(ndurain spreekt slechts met z'n benen
DE STEM
De verlate hommage aan Jean-Pierre Monseré
voor Venetii
Tourde
mee 95
Grote Zwijger' regeert, maar een leider is hij niet
,cobs Breda Electronics
draadloze
telefoons
Tourde
France 95
Verontwaardiging over commercie die handel maakte van tragisch ongeluk
ERDAG 22 JULI 1995
[f|)r/groothandeI/dealer van geluid en communicatie systemen
ing heeft plannen goedgekeu
oeten beschermen tegen oveti
■iging en de dagelijkse invasfl
|oen toeristen.
trie en landbouw bedreigt
stad.
Rond de stad zal een enorm sd
nitair cordon worden gebouwd
Het nitriet- en fosfaatrijke wd
ter dat vanuit het plattelaj
naar Venetië stroomt zal WoJ
den gefilterd.
Het stadsbestuur is al begort
nen met de systematische reij
ging van de rivieren en kanald
in de stad. Vele tonnen bezinll
sel werden verwijderd. Tegeliil
worden de funderingen van c
huizen, die dikwijls op de ranl
van instorting staan, versterk!
It Minister van Arbeid Paolo Bij
Ir ratta zei dat het nodig is 'sni
en efficiënt op te treden, omdj
In nieuw uitstel niet kan worda
|e toegestaan'.
Je De burgemeester van Venetij
Massimo Cacciari waarschuvj
lis de ook voor de 'vlucht' van 1
al plaatselijke bevolking. Veli
In verhuisden naar de nabijgela
gen stad Mestre. Venetië teltn
nog 400,000 inwoners.
Cacciari zegt dat Venetië 'eel
Jd stad van toeristen' is gewordel
Te- terwijl de eigen inwoners moa
p- ten leven met voortdurend stil
gende prijzen en verslechteren
Is- de levensomstandigheden.
grote sortering
tegen de laagste prijzen
114 Breda/Princenhage Tel. 076 21 28 81
Sport
ZATERDAG 22 JULI 1995 DEEL B
Les Anquetil (1957, '61, '62, '63 en '64), Eddy
'erekx (1969, '70, '71, '72 en '74) en Bernard Hinault
1)78, '79, '81, '82 en '85) wonnen ieder vijf maal de
van Frankrijk. Morgen voegt Miguel Indurain
ibij die wielergrootheden. Maar er is één belang-
verschil met z'n voorgangers. De Spanjaard zal
Grande Bouclé als eerste in de rijke historie voor
[vijfde keer op rij op zijn naam schrijven.
Dinsdag, Cauterêts-Crêtes du
Lys. De tragische dood van
Fabio Casartelli grijpt ieder
een in de Tour-karavaan bij
z'n keel. De formidabele solo
waarmee Richard Virenque de
koninginnerit naar z'n hand
zet, is slechts bijzaak. Zoals
alles op die zwarte dag in het
grootste, luidruchtigste en
meest commerciële wielercir-
cus ter wereld. De gedachten
zijn bij de jonge Italiaan, drie
jaar geleden nog bejubeld als
Olympisch wegkampioen, zijn
vrouw en zoontje van twee
maanden, zijn familie, zijn
vrienden en kennissen, zijn
ploeggenoten van Motorola.
Monumentale Italiaanse stad Venetië
reddingsplan moet dit soort taferi
nenfotoaI
de tra
an de
ren, af
e rege-
net ka-
goed-
en in
de toe
regio's
hrte fa-
ond die
verd in
tmmige
lerij in
:en vre-
mtallen
nen die
llen op-
landar-
net een
■na met
lens het
allen en
[getrok
ken. In drie gevallen werek A
ren vermoord. J
Aanvankelijk kregen de
wetten ook positieve com® 1
ren van de landeigen^
voorzien immers ook ince 5
cedure die toelaat pachten I
drijven die zich niet aan n
tract houden. Deze
werd door de eigenaars
juicht, omdat ze een z®enr(
van stabiliteit brengt in e i
vol conflict en chaos.
