Weekend
Doe de telefoon de deur maar uit
FJJESTEM
E3
v
ïn
in
INTERFACE
'Buiten wordt
het straks
knokken, elke
dag opnieuw'
Diep in de bossen bij
Oirschot probeert het In
stituut voor Verslavings
zorg Roderheyde jongeren
van hun drugsverslaving
af te helpen. Soms met
onorthodoxe, therapeuti
sche maatregelen. „Maar
wij zijn ook een stel etter
bakken als we hier bin
nenkomen", zegt een be
woner. „We moeten weer
zindelijk leren worden,
net als een jonge hond."
'Wie hier uit
Roderheyde weg
loopt, geeft
zichzelf op'
ZATERDAG 6 MEI 1995
ZATERDAG 6 MEI 1995
p
t'
f
»AH
FOTO DE JONG EN VAN ES
elt'
;e de
>n jij'-
:amp'.
l, heel
lat je
Iwordt
je af.
Jmdat
■bent."
Boor de
Jr. Daar
duidt
- deci-
genoeg
i zie je
bopster
gassen!
I onder
st min-
heid die ik mijn kinderen niet zoJ
gunnen. Ellende..."
Ze bladert onrustig door haar tijd
schriften.
De middag vordert. John i
met de tweede kan koffie ka
men aanzetten. Grauwe rej
gensluiers sluipen buitel
voorbij de met kant omzoomd'
woonwagenvensters. Uit haar boe.
lees ik hardop een passage. Over ds
oorlog.
'Maar aan de andere kant', zei zj
meer tegen zichzelf dan tegen Rola
'zijn het niet de moeders die al difi
zinloze geweld kunnen voorkomen
Wanneer zij massaal hadden gewei
gerd hun zonen in het leger te latei
gaan en hun mannen hadden gl
dwongen niet aan deze krankzinniÈ
slachting mee te doen, was er mil
schien een vreedzame oplossing g4
komen voor de geschillen tussen ui
betrokken landen'.
Ze glimlacht. „Je herkent er mij tt
hè."
Dan: „Ja, ik ben er van overtuig
dat de moeders het in de hand heb
ben. Vrouwen hebben de macht.
leen gebruiken ze die niet. Als vrouj
wen wat meer gebruik zouden mal
ken van hun macht die ze, misschiej
onwetend, bezitten, dan zou
de we]
klimaat
(rentig is
hs om je
lidden in
an de be
ier moes-
ra er hier
s moeten
lopt zo'n
inwagen-
istaan we
oeten nu
n asocia-
ntegratie.
looi demo-
|de onder-
Zoals het
hter een
elt, langs
isen overi-
jene in het
Ij Blokker,
leratie kon
de bemid-
ist ging het
[ik ga even
dteren'."
;n heb ik er
om kinde-
ioeders aan
En nu zeg
[erste plaats
>ud zou zijn
kt ik tussen
teleboel na
men. Narig-
reld er echt heel anders uitzien. D
zou mijn zoon nooit in een oorlog ti
recht komen, al moest ik hem a
doodschieten. Bij wijze van spi
ken."
Ze schudt haar hoofd. Zegt:
grijp me goed, als ik aangevallen»
worden, zou ik m'n aanvaller prol
ren een oog uit te krabben. Il-
gaat het niet om. Het gaat over eq
oorlog. Oorlog is waanzin. En hfj
zijn altijd mannen die met een o"1
log beginnen. Ze zeggen dat we
een beschaving leven, maar zoli
er nog conflicten met wapens wol
den opgelost zijn we nog niet
schaaf d."
„Luister. Een vader heeft het WJ
over zijn zoon die soldaat is- ZeKJ
als die zoon ook nog een rang j)ee
Majoor! Kolonel! Maar vraag j
een moeder. Die interesseert j
niet. Een moeder wil gewoon Jj
haar zoon blijft leven. Dat is V'°T
een moeder prioriteit numtoet 'J
Haar kind wil ze groot zien worn j
Haar kind wil ze volwassen
worden. Ze wil kleinkinderen2 1
Ze wil geen dood kind.m
Dan, in onvervalst Rotter
„Want wat heb ze daaraan?'
