ledereen zoekt op zijn manier Buitenbeentje van de pop Kevin Ayers is nog steeds actief nostalgie ►or debuut Pierre Audi over Shakespeare bij Het Zuidelijk Toneel een baby? F ototentoonstelling Het Gezicht van 1995 D2 I DE STEM GROTE GIDS D3 De camera en de beeldende kunst IN BEELD De spiegelzaal Een geschonden wereld Duo-expositie in Tongerlohuys 4Objekt Ontdekt' bij StuArt IUARI 1996 VRIJDAG 26 JANUARI 1996 irklaas, kerst en nieuw- ne boekjes of vouwbla- werk van o.a. Goethe, ski, Herman Melville', 1de, Frederik van Eedeh' ïzelle, Victor van Vries- 'heun de Vries. De mees- Iieed het geschenk Love 1970 opwaaien. Velen de roman vederlicht en iteel. Het boek was een :ces, maar de arme heren Wereldbibliotheek wer- ioor wel geconfronteerd reiharde wereld van lite-. ;enten, publiciteitscam- en filmbelangen. Het Iltaat was dat het boek de libliotheek geen winst en i nieuwe leden opleverde, ejaren lagen tussen 1945 toen er in topweken 500 leden werden ingeschre- ïet aantal vaste lezers de Ibereikte. Daarna zete het in. Het gezicht van de jibliotheek was saai en ets geworden en de goed- pockets rukten op. Miedema verzamelde en en besprekingen van de 'i-emies in het boek Een Irinji van cultuur (uitgege- ior de Wereldbibliotheek stijl in Amsterdam) en Ie titel draagt een tentoon- l die tot en met 10 februari i is in de Kelder van de Waterman, Wolstraat 7 in |rpen. Iirijs, is dit jaar toegekend red the Scenes at the Muse- het boek haar debuut als ihillende prijzen voor haar t het leven van arbeiders in oor de prijs waren vijf boe- lerd. MSt Door Peter van Vlerken pe nieuwe baby' jgkomen. Pas na een paar jzijden kom je te weten waar- 'In China hebben de mensen Ikind en een kind mag alles in na. Hij krijgt prachtig speel- d en elke dag pannekoeken zuurstokken. En hij hoeft t te delen met zijn stomme ije, want hij heeft geen stom ;je dat alles kapot maakt en ijd met de hijskraan moet als ermee wil.' lina wordt in Jans ogen een brt paradijs. Daar gaan pap- s altijd mee naar het strand i een zandfort te bouwen, ook een dinsdag of een donderdag- in winkels worden kinderen eerst geholpen, dit boek staan eigenlijk twee rhalen, een geschreven verhaal een verhaal op platen. Op die aten zie je waar Jan in het echt in zijn fantasie mee bezig is- zit met zijn beer op bed door raam te kijken, hij hangt ideraan een prachtige vlieger- :pt over de Chinese muur. De eeste platen zijn schitterend in kleur, wanneer Jan op zlJn :ligst is, overheersen donkere [leuren. pe tekst heeft het ritme van een ierhaal dat een kind vertelt aan Schzelf terwijl het intussen bezig met naar buiten kijken, me Speelgoed rommelen, enzovoort. Jan vertrekt niet meteen maar las morgen naar China, en daar- ïiee wordt haarfijn weergegeven lat Jan donders goed weet dat mj horgen helemaal niet naar Chin ;aat. Maar als je woedend bent, i iet heerlijk om al fantaseraï inet die woede op reis te gaan. t jk kom overmorgen nooit me lerug.' be nieuwe baby van Catherine paurence Anholt vertelt eigen'1! hetzelfde verhaal als dat in L za, maar dan wat genuanceerd I)e illustraties passen daarbij'-1J' (ne lijntjes, zachte kleuren, platen waarop veel natuur te zi is, vind ik het mooist. Het tij verloop valt af te lezen aan verandering van de seizoen. Het is een warm verhaal, waaDje toch plaats is voor boosheid krijgt zelfs over twee. bladzij de volle ruimte. Lucy Cousins: 'Za-za's tje'. Uitg. Leopold, prijs 11 vanaf 3 jaar ,.e|en: Imme Dros en Harrie 'Morgen ga ik naar China. Querido, prijs 25, vanaf 4Jh0|t; Catherine en Laurence Jy van 'De nieuwe baby'. Ong- Goor, prijs 22,50, vanaf 3 J Pierre Audi prijst zich gelukkig dat de Nederlandse Opera, waar hij de spraakmakende artistiek directeur is, hem één keer per jaar een uitstapje gunt. Dit keer heeft hij gekozen