DE STEM
'Bombastisch vind ik positief'
Plan voor
Arme
Chassé Theater last
reeks voorstellingen
Amerikaanse show af
In Breda wonende gitarist Arjen Lucassen schreef roek-opera 'Ayreon'
Wat nou, Beatlesrage?
OPTIE*
Rapport: 'Po
DJ Krush
Coolio
Greatest hits
„Ik denk dat we in de westerse samenle
ving bezig zjjn met een herbezinning op
het waarom van het bestaan"
Gerrit Braks, voorzitter KRO
;|p¥ii:k
WOENSDAG 22 NOVEMBER 1995 DEEL D
NNMNNNHMPNNNNMNRwMKMNMRNHNMHNI
WÊÊÊÊÊlÊÊKÊÊÊmÊlÊÊmlÊtBm
Door Marjolein Rotsteeg
Roek-opera's waren een typisch jaren-zeventigverschijn-
sel. Denk maar aan 'Tommy' van The Who ('70), 'The
Wall' van Pink Floyd ('79) en Jeff Waynes 'War of the
Worlds' ('78). De in Breda wonende ex-Vengeance gitarist
Arjen Lucassen brengt daar verandering in.
Met 'Ayreon - The Final Experi
ment' tilt hij de symfonische
rock-opera de jaren negentig in.
„Het is bombastisch, gruwelijk
overdone en ouderwets," beaamt
Arjen die, om geld voor 'Ayreon'
vrij te maken, van Den Haag
naar Breda verhuisde. „Andere
mensen bedoelen dat vaak nega
tief, maar ik vind het juist posi
tief. Het enige wat mij interes
seert is of mensen het goed vin
den. Twintig jaar te laat met een
rock-opera? Nee, want toen
waren er een heleboel. Je viel
niet op. Waarom zou ik nu dan
Nirvana nummer 368 worden?"
Nu is 'Ayreon' gewoon een goede
plaat met een aardig verhaal dat
zich afspeelt in heden, verleden
en toekomst. Qua muziek worden
alle registers opengetrokken. De
zangers, onder wie Barry Hay
(Golden Earring), Lenny Wolf
(Kingdom Come), Leon Goewie,
Ian Parry (beiden ex-Vengeancej
en Edward Reekers (ex-Kayak)
leveren allemaal topprestaties.
De eerste ideeën kreeg Arjen in
de eindfase van de
Waalwijks/Haagse hardrockfor-
matie Vengeance. Door het solo
project 'Anthony' gingen de
plannen nog even de ijskast in.
„Daarna ben ik de muziek gaan
schrijven. Qua tekst had ik nog
helemaal geen idee. Ik wist nog
niet wat het precies zou gaan
worden, maar ik wilde wel een
concept met een verhaallijn."
Het verhaal begint in 2084. De
aarde is zo vervuild dat ze eigen
lijk geen toekomst meer heeft.
Als laatste experiment wordt
besloten beelden terug te sturen
in de tijd, naar de Middeleeuwen.
De voorspellingen van Ayreon,
de blinde minstreel aan het hof
van Koning Arthur, worden pas
in de 21e eeuw begrepen. Het
eind blijft open.
Sprookje
„Ik wilde een sprookje maken.
Iets wat de fantasie van mensen
laat werken. De boodschap is
erin gekropen. Het is keiharde
realiteit dat het slecht gaat, maar
ik ben beslist geen nieuwe goe
roe."
Hoe is hij bij Koning Arthur en
de zijnen uitgekomen?
„Als ik mensen vroeg wat voor
gevoel ze bij de muziek kregen,
antwoordden ze vaak: De Mid
deleeuwen. En dan denk ik auto
matisch aan Koning Arthur."
Arjen deed grondige research en
bracht zelfs tien dagen in Enge
land door, op zoek naar sporen
van de legendarische koning.
„Ik heb in Zuid-Engeland een
hele middag gezocht naar het
meertje waaruit zijn zwaard
Excalibur zou zijn verrezen,
Dozmary Pool. Het was super-
zoeken, want het is daar hele
maal niet toeristisch en er zijn
heel veel meren en moerassen."
Het woord rock-opera nam Arjen
(35) nog niet in de mond.
„Dat had ik niet aangedurfd; het
is te groot en - vooral - te duur.
Als ik met het plan voor deze cd
naar een platenmaatschappij
was gegaan, hadden ze me uitge
lachen."
