Weekend
Internet: windhandel, gewauwel en verslaving?
Industrie
jrdes
DE STEM
E3
Vijf jaar geleden
vermoorde de IRA
in Roermond twee
Australische
toeristen
Hi
INTERFACE
'Het was geen
gajes. Die vier
verdachten waren
heel intelligente
mensen'
at aan de voet van de Pyreneeën
te Soubirous tot achttien keer toe
zegt te krijgen,
derbaarlijke voorvallen, en Lom.
imen toe. De ene kerk is al te klein
'olgende ligt reeds op de tekenta-
meenschap met een opmerkelijke
stadje bepaald geen windeieren
srs, maar in de zomer werken er
mts, de winkels in snuisterijen en
n van het verbond tussen de moe-
ochter.
lit jaar weer de weg naar Lourdes
daaraan sinds 1.991 een bijdrage'
derhalf miljoen verzekerden) hon-
drie vliegtuigen vanaf Eindhoven
egeleiders uit het werkgebied van
:n een klein contingent uit West-
in samenwerking met de Vereni-
edevaarten in Den Bosch.
Z de selectie van de zieken. Daar-
huisbezoek hoort er steevast bij,
pekpleister, dus een leugentje om
vrouw die niks kon, echt niks, ze
VGZ-medewerker haar in de stad
happen doen.
imen er nog andere zaken bij kij-
jstens één keer in de vijf jaar mee-
nen die de reis naar Lourdes best
ers. Je kunt wel gauw driehonderd
armee ben je er niet. Veel van hen
urnen dus niet in een hotel worden
in een van de accueik, flinke ver
gen voor de zieken,
aandacht, het vervoer van en naar
en, kruiswegen: daar zijn gezonde,
Idealistische mensen ook, want ze
ze er echt voor betaald krijgen. Ze
lie Trudy van Helmond elk jaar bij
„Als die betaald moeten worden,
zouden er minder zieken meekun-
Anderzijds zeggen we: Het is een
zorg is. Dus we dringen erop aan
itiedagen voor inleveren, maar ze
>egste mis in de zes dagen van het
uur plaats. De lichtprocessie, door
iet hoogtepunt van de dag, kan ui-
n. Dat betekent dus: rolstoelen en
»ens. En 's avonds om tien uur nog.
worden. Een van de pelgrims zie
zich daar zo nog niet in gaan:
koud water, allez. Maar wat je daa
niet op kunt lopen. Een huidziekt
of zo. Dat lijkt me niet gezond, zo'
bad." Een toevalig meelopende Ne
derlandse zegt: „Nou, ik ben er ne
ingeweest, hoor. Je hoeft er niet he
lemaal in, als je niet wilt. Maar het i
niet vervelend of zo. Je kleedt je ui
tot op je ondergoed, vervolgens krij
je een badjas aan waarin je je BH
je broekje uit kunt trekken, en d
word je in een nat laken gewikkelc
Daarna word je het water in
pen." Haar pleidooi is niet overtui
gend genoeg. De rolstoel blijft in eer
rechte baan richting een van de vel
Mariabeelden, in de wandeling d
Gekroonde Maagd. Een heel bijzon
dere reis is de bedevaart voor Jo val
den Berg-Heijnen, haar zus Toke ei
haar man Louis uit Kruisland. Vori
jaar moesten ze een uur na
komst al rechtsomkeert maken: hui
inwonende zwager was overleden
Ze waren met de trein, en moeste:
met het vliegtuig terug. Dat durfde:
ze al helemaal niet, laat staan in he
kleine koffiemolentje dat hen n
naar Zestienhoven zou brenger
Maar ja, wat moet moet. Een hand
vol slaappillen, en ze overleefden d
tocht. Na die luchtdoop was d
tweede kennismaking dit keer uiter
aard geen probleem meer. Je hoel
niet katholiek te zijn om toch gegre
pen te worden door wat de Mariave
rering blijkbaar voor die miljoen®1
mensen betekent. Uit Venhuize!
komt de protestantse Mariann
Böck-Rap. Ze begeleidt haar gehan
dicapte man: „Ik sta er versteld var
wat ik hier zie. De devotie van
mensen, fantastisch. Ik denk dat f
dit in geen een ander geloof vindt,®
massaal. Misschien in Mekka bij
islamieten. Hier merk je dat je n'e'
alleen staat met je zorgen. Al heb i
persoonlijk niets met Maria. Ze is»
moeder van Jezus, ja, zo staat het»1
de bijbel.
