DE STEM
'Het is geen gewone hit,
het is een
mentaliteitsverandering'
liulré Rieu, dirigent aan de Maas, vindt zichzelf een twijfelaar
computers
'Mooi' van Rijnders
komedie over taal
Peter Vos verdient
een eeuwig eregeld
ïert eerste
tg-rijden
kikkerbad
id exporteur
6 Nieuwslijn' moet gered
worden door Ricki Lake
Excursie naar
exposities
van A. Rodin
■mb
5KT0BER 1995 A10
hor de installatie van een
Philips een visitekaartje in
I rekening-rij den. Het door
"•tium (met Mitsubishi Hea-
cs en CEI Systems Engj_
^rt er het eerste elektroni-
en ter wereld.
Jjk als het deel van de order van
Ir de bouw en onderhoud gedu-
fceren. Het concern hecht grote
hde Aziatische markt,
latste land zijn waar rekening-
Bel om files te bestrijden. Dat
e, waar de infrastructuur vaak
Ben met de economische groei
Vooral in de grote steden al ja-
ngen.
Ihipkaart die automobilisten op
Itigen. De kaart wordt aan het
Ijecten met scanners gelezen om
Bbilist moet betalen. Het bedrag
hde rekening af geschreven. De
Ie weg, maar ook geschikt voor
fconcel, supermarkt, restaurants
Irdat de automobilist de weg op
T het saldo op de chipkaart toe-
Ject.
Isteem in 1997 hebben ge'instal-
ler binnen in een competitie met
tij ven vervaardigden in 1993 en
letest.
Candy Dulfer is
nu een *big girl'
ZIE RAGAZZI OP ACHTERPAGINA - D5
ZATERDAG 28 OKTOBER 1995 DEEL I
Nederland als een soort kik-
turs. „Het is een ideale markt
mpel te helpen. De Nederland-
m weinig taalproblemen en del
stekend," zegt de Britse onder-
Jeremy Hanley.
I remmingen bij grote aantallen)
nog nationaal denkende ondeme-J
mers te overwinnen is de Neder-)
landse markt ideaal", vindt Han-j
ley. Veel Britse ondernemers dur
ven volgens hem niet over de)
landsgrenzen te kijken omdat ze)
zich zorgen maken over betalin-1
gen, over de taal en over de men-|
I taliteit op het Europese vasteland]
In een door het ministerie van In-|
dustrie georganiseerde studiedag)
wordt de Britten geleerd hoe men)
het beste handel kan drijven met|
Nederlanders.
Geadviseerd wordt onder andere)
om 's ochtends om half negen bij)
een potentiële klant aan te klop
pen en vooral niet te veel tijd tej
verspillen met lange lunches.
„De Nederlandse markt is
maar fair," weet Hanley. „Wij
vertellen geïnteresseerde onder-!
nemers ook dat ze er maar beter,
niet aan kunnen beginnen als ze
niet zeker zijn van de kwaliteit en
prijs van hun produkt."
Niet zonder trots vertelt de minis-)
ter dat de Britse diplomatieke)
dienst de laatste jaren een revolu
tie heeft ondergaan. Stoffige typesl
met als hobbies militaire inlich-1
tingen en diplomatieke wijnkaar-1
ten zijn geleidelijk vervangen of|
omgeschoold.
„Dertig procent van het ambassa-|
depersoneel werkt alleen nog aan)
handelspromotie. En ook van de)
ambassadeurs wordt tegenwoor-j
dig geëist dat ze zich hiervoor ac-|
tief tonen," zegt Hanley.
