'Ik heb veel gevoel voor glijden'
4/Zc had de hoop al opgegeven
ruijn
kader
keil op
tuwse
iop
Achterhoeker Thedo Remmelink professionele topper op een snowboard
Wim van de Meulenhof
gelukkig
met profcontract
B8
ssingen
SPORT ZEELAND
iRI 1996
Huisson buiten
Vlissingen-goalie
L tegen de paal. Op
lerd het 0-1. Slecht
I bij Robur bij een
|elde Wilco Anic in
V Na de hervatting
(gaande wedstrijd
poral voor de thuis-
succes overigens,
n een kwartier te
ïe beslissing. Weer
l Anic die de Goese-
I nakijken gaf. Voor
In hoefde het toen
len Robur kon geen
MAANDAG 15 JANUARI 1996
Iterug in de ere-
leekeinde natio-
bse promoveerde
berste klasse in fei-
Daar.
lartij zette hij in
hel constant werkte
hr de titel toe en
pr boven de overige
uitstak, kon de titel
leg stadium begroet
pt gebeurde overi-
i minst goede par-
esde ronde maakte
Peter Volleberg de
boles in 7 beurten
toen onbereikbaar
boor de concurren-
|ncurentie restte nog
plaats, die tevens
[op promotie naar de
utinier Freek Otten-
J slag om de tweede
Ijn voordeel besliste.
li. Jean-Paul de Bruijn
T.atchpunten, algemeen
I 42,42 en hoogste serie
loles, 2. Freek Ottenhof
18-23,93-141, 3. Ferdi-
nan (Doetinchem) 8-
4. Peter Volleberg
6-22,70-137, 5. Wim
(Rotterdam) 6-20,82-
1 van der Wouw (Ber-
|t) 6-19,12-152, 7.
1 Silfhout (Dieren) 4-
8. Ronald Dercks (Ven-
■3-121.
maar eens hun stem-
fan de tien categorieën
L de Bruijn was de snelste
K kilometer, terwijl bij de
hark Verhage uit Zaam-
J; Belgische hegemonie
|k. Over belangstelling
organiserende SV Aloy
dagen want ze zagen 502
Jiers het startnummer
I. Een aantal dat vele
latoren alleen in hun dro-
inschrijvingstafel zien
UITSLAGEN
JUGD - 500 METER
i: 1. Mark Verhage (Zaa®"
[38, 2. Sam Christiaans 2.44,
a de Prez (beiden Belgie)
1. Siegrid de Vuijst (Bell
!8, 2. Kelly Ivens (Sluiskil)
Audrey van Dorsselaer
3.00.
MANNEN
1. Andre Vereijcken 4.50,
van de Hende 5.01, 3. Bart
Ven 5.02, 4. Kevin Cnudde
België) 5.05, 5. Peter van
(Sluiskil) 5.14.
1. Ivo de Bruijn (Hulst)
2. Christof Ruil 19-40'T„.
it Verleysen 20.14, 4- k
vallen België) 21.00, 5. S]aak
out (Terneuzen) 21.28.
1. Dennis Gerritsen (Hulst
2. Henk Bracke (CUnge)
3. Peter de Waal (w?,stdo
.46, 4. Lars Haers (Belgie
5. Chris Verhage (Zaamsiag;
1. Johnny Steenssens 54.42,
my de Vrieze 55.09, 3. D_
e Veire 55.55, 4. Bart
56.01, 5. Peter de Petter
6. Etienne Wesemael 5b.
ans van Mieghem 56.1
Hermans 56.13, 9- Herman
tunis 56.50, 10. Hudy
e (allen BelgieJ 57-
ivs-Vlamingen: 16.
(Sluiskil) 57.52, 17- o2
■link (Sas van Gent) 58UW
ïtonny van Acker (N
t) 59.04, 22. Harvey van
59.06, 28. Rudy Neve
t.Jansteen) 59.36, 29. M
(Axel) 1.00.41.
