t)E STEM
ma's kleine jongen heeft aids
reet Oostra verzorgt haar ongeneeslijk zieke kleinzoon tot aan het graf
-m
j Oma 's kleine jongen
Op reis met Ursul de Geer
Dusty Springfield
Buffalo Tom
OP REIS
BETSY GIJS - 22 (Wordt vervolgd)
INSDAG 26 JULI 1995 C3
- - j
ids
temen uit de buurt, kaarten en brieven uit het
and. Het zijn huldeblijken voor oma Greet, de 56-ja-
Greet Oostra uit Arnhem. Ze heeft zich voorge
zien haar driejarige kleinzoon Tyrone, een peuter
net aids, tot aan zijn dood te verzorgen. De ouders
an Tyrone, verslaafd en seropositief, zijn daartoe
jet in staat. Het relaas van een vrouw die haar oog-
ippel het eeuwige leven gunt, maar zich toch zal
joet neerleggen bij een afscheid.
hls ik naar je kijk en je zo bezig zie
spelend met je speelgoed, zittend op oma's knie
t blos op je wangen, je gezicht nog zo jong
n slaat mijn hart soms over
't maakt een vreugdesprong
je bent zo kwetsbaar nog, zo lief en klein
oma's kleine jongen, hoe lang zal dit nog zo zijn
I je bent een schat van onbetaalde waarde
'soor mij is er niets mooiers op deze aarde
If one, je naam geschreven, liefst in goud
nat de toekomst jou ook moge brengen
weet dat oma altijd van je houdt.
hoor Paal Bolwerk
lOma, je hebt het leven van
lïyrone verdubbeld. Zonder
louw zorg is het maar de
iraag geweest of hij drie
laar zou worden." Een
Jompliment van een be-
lianclelend arts, waar Greet
lOostra (56) uit Arnhem
kan teren.
gesteld in het Zeeuws Museum it
FOTO JAAP WOLTERBEEl!
rond het jaar 300 - tijdens de pi
riode van de zogenaamde Duin]
kerkse Transgressie II - plaats
vonden. Daardoor is de tempe(
met de bijbehorende altaren vrij
abrupt verdwenen. „Als dat
leidelijk was gebeurd zou ver
van dit materiaal zijn herge
bruikt door latere bewoners,']
zegt de provinciaal archeologt
als wij even later door de zaal vai
het Zeeuws Museum in Middel
burg dwalen, waar een aantal re
plica's - 'die topstukken staan ii
Leiden' - en échte altaren staai
opgesteld. Sinds 1970 hebben di
verse archeologen zich met het
verschijnsel Nehalennia bezigge
houden. Zoals gezegd komt Stu
art met een boek, maar tussen
door zijn er ook diverse weten
schappers op gepromoveerd of
bezig dat te doen. In 1997 is het
precies 350 jaar geleden dat Ne
halennia van haar aanwezigheid
in Zeeland blijk gaf. Voor de pro
vincie en Zeeuws Museum aan
leiding er een soort herdenkings
jaar van te maken. Hoe dat in het
vat wordt gegoten is nog onbe
kend maar de eerste voorberei
dingen zijn getroffen.
Beproeft de woorden nog eens en
Ze straalt. Haar kleinzoon
|ïjrone, een peuter met aids, is de
iag ervoor drie jaar geworden.
Hij heeft zichzelf als het ware
loverleefd. De kille statistieken
hem twee tot drie jaar,
laaar volgens de artsen kan hij,
lioals hij nu is, zeven of acht jaar
|iorden.
ke dag, elke week, elke maand
elk jaar extra is voor Greet
istra een godsgeschenk. Toch
loeit ze er niets voor om Tyrone,
linijn zoon', te verwennen. „Dat
lis niet nodig. Hij moet opgroeien
lais ieder ander kind. Ik laat hem
[gewoon genieten. Dat kan alleen
lïoorhem normaal te laten leven,
lik heb hem wel meegenomen op
liakantie naar Spanje, want mis-
Ischien kan het volgend jaar niet
lineer."