voor Het Zuide lijk Toneel. Audi ontmoette in Eindhoven, zoals hij zegt, een zeer levendig en goed gezel schap, dat met overgave en toewijding Shakespeare wil spelen. En voor zichzelf vindt hij het een goede ervaring: even weg van de complexiteit van de Amster damse operawereld. Geboren in Libanon, opgegroeid in Parijs, gestudeerd in Oxford. Dat is in het kort zijn levensgeschiedenis, voordat hij op 21-jarige leeftijd in Londen het avantgardistische Almeida Theatre oprichtte. Hij maakte er opera, maar ook toneel. Moderne schrijvers als Botho Strauss. Bij Toneelgroep Amsterdam regisseerde hij vorig seizoen Shakespe- ares Timon van Athene, nu bij Het Zui delijk Toneel Maat voor Maat, dat aan staande woensdag in première gaat in de Eindhovense Stadsschouwburg. Keurslijf Hij vindt dat als je in Engeland Shakes peare doet, je vastzit aan eeuwenlange traditie, aan het keurslijf van Shakespe- ares verzen. „Dat remt je af. Een moder ne vertaling is veel interessanter. Je krijgt de mogelijkheid van een andere, veel eigentijdsere benadering van het gegeven. De recente vertaling en bewer king van de tekst door Janine Brogt maakt van Maat voor Maat een heel direct stuk." Hoewel Engelse acteurs wereldwijd hoog staan aangeschreven, werkt Audi net zo lief, misschien wel liever met Nederland se spelers. Ook dat heeft te maken met traditie, met de wijze waarop Engelse acteurs geschoold zijn. „Ze zijn elegant, goed met literaire taal. Ze acteren vooral met hun verstand. Nederlandse acteurs zijn veel fysieker ingesteld. Ze spelen met veel meer emotie en ze staan open I voor een nieuwe aanpak. Als je met I Engelse acteurs werkt heb je voortdu rend het gevoel dat je voorzichtig moet I zijn met een andere benadering." I Maar of het nu Engeland is of Neder- I land, wat Audi betreft is het noodzake- I lijk Shakespeare overal op te voeren. „Hij spreekt tot de ziel van de mensen en I ze moeten er altijd kennis van kunnen nemen." I Minder bekend Zowel 'Timon van Athene' als 'Maat voor Maat' behoren tot de minder gespeelde Shakespeare-stukken. Audi: „Er is een tendens om het bij de bekende drama's te laten zoals 'Hamlet' en 'King Lear'. Ik merkte dat ik sterk werd aangetrokken tot de problemplays, stukken die niet uitsluitend komedie of tragedie zijn." 'Maat voor Maat' speelt zich af in los bandig Wenen. De stad is dikbezaaid met bordelen en dichtbevolkt door hoe ren en hoerenlopers. De toegeeflijke her tog stelt Angelo aan als regent om orde op zaken te stellen. Streng en puriteins als hij is - „hij pist ijs", zo luidt het in de Pierre Audi: „Engelse acteurs acteren vooral met hun verstand. Nederlandse acteurs zijn veel fysieker ingesteld. Ze spe len met veel meer emotie en ze staan open voor een nieuwe aanpak.foto dijkstra heftige Shakespeare-vertaling van Jani ne Brogt - deelt hij de doodstraf uit aan Claudio, die zijn verloofde zwanger heeft gemaakt. De kuise Isabella, Claudio's zuster, smeekt Angelo het leven van haar broer te sparen. Zij raakt Angelo waar hij dacht ongevoelig te zijn, een tomeloze begeerte maakt zich van hem meester. Audi: „De angst voor seksualiteit, daar gaat het stuk wat mij betreft over." Op het punt van de seksualiteit heeft hij in de zeven jaar dat hij hier is, de hypocri sie van Nederland leren kennen: „De Nederlandse samenleving laat veel toe, maar aan de andere kant zijn Nederlan ders ontzettend preuts als het onderwerp van de seksualiteit ter sprake komt." „Ik wil de menselijke kant van dit Sha- kespeare-stuk benadrukken. Laten zien dat niemand goed of slecht is en dat we altijd voorzichtig moeten zijn ons uit te spreken over iemands karakter. Weet de man in de straat hoe een hooggeprezen politicus werkelijk is? Voor mij is Angelo in wezen geen koele kikker en geen ver schrikkelijke