t)E STEM ma's kleine jongen heeft aids reet Oostra verzorgt haar ongeneeslijk zieke kleinzoon tot aan het graf -m j Oma 's kleine jongen Op reis met Ursul de Geer Dusty Springfield Buffalo Tom OP REIS BETSY GIJS - 22 (Wordt vervolgd) INSDAG 26 JULI 1995 C3 - - j ids temen uit de buurt, kaarten en brieven uit het and. Het zijn huldeblijken voor oma Greet, de 56-ja- Greet Oostra uit Arnhem. Ze heeft zich voorge zien haar driejarige kleinzoon Tyrone, een peuter net aids, tot aan zijn dood te verzorgen. De ouders an Tyrone, verslaafd en seropositief, zijn daartoe jet in staat. Het relaas van een vrouw die haar oog- ippel het eeuwige leven gunt, maar zich toch zal joet neerleggen bij een afscheid. hls ik naar je kijk en je zo bezig zie spelend met je speelgoed, zittend op oma's knie t blos op je wangen, je gezicht nog zo jong n slaat mijn hart soms over 't maakt een vreugdesprong je bent zo kwetsbaar nog, zo lief en klein oma's kleine jongen, hoe lang zal dit nog zo zijn I je bent een schat van onbetaalde waarde 'soor mij is er niets mooiers op deze aarde If one, je naam geschreven, liefst in goud nat de toekomst jou ook moge brengen weet dat oma altijd van je houdt. hoor Paal Bolwerk lOma, je hebt het leven van lïyrone verdubbeld. Zonder louw zorg is het maar de iraag geweest of hij drie laar zou worden." Een Jompliment van een be- lianclelend arts, waar Greet lOostra (56) uit Arnhem kan teren. gesteld in het Zeeuws Museum it FOTO JAAP WOLTERBEEl! rond het jaar 300 - tijdens de pi riode van de zogenaamde Duin] kerkse Transgressie II - plaats vonden. Daardoor is de tempe( met de bijbehorende altaren vrij abrupt verdwenen. „Als dat leidelijk was gebeurd zou ver van dit materiaal zijn herge bruikt door latere bewoners,'] zegt de provinciaal archeologt als wij even later door de zaal vai het Zeeuws Museum in Middel burg dwalen, waar een aantal re plica's - 'die topstukken staan ii Leiden' - en échte altaren staai opgesteld. Sinds 1970 hebben di verse archeologen zich met het verschijnsel Nehalennia bezigge houden. Zoals gezegd komt Stu art met een boek, maar tussen door zijn er ook diverse weten schappers op gepromoveerd of bezig dat te doen. In 1997 is het precies 350 jaar geleden dat Ne halennia van haar aanwezigheid in Zeeland blijk gaf. Voor de pro vincie en Zeeuws Museum aan leiding er een soort herdenkings jaar van te maken. Hoe dat in het vat wordt gegoten is nog onbe kend maar de eerste voorberei dingen zijn getroffen. Beproeft de woorden nog eens en Ze straalt. Haar kleinzoon |ïjrone, een peuter met aids, is de iag ervoor drie jaar geworden. Hij heeft zichzelf als het ware loverleefd. De kille statistieken hem twee tot drie jaar, laaar volgens de artsen kan hij, lioals hij nu is, zeven of acht jaar |iorden. ke dag, elke week, elke maand elk jaar extra is voor Greet istra een godsgeschenk. Toch loeit ze er niets voor om Tyrone, linijn zoon', te verwennen. „Dat lis niet nodig. Hij moet opgroeien lais ieder ander kind. Ik laat hem [gewoon genieten. Dat kan alleen lïoorhem normaal te laten leven, lik heb hem wel meegenomen op liakantie naar Spanje, want mis- Ischien kan het volgend jaar niet lineer." Weer moeder Greet Oostra is net terug van een Welverdiende vakantie. Bruin verbrand. Een sterke, vrolijke brouw. Ze wijst naar een bloeme tje op tafel. Een huldeblijk uit de buurt. Het 'welkom thuis' krijgt