aan de afspraken houdt,
gaat terug naar de officier van justitie.
De rechter beslist vervolgens of er nog
een herkansing volgt of dat het alsnog
zitten wordt. Ongeveer een kwart mag
nog terugkomen."
Rustiger
Het 'bosproject' op de Leenderheide is
vooral bedoeld voor moeilijk plaatsba
ren: in de regel komt dat neer op drug
verslaafden en mensen met psychiatri
sche problemen. En daar mag best reke
ning mee worden gehouden, vindt werk
meester Bossers. „Je kunt ze natuurlijk
wel straffen als ze in de fout gaan, bij
voorbeeld naar huis laten lopen, maar je
schiet er eigenlijk niks mee op. Natuur
lijk moeten ze het niet te bont maken,
maar hier leren ze nog iets. In de bajes
liggen ze alleen maar op hun lamme gat,
daar doen ze helemaal niks. Als ze hier
het maximaal aantal uren moeten wer
ken, 240, merk je ook dat ze rustiger
worden, dat ze minder agressief worden.
En ze gaan elkaar tot de orde roepen, je
krijgt een vorm van sociale controle. Er
ontstaan ook groepsnormen: een oud
vrouwtje beroven vinden ze laf. 'Als je
een flinke vent bent, moet je een bank
beroven', hoor je dan. Op wat ze 's
avonds doen, hebben we geen grip, nee,
dat klopt. Maar we gaan wel eens onder
een boom liggen om eens te praten over
wat ze allemaal doen. Als ze je voorlie
gen, heb je dat meestal snel door."
Bij het opleggen van een werkstraf pro
beert de reclassering zoveel mogelijk te
houden met de achtergronden van de
veroordeelde. Ajax-spits Patrick Klui-
vert, die met hoge snelheid iemand dood
reed, zou volgens Henk Post prima werk
kunnen verrichten in een revalidatiecen
trum of een tehuis voor geestelijk gehan
dicapten. „Dat zou voor hem toch straf
zijn, ja. Hij moet toch vrije tijd inleveren,
dus is het straf." De reclassering kijkt
ook naar de aard van het gepleegde
delict. „Iemand die voor een zedendelict
is veroordeeld, moet je niet op een basis
school zetten", geeft Post als voorbeeld.
Vechtpartij
Op de Leenderheide komen vier politie
mannen te paard langs als de drie
gestraften met hun snoeischaar in de
weer zijn. Frits, 33 jaar en bezaaid met
tatouages, is een goede bekende van de
Eindhovense politie. Hij knikt ze vrien
delijk toe: „Ik heb niks te verbergen".
Het is de tweede keer dat hij een werk
straf uitvoert, de eerste keer moest hij
ook al in de bossen werken. Het leven in
de gevangenis kent hij ook: in totaal
bracht hij er zeven jaar door. Deze keer
is hij veroordeeld voor een geval van
openlijke geweldpleging: een knokpartij
in een kroeg. En als de werkstraf er op
zit, moet hij nóg twee keer voorkomen,
ook voor vechtpartijen.
'Zwaar', noemt hij het werken op de hei.
Overdag moet hij het zonder drugs en
methadon zien te stellen en dat maakt
het er ook niet makkelijker op. Maar het
belangrijkste vindt Frits toch dat hij zijn
vrijheid heeft behouden: „Vanavond ben
ik weer vrij. In de gevangenis zit je alleen
tegen die vier muren aan te kijken."
Door Harry Coerver
Tilburg-Werkgevers doen
zichzelf tekort als ze blijven
huiveren om allochtonen in
dienst te nemen. Voor allerlei
functies zijn allochtonen
beter geschikt, sterker gemo
tiveerd en vaak verrijken ze
een team van werknemers
met opvattingen en inzichten
die een autochtoon niet kan
bieden.