man, terwijl andere figu ren in Maat voor Maat die in eerste instantie sympathiek overkomen, later in het tegendeel veranderen." Audi voelt zich niet aangetrokken tot één specifiek karakter. Boksring „Als regisseur moet je binding hebben met alle figuren in het stuk. Ook Shakes peare koos geen partij." „Mensen zijn nooit wat ze lijken te zijn. Als de hertog zich vermomt als monnik (om Angelo in de gaten te houden- red), is hij niet langer zichzelf, maar als mon nik blijkt hij evenmin heilige." „Shakespeare vond dat je de dingen en de mensen moet nemen zoals ze zijn en dat je daar geen psychologische verkla ringen bij nodig hebt. Wat moraal betreft ben je toch nooit zeker van je zaak. De politiek praat erover wat het beste is: de bordelen te sluiten, of ze open te houden. Als iets verboden is, dan wil len mensen het pas echt." Over die aantrekkingskracht maakt Shakespeare de vergelijking met de manier waarop ratten op rattegif afko men. Audi: „Ik denk dat de moraal het best bewaakt wordt als er persoonlijke vrijheid is." Shakespeare schreef zowel voor het volk als voor de intellectuele elite. Audi: „Zijn stukken zijn geen intellectuele masturbatie. Ik wil dat zijn woorden door iedereen begrepen worden." Audi staat bekend om spectaculaire ele menten in zijn ensceneringen. „Niet altijd", voegt hij onmiddellijk toe. Toch: vuurwerk bij opera zie je niet alledag. Bij Maat voor Maat is hij echter terug houdend. „Soberheid in plaats van spek takel. Er is vrijwel geen decor. De spelers staan in een open ruimte, in een soort boksring waarin ze vechten met hun taal, hun innerlijke conflicten en hun relaties met elkaar." De regisseur schakelde vaak beeldend kunstenaars in als decorontwerpers. Monteverdi maakte hij met schilderijen van Baselitz, Mozart onlangs met beel den van Appel. Voor Maat voor Maat heeft hij een beroep gedaan op lichtont werper Jean Kalman, met wie hij al twaalf jaar samenwerkt. „Hij is ook beeldend kunstenaar, al heeft hij dat altijd wat op de achtergrond gehouden. Voor dit stuk heeft hij een serie schilde rijen gemaakt. Het zijn krachtige schil derijen, maar ze zullen weinig dominant aanwezig zijn, in goede harmonie met het spel." Voor opera- en toneelcritici is'Audi een moeilijk te plaatsen regisseur en hij vindt het prima dat ze geen lijn zien in wat hij doet, zelfs wel amusant eigenlijk. Afwijken wil hij, nu eens dit, dan eens dat. „Wat mij bezighoudt is twijfel. Ik breng elementen samen en onderzoek wat eruit komt. Ik heb een zoekende stijl en probeer daarmee tot iets van een waarheid te komen." Audi heeft de uitstraling van een dwin gende persoonlijkheid. Over zijn omgang met acteurs zegt hij niettemin: „Ik dring ze geen rol op, ik wil dat acteurs hun rol vinden terwijl ze spelen. Iedereen zoekt op een bepaalde manier, ook het publiek dat naar het theater komt. Het gaat erom hoe je zoekt." Jonge leeftijd Audi werd op 31-jarige leeftijd naar de Nederlandse opera gehaald. Heeft het hem nooit parten gespeeld dat hij op jon ge leeftijd zoveel op zijn bord kreeg? „Ik ben eraan gewend verantwoordelijk heid te krijgen. Ik vraag me niet meer af of het goed is of niet. I do the job. Jonge mensen hebben vaak frisse ideeën, zijn nog spontaan. Dat brengt risico's met zich mee en daar leer ik van. Ik bouw voort op instinct en ervaring." Hij denkt dat hij nog een paar jaar door gaat bij de Nederlandse Opera. Ik wil Der Ring des Nibelungen van Wagner doen en daar heb ik twee jaar voor nodig. Maar ik heb veel van mezelf gegeven in deze baan. Ik moet een beslissing nemen: minder regisseren of weggaan. Op dit ogenblik sta ik er open tegenover. Ik zie wel." Audi komt nog een keer terug op zijn zoeken. „Dat heeft te maken met ontdek ken wie je bent. Het zal waarschijnlijk je hele leven lang duren om jezelf te zoe ken." 