Eigen rekening
Dus ging Arjen voor eigen reke
ning en risico aan de slag in de
Waalwijkse studio van voormali
ge Vengeance-genoot Oscar Hol
leman.
Met een demo-bandje van zijn
pièce de résistence ging hij de
managers van de grote Hilver-
sumse platenfirma's langs. Een
tje 'hoorde' het niet. Enkele
anderen vonden het zelf te gek,
maar hun 'promotie - apparaat
was er niet geschikt voor.' Dus
was Arjen met zijn magnum opus
terug bij af.
Via het blad Aardschok kreeg hij
een interessant voorstel van JVC
in Japan. Toen belde ene Hans
van Vuren van het label Double
Dutch hem.
„Nooit van gehoord. En hij was
me brutaal! Maar hij hield aan
en deed een voorstel waardoor ik
meteen ruim uit de kosten was.
Later verhoogde hij dat zelfs
nog. Eigenlijk zou ik in Duits
land gaan tekenen, maar ik
moest die jongen wel serieus
gaan nemen. Hij gelooft er hele
maal in en zet alles op alles."
De eerste verkoopsignalen zijn
veelbelovend.
Arjen stelde hoge kwaliteitseisen
aan zichzelf en de gastmuzikan
ten. „Oscar en ik hebben van te
voren gezegd dat het niet uit
maakte hoe groot iemand was,
het moest goed zijn. Zo zijn er
mensen afgevallen van wie ik een
hoge dunk heb. Wie? Dat zeg ik
niet."
'Arjen Lucassen: „Ik moest het gewoon afmaken. Voortijdig stoppen? Dan was ik liever van het dak
gesprongen. Ik heb mijn gelijk gekregen, want ik heb 'Ayreon' vet verkocht."
FOTO DE STEM JOH AN VAN GURP
De lijst gastvocalisten lijkt onbe- „Edward Reekers begon met beluistering van de cassette een
taalbaar, maar viel in de praktijk vijftienhonderd gulden per num- nul af. Van 'Sail Away to Avalon'
reuze mee. mer te vragen, maar deed er na door Barry Hay kreeg ik echt
kippevel, zo mooi. Ik trok de
groene lappen alvast te voor
schijn om af te rekenen. Hij zei:
'Waalwijk-Den Haag, 200 kilo
meter, dat is vijf tientjes benzi-
negeld'."
Van alle zangers die op zijn ver
langlijstje stonden, is er maar
één niet gelukt. „Frank Boeijen.
Ik vind dat hij een goede en war
me stem heeft. Via via had ik
gehoord dat zijn Engelstalige
nummers ook goed klonken.
'Magic Ride' was voor hem
geschreven, maar ik kwam niet
verder dan zijn manager. Ik had
het bandje opgestuurd. Bij ieder
telefoontje kreeg ik te horen dat
hij het nog niet had beluisterd.
Uiteindelijk kreeg ik het terug
met de mededeling dat Frank
geen tijd had. Uiteindelijk heb ik
'Magic Ride' zelf opgenomen."
De partij van Lenny Wolf leverde
Arjen de aanbieding om gitarist
bij de Duitse rockband Kingdom
Come te worden.
„Lenny maakt alles waar wat
over hem wordt gezegd; hij is
gewoon een bad reputation. Op
de plaat wilde ik wel meedoen,
maar na een week studio heb ik
gezegd dat het niks voor mij was.
We zijn nog steeds de beste
vrienden; hij belt me geregeld
op."
Kostbaar
Al met al was 'Ayreon' toch een
kostbaar project.
Arjen woonde nog altijd in Den
Haag, in een huis van zijn vader.
„Mijn vader kon het huis verko
pen en ik kon het geld krijgen,
niet lenen. Dat geld heb ik in dit
project gestoken. Dat is niet de
reden waarom ik bij mijn vriend
in in Breda ben gaan wonen. Dat
zou een foute basis zijn. Ik geloof
dat het een eeuwigdurende rela
tie is. Uiteindelijk paste alles wel
perfect in elkaar."
Toch een groot risico. Een huis is
zekerheid, een muziekproject
blijkt maar al te vaak een
bodemloze put.
„Ik moest het gewoon afmaken.
Voortijdig stoppen? Dan was ik
liever van het dak gesprongen. Ik
heb mijn gelijk gekregen, want ik
heb 'Ayreon' vet verkocht."
Wat nog rest is een live-uitvoe
ring, compleet met computerge
stuurde beelden.