Maar de bezwaren -„e.
zwaarst door. De °riiaa!s
werkgevers in de land"
tor, die zegt 7.000 boeren
tegenwoordigen, heeft aa y
digd het verzet tegen de j
wetten te bundelen. aj
De pachters reageerden J
een waarschuwing dat
overgaan tot 'massale an j
zeiden ook niet bereid t y
te betalen voor de §r°" amf
van blanke boeren terug
lil betreft dramatiek hebben
imige sporten een streepje
c. Zo zal een ongeluk met
,iaken of biljarten niet zo gauw
ibeuren. Al is het wellicht wel
voorgekomen dat een ver-
land schaker de winnaar om
jp geholpen heeft of dat de
ju gebruikt werd voor de letter
de genadeslag. De dood be-
ikt tijdens het spel maar enke-
sporten: autoracen, boksen,
itorracen, rugby, paardrijden,
rchien nog een paar sporten
urikzo gauw niet op kom, en
is fietsen.
(fgelopen week werd
Tour de France pas
ir de vierde keer in
bestaan getroffen
ir een dodelijk onge
il, hetgeen als een
ider betiteld kan
rden. Bovendien be
ek Tommy Simpson
tin het slikken en niet
an de val en fietste
ihonso Hélière, die In
i)0 de primeur had,
een rustdag de zee
en verzoop. Die twee
llen dus eigenlijk niet
iris mee. Hoeveel kilo-
eters gaan er in een
tor? Ongeveer drie-
fand gemiddeld?
iveel renners in een
iloton? Pak 'm beet,
iderd? Drieduizend
honderd maal
leëntachtlg, dat is
its twee doden in
eer dan vierentwintig
liljoen kilometer. Je
w haast zeggen dat
itlnemen aan de Tour
It France veiliger is dan
liegen of het dagelijk-
t verkeer.
Jten wonder dat de or-
misatie niet goed wist
»t ze met die dode
inmoest. Het werd,
ils dat wel vaker gaat als er
werwacht iets ergs gebeurd is,
geval van tenenkrommende
laatsvervangende schaamte,
amateuristische onhandig-
I, Hetgeen zelfs een pissig
imentaartje ontlokte vanuit
Vaticaan, waar men zich ove-
M wel vaker meent te moe
st bemoeien met dingen die
«nsen ter ontspanning doen.
tt Virenque en Indurain toch
iar het podium gesleept wer-
in,terwijl het lijk van Castarelli
og afgelegd moest worden, dat
natuurlijk niet zo handig.
|it die Virenque na afloop van
thulidiging riep dat hij het allé-
taal niet geweten had, daar ge-
jof ik geen fluit van. Die kale
wnter met flaporen maakte
(t nog bonter. Terwijl de rigor
bij zijn landgenoot nog
tit eens ingetreden was, belde
Mani naar Boxmeer: of ze daar
tt in de gaten hadden dat hij
bergetappes gewonnen
den of ze daarom maar even
allang getekende contract
w die kermiskoers wilden
tenbreken. Directeur Leblanc
'akte het ook van eieren: 'Een
•P voor het wielrennen, een
amp voor de Tour', weeklaagde
Alsof hij niet eens wist dat
«slachtoffer vrouw en kind na-
ij. en dat was ook niet zo han
't moet gezegd, een dag later
taakte het peloton een hoop
in een indrukwekkende be-
'tenisstoet van 230 kilometer.
|eek de apotheose van een
'igsfilm, toen de overlevende
'wola's in slagorde over de
fietsten, gevolgd door een
"Wend leger.
0 Send jaar ligt in het rijtje
PPevvinnaar, gele trui, groene
m bolletjestrui ongetwijfeld
nauw luisterend scenario
Lvoor bet geval de onver-
pte opvolger van Casartelli
L j dienen. Want een
dat is natuurlijk verrekte
iiri maar van onhandig-
!)nLjrn?teurisme en gebrek
Lieven willen hotemeto-
Li?b buldigd worden.
Rochefoucauld al meer dan
Woensdag, Tarbes, rue du
Maréchal Foch. De minuut stilte
voor de start is indrukwekkend
en duurt lang. Lance Armstrong,
Frankie Andreu, Steve Bauer, Al-
varo Mejia, Andrea Peron en
Stephen Swart staan dp de eerste
rij, geflankeerd door Bugno in
zijn Italiaanse kampioenstrui,
Virenque in z'n bolletjestrui, Ja-
labert in z'n groene trui en Mi
guel Indurain in z'n leiderstrui.
Het geel lijkt flets van kleur,
maar is dat niet. Het startschot
valt, het leven gaat door.