extra gewicht door de medede- dat de buurtbewoners haar i kanjer van een vrouw vin- i' Ze vinden haar moedig, om- ze de grootmoeder, grootva der, moeder en vader van Tyrone is. Ze heeft de opvoeding van Tyro- «e op zich genomen, omdat haar jvkugsverslaafde dochter en schoonzoon dit niet kunnen op brengen. Een zware rol voor Gr eet, maar op haar lijf geschreven. Ze kan het hebben, want het le ren heeft haar van jongsafaan op proef gesteld. Zoals ze zelf !egt: „I've faught my battle al ready." teet vertelt hoe ze als vijftiger j>eer 'moeder' is geworden. Daar- b'j kan zij niet om het leven van baar dochter Lisa heen. Op haar reertiende had Lisa een verslaaf je vriend. Een jaar later gebruik te ze zelf. ;Mr, het is zo'n lieve meid. Ik "enk dat ze hem aanvankelijk "(eft willen bemoederen. Zich wfflen bekommeren om een zieke. Dat verzorgende heeft ze altijd Als kind is ze altijd met in de weer geweest. Ze Gedicht van Greet Oostra had kleuterjuf willen worden, maar het heeft niet zo mogen zijn. Jammer, want ze zou een goede juf zijn geweest. Ook een goede moeder, maar ja..." Opgepakt De stationsrecherche was de brenger van het slechte nieuws: Lisa was opgepakt. Verslaafd. Ongeloof maakte plaats voor de harde werkelijkheid. Ineens vie len de stukjes van de legpuzzel op hun plaats. Kleine diefstallen in huis en klachten over verzuim op school. „Dat is typisch iets van verslaaf den, hè? Ze zijn zo ontzettend slim in het verdoezelen van zaak jes. En al die tijd heb ik niets op merkelijks aan haar gedrag be merkt. Ze is altijd wel een beetje anders geweest dan mijn andere meiden. Ze is een flapuit. Maar haar verslaving heeft ze goed we ten te verbergen." „Achteraf stel je de schuldvraag. Ben ik schuldig aan de verslaving van mijn dochter? Die gedachte heeft mij een tijdlang bezig ge houden, omdat ik als gescheiden vrouw net in die tijd bezig was met het opbouwen van een nieu we relatie. Maar Lisa heeft me bezworen dat ik op geen enkele wijze verantwoordelijk ben. Dat was een hele geruststelling voor me. Want anders blijf je jezelf maar pijnigen met de gedachte 'had ik niet dit of had ik niet dat'. Toen Lisa verslaafd raakte, woonde ze nog met haar moeder in Amsterdam. Greet zag maar een mogelijkheid om haar doch ter uit de penarie te halen: weg uit de hoofdstad. Ze verhuisden naar Arnhem. Greet wist haar dochter over te halen om een afkickprogramma te volgen. Even ging het goed, toen Lisa verkering kreeg. Maar de vriendschap liep al snel stuk en Lisa viel terug in haar versla ving. Greet moest lijdzaam toezien hoe haar greep op Lisa's leven ver slapte. Ze verloor haar dochter uit het zicht. Vijf jaar lang zag ze haar dochter niet meer terug. Verschillende opsporingen in Amsterdam hadden weinig resul taat. Een keer had ze geluk. Lisa bezwoer haar moeder toen: „Mam, je hoeft je geen zorgen te maken, ik red me wel." Daar moest ze het dan mee doen. Groot was de verbazing bij Greet toen ze Lisa ineens stoned zag opduiken in een tv-programma van de NOS. Woede won het van schaamte. Greet stuurde een brief op poten naar de NOS. „Hoe halen ze het in een hun hoofd om een moeder zo met haar dochter te confronteren? Temeer, omdat Lisa ongewild in beeld verscheen." Greet Oostra knuffelt Tyrone: weg." Op de kop af drie jaar geleden kwam Tyrone ter wereld. De ge boorte van de vijfde kleinzoon was een volslagen