„Naar de organisatie ervan kijk
ik niet echt uit. Bovendien kun je
dat pas doen als het een succes is.
Dan weet je dat er geld voor
komt en dat er genoeg belang
stelling bij het publiek is. Ik zou
er het liefst een fantastische film
bij zien met cd-rom of cd-i. Het
boek wordt al wel geschreven."
BEGIN DIT jaar, toen de term triphop
nog niet zo bekend was, kwam het Mo
Wax-label met enkele cd's vol 'experi
mental hiphop-jams'. Vooral de Japan
ner DJ Krush viel op met de cd Turnta-
blized waarop instrumentale avantgar-
distische techno-hiphop de boventoon
voerde. Krush is produktief want nog
voor het jaar voorbij is, is opvolger Mei-
so al verschenem.
Op Meiso komt Krush met een ietwat
conventioneler geluid, wat er vooral
mee te maken heeft dat hij op diverse
nummers bij wordt gestaan door rap
pers van vlees en bloed. En die rappers
zijn niet de minste: Guru, Big Shug, The
Roots en C.L. Smooth. Met name op de
(schitterende) rapnummers doet Meiso
eerder aan de ruige New Yorkse hiphop
denken dan aan de Engels triphop
variant.
Maar ook op de instrumentale nummers
staat Krush zijn mannetje. Door de
afwezigheid van rappers valt pas op
welk een geluidskunstenaar de Japan
ner is. De prachtige volvette beats zijn
op zich al een genot op naar de luisteren
maar Krush weeft daar ook nog eens
jazzy hi-hats, scractches, indringende
baslijnen, een kirrende baby en andere
vreemde geluidseffecten doorheen.
Prachtig is het nummer Duality waarin
Krush samen met DJ Shadow in een
gevecht tussen vlotte scratches en knet
terende drumbeats belandt.
Krush heeft dus geen verbale inbreng
nodig om een prachig hiphop-album te
maken, maar laten we hopen dat-ie in
toekomst vaker rappers bijstaat, want
hij toont op Meiso aan ook op dat
gebied een knoppen-topper te zijn. (Mo
Wax/Pias)
paul verlinden
RAPPER COOLIO die in de VS met zijn
vorige cd een platina-status haalde,
heeft het inmiddels ook in Nederland
gemaakt. Zijn single Gangsta's Paradi
se staat al weer enkele weken bovenaan
in de Mega Top 50 aan en ik moet zeg
gen, er hebben vervelender nummers de
hitlijsten aangevoerd, al leunt Coolio in
het nummer wel erg zwaar op Stevie
Wonders Pastime Paradise.
De single is van de gelijknamige cd
Gangsta's Paradise getrokken. Coolio
kent zijn klassieken want niet alleen
Stevie Wonder wordt gesampled. Zo
komen we een hiphop-versie van Too
Hot van Kool The Gang tegen, waar
op Coolio zelfs wordt bijgestaan door
enkele Gang-leden. Aardig zijn ook de
'update' van Cruisin' van Smokey
Robinson (duet met Shauny D.) en A
Thing Goin' On, beter bekend als Me
and Mrs. Jones van Billy Paul. Minder
opvallend zijn verder de samples van
onder anderen The Isley Brothers en
Herbie Hancock.
Al die sample-rijke nummers wisselt
Coolio af met swingende (soms p-funk
achtige) hiphop. Hier en daar door
breekt hij het commerciële geluid zoals
in het door een hoekig ritme voortge
stuwde Kinda High, Kinda Drunk.
Revolutionair is het allemaal niet wat
Coolio laat horen. Maar Gangsta's
Paradise is wel beduidend sterker dan
zijn voorganger, waarmee Coolio
bewijst dat commercie en kwaliteit best
door een deur kunnen. (Tommy
Boy/Pias)
pv
Al JAREN is er geen beter moment om
een Greatest hits-plaat uit te brengen
dan met de feestdagen voor de deur. Het
publiek is dan immers kooplustiger dan
op andere momenten van het jaar en als
een beetje succesvolle act met een ver
zamelaar aan de contractuele verplich
tingen voldoet, dan blijken dergelijke
platen zelfs de verkoopcijfers van regu
liere albums te overtreffen.
Ook dit jaar wemelt het van de Greatest
hits-platen. Een kleine.greep:
Van Johnny Cash verscheen de verza
melaar The man in black. Dat is een
misleidende titel, omdat er twee jaar
geleden een door de rockpers bejubeld
album onder diezelfde naam verscheen.
