DE STEM
'Muziek is als sport'
Vanessa-Mae Nicholson, de violiste met 6 dat jurkje'
Loonbelasting op deel
vergoeding jazz-musici
Goede uitvoering
van opera
Lerlano
Holland Festival brengl
de wereldpremière van
helikopter-strijkkwartet
Uitspraak van belastingkamer Hoge Raad
'Zo zit het systeem in elkaar: alles
spant samen om de zwarte man te
Preken.'
Snoop Doggy Dog, rapper
Gids
jCJTEM
i»
Net op het moment dat
Nigel Kennedy, de punk
violist, uit ieders herin
nering verdwenen lijkt,
dringt een nieuw vioolta
lent naar voren. Opnieuw
een wonderkind, op
nieuw eentje die de spot
lights niet alleen door
haar spel weet te vinden.
Vanessa-Mae heet ze. En
u kent haar als 'dat meis-
ke in de zee met dat
jurkje'.
Wonderkind Vanessa-Mae
rukt op als nieuw viooltalent:
'Ik kan niet naar ieders pijpen
dansen of muziek maken die
iedereen bevalt'. foto roy teé
Door Max Steenberghe
Haar jurkje is bekender dan
haar naam. Haar videoclip heeft
haar evenzeer geholpen als te
gengewerkt. In een weinig ver
hullend nat niemendalletje
- schijnbaar van vloeipapier -
rijst ze al vioolspelend uit de
zilte baren. Sindsdien kent ook
het grote publiek Vanessa-Mae.
Maar haar oorspronkelijke pu
bliek, zij die de klassieken min
nen, hebben sindsdien weinig
meer met haar op. Vinden haar
goedkoop. Collega's noemen
haar een delletje.
Ze snuift. Trekt haar ranke
neusje op. „Puh. Moet je ze zelf
zien. Kijk eens naar de hoezen
van andere musici. Bejaarde di
va's met obscene decolletés; boe
zems die opgeperst worden om
nog maar wat te lijken. En cor
pulente tenoren die ondanks die
bierbuikjes him satijnen hemden
tot hun navel openknopen - al
kun je die navel niet eens zien
door het overhangend vet. Bari
ton-borsthaar wat een stofzuiger
kan gebruiken. Nou, dan is mijn
foto heel wat esthetischer."
Ze pakt de persmap, met alweer
die foto, erbij. „Ik vind het mooi.
En uiterst functioneel. De func
tie van een platenhoes is: opval
len. Als je langs al die volge
propte cd-rekken loopt, moet de
hoes de aandacht naar zich toe
trekken. En dat is aardig gelukt.
Het feit dat ze zich zo boosma-
ken wil zeggen dat het werkt. Ze
zijn jaloers op de aandacht."
Over aandacht heeft Vanessa-
Mae niet te klagen. Met name in
Engeland gaan er weinig dagen
voorbij of Vanessa-Mae staat
niet in een krant, op de cover
van een tijdschrift of fietst op tv
voorbij. En tegenwoordig is ze
ook in popprogramma's te zien.
Haar uitvoering van Toccata and
fugue van Bach is op single uit
gebracht en scoort, mede dankzij
De Clip, hoge ogen. Iets waar
Vanessa-Mae niet onverdeeld
blij mee is, want het trekt de
aandacht weg van het andere
werk wat ze op de cd The Violin-
player speelt.
En dat is geen Bach, maar Batt.
Mike Batt, de popzanger die zes
tien jaar geleden een hitje had
met Lady of the dawn. De man
blijkt nog steeds actief en Vanes
sa-Mae nam een tiental songs
van hem op, samen met een
rockgroep. Weliswaar uiterst be
schaafd, maar toch een rock
groep. „En waarom niet? Ik had
er zin in, wilde eens wat andere
muziek spelen. En als ik dat wil,
doe ik dat. Wat is er tegen
moderne muziek? Jonge muziek?
Ik ben zelf toch ook nog jong?"
