De 'timide stofzuiger' van Oranje
Van voetbalprof tot antiquair
Volleybalinternational Marjolein de Jong buit in Nederlands team haar ervaring beter uit
Wilbert Suvrijn: 'Ik ben een simpele jongen gebleven'
6ESTBM
SPORT DONDERDAG 2 NOVEMBER 1995 B4
6,3 november tot en
417 november neemt
o Nederlands vrouwen-
r|eybalteam deel aan
■rj. World Cup-toernooi
".japan. In totaal twaalf
•juden spelen een halve
„aipetitie, waarbij de
jne best geklasseerde
.jjegen zich rechtstreeks
plaatsen voor de Olympi-
jje Spelen in Atlanta.
Europees kampioen Ne-
jerland treft in Japan
luiten het gastland we-
ieldtoppers aan als Cuba,
Brazilië, Rusland, China,
Korea en de Verenigde
Staten. De World Cup is
lis een mooie gelegen-
Ijid om te zien welke po-
'ffie Oranje momenteel
de mondiale ladder
iineemt. Marjolein de
jong maakt al bijna tien
jaardeel uit van de na
tionale selectie en speel
lij clubs in Duitsland,
Frankrijk en Italië. Dit
seizoen versterkt de rou
tinier de gelederen van
tfVJ. „Wij gaan in Ja
panvoor een plaats bij de
eerste drie," klinkt het
zelfverzekerd uit de
mond van de 27-jarige
speelster.
ton Eddy van der Beek
Amsterdam - Speelsters van het
Nederlands vrouwenvolleybal-
ttam nemen gewoon een boter-
hammetje en een fles frisdrank
mee naar de training. Ook die
dinsdagmiddag. Het is pauze tus
sen de ochtend- en middagsessie,
ttor de internationals van bond
scoach Bert Goedkoop geen uit
gebreide lunch in een comforta
bele ruimte. Erna Brinkman en
Elles Leferink nuttigen aan de
rand van het trainingsveld hun
meegebrachte etenswaar en ne
men af en toe een forse slok uit de
literfles.
Marjolein de Jong ziet er moe uit,
geeft zelf ook toe dat ze behoor
lijk vermoeid is. De ochtendtrai
ning was weliswaar niet zo
zwaar, maar het totale voorberei
Marjolein de Jong.
dingsprogramma op de World
Cup wel.
De uit Lekkerkerk afkomstige
volleybalster heeft de afgelopen
weken ook al een aardig aantal
clubtrainingen bij AMVJ afge
werkt en drie competitiewed
strijden gespeeld. Bovendien is ze
bezig met de inrichting van haar
nieuwe woning in Amsterdam.
„Na het EK heb ik nauwelijks
een rustperiode gehad," zegt
Marjolein de Jong. „Het gaat
maar door. Ik had verwacht dat
ik deze weken wat gemakkelijker
zou doorkomen. Valt even vies te
gen. Maar goed, ik wil zo graag,
het team wil zo graag. Als we
eenmaal in Japan zijn, zal die
vermoeidheid wel verdwijnen.
Dan denk je alleen maar aan de
wedstrijden en kom je in een be
paald ritme. Trouwens, als je top
prestaties wilt leveren, moet je
veel trainen. Zo simpel is het."
Marjolein de Jong komt over als
een nuchtere sportvrouw. Zonder
al te veel bombarie. In het team
van Bert Goedkoop is de 1.85 me
ter lange speelster een wat stille,
timide, maar uiterst nuttige
kracht.
Tijdens het voor Nederland zo
spectaculair verlopen EK in Arn
hem stonden de tieners Elles Le
ferink en Riëtte Fledderus volop
in de schijnwerpers en trad aan
voerster Cintha Boersma gerouti
neerd op als woordvoerster. Mar
jolein de Jong deed gewoon haar
werk. Nou ja, gewoon.
Op de beslissende momenten pas-
ste ze erg zuiver en haalde ze de
meest onmogelijke ballen van de
grond. Ze speelde een goed toer
nooi.
Stofzuiger
„Ik ben er aan gewend geraakt
dat bijvoorbeeld pure aanvalsters
meer in de picture staan dan ik,"
aldus Marjolein de Jong. „Aan
vallende acties zien er nu een
maal spectaculair uit. Een goede
pass en een prima verdedigende
actie ogen minder. Zelf kan ik
best een aardige bal slaan, maar
als ik inderdaad zie hoe bijvoor
beeld Elles Leferink die ballen
erin ramt, tja, dat is soms onge
looflijk. Ik heb een andere rol in
het team. Op het EK haalde ik in
derdaad ballen van de grond die
ik eerder nooit kon pakken. Ze
noemen me nu de stofzuiger.
