u
Zomer-Gids
'Die jongens krijgen thuis geen aandacht'
Windows '95: nog vier weken wachten
Dfl
JSTEM
Weekend
D3
12b van De Lage Meren
.ekt er nog schande van. Voor het
lerfeest hadden ze gewoon een
[jjedag moeten hebben, ,,'s Mor-
s eerst naar de moskee, dan een
i slachten, naar familie in Bel-
[j,Wij moslims moeten dat gewoon
nen vieren," roept Mehmed, een
jjkse jongen aan wie je wel een
Letje hoort dat hij regelmatig hulp-
Jjsop de markt.
o! EN PrtN ^OG lE.Tr.-Hi)
Ni£T op SrfNK P
INTERFACE
De eensgezindheid
van een gemengd
gezelschap Bergse
scholieren
■ERDAG 21 JULI 1995
r met ijzeren hand.
FOTO All
Ut'
(innemen, ontgaat dat alles of ze maj
Iken zich er niet druk om.
iDe Groots beschouwingen over
1 'internationale situatie' worden i
Idie jaren zelfs voor de andere oud
I rotten in het bestuur als Marcj
Bakker, Joop Wolff en Henk Hoeki
[tra steeds moeilijker te volgen. 1
ontvouwt wereldwijde complottel
van de klassevijand,; waarin d)
I Duitse 'fascisten' onder leiding va]
I Willy Brandt met hun Nederland
trawanten van Joop den Uyl, de 'li
tra-reactionaire Duitse groep' hel
CDA, Euro-communistische 'rena
gaten' en het Amerikaanse kapitaal
tegen de Sovjet-Unie en de CPN saj
I menspannen. De wereldvreemd!
I wereldstrateeg is dan het spool
I meer dan ooit bijster, maar zijn ma
I debestuurders verwelkomen zijl
analyses en opdrachten steevai
met welhaast rituele instemming.
In 1977 wordt De Groots macht gd
broken. Na een geweldige verkia
zingsnederlaag pleegt het erelid eer
partijcoup en zet het 'naar recht!
afgegleden' bestuur opzij. Dat ven
I zet zich, aarzelend en bang, maaf
wint toch. Vervolgens ondernemej
De Groot en zijn tegenstanders ee|
vermakelijke race op Moskou in i
veronderstelling dat degene die e
het eerst komt, de zegen zal krijged
De Groots invloed in de CPN blijq
intussen toch nog zo groot dat z
laatste plan - in samenspraak m
Moskou een grootscheepse actie ow
zetten tegen de Amerikaanse ned
tronenbom - stipt wordt uitgevoerd
Het zou het grootste succes van d
CPN sinds de oorlog worden.
Zonder De Groot wordt de sfeer i]
de CPN opener en minder kramp]
achtig, de macht van de vrouwen ej
welzijnswerkers groter, de verhouj
ding tot de verstokte oude
nisten al grimmiger en de financid
nood steeds hoger. Verrips' m"01
observatie dat het in de CPN 'op fjj
een of andere wijze altijd i
gebleven', is dan minder van toej
passing. Het aantal complottenja
de 'klassevijanden' en de 'n)31®"
van de fascistische reactie' a<
wordt ontmaskerd, neemt beau
dend af.
Maar nog jaren later laat
Wolff de Sovjet-ambassadeuj
weten dat de oorlog in Afgh i
nistan alleen voor de vorm w°' 1
afgekeurd, om zich niet van c
zer te isoleren. De onderdruk
van Solidariteit in Polen
krachtig verworpen, maar cc
nistische machthebbers elders W'JJ
men als geestverwanten zien-
in de nota voor het opheffingsC,
gres in 1991 wordt nog volgehou
dat 'de CPN al in het begin van "l
jaren zestig als één der eerstee
munistische partijen kiest v°°U
autonome koers'. Bedrog en z«
drog, zelfs op het allerlaatst.