ZATERDAG 27 MEI 1995
Ik denk eerder dat Jezus n1
broertjes en zusjes had. Met
devotie voor Maria ben ik
opgegroeid. Misschien ben ik
te nuchter voor." Voor de grot
het allemaal gebeurd moet zijn
een lange rij rolstoelen te wacn
op de sacramentsprocessie.
Een zwaar gehandicapte Franse!
gen houdt een schrijfstift in
meer een klauw is dan een han t,n
is niets recht aan zijn lijf- 'ra
kan hij al helemaal niet. Met
moeite schrijft de jongen iets op
kunststof blad voor zich. Je suis
dans le soleil. 'Uhuh' schudt
geleider het hoofd. De jongen KiJ
en begint te schateren. Hij P0^
moeizaam de tweede e weg 'n
woordje nee.
De taalfout is niet belangrijk-
wat hij schreef: Ik ben geboren t
zon. Dat is misschien wel een nUl.
tje van het echte wonder van L
des.
De gruwelijke vergissing
Zelden heeft in Nederland een aan-
van de IRA zoveel emoties en
lvoede losgemaakt als die in 1990 op
je Roermondse Markt. Het is van-
jaag precies vijf jaar geleden dat het
[erboden Ierse Republikeinse Leger
;wee Australische toeristen tot
slachtoffer van blind geweld maakte.
Een terugblik.
joor Henk Schroen
niet
De IRA-verdachten onderweg naar de rechtbank in
Roermond.
Ik dacht eerst nog dat het kin
deren waren die met vuurwerk
speelden," zei de weduwe van
Stephan Melrose een paar da
gen na de aanslag. Het waren
geen kinderen, maar IRA-ter-
roristen. En het was ook geen on
schuldig knalvuurwerk, maar een
kogelregen, afgevuurd uit een auto
matisch machinegeweer.
Het salvo maakte binnen enkele se
conden een einde aan het leven van
de 24-jarige Melrose en aan dat van
zijn vriend en collega Nicolas Spa-
nos (28). Twee Australische toeris
ten, die met hun partners nog snel
even een vakantiekiekje wilden ma
ken van de verlichte Markt in Roer
mond.
Bij de keuze van hun slachtoffers
maakte het hitteam van het verbo
den Ierse Republikeinse Leger zon
dagavond 27 mei 1990 opnieuw een
gruwelijke fout: het zag in Melrose
en Spanos twee Britse militairen.
Het Britse leger vormde sinds jaar
en dag het doelwit van de IRA. Om
zo weinig mogelijk als militair op te
vallen, reden ze sinds kort met ge
wone Engelse kentekenplaten in
plaats van met militaire nummer
borden. Ook de Citroen BX, waar
mee Melrose en Spanos voor een
korte vakantie naar Nederland wa
ren gekomen, had een Engels kente
ken.
De excuses die de IRA de volgende
dag voor deze 'vergissing' aanbood,
was eigenlijk de ultieme bevestiging
van de zinloosheid van dit geweld.
Onmiddellijk na de aanslag gaf de
Roermondse politie groot alarm
zuid. Het scenario van een jaar eer
der werd uit de kast gehaald. Toen
had de IRA op een zaterdagavond in
Roermond en in Nieuw-Bergen toe
geslagen, waarbij drie mensen wer
den gedood.
Ditmaal hadden getuigen vier da
ders in een bruine of gele Mazda
zien wegrijden. De auto bleek in
Venlo gestolen en werd diezelfde
nacht nog uitgebrand in het Bel
gische Hechtel teruggevonden. Er
volgde geen klopjacht. Dat kon ook
niet, want ondanks zeventig tips
kreeg de politie geen goed signale
ment van de daders. De recher
cheurs hielden zich de eerste dagen
vooral bezig met het verzamelen en
vergelijken van alle gegevens. Justi
tie in Roermond loofde 100.000 gul
den uit voor tips die naar de daders
zouden leiden.
