Weekend Internet: windhandel, gewauwel en verslaving? Industrie jrdes DE STEM E3 Vijf jaar geleden vermoorde de IRA in Roermond twee Australische toeristen Hi INTERFACE 'Het was geen gajes. Die vier verdachten waren heel intelligente mensen' at aan de voet van de Pyreneeën te Soubirous tot achttien keer toe zegt te krijgen, derbaarlijke voorvallen, en Lom. imen toe. De ene kerk is al te klein 'olgende ligt reeds op de tekenta- meenschap met een opmerkelijke stadje bepaald geen windeieren srs, maar in de zomer werken er mts, de winkels in snuisterijen en n van het verbond tussen de moe- ochter. lit jaar weer de weg naar Lourdes daaraan sinds 1.991 een bijdrage' derhalf miljoen verzekerden) hon- drie vliegtuigen vanaf Eindhoven egeleiders uit het werkgebied van :n een klein contingent uit West- in samenwerking met de Vereni- edevaarten in Den Bosch. Z de selectie van de zieken. Daar- huisbezoek hoort er steevast bij, pekpleister, dus een leugentje om vrouw die niks kon, echt niks, ze VGZ-medewerker haar in de stad happen doen. imen er nog andere zaken bij kij- jstens één keer in de vijf jaar mee- nen die de reis naar Lourdes best ers. Je kunt wel gauw driehonderd armee ben je er niet. Veel van hen urnen dus niet in een hotel worden in een van de accueik, flinke ver gen voor de zieken, aandacht, het vervoer van en naar en, kruiswegen: daar zijn gezonde, Idealistische mensen ook, want ze ze er echt voor betaald krijgen. Ze lie Trudy van Helmond elk jaar bij „Als die betaald moeten worden, zouden er minder zieken meekun- Anderzijds zeggen we: Het is een zorg is. Dus we dringen erop aan itiedagen voor inleveren, maar ze >egste mis in de zes dagen van het uur plaats. De lichtprocessie, door iet hoogtepunt van de dag, kan ui- n. Dat betekent dus: rolstoelen en »ens. En 's avonds om tien uur nog. worden. Een van de pelgrims zie zich daar zo nog niet in gaan: koud water, allez. Maar wat je daa niet op kunt lopen. Een huidziekt of zo. Dat lijkt me niet gezond, zo' bad." Een toevalig meelopende Ne derlandse zegt: „Nou, ik ben er ne ingeweest, hoor. Je hoeft er niet he lemaal in, als je niet wilt. Maar het i niet vervelend of zo. Je kleedt je ui tot op je ondergoed, vervolgens krij je een badjas aan waarin je je BH je broekje uit kunt trekken, en d word je in een nat laken gewikkelc Daarna word je het water in pen." Haar pleidooi is niet overtui gend genoeg. De rolstoel blijft in eer rechte baan richting een van de vel Mariabeelden, in de wandeling d Gekroonde Maagd. Een heel bijzon dere reis is de bedevaart voor Jo val den Berg-Heijnen, haar zus Toke ei haar man Louis uit Kruisland. Vori jaar moesten ze een uur na komst al rechtsomkeert maken: hui inwonende zwager was overleden Ze waren met de trein, en moeste: met het vliegtuig terug. Dat durfde: ze al helemaal niet, laat staan in he kleine koffiemolentje dat hen n naar Zestienhoven zou brenger Maar ja, wat moet moet. Een hand vol slaappillen, en ze overleefden d tocht. Na die luchtdoop was d tweede kennismaking dit keer uiter aard geen probleem meer. Je hoel niet katholiek te zijn om toch gegre pen te worden door wat de Mariave rering blijkbaar voor die miljoen®1 mensen betekent. Uit Venhuize! komt de protestantse Mariann Böck-Rap. Ze begeleidt haar gehan dicapte man: „Ik sta er versteld var wat ik hier zie. De devotie van mensen, fantastisch. Ik denk dat f dit in geen een ander geloof vindt,® massaal. Misschien in Mekka bij islamieten. Hier merk je dat je n'e' alleen staat met je zorgen. Al heb i persoonlijk