'Maat voor Maat' van William Shakespe are door Het Zuidelijk Toneel. Regie: Pier re Audi. Première in Eindhoven woens dag 31 jan. Op 6 en 7 febr. in het Chassé Theater in Breda en op 23 febr. in De Kring in Roosendaal. Toen half vorige eeuw de foto grafie werd uitgevonden, werd de menselijke waarneming op een wijze gepreciseerd die het oog te boven ging. De camera kon bewegingen vastleggen die voor het menselijk oog te snel gingen. Wij zien een beweging in een vloeiende lijn en in een bepaalde context. Het is de camera gegeven uit die voort gaande beweging een enkel onderdeel te isoleren en de beweging dus stil te zetten. Wat eraan vooraf ging en wat erop volgt, doet er dan niet meer toe. De foto is een gestolde bewe ging. Dat inzicht was van enorme invloed op het kijken. Onder invloed van wat de camera kon, gingen kunstenaars in de tweede helft van de vorige eeuw zich concentreren op wat ze echt zagen. Dat betekende afzien van kennis en bedoeling. Afzien van wat men wist, begerig naar wat men zag. Zelfs de realisten van rond 1850 schilderden een paard in galop nog vanuit wat men kon waarnemen aan het paard in stilstand. Dus met in ieder geval twee benen op de grond. Maar een paard in volle galop komt met alle vier de benen van de grond en toont spierbewegingen die met het menselijk oog niet te zien zijn, laat staan te schilde ren. Edgar Degas was impressionist en interesseerde zich buitenma tig voor de zichtbare kant van de werkelijkheid, voor lich- tweerkaatsing, kleur, atmosfeer en, hij vooral, voor bewegingen. Hij is een van de eerste schilders geweest die het paard in galop schilderden met de onzichtbare details die daar bij horen. Die had hij gezien op foto's die een verpletterende indruk maakten. De camera kon iets wat zelfs het geoefende kunstenaarsoog niet kon: de kleinste veranderingen vastleggen die te zamen de grote beweging uitmaken. De Amerikaan Eadward Muy- bridge legde zich vanaf 1870 toe Door Frits de Coninck op bewegingsfotografie. Hij fotografeert tussen 1883 en 1887 uiteenlopende bewegingen: mannen die sportieve daden verrichten, vrouwen in frivole scenes, galopperende paarden, vogels in volle vlucht. Drie rijen camera's leggen de bewegende figuren vanuit drie gezichtspun ten vast. De reeksen opeenvol gende bewegingen, de voorloper eigenlijk van de cinema, worden gebundeld onder de titel Animal Locomotion. Witte de With, cen trum voor eigentijdse kunst in Rotterdam, toont onder de titel Still/A Novel een aantal series van deze shots, samen met werk van enkele belangrijke heden daagse kunstenaars die sterk beïnvloed zijn door Muybridge. Van de Belg Marcel Broodthaers een drietal ironische tekenin gen. Een met een aantal krab bels van een paard in galop, een getiteld Cheval au galop avant Muybridge en een derde apr'es Muybridge. Op die laatste zijn nog net een paar hoeven te zien, de rest is al uit beeld verdwenen. Jan Dibbets laat 400 contactaf- drukken zien die hij vanaf 1967 heeft gemaakt als een soort beeldarchief ten behoeve van zijn grote fotomontages. De kern van zijn werk is het foto graferen van een ruimte in delen en vervolgens die delen tot een nieuwe ruimte monteren binnen een bepaald tijdsverloop. Waar bij Muybridge de camera zelf stil stond en het object bewoog, is bij Dibbets het object zelf in stilstand en verschuift de came ra telkens een slag. Wat de foto's vooral laten zien is de abstracte structuur waartoe de werkelijkheid te herleiden is. In die zin is Muybridge even modern als Dibbets. Deze laat ste tentoonstelling van de schei dende Chris Dercon (hij is de nieuwe directeur van Museum Boymans) legt een van de occu paties bloot van de kunst van de twintigste eeuw. Witte de With, Witte de With- straat 50, Rotterdam; alleen op