VROUWEN
1. Nathalie van
2. Nicole de Moor (bei
5.55, 3. Stefanie Ive
skil) 6,15. /gel-
;m: 1. Christien de Bdet
27.33, 2. Greet de Witte k
28.30, 3. Magda Duysse
tburg) 28.50. Avermaete
m: 1. Hilde vanJWenn
8, 2. Denise van HoeyW de
ten België) 36.23, 3. Audrey
y (Hulst) 37.34. (Sas
km: 1. Trees Vermeersch
Gent) 1-06.10, 2. M?»di van
t (België) 1.09-58.,3- H Tina
tortel (Axel) l-191Ti'Uan Cole
ichaert 1.12.54, 5. Lilian
den België) 1.16.19-
De naam is Thedo Rem
melink. Niet Theo, maar
Thedo. Net zo apart is
zijn beroep. De 32-jarige
Achterhoeker is een pro
fessional snowboarder.
Kun je daar van leven
dan? Thedo wel. Want hij
is een topper.
Negen maanden per jaar
bewoont hij met zijn
broer Sjoerd een apparte
ment in Kaprun. Terwijl
de ene Remmelink daar
een snowboardschool
runt, suist de ander de
hellingen af. Sinds 1988
komt hij uit in het presti
gieuze World Cup circuit.
Iedereen kent Thedo
Remmelink. In het begin
zagen ze hem als die rare
I Hollander die altijd maar
alles wilde weten van het
snowboarden. Acht jaar
later is er respect voor
zijn prestaties en geldt
hij bij het komende WK
inLienz (27-28 januari)
als een van de favorieten.
En dat is opmerkelijk
voor iemand die in de
zomer van 1988 in
Nederland de eerste
snowboards bij een tem
peratuur van dertig gra
den aan de man probeer
de te brengen.
Door Danny van den Broek
Zelhem - Eigenlijk was de
naam Remmelink nauw
verweven met de motor
sport. Vanaf hun jeugd gin
gen de drie broers (Marco,
Sjoerd en Thedo) crossend
door het leven. Inmiddels
zit alleen de jongste nog op
de motor. Marco crosst
nog steeds. Hij vond het
niet orgineel om net als zijn
oudere broers ook te gaan
snowboarden," grijnst The
do Remmelink.
ffij weet nog hoe hij z'n splinter
nieuwe crossmotor cadeau deed
een z'n talentvolle broertje. Het
wss vlak nadat hij het gevaarte
boven op zich had gekregen. Tij
dens een wedstrijd had hij als
eerste een bult genomen. Daarna
volgde de motor pas. Het zoveel
ste ongeluk in een lange rij. Dit
keer lag Thedo Remmelink een
week in het ziekenhuis. Elke dag
gaf hij bloed op, maar de dokto
ren konden niets vinden. Uitein
delijk werd hij genezen ver
klaard, maar voor de coureur uit
Zelhem was de lol er af.
„Van het ene op het andere
moment ben ik gestopt. Ik was
door het oog van de naald gekr
open. Ik vind crossen nog steeds
een hartstikke mooie sport, maar
ik was veel te vaak geblesseerd."
Snowboard
Een jaar eerder was Remmelink
voor het eerst in aanraking met
het snowboard gekomen. Het liet
hem niet meer los. „Op winter
sport in Zwitserland stond ik er
voor het eerst op. Niet lang, want
dat ging van: een-twee-drie en
knal. Het was steeds spelen met
je evenwicht. Ik ging constant
onderuit." Hij liet zich er niet
door ontmoedigen. „Dit was
nieuw. Ik wilde het per se onder
de knie krijgen."
Tijdens zijn volgende winter
sportvakantie in de Zwitserse
bergen bleven de ski's in de rek
ken staan. Elke dag stond Rem
melink op zijn snowboard. „Heb
ik op uitnodiging van een Zwitser
ook nog meegedaan aan een wed
strijdje. Bleken het de nationale
kampioenschappen te zijn. Uiter
aard eindigde ik achteraan, maar
het leverde me wel een uitnodi
ging op voor het Europees kam
pioenschap in Frankrijk. De
sport stond nog in de kinder
schoenen. Ze vonden het gewoon
mooi om zoveel mogelijk natio
naliteiten aan de start te krij
gen."