niets met Maria. Ze is» moeder van Jezus, ja, zo staat het»1 de bijbel. ZATERDAG 27 MEI 1995 Ik denk eerder dat Jezus n1 broertjes en zusjes had. Met devotie voor Maria ben ik opgegroeid. Misschien ben ik te nuchter voor." Voor de grot het allemaal gebeurd moet zijn een lange rij rolstoelen te wacn op de sacramentsprocessie. Een zwaar gehandicapte Franse! gen houdt een schrijfstift in meer een klauw is dan een han t,n is niets recht aan zijn lijf- 'ra kan hij al helemaal niet. Met moeite schrijft de jongen iets op kunststof blad voor zich. Je suis dans le soleil. 'Uhuh' schudt geleider het hoofd. De jongen KiJ en begint te schateren. Hij P0^ moeizaam de tweede e weg 'n woordje nee. De taalfout is niet belangrijk- wat hij schreef: Ik ben geboren t zon. Dat is misschien wel een nUl. tje van het echte wonder van L des. De gruwelijke vergissing Zelden heeft in Nederland een aan- van de IRA zoveel emoties en lvoede losgemaakt als die in 1990 op je Roermondse Markt. Het is van- jaag precies vijf jaar geleden dat het [erboden Ierse Republikeinse Leger ;wee Australische toeristen tot slachtoffer van blind geweld maakte. Een terugblik. joor Henk Schroen niet De IRA-verdachten onderweg naar de rechtbank in Roermond. Ik dacht eerst nog dat het kin deren waren die met vuurwerk speelden," zei de weduwe van Stephan Melrose een paar da gen na de aanslag. Het waren geen kinderen, maar IRA-ter- roristen. En het was ook geen on schuldig knalvuurwerk, maar een kogelregen, afgevuurd uit een auto matisch machinegeweer. Het salvo maakte binnen enkele se conden een einde aan het leven van de 24-jarige Melrose en aan dat van zijn vriend en collega Nicolas Spa- nos (28). Twee Australische toeris ten, die met hun partners nog snel even een vakantiekiekje wilden ma ken van de verlichte Markt in Roer mond. Bij de keuze van hun slachtoffers maakte het hitteam van het verbo den Ierse Republikeinse Leger zon dagavond 27 mei 1990 opnieuw een gruwelijke fout: het zag in Melrose en Spanos twee Britse militairen. Het Britse leger vormde sinds jaar en dag het doelwit van de IRA. Om zo weinig mogelijk als militair op te vallen, reden ze sinds kort met ge wone Engelse kentekenplaten in plaats van met militaire nummer borden. Ook de Citroen BX, waar mee Melrose en Spanos voor een korte vakantie naar Nederland wa ren gekomen, had een Engels kente ken. De excuses die de IRA de volgende dag voor deze 'vergissing' aanbood, was eigenlijk de ultieme bevestiging van de zinloosheid van dit geweld. Onmiddellijk na de aanslag gaf de Roermondse politie groot alarm zuid. Het scenario van een jaar eer der werd uit de kast gehaald. Toen had de IRA op een zaterdagavond in Roermond en in Nieuw-Bergen toe geslagen, waarbij drie mensen wer den gedood. Ditmaal hadden getuigen vier da ders in een bruine of gele Mazda zien wegrijden. De auto bleek in Venlo gestolen en werd diezelfde nacht nog uitgebrand in het Bel gische Hechtel teruggevonden. Er volgde geen klopjacht. Dat kon ook niet, want ondanks zeventig tips kreeg de politie geen goed signale ment van de daders. De recher cheurs hielden zich de eerste dagen vooral bezig met het verzamelen en vergelijken van alle gegevens. Justi tie in Roermond loofde 100.000 gul den uit voor tips die naar de daders zouden leiden. De dag na de aanslag streken jour nalisten uit de hele wereld in Roer mond neer. Het hoofdbureau van de Rijkspolitie Limburg in Herken bosch werd letterlijk platgebeld. Politievoorlichter Louis Steens weet nog hoe hij en zijn collega Hay Clab bers