'Er komen nog zo'n 120 wedstrijden'
Het harde, maar bevoorrechte Amerikaanse honkballeven van Fanyete en Eenhoorn
SpT'
was vadsig, had een bleke huid
schold op het personeel. Hijver-
veel, heel veel geld, maar
.tie met één spel zijn totale
aan de black jack-tafel weer
'ge Rus was waarschijnlijk
gewaardeerd lid van de plaat-
te onderwereld, want wie in
t kan het zich permitteren
erden dollars te vergokken?
„de criminelen in die armzali-
stad kunnen dat.
was blij met zijn teruggewon-
geld en wilde daarom een
J live' maken met zijn maat
;them, Maar op het moment
mijn hand met een harde klap
:i de hand van zijn maat had
en slaan, trok die maat zijn
schielijk terug. Had-
et moeten doen. De
bruut sloeg in één
--ing een volle bier-
in tweeën. Alleen
voetje bleef staan;
iven en bier spat-
ta het casino. Zou
eveneens in het pand
-zige, behoorlijk la-
e directeur van een
Neerlands grootste
"--mors het tafe
een beetje meege-
;:n hebben?
ten 'split-second' slo-
tot leven gekomen
'asten de dolle gok-
in. Het waren dezelf-
Ueerkasten, die een
genoot van de lave-
direrteur even eer-
liet luid zingen had-
belet. Met ruim drie-
rd gewonnen doi-
in mijn broekzak be-
ik het pluchen gok-
toch maar te verlaten
ton. Het was
«dien al vier uur in
onshotel, waar de lob-
el overdag als 's
'ts duister was, werd
dronken prostituee
r pooier naar
geschopt. Ons ho
rns vies, leverde over-
n water om te
handdoeken
«tan tissue hadden
grootte van een forse
enzakdoek en op ie-
etage lagen - 24 uur
Muur af-twee in
I» stoel onderuitge-
chagrijntge vrouwen ons in
jaten te houden. Het was ty-
een ouderwets Oostblok-ho-
®(er hoeren dan telefoonlij-
Itllendige Minsk, de hele stad,
Afzijn bevolking, is tot op de
versleten. Zelfs kinderen
111 !r uit als kleine bejaarden,
is tonder hoop, maar vol
en naar het oude commu-
In het stadion droegen de
hen van Wit Rusland Ajax-
'n, zo leek het. Leuk voor
j" *sn Gaal, maar die ergerde
'Ierplaatse een ongeluk aan
"te feit, dat twee internatio-
™n opwarming deden in een
IN shirt. Zo kende ieder
'ijn problemen in het thuis-
'»an Dynamo Minsk.
•■rood-wit was er twee we-
.Weden afgeschaft door de re-
'9- Lr is inmiddels een nieuwe
(en roodgroene. Maar de
'n houden vast aan hun ou-
«taale banier. „Het ene wit
'seert zuiver water en het
onafhankelijkheid, het
fttaat voor karakter," had Iri-
«egd. Ze was onze tolk in
vertelde van gevechten
tartaren, van de trots van
ptte volken. Ze juichte zacht
®n haar landgenoten hele-
^9ingen na de 1-0 van Ge-
J'fertaren waren nu de Hol-
sverslagen. Die driehonderd
we' tijdens het roulet-
of meer ontfutseld aan
Plaatselijke onderwereld,
8,1 ineens een stuk minder
yef'oreri wedstrijd,
ten kwijt, dat was honderd
tl MrP"nt. Daarmee viel te Ie-'
lÏ!u,Str,aatarmWit Rus|and.
J -avond feest ten koste van
:Q=vn»7aS Ze daar 9e9und. Zou
u nu ook bij die interna
ls»» 'J Hiddink onderhuids
lteH ,Jhebben? Waarom
'"fat dan niet?