Op de vraag of dat niet veel weer-|
stand heeft opgeroepen bij de)
oude garde van Foreign Office)
antwoordt hij vastbesloten: „Ze|
moeten met twee benen op de
grond staan. En als de diplomaten
willen dat hun pensioen verzekerd
is zullen ze begrijpen dat dit be- J
leid de toekomst is."
bdel vinden onoirbare praktijken I
i processor, harde schijf en de ge-1
j verminkt, of onjuist opgevoerd.
heid). De langzaamste, de 75-Mta
(van 300 gulden) kan op het eerstel
gezicht gemakkelijk de plaats vaijl
een duurdere 90-Mhz (466 gulden)!
of 100 Mhz (625 gulden) chip i®®"!
men. Als de klant nu maar geloof I
dat hij een sterkere motor onder I
de kap heeft, is er aan dit prijsver-!
schil goed te verdienen. I
Een officiële fabrikant als In'el|
brandt zijn identifikatieletters
met een laser in de purperen kera-
mische chipbehuizing. Welnu, ®e|
worden weggevijld. Een niwjl
plaatje van een hogere chip w0,|
.t op de chip geplakt. En de veI)'a* I
ste chip kan dan wel het dubbele I
waard zijn. I
De vervalsingen zijn vaak zeerol
raffineerd en voor de leek nau<F||
lijks merkbaar. Die merkt h°°ë^.l
Is dat zijn PC niet zo snel is als ®j|
had gedacht of dat zijn machinal
:t na korte tijd in brand vliegt, offl'l
l- dat de te hoog opgevoerde Ml
wel een temperatuur van 16" fP I
j, den kan halen. .1
e Ook de SIMM's, de geheugen*!
it die als het ware de cilinder van I
■- computer zijn, kunnen verv^J
worden. PCM kwam tijdens 1
onderzoek zelfs loze chips tf
op een 486 kaart uit China, dio|
terlijk modem en prima
g Maar deze chips bleven z°
i- als een pier. Ze waren loos.
De fraude rond PC's is niet:i
te bagatelliseren, meldt PCM-
eindelijk is ook de betrouw® I
es heid van een chip als de P®"
4- in het geding.
llmeer dan een jaar
jaat Strauss Co onaf-
ebroken op de Album
(bp 100. Bijna 750.000
jemplaren gingen in
middels over de toon- -
tank. Nederland krijgt
par niet genoeg van de
jlanken van André Rieu
ai zijn Strauss-orkest.
jaandag ligt Wiener
mélange in de winkels,
fn nieuwe cd. De voorin-
lekening was al goed
yoor 1.00.000 exemplaren,
jlfie echter veronderstelt
jat de meester onderuit
gezakt van z'n succes zit
Ite genieten, heeft het mis.
Door Tom Smeets
.Mijn vrouw en ik zeggen wel
sus tegen elkaar: wat ben ik blij
jat dit geen zeven jaar eerder is
gebeurd! Ten eerste had ik het
toen nog niet aangekund, als ar
tiest en met het orkest en de hele
organisatie erachter. En ten
tweede waren de kinderen toen
log veel kleiner. Ik ben zoveel
weg. Het is nu al heel moeilijk,
tsaar dan was het echt helemaal
niet gegaan. Ik ben heel dank
baar dat het nu gebeurt, het had
echt niet eerder gekund.
André Rieu is blij met z'n succes.
Daar kan geen misverstand over
bestaan. Maar hij kiest niet voor
een succes ten koste van alles. Al
aeemt dat niet weg dat de Maas
trichtse violist en orkestleider
hard heeft geknokt om dit succes
lebereiken. „Ik ben altijd blijven
drammen", geeft hij onomwon
dentoe.
„Dan zakte het weer in eikaar,
maar ik bleef drammem. Ik was
er altijd echt van overtuigd dat
het ooit zou lukken. Je moet
doorgaan. Ik heb altijd gedacht
dat ik een keer de kans zou moe
ten krijgen om dit op plaat te zet
ten en op televisie. En dan lukt
het."
