DE STEM
Nieuwe grappen bestaan niet'
URSUSSEN
an het modderpad naar de asfaltweg
;«ndestadin.De
Surinaamse musical
Faya imponeert niet
Standbeeld Suske en Wiske
bij station Heide-Kalmthout
Componist Van Amelsvoort
centraal in documentaire
Heldere taal in
boekje over seks
jetjes André van Duin ontstaan vaak op de kostuumafdeling
ïscherming
- 62710
IGING
;oren
'atacommunicatie
|eg/trekker
EVING
litrustingseisen
ID OF NIVO
|MAG, Autogeen, TIG
'informatie:
ind
507 ZG Schoondijke
1551 - fax 0117-401979
rtalenverteller Tony Joe White zondag in theater Noorderligt in Tilburg
'Last Night' rechtstreeks 'met
commentaar van Joop van Zijl
Cultureel centrum
bk oostburg, telefoon
I
SEPTEMBER 1995
I ZIE RAGAZZI OP ACHTERPAGINA - D5
Gids
n morgen....
jcember - februari
i verzoek bij voldoende deelname
jvan Duin heeft de
tan zijn kont han-
Tdruim dertig jaar.
Ijele volksstammen
todra de Rotter-
Ifkomiek ook maar
Lndhoek scheef
1 Thuis is hij verle-
m liefst valt hij to-
ljet op. Zijn onop-
lijke succes ver
rem wel eens.
is denk ik: dat ze
n lachen. Ik zou
laitzetten.
itijavan den Akker
;jp een onopvallend plekje
in het restaurant. Strate-
iozen: bijna alle voorbij
zien hem op de rug. „Als
me privé zomaar aanspre-
i tl ik me erg ongelukkig,
jitetik me vaak geen houding
jj licht de als André Kyvon
volkskomiek toe.
leen doosje tandenstokers
izak. Daar zal hij steeds aan
friemelen. Onzekerheid?
ikor. Eigenlijk een overblijf-
|b het niet meer roken. Dan
Irattedoen."
n(48) is geen uitgesproken
ra zichzelf. „Als ik 's mor-
[ijfter word en ik kijk in de
dan heb ik mezelf wel weer
g geamuseerd. Ik moet nooit
la om mezelf", zegt de man
volle zalen trekt en
haalt. Die als re-
jaren het land door-
it in het voorprogramma
Moiling Stones stond, tallo-
tten opnam, in films acteerde
gsiwoordig voornamelijk op
■optreedt.
lat ze niet. Willempie, Me-
Bok, Ep Oorklep, Flip
Joep Meloen, Ome Joop,
ffijdbeens, Wout Regen
winde vele, vele varianten
jp.
foordeel van komiek-zijn is
al? kanten op kunt. Als ko-
[hi je je bijna alles permitte-
Etn verspreking, een foutje,
na vinden het al gauw
iBovendien heb ik nogal wat
1. Dus mag ik
tdfflis wat foutjes maken."
int li een veilige gedachte?
Baarom hul ik mij ook zo
We creatie van een typetje,
ifa het privé-leven van de
mensen is al zo serieus, la-
'het daar omheen maar een
^vrolijk houden. Ik houd niet
Wgheid, Kijk ook nooit naar
jffitas, of dat soort zaken. In
Waal is het allemaal al echt,
M ik er niet zo nodig een
ïfa achteraan. Als ik naar
"wie kijk, wil ik graag ont-
®a. Met een spelletje, een leu-
®i( of een aardig vraagge
net hoeft heus niet altijd la-
i, brullen te zijn."
lejkeer van narigheid de be-
We drijfveer voor het ma-
'Km grappen?
André van Duin: 'Seks en geloof, daar moet ik mee oppassen.'
„Op de eerste plaats doe ik dat om
dat ik het zelf leuk vind. Daarnaast
houd ik van vrolijkheid en gezel
ligheid. Zorgen heb je al genoeg om
je heen. Ik krijg veel post van men
sen die zich aan mijn programma's
hebben opgetrokken. Dat is na
tuurlijk niet de eerste opzet, maar
wel fijn om te horen."