Dat alles vindt drs. Frits van
Vugt. Hij is werkzaam bij de
Welzijnsdienst van de gemeente
Tilburg en houdt zich al enige
tijd bezig met de vraag waarom
allochtone werknemers toch zo
moeilijk aan de slag komen op de
Nederlandse arbeidsmarkt. Voor
hem zijn daar weinig geldige
redenen bij te bedenken. Voor de
weerstand bij veel werkgevers
om mensen uit deze categorie als
werknemer aan te nemen, heeft
hij weinig begrip. „Zonder het te
beseffen, schaden ze zichzelf," is
zijn opvatting.
Samen met deskundigen van de
universiteiten van Tilburg, Lei
den, Rotterdam, Groningen en
Maastricht schreef hij er een
boek over: 'Werken in multicul
turele organisaties'. Een boek
waarin de moeilijke positie van
migranten op de Nederlandse
arbeidsmarkt beschreven staat.
Tevens is het een soort handboek
geworden voor managers en per
soneelsfunctionarissen die men
sen uit andere culturen in dienst
willen nemen. Waar moet je op
letten? Wat kan tot misverstan
den leiden als allochtonen en
autochtonen samen werken? Hoe
kun je als bedrijf het beste pro
fiteren van de kwaliteiten van
deze groep?
Jarenlang worden er al pogingen
gedaan om allochtonen, meer
-■W
Frits van Vugt: „Hele bedrijfstakken draaien op allochtonen."
dan tot nu toe, aan werk te hel
pen. De werkloosheid onder die
groep is meer dan drie keer zo
hoog als onder autochtone
Nederlanders. Enkele decennia
geleden kwamen vele duizenden
gastarbeiders naar ons land om
te werken. In de meeste gevallen
was dat vervelend en laagge
schoold werk. Inmiddels is er een
overschot aan laag- en onge
schoolden op de Nederlandse
arbeidsmarkt. De negatieve
gevolgen van die situatie treft de
migranten veel sterker dan de
autochtone Nederlanders. „Ver
gis je niet," zegt van Vugt. „Er
wordt nog steeds heel veel laag-
en ongeschoold werk gedaan
door allochtonen. Hele bedrijf
stakken draaien op deze mensen.
Kijk maar eens naar de schoon
maakbranche. Denk je eens in
dat de migranten daar zouden
wegvallen. Het zou een ramp
zijn."
Volgens Van Vugt is het ook van
daag de dag nog zo dat bedrijven
voor veel eenvoudig werk niet
voldoende en gemotiveerd perso
neel kunnen krijgen. Ook de
groep allochtonen met weinig
scholing is dus nog steeds nodig.
Op sommige terreinen is het om
allerlei redenen zelfs hoogst
noodzakelijk om allochtonen aan
te nemen, vindt Van Vugt. Hij
wijst onder meer op de dienst
verlening. „De dienstverlening is
nu nog vaak een aangelegenheid
voor autochtone medewerkers.
Veel klanten, cliënten of patiën
ten, zijn echter van allochtone
herkomst. Die vragen om een
FOTO VAN EIJNDHOVEN
andere aanpak, een andere
behandeling. Die andere aanpak
komt er eerder als je meer
allochtone werknemers inscha
kelt, bijvoorbeeld in winkels,
warenhuizen, ziekenhuizen of
bejaardenhuizen.
Het samen laten werken van
autochtone Nederlanders en
migranten levert vaak verrassen
de voordelen op. Van Vugt noemt
het voorbeeld van de politie. Bij
politiekorpsen in de grote steden
waar bewust meer allochtonen
zijn binnengehaald, bleek dat.
Daar was opeens meer begrip en
ook een effectievere aanpak
mogelijk rond de problemen die
buitenlandse jongeren veroor
zaakten.
In juli 1994 is de Wet Bevorde
ring Evenredige Arbeidsdeelna
me Allochtonen (WBEAA) van
kracht geworden. Die wet zou
werkgevers ertoe moeten bren
gen meer allochtonen in dienst te
nemen. Tot nu toe hebben werk
gevers en ook de werkgeversor
ganisatie VNO/NCW zich verzet
tegen de wet. „Er is onwil," con
stateert Van Vugt.