maandag gesloten. Tot 10 maart. Op de eerste verdieping van een historisch pand in de binnen stad van Breda, tegenover de kathedraal en te midden van luidruchtige horeca, bevindt zich in alle stilte een tentoon stellingsruimte. Voorheen een chique herensociëteit, nog lan ger terug de latijnse school. Een curiosum en niet alleen door de ligging. Aan het einde van de trap ben je eerst in een half geduisterde ruimte waar de ogen niet genoeg kunnen krijgen van theatrale lichten, hallucine rende kleuren, bizarre voorwer pen: een daad van niet aflatende versierlust. Wie daarna de spie gelzaal betreedt, verbaast zich al een stuk minder. De beeldende kunst die daar nu te zien is, is die van de schilder Frans Bosch en de fotograaf Paul Bogaers. Twee individuen van wie het werk toch aan elkaar raakt. Wat ze gemeen schappelijk hebben is een bena dering van de werkelijkheid waarbij geen enkele combinatie van dingen op voorhand uitge sloten wordt. Wat Bosch daad werkelijk op zijn doeken bij elkaar plaatst (bij voorbeeld een mannenlijf, een schaap, een fotocamera) en zo met elkaar verbindt, is bij Bogaers eerder een verbinding van dingen op grond van vrije associatie. Maar een belemmering kennen ze geen van beiden. De vrije fanta sie is hun speelveld. Bosch brengt samen op een doek wat eigenlijk niet te verbinden is. Mensen en voorwerpen, nauwkeurig geschilderd, met elkaar verbonden in de lege wereld van het schilderij. Geen enkele suggestie van licht of ruimte, geen spoor van tijd, sei zoen, verval. In die zin zijn zijn schilderijen allemaal abstract. Als je zijn werk ziet als het onwerkelijke verbinden van los se dingen uit de zichtbare wer kelijkheid dan zit je op het spoor van het surrealisme. Maar wat het verschil uitmaakt is het sur realistische gevoel dat er van een droom sprake is. Een con crete droom die achter het leven schuilgaat. De paradox van Frans Bosch is dat hij blijft aan de oppervlakte van het zichtba re en dingen ziet die niet kun nen. Paul Bogaers verbindt foto's met elkaar. Bestaande en zelf gemaakte. Het combineren bin nen een lijst gebeurt op grond van een vrije associatie die soms humoristisch, soms absurd en af en toe verrassend raak is. Hij speelt met het zien en ziet daar door dingen die anders verbor gen blijven. Een spel van zien en weten verborgen in de Bredase binnenstad. Kunstsalon De spiegelzaal, Rei gerstraat 22a, Breda; open vrij dag t/m zondag van 2 tot 6. Tot 12 februari. Met enig gevoel voor understa tement is de royale tentoonstel ling van vooral tekeningen van Otto Egberts klein overzicht genoemd. Het enige wat echt klein is, is het formaat van de vele tientallen tekeningen die op de eerste en tweede verdieping van MK Expositieruimte vlak naast en soms boven elkaar zijn opgehangen. Een schitterende tentoonstelling. Een tentoon stelling die van een wereldbeeld spreekt, gezien en beleefd door de eenling Egberts die de wereld ervaart vanuit zijn eigen lichaam, vanuit zijn eigen geest. Daarmee is wat hij tekent zijn eigen, particuliere wereld. Hij tekent in diverse stijlen, door de jaren heen. Met potlood, Tekening van Otto Egberts, te zien in Rotterdam houtskool en krijt; los, vrij en dan weer uiterst nauwkeurig, soms heel schetsmatig en licht surreëel, dan weer ogenschijn lijk naturalistisch. En alles wat daar tussen zit. Wat constant is, dat is de sfeer van vervreemding die als een nevel hangt in de kleine wereld die er zo gesloten uitziet. Op het oog is er niks ver ontrustends aan de hand. Bijna altijd is er een lichaam te zien, volledig of teruggebracht tot een hoofd. Een lichaam alleen in de ruimte die nadrukkelijk alleen maar uit potlood bestaat. Er is geen echte referentie naar een realistische omgeving, de wereld om de mens heen is met potlood leeg getekend