4Er waren
zoveel
mooie
momenten'
DE STEM
De ene sporter kijkt graag terug op 1995, de ander verlangt naar 1996
Jacobs Breda Electronics
JBE wenst u een
gezond en een
luisterrijk 1996 toe!
B
Voor de ene sp'orter was 1995 een topjaar.
Anderen sluiten morgenavond tussen de oliebollen
en champagneflessen graag het jaarboek.
In het gloriejaar van Ajax wierpen de
Olympische Spelen van Atlanta op vele fronten
hun schaduw ver vooruit.
Een aantal topsporters, voor wie 1995 niet alleen
succes maar soms ook zorgen bracht, blikt op de
drempel van 1996 nog eens terug op de pieken en
dalen van het achter hun liggende sportjaar.
de voordeligste winkel voor geluid, licht en communicatie
(gesloten 1 t/m 10 januari)
i icsbosstraat 14 Breda/Princenhage Tel. 076-5212881
Sport
Tl
ZATERDAG 30 DECEMBER 1995 DEEL
Er mag ook niks meer tegen
woordig. Schrijft Vinnie Jones in
zijn column in de Daily Mirror dat
Ruud Gullit harder schreeuwde
dan zijn twee hangbuikzwijntjes,
toen hij hem tegen de vlakte
schopte, moet-ie meteen op het
matje komen bij de Engelse voet
balbond.
Wat een flauwekul. Ze hebben
daar bij de FA natuurlijk nog
nooit twee hangbuik
zwijntjes gezien, laat
staan horen schreeu
wen. Een collega van mij
heeft ook zo'n koppel
tje van die zwarte dik
zakken en daar pas ik
wel eens op als de
gelukkige bezitters het
kabaal een weekje
wilen ontvluchten. Big-
gen-sitten heet dat, de
een heet Binky en de
ander Grumpy. Als een
van die twee schreeuw
lelijkerds zijn klep open
trekt, en God verhoede
dat ze dat op hetzelfde
moment doen, dan sui
zen je oren de rest van
de dag.
Menselijke trekjes blij
ken ze ook te hebben.
Tot voor kort had Grum
py het rijk alleen, en was
ze meestal de rust zelve,
een bedaarde bejaarde
die deed wat pot belly
pigs de hele dag doen:
eten, kakken en snur
ken. Tot die collega vijf
entwintig jaar
getrouwd was en wij,
goede vrienden als we
zijn, de feestvarkens
Binky cadeau gaven.
Mensen blij, cadeau nog
blijer, want niet naar de slager of
kinderboerderij, maar Grumpy
helemaal niet vrolijk. Op slag
ontpopte die zich qua jaloezie als
een soort Liz Taylor in het kwad
raat en begon ze, paars van woe
de, bomen uit de grond te trek-
ken en hekwerk te vernielen als
ze Binky alleen maar hoorde of
rook.
Dat is een lelijk probleem, voor
mijn collega dan, wat ik gelukkig
niet op hoef te lossen, maar ik
wil wel even gezegd hebben dat
hangbuikzwijntjes hele menselij
ke gevoelens hebben. En dat ik
het in ieder geval niet als een
belediging op zou vatten als ik
met zo'n zwart schatteboutje
vergeleken zou worden, jaloers
of niet.
Maar ik wist natuurlijk allang dat
humor en voetbalbobo's net zo
slecht met elkaar door een deur
kunnen als Binky en Grumpy. Dat
ze er bij de FA wat dat betreft
net zo weinig gevoel voor heb
ben als de droogstoppels die het
in het Nederlandse voetbal voor
het zeggen hebben, verrast me.
De meeste Engelsen zijn immers
gezegend met een gezonde dosis
zelfspot. Het zou me dan ook
niets verbazen als Vinnie Jones
ook nog een aangetekende brief
tegemoet kan zien van de RSPA,
de meest fanatieke dierenbe
schermers ter wereld. Die schatti
ge hangbuikzwijntjes vergelijken
meteen ordinaire voetballer met
een rasta-kapsel. Hoe durft-ie!