„Ze denken: het is mijn probleem
niet. Vooroordelen over allochto
nen versterken dat gevoel. En er
is angst. Angst voor de proble
men die er in werkelijkheid hele
maal niet zijn of gemakkelijk
verholpen kunnen worden. De
kansen op kwalitatief goed per
soneel ziet men daarentegen niet.
Neem nou maar eens de vluchte
lingen die naar Nederland zijn
gekomen.
Die mensen hebben gemiddeld
een hogere opleiding dan de
doorsnee Nederlander. Maar ze
komen nauwelijks aan de slag.
En dat zijn toch mensen met
guts, met initiatief. Mensen die
hebben laten zien belangrijke
beslissingen te durven- nemen.
Dat soort mensen kan een onder
nemer toch gebruiken, dacht ik
zo."
De WBEAA schrijft onder meer
voor dat werkgevers inventarise
ren hoeveel allochtonen bij hen
werken. Ook moet een werkgever
nagaan hoe hij ervoor kan zorgen
dat er meer allochtonen bij hem
in dienst komen. Het voordeel
van de nieuwe wet is volgens Van
Vugt dat werkgevers gedwongen
worden na te denken over het in
dienst nemen van allochtonen.
„Als werkgevers daarover gaan
nadenken, zullen ze al snel zien
dat er grote voordelen aan zitten.
Nu vallen allochtonen bij het
solliciteren vaak ten onrechte af.
Bijvoorbeeld omdat ze zich niet
goed in de Nederlandse taal kun
nen uitdrukken. Voor veel func
ties is dat echter niet zo belang-
Rotterdam (anp) - „Als je vroeger bij de politie wilde, moest
je je naam kunnen schrijven en grote handen hebben", zegt
de Rotterdamse politieman Frank van Riet.
Schrijven kan hij zeker, maar Van Riet.
z'n handen zijn niet groter dan
gemiddeld. Van Riet is de
auteur van het boek 'T'Uwen
dienst' waarin hij de geschie
denis beschrijft van de Neder
landse politie vanaf de Middel
eeuwen tot 1940.
De 31-jarige Van Riet is gek op
geschiedenis, het liefst rijk
geïllustreerd. Zes jaar lang
gebruikte hij elk uurtje vrije
tijd om zich te verdiepen in de
historie van zijn vak. Van Riet
woont in Heerjansdam, een
dorp tussen Rotterdam en Dor
drecht. Hij werkt bij de afde
ling bijzondere wetten van het
Rotterdamse bureau Zuidplein.
„Ik wilde een boek schrijven
dat voor iedereen interessant
is, dus niet alleen voor de vak
genoten. Daarvoor heb je het
standaardwerk Van Nacht
wacht tot computermacht,
maar dat is veel te wetenschap
pelijk. Veel tekst en nauwelijks
illustraties", vertelt hij.
Een Schiedamse uitgeverij had
wel interesse in een boek van
een wat luchtiger gehalte, maar
het moest wel de landelijke
geschiedenis beschrijven. Van
Riet: „Toen de politie-reorga-
nisatie een feit was, zijn veel
korpsen hun eigen geschiedenis
gaan beschrijven. Ze werden
immers opgeheven. Ik heb er
dankbaar gebruik van
gemaakt."
Van Riet geeft niet alleen een
chronologisch overzicht van de
politiegeschiedenis, maar
schetst ook een beeld van de
sociale omstandigheden van
politiemensen door de eeuwen
heen. Wat waren het voor men
sen, wat voor uniform droegen
zij, welke wapens bezaten ze en
hoe waren hun opsporingsme
thoden?
