Russische droefheid
vertaald voor cello
Rostropovitsj
en Kantsjeli,
twee maëstro's
in de lage landen
EXPOSITIES
compleet
in de zee
GROTE GIDS
:geschenk
De Nieuwe Veste
IN BEELD
Jack Poell
Kunst in Rijen
'Monumenten'
in TB-Galerie
De Beste Foto
van 1995
Kunst in
NS-station Breda
Martha van Meurs
in Markiezenhof
Muhammad Bugi in
stadskantoor Breda
Het kleine formaat
in A.r.t. Galerie
Tiest Simons
Onder de Toren
Project op zolder
Chassé kazerne
llMUARI 1996 D2 I DBSTEM
VRIJDAG 19 JANUARI 1996 D3
bor een groot publiek als
•wetenschappelijk onder
in werden samengesteld
|t Constantijn Huygens
It, een instituut van de
lijke Nederlandse Akade-
I Wetenschappen.
|en worden, met steun van
llerlands Literair Produk-
tVertalingenfonds, uitge-
Êoor uitgeverij L.J. Veen
Be eerste maal dat het vol-
brozawerk van een van de
Ie Nederlandse auteurs op
[wetenschappelijk verant-
f, wijze is uitgegeven.
Ï936) is onder meer schrijf-
Jan Odysseus. Een man van
ten, waarvoor zij vorig jaar
I negende Zilveren Griffel
De auteur, die in 1971
berde, kreeg vooral bekend-
jdoor haar vertaling van
Tros' Odysseia. Het prenten-
voor de kleinsten wordt
bnd en geschreven door
narie van Haeringen.
Door Jeanette Vergouwen
jen symfonisch orkest dient
contact te houden met de
hedendaagse muziek en moet
zelfs een actieve, stimulerende
rol spelen, is de mening van
het Koninklijk Filharmonisch
Orkest van Vlaanderen
(KFOW). De uitdaging werd
aanvaard en het orkest nodig
de de Georgiër Gija Kantsjeli
uit om als composer in res
idence te werken en te schrij
ven in Antwerpen. Sinds
januari 1995 verblijft Kants
jeli met zijn vrouw in Antwer
pen.
Tot nu toe zijn de zesde symfonie,
Liturgie voor altviool en orkest
en het strijkkwartet Nachtgebete
uitgevoerd. Donderdag 25 janu
ari volgt Lamenti voor viool
(Gidon Kremer), mezzosopraan
(Maacha Deubner) en orkest in de
Elisabethzaal in Antwerpen en
14 februari is de wereldcreatie
van Simi, een werk voor cello en
orkest in het Paleis voor Schone
Kunsten in Brussel met niemand
minder dan Mstislav Rostropo
vitsj als solist.
Kantsjeli schreef dit werk met de
ondertitel vreugdeloze gedachten
voor cello in opdracht van het
KFOW. Volgens theaterburo
Pimpernel, die het concert orga
niseert, is de samenwerking tus
sen Rostropovitsj, Kantsjeli en
het KFOW o.l.v. Grant Llewel-
kan haar angst heel lang
jersen, maar uiteindelijk
|kt ze oma het beeld terug te
n. Die ziet in dat er niets
|rs op zit. Als de storm
vd is, stemt oma ermee in om
Baar zoon in huis te komen
en. Op de dag van vertrek
fit Jenny in zee een rode lelie,
amaryllis, de bloem die de
Itein vroeger voor zijn vrouw
Ibracht.
Ibitt laat je de zee in al haar
aanten zien. Met schuim als
kanten zakdoekje, met tere
seleinslakjes, parelroze als
lyteentjes. 'Maar de zee kan
schepen verzwelgen, spuugt
[vissen op het strand als zaad-
'j van een watermeloen. Een
ikke greep die je hebt op het
ugje leven dat je overeind
jjidt, kan de zee in een oogwenk
nen', waarschuwt Seward
kijn proloog.
heb het verhaal achter elkaar
gelezen, met het geluid van
pbelende golven, sissende
.finding en donderend waterge-
lld in mijn oren. Doordat de
men tamelijk kort zijn, zullen
|k kinderen die niet zulke
veldige lezers zijn, zich door
mysterieuze verhaal laten
besiepen.
