DE STEM De veelzijdigheid van Prime Time 59, ENK zd ZD "T3 n Alle ogen zijn zondag in Super Bowl gericht op Deion Sanders Jacobs Breda Electronics kristal scanners ng m m >eveel ik kan besparen. k: D man D vrouw iaande CU Samenwonend artement anders nl. elet nl. 150.000,- ruimten niet meerekenen) nee an eerder genoemd! adres) Centraal Beheer, postzegel is niet nodifl- chappij uit Apelcloot" Jle voordeligste winkel voor geluid, licht en communicatie (JBE politie ontvangers) nu vanaf ijpsbosstraat 14 Breda/Prineenhage Tel. 076-5212881 Sport ZATERDAG 27 JANUARI 1996 DEEL B 'Een Ajacied doet zijn jasje niet uit; zei Michael van Praag deze week. Er was hem om een mening gevraagd over het gedrag van Winston Bogarde. Dat het eigen- Ijl: veel te koud was geweest, daarop doelde de Ajax-voorzitter niet. Bogarde had zich doof moe ten houden, vond Van Praag, toen na Sparta-Ajax twee Rotterdam mers hun oude kennis voor tering- Warte uitmaakten. De international dacht daar anders over. Hij had woedend zijn colbert uit getrokken en wilde de twee mispunten op hun ,gezicht slaan. Imgzwarte. In Span gen nog wel. Zijn Span gen. Leeft u zich eens in in de wereld van Winston Bogarde. Hij is trots als een pauw omdat hij bij Ajax speelt. En als zó'n jongen trots is, dan is dat geen gewone trots. Mar co van Basten had het in een ander verband eens over 'het oceaangevoel' en die omschrijving benadert de diepgang van Winstons trots. Het is van een intensiteit waar een kankerblanke nooit ook maar enig besef van zal hebben. Die geven doorgaans, zeker als hun voorouders zich ooit bekeerden tot de inzich ten van Calvijn, veel min der ruimte aan hun gevoelens dan tering- marten gewoon zijn. Gelukkig ben ik een kan kerblanke met een katholieke achtergrond. Wij, over het algemeen stiekem, onbetrouwbaar en drankzuchtig, nemen het niet zo nauw met onze eigen regels. Maar leeser het oeuvre van de Jan Wolkers-generatie fop na. Deze dominees- kinderen hebben zich twintig jaar lang een ongeluk gebeeldhouwd en geschreven om van hun beklemmende bekrompenheid af te komen. Een is er zelfs jurken gaan dragen om weer enigszins in balans te geraken. Daar heeft Winston allemaal geen last van. Maar zijn trots speelt hem nu parten, men heeft er last ivan. Hij leeft in weelde en verborg dat niet. Zoals een potloodventer zijn regenjas kan opentrekken, zo onverwacht zwaaide Winston zijn juwelen op tafel, ledereen mag weten dat het goed met hem gaat. Hoe jammer is het daarom, dat zulk gedrag ongepast is in zijn nieuwe wereld, de wereld waar naar hij hunkerde. Hij behangt zich met goud en ook ik keek raar op toen ik hem voor het eerst zijn glimmerwinkel zag oppoetsen in het spelershome van De Meer. Hij mocht ook graag eens vanuit de kleedkamer een draagbaar bel letje plegen, maar dat kan ook al niet meer. Kreeg hij voor op zijn donder van Danny Blind. Dus laat hij die telefoon in zijn zak zitten en zijn goud verstopt hij tegenwoor dig zeer geraffineerd onder peper dure coltruien. Winston heeft keihard geknokt om te komen waar hij nu is. Ais hij geen voetballer was geweest, dan had hij nu met een spuit in zijn arm in een goot gelegen. Dat ver haal hadden zijn kwelgeesten rondgestrooid. Zoiets raakt Wins ton want zijn circa dertien broers oo zijn enig zusje trekken zich op aan hem. Hij is het boegbeeld van de hele familie. Mooi toch. laat die Winston nou lekker. Lach om die gekke grote kerel met die «ede ver vooruitstekende kin. Het jj een mooi figuur vol emotie en barstend van trots. Kijk er dan niet jaar ais het irriteert. Winston hoeft toch niet zo'n in zichzelf gekeerde, al het zwarte leed van de wereld met zich meetorsende jobber als Stanley Menzo te wor- Winston, trek in het vervolg nóg sneller je jasje uit. Chris van Nijnatten Deion Sanders (rechts) in actie bij het American football. Door Tim Overdiek New York - 'Ik ben een zakenman; en mijn produkt is Deion Sanders.' Was getekend, Deion Sanders, met een jaarinkomen van 22,5 miljoen dollar na Michael Jordan en Mike Tyson de best betaalde sporter van 1995. Sanders (28) speelt American,, football in de herfst en winter, honkbal tijdens de lente en zomer en doet met zijn mond het hele jaar door zijn uiterste best zichzelf te promoten. Hij praat sneller dan hij hardloopt, en dat op zich is