Doelwit
„Als je terugkijkt, zie je dat er
niet zoveel is veranderd. Er
gebeurde vroeger ook een hoop
narigheid, alleen kwam niet
iedereen dat te weten. Politie
mensen waren vroeger veel
vaker het doelwit van aansla
gen en moord dan nu. Als een
veldwachter begin deze eeuw
een stroper wilde aanhouden,
dan werd hij beschoten. Vaak
was zo'n man alleen actief in
een gemeente. Hij kon in nood
geen assistentie roepen", aldus
De huidige politiefunctionaris
heette in de Middeleeuwen
'rakker', de commissaris was
'schout'. Van Riet beschrijft
dat ze niet alleen de orde moes
ten handhaven, maar dat ze
vaak eigenaar waren van een
bordeel. Dat betekende inkom
sten en voor het bordeel toe
zicht. Ten tijde van de Franse
overheersing (rond 1800) werd
de politieman 'agent' genoemd
en weer later kwam de bena
ming 'veldwachter'.
Deze betiteling wordt vaak
geassocieerd met de tv-figuren
Bromsnor en Swiebertje. En
dat is een beetje terecht. „De
veldwachter zat inderdaad
regelmatig bij de burgemeester
thuis. Hij zorgde zelfs dat het
gemeentehuis schoon was. In
Puttershoek had de veldwach
ter twee cellen in huis. Zijn
vrouw kookte voor de arrestan
ten", weet Van Riet.
Volgens de Rotterdamse poli
tieman werd de politie-organi-
satie in de loop der tijd steeds
onoverzichtelijker. „Je kreeg
de marechaussee, rijksveld
wachters, veldwachters, poli-
tietroepen en specialisaties als
de havenpolitie. Dan is het nu
beter geregeld."
Scheve schaats
Over het aanzien van de politie
heeft Van Riet weinig kunnen
ontdekken. Het waren hard
werkende mensen, die soms
diensten draaiden van 48 uur
tegen een karig loon. En ook I
toen reden politiemensen zo nu
en dan een scheve schaats. Ze
gingen zich volgens Van Riet
nogal eens te buiten aan over
matig drankgebruik.
De IRT-affaire heeft nu het
aanzien van de politie
geschaad, maar Van Riet kwam
tijdens zijn speurwerk voorval
len tegen die ook niet mis
waren. Zo werd in 1924 in
Baarn een zwerver opgesloten
in een cel. De man kreeg wat
brood en werd vervolgens ver-
geten.
Zestien dagen later werd hij
dood in de cel aangetroffen.
Frank van Riet is al druk bezig I
met een vervolg op zijn boek.
Het gaat over de politiege- I
schiedenis vanaf 1940 tot 1957,
toen de nieuwe Politiewet werd
aangenomen.
Door Jeroen Corduwener
Maastricht - Dè drugsgebruiker bestaat niet. Er zijn mensen,
keurig in het pak, die een snuifje cocaïne doen. Er zijn lieden
die een jointje draaien, jongeren die xtc-tabletten slikken, ver
slaafden die op straat rondzwerven en huismoeders die een shot
zetten.
rijk of kun je dat probleem met
een taalcursus verhelpen."
„Er wordt ook nog steeds bewust
en onbewust gediscrimineerd bij
het aannemen van personeel.
Werkgevers zeggen wat al te snel
dat ze eerlijk selecteren en voor
al op kwaliteit letten. 'Bij ons
heeft iedere sollicitant evenveel
kans', hoor je dan. Maar de reali
teit is anders. Alleen al door de
tekst van de vacature in de krant
worden allochtonen soms afge
schrikt en solliciteren dan niet
eens. Soms verschijnt de vacatu
re in kranten die allochtonen
niet of nauwelijks lezen. Dat
soort kleine dingen, daar zou een
ondernemer alert op moeten
zijn."
Wie onbevooroordeeld kijkt, ziet
veel kwaliteit onder de allochto
nen, is de stellige overtuiging
van Van Vugt. „Voor veel werk
gevers is een allochtone werkne
mer iets nieuws, iets onbekends,
waar ze ten onrechte niet aan
durven. Over tien, vijftien jaar is
de bevolkingssamenstelling
zodanig dat bedrijven het abso
luut niet meer zonder allochtone
werknemers kunnen stellen.
