kföaal
estem
ekt*nd
We
Haste
ERKOOP
D
«wenste kinderloosheid lokt
uk een plompe reactie uit:
«kende me'ken
K&akt
HECHTS EEN DAG:
Anne-Marie en Piet
Verkooijen
adopteerden na veel
pijn en moeite een
tweeling
uit Ethiopië
'Wie een kind
adopteert, heeft
geen recht op
ouderschapsverlof.
Dat is toch niet
eerlijk?'
109e prijs van de Merdeka
Onthullingen van een riooljournalist
Jack van Gelder blijft Hilversum trouw
om
ZATERDAG 19 AUGUSTUS 1995 DEEL I
rung
'Doorgaan. Met opgeven'
Doorgaan. Niet opgeven.
Uiteindelijk loont het de
moeite. Het advies van
Anne-Marie Verkooijen
aan toekomstige adoptie
ouders gaat gepaard met
een diepe zucht. Het is de verzuch
ting van de volhouder, die een weg
vol verdriet en teleurstellingen heeft
Sou, dan adopteer je er toch een."
ide praktijk blijkt dat verre van
ijïoudig. Vooral nu de overheid
inds dit jaar de adoptieregels voor
litenlandse kinderen heeft
ingescherpt. Anne-Marie en
iet Verkooijen uit het Zeeuwse
linkenszand kunnen er over mee
raten. Vorige maand haalden zij
a tweeling uit Ethiopië,
en verhaal over de moeizame en
ine weg naar het ouderschap.
tor Riet Pijnappels
worden
ie partijen lederen- en jeans-
oudelijke artikelen, auto-
[elgoed etc. Alles afkomstig
van groothandel/importeur
ZEER STERK gereduceerde
zen verkocht.
Ifes en heren, vanaf 99.-
Igoede merken, vanaf 99.-
Iherenparka's nu 199.-/299.-
I te mode, vanaf 149.-/199 -
liuses, versch. modellen
In, bek. merken p./st. 59.90
fcllen spijkerjacks 49.90
kende merken nu p./st. 29.90
■oeken, restpartij 9.95
o's vanaf 9.95
plaadbaar 9.90/19.90
90 div. keukenapp.
elig 14.95
ak"24.90 Sporttassen 9.90
v. modellen, vanaf 29.90
d, staande en tafel 49.90/59.90
slechts 24.90
24.90 Attachékoffers 29.95
ediening 199c nu 69.90
mod. 6-delig, 39i- nu 39-90
deksel, 7/12-delig, vanaf 39.90
goud/zilver 1095.-vanaf 190'
net wieltjes, 22Ü9- nu 149.-
ïod. en klassiek,
bekende merken vanaf 24.95
49/100-delig, div. uitv.
steen/metaal/hout 29.90
elektra en speelgoed, vanaf 4.ao
merk 69.90 Acculaders 49.90
uizenden stuks vanaf 9.95
Tuinparasols vanaf 69.90
ïodellen vanaf 29.90 n
10/29.90 Spelcomputer ineI. ow
aat 1Axel
jur
ijk 50 Westdorpe
afgelegd.
De ongewenste kinderloosheid, de
mislukte TVF-pogingen, een adoptie
die op het laatste moment niet door
ging, het 'was wel eens moeilijk',
zegt ze voorzichtig.
Ze willen er niet te veel woorden aan
besteden, hoewel beiden geboren in
Breda, voelt het echtpaar zich thuis
bij de Zeeuwse volksaard. Nuchter,
niet te emotioneel.
Ook nu niet, nu hun kinderwens ein
delijk in vervulling is gegaan.
Maar met een innig tevreden blik
kijken Anne-Marie (34) en Piet (36)
Verkooijen naar de twee spelende
kinderen op de vloer. Twee zwarte
krullenkopjes uit Ethiopië, de eenja
rige tweeling Casper Assef a en Anna
Etsehiwot. Hun kinderen sinds een
week.
Anne-Marie: „De eerste avond, toen
ik ze in hun bedjes stopte, kon ik wel
janken van blijdschap. Eindelijk,
dacht ik, daar liggen ze."