Henny Clemens: Margriet
Keuze
Afkicken tussen de dennebomen
De 24 drugsverslaafden moeten zelfzorgen voor onder meer de dieren rondom het gebouw.
FOTO JAN VERHOEFF
ga U alweer een hoop geld bespa
n-Hoe ditmaal? Door U aan te ra
ta de telefoon de deur uit te doen,
modem te verpatsen, en vervol
fis een keer in de maand een paar
«Mputerbladen te kopen. Mijn laat-
telefoonrekening bedroeg, en dat
Mnt alleen maar door al dat gesurf
zevenhonderd gul-
En de maandelijkse naheffing
CompuServe moet nog komen!
«teren ben ik een boekhandel bin-
heb ik daar voor bijna
I reventig gulden vier computertijd-
"hen gekocht, die ongeveer een
)er stuk wegen. Van iedere kilo is
Wddeld acht ons reclame. Bijvoor-
pi het Engelstalige ComputerS-
pper, dat liefst 586 pagina's hoog
teend papier bevat, waarvan er
'•alleen maar door advertenties in
p'ag worden genomen. Bovendien
op een gedeelte van de reste-
1 "1 hier en daar ook nog wat
-[.iaat. Meestal staan er in zo'n
maar een paar verhalen die de
jpitevan het lezen waard zijn, en de
p; die overdosis reclame, kan zo de
?~emand in. Slecht voor het milieu,
ik ook wel, maar ik moet die
,«ffl nou eenmaal kopen, anders
1 lh van de tijdschriftenboer de
W kr mee ^ie oms'a®
stuk in het plastic verpakt, maar geen
schijfje te zien. En ook niet te voelen,
want je kon ze allemaal oprollen, dus
hij zat ook niet tussen de pagina's.
'Misschien zit er een bestelbon in' op
perde de verkoopster. Kan best, maar
als dat zo is vind ik dat toch niet zo
slim van de redactie van PCM. Ze
moeten toch intussen zelf ook weten
dat bijna niemand die bladen nog
koopt voor wat die makkers erin
schrijven, maar dat het alleen maar
om die CD-Rom gaat. Die moet dus
duidelijk in zijn doosje op de voorpa
gina prijken, net zoals bij het kwartet
andere bladen dat ik daarom wél ge
kocht heb.
Drie Britse bladen springen er met
hun presentatie uit, en zijn bovendien
zo slim om, voordat al dat zinloze re
clamegeweld losbarst, bijna helemaal
staande formats en compressieme
thoden ondersteunt, en waarmee je
geweldige effecten op foto's los kan
laten. Zo verander je een foto met
twee muisklikken in een afdruk die
met een peperdure fish-eye-lens ge
nomen lijkt te zijn. Je kunt er een
scherpe foto onscherp mee maken en
een wazige plaat haarscherp. Je kunt
met de kleuren doen wat je verzinnen
kan, je kan een foto afdrukken alsof
hij aan de binnenkant óf aan de bui
tenkant van een denkbeeldige cylin
der staat, alsof het hard waait en weet
ik veel wat nog meer. Fantastisch, en
voor hog geen honderd piek is het of
ficieel van mij, krijg ik de handlei
ding nagestuurd en houden ze me op
de hoogte van de nieuwe releases.
Had ik dat programma, vooropge
steld dat het ergens geparkeerd is aan
Door Léon Krijnen
Reacties: E-mail: 100445.2062@compuserve.com
iiteMninste ™et Sepikt is door
Nd iv met te weinig zak-
Kk'jf®a;fflgaande nog een tip: let
k>l a's U een dure handlei-
aaV°Pt van een of ander program-
8t z'' er achterin zo'n boek
Jy^ordkaart waarmee je gra-
Jiu 00r een paar dollar, een CD-
üimrd M,flei 9°odies kriiët «age-
™aar heel vaak is die bon er al
id 1*1
iviaryi.p- nlJ,„
aenbewoners^iirt
Uitg. De Boekerij,
thema woonwagenbev-«--- s1
mende maanden twee terit
gen onder de titel 'Mensen etMu-|
reis' te bezichtigen, zowel Ne(jer- r
seon te Den Haag als in he ^erf-
lands Openluchtmuseum m
- door iemand die het
"■NlvJt maar best wel
ihad aar ket CD-Rommetje.