en zodoende in zekere zin abstract geworden. De ruimte van Otto Egberts is een ideeënruimte. En de sleutel tot die wereld is het oog. Met de ogen van zijn figuren is iets aan de hand. Ze richten onze aandacht op het mismaak te, het onvolledige van het lichaam. Het ene oog loenst, een ander is veel te groot. Er hangt een ouderwets getekend portret van een jongeling met uitpuilen de ogen die bovendien elk in een andere richting volkomen langs de kijker heen staren. Waar dient het oog voor als wij niet zien wat het ziet? Op een andere tekening staat een schamele man in het open veld achter een kleine schutting te gluren door een kijkgat. Links en rechts ontvouwt zich de vlak te waarover het vrij kijken is, maar Egberts' hoofdpersoon verkiest het om door zijn eigen gaatje de wereld waar te nemen. Wel zien maar niet gezien wor den. Alle figuren houden inder- daad hun binnenwereld voor zichzelf. Ontoegankelijk voor de afgewezen kijker, terwijl over al zijn tekeningen die lading ligt van betekenis. Er is iets in die binnenwereld zonder dat wij weten wat. Het lichaam getuigt van een ondraaglijk bestaan. Op een houtskooltekening uit 1993 zit een man gelaten en uit gezakt op een plank, naar bene den gedrukt door drie zware steenblokken. Deze mens zit klem; de ogen van verschillende grootte kijken uitdrukkingloos en trekken de aandacht naar binnen. Naar wat? Naar de red ding door de haak die ernaast hangt om de ondraaglijke druk te verlichten? Het antwoord blijft uit. Otto Egberts tekent een in zichzelf besloten wereld die alleen maar vragen oproept. De schitterende tekeningen zijn opvallend bescheiden van prijs: de meeste kosten f700,- MK Expositieruimte, Witte de Withstraat 53, Rotterdam. Open woensdag t/m zondag van 1 tot 6; tot 5 februari. De winnende foto, gemaakt door Ton Tiggelman uit Breda In het kunstenaarspand ROSA, gelegen op de hoek van de Catha- rinastraat en de Kennedylaan in Breda, is gedurende de komende twee weekeinden de fototentoonstelling Het Gezicht van 1995 te zien. De tentoonstelling is het resultaat van een oproep aan amateur- en professionele fotografen in heel Nederland om hun beste foto van het jaar 1995 in te zenden. Uit de inzendingen is een keus gemaakt van ongeveer 100 foto's. Alle mogelijke genres zijn op de tentoonstelling vertegenoordigd: familieplaatjes, stillevens, portretten, geënsceneerde taferelen, humor, trucages, regelrechte artistieke creaties en veel vakantie kiekjes - waarbij opvalt dat de hele wereld tegenwoordig reisdoel is. Aan de tentoonstelling was een wedstrijd verbonden. De deelne mers moesten tevens een korte toelichting schrijven waarom zij juist deze foto instuurden. De winnende foto is gemaakt door Ton Tiggelman uit Breda. De fotograaf schreef als toelichting: „De foto is thuis gemaakt. De reden is dat ik de grenzen tussen fanta sie en werkelijkheid wil verkennen." De tentoonstelling is georganiseerd door Sacha Bomwasser, stu dent aan de fase-opleiding van de Rietvelt Academie in Amster dam, waarmee ROSA betrekkingen onderhoudt. Geopend vrij dag-, zaterdag- en zondagmiddag van 13.00 tot 17.00 uur. Op zondag 28 januari wordt in het Tongerlohuys in Roosendaal (Molenstraat 2) om 16.00 uur een expositie geopend met realis tisch aandoende olieverfschilderijen van Hans Leyerzapf en bronzen beeldjes van Simon Woudwijk. opgetrokken rond touw tjes en takjes. Het Tongerlohuys is geopend van-dinsdag t/m zon dag van 14-17 uur. Gesloten van 17-20 februari wegens carnaval, (t/m 4 mrt.) StuArt Galerie in Bergen op Zoom toont recent eigen werk van Kas Stuart, onder de titel 'Objekt Ontdekt'. Deze recent gemaak te objecten van Stuart zijn assemblages van in de loop der jaren verzamelde voorwerpen, met statieven als basisvorm. De tentoon stelling wordt geopend op