verrassing voor Greet. Tyrone was twee of drie dagen oud toen Greet een te lefoontje kreeg van de vader van Tyrone. Om te zeggen, dat ze oma was geworden. Greet was ont steld. „Mijn eerste gedachte was: hoe kan dat nou? Een verslaafde krijgt toch geen kind? Een ver slaafd iemand mag geen kind op de wereld zetten? Een kind van de verslaafde wordt ziek geboren. Zo'n ukkie moet afkicken. Dat is toch afschuwelijk. Dat mag je zo'n kindje niet aandoen. Dat is onmenselijk." Greet overwon haar schroom en bezocht haar dochter in het Aca demisch Medisch Centrum in Amsterdam. Na jaren zagen moe der en dochter elkaar weer. „We vlogen elkaar om de nek, begon nen te huilen. Lisa zag er slecht uit, zo mager. Ze had ook tijdens de zwangerschap bijna geen buik gehad. Ze had door haar onregel matige menstruatie ook lange tijd niet beseft in verwachting te zijn. Maar goed, het was een pracht van een baby. Ik was verkocht. Ik zei nog gekscherend tegen Lisa: 'Wat een dotje, geef het aan mij'. Een half jaar later werd die grap werkelijkheid." Afkicken Lisa werd uit het ziekenhuis ont slagen, maar Tyrone moest blij ven om af te kicken. Hij was in de baarmoeder verslaafd geraakt. Lisa nam zich heilig voor Tyrone als een rechtgeaarde moeder op te voeden. Maar het liep anders. De jacht op dope vrat tijd. Ze vergat eenvoudigweg haar zoon op te zoeken in het AMC. Greet kwam daarentegen steeds vaker bij haar kleinzoon in het zieken huis. Ze merkte dat de vader en moeder van Tyrone hun ouder plicht verzaakten. Lisa mocht Tyrone niet uit het ziekenhuis meenemen, omdat ze geen vaste woon- en verblijf plaats had. Van lieverlee moest haar zoontje naar een kinderte- „Ik doe alles voor mijn jongen, als het moet cijfer ik me volledig FOTO GON BUURMAN huis. Daar mocht hij drie maan den blijven. Uiteindelijk moest een besluit worden genomen over de verzorging van Tyrone. Een ander tehuis of een pleeggezin? Amper zes maanden oud bleek Tyrone al moeilijk plaatsbaar, want hij was net als zijn ouders seropositief. Besmet met het hiv- virus, het voorstadium van aids. Knuffelen „Er zijn vrijwel geen pleeggezin nen te vinden zijn voor kinderen met hiv en aids. Dat is heel erg, want juist zij hebben behoefte aan liefdevolle opvang. En waar om krijgen ze die niet? Kinderen met hiv of aids vormen helemaal geen gevaar. Je moet alleen goed opletten bij het stelpen van een bloedneus of het behandelen van een schaafwond. Verder kun je ze zonder gevaar zoenen en knuffe len. Maar ja, dat weten maar wei nig mensen," zegt Greet, inmid dels bestuurslid van de Pleegzorg Ondernemingsraad. Toen Lisa haar moeder vroeg of ze Tyrone wilde opvoeden, vroeg Greet enkele dagen bedenktijd. Maar in haar hart had ze meteen al een besluit genomen. Tyrone was van harte welkom. De nieu we partner van Greet had aan vankelijk zijn bedenkingen, maar stemde uiteindelijk ook in met de komst van een baby. „Dat is niet van harte gegaan. Hij wilde geen last van Tyrone hebben." Dochter en schoonzoon behielden de ouderlijke macht. Greet werd pleegmoeder. Haar werd een ver goeding van veertien gulden per dag toegewezen, maar geld is voor haar bijzaak. „Het is mijn eigen vlees en bloed. Dat zorg je voor." In haar jeugd was Greet zelf pleegkind. Ze zwierf van gezin naar gezin. Op zoek naar liefde en warmte. „Overal heb ik mijn plekje moeten zoeken. Ik weet, hoe belangrijk het is om een