moesten laveren tussen de vele vragen van journalisten en de het in stilte werkende team dat het liefst de informatiedeur op slot had ge daan. Steens: „We hebben de eerste dagen echt een stukje wantrouwen van de collega's moeten overwinnen. Wanneer bepaalde details in kran ten waren verschenen, werd tijdens de teambespreking heel nadrukke lijk in onze richting gekeken. We hebben toen nog eens uitgelegd dat journalisten ook aan vrije nieuwsga ring doen. Later ging dat trouwens prima." Eén keer heeft Steens een deal met een journalist gemaakt die bereid was in ruil voor de primeur zijn ver- haal nog even niet in de krant te zet ten: „Had die dat niet gedaan, dan had het onderzoek onvoorstelbare schade opgelopen." Als een stuk minder coöperatief her innert hij zich de Engelse boule vardpers. Die had er weinig begrip voor dat het team werd af geschermd voor jour nalisten. Of voor de weigering van de po litie om de huwelijks foto van Lyndal en Stephan Melrose even uit te lenen. Ook zonder die foto viel er genoeg te mel den. Elk brokje infor matie over het onder zoek haalde de voor pagina's. De recon structie op de Markt, de rol van de Neder landse studente met IRA-contacten. De bloemen en kransen die op de Markt wer den neergelegd. Het escorte, dat Britse mi litairen vanuit hun woonplaats Roermond kregen naar de luchtmachtbasis in het Duitse Bruggen. De herdenking sdienst. Of de Britse toeristenbond, die Midden-Limburg van de toeris tische kaart schrapte vanwege een verhoogd IRA-risico. De aanhouding drie weken later van vier vermeende IRA-leden was ei genlijk stom toeyal. Hereboer Jean Voortman hoorde zaterdag 16 juni in de bossen rond de Belgisch-Ne derlandse grens bij Meerle een ma chinegeweer ratelen. Dat leidde dat weekeinde tot de arrestatie van Donna Maguire, Sean Hick, Paul Hughes en Gerald Harte. Ze zouden in het bos hun schietvaardigheid hebben geoefend. Uiteraard koppelde de politie hun aanhouding onmiddellijk aan de aanslag in Roermond. Aanknopings punten genoeg: Maguire werd in Duitsland gezocht voor IRA-terro- risme. In een auto in dat bos vond de politie Kalashnikov-machinegewe- ren van het type dat ook in Roer mond was gebruikt. Vlakbij werd een munitievoorraad ontdekt met de springstof semtex, waarvan kneed- bommen werden gemaakt zoals de Pal na de aanslag onderzocht de Roermondse politie auto en omgeving nauwgezet op opsporen. IRA die vaker had gebruikt. Voor Justitie was het voldoende om het viertal voor de Roermondse rechtbank te dagvaarden. Eerst voor de moord op twee Australische toe risten en later nog eens voor het lid maatschap van de verboden IRA. Officier van justitie Jo Laumen moest de dagvaarding distilleren uit 14.000 dossierpagina's. „Dat tafe reel, die zondagavond op de Markt zal ik niet snel vergeten," zegt Lau men. „Wat me het meest gefrap peerd heeft in die zaak, is de zin loosheid en het noodlot. Slachtoffers die eigenlijk stom toevallig net op dat moment op die plek waren. Men sen die niets te maken hadden met welk conflict dan ook, maar wel werden doodgeschoten." [oe diep de haat tussen de ka tholieken en protestanten in Noord-Ierland blijkbaar ge worteld zat, bleek uit een kaartje dat Laumen kreeg, vlak voordat het proces een paar maan den later begon. Het was afkomstig van een katholieke Noordierse vrouw, die in Schotland woonde: Eigenlijk, en nou niet gelijk beginnen te roepen dat ik van de volgende stel ling het levende bewijs ben, hoef je he lemaal niet intelligent of slim te zijn om een beetje met een computer te kunnen