Deze verzamelaar bevat geen opnamen
van die plaat, wel 24 succesnummers
die tussen 1967 en 1983 verschenen.
Ring of fire, Folsom Prison blues, San
Quentin, A boy named Sue, de Kollum-
mer-hit A thing called love, het staat er
allemaal op. (Columbia, Sony)
Living Colour bestaat sinds januari van
dit jaar niet meer en dat is jammer,
want een paar jaar en drie cd's lang liet
de groep horen tot de beste hedendaag
se Amerikaanse bands te behoren. De
cd Pride herbergt naast een bloemle
zing uit die drie cd's ook vier onuitge
brachte nummers.
Die stukken werden in september '94 in
een Londense studio opgenomen en ze
laten horen dat Living Colour aan zijn
eigen succes ten onder is gegaan. De
nummers - Release the pressure, Sacred
ground, Visions en These are happy
times - hebben wel de sound, maar niet
de intensiteit van vroeger werk. Slecht
zijn ze evenwel niet en voor de liefheb
ber rechtvaardigen ze, samen met de
schitterende singleversie van Love rears
its ugly head, zeker de aanschaf van
deze Pride. Laten we hopen dat voor
malig voorman Vernon Reid er weer in
slaagt om wezenlijker muziek te creë
ren. (Epic, Sony)
Eagles-voorman Don Henley maakte in
het tijdperk na de Eagles drie lang
speelplaten: I can't stand, still, Building
the perfect beast en The end of innocen
ce. In Amerika leverden die platen stuk
voor stuk een paar hits op. Buiten de VS
is het alleen Boys of summer dat mede
door een knappe video hoog in de hit
lijsten komt.
Onder de titel Actual miles, Henley's
greatest hits is er niettemin een verza-
Don Henley: aardige selectie.
FOTO GEFFEN
meiaar verschenen. Veel kun je op die
plaat niet tegen hebben, want het is een
aardige selectie uit zijn drie solo-platen
en bovendien staan er drie nieuwe stuk
ken op.
Als solo-artiest heeft Don Henley nog
het meest van de Eagles in zijn muziek
bewaard. Waar Glenn Frey op zijn pla
ten uitweek naar in meerdere opzichten
simpele rock, daar bleef Henley bezig
met het maken van soms wat pretenti
euze, maar in ieder geval gepassioneer
de muziek.
Het titelnummer van The end of inno
cence was wat dat betreft het hoogte
punt.
Van de drie nieuwe nummers op de
plaat is The garden of Allah het opval
lendste. Het is een soort vervolg op
Hotel California. Stond Hotel Califor
nia voor de toenemende verloedering en
decadentie aan de toenmalige Ameri
kaanse westkust, The garden of Allah
(vernoemd naar een nu verdwenen
hotel-complex waar vooroorlogse film
sterren alles deden wat god verboden
had) laat de overwinning van het kwaad
zien.
In het liedje duikt de duivel op die tot
zijn spijt moet constateren dat de
samenleving ter plekke hem ruim
schoots overtreft in slechtheid.
You don't know me at all is een typisch,
niet al te bijzonder Henley-nummer.
Hetzelfde geldt voor een nummer dat
waarschijnlijk Everybody knows heet,
maar dat alleen met een sticker op het
cd-doosje als A special bonus track
staat aangeduid. (Geffen, MCA)
De leukste verzamelaar van het stel is
What Goes up! The best of Blood, Sweat
Tears.
Het is geen plaat die in de feestdagen-
gekte hoge ogen zal gooien, maar in de
twee cd's en 32 songs die dit album
bevat, wordt wel een prima beeld
geschetst van de opkomst, glorietijd en
ondergang van een voor de rockmuziek
belangrijke groep.
Nog ver voor Chicago Transit Authority
bracht Blood, Sweat Tears blazers in
de rockmuziek. Een van de stuwende
krachten was toetsenist Al Kooper die
echter al na de eerste, baanbrekende
elpee Child is father to the man de band
verliet. Het grote succes kwam pas
nadien. Op zijn best was dat muziek op
basis van schitterende rhythm blues
gelardeerd met vleugjes big band jazz
met naast die blazers zanger David
Clayton-Thomas in de hoofdrol. Num
mers als You've made me so very happy,
Smilin' phases, Spinning wheel, Hi-de-
ho en Lucretia Mac Evil werden op die
manier tot onvergetelijke klassiekers.