goed huis, een thuis, te hebben." Gaandeweg liepen in het huis van Greet de spanningen op. Haar partner nam er geen genoegen mee op het tweede plan te komen. Greet koos voor het kind. „Ik heb hem het huis uit gezet," zegt ze olijk. Ze recht haar rug, de kin gaat omhoog. Zelfverzekerd zegt ze: „Hij is volwassen, hij kan zich zonder mij ook wel redden. Tyro ne niet." Taboe Boos zoekt ze een brief die ze naar het vrouwenblad Margriet stuurde. Haar ervaringen met Ty rone heeft de rubriek Goud voor uw Brief niet mogen halen. Ze vielen, zoals de redactie meldde, 'buiten de formule'. Een verhaal over een kind met leukemie werd wel afgedrukt. Maar aids bij kin deren is, veronderstelt Greet, nog taboe voor het vrouwenblad. „Jammer, want het is een onder werp waarover in alle openheid moet kunnen worden gespro ken." Ze loopt er niet mee te koop, maar als het zo ter sprake komt, vertelt ze zonder blikken of blo zen over Tyrone's ziekte. Ieder een in de buurt weet ervan. 'Op school', het Medisch Kleuter Dagverblijf, doen ze ook niet moeilijk. Integendeel, daar wordt hij perfect opgevangen. „En hier in de buurt zijn er vriendjes te over die met hem willen spelen. Waarom ook niet? Het is letterlijk een moppie. Een vrolijk kind dat tomeloos kan ge nieten. Het is een genot om hem- te zien spelen. Voetballen, daar is hij gek op. Regelmatig trap ik een balletje met hem op het grasveld je voor de veld. Hij houdt me jong. Ik hoop van ganser harte dat zijn en mijn droom uitkomt, namelijk dat hij lid kan worden van een voetbalclub. Dat kan al leen op zevenjarige leeftijd. Daar wordt aan gewerkt, zullen we maar zeggen." Tyrone moet eenmaal in de drie weken voor een medische contro le naar het ziekenhuis in Arnhem. En om de twee maanden voor een groot onderzoek naar het AMC in Amsterdam. Voor Greet is geen moeite te veel. „Ik wil gewoon het beste voor Tyrone. Ik doe alles voor mijn jongen, als het moet cijfer ik me volledig weg. En dat is nodig, want zo'n aidspatiëntje kan van het minste of geringste doodziek worden. Als ik ook maar iets bevroed, ga ik meteen naar de dokter. Tot op heden ben ik nog nooit voor niets naar de dokter geweest. Vaak blijkt hij een ontsteking of een infectie ziekte opgelopen te hebben." Slechte dagen Tyrone maakt het nu goed. Hij is levenslustig en gebruikt weinig medicijnen. Maar hij hoeft maar een verkoudheid op te lopen of het gaat al bergafwaarts. Op de, wat Greet noemt, 'slechte dagen' moet Tyrone vijf tot zes medicij nen innnemen. Hij beseft nog niet, wat hij mankeert. In zijn be leving is hij niet ziek, maar vaak moe. Zijn ziektebeeld komt overeen met de diagnoses van hiv-infec- ties en aids bij andere besmette kinderen in Nederland. Ze heb ben vaak last van koorts, sterk verlies van gewicht, opgezette lymfe- en speekselklieren of diar ree. Typische kinderziektes als waterpokken, rode hond en ma zelen kunnen bij hen ernstige complicaties tot gevolg hebben. De ongeneeslijke ziekte aids ont wikkelt zich bij seropositieve kinderen sneller dan bij volwas senen. Dat heeft waarschijnlijk te maken met de sterke celdeling bij kinderen, omdat ze nog in de groei zijn. Maar over het verloop van de ziekte en de behandeling van kinderen met hiv en aids is veel minder bekend dan bij vol wassenen. Daarom ijvert Greet voor extra bijdragen aan het fonds Kinderen en Aids van de Stichting tot Steun van