Weekend
Ifscheid van
lerauke
mei pijn
lin het hart
Met een lam handje
naar Wimbledon
E,| [)E STEM
E3
r
I Volgens de bisschop is het binnen
I njftot tien jaar wel bekeken met de
I Nederlandse inbreng in het bisdom
I Merauke. „We redden het niet lang
I meer. De 100 jaar halen we niet". In
begon de missionering van dit
1 door de Tilburgse congrega
tie. Het 75-jarig bestaan werd in
|l!tO nog groots gevierd.
In Teteringen bidden de ballingen,
elke dag bijna, voor de ondergang
van het reli-regime in Iran. Ze sme
ken de ondergang af van een dicta
tuur 'van angst en onderdrukking',
van een regering die al vierendertig
keer veroordeeld is door de Vere
nigde Naties. Het zijn gebeden
waarin de hel nog een lustoord is
voor de erven Khomeiny.
'Steeds moet ze
de gevangenis
bezoeken als
er weer een
kind is gepakt'
'Ons parlement
in ballingschap
bestaat
in merendeel
uit vrouwen'
INTERFACE
IRDAG 1 JULI 1995
ZATERDAG 1 JULI 1995
Mb
Ai'a
j.-
oost
Buiten ratelt de betonmolen op dq
pouw voor de uitbreiding van
neenschapsruimte. Iets verderojj
vordt de laatste hand gelegd aan i
Immense, nieuwe kathedraal vanhe|
pisdom.
Usschop Jaap Duivenvoorde
'(66), de baas van dit elubjr
klandgenoten, zit al 39 jaar
"de missie. Hij komt over
ben stugge Noordhollander. Als hetj
Ijs is gebroken is hij de hartelijkheid
zelve. In het gerieflijke bisschops
huis, recht tegenover de nieuwe ka-I
[thedraal, laat hij een unieke en bij-j
pondere verzameling foto's zien diej
de MCD-ers tijdens hun bijna hor
derdjarig verblijf op Irian hebbe
verzameld. De bisschop blijkt
boeiend verteller.
Bij zijn komst naar Indonesië weri
hij eerst als pastoor in het diepe bin-|
nenland van Irian. In 1972 werd
tot bisschop gewijd, waarschijnlijk
de laatste Nederlander in deze funcjj
tie. Langzaam maar zeker nemen
Indonesische paters en broeders li
heft van hun eigen kerk in handen.
In Nederland bestaat nauwelijks
voorstelling van de enorme prol
men en de rauwe werkelijkheid va
het leven in de jungle van zuidelijl
Irian Jaya, zo blijkt uit de verhE
van de bisschop. „Het is hier no|
onherbergzaam. Je moet je flink
helpen", zegt Duivenvoorde met
voel voor understatement.
Zonder telefoon en electriciteit,
kele dagreizen van Merauke, zijn
werkers op de posten in de jurf
volstrekt op zichzelf aangewr"
Reizen over land en rivieren nel
dagen in beslag. Pas de laatste
wordt dat isolement enigszins vffj
minderd door betere wegverbind
gen. Ook gaat er nu vrijwel dageh,
een vliegtuig van Jayapura naar
rauke.
Broeder Piet Kok (65) is een
baasje. Zijn kantoortje is een ron
lig bedoeninkje. Een oude brand®
stapels dossiers en papieren. Kok
administrateur, manusje-van-au
handelaar in zaden, in docum®
reispapieren, rijbewijzen en tev
onbezoldigd medisch adviseur v
zijn mede-paters en broeders.
Daarnaast doet hij de admimstw jj
voor een aantal papoea's of hun
duwen uit Merauke en verre offlo
ving. Het gaat om oud-militair®
nog dienst hebben gedaan in he
I «VERVOLG VAN WEEKEND-D2
liar een van de muren in zijn kan
toortje hangt een bord met een lijst
Lj 62 namen van paters, broeders
|azusters. „Dat is nog maar elf jaar
oden. De laatste Nederlandse
Ijister die hier werkte, Jeanne Bul-
iga, is net vertrokken".