Zelfs de eerste platenmaatschap
pij die André bovenregionaal uit
bracht stond niet echt van en
thousiasme te trappelen. „Ze
vonden het allemaal maar heel
duur met dat orkest en zo. Dan
gaan we toch fijn een computer
plaat maken... Ik heb daar een
kerstplaat gemaakt. Daar heb ik
héél veel tijd in gestoken. Daar
ben ik wel drie maanden bijna de
hele dag mee bezig geweest. Je
kunt een computer alles laten
doen, maar ik kan daar niet tegen
als muzikant. Ik vond het een
heel leuk experiment en ik heb er
heel veel van geleerd, maar ik doe
het nóóit meer. Ik ga bij m'n hui
dige maatschappij ook een kerst
plaat maken, niet nu maar over
een paar jaar. En dan zul je het
verschil eens horen!"
Zweetdruppels
André Rieu stelt zelf de volgende
vraag. De hamvraag: „Hoe is dit
succes t.ot stand gekomen?" Hij
geeft gelukkig zelf het antwoord:
„Het is een combinatie van op het
goede moment de goede plaat
maken met de goede muziek. De
tijd was er rijp voor. De klassieke
muziek is in, dat hoor je, dat
merk je, dat voel je aan mensen.
Het publiek is er heel ontvanke
lijk voor op dit moment."
Maar er is meer. „De hoes is na
tuurlijk ook belangrijk. Het op
hangen aan één gezicht en niet
een orkest. En dan de televisie
natuurlijk. Dat ik de kans kreeg,
wat was het, twee keer een half
uur geloof ik. Inclusief het klets
praatje, alles er op en er aan.
Zweetdruppels, alles. Dat heeft
keel veel teweeg gebracht."
He regisseuse van de TROS belde
hem na de eerste uitzending met
een de volgende ochtend. 'Zal ik
je de kijk- en waarderingscijfers
eens doorgeven?', was haar vraag.
De waardering was 8.1. 'Is dat
wat?', vroeg André. „Ik had een
10 verwacht of zo. Maar 8.1, zei
ze, was nog nooit gebeurd. Hoog
uit Europacup of zo en dan ook
"og alleen als Nederland wint.
Bij de tweede uitzending was het
waarderingscijfer nog hoger en
Waren de kijkcijfers idioot hoog."
André boekte voor de TROS een
nieuw record. „En zo blijft het
sindsdien maar doorgaan. Zoals
een record wat verkoopcijfers be
treft. Ik heb een soort Welle te
weeggebracht. Het is geen gewo
ne hit, je zou bijna zeggen dat het
een mentaliteitsverandering is
die er plaats vindt. Ik krijg zoveel
brieven van mensen die schrijven
wat fijn dat dit weer mag' en 'we
hebben het heel lang gemist', of
heel lang mocht dit niet en was
het ook niet te koop'. Dat soort
dingen hoor ik heel veel."
Twijfelaar
Zijn platenmaatschappij geeft
mmiddels grif toe dat er een fout
ls gemaakt. Dat een bepaalde
Sroep muziekliefhebbers lange
André Rieu: Nou, dat voel je wel hoor, als je driekwart jaar doorgejakkerd hebt. Dat moetje eigenlijk niet doen. Dan ga je roofbouw
plegen." foto dijkstra
tijd werd verwaarloosd. André:
„Als je ziet hoe lang ik heb moe
ten zeuren om deze plaat ge
maakt te krijgen zoals ik hem
wou. Het is gewoon heel onge
bruikelijk dat dit soort dingen
gebeuren. Maar het is wel gewor
den wat ik altijd voor ogen heb
gehad."
Zo'n 750.000 exemplaren gingen
inmiddels van Strauss Co over
de toonbank, mede door het sin
glesucces van The second waltz.
Een volstrekt uniek aantal. Zelfs
The Beatles en Michael Jackson
bereikten nooit dergelijke ver
koopcijfers in Nederland.
Maandag ligt z'n nieuwe cd in de
winkels, Wiener mélange gehe
ten. De voorintekening was al
goed voor 100.000 exemplaren.