Wat is dan wel de eerste opzet?
„De mensen in de zaal te laten la
chen. Ik heb altijd graag artiest
willen worden. Als kind al. Nou
dan bèn je "dus artiest en dan doe je
het ergens voor. Je begrijpt, ik sta
niet voor mezelf op die televisie een
beetje leuk te doen. Dan kan ik net
zo goed thuis blijven." Hij peutert
weer wat met de tandenstoker.
Broodjenuchter
André van Duin groeide op in een
Rotterdamse arbeidersfamilie.
Hardwerkende ouders, broodje-
nuchter. Leuk doen paste er niet
zo. „In onze familie hadden we he
lemaal geen geinponems. Mijn gro
te voorbeeld was dan ook Stan
Laurel. Die zag ik op zondagmid
dag als we naar de bioscoop gin
gen. Goh, wat heb ik daar ontzet
tend van genoten. Maar ik zat ook
veel aan de radio gekluisterd. In te
genstelling tot mijn vriendjes, die
buiten bussie trapten en voetbal
den. Op straat. Dat kon toen nog in
die tijd. Ik luisterde naar de Fami
lie Doorsnee, Showboat, Koek en
Ei, Negen heit de Klok, dat soort
dingen. Enig. Ik was ook gek op
Dorus en Wim Sonneveld.
Dat sfeertje is grotendeels verdwe
nen. Heeft Van Duin dat, welis
waar in een ander jasje, een beetje
meegenomen naar deze tijd?
„Misschien. De komieken van te
genwoordig trappen veel meer te
gen de dingen aan. Daar heb ik
nooit zo'n behoefte aan gehad.
Ach, ik roep ook weieens wat,
maar het zijn doorgaans vrijblij
vende grappen die eigenlijk over
niks gaan."
Heeft u dan geen mening?
„Ik heb geen mening, nee. In de zin
van: je moet dit doen of dat doen.
Nooit gehad."
Geen mening ventileren is toch wat
anders dan geen mening hebben?
„O ja, binnenskamers houd ik van
hele andere dingen dan ik op de
bühne laat zien. Thuis lach ik om
andere onderwerpen."
Ik dacht dat u privé zelden lachte?
„O zeker wel. Om Youp van 't Hek
of Herman Finkers kan ik schate
ren. Om Freek de Jonge ook. Juist
de humor die ik niet breng, vind ik
heel erg leuk. Nee, ik ben niet ja
loers. Ik zit in een andere hoek. Als
ik nou zelf geen succes had, zou ik
misschien denken: kon ik dat ook
maar."
Van Agt en Lubbers vonden u des
tijds erg leuk. Vindt het paarse ka
binet u ook leuk?
„Geen idee. Behalve met Erica
Terpstra heb ik met bijna niemand
contact gehad."
Dus geen variant op 'Tuuttuuttuut,
de minuut van Ruud?'
„Nee. Er zitten in het huidige kabi
net niet van die sprekende figuren.
Ruud Lubbers was heel leuk om te
doen. Ien Dales of Boer Koekoek,
die inspireerden tenminste."
Uw typetjes, hoe leuk ook, zijn
nooit mensen van vlees en bloed. Je
komt hen, bij wijze van spreken,
niet op elke hoek van de straat te
gen. Toch hebben deze karikaturen
blijkbaar een grote mate van her
kenbaarheid. Want anders zou het
publiek er niet om lachen. Hoe ko
men die typetjes tot stand?
„Die maak je niet, die zijn er ge
woon," klinkt het cryptisch. „Lau
rel en Hardy kom je ook niet op el
ke straathoek tegen en die zijn ook
herkenbaar. Ik begin gewoon tegen
iemand aan te kletsen over een be
paald onderwerp. Over een vent
die de hele dag glazen spoelt of zo.