Lenin had het, meer dan 70 ja!
der, al beter gezien, toen hijsc
dat de Nederlandse common
conwiuj
'het ongeluk hebben geboren 1
in een land met een bijzontj®
voorrechte en bijzonder staibie
gale toestand'. Twee maanden
dood van de CPN werd in Mo]1
na een operette-achtige
ging, de CP van de Sovjet-I®
grave gedragen.
Dwars, Duivels en' Dromend de 9
schiedenis van de CPN 1 -ïjBala"5' I
ZATERDAG 22 JULI 1995
i Jansen
Me
•ehmed is niet de enige
druktemaker die boven
het kabaal van de groep
uit de oren van de ver
slaggever teistert. De
.blonde Sebastiaan geeft
zijn Turkse klasgenoot groot gelijk.
„Hé meneer," schreeuwt hij, „wij
hebben meegedaan hoor toen ze gin
gen protesteren." Een vrije dag voor
het offerfeest als test-case van soli
dariteit in een gemengde klas!
De eensgezinde actie hielp nog ook.
De moslim-leerlingen die wilden,
kregen - zoals meestal in het verle
den - alsnog een vrije dag. Helemaal
terecht, vindt de toch zo bedachtza
me Hoessayn Lamrabti, Marok
kaans 'trajectbegeleider' op de Bergr
se school, die zwaar tilt aan zijn reli
gie. „Het offerfeest is voor moslims
net zo belangrijk als nieuwjaar in
Nederland. Stel dat je tegen Neder
landse kinderen zegt: je komt op
nieuwjaar gewoon naar school, wat
krijg je dan..."
Trouwens: over leerlingen van Tho-
len die vrij willen zijn op 'biddag' en
'dankdag' - als zwaar-gereformeer-
den nog begin en eind van het oogst-
seizoen vieren - doet De Lage Meren
ook niet moeilijk.
Een tussenuur. Klas 2b vult uitgela
ten schreeuwerig de kantine, zo'n
kale ruimte vol plastic en formica-
meubilair, die elk geluid dubbel
weergalmt. En het is al zo'n grote
drukke klas vol lastige pubers, extra
moeilijk omdat ze nu de laatste
loodjes meesjouwen van de algeme
ne basisopleiding. Ze moeten tot him
verdriet nog schilderen, terwijl ze al
lang weten dat ze lasser willen wor
den, of automonteur.
28 stuks vbo-leerlingen, 17 Neder
landse jongens, 11 minderheden: 1
Wendy, 4 Turken, 4 Marokkanen, 1
Surinamer, 1 Koreaan. Maar ad
junct-directeur Maas telt de Kore
aan niet eens mee. „Daar kunnen we
er wel honderd van hebben, zo rus
tig." Ook al zijn ze waarschijnlijk al
veel langer in Nederland, buitenlan
ders zijn voor hem Turken en Ma
rokkanen, die in Bergen op Zoom
een grote gemeenschap vormen.
Van elke groep wonen er ongeveer
1800 op een totaalbevolking van
47.000. Daarmee geven ze de stad
een plaats in de Nederlandse top
vijf van gemeenten met procentueel
de meeste inwoners van buitenland
se afkomst. Geen wonder dat plaat
selijke scholen - vooral vbo-scholen,
want het gemiddelde opleidingsni
veau ligt laag - er relatief veel her
bergen. Op De Lage Meren gaat het
om zowat een kwart van de ruim
driehonderd leerlingen.
Zorgenkinderen. Die de school ja
renlang het stempel 'zwart' meega
ven, waar kinderen vochten en jat
ten en spijbelden, messen en drugs
op zak, racistische taal op de lippen.
Vrij voor
het
offerfeest
Niels Moll (links vooraanen Hakan Kalca (rechts vooraan) en de rest van klas 2b: Dit is een goede klas, meneer.foto de stem johan van gurp
Dat is niet alleen overdreven, het is
ook achterhaald, zegt Maas, die er al
33 jaar werkt. Hij zag de school van
wege het slechte imago kelderen van
duizend naar driehonderd leerlin
gen, maar maakt aan de vooravond
van zijn vut ook nog de opgaande
lijn mee. Voor het eerst sinds jaren is
de eerste klas groter dan de examen
klas.