al een topprestatie. Zondag wordt Deion Sanders op zijn sportieve verrichtingen beoordeeld, als hij met Dallas Cowboys aantreedt in de Super Bowl tegen Pittsburgh Steelers. Het is de confrontatie tussen de kam pioen van de National Football Confe rence (Dallas) en de American Football Conference (Pittsburgh). De Super- Bowl-finale van de overkoepelende National Football League (NFL) is met naar schatting 100 miljoen Amerikaan se televisiekijkers het meest omvatten de eendaagse sportevenement. De wed strijd, die in Tempe (Arizona) wordt gespeeld, is in circa 150 landen rechtst reeks te volgen. Opvrolijken Maximale aandacht dus ook voor Deion Luwynn Sanders, die de afgelopen week soms meer dan driehonderd media-vertegenwoordigers tegelijker tijd te woord stond. Prime Time luidt zijn bijnaam, uitermate toepasselijk voor iemand die met een sardonisch genoegen het naar quotes hunkerende journaille zijn voeten laat kussen. Het geeft niet wat Sanders zegt, als-ie maar wat zegt. En dat is nimmer te veel gevraagd voor de man met het levens motto 'je moet de zaak wat opvrolijken en de mensen vermaken'. En dat doet hij tot vervelens toe. Deion Sanders behoort tot de categorie spraak- en smaakmakende sporters die evenveel aanhangers als vijanden telt. Je bent volkomen idolaat van hem, of je haat hem hartgrondig. Flamboyant zegt de een, arrogant zegt de ander, gezamenlijk wijzend op zijn overmatige dracht aan sieraden en de onafscheide lijke hoofddoek, die zijn onophoudelij ke stroom boude uitspraken extra kleur dienen te geven. Een tweede bijnaam dankzij die uiterlijkheden is Neon Deion, waar Sanders zelf niet bijster gelukkig mee is. Prime Time, prefereert hij, op ieder uur van de dag. Veelzijdig Sanders werd voor het eerst zo genoemd door een kameraad op de middelbare school, toen hij zich van zijn teamgenoten wist te onderscheiden door telkens met veel omhaal de bal te dunken bij het basketbal. Grote mond of niet, niemand kan weerleggen dat Deion Sanders een van de meest veel zijdige sporters is in de Verenigde Sta ten. Aan de universiteit van Florida State speelde hij eens een zogeheten double-header, twee honkbalwedstrij den achter elkaar. In de pauze repte hij zich naar de atletiekbaan om met het college-team de overwinning op de 4x100 meter estafette veilig te stellen. Alsof dat niet genoeg was, mepte San ders zijn honkbalploeg vervolgens naar een winnende voorsprong. Een begenadigd atleet, die als sprinter in 1988 zowaar kwalificatie afdwong voor de Olympische selectiewedstrijd atletiek. Maar die sport genoot niet zijn voorkeur, al was het alleen al vanwege het feit dat er amper droog brood in te verdienen valt. Ook het basketbal liet hij spoedig schieten. Het weerhield Sanders er niet van om na zijn debuut in zowel de professionele football- als honkbalcompetitie met veel bravoure te verkondigen dat hij het ook zou kun nen maken in de NBA. 'Tenminste, als ik dat zou willen.' Basketballer Micha el Jordan probeerde hèt in het honkbal. En faalde. Zo eenvoudig is een overstap niet. Haalbare combinatie Maar American football en honkbal vormen voor de uitzonderlijke talenten een haalbare combinatie, zoals eerder Bo Jackson had aangetoond. Hij kwam als honkballer uit voor Chicago White Sox en hulde zich in de footbaÜ-uitrus- ting van de Los Angeles Raiders. Een ernstige heupblessure maakte een voor tijdig eind aan zijn veelbesproken car rière. Onlangs studeerde Bo Jackson af aan de universiteit, die hij in 1982 voor het eerst had betreden. 'Bo knows Bo' was lange tijd een gevleugelde uitdruk king, verwijzend naar Jacksons ver meende veelzijdigheid ook buiten de sport, en die dan ook commercieel omstandig werd uitgebuit. Op Jacksons hoogtepunt stond Deion Sanders aan het begin van zijn loopbaan. Hij hield zijn ogen goed open, zoals toen al nim mer zijn mond dicht bleef. Net als Bo Jackson worstelde Sanders met een uitzichtloze jeugd. In Fort Myers (Florida) zag hij zijn vader, die gescheiden van het gezin leefde, ver slaafd raken aan cocaïne. De handel in verdovende middelen was het eerste baantje van menig schoolverlater. „Na de middelbare school kwam je terecht op straat en werd jé een drugdealer," zei Sanders ooit. Hem zou ongetwijfeld hetzelfde lot zijn beschoren, ware het niet dat zijn vrije