Donderdag, Pau, rue Suzanne
Becarisse. Langzaam keert het
besef terug dat de helletocht dooi
de Pyreneeën geen schokkende
veranderingen in de top van het
klassement teweeg heeft ge
bracht, dat Indurain op weg is
naar een unicum in de 82-jarige
geschiedenis van de Tour. Bij het
duizendkoppige mediavolk slaat
de schrik opnieuw om het hart.
Want over de Spanjaard is alles
al geschreven, maar niemand
weet wie hij is. 'De Grote Zwij
ger' uit Navarra geeft nooit z'n
zieleroerselen prijs. Hij spreekt
slechts met z'n benen.
'Ik trek al elf jaar met Miguel op,
maar zelfs ik vraag me vaak af
wat er in zijn hoofd omgaat. Als
we van één van onze reizen terug
keren in Spanje en het vliegtuig
cirkelt boven Navarra, kijkt hij
uit het raampje naar de glooiende
heuvels. Dan komt er een drome
rige blik in zijn ogen. Een blik
van diepe rust. Waarschijnlijk is
dat Miguel Indurain Larraya.'
(Banesto—manager Lafargue in
de Volkskrant).
Wie iets wil begrijpen van Miguel
Indurain, moet op zoek gaan naar
zijn roots. Dan wordt het beeld
plotseling helder. Zijn schuchtere
glimlach, zijn haast verlegen oog
opslag, zijn soberheid en zijn
Gele-trui-drager Miguel Indurain tijdens de klim naar Guzet-Neige, met in zijn wiel Alex Zulle (links) en Ivan Gotti (rechts).
DoorJacques Eestermans'
denken, zo rechtlijnig als de vo
ren op de akkers van zijn vader,
blijken dan niet langer de karak
teristiek van een bionische manj
maar van een mens van vlees en
bloed.
Vader Indurain werkte op z'n ne
gende al op het land. De volwas
sen mannen van Villava, een
dorpje aan de rand van Pamplo
na, waren in die jaren frontsolda
ten in de Spaanse Burgeroorlog.
Indurain senior ploeterde van de
vroege ochtend tot de late avond.
Hij trouwde met z'n Isabel, die
hem vijf kinderen schonk. De
dochters Isabel, Maria Dolores en
Maria Asuncion en de zoons Pru-
dencio en Miguel werden groot
gebracht met de simpele levensfi
losofie die hun vader erop na
hield. Brood op tafel, vrede in
huis.
'Inspannen doe je voor het nodi
ge, niet voor het overvloedige.'
(Miguel Indurain sr. in de Haag-
sche Courant).
Indurain nam de normen en
waarden van thuis over. Een stuk
brood met zelfgemaakte ham en
een glas rosé voor het bezoek.
Voorts soberheid, katholieke de
votie. En hard werken. Dat bleef
zo, ook toen hij in november 1992
met Marisa Lopez de Goicoechea
in het huwelijk trad en voor het
eerst een eigen huis ging bewo
nen. Een eenvoudige twee-onder
één-kap in Olaz, op een paar ki
lometer van de ouderlijke stee in
Baskenland.
'Ik voel me geen Bask, ook geen
Spanjaard trouwens. Ik ben een
eenvoudige jongen, die met wiel
rennen zijn brood verdient en
verder het liefst met rust wordt
gelaten.' (Miguel Indurain, na
zijn eerste Tourzege in 1991).
De roem en het succes hebben in
al die jaren geen invloed gekre
gen op Indurain. Hij leeft zoals
ooit Hannibal, de held van de
Tweede Punische oorlog, leefde.
Geen arbeid lijkt zijn geest of li
chaam te kunnen vermoeien. Bij
het eten houdt hij alleen rekening
met zijn behoeften, niet met zijn
plezier.
Indurain is ook net zo koelbloe
dig als de opperbevelhebber van
de Carthaanse troepen. Het enige
verschil is dat Hannibal altijd als
eerste in de aanval ging en de
Spanjaard fietst, zoals zijn ou
ders hem over het leven hebben
onderwezen. Inspannen voor het
nodige, niet voor het overvloe
dige.
Hij is en blijft een koele rekenaar,
een fervent aanhanger van de po
litiek van leven en laten leven in
de meedogenloze wielerwereld.
En hij is en blijft wars van al het
klatergoud dat hem omgeeft als
hij van huis is.
'Onze club heeft honderdvijftig
leden. Vorig jaar kreeg iedereen
een gele trui met handtekening.