Grote bedrijven hebben dat in
veel gevallen nu al ingezien en
spelen er op in. Over een aantal
jaren gaat dat ook gelden voor de
slager of groentewinkel. Die
denken nu nog dat ze het beter
zonder allochtonen kunnen
doen. Maar hun grote broer,
Albert Heijn, heeft bewust geko
zen voor een kleurrijk perso
neelsbeleid. En dat zou Albert
Heijn zeker niet doen als het in
dienst nemen van allochtone
werknemers geen voordelen zou
opleveren voor dat bedrijf."
G.W.M.Van Vugt, Werken in
multiculturele organisaties,
Bohn Stafleu Van Loghum,
Houten/Diegem 1995 (ISBN
90313182999)
Toch doen de politiek en de
publieke opinie voorkomen alsof
er één soort drugsverslaafde is en
dat het drugsprobleem met één
alles omvattende oplossing kan
worden weggevaagd. De Rotter
damse burgemeester Peper riep
onlangs om een verplicht afkick
programma, de Amsterdamse
hoofdcommissaris Nordholt
bepleitte gratis heroïne-vers-
trekking om op die manier de
criminaliteit terug te dringen.
Deze publieke uitingen moeten
gezien worden als aanloop naar
het debat in de Tweede Kamer
over de Drugnota van de minis
ters Sorgdrager en Borst. In die
nota wordt over verplicht afkic
ken noch vrije verstrekking van
heroïne gerept. En niet zonder
reden.
De discussie over het al dan niet
vrijgeven van heroïne aan ver
slaafden is al twintig jaar oud en
nog lang niet voorbij. Zelfs de
methadon, die in de tachtiger als
wonderalternatief werd inge
voerd, heeft daaraan niet de
gewenste wending kunnen
geven.
Integendeel, methadon bewijst
dat aan verstrekking van opiaten
talloze haken en ogen zitten,
waar de geleerden nog lag niet
uit zijn. Methadon bijvoorbeeld,
is weliswaar een middel om ver
slaafden een vast levensritme te
bieden, maar het is óók versla
vend en kan om die reden
averechts werken.
Verstrekking van heroïne aan
drugverslaafden biedt voor- en
nadelen. Uitgangspunt kan nooit
zijn dat de criminaliteit en de
overlast met het toedienen wor
den opgelost.
Bonus
Drugsonderzoeker B. Bieleman,
die landelijke bekendheid en
deskundigheid geniet, stelt
terecht dat op criminaliteit een
bonus wordt geplaatst, als juist
zwaar misdadige verslaafden
heroïne krijgen, ook al is die ver
strekking bedoeld om hen uit het
criminele circuit te halen.
Immers, hoe crimineler de ver
slaafde zich voordoet, hoe eerder
hij gratis heroïne krijgt.
Gratis verstrekking is sowieso
een heikele zaak, want het
creëert nog meer afhankelijk
heid. Maar daarnaast heeft een
verslaafde geen behoefte aan
gratis heroïne, als wel aan scho
ne. En die is in het criminele ille
gale circuit nauwelijks voorhan
den. Daardoor ontstaan proble
men met hygiëne, gezondheid en
verloedering.
Door het ministerie van Volk
zondheid is inmiddels een proef-
experiment in gang gezet, dat tot
doel heeft uit te zoeken ho'
heroïneverstrekking kan uitpak
ken. De doelgroep van dat expe
riment bestaat uit zwaar
drugverslaafden.
Toezicht
Belangrijkste vraag voor onder
zoeker G. Sturmans, hoogle
Rijksuniversiteit Maastricht
directeur GGD-Rotterdam, is0
het onder medisch toezicht toe
dienen van heroïne eigenlijk
mag. Kün je iemand van zijn ver
slaving afhelpen (of verlichting
brengen) door deze juist heroin'
toe te dienen
En wie worden met dit experi
ment bereikt Alleen diegene'-
die heroïne spuiten of blowen
Voor verslaafden die andere vor
men van drugs gebruiken,
ne, cocktails van coke en heroin' j
crack, xtc) is het geen oi
want die drugs kunnen niet
het programma worden opg®0,
men.