„Die slechte tijd is verleden tijd," zei
Maas eerder dit jaar al tegen minis
ter Ritzen, die eens in Bergen op
Zoom kwam kijken. En hij deed de
strenge aanpak uit de doeken, de
nauwgezette begeleiding van leer
lingen waar De Lage Meren noodge
dwongen voor gekozen heeft.
„Dat was vroeger, meneer," joelt
ook klas 2b, die met de nieuwe aan
pak is geconfronteerd, terwijl het,
och arme, toch echt hun schuld niet
is dat er vroeger problemen waren.
Nu mogen ze dus geen petten dra
gen, mogen ze het schoolterrein niet
af, zodat de frietkar om de hoek on
bereikbaar blijft, mogen ze alleen
buiten roken. Als ze het verpeuteren,
staan ze zo bij die meneer Maas op
het matje, of komt er iemand van
school thuis langs. En een spijbelaar
kan binnen de kortste keren de leer
plichtambtenaar aan de deur ver
wachten.
„Ze zijn veel te streng, het is hier
soms net een gevangenis, meneer."
De verslaggever, die zomaar eens het
trapje naar de kantine afdaalt en
aanschuift bij drie Turkse jongens,
wordt snel omringd door ongeveer
de hele klas. Hij krijgt - hé meneer -
prompt de status van leraar. En van
gewillig klankbord.
Een kleine tegenwerping: Als de
school al die maatregelen niet had
genomen, zouden jullie er dan geen
rotzooi van maken? Vergoeilijkend:
„Geen probleem, meneer, wij zijn
brave jongens. Dit is een goeie
school, ze zijn alleen een beetje
streng." En wat zijn ze het eens.
Klas 2b is een schoolvoorbeeld van
positief groepsgevoel.
Wat dus te denken van deze geza
menlijk beleden tekst: „Hé meneer,
er is hier op school geen racisme
hoor." Het doel van mijn missie ligt
dan op tafel. Hoe gaan Nederlanders
en buitenlanders op De Lage Meren
met elkaar om? De reactie legt met
een de moeilijkheidsgraad ervan
bloot. Ja, Mehmed maakt met zijn
grote mond een dolletje over een
'vieze Turk' en Hakan heeft het
Door Jan Jansen
Zelf rekent Hoessayn Lamrabti zich tot de be
voorrechte groep Marokkanen in Nederland.
„Mensen als ik, met een goede opleiding, zijn bij
na allemaal makkelijk geïntegreerd en goed te
rechtgekomen. Hebben een baan ook. Maar ja,
dan praat je over drie procent van de hele groep.
In heel Bergen op Zoom zijn er een stuk of 17."
Als 'trajectbegeleider' op een aantal Bergse scho
len, waaronder vbo-school De Lage Meren, komt
Hoessayn Lamrabti wel wat anders tegen. Neemt
leerlingen bij de hand, die dreigen uit te vallen,
die problemen veroorzaken, thuis of op school,
soms autochtonen, vaker kinderen van buitenlan
ders. Legt nu het vergrootglas op de groep Ma
rokkanen. Bedachtzaam, secuur formulerend.
'Moeilijk, Nederlands.'
„Het is wel waar dat Marokkaanse jongeren meer
in aanraking komen met criminaliteit. Dat komt
vooral omdat ze thuis te weinig begeleiding krij
gen. Het is een opvoedingsprobleem. En een cul
turele botsing. Ze zitten tussen twee culturen, op
school de Nederlandse, thuis de Marokkaanse, en
die stellen totaal verschillende eisen. Dat brengt
ze in verwarring."
„Op straat in Nederland is weinig sociale contro
le. En thuis? Moeder spreekt geen Nederlands en
heeft de positie van een vrouw in Marokko: ze
weet er niks van. Vader bemoeit zich niet met de
opvoeding, gaat de hele dag naar de moskee, of
naar zijn werk. Wie controleert dan nog of de kin
deren naar school gaan, wat ze er doen?"