Weer moeder
Greet Oostra is net terug van een
Welverdiende vakantie. Bruin
verbrand. Een sterke, vrolijke
brouw. Ze wijst naar een bloeme
tje op tafel. Een huldeblijk uit de
buurt. Het 'welkom thuis' krijgt
extra gewicht door de medede-
dat de buurtbewoners haar
i kanjer van een vrouw vin-
i' Ze vinden haar moedig, om-
ze de grootmoeder, grootva
der, moeder en vader van Tyrone
is.
Ze heeft de opvoeding van Tyro-
«e op zich genomen, omdat haar
jvkugsverslaafde dochter en
schoonzoon dit niet kunnen op
brengen. Een zware rol voor Gr
eet, maar op haar lijf geschreven.
Ze kan het hebben, want het le
ren heeft haar van jongsafaan op
proef gesteld. Zoals ze zelf
!egt: „I've faught my battle al
ready."
teet vertelt hoe ze als vijftiger
j>eer 'moeder' is geworden. Daar-
b'j kan zij niet om het leven van
baar dochter Lisa heen. Op haar
reertiende had Lisa een verslaaf
je vriend. Een jaar later gebruik
te ze zelf.
;Mr, het is zo'n lieve meid. Ik
"enk dat ze hem aanvankelijk
"(eft willen bemoederen. Zich
wfflen bekommeren om een zieke.
Dat
verzorgende heeft ze altijd
Als kind is ze altijd met
in de weer geweest. Ze
Gedicht van Greet Oostra
had kleuterjuf willen worden,
maar het heeft niet zo mogen zijn.
Jammer, want ze zou een goede
juf zijn geweest. Ook een goede
moeder, maar ja..."
Opgepakt
De stationsrecherche was de
brenger van het slechte nieuws:
Lisa was opgepakt. Verslaafd.
Ongeloof maakte plaats voor de
harde werkelijkheid. Ineens vie
len de stukjes van de legpuzzel op
hun plaats. Kleine diefstallen in
huis en klachten over verzuim op
school.
„Dat is typisch iets van verslaaf
den, hè? Ze zijn zo ontzettend
slim in het verdoezelen van zaak
jes. En al die tijd heb ik niets op
merkelijks aan haar gedrag be
merkt. Ze is altijd wel een beetje
anders geweest dan mijn andere
meiden. Ze is een flapuit. Maar
haar verslaving heeft ze goed we
ten te verbergen."
„Achteraf stel je de schuldvraag.
Ben ik schuldig aan de verslaving
van mijn dochter? Die gedachte
heeft mij een tijdlang bezig ge
houden, omdat ik als gescheiden
vrouw net in die tijd bezig was
met het opbouwen van een nieu
we relatie. Maar Lisa heeft me
bezworen dat ik op geen enkele
wijze verantwoordelijk ben. Dat
was een hele geruststelling voor
me. Want anders blijf je jezelf
maar pijnigen met de gedachte
'had ik niet dit of had ik niet dat'.
Toen Lisa verslaafd raakte,
woonde ze nog met haar moeder
in Amsterdam. Greet zag maar
een mogelijkheid om haar doch
ter uit de penarie te halen: weg
uit de hoofdstad. Ze verhuisden
naar Arnhem.
Greet wist haar dochter over te
halen om een afkickprogramma
te volgen. Even ging het goed,
toen Lisa verkering kreeg. Maar
de vriendschap liep al snel stuk
en Lisa viel terug in haar versla
ving.
Greet moest lijdzaam toezien hoe
haar greep op Lisa's leven ver
slapte. Ze verloor haar dochter
uit het zicht. Vijf jaar lang zag ze
haar dochter niet meer terug.
Verschillende opsporingen in
Amsterdam hadden weinig resul
taat. Een keer had ze geluk. Lisa
bezwoer haar moeder toen:
„Mam, je hoeft je geen zorgen te
maken, ik red me wel." Daar
moest ze het dan mee doen.
Groot was de verbazing bij Greet
toen ze Lisa ineens stoned zag
opduiken in een tv-programma
van de NOS. Woede won het van
schaamte. Greet stuurde een
brief op poten naar de NOS.
„Hoe halen ze het in een hun
hoofd om een moeder zo met haar
dochter te confronteren? Temeer,
omdat Lisa ongewild in beeld
verscheen."
Greet Oostra knuffelt Tyrone:
weg."