(agie
iirias en de dansende beer heeft
ïen proloog, maar wel een epi
log. Joke en Mieke van der Wey
lan de tv-rubriek Kunstmest),
ihreven een verhaal dat in de
Ite middeleeuwen speelt; in een
Jjd dat magie het leven van men-
pn sterk beinvloedde. Turias is
let hulpje van alchemist Zosi-
lios.
lp de jaarmarkt in Heusden ont-
jnoet Turias het meisje Floreta.
fij is de dochter van de directeur
lan het rondreizen circus. Daar
ioort Sandor, de dansende beer,
lok bij. Zodra Sandor muziek
Loort, gaat hij op zijn achterpo
len staan en danst, dat ziet er
/rolijk uit, maar de omstanders
Jveten niet dat Sandor dat heelt
geleerd doordat zijn baas hem op
pen gloeiende plaat zette en er
muziek bij speelde.
Dp den dag neemt Sandor wraak
op de berentemmer. De beer
wordt opgesloten en krijgt een
proces.
Ook Thea Beekman schreef eens
een verhaal over een hond ai
voor de rechter moest komen.
Turias en Floreta willen het die
redden. Zosimos bedenkt ee
toverdrank waarvoor de tand*
ren o.a. meeldraden van de du
velsklauw moeten halen, en
groeit alleen in de giftuin van
duivelse Trosmosin. Alles lo P
goed af, de beer word
gered en mag verd
leven in de bos
sen rondom
het huis
van Zosi
mos.
Het 's
duide-
lijk dat
de zusjes
Van d®
Wey d' 1
verhaal f}
veel plezier e
ben geschreven-
zit vol details die een ra
beeld geven van het lev®.., je
tijd. Bovendien is het duid
ziet het allemaal zo voor
Rostropovitsj„Het werk is een soort biecht, Het raakt het hart.
FOTO SONY
verveelt je geen m0I?enï'cYnbad
is de rol van de acrobaat
Hij komt van Oe_,rPr chrls-
loopse opmerkingen, ove jets
tenen bijvoorbeeld, êe\ zjCh
extra's aan dit verhaal,
lekker laat lezen. Inde P
lees je hoe het verder
hoofdpersonen is gegaan.
Natalie Babbitt: ""pn
Amaryllis'. Uitg.
/27'50 der n
Joke en Mieke van beer
Turias en de dansende
Uitg. Piramide, prijs z -
■De ogen v-pfijs
Fontein, v
lyn een gouden combinatie.
Eetlust
Een kleine groep muziekrecen
senten reisde zaterdag naar
Amsterdam om beide musici te
ontmoeten. Tussen de repetities
met het Concertgebouw Orkest
maakte Rostropovitsj een uurtje
vrij voor vragen. De 68-jarige
cellist bleek de eenvoud zelve,
goedlachs en in het bezit van een
gezonde eetlust. Zijn bestelling
was ongewoon: vispaté, kippen
soep en biefstuk. Kantsjeli bleek
een nog pittigere smaak te heb
ben en combineerde vispaté met
tomatensoep en schapenvlees.
In charmant Engels vertelt Ros
tropovitsj dat hij Kantsjeli al
dertig jaar kent en dat hij het een
hele eer vindt om het werk Simi
te creëren. „Er zijn al 103 cello-
werken aan mij opgedragen,
waaronder die van Sjostakovitsj,
Schnittke en Britten. Simi is 104.
Toen iemand mij in 1993 vertelde
dat er al 97 werken aan mij opge
dragen waren, dacht ik: 'Ik moet
70 worden om de 100 vol te
maken'. Ach, sommige heb ik
maar één keer gespeeld, slechts
enkele zijn blijvertjes geworden."
Eenvoudig
De partituur van Simi zit vol nos
talgie, is vrij eenvoudig van opzet
met een melodische lijn, die wei
nig grote intervallen bevat en het
tempo is traag. Virtuose passages
vindt men niet. Heeft de compo
nist het dan meer voor zichzelf
geschreven en niet voor de solist?
„Ik vind het geniaal, Simi bete
kent Snaar, maar niet die van de
cello, nee the string of the heart.