[Nederlandse groep bestaat nu
j« uit elf man. Behalve bisschop
Iïliiivenvoorde (66) de paters Mies
IBennebroek, procureur Antoon Eg-
|Ég. Jo°P Nuy en Henk Vergouwen
l'j de broeders Kees Vergouwen,
|piet Kok, Tjeu van de Mortel, Titus
n der Vlugt en Kees de Rooy. De
!tste drie werken achtereenvol-
js op de katholieke missies in Ke-
okaba en Mindaptana. De helft
l de paters en broeders is boven
lie 65 jaar.
dat moment van afscheid
I net pijn in zijn hart naderen. „Het
me aan het hart gaan als ik hier
<moet. Maar het moment komt er
I jan, dat beseffen wel allemaal. Met
I lie gedachte sta je op en je gaat er
l»enaar bed".
I luchter voegt hij er aan toe dat hij
Isgekomen om de papoea's te hel-
i. „Als dat niet meer hoeft, dan ga
lit Heel simpel, al zal het veel pijn
I doen".
Opeen bevolking van 230.000 men-
I an telt het bisdom 118.000 katho-
tn, verdeeld over 24 parochies
liet inmiddels 19 Indonesische pas-
I toors. Het percentage katholieken
slinkt snel door de komst van mos-
s, de transmigranten van Java en
I andere overbevolkte eilanden.
I Jaardoor groeit ook de concurrentie
I jet de Moslim-gemeenschap in Me-
I rauke. Na de bouw van een grote
e wordt nu de laatste hand ge-
|legd aan een nieuwe kathedraal
de katholieke papoea's
300.000 gulden bijeen hebben ge-
I tracht.
Itaom zoveel geld uitgetrokken
ireen kerk terwijl hier zoveel an-
I dere noden zijn te lenigen? Duiven-
I voorde: „De mensen willen het zelf.
I Toen de moslims hun moskee bouw-
|denwas de sfeer zoiets van 'dat kun-
n wij ook'. Als zij groot bouwen
I dan doen wij dat ook. Zo werkt dat
hier".
I Broeder Kees Vergouwen (56) zit
I dertig jaar in de missie. Eerst op de
Hukken, daarna in het bisdom
In Tanah Merah, het voor-
I ®lig concentratiekamp Boven-Di-
I joel 450 kilometer boven van Me-
I ranke, bouwde hij een zusterhuis
Iran de Tilburgse orde. Op het eiland
üimaam begeleidde hij de bouw van
school en in Bade een
I Langzaam naar zeker 'promoveerde'
I fes tot officiële bouwmeester van
IW bisdom. In Mindaptana, vlak
I an de grens met Papua New Gui-
|«ta, zette hij samen met de plaatse-
I «jre bevolking een coöperatie op
I Poten voor de gezamenlijke inkoop
I ÏJn bouwmaterialen en de bouw van
|2jn laatste project is de uitbreiding
I»het klooster en van het gemeen-
I schapshuis in Merauke. Dat heeft
IjJWKees een bijzondere betekenis.
I™] werkte ook mee aan de bouw van
ipshuis. „Hierna kan
gerust hart vertrekken",
dt een gedwongen vertrek,
Ijk met een
|Dat,
I ant Kees' verblijfsvergunning die
I ^september verloopt, kan niet wor-
I verlengd. Alle Nederlandse
I^Lurgers die na 1963 (de over-
I ,'acvan Nieuw-Guinea aan Indo-
I Mie) in Irian Jaya aankwamen,
Ihrl01 sLechts een tijdelijke ver-
I Jfsvergunning. Maar wat is tijde-
I m Indonesië- Een Amerikaanse
IJ', ud Liet bisdom Agats, in het
li van een tijdelijke vergunning,
Irifi ^'eindelijk pas na 26 jaar
I pl?mtj?'Mar Huis terug.