Na het vertrek van Clayton-Thomas,
met ene Jerry Fisher als zanger, liet
Blood, Sweat Tears zich van zijn ver
velendste kant horen met pompeuze,
nietszeggende haast Ekseption-achtige
muziek. De terugkeer van Clayton-Tho
mas op het album New city kon die
neergang niet meer stoppen. Het vuur
was weg en de groep was een karika
tuur van zichzelf geworden.
What goes up! brengt de rise and fall
van Blood, Sweat Tears prachtig in
kaart, enerzijds door de muziek, ander
zijds door de liner notes die een goedge-
documenteerd overzicht geven van de
carrière van deze legendarische groep.
(Columbia, Sony)
wim van leest
Door Leo Nierse
„DE muziek van The Beatles
heb ik niet van huis uit meege
kregen. Mijn ouders hoorden
liever De Vogeltjesdans." De
Belgische bezoeker van een
Bredase platenwinkel probeert
uit te leggen waarom hij - ver
na het uiteen vallen van de Fab
Four in april 1970 - zijn gemis
te Beatle Mania moest zien in
te halen. Zijn leeftijd heeft hij
ook al niet mee. Is van 1962,
vertelt hij. Het jaar dat The
Beatles met Love Me Do hun
plaatdebuut maakten. „Toen ik
ging luisteren, was het alle
maal al voorbij." Een Beatlesf-
reak-met-terugwerkende-
kracht.
Al die 'handicaps' hebben hem
er toch niet van weerhouden
het Belgische grensdorp Meerle
te verlaten om, gearmd met zijn
wederhelft, in de grote stad het
'nieuwe' Beatles-album Antho
logy I aan te schaffen. En hij
heeft geluk. Om 15.00 uur
klemt hij het amper beluisterde
laatste exemplaar uit de win
kelvoorraad in zijn handen. De
Bredase filiaalzaak had er
veertig gekregen voor de eerste
verkoopdag - de laatste drie
uur moest het personeel 'nee'
verkopen.
Aha, een rage dus, zoals de
mediacampagne van platen
maatschappij EMI ons wil doen
geloven? Nou nee. Weliswaar
pochte EMI gistermiddag reeds
dat de nieuwe dubbel-cd 'al
bijna goud' was, omdat de
vaderlandse detailhandel
47.000 exemplaren had inge
kocht. Maar die plaatjes zullen
eerst nog wel even over de
toonbanken moeten. En zover
is het nog niet.
Alle geraadpleegde platenza
ken gaven gisteren weliswaar
een verkoopcijfer van zo'n
veertig exemplaren op, maar de
meeste winkeliers bleven nuch
ter genoeg om te beseffen dat
de hype snel voorbij zal zijn.
„Over enkele weken stopt dat
hele mediacircus en dan zak
ken de verkopen even hard
weer in." 's Mans nuchterheid
zal wel mede ingegeven zijn
door de aanwezigheid van nog
wat dubbel-cd'tjes The Beatles
- Live at the Beeb in zijn pla-
tenbakken.
Vorig jaar immers flikte EMI
zo'n zelfde media-kunstje met
de radio-opnamen die het
kwartet indertijd voor de BBC
maakte. Het album wordt
inmiddels voor de helft van
prijs aangeboden.
De eerste tientallen kopers, die
zich gisteren al in de eerste
ochtenduren aandienden, gun
den zich kennelijk geen tijd
voor zo n ontnuchterende
prijsvergelijking. De gemiddel
de Anthology I-koper bleek een
mannelijke veertiger die op
weg naar zijn werk snel 'de
nieuwe Beatles' scoorde. En de
enkele vrouwelijke koper bleek
steevast het verlanglijstje van
manlief voor de feestdagen ten
uitvoer te leggen.
Wat ook opviel was dat the
Beatles, een kwart eeuw na hun
verscheiden, nog immer een A-
merk zijn: de naam verkoopt
het produkt. De plaatjes gingen
onbeluisterd mee. „Da's het
voordeel van deze albums,"
glunderde een andere verkoper
met onbedoelde zelfverlooche
ning: „ze verkopen zichzelf."