De dag na de aanslag streken jour
nalisten uit de hele wereld in Roer
mond neer. Het hoofdbureau van de
Rijkspolitie Limburg in Herken
bosch werd letterlijk platgebeld.
Politievoorlichter Louis Steens weet
nog hoe hij en zijn collega Hay Clab
bers moesten laveren tussen de vele
vragen van journalisten en de het in
stilte werkende team dat het liefst
de informatiedeur op slot had ge
daan. Steens: „We hebben de eerste
dagen echt een stukje wantrouwen
van de collega's moeten overwinnen.
Wanneer bepaalde details in kran
ten waren verschenen, werd tijdens
de teambespreking heel nadrukke
lijk in onze richting gekeken. We
hebben toen nog eens uitgelegd dat
journalisten ook aan vrije nieuwsga
ring doen. Later ging dat trouwens
prima."
Eén keer heeft Steens een deal met
een journalist gemaakt die bereid
was in ruil voor de primeur zijn ver-
haal nog even niet in de krant te zet
ten: „Had die dat niet gedaan, dan
had het onderzoek onvoorstelbare
schade opgelopen."
Als een stuk minder coöperatief her
innert hij zich de Engelse boule
vardpers. Die had er
weinig begrip voor
dat het team werd af
geschermd voor jour
nalisten. Of voor de
weigering van de po
litie om de huwelijks
foto van Lyndal en
Stephan Melrose even
uit te lenen.
Ook zonder die foto
viel er genoeg te mel
den. Elk brokje infor
matie over het onder
zoek haalde de voor
pagina's. De recon
structie op de Markt,
de rol van de Neder
landse studente met
IRA-contacten. De
bloemen en kransen
die op de Markt wer
den neergelegd. Het
escorte, dat Britse mi
litairen vanuit hun
woonplaats Roermond
kregen naar de luchtmachtbasis in
het Duitse Bruggen. De herdenking
sdienst. Of de Britse toeristenbond,
die Midden-Limburg van de toeris
tische kaart schrapte vanwege een
verhoogd IRA-risico.
De aanhouding drie weken later van
vier vermeende IRA-leden was ei
genlijk stom toeyal. Hereboer Jean
Voortman hoorde zaterdag 16 juni
in de bossen rond de Belgisch-Ne
derlandse grens bij Meerle een ma
chinegeweer ratelen. Dat leidde dat
weekeinde tot de arrestatie van
Donna Maguire, Sean Hick, Paul
Hughes en Gerald Harte. Ze zouden
in het bos hun schietvaardigheid
hebben geoefend.
Uiteraard koppelde de politie hun
aanhouding onmiddellijk aan de
aanslag in Roermond. Aanknopings
punten genoeg: Maguire werd in
Duitsland gezocht voor IRA-terro-
risme. In een auto in dat bos vond de
politie Kalashnikov-machinegewe-
ren van het type dat ook in Roer
mond was gebruikt. Vlakbij werd
een munitievoorraad ontdekt met de
springstof semtex, waarvan kneed-
bommen werden gemaakt zoals de
Pal na de aanslag onderzocht de Roermondse politie auto en omgeving nauwgezet op opsporen.
IRA die vaker had gebruikt.
Voor Justitie was het voldoende om
het viertal voor de Roermondse
rechtbank te dagvaarden. Eerst voor
de moord op twee Australische toe
risten en later nog eens voor het lid
maatschap van de verboden IRA.
Officier van justitie Jo Laumen
moest de dagvaarding distilleren uit
14.000 dossierpagina's. „Dat tafe
reel, die zondagavond op de Markt
zal ik niet snel vergeten," zegt Lau
men. „Wat me het meest gefrap
peerd heeft in die zaak, is de zin
loosheid en het noodlot. Slachtoffers
die eigenlijk stom toevallig net op
dat moment op die plek waren. Men
sen die niets te maken hadden met
welk conflict dan ook, maar wel
werden doodgeschoten."
[oe diep de haat tussen de ka
tholieken en protestanten in
Noord-Ierland blijkbaar ge
worteld zat, bleek uit een
kaartje dat Laumen kreeg, vlak
voordat het proces een paar maan
den later begon. Het was afkomstig
van een katholieke Noordierse
vrouw, die in Schotland woonde:
Eigenlijk, en nou niet gelijk beginnen
te roepen dat ik van de volgende stel
ling het levende bewijs ben, hoef je he
lemaal niet intelligent of slim te zijn
om een beetje met een computer te
kunnen goochelen.