Warme herinneringen heeft hij
aan zijn eerste EK. „Ik presteerde
natuurlijk niks, maar bij aan
komst was er een compleet
appartement gereserveerd voor
'Team Holland'. Dat was ik dus.
Want verder was er niemand.
Geen verzorger, geen trainer.
Niks."
En toch wilde hij een half jaar
later professional worden.
„Typisch Thedo," zegt zijn moe
der. „Bloedfanatiek in alles wat-
ie oppakt."
Duur
Die karaktertrek bracht hem
zelfs zo ver dat hij zich bij een
snowboardmerk aanbood als ver
tegenwoordiger -in--Nederland.
„Ze verkochten hier niks, want
de sport was nog niet bekend. Ik
was er echter van overtuigd dat
het me zou lukken."
De start was op z'n zachtst
gezegd moeizaam. „Het was har
tje zomer. In mijn herinnering
lijkt het of het elke dag dertig
graden was. In sommige sportza
ken wisten ze echt niet waar ik
over sprak. 'We hebben al mono
ski's', kreeg ik dan te horen.
Kwam natuurlijk bij dat de
snowboards toen nog erg duur
waren. Duizend piek. Dat vroeg
ik toch al gauw."
Maar Remmelink zag zijn inzet
beloond. De zomerse gang met
het snowboard onder de arm
leverde hem een materiaalspon
sor op. Het geld, dat hij verdiende
in een Zwitserse sportzaak,
gebruikte hij om mee te doen aan
wedstrijden en zijn techniek bij
te schaven in snowboardcamps.
„Dan kreeg ik les van wereldtop
pers die in die camps als leraar
werkten." Dat laatste leek hem
ook wel wat. „Leraar snowboar
den. Dat zou ik ook wel willen,
dacht ik toen." En het geluk lach
te hem toe. „Een Zwitser ving dat
op en nam me onder zijn hoede.
Via hem heb ik de opleiding in
Zwitserland- kunnen doen."
Uiteraard slaagde hij. „Alles was
gaaf in die periode. The sky was
the limit. Ik ging vol gas."
Remmelink vond al snel onder
dak in een van de vele professio
nele teams in het wereldbekercir
cuit. Daar bleek dat hij de meeste
aanleg had voor de alpine onder
delen. „Dan heb je de slalom en
de Super-G. Zeg maar de reuze
slalom. Ik was in die tijd een ech
te Super-G-specialist. Niet bang
en het gevoel voor snelheid had ik
meegekregen uit mijn crossperio
de."
Het liefst suist hij echter gewoon
naar beneden. In hele diepe
sneeuw. „Dat is het mooiste. Dat
gaat zo gemakkelijk. Net een
droomwereld waarin alles van
zelf gaat. Af en toe een beetje
poedersneeuw in je gezicht en
voor de rest gewichtloos glijden."
Video
De korte slalom kon hem aanvan
kelijk niet bekoren. „Ik heb veel
gevoel voor glijden. Dat is een
aangeboren iets. Hoe meer boch
ten, des te moeilijker het voor mij
wordt. Ik trainde hard op de sla
lom, maar ik zag het in de presta
ties niet terug. En toen, twee sei
zoenen geleden, knapte er iets bij
me. Ik was het plotseling zat. Die
hele schijtslalom. Elke keer weer
die strips van de extra bescher
ming vast klitten. Zelfs daar
kreeg ik al verzuurde armen
van."
Maar op een dag gebeurde het
dan toch. Remmelink kreeg de
slag te pakken. „In één keer had
ik het goede gevoel voor de bewe
gingen. Echt, sinds vorig jaar
snap ik het helemaal. Nu sta ik
ook echt in elke parallelfinale
van de slalom."
Dat het zo lang moest duren, ligt
natuurlijk ook aan zijn verleden.
Thedo Remmelink moest het ten
slotte allemaal zelf ontdekken.
„Mijn ex-vriendin was mijn eer
ste trainer. Dan zei ik: 'Jij neemt
de tijd op en ik wil gewoon elke
run harder gaan.' Later kwam de
video erbij. Ging ik mezelf analy
seren. Natuurlijk zijn er toen
foutjes ingeslopen. Ik leerde het
niet stapje voor stapje, maar
maakte steeds sprongen. In die
periode is dat misschien niet goed
geweest, maar het was wel hef
tig."