Vind ik wel leuk."
„Ik een stille kracht? Ja, mis
schien wel. Ik ben in ieder geval
niet iemand die schreeuwt, vloekt
of tiert. Natuurlijk geef ik aan
wijzingen aan de jongere speel
sters, maar een leiderstype ben ik
niet. Het mooie is dat ik voor
mijn inspanningen veel terug
krijg. Als Elles Leferink een goe
de bal slaat, zegt ze bijvoorbeeld
tegen mij dat de pass oké was.
Nou, ik hecht meer waarde aan
waardering van teamgenoten dan
beoordelingen in de pers. Na
tuurlijk, een leuk verhaal in de
krant is nooit weg, maar er staat
ook vaak een hoop onzin in."
Mondiger
Marjolein de Jong is de laatste ja
ren mondiger geworden. Zo lijkt
het althans. Van de buitenlandse
FOTO THEO VAN ZWAM
avonturen bij het Duitse Munster
en Feuerbach, het Franse VC Rio-
mois en het Italiaanse Aster Ro
ma heeft de volleybalster het een
en ander opgestoken. Als sport
vrouw en als mens. De benoe
ming van Bert Goedkoop als op
volger van Peter Murphy, twee
jaar geleden, heeft haar goed ge
daan. „Het klikt gewoon tussen
Bert Goedkoop en mij," stelt
Marjolein de Jong vast. „Hij
geeft me vertrouwen, ik heb nu
gewoon meer zelfvertrouwen.
Met Peter Murphy had ik een
haat-liefde verhouding. Begrijp
me goed, Peter was en is een vak
man, maar af en toe kon ik hem
wel schieten. Hij was keihard
voor me, misschien wel omdat hij
mij ontdekt heeft."
„Onder Bert Goedkoop speel ik
in ieder geval veel constanter. Ik
ben nu beter in staat om mijn er
varing om te zetten in goede pres
taties. Ik buit mijn ervaring beter
uit. Voor de hele selectie is het
trouwens goed geweest dat er een
nieuwe wind is gaan waaien. Na
de periode-Murphy waren we
echt aan iets anders toe."
Wat dat 'iets anders' precies is,
probeert Marjolein de Jong uit te
leggen. „Bert Goedkoop is zelf
topspeler geweest, op bepaalde
belangrijke momenten in een
toernooi raakt hij de juiste snaar.
Hij kent onze gevoelens, weet
daar goed op in te spelen. Peter
Murphy en ook Toon Gerbrands
(coach Jong Oranje, red.) hebben
min of meer de fundamenten voor
de huidige selectie gelegd. Bert
Goedkoop is een echte afmaker.
Dat voel je."
„En het is natuurlijk prachtig dat
jonge meiden als Elles Leferink,
Riëtte Fledderus, Jolanda Elshof
en Ingrid Visser zo fantastisch
meedraaien. Zeventien, achttien
jaar en nu al op zo'n hoog niveau.
Ze hebben natuurlijk wel de
mazzel gehad dat er al een goed
nationaal A-team stond. En dat
de structuur rond de Nederlandse
ploeg zeer behoorlijk was."
„Toen Cintha Boersma en ik in
1985 bij het Nederlands team
kwamen, was de selectie min of
meer uit elkaar gevallen. Ik denk
ook dat mijn generatie een bedui
dend mindere volleybalopleiding
heeft genoten dan de huidige
jeugd. Maar goed, ze staan er
toch maar. Klasse hoor.
Een generatie-kloof? Oké, er zijn
leeftijdsverschillen van een jaar
of tien, maar ik heb het idee dat
iedereen het best naar z'n zin
heeft. Die jonge meiden zijn
spontaan, onbevangen. Dat
werkte op het EK fantastisch.
Maar pas op, nu wordt er al voor
een groot toernooi veel van ons
verwacht. Dat gegeven legt extra
druk op onze ploeg.
Roes
Soms lijkt ook Marjolein de Jong
nog steeds niet helemaal te kun
nen bevatten dat zij en haar
ploeggenoten momenteel Euro
pese kampioenen zijn. Het slot-
weekeinde van de titelstrijd in
Arnhem, begin oktober, heeft de
formatie van Goedkoop in een
roes beleefd. De vreugde na de
overwinningen op Rusland en fi
naletegenstander Kroatië was
groot, maar volgens Marjolein de
Jong ook heel onwezenlijk.