Huwelijk
Nou en of dat ze jong is. Zestien
lentes. Maar toen ze nog jonger
was, bleek het vooral oude mu
ziek te zijn die haar trok. Ze is
dochter van een Thaise moeder
en een Singaporese vader, die
beiden groot muziekliefhebber
waren en Vanessa-Mae vanaf
haar geboorte met klassiek om
ringden.
Het huwelijk van haar ouders
hield niet lang stand en binnen
vier jaar verhuisde Vanessa-Mae
met haar moeder en nieuwe va
der naar diens thuisland: Enge
land. Ze speelde toen al een
beetje piano, wat op school met
sprongen vooruit schoot. „Ik was
dol op muziek en hoewel ik zelf
ook niet weet hoe ik het deed
kon ik vrij snel heel complexe
stukken naspelen. Ik heb geen
flauw benul hoe het werkt, maar
het lukt me nog steeds. Goed
luisteren en ik speel het grootste
deelzo na."
„Vreemden denken altijd dat ik
door mijn ouders gedwongen
werd te spelen. Niets is minder
waar. En het zou ook niet wer
ken. Ik houd niet van de term
wonderkind. Niet het kind is
wonderbaarlijk, maar de mu
ziek. Die is zo magisch, dat hij je
onweerstaanbaar naar zich toe
trekt, je hele zieltje vult en ster
ker nog: je aanzet om het zelf te
willen spelen."
„Bij heel jongere kinderen werkt
dwang niet. Ze communiceren
nog maar nauwelijks, dus ouders
kunnen het echt niet hun wil
opleggen. En als een kind er voor
kiest al zijn of haar tijd aan de
muziek te geven, dan is dat uit
eigen vrije wil. Een kind weet
dat het alternatieven heeft, dat
er kleurpotloden en puzzels in de
kast liggen. Als het dan toch
voor een instrument kiest, is er
sprake van grote liefde."
„Op mijn school werd veel aan
dacht besteed aan muziek en
ieder kind moest een instrument
kiezen. Ik speelde al piano, dus
pakte ik er de viool bij. En dat
lag me nög beter. Opnieuw stond
mijn omgeving te kijken, want
viool was geen voor de hand
liggende keus. Het is een moei
lijk instrument, zowel om te spe
len als om vast te houden; als
dreumesje ben je zo uit je even
wicht. Een piano staat gewoon
te staan, je hoeft alleen maar
aan te slaan, terwijl je bij viool
de tonen moeten grijpen en de
snaren aanstrijken. Toch vond ik
dat veel leuker. Het had iets
intiems: zo'n ding tegen je aan
drukken, vlak onder je kin, het
was alsof ik mijn lievelingspop
omhelste."
„En dan was er ook nog het
geluid. Prachtig, veel mooier dan
van de piano. Een viool klinkt
als een stem, kan dezelfde stem
mingen aannemen. Mijn moeder
hoort aan mijn klank hoe ik me
voel, droef, gelukkig, boos, ver
drietig. Hij kan scherp klinken,
of juist zacht, trillen of vlak zijn.
alles, echt alles kan met een
viool en daarbij zonk de piano in
het niet."
„Op mijn vierde speelde ik pia
no, een jaar later pakte ik de
viool op en vanaf dat moment
wist ik zeker dat het de viool
moest worden. Maar ik had een
erg lieve piano-lerares en heb
nog tot mijn achtste doorge
speeld. Op mijn zevende won ik
nog een grote prijs, maar een
week later heb ik het definitief
aan mijn lerares verteld: ik ging
door op viool."
Gruwelverhalen
In Engeland, even buiten Lon
den, staat een school voor uit
zonderlijk getalenteerden ofte
wel wonderkinderen. De school
is opgezet door lord Yehudi Me-
nuhin, 's werelds grootste in le
ven zijnde musicus. Hij is nu 78
en speelt 76 jaar viool, dus weet
waar hij het over heeft.