Hij richt zijn pijlen op pa en ma, die zich onvol
doende aanpassen, niet inzien hoe belangrijk on
derwijs in Nederland is. Maar ook op de regering
die 'niet bedacht heeft dat zulke ouders lessen
moeten hebben in de Nederlandse taal en cul
tuur'.
„Aanpassing is nodig, maar ja, toen de immigran
ten in de jaren zestig hier kwamen, dachten ze
nog: dit is maar tijdelijk. Een foutje van de rege
ring. Dat hebben ze nu gelukkig ontdekt: Je moet
als buitenlander de taal leren. Maar het is wel
laat."
Zo laat dat alle begeleiders samen de criminali
teit onder jongeren niet voor kunnen zijn. „Want
ja, ze vinden moeilijk werk, hebben geen of een te
lage opleiding. Het A-niveau op een vbo-school,
dat is bijna niks. Ja, daar zit zeker het taalpro
bleem tussen. En het verschil met Marokko."
„Daar is de leraar meteen ook opvoeder, veel
meer dan hier. Trouwens, waar zij vandaan ko
men, de meesten zijn berbers, gaan niet veel Ma
rokkanen naar school. Naar school gaan is daar
bijna een schandaal. Dan ben je lui, een dief, je
leeft op kosten van iemand anders. Dat idee leeft
ook hier nog sterk."
„We kunnen nu wel steeds beter overbrengen hoe
belangrijk het is. We doen intensieve huisbezoe
ken om het Nederlandse systeem uit te leggen. We
merken dat meer ouders regelmatig eens naar
school komen. Dan nodig ik ze in de moskee uit
voor een avond op school. En de moskee is het
trefpunt waar mannen zulke dingen bespreken.
Ik merk dat dat werkt."
„Nee, geen moeders, die moeten gewoon thuis
blijven."
Hij aarzelt.
„Ik moet daar niet te veel over beginnen, anders
krijgen ze een slecht beeld van mij. Het is een
kwestie van tijd hoor, de tweede generatie begint
te luisteren. Ze hebben de koran niet goed gele
zen. Daar staat wel degelijk in dat vrouwen mee
mogen doen, mogen werken, boodschappen doen,
naar school gaan. De vrouw van de profeet Mo
hammed ging ook naar de markt."
Jongeren op het criminele pad moeten volgens
Hoessayn Lamrabti niet rekenen op welwillend
heid van de Marokkaanse gemeenschap. „Dat zijn
slechte mensen, die worden uitgestoten. En dat
doet ze zeer, ja." Wellicht daarom vinden velen na
enkele jaren toch nog het goede spoor. „En als ze
terugkomen, worden ze ook weer geaccepteerd,
zo werkt het wel."
schertsend over een 'domme Turk',
maar verder is het in deze samenle
ving van autochtoon en allochtoon
kennelijk pais en vree.
Als ik deze klas mag geloven. Mag
dat? De aanwezigheid van de ver
slaggever leidt tot een jolige eensge
zindheid. „Dit is een goede klas, me
neer." Hebben ze een beetje begrip
voor eikaars zeden en gewoonten?
Begrijp jij de moslims, vraag ik een
Germaans type. Ja natuurlijk. „Wij
hebben Kerst en Pasen, zij weer an
dere feesten, en dan moeten ze ook
vrij zijn. Dat begrijp ik heel goed."
Kom niet aan het offerfeest van een
klasgenoot!
En, wordt er nog een beetje gevoch
ten? Een enkele stoere boy haalt per
ongeluk wel eens uit, maar krijgt
daar dan gauw spijt van wegens de
straf die hem wacht. De opvliegende
Hakan heeft het dit jaar nog maar
met één mede-leerling aan de stok
gehad. Hij kijkt wel uit. Vroeger
kwam het wel vaker voor, zeggen ze:
„Maar dat was vroeger, meneer."