Chris van Nijnatten
Robert Eenhoorn en
Rikkert Faneyte verdie
nen hun goedbelegde
brood als profhonkbal
ler in de Verenigde Sta
ten. De Rotterdamse
korte stop Eenhoorn
(27) doet dat bij de New
York Yankees, de Am
sterdamse verrevelder
Faneyte (26) bij de San
Francisco Giants. Htm
verrichtingen in de Ma
jor League, de hoogste
divisie waar het grote
geld te verdienen valt,
blijven vooralsnog be
perkt tot gelegenheids
optredens. Slechts bij
blessures in de hoofd
macht, zoals afgelopen
week het geval was,
wordt het tweetal opge
roepen vanuit het oplei
dingsinstituut in de Mi
nor League.
Een kijkje in de volgens
Eenhoorn 'hardste we
reld die er in de sport
bestaat'.
Rikkert Faneyte: Het is vre
selijk om terug te moeten naar
de Minors.
FOTO'S AMERICAN SPORTS,
PETER VAN DER VELDE
Door Tim Overdiek
Las Vegas/New York - Hoe vertrouwd
de zon ook is in de woestijn van Neva
da, de in de vroege avond nog altijd ve
nijnige stralen werken onverhoeds ver
lammend op het honkbalveld van de
Las Vegas Stars. Gastclub. Phoenix Fi
rebirds, met de Nederlander Rikkert
Faneyte in de gelederen, laat zich lijd
zaam oprollen. Circa duizend toeschou
wers begroeten de overwinning van de
plaatselijke favorieten met een plicht
matig applaus, keren desondanks ont
spannen huiswaarts of zetten koers
richting de boulevard met opwindender
casino's.
Het is begin mei, het seizoen is amper een week
oud, en Faneyte is de laatste die zich druk
maakt over het verlies. Met een grijns, „er ko
men nog zo'n honderdtwintig wedstrijden,"
neemt hij 'een dippie', laat zich de pruimtabak
goed smaken en vertelt hij hoe groot de teleur
stelling was toen hij na een veelbelovende voor
bereiding op het allerlaatste moment afviel voor
de selectie van de San Francisco Giants. „Een
uur voordat de bus vertrok naar het vliegveld."
„Schandalig. Het zal weer even duren voordat
ik de motivatie terugvind, want het is vreselijk
om op zo'n manier weer terug te moeten naar de
Minors." Al te lang wenst Faneyte er niet bij stil
te staan. Dergelijke tegenslagen horen er nu
eenmaal bij. Maar het optimisme was juist zo
groot, nadat de voormalig speler van de Pirates
uit Amsterdam de afgelopen twee seizoenen re
gelmatig zijn opwachting mocht maken.
Precies hetzelfde overkwam Robert Eenhoorn
aan de andere kant van het land. Ook hij moest
terug naar de Triple A, de hoogste Minor-Lea-
gue-divisie dat als voorportaal van het honkbal
paradijs fungeert. Bij de Columbus Clippers in
Ohio moest Eenhoorn weer van voren af aan be
ginnen.
„Zoeken naar een manier om er niet aan onder
door te gaan. Dat kan alleen door van wedstrijd
naar wedstrijd te leven." Geduld en hard blijven
werken vormen het devies, al gaat dat niet altijd
van harte. De uitstraling van de Minor League is
per slot van rekening aanmerkelijk minder, de
concurrentie is moordend, en hoe langer het
verblijf er duurt, hoe kleiner de kans op de fel
begeerde promotie.
Incasseren
Kleinere stadions, minder toeschouwers, maar
waar op de tribunes een familiaire gezelligheid
heerst. Eenhoorn; „De Yankees reizen met een
eigen vliegtuig, compleet met bar en de meest
luxueuze stoelen.
In de Minors zit je negen uur in de bus. Daar leer
je incasseren en veerkracht opbouwen. Wie het
daar kan redden, heeft een grote kans in de Ma
jor League te slagen.
Een wereld van verschil dus, al blijft het spelle
tje precies hetzelfde. Faneyte: „Daarom was ik
ook helemaal niet zo geweldig opgewonden met
mijn debuut twee jaar geleden. Een honkslag, in
Miami. Tja, leuk. Een hoop aandacht van Ne
Robert Eenhoorn: „In de Minors leer je incasseren en veerkracht opbouwen.
derlandse media. Maar in feite niet meer dan
een momentopname. Het spel gaat gewoon ver
der. Je kunt wel gaan lopen dromen, dat het je
eindelijk is gelukt, maar de pitcher gooit al weer
de volgende bal."