Ik lui een heel bandje vol, gooi het
meeste weer weg en wat overblijft
is 'm dan. Ik heb de mensen om me
heen heel hard nodig als klank
bord. Ben ook gevoelig voor kri
tiek. Als niemand om je lacht, sta je
enorm voor lui. Maar als ze lachen,
ben je een held. Dan ga je ook
steeds leuker doen."
Gek brilletje
Veel Van Duin-typetjes ontstaan
op de kostuumafdeling. „Laten we
zeggen, ik wil iemand uitbeelden
die zakagenda's op nummer legt.
Nou, wat heeft zo'n man aan, vraag
je je dan af. Als het pak er maar is,
komt het typetje meestal vanzelf
wel. In een spijkerbroek kan ik niet
gek doen. Maar als ik een 'ver
keerd' kostuum aan heb, lukt het
meestal wel. Raar hoedje op, gek
brilletje. Hoewel dat laatste steeds
moeilijker wordt, want iedereen
loopt tegenwoordig met een gek
brilletje. Zo'n ziekenfondsbrilletje
was vroeger het toppunt van leuk.
Waarom ik het dan nog steeds
draag? Mij staat weinig, dat
scheelt." André van Duin geeft toe
dat hij veelvuldig voortborduurt
FOTO DIJKSTRA
op bestaande grappen. „Nieuwe
grappen bestaan eigenlijk niet. Het
is altijd weer een variatie op een
variatie. Er zijn misschien vijftig
moppen en daar is alles op geba
seerd. Met goochelen is het eigen
lijk ook zo. Er komen geen nieuwe
trucs bij. Alleen wordt de ene keer
de doos vervangen door een ronde
bal, ik noem maar wat. Zo werkt
het."
Verveelt dat niet, het gevoel alle
grappen eigenlijk al te kennen?
„Nee hoor", klinkt het opgewekt.
„Ik ken die moppen al, maar mijn
publiek niet. En dat ziet mij niet el
ke dag. De belangrijkste eigen
schap van een komiek is een goed
geheugen. Dat je grappen kunt
onthouden, terwijl het publiek die
alweer kwijt is. Je kunt moppen al
tijd weer op een andere manier
vertellen. Misschien is dat wel het
geheim."
Wat is eigenlijk de overeenkomst
tussen meneer De Bok, meneer
Wijdbeens, Wout Regenwoudt of
Willempie?
„Dat ik ze allemaal speel", grijnst
hij en slikt een eventueel nadere
verklaring weg met een slok koffie.
Weer die tandenstoker.
„Verder zijn al die typetjes stuk
voor stuk heel aardig. Dat merk ik
op straat. Ik word nooit vervelend
nageroepen. Als ik ergens kom, zijn
de mensen altijd vriendelijk tegen
me. Ik straal geen agressie uit, dus
roep ik dat niet op."
Het is heel knap om zoveel mensen
aan te spreken en toch constant de
kool en de geit te sparen.
Hij haakt in: „We waren laatst op
locatie aan het filmen en het was
verbazingwekkend hoeveel bui
tenlanders op me af kwamen. Men
sen die amper Nederlands spraken
maar heel positief reageerden. Ik
schijn internationaal begrijpelijk
te zijn. Ook al gebruik ik een hoop
woorden."
Is het gevoel voor humor bij het pu
bliek aan het veranderen?
„De acceptatie is breder geworden.
Vroeger, als je seks riep, was het al
poeh, poeh. Tegenwoordig kun je
man en paard noemen. Er zijn wei
nig grenzen meer. 'Grote Bloemko-
le' was ooit pikant, nu kun je 'Gro
te Tiete' roepen en lachen ze net zo
hard. Ik stel mijn eigen grenzen. Ik
moet bepaalde dingen gewoon niet
doen. Ik zal geen grappen maken
over een lekker wijf met grote dik
ke tieten of zo. Seks en geloof, daar
moet ik mee oppassen. Een tekst
over junkies zou ik ook niet kun
nen gebruiken. Ik heb een heel an
der publiek dan Van 't Hek of De
Leeuw."