Die had Miguel stiekem in Italië
laten maken. Hij houdt ervan
mensen te verrassen.' (Aitor Da
vid, voorzitter van de supporters
club Pena Indurain, in De Tele
graaf).
Aanvankelijk zagen de kenners
FOTO ANP
niets in Miguel Indurain Larraya.
Zelf twijfelde hij lange tijd al
evenzeer aan zijn capaciteiten als
ronderenner. Zijn lange, zware
lichaam zat hem in de weg bij het
klimmen en bovendien had hij
soms moeite zijn concentratie te
bewaren.
In eerste instantie leken de alles
weters het gelijk aan hun zijde te
krijgen. Bij zijn Tour-debuut in
1985 viel hij in de vierde etappe
uit, een jaar later gebeurde dat in
de twaalfde rit.
In '87 haalde Indurain Parijs als
97e in het eindklassement, in '88
als 67e, in '89 als 17e en in '90 als
10e. Ploegleider Echavarri liet
hem in de schaduw van Pedro
Delgado groeien en rijpen, voor
zichtig en omslachtig, zoals dat
gebeurt bij een bokser op weg
naar de wereldtitel.
Anquetil, Merckx en Hinault, de
grootheden uit het verleden met
wie hij nu wordt vergeleken,
wonnen meteen de eerste Ronde
van Frankrijk waaraan ze deel
namen. Indurain deed er zes jaar
over om de weg naar zijn gouden
periode te volbrengen, maar'be
wees dat wat goed is niet per se
snel hoeft te komen.
'Idolen kun je niet evenaren.' (Mi
guel Indurain in l'Equipe).
Het Spaanse publiek had aan
vankelijk wat moeite met zijn
nieuwe held, gewend als dat was
aan warmbloedige voorgangers
als Federico Bahamontes (win
naar in '59), Luis Ocana ('73) en
Pedro Delgado ('88). Maar het
duurde niet lang, voordat de
Spanjaarden hun reserves over
boord zetten en Indurain in hun
hart sloten.
'Elk jaar gaan we met de hele fa
milie en honderden supporters in
vijftien bussen naar Parijs. Dan
gaat er wel wat door me heen.
Het is echt indrukwekkend wat
- hij op de fiets presteert. Toch
heeft hij meer liefde voor het
land. Miguel is een uitstekende
coureur, maar in mijn ogen een
nog betere boer.' (Miguel Indu
rain sr. in De Telegraaf).
Uit alle hoeken en streken van
het land komen ze tegenwoordig
naar Parijs om de intocht van In
durain bij te wonen. Maandag
zullen de wegen naar Villava dan
nog eens dichtslibben om een
glimp op te kunnen vangen van
'De Grote Zwijger' tijdens zijn
rondrit door het dorp. Die eindigt
steevast bij de kerk van San
Andrès, waar hij de mis bijwoont
die speciaal voor hem wordt op
gedragen.
En voor de vijfde keer zal hij zijn
gele trui bij het standbeeld van
de Maagd van Rosario neerleg
gen. Om vervolgens over te gaan
tot de orde van de dag.
Miguel Indurain Larraya is een
topsporter. Hij explodeert nooit
van vreugde, maar stort ook nooit
in van de zenuwen.
Miguel Indurain Larraya is een
groot coureur. Hij regeert het pe
loton als een dictator, maar eer,
leider is hij niet. De kans om zich
ook als de patron van het metier
te manifesteren, liet hij deze
week aan zich voorbijgaan.
Was hij dan niet kwaad over de
stuitende taferelen bij de aan
komst in Cauterêts-Crêtes du
Lys, waar de show van het com
merciële circus doorging alsof
een paar uur eerder niet op tragi
sche wijze een einde was geko
men aan het leven van Fabio Cas
artelli?
Voelde hij zich dan niet geroeper
om onderweg van Tarbes naai
Pau het initiatief te nemen voor
een eerbetoon aan zijn overleden
vakbroeder?
Gianni Bugno liet zijn hart spre
ken en organiseerde een massale
en magistrale laatste groet op het
toneel van de dood. 'De Grote
Zwijger' uit Navarra zweeg.
Miguel Indurain spreekt slechts
met z'n benen.