Een ander bericht dat me de
afgelopen week in de lach deed
schieten, betrof llie Nastase. Kent
u die nog? Geen enkele tennisser
werd zo vaak geschorst als de
kleurrijke Roemeen, geen enkele
andere speler kon zo intens
onbeschoft tekeer gaan tegen
wit weggetrokken scheidsrech
ters als Nasty. John McEnroe?
Wfff, dat was een koorknaapje,
vergeleken met Nastase.
Tennissen doet-ie al lang niet
meer, en als je nog eens iets van
llie hoorde, ging het meestal om
drank en vrouwen, of vrouwen
en drank, en tussen de bedrijven
door ging er wel eens een interi
eurvan een nachtclub aan digge
len. Mooie man, ik mag hem wel.
Ik weet niet of-ie zijn leven gebe
terd heeft, maar zelf vindt-ie dat
je aan iets anders toe is. Nou geef
ik u te raden wat-ie gaat doen.
fee, hij gaat niet het klooster in
en hij wordt ook geen mentale
begeleider van talentvolle jeugd
spelers. Nastase vindt dat zijn
geboortestad te veel aan gran
deur en beschaving verloren
beeft en daarom heeft-ie zich
verkiesbaar gesteld als burge
meester van Boekarest. Hij
schijnt nog een goede kans te
maken ook. Dat zal me daar een
vrolijke boel worden. Nastase
kennende zal hij niet te beroerd
zijn om Binky en Grumpy tot
wethouders van sport en cultuur
te benoemen....
Léon Krijnen
Kluivert (de held van Wenen en Liverpool): volwassener geworden
foto anp
Door Dorien Baaijens
1995 was zonder meer het gloriejaar
van Ajax en van spits Patrick Kluivert.
Met de club uit De Meer boekte hij in de
afgelopen twaalf maanden het ene na
het andere succes. Op 19 april bereikte
Ajax de eerste mijlpaal. Via een 5-2
overwinning op Bayern Munchen,
tevens de 100e zege van de Amsterdam
mers in een EC-duel, mocht Ajax zich
voor het eerst sinds 1973 weer Europa
Cup I finalist noemen.
Op 25 mei kraaide de haan victorie voor
Ajax in het Ernst-Happel-stadion in
Wenen. En voor Patrick Kluivert. In de
Champions League-finale tegen AC
Milan stuurde trainer Louis van Gaal,
die zelf met 'een karatetrap' lof oogste,
hem het veld in als vervanger van Lit-
manen. Om 22.10 uur die avond zette de
aanvaller het feest in gang door de win
nende treffer binnen te mikken.
Kluivert noemt het nog altijd zijn
mooiste voetbalmoment. „De Europa-
Cup-finale in Wenen staat nummer een
op mijn lijstje. Het was geen mooi doel
punt. Maar die goal met mijn linker
been was wel de belangrijkste van het
jaar. Ik denk er nog vaak aan. Al ebt het
vreugdegevoel van toen langzaam
weg."
„Nummer twee staat de wereldbekerfi
nale tegen Gremio in Tokio. Ondanks
mijn gemiste strafschop. Ik begrijp nog
steeds niet waarom die bal naast ging.
De vreugde van Tokio was anders dan
die van Wenen. Veel van het feestgevoel
was weg door de lange terugreis. Pas bij
terugkomst beseften we hoe die wereld
beker in Nederland leefde", zegt de
Ajacied die het landskampioenschap op
een derde plaats koestert. „Er zijn
zoveel mooie momenten. We blijven
maar winnen. Het wordt zelfs een beet
je eentonig."
Maar 1995 bracht ook dieptepunten
voor Kluivert. Zoals de 1-0 nederlaag
tegen Wit-Rusland met het Nederlands
elftal in Minsk. „Iedereen baalde. Werd
er nog van mij een goal afgekeurd
wegens buitenspel. Nou dat was het
niet."
Op het persoonlijke vlak kreeg de Aja
cied een grotere tragedie te verwerken.
Hij raakte betrokken bij een ongeluk
waarbij een dode en een zwaargewonde
vielen. Vlak voor Kerstmis kreeg Klui
vert te horen dat justitie hem gaat ver
volgen voor dood door schuld en het
toebrengen van zwaar lichamelijk let
sel.