Trouwens, ik ken genoeg redelijk in
telligente mensen die helemaal niks
van een computer hebben moeten. Er
zelfs een beetje bang van lijken te zijn
en die het, iedere keer als ze me weer
iets tevoorschijn zien toveren, niet
kunnen laten om eem gezonde dosis
scepsis te demonstreren, tegen het cy
nische aan.
Nou ben ik daar zelf ook niet vies van,
dus dat kan ik wel hebben. Bovendien
denk ik dat die anti's op de lange duur
vanzelf wel aan het netten en webben
zullen raken. Net zoals bijna iedereen
heeft leren autorijden, net zoals ieder
een de telefoon gebruikt.
Vorige week heb ik een lelijk verhaal
tje gelezen van ene meneer Andries-
sen. Hij zette zelf Dr. voor zijn naam,
dus ik mag aannemen dat hij geen
stommeling is. Toch ging deze geleer
de heer zó fanatiek te keer tegen alles
wat Internet is dat ik vrees dat hij niet
helemaal goed begrijpt wat het alle
maal voorstelt. Het was in zijn ogen
honderdachtentwintig keer niks, één
complete windhandel.
Tja, dat kun je net zo goed over de te
levisie in het algemeen roepen, over
het verschijnsel telefoon, over het fe
nomeen auto, over de bioscoop, over
alle zegeningen die de techniek ons
gebracht heeft. Dat zijn allemaal din
gen waar we allang aan gewend zijn,
tools die we allemaal zonder naden
ken gebruiken. Een computer, eem
modem, Internet, dat zijn ook ge
bruiksvoorwerpen. Niet meer, maar
zeker niet minder.
Misschien heeft die meneer, pardon
Dr-, Andriessen alleen maar even
rondgekoekeloerd bij de home-page
van Veronica. Inderdaad, gebakken
lucht, een hoop geschreeuw en weinig
wol, windhandel. Alle kranten hingen
de afgelopen weken aan de lippen van
Judith Herz, schrijfster van een boek
over zeven maanden leuteren op Inter
net. Tja, dat kan, de hele dag en nacht
slap ouwehoeren.
Ik heb ook een programma waarmee
ik een Inter Relay Chat (IRC) op kan
zetten, maar ik geef niks om al dat ge
wauwel. Maar dat wil nog niet zeggen
dat de mogelijkheid IRC waardeloos,
banaal, overbodig is. Er zitten, al dan
niet live, genoeg gebruikersgroepen op
smerige taal en dergelijke via Internet
verbieden op straffe van een boete van
100.000 dollar of twee jaar in de bajes.
Dat nobele streven wordt vooralsnog
gedwarsboomd door twee praktische
bezwaren. Het eerste is zo oud als de
mens: wie bepaalt wat smerig is? Wat
is pornografie, wat is ontfatsoenlijk?
In Zweden en bij ons gelden wat dat
betreft andere normen dan in het mid
den-westen van de Verenigde Staten.
Daarmee is meteen het tweede pro
bleem aangesneden: het Internet, al
denkt die Jim Exon dat misschien nog
Door Léon Krijnen
Reacties: E-mail: 100445.2062@compuserve.com
het net die de banaliteit ontstegen
zijn. Wetenschappelijke discussies
waar ik geen touw aan vast knopen,
klassieke musici die elkaar partituren
en sound-checks toesturen, foto-fo
rums waarin professionals tips uitwis
selen met voorbeelden zó mooi, zó
scherp.
Er zijn nog duizenden andere voor
beelden van zinnig, ethisch en verant
woord gebruik van Internet, naast
evenzoveel voorbeelden van platvloer
se ongein en misbruik. Het is arrogant,
kortzichtig en dom om alleen maar al
le voorbeelden van hoe het niet zou
moeten en mogen te gebruiken om aan
te tonen dat het hele Internet één gro
te windhandel is.
Toch zijn er nog veel meer mensen als
meneer Andriessen die Internet als
een elektronisch riool beschouwen.