Serb»."*" |aar 9e|eden °P-
L ;,DePrMlderbegrafenis-
keU Ter de 'ikheid der
penW de eer der geüor-
Léon Krijnen,
Van onze verslaggever
Jan Seuren
Roeselare - In bijna vijfen
twintig jaar is niets veran
derd. Kranten en weekbladen
in de regio Roeselare hebben
tot hun grote teleurstelling
moeten vernemen dat Annie,
de echtgenote van de veron
gelukte Jean-Pierre Monseré
een contract heeft afgesloten
voor haar exclusieve verhaal.
De commercie heeft zelfs
trieste gebeurtenissen in een
wurgende greep.
In Roeselare wordt tot eind au
gustus in het nationaal museum
een expositie gehouden over de
veel te korte loopbaan van Jean-
Pierre Monseré. In de periode
dat de Tour alle aandacht opeist
en de wielersport volop in de be
langstelling staat. Het noodlot
wil dat begin deze week opnieuw
een renner bij het beoefenen van
zijn sport is verongelukt. En net
als tijdens de begrafenis van Je
an-Pierre Monseré, waar han
delaren profiteerden van de
trieste gebeurtenis door te mid
den van tienduizenden rouwen
de supporters petjes en souvenirs
van de overledene aan te prijzen,
bleek dat de commercie in de
Tour ook geen boodschap had
aan het overlijden van Fabio
Casartelli.
Beperking
'Fotograferen verboden' staat bij
de ingang van het museum. Het
is een verzoek van de familie. De
nabestaanden van Jean-Pierre
Monseré willen niet dat de tries
te gebeurtenis door iedereen kan
worden vastgelegd. Alleen voor
persfotografen geldt die beper
king niet.
Aan een wand van de expositie
ruimte valt de aankondiging van
een film op met de titel 'De dood
van een sandwichman', met als
toelichting 'een harde film over
de wielersport.'
Ferdy Callewaert van de Dienst
van Toerisme in Roeselare zucht
eens diep. Hij geeft tekst en uitr
leg bij de voorwerpen die zijn
uitgestald. „De film gaat over de
handel die tijdens trieste gebeur
tenissen gedreven wordt. Som
mige mensen schrikken er niet
voor terug om geld te slaan uit
het leed van anderen. Dat is tij
dens de begrafenis van Jempi
Monseré ook gebeurd. De inwo
ners van Roeselare, vrienden en
supporters van Monseré zijn
daar zeer verontwaardigd over
geweest. Ze zijn dat trouwens
nog steeds."
Emoties
'Jean-Pierre Monseré, een kwart
eeuw geleden staat met grote
letters onder een manshoog
schilderij aan de voorgevel van
het stedelijk museum vlakbij de
markt van Roeselaere. De Belgen
hebben de renner nog steeds in
hun hart gesloten. Autobestuur
ders die het museum passeren,
Als weinig andere landen ter wereld koestert België zijn wielerhelden. In de
sfeervolle Vlaamse cafés worden tot diep in de nacht verhalen van weleer op
gehaald. De heldendaden van de vedetten worden voor de zoveelste keer be
schreven. Dit jaar valt de naam van Jean-Pierre Monseré meer dan ooit. Op
16 augustus 1970 werd hij in Leicester wereldkampioen op de weg bij de be
roepsrenners. De 21-jarige, internationaal nog vrijwel onbekende Belg, sloeg
een lucratief aanbod van de Italiaanse vedette Felice Gimondi af om zijn
concurrent de wereldtitel te gunnen. P,recies zeven maanden later overleed
het grote talent tijdens de Grote Jaarmarktprijs van Retie. Een autobestuur
ster negeerde het stopteken van de koersdirecteur en reed frontaal op de ren
ners in. Jean-Pierre Monseré stierf diezelfde middag om 15.15 uur.
Vijfentwintig jaar na de wereldtitel van Monseré is in het nationaal wieier-
museum van België een tentoonstelling ingericht. Als eerbetoon aan de le
gendarische renner.
nemen gas terug. Fietsers stap
pen af om het schilderij van na
bij te bekijken.
De expositie heeft veel emoties
losgemaakt bij familieleden van
Monseré, inwoners -van Roesela
re en wielersupporters. Wieler
kampioenen en bekende renners
uit Roeselare en omgeving gaven
gevolg aan de uitnodiging voor
de opening van de tentoonstel
ling: Eddy Merckx, Herman van
Springel, Patrick- Sercu, de
broers Eric en Roger de Vlae-
minck, Jos Spruyt, Freddy Maer-
tens, Benoni Beheyt, Briek
Schotte en Georges Pintens. Ook
Pol Claeys, directeur van de
toenmalige sponsor van de over
leden coureur was aanwezig.