Een aantal waar de meeste colle
ga's van André Rieu alleen maar
van kunnen dromen. Toch tref ik
hem niet onderuitgezakt in zijn
stoel aan, vol zelfgenoegzaam
heid. Integendeel.
André: „Ik ben altijd heel pessi
mistisch. Nu ook weer wat die
nieuwe plaat betreft. Er zullen
wel, weet ik veel, drie exempla
ren worden verkocht, of zo. Maar
anderen denken daar anders
over. Ik heb, m'n best gedaan om
een hele mooie plaat te maken. Ik
denk ook wel dat die mooi is ge
worden. Maar ik ben altijd een
twijfelaar. Naar mij moet je niet
luisteren als je prognoses wilt
hebben over de verkoop van de
volgende."
Hij vindt het intussen 'wel heel
leuk' dat zoveel mensen in aanra
king zijn gekomen met zijn mu
ziek. Hij verzucht: „300.000 was
al heel veel, 400.000 was fenome
naal. Nu zitten we boven de
725.000. Dat is zo gigantisch veel
meer dan normaal dat er toch
naar een verklaring gezocht moet
worden."
Wie kan die verklaring beter ge
ven dan hij zelf? „Ik denk dat het
de gezelligheid is die de mensen
weer mogen beleven. En dat op
een stijlvolle, klassieke manier.
Al die dingen bij elkaar. En het is
echt hè. Het is allemaal live. We
zitten daar en we spelen echt."
André Rieu stond er ook op dat
voor de cd alles in een keer werd
opgenomen. „Dus niet solo's later
of zo. Dat-komt de muzikaliteit
ten goede. Ais je het instrument
voor instrument zou opbouwen,
dan maak je niet samen muziek
op dat moment. Ook in Amerika
komen ze terug van die afzonder
lijke opnames, omdat je het toch
hoort. Dat moment van samen
muziek maken, dat is het mooi
ste."
Hoe ziet de keerzijde van zijn
succesmedaille eruit? Zijn er as
pecten die hem minder aanspre
ken? André: „Die zijn er, ja. Die
zitten er zeker aan, maar als je
een beetje nadenkt weet je die
vantevoren. Ik ben niet overrom
peld. Ik vind ze niet leuk, maar ik
wist wel dat ze zouden komen.
Het vervelendste vind ik dat ge
doe met die opdringerige fans. En
de drukte. Het is te druk, het is
gewoon te veel. Dat moet ik gaan
doseren."
Vorig seizoen stond hij 240 keer
op de bühne. Dit seizoen zal het
niet veel minder vaak zijn, vreest
hij. Toch wordt er aan 'rust' ge
werkt. Hij is bijvoorbeeld van
plan alle zondagen vrij te hou
den. „Ik heb er nu een aantal ach
ter elkaar vrij gehad. Nou, dat
voel je wel hoor, als je driekwart
jaar doorgejakkerd hebt. Dat
moet je eigenlijk niet doen. Dan
ga je roofbouw plegen. Dat is niet
goed."
Aan het probleem van de fans is
minder makkelijk iets te doen.
Tot voor kort kon je gewoon het
trappetje van z'n fraaie, vlak bij
de Maas gelegen huis op. Tegen
woordig zit het hek op slot en is
voorzien van een code. Wie die
niet kent is aangewezen op de in
tercom om het hekje open te krij
gen.
„Toen ik dat nog niet had, ston
den ze gewoon in de gang. Dat is
echt gebeurd. Wat ze komen
doen? Niks. Zo van: 'hier ben ik'.
En: 'waar is ie?'. Weet je, ik vind
het allemaal heel leuk. Echt hoor.
Ik vind het ook helemaal niet erg
dat ik word herkend. Maar er
moet een soort natuurlijke relatie
zijn. Je hebt zo'n code onder me
kaar. Bij dieren heet dat op pik-
afstand blijven. Denk maar aan
pinguins. Die zitten allemaal op
een bepaalde afstand van elkaar.