„We zijn die zondagavond niet
eens uit ons dak gegaan," herin
nert ze zich. „Er was niets geor
ganiseerd, we zaten in het hotel
aan dezelfde tafel waar we de he
le week al aan hadden gezeten,
iedereen wilde eigenlijk gewoon
naar huis."
„Natuurlijk waren we hartstikke
blij, maar tegelijkertijd beseften
we gewoon niet wat er allemaal
gebeurd was. We hadden in de
voorbereiding keihard naar het
EK toe gewerkt. Met onder ande
re een trainingsstage in Japan.
Trainin'gsweken gemaakt van 25,
30,40 uur. En dan komt de ontla
ding in zo'n weekeinde in Arn
hem. Niemand had verwacht dat
we Europees kampioen zouden
worden. En als je het dan bent,
tja, wat moet ik er verder van
zeggen."
„Voor mij speelde de afgelopen
maanden ook nog een persoonlijk
aspect mee. Afgelopen zomer zat
ik even in een dip. Mijn opa over
leed. Dat heeft me diep geraakt.
Mijn zus kreeg psychische pro
blemen. Ik wilde haar helpen,
maar had het gevoel dat ik mach
teloos was. Zij is mijn tweeling
zus, weet je. Ze voelt zich nu nog
steeds niet helemaal jofel. Dat
heeft er bij mij aardig ingehakt.
Toch stond ik gewoon in de basis
op het EK en pakken we een gou
den medaille. Het was voor mij
een onvergetelijke periode."
Zwaar
Voor het afgelopen EK werd het
Nederlands team weinig kans op
een hoofdprijs toegedicht. In de
aanloop naar de World Cup leeft
bij de kenners hetzelfde idee.
Door de aanwezigheid van de
complete wereldtop in Japan,
lijkt Oranje kansloos voor een
klassering bij de eerste drie. Die
topplaatsen geven recht op deel
name aan de Olympische Spelen
van Atlanta.
De Jong: „Hoe de buitenwereld
over onze kansen denkt, interes
seert me niet zo veel. Wij gaan ge
woon voor een plaats bij de eerste
drie, dat gevoel leeft ook in onze
groep. Lukt het niet dan hebben
we nog twee kansen om ons voor
de Spelen te kwalificeren. Hoe
het ook loopt, het wordt in ieder
geval een heel zwaar jaar, want
naast het programma van het Ne
derlands team hebben we ook
nog met een clubcompetitie te
maken. Maar goed, ik heb het er
allemaal wel voor over. Ik wil nog
een keer een Olympische Spelen
beleven, na Atlanta kap ik er
mee."
Vroeger begonnen ze als
te hun voetbalcarrière
hadden beëindigd een si
garenwinkel of een zaak
in sportartikelen. Ten
einde betrokken te blij—
'en bij hun vroegere club
of fans. Maar de tijden
veranderen. Oud-voet-
ballers worden nu met
het grootste gemak advo-
eaat, sales-manager bij
groot bedrijf of ma
kelaar.
Voor een primeur zorgde
Wilbert Suvrijn. Hij is de
®ste oud-speler die als
antiquair een nieuwe
toekomst probeert op te
bouwen. Een niet alle
daags beroep waarin veel
vakkennis is vereist.
Vaessen
jteooiid - Diffuus zonlicht
2 gedragen door ontelbare
„i "eitjes, door kleine raam-
H de twee vertrekken binnen
«tijdloze kasten en tafels ge-
r mg wachten op een koper. De
W ant'eksalon van Wilbert
i»nrJn 'n de oude kern van Ur-
klnlr'VS 20 inSertcht alsof de
draaid rd jMr is temëge-
Waw' *nti.eme binnenplaats,
reuitu aromatische geuren van
doet farS6n 'e neus Pekkelen,
dnrJe ln een ^gelegen Frans
eeuw! ^anen> daar waar de tijd
heeft stil gestaan.
biinjJUm Van dit taar is de Lim-
voorm ï- oud-international en
nSlgTvoetballer van Fortu-
qn£'da JCen Montpellier anti-
boer^m f°ÏÏule: oude strakke
een huaanbieden in
len 7* akamers£eer. Tafels, stoe-
kas'ten Ef' klSten' Provisie-
Vo«baivi sPeelg°ed, zelfs
zenen i nen met stalen neu
ten noppen, en een klei
ne leren bal met veter vallen in
zijn salon in het oog.
Warmte
„Antiek is sfeervol," omschrijft
Suvrijn zijn liefde voor oude
spullen. „Eén brok historie. An
tiek heeft een hele weg achter
zich, een memorabele leeftijd.
Bovendien is het altijd combi
neerbaar met modern, en onver
slijtbaar. Het straalt warmte uit.
Ik vind het schitterend."