In het buitenland (ZwitserlW
Engeland, Duitsland) besta'
inmiddels enige ervaring met he-
onder toezicht gebruiken of tof
dienen van harddrugs. De resul
taten van deze, nogal uiteenlo
pende, projecten zijn niet nega
tief. Nederland, dat jaren*
een pioniersfunctie had op
gebied van drugbeleid, lijkt do'
de buitenlandse experimenten-
worden ingehaald.
Het onder medisch toezicht
trekken van drugs, het verP
afkicken, legalisering van W
zijn niet de wonderen die
samenleving van de drugspro6
matiek afhelpen, ook al w
dat voortdurend door poli*1
in de publieke opinie gesU®-ie)
reerd. Dè oplossing bestaat
en zo dat al bestreden zou
den, ligt ze vooral bij de drug"'
slaafde zelf. Door hem te help j
komt de oplossing misschien
dichterbij.
Van onze correspondent
Londen - De veronder:
dat Britse automot
beschaafder en rustige:
weg zouden zijn dan a
in Europa, is onderuit g
met een ontnuchterend
zoek.
Afgaande op het gezaghe
•Lex Report', een jaarlijk
die naar de ervaringen en
gen van Britse autom<
moet 1995 achteraf mi
worden uitgeroepen tot 1
van de wegpiraat.
Een op de zes Britse autor
ten verklaarde zich slac
van een geval van 'weg
waarbij het tot een agi
Van onze verslaggever
München - De wereldw
tromingen is het laatst
gulden. Het zwaarst get
schade in West-Europa
uitzonderlijk hoog.
Dat blijkt uit voorlopige
gen, opgesteld door de M
ner Re, 's werelds grootst
deverzekeraar tegen natut
menen.
Wereldwijd verdronken i
ste twaalf maanden
2700 mensen bij rivierov
mingen. Het aantal dod
gevolge van de watersnoi
januari/februari '95 in
Europa bedraagt dertig,
gaat het vooral om verkee:
nemers die van de weg raai
in de stroom terecht kwar
om mensen die tijdens het
van water in hun kelder
den, verkeerd terecht kwal
verdronken.
De meeste slachtoffers w<
betreuren in Zuid-China,
woordvoerder Lofter
Miinchener Re.
In de provincie Hunan
zich begin juni een ramp d
gelijkbaar was met de
snood van '53 in Zeeland.
1400 verdronken, 1
gezinnen raakten dakloos
eens 5 miljoen huizen
zwaar beschadigd nadat d
Rivier uit haar voegen bars
Van onze correspondent
Bonn - Duitsland beginl
eerste Bosnische en and<
van het land kan het be
sen," vinden de deelstaa
Onder leiding van hun Bon
lega, minister Manfred K;
(CDU) besloten ze gisteren
verblijfsduur van alle
320.000 oorlogsvluchteling
Duitsland nog één keer, tot
van dit jaar, te verlengen. D
begint de stapsgewijze
zing, al zal er volgens de
minister Beckstein (CSU)
sprake zijn van gedwonge
zettingen.
Echtparen/vrouwen met
ren mogen langer blijve:
hoeven pas vanaf middel
gend jaar op terugkeer te
rekenen. Als het tenminstf
Als er geen gevaar voor
leden of voor wraakn
bestaat. En als er menswa;
leefomstandigheden
Desnoods mogen vluchtè
eerst zelf ter plaatse gaan k
De Duitse regering en de de
ten willen met alles rei
houden, als er maar een
wordt gemaakt met uitw:
Te beginnen met alleensta,
echtparen zonder kim
Alles bij elkaar zijn dat ro
400.000 personen; bijna twe
de van het totaal aantal oo
vluchtelingen dat in Duit
verblijft.