teren erëens gelezen dat
!eC?CM' iet Nederlandstali-
it jut na' Computer Magazine ook
Ssooi- ai J? 2011 liggen, mét een
^c- Er lag inderdaad een to-
te wachten, stuk voor
voor in het blad een paar pagina's met
beschrijvingen van al het lekkers op
de CD-Rom te plaatsen, of met ver
wijzingen naar artikelen erderop.
Die scheur je eruit, de rest aonder je
weg, je stopt de CD-Rom in de com
puter en spelen maar. Op de laatste
schijf van PCPLus bijvoorbeeld, een
ander Brits tijdschrift, staat een slor
dige achthonderd megabyte aan soft
ware, en wat maakt mij het uit dat het
meeste shareware is. Over drie of vier
weken, als de officiële proefperiode is
verlopen, liggen er immers weer nieu
we bladen in de winkel. Al moet ik
toegeven dat sommige software mij
zo goed bevalt dat ik toch wat geld
over ga maken voor de officiële versie
en de handleiding.
Zoals PaintShopPro, waarvan de vol
ledige versie bij de vorige uitgave van
PCPlus zat. Een topper van een gra
fisch programma, dat bijna alle be
de elektronische snelweg, willen
downloaden, dan had ik minstens een
uur of wat de bloemen water moeten
geven terwijl mijn modem en de tik-
kenteller overuren maakten. Multi
tasking, dus intussen gewoon door
werken? U kunt me wat, dat leer je
wel af na een paar pijnlijke ervarin
gen. Afblijven van die kraan zolang
de data binnenstroomt, anders vraag
je om problemen. Ik krijg er deson
danks af en toe toch al het apezuur
van. Dat als ik een programma aan
het binnenhalen ben dat ergens als
één grote gecomprimeerde ZIP-file,
zeg maar van anderhalf of twee me
gabyte, klaar staat. Dat duurt al
gauw een half uur, drie kwartier,
soms vijftig minuten. Ik kan U een le
lijke portie chagrijn garanderen als
het om onnaspeurbare redenen fout
gaat nadat de helft, of, erger nog, vijf
entachtig of negentig procent binnen
is. Kun je weer opnieuw beginnen.
Waarom hakken ze die ZlP's niet in
honderd kleine stukkies? Kun je ten
minste nagaan wat er al binnen is als
het fout loopt, en hoef je daarna al
leen maar de ontbrekende taartpun
ten te gaan halen.
Vorige week ben ik het Louvre bin-
nengesurft. Pas na drie pogingen
slaagde ik erin om Mona Lisa via val
se beloften te verleiden om naar Bre
da te komen. Waarna ik haar, Judas
die ik ben, met PaintShopPro van
JPG naar BitMap geconverteerd heb,
zodat ik die desondanks nog steeds
glimlachende juf nu als wallpaper in
het opstartmenu van Windows kan
gebruiken. Verder heb ik dat Louvre
maar links laten liggen, want het
duurde me allemaal te lang, ondanks
mijn state of the art modem van
28K8. Dat modem wil wel, maar als
er ergens op de snelweg tussen Breda,
Columbus en Parijs een file is kan het
daar ook maar weinig meer aan doen
dan geduldig wachten op de volgende
hap. En wat lees ik in CD-Rom today,
ook al Brits, en een lust om te zien?