Wat bij menigeen toch wel
weer teleurstellend zou kunnen
uitpakken. Want Anthology I
is, zoals weer een andere pla
tenboer vaststelde, 'natuurlijk
geen plaat voor het grote
publiek'. De eerste probeersels
van het Beatles-embryo The
QuarryMen; het uitzoeken van
intro'tjes voor een latere
wereldhit; de in een (terechte
afwijzing geresulteerde auditie
bij platenmaatschappij Decca.
Zulk materiaal is niet geschikt
voor veelvuldige beluistering,
maar slechts interessant voor
muziekhistorici en doorgewin
terde Beatlesfreaks. En die
laatsten hebben de meeste van
deze collector's items allang in
het clandestiene circuit
bemachtigd.
De 'gewone' veertiger, die
slechts zijn jeugdjaren digitaal
geremasterd wil terughoren,
zet Anthology I na drie keer bij
in het mausoleum van zijn pla
tenkast. En merkt, met een
beetje pech, het album volgend
jaar november op in de bakken
van de platenboer. Voor de
helft afgeprijsd. Zoniet, is hij
rijp als prooi voor het volgende
mediaspektakel.
Wat zalige onschuld trouwens
van het jonge muziekpubliek,
dat gisteren en bloc de jeugd
idolen van zijn ouders negeer-
de. Zoals dat meisje dat welge
moed alle Beatles-displays
passeerde. En naar 'de nieuwe
cd van Dvorak' informeerde.
En die is nog veel langer dood
ook.
Van onze kunstredactie
Breda - De zwarte Amerikaanse show Black Blue, die ir.
januari drie weken naar het Chassé Theater in Breda zou I
komen, is afgelast. Volgens de directie van het theater is het j
financiële risico van deze omvangrijke produktie op dit
moment te groot.
Gebrek aan kwaliteit van de pro
duktie en de geringe kaart-voor-
verkoop hebben ook een rol
gespeeld bij het besluit om de
voorstellingenreeks niet door te
laten gaan.
Schouwburgdirecteur R. ten Zijt-
hoff prees de show in het voor
jaar aan als 'een van de toppers
van het komende theaterseizoen
in Breda.' In de seizoenbrochure
van het Chassé Theater wordt
deze oude stijl jazz-show aange
kondigd als een 'Broadway-
supermusical'. Lovende citaten
uit recensies van Amerikaanse
kranten werden er bijgehaald om
het publiek warm te krijgen voor
deze voorstelling, die tussen 9 en
28 januari iedere avond in Breda
zou staan, aangevuld met maar
liefst zes matineevoorstellingen.
Twee weken geleden bezocht
zakelijk Chassé-directeur T.
Inniger de voorstelling van Black
Blue in het Amsterdamse
Theater Carré. Hij constateerde
dat er heel wat aan schortte.
Ook de recensies van de landelij
ke kranten waren weinig enthou
siast. De originele Broadway-
cast van Black Blue, die acht
jaar geleden succes oogstte in
New York, bleek inmiddels te
zijn gehalveerd en aangevuld met
mindere coryfeeën.
Black Blue is door Theater
Carré naar Nederland gehaald.
De voorstelling heeft een maand
lang in het Amsterdamse theater
gestaan, met vooral in het begin
zeer matig gevulde zalen. Carré
fungeert tevens als de organisa
tor van de Europese toernee van
de show, die momenteel in Mün-
chen staat.
De Bredase schouwburgdirectie
laat in de fax over de afgelasting
weten dat 'de samenwerking tus
sen het Koninklijk Theater Carré
en het Chassé Theater op het ter- j
rein van gezamenlijke inkoop e» I
co-produktie normaal zal door-1
gaan.' Maar Carré-directeur Van I
der Linden ontkent (desge-1
vraagd) dat er tussen zijn theater I
en het Chassé een speciale vorir I
van samenwerking bestaat. In he.
geval van Black and
geen sprake zijn van een g
financieel risico, wat er op 1
kunnen duiden dat het Cha:
voor de kosten opdraait.
Kaartbezitters van de afgela:
voorstelling krijgen de kom®® I
dagen bericht over eventuele
alternatieven en verva
voorstellingen. Het is nu a
lijk om kaarten te ruilen v® I
Porgy Bess, een extra voorste j
ling op 18 december, en voor t|
nog niet uitverkochte voorstel#' I
gen van My Fair Lady, met w® j
de matinees op 24 en 26 d""""1
ber.
Seriebespeling is in dei vtajj^
artistiek directeur ien
onmisbaar bij de reali
het Chassé.