L.,.61 Vergouwen is nog van
li-,r L3. Hij kwam in 1961 'in de
1 too 'dse Loijd'. Henk is nu pas-
li r,)f een van de randgemeenten
I wu L-^e' broers Vergouwen
|r, "'j Hun werk in de missie fi-
h ondersteund door de stich-
Hamiko, het Hoevens' Missie
Uit Hoeven ontvangen ze
JHjks 5.00"
■^demissie.
derlands leger in Nieuw-Guin®
tijde van de confrontatiepolitiek gulden voor hun werk
Indonesië. Uit Nederland krijg®^
een klein pensioentje. De
kunnen ze nauwelijks lezen.
Piet is zonder twijfel de drijv
kracht van het bisdom. De gt°
gelaar, tevens hoofd van het kan
personeel en officieel de econ
van het bisdom.
Jarenlang was Piet prociire
deed alle inkopen voor de miss' p j
ten in het binnenland van het ^1
km2 grote bisdom. In die tijd de
daar de inkopen voor het aang
zend bisdom Agats maar eve
„Wij zijn hier immers altijd se
porting geweest", zegt Piet-
VERVOLG OP WEEKEND-D3
Bidden voor de revolutie in Iran
-va -r-iet alleen die familie in
Teteringen, ook de twee-
I duizend Iraanse vluchte-
I lingen in West-Brabant
bidden dat de omwente-
_L v ling nu toch maar snel
mag komen. En met hen tiendui
zenden anderen, verspreid in heel
West-Europa. Ze wachten, zo lang
al, op 'het Iran van morgen'!
Door Paul de Schipper
„Mijn 75-jarige moeder," zegt Ad-
nan Khermani, „woont er nog. Ze
heeft al heel wat gevangenissen van
binnen gezien. Steeds moet ze op
bezoek als er weer een kind of een
kleinkind is opgepakt."
Khermani wiens broer door de mul
lahs werd vermoord, woont al jaren
in Teteringen. Hij spreekt inmid
dels goed Nederlands en heeft in de
regio werk gevonden.
Dikwijls ook treedt hij op als tolk
bij het opvangcentrum voor asiel
zoekers in Rijsbergen. Tijdens ge
sprekken met recent gevluchte
landgenoten verneemt hij ook het
laatste nieuws uit Iran.
Dat geeft hem reden tot optimisme:
„Er komen nu notoire aanhangers
van wijlen ayatollah Khomeiny Ne
derland binnen. Dat zijn mensen
die hebben staan juichen toen hij
aan de macht kwam, maar die nu
inzien dat het regime van Rafsanja-
ni en de mullahs ons land te gronde
richt."
Van de nieuwe vluchtelingen
weet hij dat zelfs 'het rol
stoelpeloton' zich tegen de re
gering heeft gericht. Kherma
ni: „Dat zijn de veteranen die ge
wond en gehandicapt zijn geraakt
tijdens de oorlog met Irak. Bij toe
spraken van Khomeiny en later van
Khamenei en Rafsanjani heben ze
altijd vooraan gezeten. Ze riepen
'dood aan de Satan, dood aan de
Amerikanen.' Nu roepen zelfs zij
'dood aan Rafsanjani.' Dat wil wat
zeggen, want zij waren het kanon-
nenvoer, gerecruteerd uit de arme
bevolking. Het was deze groep die
Khomeiny destijds het meest fana
tiek steunde, maar zelfs die onder
kant van de Iraanse samenleving
keert zich nu tegen het gezag in Te
heran."
De explosies van publieke woede volgen elkaar steeds sneller op.