Vanessa-Mae heeft niet op zijn
school gezeten. „Nee, ik ging
naar China. Mij werd een Russi
sche methode aangeraden, uit
gaande van ontspanning en
spierbeheersing. Bij vioolspelen
komen ontzettend veel spier
groepen kijken, van de stand van
je voeten tot de druk die je kin
op het instrument uitoefent: al
les is belangrijk. Er zijn slechts
twee leraren in de wereld die het
tot in de perfectie beheersen. De
ene zit in Siberië, de ander in
China. Nou, ik heb Chinees
bloed en Siberië trok me niet
echt, dus ben ik naar China
gegaan." Met een giechel: „Ik
moest er minimaal twee jaar
blijven, maar was binnen zes
maanden klaar."
Nigel Kennedy bezocht wel Me-
nuhins school en van hem ken
nen we gruwelverhalen over
wonderkinderen. Ze werden vol
gens hem door leraren en ouders
dermate onder druk gezet om te
presteren dat in een enkel geval
alleen zelfmoord een uitweg
bleek.
Vanessa is even stil. Dan: „Ik
ken die verhalen ook. Voor mij
gold het niet, maar ik kan het
goed geloven. Ik heb de school
ooit bezocht en mijn hart brak.
Een 6-jarig meisje liep haar
hartje leeg te huilen. Ze was
jarig en wilde een handje pop
corn, haar lievelingssnoep. Maar
dat mocht niet. Snoepen was
alleen toegestaan in het week
einde. Het kind snikte dat haar
ouders hadden gebeld en gezegd
dat het mocht, maar dat interes
seerde de leiding niet. Regels
zijn regels en het kind kon de
pot op."
Vanessa-Mae's eigen jeugd liep
anders. Op haar achtste ging ze
naar Peking en kwam als profes
sional terug. Op haar tiende gaf
ze haar eerste concert. Op haar
elfde werd ze aangenomen aan
het Londense Royal College of
Music, het jaar erop volgde haar
eerste tournee als soliste. En ze
nam de vioolconcerten van Tjai-
kowski en Beethoven op.
Slik.
Tranendal
Daar zijn we even stil van. Beet-
hovens Vioolconcert is een van
de mooiste werken die voor ster
velingen in dit tranendal be
schikbaar zijn. Menuhin wachtte
tot hij in de 50 was vooraleer hij
zich er aan waagde. Zelfs Nigel
Kennedy, die met graagte heilige
huisjes intrapt, begon er pas aan
toen hij 37 was.
„Ach", klinkt het luchtig,
„Waarom zou ik wachten? Ik
merkte aan de reacties om me
heen dat het niet alledaags was.
Maar ja, ik ben wel gewend aan
vreemde reacties. En voor mijn
gevoel klinkt het goed. Ik heb
ook erg goede recensies gehad,
en zeker de helft van de kenners
wist niet hoe oud ik was."
Dan nög een Menuhin-verhaal.
Ook hij was wonderkind, ook hij
speelde als pukkelige tiener
zwaar werk. Wat heet, hij speel
de onder leiding van Elgar zelf
diens vioolconcert. Maar toen
Menuhin in de 20 was, schoot hij
in een enorme crisis. Hij besefte
dat zijn techniek weliswaar vol
maakt was, maar dat hij bij God
niet wist wat hij speelde. Pas
toen merkte hij dat componisten
heel hun gevoel, heel hun leven
in hun muziek leggen en dat een
speler die diepten moet door
gronden, wil hij dezelfde emoties
kunnen oproepen. Menuhin
raakte zijn viool geruime tijd
niet aan en doorliep later lang
zaam maar zeker het hele leer
proces opnieuw.
Vanessa-Mae hoort het geduldig
aan, maar merkt in èèn adem op:
„Veel kenners vonden die jonge
Menuhin beter spelen dan de
oude. Zij hebben bewondering
voor het pure, het intuïtieve in
het kinderspel. Ach, natuurlijk
word je beïnvloed door je leven
en natuurlijk komt dat terug in
je muziek. Maar ik voel me niet
gelimiteerd. En inhoudelijk twij
fel ik ook niet. Leeftijd doet er
niet toe, het gaat om jezelf, je
natuur, je karakter, je persoon
lijkheid en die moet zich kunnen
uiten in het werk en de muziek.