Het grijpt heel diep. Ik heb veel
gemeen met Kantsjeli. Ook ik
moest mijn vaderland, Rusland,
verlaten en ging naar het Westen,
daarom begrijp ik zijn muziek
volledig..., de droefheid, de heim
wee. Kantsjeli heeft dit lijden
ontleed en vertaald voor cello,"
vertelt Rostropovitsj met volle
mond. Kantsjeli geeft toe dat hij
het moeilijk vond om voor Rostro
(zoals vrienden hem mogen noe
men) te schrijven. „Wat moet ik
nog na al die anderen...., maar ik
vind wel dat men muziek voor
zichzelf moet schrijven, niet vóór
iemand."
„Hij heeft niet aan mij gedacht,
maar aan de cello. Het werk is
een soort biecht, Het raakt het
hart. Het is heel natuurlijke
muziek, typisch Georgisch, ein
deloos droevig, kleine interval
len, mooi opgebouwde akkoorden
en vele explosies," aldus Rostro
povitsj, die zichzelf als uitvoer
der ziet en het werk waar hij mee
bezig is steeds als het beste tot nu
toe beschouwt.
Bijschaven
Op de vraag of er al plannen zijn
voor een CD-opname van Simi,
knikt Rostropovitsj enthousiast,
maar Kantsjeli wil nog geen toe
zegging doen. „Ik wil het eerst
horen en desnoods bijschaven,
maar we hebben al voorzichtige
plannen gemaakt samen."
Beide musici spreken elkaar aan
met maestro en strooien kwistig
met complimentjes naar het
orkest dat het risico aandurft een
composer in residence te nemen
en een wereldcreatie uit te voe
ren. Rostropovitsj laat weten dat
hij Simi niet by heart, maar with
the heart zal uitvoeren en luis
tert, terwijl hij grote stukken
biefstuk naar binnen speelt, ver
tederd naar de uitleg van Kants
jeli.
Regendruppel
„Simi.... een snaar... en dan op
die snaar de menselijke hand die
tot grote mogelijkheden in staat
is", aldus Kantsjeli. „Maar als die
snaar beroerd wordt door de
hand van Rostropovitsj, komen er
klanken uit die door niemand
anders kunnen worden voortge
bracht. Klanken die voor mij
apart en onverwacht zijn. Com
poneren voor Rostropovitsj is dus
verleidelijk. Ik wil de klank ver
gelijken met een regendruppel
met verschillende tinten. Bij de
beroering van de snaar kan de
kleur verloren gaan, maar dan
blijft er iets over wat de kleur te
Kantsjeli: „De componist is de strengste criticus. Als hij dat niet is, stopt de creativiteit.
boven gaat. Ik heb de kracht
gevonden om te schrijven voor
Rostropovitsj en toch mijn eigen
klank gevonden, na mijn gevoe
lens te hebben gefilterd. Ik hoop
dat hij mijn visie aanvoelt en het
zo zal spelen."
Rostropovitsj wordt door twee
medewerkers van het Concertge
bouw Orkest erop gewezen dat
Nathalie Stutzman klaar zit om
het tweede celloconcerto van Sjo
stakovitsj te spelen. Een toetje zit
er voor hem niet meer in. Kants-
jeli's vrouw bestelt nog een grote
portie ijs voor haar echtgenoot.
De lange stiltes van Kantsjeli zijn
in Vlaanderen bekend, net zoals
de pauzes in zijn composities
hebben ze een diepe betekenis.
Zijn antwoorden zijn zelfs voor
Nederlanders die geen woord
Russisch spreken soms duidelijk:
Njet en Da. De compositie van
Simi heeft geen vaste vorm...
Njet, zijn schrijfwijze verandert
nauwelijks... Da, het werk is echt
een biecht..* Da, er zijn meerdere
interpretaties van eenzelfde werk
mogelijk... Da.
Voorlopig
Hij stoort zich duidelijk aan de
directe vragen en geeft de tolk
opdracht om het volgende te mel
den: „Ik kan niet verklaren hoe ik
een compositie samenstel en wel
ke vorm ik er aan geef. Ik wens
geen theoretische analyse over
leidmotieven en of het muziek is
om te ondergaan, moet blijken.