tijd volledig in beslag werd genomen door trainingen. Zijn minder sportieve vrienden liepen regel recht in de gastvrije armen van de geor ganiseerde misdaad. Opium Sanders raakte naar eigen zeggen nim mer een sigaret aan, kent niet eens de smaak van alcohol. Aandacht en erken ning vormen opium voor hem. En als geen ander was hij zich in een vroegtij dig stadium bewust van de marktwaar de die explosief zou stijgen zolang de sportieve ontwikkeling en zijn ontlui kende charisma hand in hand bleven gaan. „Ik wil de toekomst van mijn familie veilig stellen. Dat is het voor naamste," sprak hij eens. Na het teke nen van zijn eerste profcontract liet hij onmiddellijk een huis bouwen voor zijn moeder. Deion Sanders weet niet alleen veel, hij weet ook alles beter. Maar de verbale opschudding die hij geregeld veroor zaakt, wordt gerechtvaardigd door onuitsprekelijke daden op het veld. Als honkballer kwam hij achtereenvolgens uit voor New York Yankees, Atlanta Braves, Cincinnati Reds en, recentelijk, San Francisco Giants, waar hij de Amsterdamse verrevelder Rikkert Fan- neyte uit de basis verdreef. American football speelde Sanders voor Atlanta Falcons, San Francisco 49-ers en Dal las Cowboys. Hij is de enige sporter die de eindstrijd heeft bereikt in het prof honkbal (World Series met Atlanta in 1992) en het beroepsfootball (afgelopen jaar met San Francisco en nu met Dal las). Bizar Het eind van het honkbalseizoen over lapt het begin van de football-competi- tie. En niet zelden verrichtte Sanders een dubbele taak. Het leidde in septem ber 1991 tot de bizarre gebeurtenis, waarbij Sanders op doordeweekse dagen de trainingen bijwoonde van de Falcons, vervolgens met een helikopter naar het honkbalstadion vloog om als pinch-runner de Braves van dienst te zijn en in het weekeinde weer te tacke len en passes te onderscheppen als ver dediger van de Falcons. Het was vanzelfsprekend een allesbe halve ideale situatie, en tot op de dag van vandaag wordt hem de eeuwige vraag gesteld wanneer Sanders nu ein delijk een keuze gaat maken. Altijd ■I luidt het antwoord dat hij zijn liefde voor beide sporten niet kan scheiden. En waarom zou hij? De in het honkbal bijschnabbelende football-speler, of vice versa, beseft de commerciële bete kenis. In zijn vrije tijd lanceerde hij een rap-cd, met de veelzeggende hitsong 'Must be the Money' (het zal wel om het geld te doen zijn). Dat was niet het geval toen Sanders vorig seizoen een miljoenenaanbod van New Orleans Saints liet schieten en een contract voor een seizoen tekende bij San Francisco 49-ers. Zijn salaris: 1,1 miljoen dollar, plus een bonus van drie kwart miljoen in geval de Super Bowl werd veroverd. Toen dat gebeurde, werd de doordachte strategie van San ders pas duidelijk. Door voor weinig geld te investeren in een titelkandidaat, manoeuvreerde de hij zich in een ideale onderhandelingspositie. Verveeld In San Francisco had hij alle gelegen heid zijn talenten te tonen. Hij onder brak als corner-back keer op keer de aanval van de tegenstander, bereikte door snelheid en behendigheid regel matig de end-zone (het gedeelte aan het eind van het veld waar de punten wor den gescoord) en maakte definitief faam als een speler die een voltallig team beter kan laten spelen. Bij de 49- ers, die bekend staan als saai en conser vatief, zorgde hij voor een heuse ople ving. Zelf zei hij zich er stierlijk te heb ben verveeld. En de typerende dans in de end-zone, gelijk dansmariekes met hun hoog geheven gestrekte benen, wordt tegenwoordig op elk college geï miteerd. De zogeheten Deionization van het American football werd gecompleteerd, toen hij werd ingelijfd door Dallas Cowboys. Voor een zevenjarig contract ontving Sanders 35 miljoen dollar, inclusief dertien miljoen dollar teken- geld. Over dat exorbitante bedrag werd schande gesproken, maar Sanders zelf vond het meer dan verdiend. Zijn pres taties vielen evenwel wat tegen, sinds hij na een.enkeloperatie in oktober zijn debuut voor de Cowboys maakte. Maar niemand, en Sanders voorop, die eraan twijfelt dat dat morgén anders zal zijn. Met het oog van de wereld op zich gericht zit er voor Deion Prime Time Sanders als vanzelf niet anders op dan gloedvol te schitteren.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1996 | | pagina 13