Op de kop af drie jaar geleden
kwam Tyrone ter wereld. De ge
boorte van de vijfde kleinzoon
was een volslagen verrassing
voor Greet. Tyrone was twee of
drie dagen oud toen Greet een te
lefoontje kreeg van de vader van
Tyrone. Om te zeggen, dat ze oma
was geworden. Greet was ont
steld. „Mijn eerste gedachte was:
hoe kan dat nou? Een verslaafde
krijgt toch geen kind? Een ver
slaafd iemand mag geen kind op
de wereld zetten? Een kind van
de verslaafde wordt ziek geboren.
Zo'n ukkie moet afkicken. Dat is
toch afschuwelijk. Dat mag je
zo'n kindje niet aandoen. Dat is
onmenselijk."
Greet overwon haar schroom en
bezocht haar dochter in het Aca
demisch Medisch Centrum in
Amsterdam. Na jaren zagen moe
der en dochter elkaar weer. „We
vlogen elkaar om de nek, begon
nen te huilen. Lisa zag er slecht
uit, zo mager. Ze had ook tijdens
de zwangerschap bijna geen buik
gehad. Ze had door haar onregel
matige menstruatie ook lange tijd
niet beseft in verwachting te zijn.
Maar goed, het was een pracht
van een baby. Ik was verkocht. Ik
zei nog gekscherend tegen Lisa:
'Wat een dotje, geef het aan mij'.
Een half jaar later werd die grap
werkelijkheid."
Afkicken
Lisa werd uit het ziekenhuis ont
slagen, maar Tyrone moest blij
ven om af te kicken. Hij was in de
baarmoeder verslaafd geraakt.
Lisa nam zich heilig voor Tyrone
als een rechtgeaarde moeder op
te voeden. Maar het liep anders.
De jacht op dope vrat tijd. Ze
vergat eenvoudigweg haar zoon
op te zoeken in het AMC. Greet
kwam daarentegen steeds vaker
bij haar kleinzoon in het zieken
huis. Ze merkte dat de vader en
moeder van Tyrone hun ouder
plicht verzaakten.
Lisa mocht Tyrone niet uit het
ziekenhuis meenemen, omdat ze
geen vaste woon- en verblijf
plaats had. Van lieverlee moest
haar zoontje naar een kinderte-
„Ik doe alles voor mijn jongen, als het moet cijfer ik me volledig
FOTO GON BUURMAN
huis. Daar mocht hij drie maan
den blijven. Uiteindelijk moest
een besluit worden genomen over
de verzorging van Tyrone. Een
ander tehuis of een pleeggezin?
Amper zes maanden oud bleek
Tyrone al moeilijk plaatsbaar,
want hij was net als zijn ouders
seropositief. Besmet met het hiv-
virus, het voorstadium van aids.
Knuffelen
„Er zijn vrijwel geen pleeggezin
nen te vinden zijn voor kinderen
met hiv en aids. Dat is heel erg,
want juist zij hebben behoefte
aan liefdevolle opvang. En waar
om krijgen ze die niet? Kinderen
met hiv of aids vormen helemaal
geen gevaar. Je moet alleen goed
opletten bij het stelpen van een
bloedneus of het behandelen van
een schaafwond. Verder kun je ze
zonder gevaar zoenen en knuffe
len. Maar ja, dat weten maar wei
nig mensen," zegt Greet, inmid
dels bestuurslid van de Pleegzorg
Ondernemingsraad.
Toen Lisa haar moeder vroeg of
ze Tyrone wilde opvoeden, vroeg
Greet enkele dagen bedenktijd.
Maar in haar hart had ze meteen
al een besluit genomen. Tyrone
was van harte welkom. De nieu
we partner van Greet had aan
vankelijk zijn bedenkingen, maar
stemde uiteindelijk ook in met de
komst van een baby. „Dat is niet
van harte gegaan. Hij wilde geen
last van Tyrone hebben."
Dochter en schoonzoon behielden
de ouderlijke macht. Greet werd
pleegmoeder. Haar werd een ver
goeding van veertien gulden per
dag toegewezen, maar geld is
voor haar bijzaak. „Het is mijn
eigen vlees en bloed. Dat zorg je
voor."