„Enerzijds is er mijn oude publiek
dat met me is meegegroeid, of an
dersom, hoe wil je het zeggen. Van
de andere kant is er ook de jonge
garde, waarbij je niet ver genoeg
kunt gaan. Een kwestie van lave
ren."
„Er zijn vaak dingen die ik hart
stikke leuk vind maar waar nie
mand om lacht. En de grappen
waar je eigenlijk zo overheen loopt,
blijken heel leuk te zijn. Wat dat
betreft is dit werk steeds weer
nieuw."
'Aanlachers'
Met zogeheten 'aanlachers in het
publiek' - mensen die zijn inge
huurd om de zaal aan het lachen te
krijgen - werkt hij niet. „Was het
maar waar dat we echte lachers in
de zaal hadden. Van die gillende
dames. O heerlijk. Die nemen de
hele zaal mee. Hoef je de helft min
der te doen. Die werken in feite
voor je." Hij geeft toe: de druk om
het succes steeds maar weer te eve
naren, wordt almaar groter. „Er
komt meer concurrentie uit het
buitenland. Vroeger had je weinig
vergelijkingsmateriaal. Je bent te
genwoordig al blij als je een beetje
constant kunt blijven. Je kunt niet
oneindig leuker worden. Op een
gegeven moment ben je een soort
gemeengoed geworden. Heb je een
maniertje gevonden. Als je dat nu
maar niet te veel vertoont, blijft
dat leuk. Het is niet zo dat, naar
mate ik ouder word, het meer
moeite kost spontaan te blijven. Ik
ga wel steeds makkelijker denken.
Maak me niet zo snel meer ner-
Is hij kritisch op zichzelf?
„Ja, ik vind het allemaal even ver
schrikkelijk wat ik doe. Even se
rieus: ik moet nooit zo lachen om
mezelf, dus ik ben geen maatstaf.
Ik vind het niet allemaal zo slecht
hoor, maar er zijn een heleboel din
gen waarvan ik denk: dat ze daar
om lachen. Ik zou het uitzetten. Ik
kijk dus bijna nooit naar mezelf. Ik
kijk in ieder geval nooit naar me
zelf om me te amuseren. Zeker
niet."
Borgers
sten zijn - terecht - ge-
°P hun privacy. Telefoni-
toterviews doen ze
1 a' vanaf het anonieme
ff van een kantoor van
iWaifirma. Als je Tony
belt, rinkelt de tele-
JQiter daadwerkelijk in
,s |feede huis, een ran-
f Ozark Mountains, Ar-
f De ranch, compleet
eten en paarden, is zijn
önetePlek op aarde.
8 songs staan
e mensen centraal, in
leven is dat niet
i j. „efs duidelijk begaan
:fem Every single
^fenW'ge™ijke wonin8
dakbii w m' Tennessee. Dat
Nashville, de hoofdstad
j^°Ttry k westernscène.
Ie?ll voor de hand of
fei,0 f.el thuis voelt in die
itevi;.fJ? muziek past in
ft 5'm ziin eigen woor-
sl. ent like a sore
''an »a j treh me niet zo-
'^wensVmuziekscène, ik
aaa „iBtasïville mt)eten in-
s hebben van mijn
sound. Ik hoor er niet echt bij.
Maar mijn songs willen ze wel,
die worden steeds vaker opgeno
men."
Tony Joe dankt een groot deel
van zijn faam en in elk geval een
groot deel van zijn vermogen, aan
de cover-versies van zijn liedjes.
Zijn naam mag dan bij velen niet
direkt het uitroepteken der her
kenning oproepen, White is wel
de man die songs schreef als
Steamy Windows en Rainy Night
In Georgia. Vele grote namen ne
men zijn songs op. Beschouwt
Tony Joe zoiets als een compli
ment, of zou hij liever zien dat
zijn eigen versies wat meer be
kendheid kregen?