De tijden dat de mensen in de stra
ten van Teheran flauw vielen tij
dens extatische toejuichingen voor
Khomeiny zijn voorbij. Af en toe
komen uit het land Iran berichten
over lokale opstanden, zoals in Is-
lamshar in april dit jaar toen een
verhoging van de broodprijzen daar
tot een oproer leidde. Vijftigdui
zend betogers vielen het politiebu
reau aan en helicopters van de Pas-
daran, de Revolutionaire Garde,
schoten in het wilde weg in de me
nigte.
„De opstand is begonnen," riepen
de demonstranten, maar ze juichten
te vroeg. In Islamshar vielen vijftig
doden. De regering Rafsanjani
hield de explosie van publieke woe
de, de achtste in drie maanden tijd,
ook nu weer in de hand.
„De fout van het westen was, dat ze
in 1979 tégen de sjah waren en dus
automatisch vóór Khomeiny. Kho
meiny was de underdog, maar toen
hij aan de macht kwam heeft hij de
westerse regering hard op de neus
geslagen. In Iran zijn er sinds zijn
komst 100.000 mensen verdwenen
en 150.000 mensen gevangen gezet
en gemarteld. Naar het buitenland
heeft hij zijn versie van de islamiti
sche revolutie geëxporteerd inclu
sief de bijbehorende terreur met als
kroon op zijn werk de doodstraf te
gen de 'godslasterlijke schrijver'
Salman Rushdie."
Groot-ayatollah Ruhollah Khomei
ny verjoeg in 1979 de sjah en offer
de in de jaren erna zijn land op aan
zijn versie van de Islam, een versie
die we in het westen ruwweg het
fundamentalisme zijn gaan noe
men.
Al vrij snel stak het verzet de kop
op. Dat gebeurde toen Khomeiny's
grote steunpilaar, de vaak ongelet
terde soldaten van de Revolutionai
re Garde, op 20 juni 1981 in de stra
ten van Teheran het vuur openden
op een half miljoen vreedzame de
monstranten. Getolereerd door
Saddam Hussein opereert een Ir-
aans verzetsleger sindsdien in het
grensgebied van Iran en Irak. Dat
leger wordt vanuit Europa en Ame
rika gesteund door de 4,5 miljoen
Iraniërs(ongeveer 15 procent van de
bevolking) die sinds Khomeiny's
machtsovername het land ont
vlucht zijn.
De ballingen hebben zich ver
enigd in een eigen parle
ment met een eigen presi
dent. Dat moet een nagel
aan de doodskist van de ayatollah
zijn, want zijn erfenis wordt be
dreigd door Maryam Rajavi, de
vrouwelijke president in balling
schap van het nieuwe Iran.
„Dat nieuwe Iran is een democra
tisch Iran," verzekert Adnan Kher
mani, „als je het democratisch ge
halte van een verzetsbeweging wilt
toetsen, dan moet je kijken naar de
positie van de vrouw. Ons parle
ment bestaat in meerderheid uit
vrouwen. In ons verzetsleger heb je
vrouwelijke tankcommandanten en
vrouwelijke helicopterpiloten. Het
uitgangspunt van onze democratie
is dat de mannen moeten emancipe
ren, niet de vrouwen. Dat is meteen
de oplossing van de problemen van
Iran. De achterstand, de armoe van
een deel van de bevolking is terug
te voeren op de achterstand van de
vrouw. Traditionele polygamie
heeft de vrouw in een onderge
schikte positie gedwongen. Wil je
de maatschappij in Iran veranderen
en democratisch maken, dan moet
je de vrouw dus opwaarderen bin
nen een andere, tolerante maat
schappij."
„Zodanig dat een vrouw ook aya
tollah kan worden?"
„Ja, Khomeimy draait zich nu om
in zijn graf als ik dat zeg, maar een
vrouw moet, ook in de islam, de
hoogste relgieuze functies kunnen
vervullen."
„En kunnen we dan ook een gere
formeerde kerk in Teheran bouwen,
naast de moskee?