En het gaat hartstikke goed met ze,
vertelt ze, niet zonder trots. „Ze zijn
vrolijk en ze hechten zich al aan ons.
Anna zit het liefst de hele dag op
schoot en Casper slaat soms zo lief
zijn armpjes om me heen."
Een knuffel, een gebaar van affectie,
het blijkt van een enorm belang.
Want o zo vaak hebben ze tijdens die
lange, lange adoptieprocedure moe
ten horen dat 'hechting' een van de
grootste problemen kan zijn. „Er
werd steeds de nadruk op gelegd wat
er allemaal fout kan gaan. We moch
ten vooral geen hoge verwachtingen
hebben, want uit onderzoek blijkt
dat veel adoptiekinderen later ge
dragsproblemen hebben. Maar de
garantie dat het altijd goed gaat, heb
je toch ook niet bij je eigen kinde
ren?"
Het is een maand eerder. Nerveus,
een beetje huilerig, zit Anne-Marie
aan tafel, op schoot twee dikke ord
ners met paperassen.
Op papier is alles in kannen en krui
ken voor een adoptie van een buiten
lands kind. Het wachten is nu nog op
het verlossende telefoontje uit Ethio
pië: komt u maar.
„Maar het duurt allemaal zo lang."
Ze is het wachten o zo beu.
Vier jaar geleden meldden ze zich
voor adoptie aan bij het ministerie
van Justitie. De procedure kwam
langzaam op gang. Het gezinsonder
zoek door de Raad voor de Kinderbe
scherming, het aanmelden bij een
adoptiebemiddelingsbureau, het
plaatsen op de wachtlijst, iedere stap
nam vaak maanden in beslag. Moe
deloos klinkt het: „Adoptie-ouders
moeten vooral heel veel geduld heb
ben. Wij hebben toch het gevoel dat
de overheid op deze manier adoptie
van buitenlandse kinderen probeert
tegen te gaan. Het wordt ook be
moeilijkt door het feit dat je nauwe
lijks verlof kunt krijgen van je werk.
Iedere werknemer heeft recht op een
ouderschapsverlof, maar die regeling
geldt niet als je een kind adopteert.
Dat is toch niet eerlijk?"
Ook het vinden van een geschikt be
middelingsbureau ging niet zonder
slag of stoot. Want uit welk land
moest hun kind komen? Zij hadden
geen voorkeur, maar ieder adoptie-
land blijkt zo zijn eigen eisen te stel-
»Het nieuwe gezin Verkooi
jen: Anne-Marie, Casper Asse-
fa, Piet en Anna Etsehiwot.
FOTO DE STEM JOHAN VAN GURP
len aan de toekomstige ouders.
Eisen omtrent godsdienst, leeftijd,
opleiding, huwelijksduur en, wat
voor veel landen erg belangrijk is,
de hoogte van het inkomen. Adop-
tielanden willen graag dat him kin
deren in welvaart opgroeien.
Anne-Marie: „Het was voor ons een
kwestie van wegstrepen. In China
moeten beide adoptie-ouders min
stens 35 jaar oud zijn, want dan pas
word je wijs genoeg geacht om een
kind op te voeden. Maar wij hadden
geen zin om te wachten tot ik vijfen
dertig zou worden. Brazilië en Sri
Lanka willen dat je vier tot zes we
ken in het land verblijft om uitge
breid kennis te maken met het kind
en de procedurè af te ronden. Voor
Piet was het onmogelijk om zo lang
vrij te krijgen van zijn werk."
Uiteindelijk kwam het echtpaar te
recht bij het bemiddelingsbureau
Stichting Ethiopië. Ethiopië stelt al
leen als voorwaarde dat er geen kin
deren uit andere landen zijn geadop
teerd.
„Bovendien komen er uit Ethiopië
meer baby's. En wij hadden een
voorkeur voor een kind onder de
twee jaar, omdat je dan minder risico
loopt dat het kind je afwijst."