„Het is een hele moeilijke periode voor
mij geweest. Van binnen ben ik er door
veranderd. Ik was al een beetje volwas
sen, maar ik ben volwassener gewor
den. Ik heb ervan geleerd. Daaraan
hoeft niemand te twijfelen."
1995 was een moeilijke jaar voor Oran
je en bondscoach Guus Hiddink. 'The
road to Wembley' verliep moeizaam
voor het Nederlands elftal. De EK-
kwalificatierace overleefde Oranje
dankzij een geschenkje. Luxemburg
was zo vriendelijk om van Tsjechië te
winnen op de dag dat Nederland tegen
Wit-Rusland uitgleed in Minsk. De zij
deur ging open. Oranje deed vervolgens
zijn plicht door via zeges op Wit-Rus
land, Malta en Noorwegen een beslis
singsduel af te dwingen tegen Ierland.
Op Decision Day, 13 december in
Liverpool, maakte Oranje er een gala
show van. Patrick Kluivert scoorde
tegen Ierland zijn twee belangrijkste
treffers in Oranje-shirt. Nederland
haalde opgelucht adem. Guus Hiddink
ook. „Of ik ben straks in Nederland een
ongewenst staatsburger of ik ga lekker
met vakantie", zei Hiddink gechar
geerd vooraf aan het beslissingsduel.
Maar die woorden gaven perfect de
gevoelens van de bondscoach weer. Hoe
belangrijk het voor hem was om zijn
missie, het EK'96 halen, te doen slagen.
„Dit jaar begonnen we povertjes," blikt
Hiddink terug. „We waren zelfs even
klinisch dood totdat Luxemburg de
helpende hand toestak. Maar vanaf dat
moment gingen we op de goede weg.
Met dit team kunnen we de komende
jaren aan het werk. Eerst het EK
komende zomer. Maar ook daarna. Ik
denk al aan het WK'98 en zelfs al een
beetje aan het EK 2000 in België en
Nederland. Voor sommige jongens is
dat gezien hun leeftijd haalbaar. Het
fundament is gelegd, het gebouw kan
worden neergezet."
Het sportjaar 1995 was een bewogen
jaar voor Hiddink. Maar wat hem het
meest is bijgebleven van de afgelopen
twaalf maanden is de onmacht. „De
onmacht in de wereld. Onmacht dat het
niet mogelijk is om de mensen in de
Balkan in vrede te laten leven.
Onmacht om Afrika te helpen. Ik ben
honderd procent met mijn sport voetbal
bezig. Maar dat wil niet zeggen dat ik
niet weet wat er in de rest van de
wereld gebeurt. Ik heb geen oogkleppen
op."
1995 was een bijzonder succesvol jaar
voor TVM-wielrenner Jeroen Blijle-
vens. Liefst dertien overwinningen
boekte de 'Renner van het jaar' uit Rij
en waaronder een zege in de Ronde van
Spanje. Maar de beste herinneringen
bewaart Blijlevens aan 6 juli 1995. In
de vijfde Touretappe naar Duinkerken
velde 'Jerommeke' die dag met een
krachtsexplosie de 'Leeuwekoning
Cipollini'.
„Ik word er nog dagelijks aan herin
nert," zegt Jeroen Blijlevens die sinds
kort in België woont. „Dertien over
winningen dit jaar, maar die Tour-zege
blijft de mensen bij. Voor een renner is
dat het hoogst haalbare denk ik. Die
zege blijft altijd staan. Ook na je carriè
re. Al mijn overwinningen zijn me even
dierbaar hoor. Die in de Ronde van
Spanje was ook mooi. Winnen is win
nen."
Succes is echter betrekkelijk heeft Blij
levens ook dit jaar ervaren. Op 18 juli
in de koninginnerit van de Tour naar
Cauterets kwam de Italiaanse renner
Fabio Casartelli ten val en overleed
voor het oog van de hele wereld. Blijle
vens was toen al naar huis.
„Ik zag het op tv gebeuren. Eerst dacht
ik dat het wel mee zou vallen. Er lag
een hoop bloed, maar ik heb ze weieens
erger zien vallen. Later hoor je dat die
jongen is overleden. Ik kende Casartelli
niet persoonlijk, maar je fietste al wel
een heel jaar met hem samen. Je gaat
erover nadenken want zoiets kan ieder
een gebeuren. Krijg je discussies over
het dragen van helmen. Hij was keihard
met zijn gezicht op een betonnen paal
tje terecht gekomen. Een helm had ook
dan niets uitgemaakt. Wielrennen is
niet gevaarlijk. Bouwvakkers en weg
werkers lopen dagelijks meer gevaar."