„In de Koran staat dat je een religie
niet met geweld op mag leggen. Ge
loof moet uit jezelf komen. Geloofs
vrijheid is een eerste voorwaarde
voor een democratisch Iran, dus die
kerk, dat moet absoluut kunnen."
„Het westen doet wat huichelachtig
naar Iran toe. Enerzijds veroor
delen we de mullahs, anderzijds
drijven we er even gemakkelijk
handel mee?"
Khermani schamper lachend: „Ja,
in Nederland noemen ze dat een
kritische dialoog. Nederland heeft
een prachtige traditie als het om
mensenrechten gaat, maar dit is een
beetje simpel, want geloof me, met
Rafsanjani en de zijnen is geen dia
loog te voeren. Het is een kritische
monoloog van Van Mierlo waar ze
in Teheran om lachen."
„Wat helpt dan wel?"
„Een totale handelsboycot. Je moet
hun economie die al aan de grond
zit nog verder ontwrichten en zor
gen dat ze geen wapens meer krij-
Wie zijn billen brandt, moet op de
blaren zitten. In cyberspace heet dat
anders. Een carpal tunnel syndrome,
of, net zo deftig: repetitive strain in
jury. Voor boeren en buitenlui: een
peesschede-ontsteking, of een be
knelde zenuw, of gewoon een lam
handje.
Hoe dan ook, collega René weet nu
ook dat als je dagen, nachten lang
niet met je fikken van je computer
muis af kan blijven, er iets heel ver
velends kan gebeuren in je pols.
Had-ie maar een fatsoenlijke joy
stick moeten kopen in plaats van
weken achtereen met onnatuurlijk
geknikte polsen en vingers met het
schuim op de bek proberen te scoren
in Wolfenstein. Vingers van de rech
terhand op de muis, want dat is de
mitrailleur, en dat linkerhandje, wat
hij normaal alleen maar gebruikt om
een peuk vast te houden, op de spa
tiebalk, of control-shift-2, weet ik
veel, en maar rammelen en schieten.
Een urinaal onder de kantoorstoel,
een fles whisky, een box Marlboro
en een asbak binnen handbereik.
'Hij kwam zelfs niet meer naar be
neden om koffie te drinken', huilden
vrouw en kinderen toen hij in een
dwangbuis afgevoerd werd, de lin
kerarm tot voorbij de elleboog in
een steunverband.
U begrijpt het al, mijn collega is een
van de nieuwe computerverslaaf-
den, waarvoor ik al eerder gewaar
schuwd heb. Of ik er zelf nog geen
last van heb, met al dat geweb en ge-
surf? Valt wel mee. Mijn partner
keek mijn computer vroeger de deur
uit, maar ze begint de smaak van het
surfen nu ook te pakken te krijgen.
Zodat mijn telefoonüjn nu meestal
ook bezet is als ik niet thuis ben.
Als ik weer eens buiten kom zie ik
alles dubbel, ik heb blaren op duim
en middelvinger van het enteren en
clickenen mijn rechterhand slaapt
meestal. Maar verder heb ik écht
nergens last van. Heus niet, écht
niet.
Bovendien doe ik niet zomaar wat,
ik ben natuurlijk serieus met de ma-
terie bezig, in tegenstelling tot die
spelletjes-freaks. Gisteren bijvoor
beeld, heb ik met mijn halflamme
klikhandje een bescheiden waren-
vergelijkend onderzoekje gedaan.
Op Wimbledon, U weet wel, dat ten
nistoernooi op die bruine graszoden
in Londen.
BBC-2 verslaat dat mooie kakkers-
feest de hele dag op een manier
waarop eigenlijk alle andere sport
evenementen ter wereld gecoverd
zouden moeten worden. Geen recla
me, flitsen van alle banen, ingetogen
commentaar, humor. Grote klasse.