Op de vraag of ze ook bij elkaar over
de vloer komen, reageren ze wat aar
zelenden Al is Mehmed weer de eer
ste. „Ja, bij die dikke daar," wijst hij
op blozende Niels. Die gemoedelijk
knikt. En Hakan ontvangt thuis
vrienden, van welke komaf ook. „En
als het zo uitkomt, schuiven ze mee
aan tafel. Dat is gewoonte bij ons."
Niels weet dat het in Nederlandse
gezinnen soms anders gaat. „Dan
zeggen ze: kom na het eten maar te
rug." Het gros zwijgt echter. De con
tacten na schooltijd lijken niet uit
bundig.
Verder blijft 2b vooral steken in pu-
bergebral. Wat verwacht je anders
van 14-jarigen die ineens de krant in
de klas ontdekken? Een aantal ste
keligheden is hier dus niet afgedrukt
om Bergse kwajongens van diverse
komaf geen narigheid op straat te
bezorgen.
Wat je aan de weet komt is dat dit
geen onaardige maar drukke klas is,
waarin een paar gangmakers zitten
met goede bedoelingen. „Tja," be
aamt Maas, die na 33 jaar nog wel
eens twijfelt, „je zou wel een half
jaar moeten meedraaien om er echt
achter te komen." Maar zoveel tijd
gunt de baas me niet, we kunnen
geen dag zonder krant.
Misschien helpt een praatje met een
Turkse en een Nederlandse leerling
apart. Dan regeert de groep niet.
Maar ook Niels Moll en Hakan Kal
ca (beiden 14) zijn nauwelijks te be
trappen op een onvertogen woord
over 'hun' schoolgemeenschap.
„Sommige kinderen gaan niet naar
de Lage Meren vanwege het vechten
en zo, omdat er veel buitenlanders
zitten. Maar vechten gebeurt heel
weinig hoor, dit jaar misschien nog
maar drie keer, en dan moet je met
een naar meneer Maas, krijg je met
een straf," weet Hakan.
Vorig jaar knokte hij met een 'dom
me Turk'. Niels lacht. „Ja, het ge-
Door Ger Verrips. Uitgeven)
Amsterdam.
Ij
vjVEÊT-tE Ool<- BES 7"
Sommige lezers kunnen zich mis
schien nog herinneren dat ik tot nog
toe nog maar weinig lovende woor
den over Windows '95 geschreven
heb. Dat gegeven leverde nogal wat
gemengde reacties op, zowel van die
twee collega's op de krant die de
voorlopige versies maar bleven prij
zen, als van verschillende lezers via
mijn postbakje bij Compuserve.
Enkele lezers snapten maar niet
waarom het bij mij niet lekker wilde
lopen, Zo van: heb je dit en dat wel
goed gedaan? U kent dat wel. Ande
ren waren het roerend met me eens
dat het misschien best nog iets zou
kunnen worden met Windows '95,
maar dan wel zonder alle bugs van
die 6eta-versies. Ik had in maart ook
een disclaimer getekend op het
hoofdkantoor van Microsoft Neder
land. Die kwam er op neer dat ik
wilde schrijven wat ik wilde over de
software die mij ter beschikking
werd gesteld, als ze het daar voor
publicatie tenminste even zouden
mogen lezen. Zodat ze eventueel
zouden kunnen reageren op feitelij
ke onjuistheden.
Omdat ik nog genoeg andere dingen
te doen had, besloot ik na die bot
singen in het voorjaar om voorlopig
maar een paar maanden gewoon
door te gaan met Windows 3.11 en
intussen mijn oren en ogen open te
houden. Intussen konden alle wijs
neuzen die zo nodig op de eerste rij
moeten zitten, de aanvangsproble-
men mooi oplossen.
Dacht ik tot vorige week, toen de
laatste preview van het besturings
systeem bezorgd werd, samen met
een andere cd-rom, waarop het
complete Microsoft Office. Er zat,
naast een lieensie-overeenkomst,
ook een mededeling bij dat de
disclaimer vervallen was: van nu af
aan mocht ik erover schrijven wat ik
wilde.