Senator Jim Exon (Nebraska) heeft
een wet ingediend bij het Amerikaan
se congres. Hij wil het transport van
wel, is allang geen Amerikaanse aan
gelegenheid meer. Stel dat die senator
zijn zin krijgt en dat de providers in
zijn land het een en ander van hun ser
vers zullen moeten verbannen. Dan
wijken die leveranciers onmiddellijk
uit naar een harde schijf in Finland, of
eentje in een of andere bananenrepu
bliek. Of, net zo gemakkelijk, doen ze
via een paar omwegen op de elektroni
sche snelweg net alsof ze vanuit een
voor de Amerikaanse justitie ongrijp
baar landje opereren.
Ondanks de onmogelijkheid om Inter
net te controleren maken sommig ge
bruikers zich nogal wat zorgen over
Exon en zijn Senate Bill 314. Begin
maart openden tegenstanders een ho
me page waar je een bezwaarschift
kan ondertekenen. Half maart hadden
al 56.000 cybemauten dat protest ge
signeerd, veertien dagen later waren
dat er 107.000. Daarna zijn ze blijk
baar de tel kwijt geraakt, want ik kon
eergisteren tenminste nergens een up-
to-date telling van het juiste aantal
verontruste snelweg-anarchisten vin
den.
Nog maar vier weken geleden orakel
de ik op deze plaats dat ik niet ver
baasd op zou kijken als het Consulta
tie Bureau voor Alcohol en Drugs str
aks in het verlengde van de problemen
met de gokkasten nog een andere acti
viteit aan het programma toe kan
gaan voegen.
Mag ik voor de verandering mezelf in
plaats van een ander even citeren? Ik
voorspel dat er straks verhalen in de
krant verschijnen over huishoudens
die in de nesten zijn gekomen vanwege
de computer-activiteiten van pa, ma,
zoon of dochter.
Dat schreef ik een maand geleden en
ik word op mijn wenken bediend. De
eerste ontmoetingsgroepen voor cy
ber-junks zijn zich begonnen te roe
ren. Al doet het wat vreemd aan dat de
heelmeesters zich op een adres in de
elektronische hemel bevinden. Dat is
net zoiets als een loket voor anonieme
alcoholisten in een bruin café openen.
Of een help-desk voor seks-verslaaf-
den in een zwoele club.
Maar wat zijn verslaafden, wie be
paalt wanneer iemand verslaafd is?
Het zoekprogramma Lycos, dat bin
nen anderhalve seconde een miljoen of
zes home-pages navlooit, verzocht ik
om de strings 'verslaafd, junks' en 'cy
ber-junks' los te laten.
Met 'verslaafd' wist Lycos geen raad,
maar ik werd toch op mijn wenken be
diend. Het eerste het beste artikel
waar het programma mee terugkwam
ging over een lezing van een Neder
landse wetenschapper. En met welke
stelling opende deze Drs. E. From-
berg?
'Verslaving bestaat niet. Verslaving is
een ziekte die is uitgevonden door
doctoren en therapeuten teneinde hun
toko's draaiende te houden'. Proost.
„Ze vroeg zich af waar wij in Neder
land in hemelsnaam het lef vandaan
haalden om altijd de katholieke Ie
ren te willen pakken. Dat had Wil
lem van Oranje drie eeuwen geleden
ook al gedaan, schreef ze. Je moet
toch wel echt overtuigd zijn, voordat
je het adres van een openbare aan
klager ergens in Nederland gaat
zoeken om hem dat te schrijven,"
zegt Laumen, nog steeds verbaasd.
In een hermetisch afgegrendeld
rechtbankgebouw eiste hij tegen al
le vier verdachten twintig jaar cel
straf voor moord. Hick, Hughes en
Maguire werden bij gebrek aan be
wijs vrijgesproken. Alleen Gerald
Harte werd tot achttien jaar veroor
deeld. In hoger beroep sprak het ge
rechtshof in Den Bosch ook hem
vrij.
Later oordeelde de Roermondse
rechtbank dat er ook onvoldoende
bewijs was om aan te tonen dat het
viertal lid was van de IRA. Hughes,
Hick en Maguire werden uitgeleverd
aan Duitsland, waar ze eveneens
voor IRA-aanslagen werden ge
zocht. Alleen Gerald Harte kon als
vrij man de Roermondse rechtbank
verlaten. Dezelfde dag nog vloog hij
terug naar Dublin, waar hij opnieuw
werd aangehouden.