De meeste spullen heeft Suvrijn
weggehaald en gekocht op het
Franse platteland. Op boerderij
en, antiekmarkten en antiek
beurzen. Enkele keren per
maand stuurt hij zijn grote be
stelbus dwars door zijn tweede
vaderland. Op zoek naar koopjes.
„Vaak rij ik in een week meer
dan drieduizend kilometer. Stop
bij boerderijen, klop aan en
vraag mensen naar hun oude
spullen. Dan duik ik in schuren
en stallen. Maar je wordt niet
overal met open armen ontvan
gen."
Anne
Tijdens zijn zoektochten laat hij
zich leiden door zijn levensgezel
lin Anne, een slanke en mooie
Franfaise die hij twee jaar gele
den leerde kennen in Lyon. An
ne, in het bezit van de titel 'mai-
tre histoire de l'art', is afgestu
deerd in de kunstgeschiedenis
aan de universiteit in haar ge
boortestad.
Ze heeft zich snel aangepast aan
de Limburgse levenswijze. Ze
spreekt net zo goed Nederlands
als Wilbert Frans. Gebrekkig
maar begrijpelijk. Ze beweegt
zich als een zachte schaduw
naast haar man, sinds zes maan
den vader van dochter Jade. An
ne en Wilbert delen hun belang
stelling voor antiek en kunst.
„Toen ik nog in Frankrijk woon
de, had ik mijn huis in Mauguio
volgestopt met antieke meube
len. Op den duur is antiek mijn
hobby geworden.
Omdat Suvrijn nog veel over an
tiek moet leren, bezoekt hij vaak
musea en leest veel boeken over
antiek en kunst. „Er bestaan
goede cursussen over antiek
maar ik heb geen tijd die te vol
gen. Mijn probleem is dat een
dag maar 24 uur duurt."
Overigens weerhoudt zijn voor
malige rughernia hem niet het
vaak zware antiek te tillen. „Je
hebt tegenwoordig redelijk goe
de steekwagentjes en ik heb hulp
zat. En je hoeft het niet iedere
dag te doen."
Terriër
Een rughernia maakte twee jaar
geleden een einde aan zijn car
rière als profvoetballer. Twaalf
jaar was hij op het veld een ter
riër in de mandekking. Beschikte
over een sliding waaraan een te
genstander nauwelijks kon ont
snappen.
„Mensen zeggen wel eens: het is
je eigen schuld dat je een hernia
hebt gekregen. Ik weet niet of dat
waar is. Misschien heb ik te veel
gevraagd van mijn lichaam.
Maar dat was de aard van het
beestje."
Suvrijn was vijf jaar actief bij
Fortuna, waar hij veel leerde van
Frans Thijssen. „Een van de bes
te voetballers met wie ik ooit heb
gespeeld. Bovendien een eenvou
dig en prettig mens."
Na veel optredens bij Jong Oran
je en acht maal op de bank te
hebben gezeten bij Oranje, be
trok Rinus Michels hem in 1988
onverwacht weer bij het Neder
lands elftal dat faam zou maken
tijdens het EK-toernooi in Duits
land. Tweemaal fungeerde Su
vrijn als invaller.
In het duel tegen Engeland ver
ving hij vier minuten voor tijd
Marco van Basten. En in het on
vergetelijke duel tegen Duitsland
mocht hij in de 89ste minuut de
plaats innemen van Erwin Koe
man. Oranje won beide wedstrij
den en kon zich enkele dagen la
ter als Europees kampioen laten
kronen.
Suvrijn, destijds onder contract
bij Roda JC, moest echter nog
een jaar wachten voordat hij de
vruchten van zijn Oranje-carriè
re kon plukken. Tijdens de voor
bereiding op het seizoen
1989/1990 bracht voormalig For-
tuna'54-speler Bart Carlier hem
in contact met Montpellier. De
Roda JC'er mocht een halve oe
fenwedstrijd spelen tegen Mar
seille. Daarna was de transfer
binnen twee dagen rond. En was
Roda JC 1.2 miljoen gulden rij
ker.
Voor de wind
De eerste drie jaren bij Montpel
lier ging het de Sittardenaar voor
de wind. In zijn eerste seizoen
won hij, samen met vedetten als
Eric Cantona, Carlos Valderra-
ma en Julio Cesar de Franse be
ker.
„De taalproblemen waren echter
te groot om uit te groeien tot een
topteam. Valderrama begreep al
leen Frans als zijn loonstrookje
aan het eind van de maand niet
klopte."