Mensen vinden dit project (ze
wijst naar de foto met het jurkje)
controversieel. Nou, je had ze
destijds moeten horen toen uit
kwam dat de nieuwe Beethoven
van een 12-jarig kind kwam.
Toen was het huis helemaal te
klein. Totdat mijn werk in een
blinddoektest tussen dat van an
deren werd gedraaid. En nie
mand haalde mij er uit. Dus 14,
of 40, of 84: het maakt niet uit.
Sommigen pieken vroeg, ande
ren laat."
Prins Charles
Vanessa blijft pieken. Haar
eerstvolgende concert geeft ze
komende week op Buckingham
Palace, voor Prins Charles. „Hij
kan wel wat troost gebruiken",
gniffelt ze. Daarna wipt ze even
over naar de VS, Azië en Austra
lië, maar komt midzomer weer
terug voor een tournee door En
geland. „Ruim dertig concerten,
en ze vallen in vier delen uiteen.
Solo, met rockband, met kwartet
en met een bescheiden orkest.
We spelen werken van Saint
Saens, Paganini, Sjostakowits en
Mike Batt. Voor de toegift be
werk ik Michael Jacksons hit
Black or white, waarin alle mu
sici op toneel komen en er op los
jammen. Cool!"
Niet iedereen houdt van cool,
„Nee, maar anderen vinden het
vast wel leuk. Ik denk..., nee, ik
hoop dat jong zowel als oud
komen en dat ze verrast zullen
staan van elkaar en van mij."
„Wat maakt het toch uit? Het is
allemaal muziek. Het ene mo
ment vind ik dit leuk, het andere
dat. Als ik down ben, kan ik erg
genieten van Mozart, maar ook
van Leonard Cohen. Als ik vro
lijk ben speel ik Vivaldi of Prin
ce. Vroeger zat ik in bad met
Michael. Jackson op mijn walk
man, even later oefende ik bene
den Mozart en Mendelssohn en
ik vind daar niets vreemd aan.
„Waarom zou je je beperken?
Mijn lievelingseten is kaviaar,
maar ik moet er niet aan denken
dat ik elke dag kaviaar zou eten.
Eenzijdigheid is saai en beper
kend."
„Ik las laatst een interview met
een bejaarde actrice die spijt had
als haren op haar hoofd dat ze,
toen ze jong was, niet veel meer
uiteenlopende rollen had ge
speeld. Nu kon ze het niet meer.
Nou, dat wil ik voorkomen. Ik
speel nu wat ik nu wil spelen."
„Muziek is als sport. Het is fy
siek. Als je jong bent, kun je
andere dingen doen dan wanneer
je oud bent. Ja, enkel klassiek
spelen zou heel veilig zijn en ik
zou zonder problemen mijn
agenda de eerstkomende tien
jaar vol kunnen boeken. Maar ik
hou wel van wat risico. Je moet
wat durven. En tot nu heb ik
goed gegokt."
Den Haag (anp) - De organisator van jamsessions moi
ernstig rekening mee houden dat hij voor de jazz-mu
veelal studenten van het conservatorium, een navorderim
de loonbelasting moet betalen
De belastingkamer van de Hoge
Raad heeft dat bepaald in een
navorderingsprocedure waarbij
zowel de staatssecretaris van fi
nanciën als een discotheek-eige
naar in beroep gingen tegen een
eerdere uitspraak van het Ge
rechtshof in Amsterdam. De on
dernemer is tevens vooraan
staand jazz-muzikant met goede
contacten in kringen van conser
vatoria.