het Emma Kinderzie kenhuis/het Kinder AMC in Am sterdam. Het geld komt ten goede aan de verzorging, ondersteuning en onderzoek van kinderen, jon geren en gezinnen met aids. In ons land zijn tot 1 april dit jaar veertig kinderen met aids gere gistreerd. Zes babies van nul tot elf maanden, elf peuters en kleu ters van een tot vier jaar, tien kinderen van vijf tot tien jaar, vier kinderen van tien tot twaalf jaar, een kind van dertien jaar en acht jongeren van vijftien tot ne gentien jaar. Nederland telt naar schatting acht- tot twaalfduizend hiv-geïnfecteerden, onder wie een onbekend aantal kinderen. Afscheid De ouders van Tyrone zijn sero positief, maar hebben nog geen aids. Ze zijn begaan met het lot van hun zoontje, maar zijn niet in staat voor hem te zorgen. Tyrone maalt daar niet om. Hij weet niet beter. Hij gaat graag bij zijn 'lie ve mama en papa' op bezoek. Tot groot genoegen van Greet Oostra. „Hij moet weten wie zijn echter vader en moeder zijn. Hij moet mij oma noemen, maar ik ben ei genlijk zijn moeder. Dat gevoel leeft heel sterk bij me." De liefde van Greet voor Tyrone is onvoorwaardelijk. Op de waag of ze stil durft te staan bij de ge dachte dat ze woeg of laat af scheid moet nemen van Tyrone schiet ze vol. Ze zegt even niets. Ze pakt een kladpapiertje, waar op de regels staan: „Afscheid ne men valt me erg zwaar en doe ik met tegenzin." Maar hoe doet u dat dan? Ze haalt nu een gedicht tevoorschijn waarin ze haar lief de voor Tyrone beschrijft. Elke regel heeft tranen gekost. Greet Oostra is in nauw overleg met haar dochter en schoonzoon bezig met de voorbereiding op een afscheid van Tyrone. Ze wil een 'vrolijke begrafenis', want 'bij een kind past wolijkheid.' Ze wijst op een foto van Tyrone. „Ik ben stapelgek op dat joch. Als ik hem zo wolijk zie spelen, denk ik vaak: waarom? Waarom moet ik afscheid nemen van dit pracht- kereltje?" Door Maarten van de Rakt „Op vakantie zie je van al les, waarvan je denkt: dat hadden we moeten filmen. Je ziet hoe mensen zich an ders gedragen dan thuis. Vorig jaar toerde ik door Frankrijk en zat er verder op te broeden hoe we daar iets mee konden doen." Ursul de Geer voegt de daad bij het woord. In de zesdelige reeks Het is hier fantasties spreekt hij met landgenoten over wat hen zoal bezighoudt. En zo gaat het onder meer over eten, (veel) drinken, vakantie verliefdheid, versieren, con dooms, geld, ansichtkaarten, souvenirs en house. De Geer klampt de vakantievierders aan op alle denkbare toeris tische plekken. Van drukke stranden tot rustige musea. Eerst drie afleveringen over Spanje, dan twee over Frank rijk en tot slot eentje over de Benelux. „Verschillende soor ten mensen die verschillende soorten vakantie doen, daar gaat het in één zin om." Ursul is een beetje moe. De va- kantieklus zit er voor de helft op. De Geer is drie weken op pad geweest in Spanje en zit 'middenin' de montage. „Het is heel anders en heel zwaar. Ik heb maar twee keer een half uurtje in zee kunnen zwem men. Het was buitengewoon spannend en zeer leerzaam. Ik heb veel geleerd over wat kan en niet kan. Voor talkshows kun je je voorbereiden. De gas ten worden gewaagd en heb ben een voorgesprekje. Nu ga je op pad, loopt frank en wij een museum in en je weet van tevo ren niks," vertelt Ursul de Geer. „Mijn eerste uur op het strand vergeet ik van mijn le ven niet meer. Ik liep er rond