In zijn tweede seizoen schakelde
Montpellier in de eerste ronde
van het Europacup Il-toernooi
PSV uit. „Thuis wonnen we met
1-0, in Eindhoven bleef het 0-0."
Montpellier reikte in het EC-
toernooi tot de kwartfinales.
Daarin struikelde het over Man
chester United.
Op 18 oktober 1992, in zijn vier
de seizoen, nam zijn leven plots
een andere wending. „Een dag na
onze wedstrijd in Lyon, mijn
106de competitieduel, voelde ik
een tintelende pijn in mijn bo
venbeen. Dat gevoel verdween
niet. Artsen constateerden een
verkalking."
Operatie
Daaraan werd hij geopereerd. Na
een korte revalidatie kwam de
pijn echter weer terug. Pas nadat
hij de artsen ervan had overtuigd
dat de pijn vanuit zijn rug kwam,
constateerde een neuroloog een
hernia. Suvrijn moest opnieuw
onder het mes.
Aan het eind van zijn tweede re
validatie kreeg hij te horen dat
het beter was met voetballen te
stoppen. Aangezien zijn contract
sowieso afliep en hij voor zich
zelf al had besloten in 1994 terug
te keren naar Limburg, legde hij
zich vrij snel neer bij dat advies.
Jarenlang het uiterste van
lichaam en geest gevergd, zag hij
het leven altijd van de zonnige
kant. Hoewel geen grootverdie
ner, legde hij genoeg geld opzij
om zelf te kunnen bepalen hoe
hij zijn leven na het voetbal zou
invullen. En dat was zeker in
Frankrijk niet zo moeilijk. Daar
leerde hij van het leven genieten
en goede wijnen en exclusief eten
waarderen.
„Ik ben een simpele jongen en
ben dat ook gebleven. Ik houd
van lekkere boerenkost, maar
van eten maken ze in Frankrijk
een feest. Eten is daar een ge
beurtenis. Dat mis ik wel."
Net zoals zijn huis in Mauguio
waar de druivenvelden zich tot
aan de horizon uitstrekten. „Die
wijnranken deden me in het be
gin niets. Ik was de enige speler
bij Montpellier die geen wijn
dronk aan tafel. Als ik een glas
water nam, riepen mijn collega's:
'We spreken je nog wel'. En ze
hebben gelijk gekregen. Ik drink
nu regelmatig wijn en vind het
nog lekker ook."
Zijn liefde voor paarden is de
laatste tijd echter verflauwd.
Kon hij aan de kust van Mont
pellier zijn hart ophalen aan lan
ge strandtochten op de oersterke
Camargue-paardjes die bij stie-
renspelen worden ingezet, nu
heeft de voormalige Limburgse
kampioen ponyspringen geen
tijd meer om paard te rijden.
Tevreden gevoel
Suvrijn is nu 33 jaar. Een leeftijd
waarop hij met een tevreden ge
voel op zijn loopbaan kan terug
blikken. „Eenmaal terug in Lim
burg, kon ik bij Roda JC een trai
nersfunctie krijgen bij de jeugd.
Maar we kwamen niet rond over
het contract."
Vervolgens ging hij aan de slag
bij de derdeklasser Hasselt. Hij
verzorgde de public relations en
onderhield de relaties met spon
sors. „Ik stond bij Hasselt op de
loonlijst. Maar toen ik na een
half seizoen in de gaten kreeg dat
er weinig groeimogelijkheden
waren, besloot ik in maart te
stoppen."
Al pratende met zijn Anne ont
Begin dit seizoen probeerde Su
vrijn bij Almania in Broeksit-
tard, de club waar hij als jeugd
speler ooit begon, de draad als
voetballer op te pakken. Hij
maakte de voorbereiding mee en
debuteerde in de eerste competi
tiewedstrijd. „Maar ik kon het
allemaal niet meer opbrengen. Ik
was te vaak weg om regelmatig
mee te kunnen trainen."
stond het idee een antieksalon te
beginnen. In Urmond vond hij
een verbouwde boerderij met
voldoende ruimte. Daarna liet hij
zijn antieke spullen, die hij in
Lyon had opgeslagen, naar Ur
mond overbrengen. In juni hing
hij aan de voorkant van het pand
met enige trots het uithangbord
op met de tekst 'Suvrijn Pour-
chaire'.
Wel is Suvrijn toegetreden tot de
Fortuna AU Stars.
„Daar proef ik nog de mentaliteit
van oud-profs. Tijdens de wed
strijden is iedereen bloedfana-
tiek bezig, na de wedstrijd zijn
gezelligheid en lachen troef. Er is
echter een probleem als de op
stelling wordt gemaakt: iedereen
wil libero spelen."
i