In zijn lange carrière kwam Rem
melink uit voor verschillende
teams. Burton Team, Interna
tional Snow Team, World Pro
Team, American Cross Team.
Namen -die een buitenstaander
weinig zeggen, maar op de
besneeuwde hellingen wisten ze
dat daarin de wereldtop verza
meld was. En Remmelink hoorde
erbij.
Benauwd
En toch wilde de Nederlander
iets anders. „Je moet niet alleen
goed zijn, maar ook geld mee
brengen om in zo'n team te
komen. Nou is dat in mijn geval
geen probleem, maar de sfeer
werd me soms te benauwd. Een
trainer probeerde dat hele team
te vaak in een keurslijf te persen.
En steeds vaker kwam ik tot de
ontdekking dat zo'n man ook de
waarheid niet in pacht heeft."
Twee jaar geleden hakte hij de
knoop door. „In het World Pro
Team werkte ik veel samen met
Noël Gaddo. Ook een Nederlan
der. Hij was daar hulptrainer. Ik
wilde graag een eigen team
beginnen. Waarom niet. Ik had
het gevoel dat ik voldoende ken
nis en ervaring had opgebouwd.
Noël wilde wel mee. Samen met
Marcella Boerma, zijn vriendin,
hebben we toen het Nederlands
Snowboard Team opgezet."
Met de Olympische ringen aan de
horizon kreeg de Nederlandse
Thedo Remmelink: „Af en toe
een beetje poedersneeuw in je
gezicht en voor de rest gewicht
loos glijden.
FOTO VNU/THEO KOCK
Ski Vereniging plots warme
belangstelling voor het initiatief
van Remmelink. „Aanvankelijk
hield ik de boot af. Ik had geen
zin in controle van bovenaf. Maar
ze werkten op ons gemoed. Als
jullie het niet doen, hoe krijgen
we het in Nederland dan ooit van
de grond, zeiden ze."
De smeekbede had succes. Voor
het eerst in' de geschiedenis van
de World Cup verscheen er een
Nederlands team onder de vlag
van de Ski Vereniging op de hel
lingen. Het werd onmiddellijk
een daverend succes. Boerma
werd 'zomaar' wereldkampioen,
Remmelink scoorde met World
Cup zeges in de reuzeslalom van
San Candido en zijn thuishaven
Kaprun.
Kindje
En toch was Remmelink in de
herfst van vorig jaar bijna
gestopt met het team. „Plotseling
werd het iets van de Ski Vereni
ging. Maar het snowboardteam
was ook ëéri 'béétje mijn kindjê*.
Dat verlaat je niet zo gauw.
Daarom hebben we open kaart
gespeeld. Ik mag nu mijn gang
gaan. Ik doe wat ik denk dat het
beste voor mij is. Daarom woon
ik negen maanden van het jaar in
Kaprun. Naast Noël Gaddo heb
ik nog een Oostenrijkse privé-
trainer. Dat betaal ik allemaal
zelf. Ik had nieuwe input nodig."
„De Nederlandse Ski Vereniging
heeft echter andere belangen. Die
besteedt een groot deel van het
budget aan talentvolle jeugd. Als
ik stop, willen zij de opvolgers
klaar hebben staan. Maar dat is
niet mijn belang. Ik wil preste
ren. En het liefst zo goed moge
lijk."
Met het bereikte compromis kan
Remmelink echter leven. „Zelfs
als ik volgend seizoen besluit om
naar een ander team te gaan, zui
len ze me altijd inschrijven voor
Olympische Winterspelen. Ze
hebben zich dus keurig opge
steld."
Gelukkig maar. Want de man die
het snowboarden in Nederland
introduceerde, mag bij de eerste
Olympische deelname natuurlijk
niet ontbreken.
Door John Graat
Helmond - Stiekem deuntjes
neuriënd zette Wim van de
Meulenhof gisteren zijn voor
bereiding op het nieuwe wie-
Ierseizoen voort. Samen met
Erik Dekker en Eddy Bouw-
mans leefde hij zich uit, op
een mountainbike, in de bos
sen bij Sint-Anthonis. Ruim
drie uur lang glibberde hij
met zijn Gemertse collega's
over de soms gevaarlijk glad
de bospaadjes. „Ja, de moraal
is er weer," pufte Van de
Meulenhof voldaan na.