Alleen het notenbeeld is geen
aanleiding tot spelen, het moet
meer zijn dan dat, alles heeft zijn
betekenis ook de pauzes, de
muziek moet klinken. Ik voel me
niet gebonden aan uitspraken
van mensen die mijn muziek
onderbrengen bij neo-renaissan-
ce. Dat zijn allemaal voorlopige
beoordelingen. Muziek moet
gespeeld worden en krijgt dan
De beroepsvereniging van beel
dend kunstenaars in Breda
(kortweg BOA) heeft periodiek
een ruimte in de Nieuwe Veste
tot haar beschikking om werk
van aangesloten leden te tonen.
Een low pro/ile-presentatie. De
ruimte is een in elkaar overlo
pende gang en hal op de tweede
verdieping van muziekcentrum
De Nieuwe Veste, een neutrale
plaats maar geen omstandigheid
die beeldend werk onder eigen
condities tot enig recht laat
komen.
Op de wandruimte die rest,
hangt het werk, ingelijst, keurig
op een rij, zonder verstoring van
regelmaat die aanleiding had
kunnen geven tot een beetje
opwinding. Het werk, dat zijn in
dit geval de foto's van René van
Gageldonk, de fotokopieën en
foto's van Paul van Gils en de
beelden van Ludovicus van
Eijnatte die de vloer van de hal
nebben bezet. Uit de aard van de
zaak drie kunstenaars uit Breda.
0e foto's die René van Gagel-
donk hier toont, zijn gegroe
peerd rond drie thema's. Het
vrouwelijke model, Malta en
architectonische interieurs. Die
laatste hebben vooral, laat ik het
■naar noemen Middeleeuwse
ruimtes tot onderwerp. Muren,
cryptes, binnenplaatsen, pilaren
van vroeg-christelijke kerken
Is je die ziet in Midden-Italië
o' m Spanje. Hij fotografeert die
ruimtes met een grote conse
quentheid als ruimtes, alsof hij
ze heeft losgemaakt van het
kerkgebouw waarvan ze nood
zakelijk deel uitmaken. Dat
betekent afzien van de religiosi
teit waarvan de vormen het ver
steende symbool zijn. Hij heeft
zyu beelden zo geïsoleerd van
context dat ons oog een
ruimte treft die niet (meer) gete-
send wordt door zijn inhoud.
_an Gageldonk vestigt de aan-
acht op de elementen die de
imte bepalen. Dat zijn vloer,
ozaïek, zuilen, muren, vensters
en boven alles uit: het licht. Zon
iet moo'e> aUes bestrijkende
zou in zijn foto's de ruimte
"""te 2'jn, maar een optel-
van dingen. Nu dat zachte,
stromende licht alles aanraakt
...yerb'ndt, ontstaat er een
Xwa?*d van de zo ver
eende elementen. Met voor-
J°aan aan de oorsprong van
een rwmte; det geloof, legt hij
amJi-tar?en'lanS vast die van
^ntectonische betekenis is.
Door Frits de Coninck
Zijn licht accentueert ruimte.
De drie foto's die het eiland Mal
ta tot onderwerp hebben, spre
ken veel minder. Twee foto's van
een bouwwerk en een van het
landschap in een kunstmatig
verouderd licht. Dat soort foto's
wil te veel en zegt te weinig. En
eigenlijk geldt dat ook de foto's
naar een model. Foto's van vrou
wen in houdingen die we kennen
van Breitner, Matisse, Degas,
Rodin.
Paul van Gils heeft ensembles
gemaakt van gefotokopieerde
foto's en die van een zware,
goudgeschilderde lijst voorzien.
De foto's zijn veelal bestaande
foto's van mode, geweld, film
sterren, gewone mensen enz.
waar een rood waas overheen
gelegd is. Rood, dat is het Leit
motif van wat Van Gils in De
Nieuwe Veste toont. Het rood
lijkt de enige verbinding te zijn
tussen de tableau's. Zo sterk dat
het rood zich in de perceptie van
de kijker vastgezet heeft, ook al
gaat het om twee andere werken
die buiten de rood-serie vallen.