als een buitengewoon verlegen mannetje. Te bang om mensen aan te spreken. Ik voelde me enigszins gegêneerd toen ik het strand op ging." „Je moet geduld hebben. Ge woon wachten tot je iets moois tegenkomt. Je moet niet te veel willen opnemen," zegt De Geer over wat-ie geleerd heeft. De talkshow-gastheer ziet de serie als een mooie kans een uitbrei ding van zijn kunnen te testen. Tot de bijzondere momenten rekent Ursul zijn ontmoeting met een doodgewone maar ex- treem-rechtse jongen en een veertienjarige knul die van pa pa een speedboot heeft gekre gen. „Zulke jongeren vind je niet, als je ze bewust gaat zoe ken." De Geer is zich een hoed je geschrokken aan de Spaanse kust van de housende, zuipen de en op seks gerichte Neder landse jongeren. „Ik was 32 jaar geleden in Salou. Dat was toen niet meer dan een hotelle tje en een camping. Maar nu is het zó vol. De confrontatie met de jeugd was zeer plezierig maar ook schokkend. Jongeren die zeven dagen per week in de disco staan te housen tot 's - morgens vroeg. Die met pille tjes op de been blijven. Die wa ren er in mijn tijd overigens niet." „Het is mij soms iets te heftig. Men vergelijkt Spaanse toeristensteden als Salou, Llo- ret de Mar en Benidorm soms met Sodom en Gomorra. Daar kan ik me iets bij voorstellen. Daarom worden de steden 's - morgens ook schoongespoten," klinkt het ironisch. „Maar ik kan het wel begrijpen. Zo uit je bol gaan, het ultieme gevoel. Die jongeren hebben ongeloof lijk veel plezier, dat moet je toegeven. De muziek staat zo onbarmhartig hard, dat je lon gen moeite doen om het li chaam door het strottehoofd te verlaten en de darmen uit je buik willen. En dat gaat maar door." „Aan de andere kant heb je mensen die op een bloedhete dag naar zo'n niet afgebouwde kerk gaan," verwijst Ursul de Geer naar de wereldberoemde kathedraal van Gaudi in Bar celona. „Maar is dat dan leu ker? Of je hebt mensen die op de camping biefstuk met do perwten eten en er veel aan doen om het op thuis te laten lijken. Heel braaf. Verder be zoeken we in de Franse plaats Taizé ook een oecumenische gemeenschap en spreken een jongen die naar Bosnië moet. Een grotere tegenstelling met de eerste aflevering is al amper denkbaar." (RTL4, 22.10 uur) eentonig. Sleepy Eyed bevat punky rock Tangerinefraaie popsongs Kitchen Door, Souve nirballads met een country- tintje (Twenty-Points) en melo dieuze gitaarrock (Crueler). Pakkend en sterk is ook de dro merige single Summer, minder boeiend daarentegen is een num mer als Sunday Night dat meer naar traditionele Amerikaanse rock neigt. Prettig aan de cd is dat Buffalo Tom de meeste songs in een keer opgenomen heeft - li ve in de studio - waardoor een ruig en sfeervol geluid ontstaat, de ene keer melancholiek en de andere keer opgewekt. Buffalo Tom blijft met deze plaat moei teloos overeind aan de top van gende kunststukje. Eentonig hè. (Beggars Banquet/Pias) PAUL VERLINDEN DE GLORIETIJD van Dusty Sprinfield was dik vijfentwintig jaar geleden toen ze met num mers als Son of a preacher man op zijn zachtst gezegd bewees dat ook blanke zangeressen soul konden zingen. Nadien heeft Dusty met zekere regelmaat gepoogd om zoiets als een come-back te bewerkstelli gen, maar veel meer dan een le gendarische naam is ze al die ja ren niet geworden. Onlangs verscheen er onder de titel A very fine love een nieuwe cd van Dusty en al