goochelen. Trouwens, ik ken genoeg redelijk in telligente mensen die helemaal niks van een computer hebben moeten. Er zelfs een beetje bang van lijken te zijn en die het, iedere keer als ze me weer iets tevoorschijn zien toveren, niet kunnen laten om eem gezonde dosis scepsis te demonstreren, tegen het cy nische aan. Nou ben ik daar zelf ook niet vies van, dus dat kan ik wel hebben. Bovendien denk ik dat die anti's op de lange duur vanzelf wel aan het netten en webben zullen raken. Net zoals bijna iedereen heeft leren autorijden, net zoals ieder een de telefoon gebruikt. Vorige week heb ik een lelijk verhaal tje gelezen van ene meneer Andries- sen. Hij zette zelf Dr. voor zijn naam, dus ik mag aannemen dat hij geen stommeling is. Toch ging deze geleer de heer zó fanatiek te keer tegen alles wat Internet is dat ik vrees dat hij niet helemaal goed begrijpt wat het alle maal voorstelt. Het was in zijn ogen honderdachtentwintig keer niks, één complete windhandel. Tja, dat kun je net zo goed over de te levisie in het algemeen roepen, over het verschijnsel telefoon, over het fe nomeen auto, over de bioscoop, over alle zegeningen die de techniek ons gebracht heeft. Dat zijn allemaal din gen waar we allang aan gewend zijn, tools die we allemaal zonder naden ken gebruiken. Een computer, eem modem, Internet, dat zijn ook ge bruiksvoorwerpen. Niet meer, maar zeker niet minder. Misschien heeft die meneer, pardon Dr-, Andriessen alleen maar even rondgekoekeloerd bij de home-page van Veronica. Inderdaad, gebakken lucht, een hoop geschreeuw en weinig wol, windhandel. Alle kranten hingen de afgelopen weken aan de lippen van Judith Herz, schrijfster van een boek over zeven maanden leuteren op Inter net. Tja, dat kan, de hele dag en nacht slap ouwehoeren. Ik heb ook een programma waarmee ik een Inter Relay Chat (IRC) op kan zetten, maar ik geef niks om al dat ge wauwel. Maar dat wil nog niet zeggen dat de mogelijkheid IRC waardeloos, banaal, overbodig is. Er zitten, al dan niet live, genoeg gebruikersgroepen op smerige taal en dergelijke via Internet verbieden op straffe van een boete van 100.000 dollar of twee jaar in de bajes. Dat nobele streven wordt vooralsnog gedwarsboomd door twee praktische bezwaren. Het eerste is zo oud als de mens: wie bepaalt wat smerig is? Wat is pornografie, wat is ontfatsoenlijk? In Zweden en bij ons gelden wat dat betreft andere normen dan in het mid den-westen van de Verenigde Staten. Daarmee is meteen het tweede pro bleem aangesneden: het Internet, al denkt die Jim Exon dat misschien nog Door Léon Krijnen Reacties: E-mail: 100445.2062@compuserve.com het net die de banaliteit ontstegen zijn. Wetenschappelijke discussies waar ik geen touw aan vast knopen, klassieke musici die elkaar partituren en sound-checks toesturen, foto-fo rums waarin professionals tips uitwis selen met voorbeelden zó mooi, zó scherp. Er zijn nog duizenden andere voor beelden van zinnig, ethisch en verant woord gebruik van Internet, naast evenzoveel voorbeelden van platvloer se ongein en misbruik. Het is arrogant, kortzichtig en dom om alleen maar al le voorbeelden van hoe het niet zou moeten en mogen te gebruiken om aan te tonen dat het hele Internet één gro te windhandel is. Toch zijn er nog veel meer mensen als meneer Andriessen die Internet als een elektronisch riool beschouwen. Senator Jim Exon (Nebraska) heeft een wet ingediend bij het Amerikaan se congres. Hij wil het transport van wel, is allang geen Amerikaanse aan gelegenheid meer. Stel dat die senator