„Ik vind het altijd een eer als ie
mand mijn song op wil nemen.
Het doet me ook wat om een van
mijn liedjes te horen met de stem
van een ander. Het is toch gewel
dig als je Old Times Sake hoort,
gezongen door Elvis Presley. Nee,
van mij mag iedereen mijn liedjes
coveren."
Tony Joe White vindt coveren
ook om een andere reden leuk. De
meeste covers blijven immers
verrassend dicht bij de origine
len, wat doet veronderstellen dat
's mans eigen versies ultieme in
terpretaties zijn. Tony Joe Whi
te's songs hebben enkele duidelij
ke kenmerken, zoals de verhalen
de teksten over gebeurtenissen
uit het leven van alledag. Daarbij
hoort een ritmische ondersteu
ning, die rechtstreeks uit de
zwarte blues en R&B ontleend is.
Tenslotte is er het gitaarspel met
het rauwe randje, dat de punten
en komma's in de zangpartijen
lijkt te plaatsen. Veel musici die
de songs coveren willen ook Whi
te's gitaarspel op hun platen heb
ben.
Tina Turner
„Het gezelligst was het bij Tina
Turner, vond ik. Ik schreef de
halve Foreign Affairs-plaat en
speelde ook de gitaarpartijen.
Een gigantisch commercieel suc
ces, maar vooral een feest om te
doen. Tina is een geweldig mens.
Ik weet eigenlijk niet waarom
mensen zo dicht bij mijn versies
blijven. Misschien is het net als
met koken: een goed recept moet
je niet veranderen. Toch zijn er
wel covers met een geheel eigen
benadering. Zo hoor ik graag
Randy Crawford's interpretatie
van Rainy Night In Georgia."
Tony Joe White werd bekend als
de blanke jongen met het zwarte
geluid. Nog steeds staan mensen
die hem voor eerst ontmoeten,
versteld dat hij blank is. „Nou ja,
ik ben niet echt blank. Ik ben
voor één kwart indiaan, Chero
kee. Misschien is dat de reden
waarom ik een sound kon, of
durfde, ontwikkelen met blanke
én zwarte ingrediënten. Ik nam
een beetje van dit en een beetje
van dat. Da's trouwens het ge
heim van alle goede dingen: niet
teveel van één ingrediënt, maar
een klein beetje van alles."
Joe Cocker
Het werd een hete zomer voor de
man met de warme stem; de nieu
we cd Lake Placid Blues, een
tournee met Joe Cocker - vaste
afnemer van White's liedjeshan-
del - en een optreden op het Half
way-festival te Halfweg. Lake
Placid Blues staat vol met onmis
kenbaar White-materiaal. Opval
lend is dat 's mans teksten groei
en met zijn eigen ervaringen. Ou
de songs spelen zich af in zijn ei
gen dorp of het dorp verderop.
Zijn muzikale avontuur begon op
de modderige paden van de Loui-
siaanse swamps, maar bracht
hem spoedig op de asfaltweg van
de westerse wereld. Tegenwoor
dig plaatst Tony Joe zijn decors
in Lake Placid en Parijs. Hij moet
grinniken om de kwalificatie
'man van de wereld'.
„Ik ben een verteller, al mijn
Tony Joe White
songs hebben een verhaal als lei
draad. Maar ik kan alleen zingen
over de dingen die ik ken of zie.
Ik begon dus met verhalen over
Polk Salad Anne en Old Man
Willis. Tegenwoordig zie ik meer
ZATERDAG 16 SEPTEMBER 1995 DEEL
Van onze rtv-redactie
Omdat de BBC-promenadeconcerten hun eeuwfeest vieren, is
de NOS-tv vanavond weer van de partij bij de Last Night of the
Proms in de Royal Albert Hall. Voor het eerst na een slordige
twintig jaar afwezigheid.