Bij mensen hoort dat ook. Dat
voel je gewoon, dat is natuur
lijk."
Als je binnen die afstand komt,
dan houd je van mekaar, is zijn
filosofie. „Ja, dan heb je iets meer
dan een ander met mekaar. Som
mige fans vergeten dat. Die plak
ken aan je en die kleven aan je. Ik
moet allemaal handen geven of
nog meer. Dan denk ik: dat be
paal ik wel! Zo is dat toch ook.
Gelukkig komt dat niet heel veel
voor, maar toch veel meer na
tuurlijk dan toen ik niet bekend
was. Dat vind ik niet zo leuk."
Wat ook veel voorkomt is post.
Fanmail. Vaak met de wonder
lijkste adresseringen. Zoals 'De
dirigent ergens aan de Maas in
Maastricht'. Soms staat er alleen
maar 'André Rieu' en verder niks.
André: „Ja, dat is echt zo. En ook
'André Rieu aan de Maas'. Dat
zijn de meeste. Of 'André Rieu,
Limburg aan de Maas'. Waar ze
dat vandaan halen weet ik niet.
Ik snap het ook niet. Maar het
komt wel aan."
Recentelijk, met zijn verjaardag,
kreeg hij heel veel kaarten. „Ook
heel veel lieve, hoor. Zelfs com
plete liefdesbrieven. Ik heb een
paar vaste schrijfsters die ook
parfum over de brieven gieten.
Soms ruik ik het al en dan denk
ik 'Ah, ze heeft weer geschreven'.
Mensen die schrijven 'ik houd
van je, ik ga met je naar bed en ik
sta met je op, want ik heb je foto
op mijn nachtkastje staan'. En
dan volgt 'ik ben 73 jaar en heb
dertien kinderen'. Die vrouw
schreef 'je hebt weer een beetje
vreugde in m'n leven gebracht'.
Onderaan stond 'ik houd van je
zoals een moeder van haar zoon'.
Zoiets blijft me bij. Dat is ge
woon leuk. Ik lees ze bijna alle
maal. Behalve als ze heel lang
zijn."
Het Maastrichts Salonorkest,
waarmee hij voor het eerst aan de
weg timmerde, is inmiddels een
stille dood gestorven. Maar de le
den zijn niet werkloos. André:
„Nee hoor, ze zitten allemaal in
het Strauss-orkest." Mist hij het
Salonorkest? „Jazeker. Of ik dat
jammer vind? Ach, er is zoveel
jammer. Ik vind het soms jammer
dat ik niet meer klein ben. Maar
ja, dat ben ik niet meer."
Potentaat
Toen hij met het Strauss-orkest
begon was de bezetting veertien
musici. Dat schommelt inmiddels
tussen de twintig en de dertig. Hij
kan putten uit een bestand van
veertig musici. „Allemaal conser
vatorium", verzekert hij.
„Ik kies ze in eerste instantie uit
op hun spel. Maar dan begint
voor mij het belangrijkste: vin
den ze het leuk? Doen ze het met
plezier of komen ze alleen om
geld te verdienen'. Maar dat voel
je meteen. Ze moeten bereid zijn
een leuke jurk aan te doen en de
show een beetje mee te spelen.
Het gaat niet alleen maar om de
noten. Ik vind het heel belangrijk
dat het een hechte club is. De
busreis hoort er ook bij. Dat is al
lemaal een geheel. Ik ga altijd
mee met de bus, natuurlijk. Ik eet
wat zij eten, dezelfde bus, het
zelfde hotel."
Deelt zijn orkest mee in zijn gi
gantische succes? „Ja, in die zin
dat ze heel veel meer optreden.
En dat ze meer geld krijgen van
mij. En er zijn nu en dan gratifi
caties. Ze klagen niet hoor."