zijn zin krijgt en dat de providers in zijn land het een en ander van hun ser vers zullen moeten verbannen. Dan wijken die leveranciers onmiddellijk uit naar een harde schijf in Finland, of eentje in een of andere bananenrepu bliek. Of, net zo gemakkelijk, doen ze via een paar omwegen op de elektroni sche snelweg net alsof ze vanuit een voor de Amerikaanse justitie ongrijp baar landje opereren. Ondanks de onmogelijkheid om Inter net te controleren maken sommig ge bruikers zich nogal wat zorgen over Exon en zijn Senate Bill 314. Begin maart openden tegenstanders een ho me page waar je een bezwaarschift kan ondertekenen. Half maart hadden al 56.000 cybemauten dat protest ge signeerd, veertien dagen later waren dat er 107.000. Daarna zijn ze blijk baar de tel kwijt geraakt, want ik kon eergisteren tenminste nergens een up- to-date telling van het juiste aantal verontruste snelweg-anarchisten vin den. Nog maar vier weken geleden orakel de ik op deze plaats dat ik niet ver baasd op zou kijken als het Consulta tie Bureau voor Alcohol en Drugs str aks in het verlengde van de problemen met de gokkasten nog een andere acti viteit aan het programma toe kan gaan voegen. Mag ik voor de verandering mezelf in plaats van een ander even citeren? Ik voorspel dat er straks verhalen in de krant verschijnen over huishoudens die in de nesten zijn gekomen vanwege de computer-activiteiten van pa, ma, zoon of dochter. Dat schreef ik een maand geleden en ik word op mijn wenken bediend. De eerste ontmoetingsgroepen voor cy ber-junks zijn zich begonnen te roe ren. Al doet het wat vreemd aan dat de heelmeesters zich op een adres in de elektronische hemel bevinden. Dat is net zoiets als een loket voor anonieme alcoholisten in een bruin café openen. Of een help-desk voor seks-verslaaf- den in een zwoele club. Maar wat zijn verslaafden, wie be paalt wanneer iemand verslaafd is? Het zoekprogramma Lycos, dat bin nen anderhalve seconde een miljoen of zes home-pages navlooit, verzocht ik om de strings 'verslaafd, junks' en 'cy ber-junks' los te laten. Met 'verslaafd' wist Lycos geen raad, maar ik werd toch op mijn wenken be diend. Het eerste het beste artikel waar het programma mee terugkwam ging over een lezing van een Neder landse wetenschapper. En met welke stelling opende deze Drs. E. From- berg? 'Verslaving bestaat niet. Verslaving is een ziekte die is uitgevonden door doctoren en therapeuten teneinde hun toko's draaiende te houden'. Proost. „Ze vroeg zich af waar wij in Neder land in hemelsnaam het lef vandaan haalden om altijd de katholieke Ie ren te willen pakken. Dat had Wil lem van Oranje drie eeuwen geleden ook al gedaan, schreef ze. Je moet toch wel echt overtuigd zijn, voordat je het adres van een openbare aan klager ergens in Nederland gaat zoeken om hem dat te schrijven," zegt Laumen, nog steeds verbaasd. In een hermetisch afgegrendeld rechtbankgebouw eiste hij tegen al le vier verdachten twintig jaar cel straf voor moord. Hick, Hughes en Maguire werden bij gebrek aan be wijs vrijgesproken. Alleen Gerald Harte werd tot achttien jaar veroor deeld. In hoger beroep sprak het ge rechtshof in Den Bosch ook hem vrij. Later oordeelde de Roermondse rechtbank dat er ook onvoldoende bewijs was om aan te tonen dat het viertal lid was van de IRA. Hughes, Hick en Maguire werden uitgeleverd aan Duitsland, waar ze eveneens voor IRA-aanslagen werden ge zocht. Alleen Gerald Harte kon als vrij man de Roermondse rechtbank verlaten. Dezelfde dag nog vloog hij terug naar Dublin, waar hij opnieuw