Dat brieve deed me besluiten om
Windows '95 maar weer eens te
gaan installeren, want dat zat er na
tuurlijk niet zomaar bij. Blijkbaar
was er .door Microsoft eindelijk een
definitief goedkeuringsstempel op
het produkt geplakt.
Mensen die me kennen, zullen het
met het vol
gende state
ment mis
schien niet
eens zijn,
maar ik ben
geen ezel. Al
thans, ik be
sloot niet om
me niet voor
de tweede maal tijdens de installatie
aan dezelfde steen te stoten. Bij de
beta kwam ik steeds hetzelfde pro
bleem tegen. Aan het eind van de in
stallatie, als ik al een half uur of
drie kwartier bezig geweest was,
liep de boel steeds in de soep omdat
mijn harde schijf plotsklaps niet
meer herkend werd door Windows
'95.
Had geloof ik iets te maken met de
manier waarop die plaat geformat
teerd was, maar dat interesseerde
me op zo'n frustrerend moment niet
zoveel meer. Daarom nu maar an
ders aangepakt. Ik kan iedereen de
zelfde procedure aanraden: een paar
uur uittrekken om eens goed alle
programma's en bestanden door te
vlooien, bijvoorbeeld met het pro
gramma CleanSweep als hulpje in
de huishouding. Het is verbazing
wekkende hoeveel rommel, hoeveel
programma's, hoeveel dubbele be
standen, hoeveel overbodige files er
binnen een paar maanden op een
harde schijf verstopt worden. On
voorstelbaar, wat een rotzooi dat
CleanSweep allemaal weet te vin
den.
Door Léon Krijnen
Reacties: E-mail: 100445.2062@compuserve.com
Daarna back-ups maken van de be
standen en programma's die je écht
wil bewaren, en vooral niet vergeten
om kopietjes te maken van au
toexec.bat en config.sys. Een keer
diep ademhalen en de harde schijf
formatteren. Niet aarzelen, doen,
gewoon op nul beginnen.
'Helemaal overbodig' zouden ze bij
Microsoft geroepen hebben, als die
disclaimer nog rechtsgeldig geweest
zou zijn, en dan zouden we lekker
welles-nietes zijn gaan roepen. En
dan zouden ze misschien wel toege
geven hebben dat bovenstaande
procedure niet zo handig is vanuit
publicitaire overwegingen, maar
technisch gezien de ideale. Boven
dien is het so-wie-so geen slecht
idee om zo'n grote schoonmaak ie
der half jaar of ieder jaar te houden,
voordat er allerlei rare rampen ge
beuren.
Welles of nietes, nadat ik het zo ge
daan had, stond het hele spulletje
binnen twintig minuten kant en
klaar op mijn systeem en liep het als
een tierelier. Met die beta duurde
het bijna drie minuten voordat mijn
systeem uitgepiept was als ik hoofd
schakelaar en stop
watch ingedrukt
had. Dat was me te
veel, omdat er in
Windows 3.11 exact
35 seconden verlie
pen tussen alles uit
en alles helemaal
gebruiksklaar. En
nu? hoor ik alle an
dere befa-testers roepen. Precies 55
seconden, en dat is alleszins accep
tabel.
Bovendien werken alle applicaties
minstens iets sneller, en de meeste
veel flitsender als onder het oude
Windows, en dat was een van de
voornaamste uitgangspunten van
Windows '95. Als het blijft lopen zo
als het de afgelopen weken gelopen
heeft, is er helemaal niks mis met
Windows'95. Het is allemaal even
wennen voor de doorgewinterde
3.11-gebruikers, maar daarna wil je
dan ook niet meer terug. Vanaf 24
augustus moet het pakket in de win
kel liggen, en daarna is iedereen dat
half jaar vertraging gauw vergeten.
beurt bijna nooit dat Nederlanders
tegen buitenlanders vechten, dan
nog eerder Turken onder elkaar."