Later deze maand komt er een CD-
Rom uit onder de naam Le Louvre
waar alles opstaat. Geschiedenis in
tekst, beeld en geluid, een rondlei
ding, een dia-show, noem maar op. In
Engeland gaat het ding 45 pond kos
ten, dus dat zal hier om en nabij de
honderd gulden worden. Daar valt
qua telefoonkosten en ergernis niet
tegenop te webben. Ga meer eens
achthonderd megabyte downloaden,
dan kun je intussen wel op en neer
naar de Zuidpool fietsen voordat alles
binnen is.
Trouwens, als je dat CD-tje koopt,
heb je meteen een honderd procent
betrouwbare back-up, en waar zou ik
die achthonderd megabyte anders
moeten laten? Die nieuwe harddisk
van 1280 megabyte is na een maand
al driekwart vol. Minder bellen dus,
en meer bladen kopen en CD-Roms
kopen. Voor dank en beloningen ver
wijs ik U naar bovenstaand E-mail-
adres.
Ruim drie meter hoog is-ie
nu: de graduatiepaal. De
winnaars hebben hier hun
voornaam in mogen metse
len, ter ere van hun terug
keer in de maatschappij.
Mannen-namen overheersen, veruit
zelfs. En: hoe hoger de paal, hoe frivo
ler de naamplaatjes. Walter, nog geen
halve meter onder de top, heeft er een
heel kunstwerk van gemaakt. En uit
de naamplaat van Maarten steekt een
douchekop: symbool voor een schone
lei?
Voor de 24 bewoners van de Thera
peutische Gemeenschap in de bossen
bij Oirschot is de paal niet zo maar
een paal. De paal symboliseert het
einde van de tunnel, het uitzicht op
een Nieuw Leven. Wie zijn naamplaat
in deze paal mag metselen, is gered uit
de goot en mag een nieuwe poging
gaan wagen in de boze buitenwereld.
Die buitenwereld dringt hier alleen
door via het geraas van de snelweg
A 58. Maar in de zomer, als de bomen
wat beter in het blad zitten, is het ver
keer ook niet meer te horen. In een
complex diep in de bossen, slechts be
reikbaar via een ellendig zandpad, be
zinnen 24 jonge mensen zich op hun
leven. Een leven dat tot dusverre
vooral een lijdensweg was, een ver
schrikkelijk tranendal. Bij de meesten
lag de oorzaak in de magische wer
king van heroine, cocaine of andere
drugs. Sommigen zijn verslingerd aan
de fles, een handvol anderen weer aan
het gokken. En een paar aan alles te
gelijk. Hier, slechts omgeven door
beuken en dennebomen, willen ze er
van af. Voorgoed.
De tijden dat een drugs- of alcohol
verslaving vooral werd gezien als het
onvermijdbare resultaat van een on
gelukkige jeugd, liggen ver achter ons.
De tolerantie ten aanzien van ver
slaafden neemt in recordtempo af. De
gevangenissen zitten vol met drugs
verslaafde criminelen, nagenoeg elke
stad kampt met hardnekkige overlast
van ronddolende junks. De doorsnee
burger, voor de zoveelste keer besto
len van zijn videorecorder of autora
dio, is het zat.
Verslaafden die in aanraking komen
met justitie, worden steeds meer voor
de keuze gesteld: een flinke tijd achter
slot en grendel óf afkicken. Dwingen
mag niet en zou bovendien niet wer
ken, denken de meeste deskundigen.
Een verslaafde moet er zelf van af wil
len, alleen dan valt er resultaat te boe
ken.
Wie in Brabant wil afkicken,
komt al snel terecht bij Ro-
derheyde, het Instituut voor
Verslavingszorg. Op de poli
kliniek van het instituut in Eindhoven
worden de intake-gesprekken ge
voerd, wordt bekeken waar en hoe
(poliklinisch, kortdurend of langdu
rend) iemand het beste behandeld kan
worden. De Therapeutische Gemeen
schap in Oirschot is vooral bedoeld
voor drugsverslaafden. Het lichame
lijk clean worden gebeurt al in de Ro-
derheyde-vestiging in Sint-Oedenro-
de. In één week tijd. „Dat kan best",
zegt Gerard van der Wielen, die als
psycholoog in de therapeutische ge
meenschap in Oirschot werkt. „Al die
gruwelijke verhalen van verslaafden
over hoe moeilijk dat wel niet is, klop
pen niet. Dat zijn allemaal smoesjes,
het kan echt in een week."