werd aangehouden. De Engelse en Australische pers haalde de grootste letters uit de kast om de verbijstering en verontwaar diging over de vonnissen te etaleren. Ook Jos Heitzer uit Roermond was pijnlijk getroffen, en dan vooral door de vrijspraak in hoger beroep van Gerald Harte. Heitzer (58) en zijn vrouw Hen hadden na de scho ten vanuit him woning aan de Marktstraat de Mazda zien wegrij den. Hij had door een zijraampje van de auto gezien hoe een van de mannen een 'bivakmuts van zijn hoofd trok. Gerald Harte. Het echtpaar werd gevraagd voor de Oslo-confrontatie, waarbij een ver dachte aangewezen moet worden in een rij met willekeurige personen. „We waren gewoon bang, maar we vonden dat we wel moesten meewer ken. Van de andere kant wilden we het voor de buitenwereld stil hou den. Toen we naar die confrontatie gingen, vertelde ik ons winkelmeisje dat we naar de beurs moesten," zegt Hen Heitzer. Om die reden hadden ze hun getuigenis ook duizendmaal liever anoniem in de rechtzaal afge legd. De advocaten eisten echter dat ze hun verhaal in het openbaar zou den doen. De raadslieden lieten van de Oslo-confrontatie geen spaan heel: Jos en Hen Heitzer hadden al veel eerder opsporingsfoto's van Harte op televisie kunnen zien. Met andere woorden: de getuigenverkla ring van de Heitzers waren om die reden niet betrouwbaar. Dat laatste zit Jos Heitzer nog altijd niet lekker: „Ik weet wat ik gezien heb. Daar stap ik nooit meer vanaf. En dan maken ze je op de rechtbank eigen lijk ook nog voor leugenaar of fan tast uit. Al schieten ze morgen de zoon van de president dood, ik heb nooit meer iets gezien," klinkt het wrang. Zijn echtgenote: „Nu ik er weer zo over praat, voel ik de onmacht en de onrechtvaardigheid weer in me op komen. Je moest eens weten hoe bang we zijn geweest tijdens dat proces. En dan zegt ook nog iemand dat je het wel allemaal gedaan zult hebben verteld om die beloning te vangen." Ze is al lang blij dat zij niet dage lijks meer terugdenkt aan die akeli ge maanden. Van de andere kant kost het haar weinig moeite nog de tails uit haar geheugen op te diepen. „Ook van die stomme dingen. Ik weet nog dat me tijdens de zitting in Den Bosch de rode schoenen van de advocate van Harte opvielen. Rood, ik vond dat er niet uitzien onder zo'n sjieke, zwarte toga." Die advocate was Marie-Jeanne Hegeman. Ze stond niet voor de ge makkelijkste zaak uit haar carrière. De publieke opinie had de schuld vraag immers al volmondig met ja had beantwoord voordat het proces was begonnen. Ze geeft toe ook wei eens haar twijfels te hebben gehad, „maar als je cliënt zegt dat hij er niets mee te maken heeft, is dat je vertrekpunt als advocaat." Wat Hegeman het meest opviel, is hoe netjes en berustend haar cliënt Harte tijdens de detentie was. „Ik heb begrepen dat het ook voor de anderen gold. Het was geen gajes. Het waren heel intelligente mensen met wie je heel geciviliseerd kon omgaan." De vrijspraak voor de IRA-ver dachten wil ze niet alleen als een succes voor de verdedi ging zien. Belangrijker vindt ze dat in geen enkel opzicht is ge tornd aan het basisprincipe van het Nederlands strafprocesrecht: elke verdachte is onschuldig totdat vol doende bewijsmateriaal de rechter van het tegendeel heeft overtuigd. Marie-Jeanne Hegeman heeft al an derhalf jaar niets meer van Harte gehoord. Voor die tijd belde hij nog weieens. „Ik geloof dat hij nog altijd nummer één staat op de dodenlijst van de protestanten. Gewoon vogel vrij verklaard en dus altijd op de vlucht. Hij belde altijd vanuit