De bladen hebben wel eens an
ders geschreven... „Ze doen maar,
hoor. Daar lig ik helemaal niet
van wakker, want het is compleet
onwaar. Ik zou een potentaat we
zen en ik zou niks betalen... Dat
soort onzin. Dan zouden daar
echt een stel debielen zitten. Die
vriendelijk zitten te doen op de
bühne en die me achter de coulis
sen wel kunnen doodschieten.
Dat is onmogelijk."
Huisarrest
Als je het over de duvel hebt...
Een van z'n medewerksters meldt
dat een fotograaf van een roddel
blad is gearriveerd. Net daarvoor
heeft z'n vrouw haar opwachting
gemaakt. André doet onmiddel
lijk de deur dicht en gaat naar het
kantoor om er voor te zorgen dat
de fotograaf niet van z'n stoel
komt. Nadat alle deuren dicht
zijn, loodst hij zijn vrouw naar de
privévertrekken waar ze verder
huisarrest heeft.
Even later belt ze dat ze eigenlijk
naar voren was gekomen om de
hond uit te laten. Die taak moet
zijn secretaresse noodgedwongen
overnemen. „Dat zijn toch komi
sche dingen", zegt hij lachend als
alle problemen zijn opgelost. „Ze
willen een foto van haar en mij
samen hebben. Maar ik wil dat
niet."
Ander onderwerp dus maar. Z'n
nieuwe concerttoumee, die op
voorhand overal uitverkocht is.
Bijna verontschuldigend zegt hij:
„Ik ben voor ieder optreden ze
nuwachtig. Natuurlijk had ik al
lang kunnen zeggen: 'ik kan het
inmiddels wel' en 'ik weet toch
dat het een succes wordt'. Maar
zo werkt het bij mij niet. Ik ben
voor ieder optreden zenuwachtig.
Als ik op de bühne sta is het weg.
Als de mensen het theater bin
nenkomen begint het hier binnen
te borrelen. Het is voor mij ook
niet alleen maar het spelen van
de nootjes. Die ken ik wel. Maar
ik wil dat er iets gebeurt tussen
het publiek en mij. Dat vind ik
het spannende eraan." Is het wel
eens niet gelukt? „Nee, dat is nog
nooit gebeurd. Dus zou ik eigen
lijk niet meer zenuwachtig hoe
ven te zijn, inderdaad."
Koel
Het zijn dezelfde zenuwen als
voor zijn nieuwe cd. „Ik ben er
doodzenuwachtig om", zegt hij
nogmaals. Toch waren de eerste
reacties die hij uit vakkringen
kreeg positief. André: „Deze cd is
veel beter dan de vorige, vond
men. Het orkest zou ook veel be
ter zijn geworden. Dat zal ook
wel met al die optredens. Ik heb
dat gevoel overigens zelf ook."
Hoe gaat het nu verder? André:
„Het is natuurlijk heel moeilijk
om op dit niveau te blijven. Maar
ik zie het gewoon heel koel. Je
moet gewoon elke keer bij nul op
nieuw beginnen. Je moet niet
denken dat je er al bent. Want dat
is een hele grote fout. Dat is abso
luut niet zo. Je moet steeds de
moeite nemen om opnieuw te be
ginnen. Het publiek is keihard.
Dat wil weer die vonk voelen. Je
kunt nooit op de automatische
piloot overschakelen. Het pu
bliek voelt dat meteen."
Heeft hij nog iets te wensen?
André: „Nee, gewoon dat ik ge
zond blijf en dat ik door kan
gaan. Dat lijkt mij het fijnste."
Van onze rtv-redactie
Hilversum - Om de lage kijkcijfers van Nieuwslijn op te
krikken, verhuist Ricki Lake met haar talkshow vanaf
maandag 6 november naar Veronica. Daar moet ze 16.45 en
17.30 uur publiek gaan trekken, dat vervolgens bij Nieuws
lijn blijft hangen.