De wachttijd was minstens twee
jaar, werd hen verteld. En ondertus
sen stroomden de rekeningen bin
nen,
De rechtbank in Ethiopië, de tolk, de
contactpersoon, documenten, een
bedrag van 4500 gulden voor een
verplichte
donatie aan projecten in
Ethiopië, alles bij elkaar werd het al
gauw een som van ruim twintigdui-
zendgulden.
Het betekende zuinig leven, maar ze
hadden het graag over voor dat ene
doel: een kind.
Eindelijk, drie jaar na het verzoek
om adoptie, kwam het langverwach
te telefoontje: er wachtte een baby
op ze in Addis Abeba. De vreugde
was echter van korte duur. Een paar
weken later kwam het slechte
nieuws: het jongetje was overleden.
„Dat was een behoorlijke klap. We
verheugden ons enorm, en toen hoor
den we dat het kindje, dat ons kindje
zou worden, dood was gegaan. En we
hadden hem nooit gezien."
Maar diezelfde dag kwam er weer
een tele
foontje: Of ze ook een
tweeling wilden, een jongen en een
meisje van een jaar oud. En of ze on
middellijk konden beslissen, want de
vraag naar kleine kinderen is groot
en het aanbod klein. In Amerika,
Frankrijk, Duitsland, overal in de
Westerse wereld wachten ongeduldi
ge echtparen op een kind dat 'be
schikbaar' komt.
„We riepen: ja, natuurlijk willen we
ook een tweeling. We wisten verder
niets van ze. Of ze wel gezond waren,
of de ouders nog in leven waren, wat
ze hadden meegemaakt, maar we
twijfelden geen moment. Tijdens de
verplichte voorlichtingscursus van
het ministerie werden er dia's ge
toond van kinderen die er minder
florissant uitzagen. Lelijk, zeg maar.
Of we zo'n kind ook zouden accepte
ren, werd ons toen gevraagd. Nu, wij
wisten helemaal niet hoe de tweeling
Met dit kaartje kondigden Anne-
Marie en Piet Verkooijen de komst
van de Ethiopische tweeling naar
Heinkenszand aan bij familie,
vrienden en bekenden.
er uitzag, toen we instemden. Later
kregen we een klein polaroidje opge
stuurd: van twee magere krullenkop
jes in een pyama. De foto was door-
middengeknipt, op de andere helft
stond een jongetje dat ook voor
adoptie bestemd was."
Nadat de reis naar Ethiopië nog
twee keer werd uitgesteld, een
keer omdat de rechtszitting ver
daagd was en de andere keer om
dat het vliegtuig vol was, moch
ten Anne-Marie en Piet begin ju
li vertrekken. Met in hun koffers
knuffeldieren, kleertjes, babyvoedsel
en luiers.
Anne-Marie lacht voluit: „Ik had ge
noeg kleren bij me voor een- heel
weeshuis, maar dat was maar goed
ook. Ze hadden beiden vreselijke
diarree, ik deed niets anders dan ze
verschonen. Op de terugreis zat er
een Arabier naast ons in het vlieg
tuig. Hij mopperde steeds dat ze zo
stonken".
Op de dag van aankomst in Addis
Abeba bracht een contactpersoon
van Stichting Ethiopië hen naar het
weeshuis.
„Er was buiten geen kind te zien. Op
een paar oude klimrekken hing de
was te drogen. Het was pure armoe,
zoals overal in de stad. Binnen, op
een klein zaaltje, stonden aan weers
kanten een lange rij kinderbedjes.
Veel baby's huilden, of ze lagen aan
een grote fles melk te sabbelen. Het
stonk er enorm naar diarree en
braaksel. Onze chauffeur wees naar
twee bedjes naast elkaar: dat zijn
jullie kinderen. Anna huilde, Casp-
ser sliep. We herkenden ze onmid
dellijk van de foto. Anna zette het op
een gillen, ik durfde haar niet op te
pakken. O jee, dacht ik, hoe moeten
we die straks mee naar huis nemen?
In de bedjes naast Anna staken twee
jongetjes hun armen naar me uit. Ze
wilden opgepakt worden, maar ik
dacht, nee het spijt me vreselijk,
maar ik kom niet voor jullie."