De organisator heeft tevergeefs
aangevoerd dat hij de elke vrij
dagavond optredende musici
vaak niet eens kende, dat zij niet
konden rekenen op een vaste
Vergoeding - hoe meer musici
hoe dunner de spoeling - en dat
er beslist geen sprake was van
een dienstbetrekking. Met het
tweede argument, namelijk dat
de onkostenvergoeding per per
soon beneden de 15 procent for
faitaire kostenaftrek bleef die
voor artiesten is toegestaan, had
de organisator beperkt succes.
Het Hof heeft de navordering
van ruim 25.000 gulden over de
jaren 1987 en 1988 overigens wel
gematigd. De belastingrechter
stelde zich voor dat ongeveer een
kwart van het geld terecht
kwam bij muziekstudenten (con
servatorium). Die krijgen vast
veel minder dan musici met eni
ge naamsbekendheid, veronder
stelt hij.
Per muziekstudent blij)
avondvergoeding ruim bei
de toegestane belastingvrij
kostenvergoeding, berekent
Driekwart van de vergot
werd vervolgens wel best
als loon uit dienstbetrekkii
gevorderde musici. Daar
weer 15 procent onbelasti
kostenvergoeding vanaf wt
afgetrokken. Op het rester,
nettoloon legde de rechter
volgens een heffing van 40
cent, het gebruikelijke 'ant
mentarief'.
De Bond van Improvisei
Musici BIM heeft juist bei
dat organisatoren van dit
spontane manifestaties demi
een vast bedrag (handgeld) ovs-
handigen. De organisator
uitsluitend aan inhouding
loonbelasting ontsnappen ali
musicus een zelfstandighek
klaring heeft, waardoor hij
voor zijn belastingafdrai'
moet zorgen. Juist in dezes
loont dat meestal niet, want*
voordelen van de zelfstandii
tikken pas aan bij inkomens]
ven bijstandsniveau, aldus
BIM. Studio-musici halen
over het algemeen wel, impi
serende jazz-musici vaak nii
Overigens zoekt de bond nu:
in welke gevallen het toch h$-
dig is om de zelfstandigheids
klaring aan te vragen.
5ybe' SateHyt en Sjef. Afl. 8
Tekst tv
Nieuws voor doven en slecht-
yêevee Studio. Gast: Peter
Sporen: Denkt u dat ik gek
,J 3-delige serie
De Ren 8. Stimpy Show, ani-
^Bogg'e. speüetje
Thunderbirds, poppenserie
Dave's World, comedy
H< hou van jou, verhalen van
Landers over de liefde
(TT) Journaal
(TT) Weeroverzicht
(TT) Tussen kunst en kitsch
Televizier, actualiteiten
pe tijd staat even stil: De boy-
nhetWK Voetbal 1978 in Argenti-
Englandspiel, 2-delige docu-
eilaire (deel 1)
Orde op zaken, magazine over
„en financiën
li; journaal
NEDERLAND 2
pi journaal
m Lingo
0 Ontbijt tv
#33 Boggle
*00 Journaal
()S PP: Uitzending AOV
got Kook tv
029 Vesuvius, discussie
«20 Encyclopedia Galactica
,1)0 Geschiedenis en archeologie
en de Bijbel
„22 Dokument
,202 Zo vader zo zoon
Oil Dinges
1300 Journaal
I® (TT) ZaterdagavondLINGO
13)2 Kassa!
1402 Anno Joosten, talkshow
Ju7 De rook van de vrijheid, per-
plijke herinneringen aan WO II
15,02 Lola da musica
Dierenmanieren
(TT) Journaal
11,10 Nature on Track, serie: Krioe
lde schoonheden
HO Samson, kindermagazine
1)15 CVTV met Xenomania, jonge-
«nmagazine en 17.45 Club Veronica
12,58 (TT) 2 Vandaag, actualiteiten
19,00 Touchdown!, reportageserie
over American Football
19.30 Onderweg naar morgen, soap
HM Married with Children, come-
U
tel,
00.(
00.
09.
ho
17.
17.
18.
18.