Overigens blijft Ricki Lake ook dagelijks te zien bij RTL5, rond de
klok van 23.00 uur. Dat is dan steeds een herhaling van de mid
dag-uitzending.
De kijkcijfers van Nieuwslijn zijn dramatisch laag. Deze week
kwam de actualiteitenrubriek, die 2 Vandaag had moeten becon
curreren, bijvoorbeeld uit op 70.000 (dinsdag) en 40.000 kijkers
(woensdag). 2 Vandaag trok op dezelfde dagen 770.000 en 780.000
toeschouwers.
Breda - Chassé Theater (kleine
zaal). 'Mooi' door Toneelgroep
Amsterdam. Tekst en regie: Ger-
ardjan Rijnders. Vormgeving:
Paul Gallis. Gespeeld door Gijs
de Lange, Lineke Rijxman en
Trang Nguyen. Gezien op vrijdag
27 oktober.
Door Marjan Mes
Wat is mooi? Het is maar hoe
je het bekijkt. Gerardjan Rijn
ders laat in zijn nieuwste rela
tiekomedie, Mooi, het echt
paar Richard (Gijs de Lange)
en Rita (Lineke Rijxman) ge
passioneerd bekvechten over
wat wel en niet mooi is. Een
zinloze onderneming, want
wat voor haar mooi is, is voor
hem juist lelijk of andersom.
Mooi gaat nog meer dan Rijn
ders' vorige relatiekomedies
over de onmogelijkheid om alle
gedachten en gevoelens met taal
te kunnen benoemen. Misver
standen ontstaan er doorlopend
tussen Richard en Rita als zij
proberen om elkaar duidelijk te
maken wat voor hen belangrijk
is en 'mooi'. Zelfs hun eigen hu
welijk is 'mooi' noch 'lelijk'. Het
is het zelfs allebei.
Hij: „Kan iets mooi zijn als jij
niet eens weet dat het mooi is?"
Zij: „Is er iets wat gewoqn niet
lelijk kan zijn?" Hij: „Nee." Zij:
„Wat heeft het dan voor zin?"
Het eigentijdse, grachtengordel
echtpaar moet, zoals welgestel
de, weldenkende Nederlanders
plegen te doen, alles beredene
ren. Zij: „Wij deugen alleen voor
taal. Wij zitten aan de ketting
van onze woorden."
Anders is dat voor het Vietname
se meisje Hue (de mannelijke ac
teur Trang Nguyen), dat samen
met het stel aan een tafel van
doorschijnend plexi-glas zit, en
dat voortdurend minzaam glim
lachend alleen losse cliché's te
berde brengt. Ze spreekt moei
zaam Engels en reageert hoofd
zakelijk met very funny en very
beautiful, totdat Richard er dol
van wordt, haar bijna de nek
omdraait en het vertrek uit
sleurt.
Rijnders schreef Mooi, een soort
vervolg op zijn vorige, veel ver
nietigender relatiekomedies Sili
cone, Pick-Up en TulpenVulpen,
na een vakantie in Vietman. De
westerse beredeneerzucht zet hij
komisch af tegen de oosters? on
doorgrondelijkheid en onbenul
lige wellevendheid van de Viet
namese, die aan het slot ver
schijnt als de mooie (halfnaakte)
jongeman, die de acteur in wer
kelijkheid is.
„Het enige wat jij wil, is een zak
lekker klotsend vruchtwater en
dat noem jij dan een relatie,"
verwijt de man zijn vrouw. Het
is slechts een van de weinige cy
nismen die Rijnders ditmaal in
petto heeft. Zijn echtpaar heeft
meer last van het feit dat het
zich moet behelpen met 'opper
vlakte-taal' dan dat het elkaar
echt haat.