Een verslaving zit vooral 'tussen de
oren': het geestelijke afkicken is daar
om veel en veel moeilijker. Bij de The
rapeutische Gemeenschap in Oirschot
trekken ze er maximaal twee jaar voor
uit: eerst een jaar in de bossen, daar
na, met nog een jaar lang begeleiding,
terug in de maatschappij. En pas dan
wordt de graduatiepaal weer een
stukje hoger.
De Therapeutische Gemeenschap
(T.G.) in Oirschot vierde vorige week
haar zestiende verjaardag. De scherpe
kanten zijn er inmiddels afgeslepen,
maar in grote lijnen werkt de T.G. nog
steeds volgens de ideeën van Martien
Kooyman, de psychiater die in 1972
de 'afkickboerderij' Emiliehoeve op
richtte. Kooyman ontwikkelde een
therapie die vooral leunde op de uit
Amerika overgewaaide theorie dat
verslaafden het beste geholpen kun
nen worden door andere verslaafden.
De Emiliehoeve werd geleid door ex-
verslaafden, maar inmiddels heeft de
reguliere gezondheidszorg allang een
stevige voet tussen de deur gekregen
bij de negen T.G.'s die er in Nederland
zijn. En, zoals de zaken er nu voor
staan, volgt er dit jaar ook nog een fu
sie met het Consultatieburo voor Al-
kohol en Drugs (CAD).
Een ijzeren discipline en een enorme
sociale controle zijn twee van de be
langrijkste pijlers waar de T.G. op
steunt. De huisregels zijn heilig; wie
ze overtreedt, kan vertrekken. Drugs
en alcohol zijn absoluut taboe. Seksu
ele relaties worden afgeraden, maar
als er écht iets moois bloeit tussen be
woners, zegeviert de liefde over de
huisregels. Wie geweld gebruikt,
Door René van der Lee
wordt zonder pardon terugverwezen
naar de polikliniek, waar gekeken
wordt of verdere behandeling nog zin
heeft.
Zachte heelmeesters maken stinkende
wonden, vond Martien Kooyman al.
„Mensen die hier komen, zijn in prin
cipe zeer gemotiveerd om van hun
verslaving af te komen", zegt Ad van
Dijk, socio-therapeut in Oirschot.
„Voor een aantal is het erop of eron
der, die hebben echt de dood in de
ogen gezien. Dan wil je wel wat aan
nemen van een ander."
Aan het toeval wordt binnen de T.G.
weinig overgelaten. Elke dag heeft
een zeer minitieuze indeling en kent
een aantal weinig jaloersmakende on
derdelen. Zo moet er elke ochtend om
tien over zeven gesport worden, om
het geteisterde lichaam weer wat op te
peppen. „Nee, dat is echt geen lolle
tje", zegt bewoonster Patricia. „Maar
je zult er iets voor over moeten hebben
om clean te worden, het is hier geen
Centerpares."
Maar lang niet iedereen houdt het vol.
Er zijn er die al na de eerste dag de be
nen nemen. Patricia: „In het begin
vroeg ik me ook af in wat voor gek
kenhuis ik nou terecht was gekomen.
Dit hou ik geen twee maanden vol,
dacht ik." Iemand die per se weg wil,
mag gaan. Want zonder motivatie is
afkicken een kansloze onderneming.
Eenderde van alle verslaafden houdt
de behandeling vol en is na twee jaar
volledig clean. Een score waarmee ze
in Oirschot tevreden zijn, zegt Ad van
Dijk. „Tweederde houdt het eerder
voor gezien, maar dat wil niet zeggen
dat dat allemaal weggegooid geld is.
Misschien blijven ze toch clean. Als ze
buiten op straat zouden lopen, richten
ze vaak een hoop ellende aan. En in de
gevangenis kosten ze de maatschappij
ook een hoop geld." Tachtig procent
van degenen die de behandeling vol
brengen, is na vijf jaar nog steeds 'su
perclean'.