Zij zou de financiële kurkm°®™|
worden waarop de explo'
van het theater met zijn l
Venco-zaal drijft.
Van de eerdere langlopende a
sementsvoorstellingen in
Chassé Theater werd tot nog
alleen de Joop van den t
musical Evita (elf avon
stekend bezocht, maar d
stond de kwaliteit dan ook
kijf-
Wat de afgelastingen en t
vallende bezoekcijfers
betekenen voor het uite®
exploitatietekort van de n I
Bredase schouwburg 1S J
onduidelijk. Over contrac
uitkoopsommen wordt bov
in theaterland nogal gehe
nig gedaan.
III NNO CVSO
frV'ffi'i
Ul O.V.M. CoHtactlcaiifcc- A.N
Nieuwstraat 13,
4531 CV Temeuzen
Tel. 0115-616113
Van onze verslaggever
Middelburg - Er liggen plannen v
een groot park vol moderne windr
lens op de Nederlandse-Belgi
grens in het havengebied van A
werpen. Het Zeeuwse energiebed
Deltan wil hierin samenwerken i
jjgt Belgische zusterbedrijf Elect
bel. De windmolens zijn krachti
Van onze verslaggever
Middelburg - De armoede
in Zeeland is de laatste
jaren fors gegroeid. De ver
antwoordelijke bestuur
ders, de politici in de
gemeenteraden en vooral in
de Zeeuwse Staten en
natuurlijk Den Haag, heb
ben kansen laten liggen en
in het algemeen niets of
veel te weinig gedaan om
dit onzalige tij te keren.
Dat is de harde conclusie van de
breed-kerkelijke groep 'De Arme
Kant van Zeeland', die twee jaar
geleden een alarmerend rapport
presenteerde over de omvang van
de armoede in Zeeland en nu, na
twee jaar, terugkijkt op wat de
Zeeuwse autoriteiten met het
rapport hebben gedaan.
Onvermogen
Heel weinig, zegt de groep. Klei
ne, incidentele initiatieven van
gemeenten daargelaten. Vooral in
de kleinere gemeenten zijn de
armen er verder op achteruit
gegaan. Huren zijn gestegen, de
gemeentelijke heffingen even
eens, de koopkracht van de
armen is alleen maar gekelderd.
Een nieuw rapport, dat vrijdag in
Middelburg wordt gepresenteerd,
speldt een brevet van onvermo
gen op de jas van de Zeeuwse
bestuurders. 'Verzakelijking van
beleidsvorming binnen de pro
vinciale en de lokale politiek
heeft wellicht het tegendeel van
vooruitgang voor deze groep
mensen bewerkstelligd,' aldus
het nieuwe rapport.
Sinds de opmerkelijk gegevens
uit 1993, dat Zeeland (360.000
inwoners) ruim 10.000 armen
telt, dat zich daaronder 5800 stil
le armen zonder uitkering bevin
den, dat 7300 Zeeuwen in de bij
stand zitten, dat slechts 2700
Zeeuwen hiervan rond kunnen
komen en dat 64 procent van de
laagstbetaalden een vakantie niet
kan bekostigen, is de situatie ver
slechterd, zo blijkt.
Het netto besteedbaar inkomen is
met twee procent gezakt. In abso
lute cijfers had een gemiddeld
Zeeuws huishouden vorig jaar op
jaarbasis 708 gulden minder te
besteden dan in 1992. Voor men
sen die moeten leven van een
minimum-inkomen geldt, dat
hun woonlasten zijn opgelopen
tot meer dan veertig procent van
het totale inkomen.
Herbezinning
be reinigingsrechten in de
gemeenten stegen met 12,5 pro
cent, de onroerende-zaakbelas-
tmg met zeven procent: De
gemeenten Vlissingen en Temeu
zen worden door de groep aange
dragen als voorbeelden van
gemeenten met een fors hogere
hondenbelasting, dan gemiddeld
landelijk. En dat terwijl het Rijk
ue gemeenten niet verplicht tot
deze belasting.
ben van de belangrijkste aanbe-
velingen van de groep: de politici
Zeeland moeten zich herbezin
nen en moeten als politiek ver
antwoordelijken meer het oor te
uister leggen bij mensen aan de
onderkant van de Zeeuwse
samenleving.
(AD VERTEN-
cl ira banth allen 's
cl Openingstijden: do 23 Én vrij 24 i
ZA 25 EN ZO 26 NOVE.1IB£$|
r