De Tour ging verder vanwege de com
merciële belangen. Onbegrijpelijk vol
gens velen. Blijlevens denkt er anders
over. „Niet alles is met geld te koop dat
weet ik. Maar was het eerlijk geweest
om tegen Virenque te zeggen dat Casar
telli was overleden, tien kilometer voor
de eindstreep? Die jongen had de hele
dag voorop gereden en was waarschijn
lijk dichtgeklapt. Een ander had
gewonnen, terwijl hij het verdiende. Ik
denk dat Casartelli zelf ook had gezegd
doorrijden. Ik zou dat willen als mij
zoiets zou overkomen. Doe dan maar
iets achteraf. Ik denk dat elke renner
dat wil. Het peloton hééft het een dag
later met een rouwetappe goed
gemaakt. Het was een mooi eerbetoon."
1995 was een afwisselend jaar voor
Nederlands beste tennisser Richard
Krajicek. De 24-jarige import-Mone-
gask won dit voorjaar het ABN/Amro
tennistoernooi en Stuttgart-indoor,
maar zette daarna die zegereeks niet
voort. Vooral ook door een slepende
armblessure. In de grand slams kwam
hij niet verder dan de eerste (Wimble
don), tweede (Roland Garros en Austr
alian Open) en derde (US open) ronde.
Pas sinds het toernooi van New Haven
waarin Krajicek dit najaar de finale
haalde, is hij zijn 'dip' weer een beetje
te boven. Het tennisboekjaar sloot
'Kraai' af met een elfde plaats op de
wereldranglijst.
„De toernooien in Rotterdam en Stutt
gart vond ik de twee leukste tenniswe-
ken dit jaar. Winnen in Rotterdam was
voor mij het mooiste moment. Ik ging er
als jongetje van zes jaar al kijken en
droomde toen al van een zege. Stuttgart
was ook leuk omdat ik toen weer even
terug kwam in de top-tien. Maar Rot
terdam is voor mij toch specialer."
Voor 1996 heeft Krajicek maar een
wens. „Fysiek heel blijven. Mijn arm
blessure is genezen. Voor je het weet
beland ik weer in de top-tien. En als ik
een beetje heel blijf, dan is zelf de top
vijf ook nog mogelijk"zegt de Krajicek
die in 1995 bijna een miljoen dollar bij
elkaar mepte.
Ook wil hij minder gefixeerd zijn op het
goed presteren in de grand slams. „Mijn
blessuregevoeligheid dwingt me tot een
andere koers. Als ik me goed voel, waar
en wanneer ter wereld dan ook, zal ik
moeten toeslaan. Ik staar me niet meer
blind op een grand slam. Al geloof ik er
zelf nog steeds in dat ik zo'n belangrijk
toernooi kan winnen," zegt Krajicek
die in tegenstelling tot vele andere
sporters geen moment denkt aan de
Olympische Spelen van Atlanta.
„Heb ik me daarvoor gekwalificeerd?,"
vraagt hij haast ongelovig. „Toen ik
klein was, was tennis geen Olympische
sport. Meedoen in Atlanta is leuk. Maar
een Olympische medaille is nooit mijn
droom geweest. Het heeft voor mij min
der waarde dan een grand slam-zege."
1995 werd voor dressuuramazone Anky
van Grunsven uit Gemert een bijzonder
jaar. Op 22 april won zij samen met
haar viervoeter Cameleon Bonfire in
Burbank de wereldbeker dressuur. De
in Erp geboren en getogen amazone die
dinsdag 28 wordt, maakte door haar
knappe resultaten de Duitse dressuur
ruiters, haar grootste concurrenten str
aks op de Spelen in Atlanta, knap
zenuwachtig.
„De wereldbekerfinale in Hollywood
was zonder meer mijn mooiste zege",
kijkt Anky van Grunsven terug. „Het
was mooi omdat het in Amerika was.