18
18
19
19
20
20
tai
en
21
21
22
22
22
23
23
h(
Haar ouders houden zich buiten
haar muziekkeus. „Die hebben
het druk. Mijn vader is advocaat
en houdt mijn zaken in de gaten.
Mijn moeder geniet evenzeer als
ik. Als ik gelukkig ben, is zij het
ook. Toen ik prof werd op mijn
11e - het leek tijdverspilling om
die stap niet te nemen, ik zou me
wel jaren kunnen inhouden,
maar het zat er toch aan te
komen - moest ik tot mijn 18e
een chaperonne hebben in ver
band met een kinderarbeidwetje.
En dat is meestal mijn moeder."
„Ze tillen niet zwaar aan de
pop-controverse. Mijn vader
vond het een gouden vondst.
Klassiek heeft weliswaar de
naam serieuze muziek te zijn,
maar de verkopen zijn dat be
paald niet. Die zijn eerder kin
derachtig vergeleken bij rock
muziek. Nog geen tien procent
van alle platen is klassiek, dus
als je een klassieke superster
bent, ben je in rocktermen maar
een beginneling. Gouden platen
krijg je bij pop pas als je 100.000
stuks hebt verkocht; een klassie
ke plaat is al goud bij 10.000."
„Rockmuziek is ook qua ontwik
keling niet te vergelijken met
klassiek. Klassieke muziek kan
eeuwenlang stilstaan. De enkele
keer dat er iets gebeurt wordt
het genegeerd en doodgezwegen.
Kijk naar Paganini. Leefde twee
eeuwen terug. Maar zijn spel
geldt nog steeds als controversi
eel. Nee, dan rockmuziek, waar
in elke dag iets verandert, waar
in iedereen open staat voor idee-
en."
Proteststorm
Openstaan voor ideeën is iets
wat ze niet dagelijks tegenkomt,
gezien de proteststorm die het
jurkje liet opwaaien. „Ach, je
moet dat ook niet te negatief
zien. Er zijn wat schreeuwers.
Maar een ander deel van de
critici bedoelt het juist heel
goed. Ze zijn bang dat ik afglijd,
dat de rock die ik nu speel te
goed bevalt en dat ik verloren
ben voor de klassieke muziek."
Met weer een giechel: „Schattig,
niet!"
Maar hebben ze gelijk? Gaat
Vanessa-Mae door, of gaat het
jurkje terug in de kast? Ze weet
het niet. Ze ziet wel. En de rest
heeft er niets mee te maken.
„Artiesten moeten kunnen reke
nen op hun eigen integriteit. Als
artiest moet je doen wat jij goed
vindt. Ik kan niet naar ieders
pijpen dansen of muziek maken
die iedereen bevalt. Ik maak
mijn muziek en hoop dat er
mensen zijn die het bevalt. Dat
het niet altijd dezelfde groep
mensen is, vind ik juist aardig.
Ik kan het niet als een fout
Amsterdam (anp) - Vier helikopters van de Koninklijk
Luchtmacht werken mee aan de nieuwste produktie vi
Karlheinz Stockhausen. In elke heli zal een lid van het Brüi
Arditti String Quartet plaatsnemen.
Holland Festival op 26 juni
wereldpremière. Er zijn
voorstellingen in het theater#
Toneelgroep Amsterdam op 1
terrein van de voormalige W|
tergasfabriek in Amsterdam.'
zaal telt ruim 300 stoelen.
Arditti String Quartet best
uit twee violisten, een altvic"^
en een cellist.
(TT) All you need is Love, da-
I tingshow
121.40 Die 2: Nieuwe koeien
12.10 Reisgids, toeristisch magazine
12.45 Chirurgenwerk, documentaire-
1 mie over de medische wereld
j 23.15 Drugwars: The Cocaine Car-
SUSKE EN WISKE: DE BEGEE
Camera's zullen hun muziekspel
- hoog in de lucht - registreren.
Daarna worden de beelden naar
de zaal gestraald. Daar mixt de
66-jarige componist ook het ge
luid. Het geklap wiek van de he
likopters vormt een belangrijk
onderdeel van de voorstelling.