De Engelse en Australische pers
haalde de grootste letters uit de kast
om de verbijstering en verontwaar
diging over de vonnissen te etaleren.
Ook Jos Heitzer uit Roermond was
pijnlijk getroffen, en dan vooral
door de vrijspraak in hoger beroep
van Gerald Harte. Heitzer (58) en
zijn vrouw Hen hadden na de scho
ten vanuit him woning aan de
Marktstraat de Mazda zien wegrij
den. Hij had door een zijraampje
van de auto gezien hoe een van de
mannen een 'bivakmuts van zijn
hoofd trok. Gerald Harte.
Het echtpaar werd gevraagd voor de
Oslo-confrontatie, waarbij een ver
dachte aangewezen moet worden in
een rij met willekeurige personen.
„We waren gewoon bang, maar we
vonden dat we wel moesten meewer
ken. Van de andere kant wilden we
het voor de buitenwereld stil hou
den. Toen we naar die confrontatie
gingen, vertelde ik ons winkelmeisje
dat we naar de beurs moesten," zegt
Hen Heitzer. Om die reden hadden
ze hun getuigenis ook duizendmaal
liever anoniem in de rechtzaal afge
legd. De advocaten eisten echter dat
ze hun verhaal in het openbaar zou
den doen. De raadslieden lieten van
de Oslo-confrontatie geen spaan
heel: Jos en Hen Heitzer hadden al
veel eerder opsporingsfoto's van
Harte op televisie kunnen zien. Met
andere woorden: de getuigenverkla
ring van de Heitzers waren om die
reden niet betrouwbaar. Dat laatste
zit Jos Heitzer nog altijd niet lekker:
„Ik weet wat ik gezien heb. Daar
stap ik nooit meer vanaf. En dan
maken ze je op de rechtbank eigen
lijk ook nog voor leugenaar of fan
tast uit. Al schieten ze morgen de
zoon van de president dood, ik heb
nooit meer iets gezien," klinkt het
wrang.
Zijn echtgenote: „Nu ik er weer zo
over praat, voel ik de onmacht en de
onrechtvaardigheid weer in me op
komen. Je moest eens weten hoe
bang we zijn geweest tijdens dat
proces. En dan zegt ook nog iemand
dat je het wel allemaal gedaan zult
hebben verteld om die beloning te
vangen."
Ze is al lang blij dat zij niet dage
lijks meer terugdenkt aan die akeli
ge maanden. Van de andere kant
kost het haar weinig moeite nog de
tails uit haar geheugen op te diepen.
„Ook van die stomme dingen. Ik
weet nog dat me tijdens de zitting in
Den Bosch de rode schoenen van de
advocate van Harte opvielen. Rood,
ik vond dat er niet uitzien onder zo'n
sjieke, zwarte toga."
Die advocate was Marie-Jeanne
Hegeman. Ze stond niet voor de ge
makkelijkste zaak uit haar carrière.
De publieke opinie had de schuld
vraag immers al volmondig met ja
had beantwoord voordat het proces
was begonnen. Ze geeft toe ook wei
eens haar twijfels te hebben gehad,
„maar als je cliënt zegt dat hij er
niets mee te maken heeft, is dat je
vertrekpunt als advocaat."
Wat Hegeman het meest opviel, is
hoe netjes en berustend haar cliënt
Harte tijdens de detentie was. „Ik
heb begrepen dat het ook voor de
anderen gold. Het was geen gajes.
Het waren heel intelligente mensen
met wie je heel geciviliseerd kon
omgaan."
De vrijspraak voor de IRA-ver
dachten wil ze niet alleen als
een succes voor de verdedi
ging zien. Belangrijker vindt
ze dat in geen enkel opzicht is ge
tornd aan het basisprincipe van het
Nederlands strafprocesrecht: elke
verdachte is onschuldig totdat vol
doende bewijsmateriaal de rechter
van het tegendeel heeft overtuigd.
Marie-Jeanne Hegeman heeft al an
derhalf jaar niets meer van Harte
gehoord. Voor die tijd belde hij nog
weieens. „Ik geloof dat hij nog altijd
nummer één staat op de dodenlijst
van de protestanten. Gewoon vogel
vrij verklaard en dus altijd op de
vlucht. Hij belde altijd vanuit een
café. Zomaar wat social talk."