In haar jeugd was Greet zelf
pleegkind. Ze zwierf van gezin
naar gezin. Op zoek naar liefde
en warmte. „Overal heb ik mijn
plekje moeten zoeken. Ik weet,
hoe belangrijk het is om een goed
huis, een thuis, te hebben."
Gaandeweg liepen in het huis van
Greet de spanningen op. Haar
partner nam er geen genoegen
mee op het tweede plan te komen.
Greet koos voor het kind. „Ik heb
hem het huis uit gezet," zegt ze
olijk. Ze recht haar rug, de kin
gaat omhoog. Zelfverzekerd zegt
ze: „Hij is volwassen, hij kan zich
zonder mij ook wel redden. Tyro
ne niet."
Taboe
Boos zoekt ze een brief die ze
naar het vrouwenblad Margriet
stuurde. Haar ervaringen met Ty
rone heeft de rubriek Goud voor
uw Brief niet mogen halen. Ze
vielen, zoals de redactie meldde,
'buiten de formule'. Een verhaal
over een kind met leukemie werd
wel afgedrukt. Maar aids bij kin
deren is, veronderstelt Greet, nog
taboe voor het vrouwenblad.
„Jammer, want het is een onder
werp waarover in alle openheid
moet kunnen worden gespro
ken."
Ze loopt er niet mee te koop,
maar als het zo ter sprake komt,
vertelt ze zonder blikken of blo
zen over Tyrone's ziekte. Ieder
een in de buurt weet ervan. 'Op
school', het Medisch Kleuter
Dagverblijf, doen ze ook niet
moeilijk. Integendeel, daar wordt
hij perfect opgevangen.
„En hier in de buurt zijn er
vriendjes te over die met hem
willen spelen. Waarom ook niet?
Het is letterlijk een moppie. Een
vrolijk kind dat tomeloos kan ge
nieten. Het is een genot om hem-
te zien spelen. Voetballen, daar is
hij gek op. Regelmatig trap ik een
balletje met hem op het grasveld
je voor de veld. Hij houdt me
jong. Ik hoop van ganser harte
dat zijn en mijn droom uitkomt,
namelijk dat hij lid kan worden
van een voetbalclub. Dat kan al
leen op zevenjarige leeftijd. Daar
wordt aan gewerkt, zullen we
maar zeggen."
Tyrone moet eenmaal in de drie
weken voor een medische contro
le naar het ziekenhuis in Arnhem.
En om de twee maanden voor een
groot onderzoek naar het AMC in
Amsterdam. Voor Greet is geen
moeite te veel. „Ik wil gewoon het
beste voor Tyrone. Ik doe alles
voor mijn jongen, als het moet
cijfer ik me volledig weg. En dat
is nodig, want zo'n aidspatiëntje
kan van het minste of geringste
doodziek worden. Als ik ook
maar iets bevroed, ga ik meteen
naar de dokter. Tot op heden ben
ik nog nooit voor niets naar de
dokter geweest. Vaak blijkt hij
een ontsteking of een infectie
ziekte opgelopen te hebben."
Slechte dagen
Tyrone maakt het nu goed. Hij is
levenslustig en gebruikt weinig
medicijnen. Maar hij hoeft maar
een verkoudheid op te lopen of
het gaat al bergafwaarts. Op de,
wat Greet noemt, 'slechte dagen'
moet Tyrone vijf tot zes medicij
nen innnemen. Hij beseft nog
niet, wat hij mankeert. In zijn be
leving is hij niet ziek, maar vaak
moe.
Zijn ziektebeeld komt overeen
met de diagnoses van hiv-infec-
ties en aids bij andere besmette
kinderen in Nederland. Ze heb
ben vaak last van koorts, sterk
verlies van gewicht, opgezette
lymfe- en speekselklieren of diar
ree. Typische kinderziektes als
waterpokken, rode hond en ma
zelen kunnen bij hen ernstige
complicaties tot gevolg hebben.
De ongeneeslijke ziekte aids ont
wikkelt zich bij seropositieve
kinderen sneller dan bij volwas
senen. Dat heeft waarschijnlijk te
maken met de sterke celdeling bij
kinderen, omdat ze nog in de
groei zijn. Maar over het verloop
van de ziekte en de behandeling
van kinderen met hiv en aids is
veel minder bekend dan bij vol
wassenen.