Evenals Jacques Delva, de blin
de verzorger van Monseré.
Applaus
Tijdens de videofilm over Jean-
Pierre Monseré klinkt een spon
taan en langdurig applaus als de
beelden van het wereldkampi
oenschap in 1970 worden ge
toond en hij zegevierend de eind
streep passeert. Het wordt dood
stil in de zaal, veel mensen kun
nen hun emoties niet meer be
dwingen als de beelden van de
begrafenis van Monseré worden
getoond. De uitvaartdienst werd
door 30.000 mensen bezocht.
Mensen klommen in bomen en
op daken van huizen om iets van
de stoet op te kunnen vangen.
Volgens Ferdy Callewaert is de
tentoonstelling over het leven
van Jean-Pierre Monseré bewust
niet gehouden in de maand dat
de renner overleed. Dat zou vol
gens Callewaert te gevoelig zijn
voor de nabestaanden.
Annie, de echtgenote van Jean-
Pierre Monseré, bleef na het
overlijden van haar man niets
bespaard. Vijf jaar na de dood
van Monseré overleed haar ze
venjarig zoontje Giovanni. Op
vrijwel identieke wijze als zijn
vader. Hij droeg een mini-regen
boogtrui en werd op zijn race
fietsje in een villawijk door een
auto geschept. De jongen stierf
de volgende dag in het zieken
huis. Enkele uren later won
Freddy Maertens zijn zevende
etappe in de Tour. Maertens,
oom van Giovanni Monseré, had
het racefietsje aan het kind gege
ven.
Bedoeling
„De expositie over Jean-Pierre
Monseré moet gezien worden als
een verlate hommage," verklaart
Freddy Callewaert. „Het was de
bedoeling dat Monseré in sep
tember 1970, één maand nadat
hij de wereldtitel had veroverd,
uitgebreid gehuldigd zou wor
den in Roeselare. Maar in die
maand overleed zijn vader. Hij
was zijn beste vriend en zijn
grootste supporter."
Callewaert geeft een rondlei
ding. Nu de vakantie in België in
volle gang is, verwacht hij veel
bezoekers. Groepen mensen,
ouderen en jongeren, hebben
hun 'komst aangekondigd. De
oudere wielerfans worden herin
nerd aan de tijden van vroeger.
De jeugdige wielersupporters
hebben zo veel over Monseré ge
hoord, dat zij van de gelegenheid
gebruik willen maken om alles
over hem te weten te komen.
Immens
In de hal van het museum staat
een immens grote foto van de
Flandria-ploeg. De jonge Jean-
Pierre Monseré staat er tussen
zijn boezemvrienden Roger en
Eric de Vlaeminck. Ook Joop
Zoetemelk, aan het begin van
zijn profcarrière, staat op de fo
to. Evenals de andere Nederlan
ders, Bart Zoet en Wim Dubois.
„Ik heb Jean-Pierre Monseré
zeer goed gekend, ook al was ik
geen wielerfan," zegt Callewae
rt. „Hij was een spontane jongen.
Werd op handen gedragen en
was altijd in voor een geintje.
Een speelvogel. Maar eerlijk en
recht door zee."
Bezoekers van het museum kij
ken met eerbied naar de inhoud
van een gesloten glazen kastje.
Daarin is de regenboogtrui opge
borgen, die Monseré in Leicester
na zijn overwinning aantrok.
Ook de raceschoenen, sokken en
handschoenen die hij op die dag
droeg, herinneren aan de wed
strijd. Rugnummer 22 ligt naast
de bidon in het kastje. Evenals
het diploma van de UCI, het lint
dat hoort bij de wereldtitel en
het gouden horloge dat hij van
Veloclub Mandelzonen uit Roe
selare kreeg.
Tricot
Even verderop ligt een gele trui,
die scheuren en gaten vertoont
aan de rechterschouder. Het is
de leiderstrui in de Ronde van
Andulusië van 1971, die Monseré
won. „De trui is nooit gewas
sen," verduidelijkt Callewaert.
„Hij verkeert nog in precies de
zelfde staat als toen Monseré
hem tijdens de wedstrijd droeg."
VERVOLG OP SPORT - B3