een café. Zomaar wat social talk." Officier van justitie Laumen consta teert vijf jaar later 'met professio neel respect' dat hij zeer goede ad vocaten tegenover zich heeft gehad. Hij wil niet te lang stilstaan bij de verloren zaak: „Verliezen en een triomfgevoel zijn in ons vak altijd heel betrekkelijk. Bij dit soort zaken kun je niet spreken van winnaars. Maar wat we hebben laten zien, is dat Nederland dit soort zaken niet pikt". Minstens evenveel aandacht als de inhoud van zijn requisitoir, kreeg Laumens uitspraak direct na de FOTO'S ANP vrijspraak dat hij die avond rustig een abdijbiertje zou drinken. „Schei uit, daar heb ik wat mee gehad! Veel mensen hebben zich daar vreselijk over opgewonden. Iemand schreef dat ze zo'n alcoholist nooit die zaak hadden moeten laten doen. Ik had dat misschien niet zo moeten zeg gen, maar ik relativeer misschien soms wat overtrokken. Een beetje mijn manier van reageren op stress. Als ik daar mensen pijnlijk mee raak, bied ik ze bij voorbaat mijn excuses aan." Aan dat abdijbiertje zit trouwens nog een aardige anekdote vast. Een paar weken later sprak een collega van een ander parket Laumen aan op die bekritiseerde uitspraak. Hoe hij dat toch zó had kunnen zeggen? Laumen had van dat verhaal inmid dels zijn buik meer dan vol: „Ik zei toen dat ik oudejaarsavond op ver zoek van brouwerij Grimbergen op televisie zou komen. In mijn toga zou ik dan het glas heffen en zeggen dat je met dit heerlijke vocht elk vonnis zou kunnen verdragen. Die man werd lijkbleek. Hij zag het ima go van het openbaar ministerie wan kelen. Het duurde even voordat hij in de gaten had dat ik hem zat te stangen." Minder relativerend lijkt Willem Kuppens terug te kijken. Hij leidde met Jan Kuypers het politieteam, dat maandenlang intensief aan de zaak had gewerkt. Kuppens is het niet eens met de kritiek dat de zaak een maatje te groot was voor de Limburgse politie. „We hadden de ervaring van het jaar ervoor. Boven dien was er hulp van marechaussee en buitenlandse collega's. We heb ben het bewijs niet voor honderd procent rondgekregen. Dan moet je het oordeel van de rechter respecte ren, al ging dat in dit geval tanden knarsend. Nu blijft er toch iets ont breken. De kroon op het werk is er niet. Frustraties heb ik er niet aan overgehouden, maar ik heb er wel nog vaak aan teruggedacht." Opvallend is dat Kuppens, Laumen en getuige Heitzer op dezelfde ma nier hun overtuiging illustreren dat tóch de werkelijke daders voor de rechter hebben gestaan: na de arres tatie van Hick, Hughes, Maguire en Harte heeft de IRA niet meer toege slagen op het Europese vasteland. Gerald Harte is vrij, maar tegelijk vogelvrij. Hick, Hughes en Maguire werden vorig jaar juni in Duitsland vrijgesproken van moord op een Britse legerofficier. Ook in hoger beroep luidde het von nis vorige maand vrijspraak. Alleen Donna Maguire zit nog in de cel om dat zij ook nog wordt verdacht van een bomaanslag in 1989 in Osna- brück. Sinn Fein, de politieke vleu gel van de IRA, heeft haar vrijlating op borgtocht geëist. Ondertussen wordt er eindelijk ge praat in plaats van geschoten. Op 31 augustus vorig jaar kondigde de IRA het einde van de militaire operaties aan. De Britse onderminister en Sinn Fein hebben deze maand voor het eerst in 23 jaar met elkaar aan tafel gezeten. Verkennende bespre kingen, zoals dat heet. Voor twee onschuldige Australische toeristen - en met hen voor vele andere slacht offers - kwam het te laat.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1995 | | pagina 31