luisterend naar die plaat kom je al gauw tot de conclusie dat er wat Dusty betreft op de een of andere ma nier gigantische mogelijkheden om zeep zijn geholpen. De zan geres die je op A very fine love aan het werk hoort, is immers gezegend met een fantastisch stemgeluid en het veelal nieuwe materiaal dat ze vertolkt is goed genoeg om van een prima plaat te kunnen spreken. Maar derge lijk materiaal is er eigenlijk al tijd geweest, dus er was eigenlijk geen reden om door de jaren heen niet meer van dergelijke al bums te maken. Hoe het ook zij, A very fine love laat Dusty Springfield op haar best horen met indrukwekkende vertolkingen van nummers van onder anderen Will Jennings, Dianne Warren, Matraca Berg, Tom Shapiro en Graham Lyle Terry Britten. De songs bewegen zich tussen country, R B en pop. De plaat werd in goeddeels in Nashville opgenomen en de instrumentale begeleiding is subtiel en efficiënt, zodat de in tensiteit en de zeggingskracht van Dusty's stem volledig tot hun recht komen. Als zangeres is ze nog altijd tamelijk uniek en laat ze met deze plaat generatie genoten als Tina Turner of Aret ha Franklin ver achter zich. (Co lumbia) WIM VAN LEEST Buffalo Tom: andermaal goed. n zijn netten. foto willem BINNEN HET overaanbod aan 8n®gy, poppy en noisy gitaar randjes blijven er gelukkig al tijd sommige bakens waar je Wind op kan varen. Buffalo Tom Wjvoorbeeld. Dit trio uit Massa- chusetts levert al sinds 1989 met Wi regelmaat van de klok sterke s af, met als meest succesvolle Mme come over (1992). Inmid- 's Buffalo Tom toe aan cd «ummer vijf: Sleepy Eyed. Het ordt een beetje eentonig, maar et is wederom een prima cd, zo en waar je er maar een paar van hebt om ook je gitaarrock- rereameling in 1995 op peil te en. De cd zelf is verre van FOTO PLAY IT AGAIN SAM de gitaarscene, en als ze in hun bekende tempo doorwerken ver schijnt eind volgend jaar of be gin 1997 gewoon weer hun vol- WOENSDAG 26 JULI 1995 DEEL D Midden op zo'n Frans bergwegge- tje moest Violina hoog nodig. Nou is zij niet van het type dat daartoe de berm benut, dus dat werd even doorracen naar het volgende dorp. Het enige cafeetje daar bleek van wege de siesta op slot, maar Violi- na's zenuwachtige gemorrel aan de deur had kennelijk de patron wak ker geschud, want net toen ze met haar knieën tegen elkaar naar de auto strompelde, zwaaide er een deur open en stond er zo'n archety pe met snor en alpino in de ope ning tegen het zonlicht te knipperen. Dus Violina weer terug en in haar beste mavo-frans vroeg ze ou Ie dou ble vc was en est ce que c'est het possi ble was dat zij er gebruik van maak te. De man knikte en wees naar ach-. Violina spurtte zo goed en kwaad als dat kon naar binnen, maar een minuut of vijf later kwam ze met een nog wanhopiger gezicht weer naar buiten en gilde welhaast dat er n'y a pas een double vc was. 'Mais oui, mais ou/,' maakte de pat ron met grote armgebaren duide lijk. Pas toen Betsy een kijkje ging nemen, werd het raadsel opgelost. Het cafeetje was uitgerust met zo'n hurkmodel en die had Violina in haar jonge, door en door verwende leventje nog nooit gezien. Ze keek heel vies toen ze terugkwam, maar toch ook wel opgelucht. Wij moeten altijd weer dat voorval denken als we hier op de hoek het bord passeren van Aannemingsbedrijf Hurkmans. teren.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1995 | | pagina 17