Liefde en tederheid ontbraken
zelfs niet. Dat werd door Gijs de
Lange en Lineke Rijxman onder
Rijnders haarscherpe regie net
zo mooi gespeeld als de zorgvul
digheid waarmee zij diens virtu
oze taalbouwwerk lieten klin
ken. Mooi zat vol met spitsvon
dige, filosofische zinnen, maar
ook met krankzinnige gedachte
sprongen vol raadsels.
Breda - Op zaterdag 11 november
vindt een excursie plaats naar de
dubbeltentoonstelling van Au-
guste Rodin, georganiseerd door
De Beyerd in Breda.
Om 09.30 vertrekt er een touring
car vanuit Breda. Eerst wordt het
museum Lange Voorhout in Den
Haag aangedaan, na de middag
het Singermuseum in Laren.
De deelnemers aan de excursie
krijgen een kunsthistorische toe
lichting van drs. Rebecca Nele
mans, medewerker van De Bey
erd. Kosten 60,-, exclusief lun
ch. Aanmelden tel. 076 522 1463.
Door Hans Rooseboom
Breda - Tekenaar Peter Vos vierde gisteravond zijn verjaar
dag in het Chassé Theater in Breda, in aanwezigheid van
een paar echte vrienden en enkele honderden liefhebbers
van zijn werk.
Peter Vos is zestig geworden en
had als cadeautje al een mooie
expositie in De Beyerd.
Spreekstalmeester Joop van
Tijn onthulde dat de tentoon
stelling tot nu toe vijftiendui
zend had getrokken, „En dat in
Breda!"
De bijeenkomst gisteravond
had een hoog Randstad-gehal
te, en zou dat nog veel meer
hebben gehad als alle vrienden
van Peter Vos ook werkelijk
waren komen opdagen. Maar
helaas: Aad Nuis kon niet, Ju
dith Herzberg was bij de pre
mière van haar toneelstuk Rijg
draad, Hugo Brandt Corstius
gaf een lezing, Pierre Vinken
was iets aan het kopen, Rinus
Ferdinandusse at zijn jaarlijk
se oesters in Normandië en
Peter van Straten liet zich ver
ontschuldigen omdat hij bezig
was aan de vervanging van Ag
nes.
Wat er wél gebeurde, was de
wereldpremière van een liedje
van Louis Andriessen op tekst
van zijn vader Hendrik, die een
begaafd limerick-schrijver
blijkt geweest te zijn (Er was
eens een meisje in Laren, die
had wel een kop maar geen ha
ren, etc), drinkliederen voorge
dragen door Jan Eykelboom -
'Eyk' voor zijn vrienden (Ik
drink mij elke dag weer dood,
en sta als Lazarus weer op), een
loepzuivere tenor toebehorend
aan de dichter Ed Leeflang die
teksten van Pierre Kemp, An
nie Schmidt en Judith Herz
berg zong, en toen kwam de
verrassing van de avond.
Uit de vergetelheid trad Julian
B. Coco naar voren, met zijn gi
taar. Lang niets van gehoord,
van deze Antiliaanse musicus,
die vertelde dat hij tegelijk met
de Watersnoodramp van 1953
in Nederland aankwam.
„Een ongeluk komt nooit al
leen," grapte Julian, die een
uitgesproken theaterpersoon
lijkheid bleek te zijn.
Een tafelgesprek tussen een
aantal goede vrienden van
Peter Vos onder leiding van
Joop van Tijn ging erg moei
zaam, met vragen als „Wat is
het wezenlijke van jullie
vriendschap?" - gevolgd door
een lange stilte. De sfeer kwam
er pas in toen collega Willem
den Ouden de hoop uitsprak
dat Peter nooit meer in op
dracht zou hoeven werken.
„Een stipendium verdient hij,
een eeuwig eregeld." De zaal
reageerde met applaus, maar
Jan Eykelboom pareerde sne
dig: „Daar moet je op z'n minst
procureur-generaal voor zijn."