„De tweede dag duwde de zuster An
na, die maar bleef brullen, gewoon in
mijn armen. Ze moest maar aan me
wennen, vond ze. We liepen met de
kinderen naar buiten en vanaf dat
moment ging het beter. Goh, dacht ik
toen, die nemen we straks mee naar
huis. Casper speelde met de zonne
bril van Piet en Anna met de klitte-
band van mijn fototoestel. We gaven
ze ieder een knuffeldier, maar daar
wisten ze geen raad mee. Ze kenden
geen speelgoed."
„Vanaf die dag vond ik het steeds
moeilijker worden om ze achter te
laten in het weeshuis. Ik dacht, ik
heb ze, nu wil ik naar huis."
Tevergeefs probeerden Anne-Marie
en Piet nog iets te weten te komen
over de afkomst van de tweeling.
Hun contactpersoon vertelde alles
wat hij wist: dat ze in een militair
hospitaal geboren waren, dat de va
der onbekend was en de moeder
overleden. De eerste negen maanden
van hun leven waren ze verzorgd'
door twee artsen in het hospitaal,
maar die lieten hen in de steek voor
een studiereis naar het buitenland.
De kinderen werden toen naar het
weeshuis gebracht. Anna woog toen
negen kilo en Casper acht, maar na
een paar maanden in het weeshuis
wogen ze nog maar tweeeneenhalve
kilo.
Anne-Marie: „Volgens de zusters
daar ging alles perfect, maar ze wis
ten niet eens dat Anna een verschrik
kelijke navelbreuk had en Casper
aan iedere voet zes tenen had. Nu
denken we bijna iedere dag: het is
maar goed dat we ze daar wegge
haald hebben. We vrezen het ergste
voor de kinderen die achter zijn ge
bleven, daar komt niets van terecht.
Ze liggen daar maar de hele dag in
bed en om ze stil te houden krijgen ze
een fles melk. Casper en Anna willen
nog steeds niet gaan slapen zonder
een fles. Dat is ze zo aangeleerd."
„We hadden graag nog twee kinde
ren meer mee willen nemen. Er was
een jongetje, die was aartslelijk, met
van die grote zeiloren, maar hij was
zo lief."
Anna en Casper lijken zich inmid
dels goed thuis te voelen in Hein
kenszand. Ze worden nog steeds ge
plaagd door diarree en Anna heeft
last van schurft. „Maar ze kruipen
nu al veel vlotter dan een week gele
den," vertelt Anne-Marie met de op
rechte trots van een ouder. „En ze
krijgen steeds meer interesse voor
speelgoed. Vooral rammelaren vin
den ze prachtig."
Terwijl Piet Casper optilt: „We had
den veel eerder toestemming moeten
krijgen om ze halen. Nu hebben ze
maanden verwaarloosd in dat wees
huis, dat zit me toch behoorlijk
dwars."
Officeel heeft de tweeling nog de sta
tus van 'buitenlands pleegkind'. Pas
over een jaar doet de rechter uit
spraak en mogen Anne-Marie en Piet
hun kinderen officieel adopteren.
Piet: „We hebben in ons testament
laten opnemen dat zij onze wettige
erfgenamen zijn. Stel je voor'dat ons
iets overkomt, dan lopen zij het risi
co teruggestuurd te worden naar
Ethiopië."
Over twee maanden moet het echt
paar aan Ethiopië het eerste verslag
doen over de kinderen. En daarna ie
der jaar tot hun achttiende. „We
moeten ook iedere keer een actuele
foto meesturen. We zijn gewaar
schuwd dat het geen kiekje mag zijn
van een kind aan de afwas, want dan
denken ze daar dat je het gebruikt
als slaafje in de keuken. Als ze daar
entegen weten dat we goed voor ze
zorgen, sturen ze makkelijker kinde
ren naar Nederland."
ZIE ZOMERGIDS 2
- ZIE ZOMERGIDS 3
- ZIE ZOMERGIDS 4
is 1995