Officier van justitie Laumen consta
teert vijf jaar later 'met professio
neel respect' dat hij zeer goede ad
vocaten tegenover zich heeft gehad.
Hij wil niet te lang stilstaan bij de
verloren zaak: „Verliezen en een
triomfgevoel zijn in ons vak altijd
heel betrekkelijk. Bij dit soort zaken
kun je niet spreken van winnaars.
Maar wat we hebben laten zien, is
dat Nederland dit soort zaken niet
pikt".
Minstens evenveel aandacht als de
inhoud van zijn requisitoir, kreeg
Laumens uitspraak direct na de
FOTO'S ANP
vrijspraak dat hij die avond rustig
een abdijbiertje zou drinken. „Schei
uit, daar heb ik wat mee gehad! Veel
mensen hebben zich daar vreselijk
over opgewonden. Iemand schreef
dat ze zo'n alcoholist nooit die zaak
hadden moeten laten doen. Ik had
dat misschien niet zo moeten zeg
gen, maar ik relativeer misschien
soms wat overtrokken. Een beetje
mijn manier van reageren op stress.
Als ik daar mensen pijnlijk mee
raak, bied ik ze bij voorbaat mijn
excuses aan."
Aan dat abdijbiertje zit trouwens
nog een aardige anekdote vast. Een
paar weken later sprak een collega
van een ander parket Laumen aan
op die bekritiseerde uitspraak. Hoe
hij dat toch zó had kunnen zeggen?
Laumen had van dat verhaal inmid
dels zijn buik meer dan vol: „Ik zei
toen dat ik oudejaarsavond op ver
zoek van brouwerij Grimbergen op
televisie zou komen. In mijn toga
zou ik dan het glas heffen en zeggen
dat je met dit heerlijke vocht elk
vonnis zou kunnen verdragen. Die
man werd lijkbleek. Hij zag het ima
go van het openbaar ministerie wan
kelen. Het duurde even voordat hij
in de gaten had dat ik hem zat te
stangen."
Minder relativerend lijkt Willem
Kuppens terug te kijken. Hij leidde
met Jan Kuypers het politieteam,
dat maandenlang intensief aan de
zaak had gewerkt. Kuppens is het
niet eens met de kritiek dat de zaak
een maatje te groot was voor de
Limburgse politie. „We hadden de
ervaring van het jaar ervoor. Boven
dien was er hulp van marechaussee
en buitenlandse collega's. We heb
ben het bewijs niet voor honderd
procent rondgekregen. Dan moet je
het oordeel van de rechter respecte
ren, al ging dat in dit geval tanden
knarsend. Nu blijft er toch iets ont
breken. De kroon op het werk is er
niet. Frustraties heb ik er niet aan
overgehouden, maar ik heb er wel
nog vaak aan teruggedacht."
Opvallend is dat Kuppens, Laumen
en getuige Heitzer op dezelfde ma
nier hun overtuiging illustreren dat
tóch de werkelijke daders voor de
rechter hebben gestaan: na de arres
tatie van Hick, Hughes, Maguire en
Harte heeft de IRA niet meer toege
slagen op het Europese vasteland.
Gerald Harte is vrij, maar tegelijk
vogelvrij. Hick, Hughes en Maguire
werden vorig jaar juni in Duitsland
vrijgesproken van moord op een
Britse legerofficier.
Ook in hoger beroep luidde het von
nis vorige maand vrijspraak. Alleen
Donna Maguire zit nog in de cel om
dat zij ook nog wordt verdacht van
een bomaanslag in 1989 in Osna-
brück. Sinn Fein, de politieke vleu
gel van de IRA, heeft haar vrijlating
op borgtocht geëist.
Ondertussen wordt er eindelijk ge
praat in plaats van geschoten. Op 31
augustus vorig jaar kondigde de IRA
het einde van de militaire operaties
aan. De Britse onderminister en
Sinn Fein hebben deze maand voor
het eerst in 23 jaar met elkaar aan
tafel gezeten. Verkennende bespre
kingen, zoals dat heet. Voor twee
onschuldige Australische toeristen -
en met hen voor vele andere slacht
offers - kwam het te laat.