Op een ervan ligt een roodharig
jongetje, zijn zoon, uitgestrekt
op de bank in de huiskamer toe
te zien hoe een roodharige kat de
brokken eet. Aan de muur weer
zo'n verzameling geordende
foto's, ditmaal met de gevange
nis als onderwerp. Maar wat
hebben dat jongetje en die kat
met de gevangenis te maken,
behalve dat ze opgesloten zitten
in een foto? Verder nog drie, in
een lijst getoonde foto's van zijn
bijdrage aan Confrontatie 1995,
de manifestatie van beeldende
kunst in de Bredase openbare
ruimte.
Op de vloer tussen het werk van
Van Gils en Gageldonk staan
keurig in het gelid de beeld
houwwerken van Ludovicus van
Eijnatte. Stalen frames met
daarbovenop, precies passend,
een vierkant hardstenen beeld.
Technisch verzorgd, keurig
bewerkt, netjes, glad, maar
levenloos.
'Brandhaard' (brons) van Jack Poell
Afgezien van de binnenruimtes
van Van Gageldonk, een ten
toonstelling met te weing uit
spraak.
De Nieuwe Veste, Molenstraat 6,
Breda; tot 1 februari. Open elke
dag, behalve zondag.
Twee jaar geleden toonde de
beeldhouwer Jack Poell zijn
Lopers, gestolde bewegingen
van het voortschrijden. IJle en
transparante mensfiguren, tot
teken geworden, van een hoofd
ontdaan. Van wat Poell daarna
gedaan heeft, in het spoor bijna
van de keramische Lopers, staat
nu een keuze opgesteld in de
ruimtes van galerie De Verbeel
ding in Baarle-Nassau. Brand
haarden en Koppen heten de
opvolgers van zijn Lopers.
De Loper van circa een meter
hoog die twee jaar geleden cen
traal op de vloer stond opge
steld, was omgeven door vier
metalen staanders die als een
denkbeeldige kooi het beeld
figuurlijk op zijn plaats hielden.
Die het beeld insnoerden om
juist daardoor de betekenis te
vergroten. Want zonder beper
king geen vrijheid. Die toevoe
ging van ijzer is losgemaakt van
de Loper en is door Poell verzelf
standigd.
De kooi is een vlechtwerk
geworden, een traliepatroon, een
rooster.
Elke andere benoeming is een
keuze voor een andere weg van
interpretatie. Zelf noemt hij ze
Brandhaard, die kleine beelden
in brons. Ze leggen een sterke
nadruk op de tekening en in
wezen zijn ze dat ook. Geen
ruimtelijke beelden die dé ruim
te eromheen opslorpen, maar
wel letterlijk tekens in de lucht,
signalen bijna met een alarme
rende bedoeling.
Zijn meest recente beelden,
gemaakt na de afgelopen zomer,
zijn de Koppen, beelden van iets
grotere omvang weer, een com
binatie van keramiek en ijzeren
staken. Die staken die eerst de
loper in zijn vrijheid hinderden,
zijn nu als een takkenbos in of
op het beeld geplaatst.
Een kop? Ja, maar dan in gesti
leerde en geabstraheerde vorm,
zodanig dat het voor alles een
mooi keramisch object is in de
kleuren van de aarde. In zichzelf
gekeerd, zwijgzaam en toch vol
verhaal. Het verhaal van een
prehistorisch beeld dat aan de
taal voorafgaat.
Galerie De Verbeelding, Klok-
kenstraat 12, Baarle-Nassau; tot
11 februari. Open donderdag t/m
zondag.
De gemeente Gilze en Rijen
zorgt voor haar zonen. In het
gemeentehuis is een presentatie
ingericht van beeldende kunst
die gemaakt is door drie, in Rijen
woonachtige kunstenaars. Aan
gezien ook dat gemeentehuis in
Rijen staat is het inderdaad een
Rijense aangelegenheid en
bestaat Gilze even niet. De drie
zijn de professionals Mattie
Schilders, Simon Woudwijk en
Adriaan Seelen, van wie alleen
Seelen ook echt in Rijen geboren
is. Schilders toont er zijn ver
waaiende landschappen, acryl-
schilderijen op doek; Seelen zijn
beelden in hardsteen. Woudwijk
is van beide markten thuis: van
hem zijn er kleine, schilderachti
ge bronzen beelden en schilde
rijen op doek en papier.