De Last Night is de traditionele, feestelijke ontknoping van het sei
zoen promconcerten, ditmaal 69 afleveringen groot. Als immer zullen
de bekende meezingers Rule Brittannia, Jerusalem en het alternatieve
volkslied Land of Hope and Glory te horen zijn. De NOS zendt alleen
het tweede deel uit van de Last Night. Wie alles wil zien, moet al om
20.30 uur aanschuiven bij BBC 2 en is vervolgens zoet tot midder
nacht.
Deel twee begint met een wereldpremière: Panic van Harrison
Birtwistle, een bekende al wat oudere Britse componist. Het bevat
voorts werken van Boccherini, Purcell en Saint-Saëns.' Chef-dirigent
van het BBC Symfonie Orkest is wederom Andrew Davis. Het com
mentaar wordt geleverd door Joop van Zijl.
In 1895 beet dirigent Sir Henry Wood het spits af. De informele pro
menadeconcerten (letterlijk: waarbij het publiek rond kan wandelen)
waaiden over uit Parijs. In al die jaren is de succesvolle essentie van de
proms overeind gebleven: een mengeling van populaire en nieuwe
composities, van gemakkelijke en moeilijkere, Britse en buitenlandse,
uitgevoerd voor een ontspannen en gemêleerd publiek dat net zo ge
makkelijk in T-shirt als kostuum
komt.
'Last Night of the proms'(BBC 2,20.30 uur; Nederland 2, 22.10 uur; BBC 1,
22.15 uur)
Heide-Kalmthout (anp) - Als Ollie B. Bommel, zijnde heer van
stand, in Nederland belangrijk genoeg is voor een eigen stand
beeld, dan zijn onze 'Sus en Wis' dat zeker, moeten de Belgen
gedacht hebben. De twee Vlaamse striphelden, waarvan deze
week het 245e avontuur, Suske en Wiske en De 7 Schaken, ver
scheen, krijgen daarom zondag hun eigen beeld dat komt te
staan tegenover het treinstation van Heide-Kalmthout.
Het beeld, dat is gemaakt door de
Vlaamse kunstenaar Gilbert Uit-
denhouwen, zal worden onthuld
door Suske en Wiske-tekenaar
Paul Geerts en de burgemeester
van Heide-Kalmthout, Dirk Er-
reygers.
Dat het beeld in Heide-Kalmt
hout komt te staan is niet
vreemd. In deze plaats in de Ant
werpse Noorderkempen zagen de
twee striphelden immers het le
venslicht daar hun geestelijk va
der, Willy Vandersteen, er tot zijn
dood woonde en werkte.
Het huis van de Vlaamse stripte
kenaar is overigens enkele weken
geleden aangekocht door de pro
vincie Antwerpen. Het is de be
doeling dat een deel ervan wordt
ingericht als kinderstripmuseum.
Het andere deel van het huis,
waar nog steeds Studio Vander
steen is gevestigd, zal in gebruik
blijven bij Paul Geerts en zijn
medewerkers. Verwacht wordt
dat het kinderstripmuseum in
1996 zijn deuren opent.
Bergen op Zoom - Schouw
burg De Maagd. Musical Faya.
Idee-tekst-choreografie: John
Wooter. Tekst: Hugo Heinen.
Liedteksten: Paul Middellijn.
Muziek: Franky Douglas. Re
gie: Lodewijk de Boer. Gezien
vrijdag 15 sept. Nog te zien: 27
en 28 sept.in Roosendaal, 5 en
6 dec. in Breda en 7 dec. in
Oosterhout.
Door Sjef Huismans
Een lange saaie geschiedenis
les gemixed met het eeuwen
oude verhaal van Romeo en
Julia of, zoals u wilt, van Ma
ria en Bernardo. En dit alles
letterlijk gezet 'tussen de
schuifdeuren'.