Dat maak je als dressuurruiter zelden
mee. Gaf een aparte sfeer. Maar daar
naast reed ik met Bonfire de beste kür
uit mijn leven. Het was perfect. En dat
gebeurt in belangrijke wedstrijden zel
den. Meestal maakt iedereen dan wel
een foutje vanwege de zenuwen."
Begin september tijdens de Europese
kampioenschappen in Luxemburg ver-
Blijlevens (sprintzege in Touretappe): winnen is winnen.
foto de stem/johan van gurp
Monique van der Lee (met goud van het WK): vakantie of Atlanta foto anp
overde Van Grunsven met Bonfire twee
zilveren medailles, eentje individueel
en eentje met het Nederlands team. Een
kleine teleurstelling toen. „Maar ach
teraf ben ik er best tevreden mee. Het
had mooier kunnen zijn dat wel. Waar
ik verdrietiger en bozer om ben
geweest, zijn de lasterpraatjes die later
in Duitse paardesportbladen stonden
over Bonfire. Men vroeg zich af hoe het
mogelijk was dat het paard op zo'n
hoog niveau uit kon komen. Want er
deugde niets aan. Ik ben er ziek ..van
geweest. Als je verliest, maar je weet
waar het aan ligt dan is dat makkelij
ker te verkroppen dan zoiets," zegt de
wereldkampioene die op de drempel
van een nieuw jaar nooit goede voorne
mens maakt.
„Ben ik niet het type voor. Aan het
begin van een nieuw sportjaar weet ik
of het goed of slecht zal worden. Dat
heb ik mijn hele leven al. Door dingen
die gebeuren. In 1993 ging alles mis,
mijn paarden waren ziek en ik snakte
echt naar het nieuwe jaar. Nu gaat het
al twee jaar goed. Ik vind dat best wei
eens eng. 1996 is het jaar van Atlanta.
Mijn doel. Ik vind 1996 een mooi jaar
tal. Eigenlijk moet het dus allemaal
goed gaan."
1995 bracht de zesvoudig Nederlands
kampioene Monique van der Lee in de
eerste dagen van oktober een wereldti
tel. In Tokio toonde de Tilburgse zich
de beste judoka in de open klasse. Een
bekroning op een zeer afwisselend
sportjaar want de judoprestaties van
Monique van der Lee gingen op en af
door een armblessure, een verwaarloos
de ziekte van Pfeiffer en studiebeslom
meringen aan de KUB.
„Wereldkampioen worden, daar doe je
het toch allemaal voor. Het was hart
stikke gaaf. Ik heb nog nooit zo goed
gejudood als daar. Het was alsof ik
vleugeltjes had," zegt de 21-jarige
judoka.
Een Olympisch ticket leverde haar
wereldtitel Van der Lee niet op. Per
gewichtsklasse mag in Atlanta per land
maar een judoka meedoen. De Spelen
kennen geen open klasse. En in de klas
se boven de 72 is Van der Lee's grootste
concurrente Angelique Seriese wereld
kampioene. Mits ze geen blessure
krijgt, gaat zij naar de Spelen. Ook
omdat ze in de onderlinge Olympische
kwalificatiecompetitie met Van der Lee
ver in punten voorstaat.
„Ik vond het wel jammer dat dit meteen
na mijn wereldtitel zo benadrukt werd.
Voor mij is een wereldtitel niets minder
dan een Olympische titel. Want je treft
dezelfde tegenstanders. Het gevoel ech
ter dat je straks thuisblijft, wordt wel
sterker. Mijn motivatie is ook een beet
je weg. Waar train ik voor? Als je vijftig
procent kans hebt op iets, ga je ervoor.
Maar die heb ik niet eens."
Het dieptepunt in dit sportjaar noemt
Van der Lee haar prestaties op de EK in
Birmingham. „Ik deed mee in de sterk
bezette klasse boven 72 kilo en werd
derde.
Maar Angelique werd Epropees kam
pioene in de finale van de open klasse
tegen een meisje dat er in de eerste ron
de uitlag in de klasse boven 72. Ik heb
daar een flinke achterstand opgelopen
in punten. Van die puntenregeling met
de judobond en Angelique heb ik geen
spijt hoor. Het pakt alleen voor mij nu
slecht uit. We hielden met vanalles
rekening. Alleen niet met het feit dat
we allebei wereldkampioen zouden
worden", bekent Van der Lee die zich
in 1996 vooral wil gaan storten op haar
studie economie. „En op het EK. En
daarna zie ik wel wat het wordt.