Eenhoorn maakte vorig seizoen zijn opwachting
bij de Yankees, verbleef ruim een maand bij de
roemrijke club uit de Bronx en speelde drie
wedstrijden. Hij ervoer de doorbraak als .'een
last die van mijn schouders viel', maar net als
Faneyte was het zeker geen aanleiding om op de
lauweren te gaan rusten omdat het doel waar
voor het tweetal eind jaren tachtig Nederland
verliet eindelijk was bereikt. Eind mei werd zo
wel Eenhoorn als Faneyte door hun werkgever
uit de Minor League opgeroepen. Blessures
maakten hun onmiddellijke overkomst noodza
kelijk. Faneyte baarde afgelopen dinsdagavond
voor eigen publiek opzien door als pinch-hitter
in de laatste inning met een honkslag tegen de
New York Mets voor het winnende punt te zor
gen.
Ih tegenstelling tot de Giants maken de New
York Yankees een erbarmelijk seizoen door,
hetgeen het er voor invaller Eenhoorn aller
minst makkelijk op maakt. Bovendien heeft hij
noodgedwongen afscheid moeten nemen van
zijn geliefde positie als korte stop, aangezien het
pas twintigjarige talent Derek Jeter de voorkeur
krijgt. Eenhoorn moet zich nu bewijzen op het
tweede honk. „Ik vind mezelf de beste korte
stop binnen de organisatie," zegt hij, zonder
hooghartig te willen klinken, ofschoon het be
roepsmatig suicidaal zou zijn om die plek bij de
manager op te eisen. „Dat hoort niet. Respect
voor de technische staf is heilig."
Mentale aanpassing
Het voornaamste dat Eenhoorn de afgelopen ja
ren heeft geleerd, is dan ook het omgaan met de
willekeur en de machteloosheid waaraan prof
honkballers worden blootgesteld. „Ik ga ruim
op tijd naar het stadion, werk mijn vaste routi
ne af en kijk naar de lijst met namen. Het gaat er
mij om of ik sta opgesteld. Pas dan is belangrijk
op welke positie." Omdat de grote belofte Jeter
bij de Columbus Clippers eveneens korte stop
speelde, heeft Eenhoorn inmiddels zo'n veertig
wedstrijden op het tweede honk gespeeld. „Het
vereist vooral een mentale aanpassing. Alles
gaat opeens een andere kant op, je moet je vol
komen anders opstellen."
Treft Eenhoorn zijn naam enkele uren voor de
wedstrijd niet aan in de kleedkamer, dan bete
kent dat geenszins dat hij gaat zitten mokken op
de reservebank. In een hoekje, links van de dug
out, tuurt de nummer vijftig gespannen het veld
in, iedere situatie nauwkeurig in zich opne
mend. „Tot in detail het spel beheersen, zal
nooit gebeuren. Maar ik ben inmiddels wel zo
ver dat ik het volkomen begrijp." Qua ontwik
keling sta je nooit stil, weet ook Faneyte. „Alles
kan beter. Slaan, vangen, veldwerk, honken be
spelen. En je loopbaan staat of valt met con
stantheid. In de Triple A moet je elke wedstrijd
voor een honkslag zorgen, het liefst twee. Dan
kunnen ze uiteindelijk in de Major League op
een gegeven moment niet langer om je heen."
Maar dan nog. Het tweetal beseft niet begiftigd
te zijn met het talent van de grote jongens, die
miljoenen dollars per jaar verdienen. „Vedettes
als Bonds, Griffith jr., Bonilla, die kunnen doen
wat ze willen. Zolang ze maar presteren, en dat
doen ze dan ook", aldus Eenhoorn.
Plichtsbetrachting is voor spelers van zijn kali
ber het hoogste goed in de de sport waar de kil
le statistieken een niet altijd terechte graadme
ter vormen voor de populariteit bij publiek en
pers.