De 24 bewoners moeten zelf zorgen
voor de huishouding, de tuin, de die
ren rondom het gebouw en de admini
stratie. Dat gebeurt via een ingenieus
pyramide-systeem, waarbij ze de ene
week de eindverantwoordelijke bewo
ner kunnen zijn ('hoofd-opjutter') en
de volgende week weer keukenhulpje.
Op die manier leren ze zowel op
drachten te geven als te gehoorzamen.
En wie daarbij uit de pas loopt, kan
daar tijdens een groepstherapie (drie
keer in de week, onder leiding van een
therapeut) op gewezen worden.
Van Dijk: „Verslaafden moeten leren
weer wat orde in hun leven te krijgen.
Op straat zijn ze gewend geweest om
alles te doen wat hen inviel. Hun leven
werd bepaald door de drugs, niet door
de normen en waarden van onze sa
menleving. Hier moeten ze alles van
tevoren aan de eindverantwoordelijke
bewoner melden, zelfs als ze naar de
wc gaan. Het is natuurlijk ook een
spel. Er ontstaan allerlei spanningen,
autoriteitsconflicten, mensen gaan
zich irriteren. Daar moeten ze mee le
ren omgaan."
De groepstherapieën vormen
een wezenlijk onderdeel van
de behandeling. Daarnaast
krijgen de bewoners sociale-
vaardigheidstrainingen en lessen
maatschappij-oriëntatie. Bovendien
wordt de familie op intensieve wijze
bij de behandeling betrokken. Van
Dijk: „In 99 van de 100 gevallen wil
len familieleden daar ook graag aan
meewerken. Ze kunnen ons ook waar
devolle informatie geven.
Wie uit de maat loopt, kan rekenen op
een aantal onorthodoxe maatregelen.
Een van de ergste behandelingen is
wel die waarbij iemand (figuurlijk ge
sproken) in de wasteil komt te zitten.
De bewoner die dat lot treft, komt met
één been buiten de groep te staan en
raakt alle privileges kwijt. Een thera
peutische maatregel zijn ook de but
tons die op iemands borst worden ge
speld. 'Binnenwereld' staat daar bij
voorbeeld op, als iemand zijn gevoe
lens niet uit. Of 'grow or go', als ie
mand zich te veel afzet tegen de groep.
„Voor de buitenwereld komen dit
soort dingen misschien absurd over",
beseft Van Dijk. „Het is echter niet de
bedoeüng om mensen te vernederen,
maar om ze op hun slechte eigen
schappen te wijzen. Een therapeuti
sche maatregel werkt vaak beter dan
een gesprek, daarin word je toch maar
om de tuin geleid. Af en toe moet je
wat forceren, eigenlijk zou het een
jaar of zeven, acht kosten om van een
verslaving af te komen. En eigenlijk is
zelfs dan de behandeling nog niet af."
Om de 'mystificatie' rond de thera
peutische gemeenschap wat weg te
nemen, zal nog dit jahr een aantal ter
men (bijvoorbeeld 'opjutter') worden
vervangen door wat vriendelijker
klinkende termen. En ook de aandui
ding 'commune', die nu nog op de
voorgevel prijkt, is geen lang leven
meer beschoren. „Dat wekt allerlei
vreemde associaties en dat willen we
niet", zegt Gerard van der Wielen.
„We hebben het hier ook niet over
junks, dat zien we als een scheld
woord. Ex-verslaafden, zo noemen we
ze."