Ze zetten zich wat af tegen de bui
tenwereld. „In Ossendrecht (de vbo-
school waarheen veel Bergse kinde
ren uitweken om de slechte reputa
tie van De Lage Meren, jj) is het veel
erger," zegt Niels triomfantelijk.
Aan Hakan hoor je dat Nederlands
ook voor zijn generatie nog een pro
bleem is. Vooral als hij struikelt over
zijn woorden om uit te leggen dat
een modern Turks gezin zijn thuis
basis is.
„Mijn vader spreekt goed Neder
lands, mijn moeder wat minder,
maar zij werkt wel. Wij zijn wel
moslim, maar niet zo erg. Marokka
nen zijn strenger, weet je. De vrou
wen dragen van die dichte kleding.
Turken zijn volgens mij meer ge
wend dan de Marokkanen, ze heb-
ben zich meer aangepast."
„Nederlanders die zeggen: alle Tur
ken moeten oprotten, die weten niet
waar ze over praten. Die weten dat
verschil niet eens tussen Turken en
Marokkanen." En Niels knikt met
overtuiging. „Dan wordt er eens een
fiets gejat, dan is het meestal een
Nederlander of een Marokkaan. Van
een Turk heb ik dat nog niet meege
maakt."
Twee dingen moeten 'met grote let
ters in de krant'. Dat er geen racisme
is op hun school, dat spreekt vanzelf.
Belangrijker: ze willen dat er meer
meisjes op school komen. „Maakt
niet uit of het Turken of Nederlan
ders zijn," schateren ze, „als het er
maar veel zijn."
In de lerarenkamer slaat de stress
meter niet uit. „Er is hier veel verbe
terd," zeggen ze. „Het is veel rusti
ger geworden, maar je moet er wel
kort op zitten.
Straffen en begeleiding zijn hard
nodig. Maar we hebben het hier nu
beter voor mekaar dan op menige
grotere school, die geen last heeft
van een slechte reputatie." En de le
raar maakt een samenzweerderige
toespeling: ik moet begrijpen dat an
dere scholen de problemen verhul
len, die buitenlanders wel eens met
zich meebrengen, en waar De Lage
Meren op aangekeken wordt.
I Dit is de derde aflevering in een
reeks artikelen over de integratie
van allochtonen in de Nederlandse
samenleving. De eerdere afleverin
gen stonden in de weekend-bijlagen
van 8 en 15 juli.
Mijn gedonder met NetScape is he
laas nog niet over. Ondanks de tip
van lezer Hans Ham die me aan
raadde om, uiteraard onder Win
dows '95, de 32-bits versie van
NetScape te installeren. Dan zouden
de problemen stante pede over zijn.
'Zit wat in,' dacht ik, en pikte de ge
comprimeerde 32-bitter van een
computer-forum van Compuserve.
Vijf minuten later was het bestand
uitgepakt, nestelde zich na enige
kunstgrepen in en over het bestaan
de NetScape, en kon ik de eerste test
draaien. Zouden alle problemen met
crashes en general protection faults
nu echt over zijn? Mooi niet dus,
want ik hing nog geen halve minuut
aan het World Wide Web toen de
boel voor de eerste keer vastliep. 'De
schuld van NetScape,' meldde een
kadertje in Windows'95 opgewekt,
'en daarom sluit ik dat programma
af...'
Zodat ik alleen maar kan constate
ren dat er iets goed mis is met NetS
cape, want met SPRY-Mosaic,
Trumpet Winsock, WinCim of welk
ander communicatieprogramma
dan ook gaat het nóóit fout. Ik ben
daarom benieuwd hoe het gaat met
de in Windows '95 ingebouwde Mi
crosoft Network, waar ik nog niet
aan toegekomen ben.
Wat betreft Windows '95 zeif: daar
komen we over een paar weken el
ders in deze krant uitgebreid op te
rug.
Ik ben er de afgelopen week in ieder
geval al aardig aan verslingerd ge
raakt. Voorlopige conclusie: over de
stabiliteit kan ik nog geen zinnig
woord zeggen, de snelheid is flit
send, en het heeft een schitterende
interface.