Daarom ijvert Greet voor extra
bijdragen aan het fonds Kinderen
en Aids van de Stichting tot
Steun van het Emma Kinderzie
kenhuis/het Kinder AMC in Am
sterdam. Het geld komt ten goede
aan de verzorging, ondersteuning
en onderzoek van kinderen, jon
geren en gezinnen met aids. In
ons land zijn tot 1 april dit jaar
veertig kinderen met aids gere
gistreerd. Zes babies van nul tot
elf maanden, elf peuters en kleu
ters van een tot vier jaar, tien
kinderen van vijf tot tien jaar,
vier kinderen van tien tot twaalf
jaar, een kind van dertien jaar en
acht jongeren van vijftien tot ne
gentien jaar. Nederland telt naar
schatting acht- tot twaalfduizend
hiv-geïnfecteerden, onder wie
een onbekend aantal kinderen.
Afscheid
De ouders van Tyrone zijn sero
positief, maar hebben nog geen
aids. Ze zijn begaan met het lot
van hun zoontje, maar zijn niet in
staat voor hem te zorgen. Tyrone
maalt daar niet om. Hij weet niet
beter. Hij gaat graag bij zijn 'lie
ve mama en papa' op bezoek. Tot
groot genoegen van Greet Oostra.
„Hij moet weten wie zijn echter
vader en moeder zijn. Hij moet
mij oma noemen, maar ik ben ei
genlijk zijn moeder. Dat gevoel
leeft heel sterk bij me."
De liefde van Greet voor Tyrone
is onvoorwaardelijk. Op de waag
of ze stil durft te staan bij de ge
dachte dat ze woeg of laat af
scheid moet nemen van Tyrone
schiet ze vol. Ze zegt even niets.
Ze pakt een kladpapiertje, waar
op de regels staan: „Afscheid ne
men valt me erg zwaar en doe ik
met tegenzin." Maar hoe doet u
dat dan? Ze haalt nu een gedicht
tevoorschijn waarin ze haar lief
de voor Tyrone beschrijft. Elke
regel heeft tranen gekost.
Greet Oostra is in nauw overleg
met haar dochter en schoonzoon
bezig met de voorbereiding op
een afscheid van Tyrone. Ze wil
een 'vrolijke begrafenis', want
'bij een kind past wolijkheid.'
Ze wijst op een foto van Tyrone.
„Ik ben stapelgek op dat joch. Als
ik hem zo wolijk zie spelen, denk
ik vaak: waarom? Waarom moet
ik afscheid nemen van dit pracht-
kereltje?"
Door Maarten van de Rakt
„Op vakantie zie je van al
les, waarvan je denkt: dat
hadden we moeten filmen.
Je ziet hoe mensen zich an
ders gedragen dan thuis.
Vorig jaar toerde ik door
Frankrijk en zat er verder
op te broeden hoe we daar
iets mee konden doen."
Ursul de Geer voegt de daad bij
het woord. In de zesdelige
reeks Het is hier fantasties
spreekt hij met landgenoten
over wat hen zoal bezighoudt.
En zo gaat het onder meer over
eten, (veel) drinken, vakantie
verliefdheid, versieren, con
dooms, geld, ansichtkaarten,
souvenirs en house. De Geer
klampt de vakantievierders
aan op alle denkbare toeris
tische plekken. Van drukke
stranden tot rustige musea.
Eerst drie afleveringen over
Spanje, dan twee over Frank
rijk en tot slot eentje over de
Benelux. „Verschillende soor
ten mensen die verschillende
soorten vakantie doen, daar
gaat het in één zin om."
Ursul is een beetje moe. De va-
kantieklus zit er voor de helft
op. De Geer is drie weken op
pad geweest in Spanje en zit
'middenin' de montage. „Het is
heel anders en heel zwaar. Ik
heb maar twee keer een half
uurtje in zee kunnen zwem
men. Het was buitengewoon
spannend en zeer leerzaam. Ik
heb veel geleerd over wat kan
en niet kan. Voor talkshows
kun je je voorbereiden. De gas
ten worden gewaagd en heb
ben een voorgesprekje. Nu ga je
op pad, loopt frank en wij een
museum in en je weet van tevo
ren niks," vertelt Ursul de
Geer. „Mijn eerste uur op het
strand vergeet ik van mijn le
ven niet meer. Ik liep er rond
als een buitengewoon verlegen
mannetje. Te bang om mensen
aan te spreken. Ik voelde me
enigszins gegêneerd toen ik het
strand op ging."