Vakantie of Atlanta. Je weet maar
nooit."
1995 bezorgde volleyballer Bas van de
Goor zijn internationale doorbraak.
Met zijn club Daytona Las Modena
werd de volleyballer uit Oss het afgelo
pen jaar Italiaans landskampioen. En
vergaarde hij daarnaast nog drie
hoofdprijzen: de Italiaanse beker, de
Europa Cup 13 en de Europese Super
Cup.
Binnen de nationale selectie van bonds
coach Joop Alberda ontpopte Van de
Goor zich als een betrouwbare steunpi
laar. In de World League werd hij met
Oranje tweede. Net als op de EK in
Griekenland. Bovendien werd hij uit
geroepen tot beste aanvaller in de strijd
om de World Cup die Nederland in
Japan een tweede plaats en een Olym
pisch ticket opleverde. „1995 kan dus
voor mij eigenlijk niet stuk," zegt Van
de Goor vanuit zijn ziekbed. Vlak voor
de jaarwisseling werd de 2.09 lange
international door geelzucht geveld.
Zijn mooiste triomf noemt Van de Goor
de scudetto, het Italiaanse landskam
pioenschap. „Dat feest, die ontlading
na die wedstrijden tegen Treviso ver
geet ik niet gauw. De duels waren abso
lute top. Als je dat hebt meegemaakt,
vind je aan normale wedstrijden niets
meer aan. Dat was uniek. Niet alleen
qua beleving, maar ook qua niveau."
Toch kan Van de Goor nog twee diepte
punten opnoemen. „Door mijn geel
zucht loop ik nu de Italiaanse bekerfi
nale mis. En daar baal ik behoorlijk
van. Daarnaast heb ik een periode
gehad dat ik Nederland ontzettend
miste. Als ik alleen thuiskwam, dacht
ik zat ik nu maar even in Nederland.
Dan kon ik gewoon bij iemand langs
gaan om koffie te drinken", bekent Van
de Goor die sinds maart niet meer met
Modena verloor. „Daarom vind ik het
ook knap wat Ajax presteert. Het lijkt
zo makkelijk en logisch winnen, maar
als sporter weet ik dat het allemaal echt
niet vanzelf komt."
1995 was voor hockeykeepster Jac
queline Toxopeus zonder meer een
bewogen sportjaar. „Iedereen is ver
vangbaar, behalve Toxopeus", riep
bondscoach Tom van 't Hek op 25 juni
nadat de doelvrouwe van Den Bosch in
de EK-finale twee strafballen gestopt
had tegen Spanje. Nederland werd
daardoor in eigen land Europees kam
pioen. Precies vijf maanden later
maakte 'Tox' ook de .keerzijde mee. Tij
dens het Olympisch kwalificatietoer
nooi in Zuid-Afrika werd zij na twee
magere duels van de Oranje-vrouwen
gepasseerd door Van 't Hek. Met de
hakken over de sloot werd Nederland
vijfde en kwalificeerde zich nog net
voor Atlanta.
Voor Jacqueline Toxopeus zijn de EK-
finale en de play-offs met Den Bosch
haar mooiste sportmomenten van 1995.
„De play-offs halen was ons doel. En
een Europese titel had ik nog niet. Aan
de straf ballenserie denk ik nog weieens
terug. Aan het gevoel toen. Ik was heel
gespannen, terwijl iedereen denkt Tox
houdt ze wel. Als je dan toch de ballen
pakt. Dat geeft zo'n kick."
„Buiten het hockey is de voetbalinter
land Nederland - Ierland mé bijgeble
ven. Vooral het afscheid op het veld van
de Ierse bondscoach Jack Charlton. Ik
kreeg er kippevel van. Hoe ze die man
toejuichten en een staande ovatie
gaven. Nederlanders zijn wat dat
betreft maar een onsportief publiek.
Als Hiddink had verloren, had hij een
fluitconcert gekregen. Maar die Ieren
niet. Een onwijs mooi moment."