Voor de gelegenheid van de
expositie hebben ze ook een
gezamenlijk kunstwerk
gemaakt, getiteld Synergie.
Synergie veronderstelt een
samengaan van elkaar vreemde
krachten die zo een nieuwe ener
gie opleveren. Maar in dit geval
blijft het bij een idee, een titel,
een woord. De drie Rijenaren
hebben zoiets als een drieluik
gemaakt maar de delen daarvan
hebben met elkaar in wezen niks
van doen. Seelen, Woudwijk en
Schilders zijn drie individuen
met verschillende stijlen, ver
schillende opvattingen en dus
verschillend werk. Meer ver
wantschap dan dat ze (toevalli
gerwijze) in Rijen wonen is er
niet. De verbinding daarvan is
dus een loos idee. Het gaat om
drie individuele kunstenaars en
zo moeten we er ook naar kijken.
De interessantste van de drie is
Adriaan Seelen. Al eerder op
deze plaats heb ik werk van hem
besproken naar aanleiding van
een tentoonstelling in Baarle-
Nassau. Zijn werk verdient die
aandacht. Zijn materiaal is
hardsteen dat een indrukwek
kende geologische ouderdom
vertegenwoordigt. Kostbaar,
ruig en ongenaakbaar. Wat See
len er ook mee besluit te doen,
dat respectabele karakter blijft
altijd zichtbaar en een vast
motief in het werk.
Aan die natuur, produkt van
oerkrachten, even grillig als oud,
dwingt de steenhouwer zijn
eigen natuur op, die van de
eigenzinnige mens. De toevallige
passant die in een millennia
oude schepping zijn eigen sporen
trekt. Seelen zaagt, hakt, boort,
schuurt, hij legt het van zichzelf
barre materiaal zijn vormwil op.
Omdat hij kunstenaar is en aan
de gegeven natuur een eigen
beeld wil onttrekken.
Het beeld zit al in de steen, het is
de gedreven beeldhouwer die het
eruit bevrijdt. Het beeld van
Seelen blijft altijd zijn herkomst
tonen. Waar soms de elegantie
de overhand heeft door het slij
pend een perfect gladde huid te
geven en een draagbare lichtheid
te suggereren, blijft het beeld
ontegenzeglijk van steen. En
daarmee handhaaft de beeld
houwer het evenwicht tussen
wat de natuur geeft en hij moei
zaam verovert.
Gemeentehuis in Rijen, geopend
tijdens kantooruren. Tot 3 febru
ari.
haar eigen plaats als zij het
waard is."
Hij komt terug op de term biecht
en legt uit dat het creatieve pro
ces lijkt op het biechtproces.
„Het is belangrijk voor een com
ponist om een zuiver geweten te
hebben. Kijk, je hebt publiek en
je hebt critici die de werken
beoordelen, maar de componist is
de strengste criticus. Als hij dat
niet is, stopt de creativiteit." Als
een van de journalisten opmerkt
dat de biecht ook iets met schuld
te maken heeft, kijkt Kantsjeli
hem even aan en vraagt: „Na
Bach nog muziek schrijven, is dat
geen schuld?"
God
Als opgemerkt wordt dat zijn
werk een religieuze inslag heeft
en hem de vraag wordt gesteld
voor welke god hij schrijft,
vraagt hij eerst of dit een cyni
sche vraag is en stelt daarna reso-
Vandaag opent de burgemeester
van Etten-Leur, M. van de Ven,
een tentoonstelling in de TB-
Galerie, Nijverheidsweg 33,
Etten-Leur. Twee kunstenaars
uit Breda, Godelieve van den
Hamsvoort-Pulskens (grafiek in
zink en plastic) en Mia Trompe
naars (ruimtelijke vormgeving,
met name in leer) laten hun werk
zien. Geopend op werkdagen van
10.00-17.00 uur. (t/m 16 febr.)
Vandaag wordt in het pand
ROSA te Breda de nationale Bes
te Foto van 1995 uitgekozen. Pro
fessionele fotografen, kunste
naars en amateurs uit heel
Nederland hebben daarvoor kun
nen inzenden. De winnende foto
kan zowel op technische als op
inhoudelijke bijzonderheid gese
lecteerd worden. ROSA is gele
gen op de hoek van de Cathari-
nastraat en de Kennedylaan in
Breda-Centrum.