zaterdag 27 januari vanaf 16.00 uur. Muziek van Tycho van Essel (cello) en Bart Stuart (klarinet). Zuidzijde Haven 7. (t/m 2 maart). Door Ronald Verstraten Nooit gezien en toch uit het oog verloren. Kevin Ayers, de man die wat mij betreft een van de mooiste platen uit de geschiede nis van de pop heeft gemaakt. Joy of a Toy, geel geklaphoesde muziek, vaak dromerig, soms jazzy, soms swingend en exotisch. Kevin Ayers De titel is afkomstig van een song die hij in 1968 opnam met de Soft Machine, de Britse popgroep die wars van alle heersende trends een expe rimentele men geling van pop en jazz maakte. Ayers was een van de oprich ters, samen Mike Ratledge en Robert Wyatt. Met de laatste deelt hij overigens een voorkeur voor Spanje, waar beiden het grootste deel van de tijd wonen. Ayers tekende, meestal samen met Ratledge en Wyatt, voor de meeste songs op de eerste plaat van de Soft Machine. Maar na die eerste en een bewogen Amerikaanse tour nee in het voorprogramma van Jimi Hendrix, verliet hij de groep. Het verschil was op de tweede elpee duidelijk te horen. Net zoals in zeker opzicht Syd Barrett bij Pink Floyd aanvanke lijk de kortste weg naar het oor wist te vinden, lijkt ook Ayers' speelsheid en gevoel voor melodie de klank van het debuut te heb ben bepaald. Train Daarmee houdt de overeenkomst tussen beiden op. Barrett is gek geworden, Ayers alleen maar prettig gestoord. Neem bijvoor beeld de strak geproduceerde meligheid in Joy of a Toy Conti nued, het openingsnummer van zijn eerste solo-album. Het zet je even op het verkeerde been, maar dan wordt het gevolgd door prachtige poëtische songs als Girl on a swing en Lady Rachel, ruw onderbroken door Stop this Train de enige popsong die ik ken die écht loopt als een trein. In Engeland geboren, woonde Ayers een groot deel van zijn jeugd in Maleisië. De twee ver schillende culturen hebben hun invloed gehad op zijn ontwikke ling als artiest, soms rechtstreeks aanwijsbaar, zoals in zijn song Oleh Oleh Bandu Bandong, ook al van zijn eersteling. Hij is nooit een superster geworden, eerder foto virgin een buiten beentje. Een Aussenseiter, zoals het Duit se Rock-Lexi- kon hem in 1973 al noem de, die zich vrolijk maakte over de ernst waarmee zijn fans hem beschouwden. Na zijn eerste twee elpees, waarop het geluid van de Soft Machine nog nagalmde, werd zijn muziek ortho doxer. Hij maakte korte tijd deel uit van groepen als Gong, The Whole World (met Mike Oldfield) en Banana Follies. Dankzij de laatste en de lp. Ban- anamour uit 1973, kreeg hij weer meer belangstelling van het publiek. Van de kant van colle ga-artiesten had hij daarover al helemaal niet te klagen. Na 'The Confessions of Dr. Dream uit 1974, nam hij nog datzelfde jaar een elpee op met John Cale en Nico van de Velvet Underground en Brian Eno. Bananen Eind jaren zeventig kwam de klad erin. Nog een keer kwam het bananen-thema, zij het met een variatie, terug in Yes we have no mananas, so get your mananas todayDaarna begon de punktijd en deed Ayers' hippie-imago hem de das om. Hij ging in Spanje wonen, genoot van zon, zee en wijn en hield de muziekbusiness voor gezien. Terwijl hij vroeger bij Harvest en Island zat, maakte hij voortaan alleen nog muziek voor kleine labels, als hij er zin in had. In 1987 verscheen een verzame- lelpee getiteld Songs of Insane Times, een jaar later gevolgd door toch weer een nieuwe, Fal ling Up. De laatst verschenen elpee is Still Life with Guitar uit 1992, waarop hij wordt bijge staan door leden van Fairground Attraction. Sporadisch toert Ayers nog door Europa. Binnen kort treedt hij op in De Media in Eeklo in België. Het concert is op donderdag 1 februari om 21.00 uur. De entree bedraagt 350 Bfr.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1996 | | pagina 17