De verloedering en teloorgang
van Suriname is het hoofdthema
rond de onmogelijke liefde van
twee jongelui uit verschillende
culturen, met name de Hindoe-
staanse en de Creoolse. En speelt
vooral ook armoe daarin een gro
te rol, dan is daarmee ook de toon
gezet die typerend is voor deze
produktie.
Arm van opbouw, intrige, ensce
nering. Tekstueel zwak, muzi
kaal leeg. En met een spelniveau
dat in elk wijkgebouw door iede
re club kan worden nagespeeld.
En dat alles in een decor, dat zo
in de doe-het-zelfwinkel uit de
schappen is getrokken. Rond de
toren van de scène-verbindende
radiostudio en -toren speelt zich
een pover belichtingsplan af zon
der inventiviteit.
Jammer. Want er staat ontegen
zeglijk kwaliteit op de planken.
En dat zijn dan zo nu en dan de
lichtpuntjes in de story. Als deze
artiesten hun muzikaal kunnen
in een concert hadden mogen de
monstreren, dan hadden ze zeker
kunnen imponeren.
Juan Wells, die de rol vervult van
de vriend van Romeo, in dit geval
Jori, en tevens schittert als de
zanger Johnny Boy Futuru is het
aanhoren en zien alleszins waard.
En ook Gerda Havertong als Sja-
ne is uit het. goede theaterhout
gesneden.
Het dans- en zangensemble doet
het laatste beter dan het eerste.
De choreografie is magertjes en
voor de zangscènes lenen de min
of meer op authenticiteit berus
tende Surinaamse of Caraïbische
songs zich goed en ze komen goed
van klank en balans de zaal in. Er
is ook gebruik gemaakt van enke
le gewoontes en gebruiken uit de
kleurige Surinaamse samenle
ving met zijn verscheidenheid
aan religies.
De musical is bedoeld als een
'J'accuse' aan Nederland, de Su
rinaamse. samenleving en wel
licht de mensheid op zich. Maar
de makers zijn er niet in geslaagd
hier een aangrijpend of minstens
aansprekend document van te
maken, noch theatraal, noch mu
zikaal.
Amsterdam - Amsterdam krijgt
een groot cultureel centrum van
ongeveer 50.000 vierkante meter
aan de Oostelijke Handelskade
aan de oevers van het IJ.
In het nieuwe gebouw is plaats
voor onder meer Toneelgroep
Amsterdam, het Bimhuis, de IJs
breker en de Centrale Biblio
theek. Met de bouw is een inves
tering gemoeid van tussen de 100
en 200 miljoen gulden.
De plannen betekenen een be
langrijke impuls voor een tot nu
toe verlaten stuk Amsterdam.
Van onze kunstredactie
Hilversum - De KRO-televisie zendt zondagavond (Nederland
1, 22.18 uur) de documentaire 'Componeren voor de eeuwig
heid' uit, gewijd aan de componist Jos van Amelsvoort (85).
van de wereld, dat weerklinkt in
mijn liedjes. In feite maakte het
niet uit. Want waar je ook gaat,
de mensen zijn overal hetzelfde."
Tony Joe White, zondag in thea
ter Noorderligt, Tilburg, 22.00 uur.
De titel van de film verwijst naar
het gebrek aan erkenning dat
Van Amelsvoort levenslang heeft
ondervonden ondanks de hoge
kwaliteit die zijn werk volgens
kenners heeft.
Jos van Amelsvoort is geboren en
getogen in Kaatsheuvel, waar hij
nog woont. Voor de oorlog stu
deerde hij aan het Rotterdams
Conservatorium, later was hij
zelf docent aan het Brabants
Conservatorium in Tilburg.
Het Kamerkoor Cantecleer uit
Breda onder leiding van Geert
van den Dungen zal in de docu
mentaire werk van de componist
ten gehore brengen.
De film is genaakt door Arnold
Vogel, afgestudeerd aan de
kunstacademie St. Joost in Bre
da.