In de Oirschotse bossen moeten de be
woners ook hun eerlijkheid hervin
den. „Want een verslaafde heeft een
leven opgebouwd van list en bedrog,
die heeft alles en iedereen besodemie
terd. Hier moeten ze weer open kaart
leren spelen." In een kuil achter het
gebouw van de T.G. worden de bewo
ners in de gelegenheid gesteld al hun
spullen te verbranden die ze niet op
een eerlijke manier in hun bezit heb
ben gekregen. Onder het toeziend oog
van alle overige bewoners worden de
ze 'taboespullen' (of 'niet-oké-spul-
len) in de fik gestoken, alsof het om
een ritueel gaat. „Het is wel eens ge
beurd dat iemand daarna nog maar
twee t-shirts en één onderbroek
heeft", lacht Leo, die er nu bijna ne
gen maanden op heeft zitten.
De bewoners ervaren de thera
peutische maatregelen nau
welijks als straf, zegt Leo.
„We zijn ook een stel etter
bakken als we hier binnenkomen. Een
harde hand is niet verkeerd. Wij moe
ten weer leren zindelijk te worden, net
als een jonge hond." En Patricia: „Als
je in de keuken stiekem een stuk kom
kommer opeet, hoe kun je dan ver
wachten dat je later weer van de
drugs af kunt blijven?" Waarbij, zo
stelt Van der Wielen, het dan niet om
dat onbenullige stukje komkommer
gaat, maar om het principe dat je eer
lijk moet zijn.
In vergelijking met de drugsscene lo
pen in het Oirschotse afkickcentrum
relatief weinig allochtonen rond. De
bevolking van de T.G. is wat dat be
treft geen goede afspiegeling, beseft
de leiding. „Maar dat zal gaan veran
deren", denkt Ad van Dijk. „Bij de
CAD's zie je nu al veel allochtonen.
De volgende stap is dat ze hier komen.
Dat het nu nog niet zo ver is, heeft te
maken met de cultuur. Maar dat ze
überhaupt verslaafd raken, is al een
teken van assimilatie, dat ze afstand
doen van hun eigen cultuur. In de
Emiliehoeve, in de Randstad, lopen
ook al wel twintig nationaliteiten
rond."
Abdul, van Marokkaanse komaf, is
één van de weinige allochtonen in de
T.G.. Al tien jaar gebruikt hij hard
drugs. Bijna acht maanden geleden
nam hij het initiatief om zich op te la
ten nemen. Nog dezelfde week pakte
de politie hem op als drugsdealer. Zijn
straf heeft hij uitgezeten. Tijdens zijn
behandeling in Oirschot is hij al een
paar keer naar huis geweest. Dat ging
goed, maar of hij er in slaagt om zijn
verdere leven van de drugs af te blij
ven, durft Abdul (30) niet te garande
ren: „De kans dat je terugvalt, blijft
volgens mij altijd bestaan. Ik krijg
hier bijna niet de kans om aan drugs
te denken, maar hoe is het als ik straks
weer buiten ben? Dan wordt het
knokken, vechten, elke dag opnieuw.
Je moet er mee leren omgaan, daar
gaat het om. Maar wie hier weggaat,
geeft zichzelf op. Dan wordt het nooit
meer wat."
Eén dag in de week mag Leo al weer
aan het echte leven ruiken, via de
deeltijd-behandeling in het 'terug-
keer-huis' in Eindhoven, midden in de
stad. Drugs hebben hem tot aan de
rand van de afgrond gebracht, maar
ook hij steekt zijn hand niet in het
vuur voor een happy end. „Ik ben een
stuk opener geworden, dat heb ik hier
geleerd. Natuurlijk was ik zwaar over
de zeik toen ik met mijn 'Binnenwe-
reld'-button moest gaan lopen. Ik
dacht eerst 'val maar dood', maar la
ter heb ik ingezien dat het nodig was."
„Hier heb je een geborgen gevoel, een
strakke structuur. Straks valt dat al
lemaal weg, moet je het weer alleen
doen. De belangrijkste les die ik hier
geleerd heb, is dat je om hulp moet
durven vragen, dat je moet accepteren
dat je niet alles alleen kunt. Maar
honderd procent garantie dat het goed
blijft gaan, heb je nooit. Ik stap straks
echt niet onder klaroengeschal naar
buiten."
Om redenen van privacy zijn de namen
van de bewoners van de Therapeutische
Gemeenschap verzonnen.