Geen krant
Eenhoorn houdt zich wat dat betreft strikt aan
het advies van zijn werkgever, om in New York
vooral geen krant in te kijken. „De pers hier is
net zo negatief-kritisch als in Nederland." En
dan heeft Eenhoorn ook nog eens te maken met
de omstreden en zwaar eigenzinnige Yankees
eigenaar George Steinbrenner, die vorige week
in een opwelling verordonneerde dat zijn spe
lers niet langer een sik mochten dragen, om
maar een uiterst onschuldig voorbeeld te noe
men. Met de multimiljonair heeft Eenhoorn nog
geen problemen gehad. „Hij noemt me conse
quent 'Dutch', en vroeg laatst of ik het een beet
je naar de zin had." In een oogwenk kan Stein
brenner, kampend met een kwaaie bui, echter
spelers en trainers van de hand doen.
Maar niet alleen in New York gebeurt dat. „Af
gelopen seizoen werden zes spelers van de Pa
dres geruild tegen zes spelers van de Astros,"
herinnert Faneyte zich. „Zomaar, boem, twaalf
spelers naar een andere club." Het heeft Faney
te ervan doordrongen van dag tot dag te leven.
Nummer
Morgen kan alles immers anders zijn. „Je bent
een nummer," zegt Eenhoorn, die zich nergens
meer over zegt te verbazen. „In het eerste jaar
maakte ik me nog overal druk om. Maar je leert
erin mee om te gaan. Je kunt in dat proces niet
jezelf blijven, je wordt harder omdat je het an
ders verliest. Niemand kan mij vertellen dat er
een hardere wereld bestaat dan het Amerikaan
se honkbal, waar iemand zonder verdere opgave
van redenen tegen jou kan zeggen dat het voor
bij is, zonder dat je er iets tegenin kunt bren
gen."
Voor Nederlandse begrippen voelen ze zich
reeds lang geslaagd, maar eenmaal de Major
League binnengetreden, gaat het erom opnieuw
de grenzen te verleggen. Financiële onafhanke
lijkheid in de competitie, waar het minimum
salaris 109 duizend dollar per seizoen bedraagt,
is niet eens het streven. Geld komt vanzelf naar
mate de prestaties zich aandienen.
Zowel Eenhoorn als Faneyte heeft een aflopend
contract, en genieten indien hun werkgever
geen nieuw aanbod doet straks de status, van
free agent. Dan kunnen ze gaan en staan waar
ze willen; tenzij geen club het in hen ziet zitten.
Maar dat is pas een zorg voor later.
Bevoorrecht leven
„Want honkbal is misschien wel mijn grote lief
de, maar als ik morgen mijn been breek, is het
over. Dat is het betrekkelijke ervan," aldus Fa
neyte. Hij woonde in 1993 eens enkele maanden
samen met Eenhoorn, toen ze deel uitmaakten
van eenzelfde competitie. „We waren het er toen
over eens dat we een bevoorrecht leven had
den," zegt Eenhoorn, die dat facet in lezingen
regelmatig benadrukt. „En de ervaring die we
nu opdoen, komt later vast van pas in de maat
schappij. Als geen ander kunnen we ons hoofd
koel houden als het er werkelijk op aankomt."
Af en toe realiseert Eenhoorn zich dat zijn be
staan uitermate monomaam is, dat het 'zich
vastklampen aan de vaste routines' een verre
gaande fixatie tot gevolg heeft die zich ook in
zijn prive-leven laat gelden. „Maar ik wil aan
het eind van mijn loopbaan niet tegen mezelf
hoeven zeggen dat ik er meer uit had kunnen
halen. Dat zou ik. mezelf nooit vergeven." Ach,
vult Faneyte er iets meer relativerend aan toe,
„er zijn er zoveel in dit land die zouden willen
wat wij nu doen maar de kans eenvoudigweg
niet krijgen. En ik heb wel dat beetje mazzel,
dat ik een beetje beter die bal kan gooien, slaan
en vangen. Dat ik Rikkert ben, en niet Jan Smit
van drie hoog-achter aan de Bloemgracht."