„Je moet geduld hebben. Ge
woon wachten tot je iets moois
tegenkomt. Je moet niet te veel
willen opnemen," zegt De Geer
over wat-ie geleerd heeft. De
talkshow-gastheer ziet de serie
als een mooie kans een uitbrei
ding van zijn kunnen te testen.
Tot de bijzondere momenten
rekent Ursul zijn ontmoeting
met een doodgewone maar ex-
treem-rechtse jongen en een
veertienjarige knul die van pa
pa een speedboot heeft gekre
gen. „Zulke jongeren vind je
niet, als je ze bewust gaat zoe
ken." De Geer is zich een hoed
je geschrokken aan de Spaanse
kust van de housende, zuipen
de en op seks gerichte Neder
landse jongeren. „Ik was 32
jaar geleden in Salou. Dat was
toen niet meer dan een hotelle
tje en een camping. Maar nu is
het zó vol. De confrontatie met
de jeugd was zeer plezierig
maar ook schokkend. Jongeren
die zeven dagen per week in de
disco staan te housen tot 's -
morgens vroeg. Die met pille
tjes op de been blijven. Die wa
ren er in mijn tijd overigens
niet." „Het is mij soms iets te
heftig. Men vergelijkt Spaanse
toeristensteden als Salou, Llo-
ret de Mar en Benidorm soms
met Sodom en Gomorra. Daar
kan ik me iets bij voorstellen.
Daarom worden de steden 's -
morgens ook schoongespoten,"
klinkt het ironisch. „Maar ik
kan het wel begrijpen. Zo uit je
bol gaan, het ultieme gevoel.
Die jongeren hebben ongeloof
lijk veel plezier, dat moet je
toegeven. De muziek staat zo
onbarmhartig hard, dat je lon
gen moeite doen om het li
chaam door het strottehoofd te
verlaten en de darmen uit je
buik willen. En dat gaat maar
door."
„Aan de andere kant heb je
mensen die op een bloedhete
dag naar zo'n niet afgebouwde
kerk gaan," verwijst Ursul de
Geer naar de wereldberoemde
kathedraal van Gaudi in Bar
celona. „Maar is dat dan leu
ker? Of je hebt mensen die op
de camping biefstuk met do
perwten eten en er veel aan
doen om het op thuis te laten
lijken. Heel braaf. Verder be
zoeken we in de Franse plaats
Taizé ook een oecumenische
gemeenschap en spreken een
jongen die naar Bosnië moet.
Een grotere tegenstelling met
de eerste aflevering is al amper
denkbaar."
(RTL4, 22.10 uur)
eentonig. Sleepy Eyed bevat
punky rock Tangerinefraaie
popsongs Kitchen Door, Souve
nirballads met een country-
tintje (Twenty-Points) en melo
dieuze gitaarrock (Crueler).
Pakkend en sterk is ook de dro
merige single Summer, minder
boeiend daarentegen is een num
mer als Sunday Night dat meer
naar traditionele Amerikaanse
rock neigt. Prettig aan de cd is
dat Buffalo Tom de meeste songs
in een keer opgenomen heeft - li
ve in de studio - waardoor een
ruig en sfeervol geluid ontstaat,
de ene keer melancholiek en de
andere keer opgewekt. Buffalo
Tom blijft met deze plaat moei
teloos overeind aan de top van
gende kunststukje. Eentonig hè.
(Beggars Banquet/Pias)
PAUL VERLINDEN
DE GLORIETIJD van Dusty
Sprinfield was dik vijfentwintig
jaar geleden toen ze met num
mers als Son of a preacher man
op zijn zachtst gezegd bewees
dat ook blanke zangeressen soul
konden zingen.
Nadien heeft Dusty met zekere
regelmaat gepoogd om zoiets als
een come-back te bewerkstelli
gen, maar veel meer dan een le
gendarische naam is ze al die ja
ren niet geworden.