Zet je er een pagina Ceefax, de Brit
se teletekst, achter, dan kun je op de
achtergrond ook nog de tussenstan
den op de andere banen integraal
volgen, en mis je helemaal niks.
league uitkomende voetbalclub van
dezelfde naam ligt. Op die voetbal
pagina's bijvoorbeeld de selecties
van alle clubs uit de vier betaalde
leagues in Groot-Brittannië. Met al
le uitslagen van alle ooit gespeelde
officiële wedstrijden, en wat dies
meer zij. Leuk voor de liefhebbers,
maar, zoals zoveel dingen op het net,
niet honderd procent betrouwbaar.
Overigens had ik eerder ook al di
verse Ajax-pagina's gesignaleerd.
Mét zowaar een verwijzing naar de
eerste Feyenoord-pagina in cyber
space. Dat bleek echter een geintje
van een Amsterdamse grappenma
ker te zijn. Want toen ik nieuwsgoe-
rig, mijn moeder zat tenslotte al in
De Kuip toen ze in blijde verwach
ting van me was, de Feyenoord Ho-
Door Léon Krijnen
Reacties: E-mail: 100445.2062@compuserve.com
Zou er ergens op Internet een serieu
ze concurrent van de BBC rond
zwerven? Het icoontje van NetScape
maar weer eens wakkergemaakt, en
een search opgestart in Lycos, dat
onwaarschijnlijke stuk gereedschap
van de Carnegie Mellon University.
Zoekwoord: wimbledon. Anderhalve
tel later meldt Lycos dat er her en
der 346 web-pagina's geparkeerd
zijn waar wimbledon in voorkomt.
Scrollend langs het zoekresultaat
kom ik eerst een paar voetbalpagi
na's tegen.
Omdat op een harde forehand af
stand van de tennistempel aan
Church Road het krakkemikkerige
voetbalstadion van de in de premier
me Page probeerde op te halen ver
scheen de volgende tekst op mijn
scherm: 'Ha, ha, mis poes, er is geen
Feyenoord-page, want in Rotterdam
zijn ze te stom om er een te maken'...
De officiële Wimbledon-pagina was
er wel degelijk. Ontworpen en bijge
houden door IBM, en, zoals van een
dergelijk bedrijf verwacht mag wor
den, een juweel. Logisch, mooi, snel,
praktisch. Het programma van de
dag per baan, de uitslagen, de stand
van de lopende wedstrijden, biogra
fieën en conduitestaatjes van spe
lers, plattegrondje, laatste nieuws,
alles wat clickable was verscheen in
een vloek en een zucht op mijn
scherm. Voor tennissende computer
gen. In die zin is het westen ook
dubbelhartig. Neem Duitsland bij
voorbeeld, dat is de de grootste
handelspartner van Iran. Als wij
met de regering in ballingschap een
manifestatie houden in Dortmund,
dan krijgt Myriam Rajavi geen vi
sum omdat Teheran daartegen pro
testeert. Dat is toch idioot: dat Raf
sanjani. op vijfduizend kilometer
afstand aan Duitsland zijn wil op
legt."
De bijeenkomst in Dortmund ging
wel door. Vijftienduizend Iraanse
ballingen waren erbij, ook Adnan
Khermani uit Teteringen. Zijn ogen
glimmen als hij eraan terugdenkt.
De verzetsbeweging ving de ge
dwongen afwezigheid van de presi
dent creatief op. Myriam Rajavi
sprak de manifestatie toe tijdens
een drie uur durende satelliet-uit
zending. Die uitzending was ook in
Iran te zien, althans door diegenen
die het 'schotelverbod' van de rel
gieuze leiders negeren.
Inmiddels hebben de Verenigde
Staten, in tegenstelling tot Eu
ropa, wel een handelsboycot te
gen Iran ingesteld. Khermani:
„Dat harde optreden is goed, maar
ook heel bizar, want de enige munt
waarmee je in Iran nog zaken kunt
doen, is de dollar, ook op straat. De
rial is door de inflatie niets meer
waard. De dollar, het geld van de
Grote Satan, is nu dé munt van
Iran."