De directeur van de Nederlandse
Spoorwegen, A. Aarts, opent
vanavond om 21 uur in de hal van
het NS-station in Breda een vitri
ne waarin kunst tentoongesteld
wordt. De eerste kunstenaar die
in deze Etalage exposeert is de
Bredanaar Jeroen Creton. Zijn
werk is een maand lang te zien en
dan is de vitrine voor de volgende
kunstenaar, die door Creton zal
worden aangewezen.
Een overzichtstentoonstelling
van de schilderes Martha van
Meurs (Bergen op Zoom, 1917) is
vanaf zondag 21 januari, te zien
in Het Markiezenhof in haar
geboortestad. Martha van Meurs,
gehuwd geweest met de kunst
schilder Anton van Meurs (t
1990), werkt nog altijd in de
Bergse Kerkstraat. Veel invloed
op haar werk kregen in de jaren
'60 de boeken van Tolkien. Tij
dens een recent bezoek aan Ier
land waande zij zich in het land
van Tolkien.
De resultaten zijn in haar werk te
zien. Geopend van dinsdag t/m
FOTO ARCHIEF OE STEM
luut: „Er is maar één god en voor
mij is Bach al god."
Zijn inspiratie vindt hij in alles
rondom hem en over de duur van
zijn werk wil hij niet ingaan.
„Dat hangt van de pauzes af en
hoe de tempi gekozen worden.
Langzaam, zegt u. Ach de
metronoom gaat niet verder dan
42, andersIk had het werk dat
Gidon Kremer uitvoert, geschat
op 35 minuten en het duurt bijna
50 minuten. Simi duurt zeker 25
minuten...."
Simi wordt na de Leonore ouver
ture 3 van Van Beethoven en vóór
de eerste symfonie van Brahms
gecreëerd.
Toegangskaarten voor dit concert
op 14 februari in Brussel en het
concert met het werk voor viool
van Kantsjeli op 25 januari in
Antwerpen zijn te verkrijgen via
het Koninklijk Filharmonisch
Orkest van Vlaanderen, telefoon
00-32.3.2313737.
zondag 14.00-17.00 uur. (t/m 17
mrt.)
In het Bredase stadskantoor aan
de Claudius Prinsenlaan (naast
het Chassé Theater) is in de
maand januari werk te zien van
de kunstenaar Muhammad Bugi,
Pakistaan van geboorte, woon
achtig in Breda. Bugi's werk, dat
veelal een surrealistisch karakter
heeft, is geïnspireerd op thema's
en motieven van het Kalash-volk,
een bijna uitgestorven groep
mensen die volgens de traditie
zouden afstammen van Alexan
der de Grote.
Werk uit de eigen collectie plus
werken van Catalijn van Broek
hoven, Liesbeth van Ginnekén,
Ger de Greef en Henk Watzeels is
vanaf vandaag te zien in A.r.t.
Galerie, Markt 93, Roosendaal.
De tentoonstelling draagt de
sprekende titel 'Het kleine for
maat'. De galerie is geopend van
vrijdag t/m zondag 14.00-17.00
uur. (t/m 12 feb.)
In galerie Kunst Onder de Toren
in Breda wordt op zaterdag 20
januari een tentoonstelling geo
pend met schilderijen van Tiest
Simons. Het gaat om stillevens,
landschappen, mensfiguren en
Breda-impressies. De opening
gebeurt om 15.00 uur, vocaal en
instrumentaal, o.a. door de kun
stenaar zelf. Tiest Simons is
geboren Bredanaar, maar woont
al vele jaren in Alkmaar. Geo
pend woensdag t/m vrijdag
13.00-17.00 uur. (t/m 15 febr.)
Op zaterdag 20, zondag 21 janu
ari en gedurende de week daarna
is op de zolder van het Gebouw D
van de Chassé Kazerne in Breda
een tentoonstelling te zien van
Mark Heuymans en Piet Vloe
mans. De duo-presentatie vindt
plaats ais nr. 10 in de project
reeks De Blauwdruk, georgani
seerd door DELOODS. Het werk
is te zien in het weekeinde van
13.00-17.00 uur en daarna op
afspraak, via tel. 076 514 0187.