Onlangs verscheen er onder de
titel A very fine love een nieuwe
cd van Dusty en al luisterend
naar die plaat kom je al gauw tot
de conclusie dat er wat Dusty
betreft op de een of andere ma
nier gigantische mogelijkheden
om zeep zijn geholpen. De zan
geres die je op A very fine love
aan het werk hoort, is immers
gezegend met een fantastisch
stemgeluid en het veelal nieuwe
materiaal dat ze vertolkt is goed
genoeg om van een prima plaat
te kunnen spreken. Maar derge
lijk materiaal is er eigenlijk al
tijd geweest, dus er was eigenlijk
geen reden om door de jaren
heen niet meer van dergelijke al
bums te maken.
Hoe het ook zij, A very fine love
laat Dusty Springfield op haar
best horen met indrukwekkende
vertolkingen van nummers van
onder anderen Will Jennings,
Dianne Warren, Matraca Berg,
Tom Shapiro en Graham Lyle
Terry Britten. De songs bewegen
zich tussen country, R B en
pop. De plaat werd in goeddeels
in Nashville opgenomen en de
instrumentale begeleiding is
subtiel en efficiënt, zodat de in
tensiteit en de zeggingskracht
van Dusty's stem volledig tot
hun recht komen. Als zangeres is
ze nog altijd tamelijk uniek en
laat ze met deze plaat generatie
genoten als Tina Turner of Aret
ha Franklin ver achter zich. (Co
lumbia)
WIM VAN LEEST
Buffalo Tom: andermaal goed.
n zijn netten. foto willem
BINNEN HET overaanbod aan
8n®gy, poppy en noisy gitaar
randjes blijven er gelukkig al
tijd sommige bakens waar je
Wind op kan varen. Buffalo Tom
Wjvoorbeeld. Dit trio uit Massa-
chusetts levert al sinds 1989 met
Wi regelmaat van de klok sterke
s af, met als meest succesvolle
Mme come over (1992). Inmid-
's Buffalo Tom toe aan cd
«ummer vijf: Sleepy Eyed. Het
ordt een beetje eentonig, maar
et is wederom een prima cd, zo
en waar je er maar een paar van
hebt om ook je gitaarrock-
rereameling in 1995 op peil te
en. De cd zelf is verre van
FOTO PLAY IT AGAIN SAM
de gitaarscene, en als ze in hun
bekende tempo doorwerken ver
schijnt eind volgend jaar of be
gin 1997 gewoon weer hun vol-
WOENSDAG 26 JULI 1995 DEEL D
Midden op zo'n Frans bergwegge-
tje moest Violina hoog nodig. Nou
is zij niet van het type dat daartoe
de berm benut, dus dat werd even
doorracen naar het volgende dorp.
Het enige cafeetje daar bleek van
wege de siesta op slot, maar Violi-
na's zenuwachtige gemorrel aan de
deur had kennelijk de patron wak
ker geschud, want net toen ze met
haar knieën tegen elkaar naar de
auto strompelde, zwaaide er een
deur open en stond er zo'n archety
pe met snor en alpino in de ope
ning tegen het zonlicht te
knipperen. Dus Violina
weer terug en in haar
beste mavo-frans
vroeg ze ou Ie dou
ble vc was en est ce
que c'est het possi
ble was dat zij er
gebruik van maak
te. De man knikte
en wees naar ach-.
Violina spurtte zo goed en kwaad
als dat kon naar binnen, maar een
minuut of vijf later kwam ze met
een nog wanhopiger gezicht weer
naar buiten en gilde welhaast dat
er n'y a pas een double vc was.
'Mais oui, mais ou/,' maakte de pat
ron met grote armgebaren duide
lijk. Pas toen Betsy een kijkje ging
nemen, werd het raadsel opgelost.
Het cafeetje was uitgerust met zo'n
hurkmodel en die had Violina in
haar jonge, door en door verwende
leventje nog nooit gezien.
Ze keek heel vies toen ze
terugkwam, maar toch
ook wel opgelucht. Wij
moeten altijd weer dat
voorval denken als we
hier op de hoek het
bord passeren van
Aannemingsbedrijf
Hurkmans.
teren.