Ondertussen lijkt het of Iran toena
dering zoekt tot het westen, al was
het maar in een poging om de ziel
togende economie wat te stimule
ren. Grootste struikelblok in de re
laties is de fatwa tegen Rushdie. De
'preciezen' in Teheran noemen die
fatwa onherroepelijk omdat degene
die het vonnis uitsprak, Khomeiny,
dood is. De Iraniër die Rushdie
doodt, kan nog steeds op een belo
ning van 2,6 miljoen dollar reke
nen.
Volgens Ali Nateq Nuri, de voorzit
ter van het Iraanse parlement, kan
alleen Rushdie's dood de proble
men tussen zijn land en het westen
oplossen.
Iran weigerde onlangs in te gaan op
een verzoek van de Europese Unie
toen het werd gevraagd garanties te
geven dat er geen actie tegen Rush
die zou worden ondernomen en om
het terrorisme in het algemeen te
veroordelen.
Khermani: „Je ziet het, een monp-
loog, geen dialoog."
„Wanneer kun je terug naar je land,
naar Teheran?"
Schouderophalend: „Ik weet het
niet. Toen ik hier net was, zei ik wel
eens: volgend jaar, maar het duurt
lang. Toch ben ik nu optimistischer
dan ooit, want er zijn heel duidelijk
signalen dat er iets broeit. De eco
nomie bestaat niet meer, het land is
nog nooit zo corrupt geweest, de
oproeren in de steden volgen elkaar
steeds sneller op. Het enige wat de
mensen nog weerhoudt van een
grote opstand is het terreurappa-
raat van het regime. Dat geeft Raf
sanjani en de zijnen nog wat adem,
maar je hebt aan de sjah gezien dat
zelfs het wreedste terreurapparaat
op den duur niet helpt."
aars een aanradertje, die Wimble-
don-site op Internet. Jammer alleen
dat er nog geen bewegende beelden
bijgeleverd worden,'kan die televisie
helemaal de deur uit. Maar ook dat
zal de komende jaren wel goedko-
men.
Tenslotte heb ik nog een tip voor die
lezers die mij hebben laten weten af
en toe ook doodziek te worden van
die hatelijke general protection
faultsdie laconieke foutmeldingen
van Windows als je NetScape draait.
Ik heb maar eens wat zitten experi
menteren met verschillende drivers.
Die stukjes software die beeldgroot
te, resolutie en verversingssnelheid
van de monitor bepalen, en met ver
rassende resultaten. Die drivers zit
ten nogal eens te donderjagen als je
een CD-Rom afspeelt. Ik heb mijn
monitor standaard op 1024 maal 768
staan, 256 kleuren, 75 hertz, omdat
er dan het meest op het scherm past
en het beeld staat als een messcher
pe dia. Maar ik hoef dan niet te pro
beren om een multi-media toepas
sing te draaien, want bij het eerste
het beste videobeeldje is het uit met
de pret: crash, total loss, herstarten.
Zou dat onder NetScape ook wat
uitmaken? vroeg ik me af. Dat bleek
inderdaad het geval te zijn, maar op
een hele andere manier dan ik ver
wachtte. Want met de als het veiligst
bekend staande standaard-aanstu
ring van Microsoft (640 maal 480,
256 kleuren, ongeveer 60 hertz)
bleek de boel net zo vaak op hol te
slaan.
Met 16 miljoen kleuren daarentegen
bleek het programma zich ineens
keurig te gedragen, en werden de
grafische voorstellingen vanaf het
World Wide Web ineens foutloos als
een bliksemschicht opgebouwd. Af
en toe kreeg ik nog wel een licht
aanrijdinkje, maar veel minder dan
onder die andere drivers. Zou dat
stom toeval zijn? Ik blijf het nog
maar eens een weekje proberen met
dat stukje software. Ben benieuwd
waar mijn scheepje nu weer zal gaan
stranden.