Het Helikopter-Streichquartett
beleeft in het kader van het
Antwerpen - Vlaamse Opera.
Rienzi, der letzte der Tribunen
van R. Wagner. Door het Sym
fonisch orkest en Koor van de
Vlaamse Opera, het Belgisch
Vocaal Collectief onder lei
ding van Stefan Soltesz. Solis
tische medewerking: Gary La
kes (Cola Rienzi), Susan
Anthony (Irene), Rainer
Büsching (Steffano Colonna),
Janice Meyerson (Adriano Co
lonna), Aldo Tiziani (Paolo
Orsini), Grant Dickson (Rai-
mondo), Randall Reid Smith
(Baroncelli), Werner van Me-
chelen (Cecco del Vecchio).
Gehoord op vrijdag 14 april.
Nog te horen op 19 en 21
april.
Door Jeanette Vergouwen
EEN OPERA in concertante
vorm is niet te vergelijken
met een scenische uitvoering.
Na het beluisteren van de
jeugdopera van Wagner
'Rienzi' denk je met weemoed
terug aan de traditionele Par-
sifaluitvoering en de knappe
vertolking van de Lohengrin
in 1994.
De Vlaamse Opera streeft ernaar
om in de Paastijd een Wagnero-
pera te spelen. Met deze produk
tie maakt het publiek kennis met
de eerste echte opera, die Wag
ner schreef. Geen groots muzi
kaal werk, met duidelijke in
vloeden van de Grand Opera
(Auber en Meyerbeer). Wagner
probeert reeds hier de verstarde
vorm van de aria's en samenzang
te doorbreken en een grote dra
matische eenheid te bereiken. Er
zijn nog enkele losstaande aria's,
maar dan wel geïntegreerd in het
dramatische verloop.
De opera is geschreven naar het
werk van de Engelse staatsman
en romancier Edward Lytton
Bulwer. Oorspronkelijk duurde
het zes uur en de ingekorte ver
sie laat mooie muzikale momen
ten horen, maar toont wel een in
stukjes verknipt verhaal. Dit is
echter niet belangrijk, de imizn
spreekt een duidelijke taal.
Opvallend is de wijze wa®
Wagner de compositie saraei
stelde. Het geheel is een soo
lappendeken met allerlei uitpn
beersels en stijlen. De ouvertt
is levendig en de vocale bij®
gen zijn van krachtig tot
sentimenteel.
Stefan Soltesz en de musici li
den er gewoon plezier in
werd ontspannen gemusicW
Dit ging niet ten koste van
concentratie, er werd op
niveau gepresteerd. Toch k<
het geheel bijna over als
persiflage. Het enthousiasme»»
de uitvoerders werkte aanstf
lijk. Soltesz staat van puur
thousiasme te dansen en m»»
vele (onnodige) sprongem
niet charmante directie is
effectief en komt de dynam
ten goede. In de vloeiende sin
kerspartijen en de kleurrijke j
van de blazers hoort men re
de rijpere Wagner.
Het werk kent vele koren
inbreng van de koristen
overtuigend. Vooral in de a
pello gedeelten imponeerde»
vocalisten.
De solisten waren stuk voor
goed en vormden een mooie
heid. Heel bijzonder was de
breng van Janice MeF"
(Adriano), de Amerikaanse
zo die de zieke Linda
verving. Een vrouw met c.
lumineuze kleurrijke stem
haar rol theatraal en vol oven
ging, zelfs fel, bracht. Zij kr^
terecht het eerste open doesj.
haar aria in het derde
Ook Gary Lakes (Rienzi)
na zijn smartelijke aria,
hij om kracht smeekt, -
met applaus. Lakes bffl
heldere tenorstem en wee»
krachten te doserern
Anthony was een emotio
ne en de andere rolle" y.
overtuigend en knap mg
hambone
RApyoc.
ONTDEK DEVERSCHILLEt
I