De 28-jarige Helmonder zit
weer lekker in zijn vel. Zat hij
een maand geleden nog als een
dood vogeltje thuis op de drie-
zits, nu blaakt Van de Meulen
hof weer van de motivatie en
ambitie. Net voor de jaarwisse
ling mocht hij immers een con
tract tekenen bij Foreldorado-
Golff, de nieuwe profploeg van
Frits Schür.
Wim van de Meulenhof wint
als amateur een etappe in de
Ruta Jacobea in Spanje.
FOTO EPA
En dus kreeg 1995 alsnog een
vrolijk uiteinde. Sportief bood
het oude jaar Wim van de Meu
lenhof weinig fraais. De droom
die begin '95 in vervuiling was
gegaan - prof worden - ont
wikkelde zich al snel tot een
nachtmerrie. Van de Meulenhof,
specialist op bergachtig terrein,
verdwijnen. Tevergeefs klopte
hij aan bij ploegen. Men was
blijkbaar vergeten dat hij in
juni, 'zomaar uit de klei
geplukt', sterk reed in de Classi-
que des Alpes en in de Dauphiné
Liberé. Op de zware cols kon hij
zich, met louter criteriums in de
benen, meten met de besten. „Ik
mocht alleen starten in geestdo
dende kermiskoersjes rondom
Vlaamse kerken en kroegen.
Eind juli leidde een conflict met
de ploegleider van Zetelhallen
tot ontslag op staande voet.
Van de Meulenhof diende een
aanklacht in, met als doel als
nog het salaris te ontvangen. De
Belgische rechtbank heeft in
deze zaak nog geen uitspraak
gedaan. Tot op de dag van van
daag wacht Van de Meulenhof
dus op vijf maanden achterstal
lig salaris.
Na het ontslag dreigde hij roem
loos weer uit het profpeloton te
liet daar toch wel wat zien. Met
een goede voorbereiding had er
dus nog veel meer ingezeten."
Niemand meldde zich echter bij
de lange Helmonder. Zijn wie-
Iertoekomst werd met de dag
somberder.
Bij het scheiden van de markt,
begin december, hing Frits
Schür aan de lijn. Die vertelde
dat er nog drie plaatsen bij
Foreldorado-Golff moesten
worden opgevuld. Of hij dus
geen ploeggenoot van Eddy
Bouwmans, John van den
Akker, Wiebren Veenstra en
Raymond Meijs wilde worden?
Van de'Meulenhof: „Ik had de
hoop eigenlijk al opgegeven. Ik
ging er vanuit dat ik zou stop
pen en was al op zoek naar een
baan. Trainen was er bij inge
schoten, omdat ik mijn hu^ aan
het verbouwen was. En dan
ineens zo'n telefoontje. Da's wel
leuk. Nou ja, leuk, ik sprong een
gat in de lucht. Het was altijd
mijn droom prof te worden, ik
heb er altijd naar geleefd. En als
we een goed programma rijden,
kan ik bewijzen dat ik een goeie
coureur ben."
De ploegleiding van Foreldora
do-Golff heeft Van de Meulen
hof wat het programma betreft
geen garanties kunnen bieden.
Als nieuwkomer zal de ploeg bij
de grote koersen om startbewij
zen moeten knokken. Gerrie van
Gerwen is inmiddels ingescha
keld om her en der te lobbyen.
„We staan ingeschreven voor
mooie ronden, ook in de bergen.
We moeten gewoon afwachten.
Het ligt zeker in de bedoeling
dat we meerdaagse wedstrijden
in het buitenland gaan rijden.
Anders haal je toch geen Eddy
Bouwmans, of Raymond Meijs,
of Lucien de Louw, of mij, alle
maal jongens die op het vlakke
land zeker niet op hun best
zijn," aldus Van de Meulenhof,
die zijn pijlen voorlopig richt op
Parijs-Nice. „Dat lijkt me echt
een mooie wedstrijd."
