DESTEM
iBINA
Marjolein Sligte komt in het Lido eindelijk los van gebloemde schorten
Jfi®Ten'ais ie daar
Italiaanse tv begint
nieuwe Octopus-serie
The Ramblers contra
bebop en rock in '56
Gm ggi
I Marjolein Sligte. Het
note publiek kent haar
als de dikke patiënte uit
Medisch Centrum West'.
Vakmensen kennen haar
voornamelijk als het ge-
zedige Amsterdamse
j,-pe. Zelf zou ze bij -
voorkeur als zangeres be-
kend zijn. Haar ultieme
wens is dan ook op te
treden met een blues
band in bruine kroegen.
Dat die wens zo gauw
mogelijk in vervulling
moet gaan, bewijst haar
aangrijpende vertolking
van 'Empty bed blues' in
'Madley Amsterdam'.
I Heel ontspannen
II0norMarioleinsligteiseenei-
I gereserveerd.
Frank Martin
Rossini
Tiende aflevering 'Na de oorlog':
Hoofdrol voor
Droge
in speelfilm
Varken gezocht
ids
DINSDAG 7 MAART 1995 DEEL
IZo brengt modehuis CARL
[GROSS schitterende linnen pak-
|ken in een soepele belijning. Stelt
Li vLlrt», fW
I ij
tv
u het geheel op een eigen per
soonlijke manier samen dan bent
u gegarandeerd tot in de puntjes
verzorgd. Het meer sportieve
STATE OF ART-LABEL brengt al
jarenlang een eigen stijl voor de
modebewuste man die houdt van
comfort en draagbaarheid. Toch
zijn de materialen en het kleurge
bruik van dit merk een van hun
sterkste punten. Een shirt of
broek van STATE OF ART verze
keren jaren draagplezier en door
hun onopvallende details zijn alle
stukken perfect met elkaar te
combineren.
S.P.
Succes is soms een nadeel'
©ARfllii Oft©®!
Deze revue is te zien in
het Lido-theater in Am
sterdam met Marjolein
Sligte als verrassende
leading lady.
Boor Tom Smeets
„Het is enig om hier te staan. Ik
vind het leuk in zo'n klein thea-
want ik sta graag dicht bij
de mensen. Ik vind het lekker om
mensen aan te kunnen kijken,
daar houd ik van. Zo'n groot gat,
zo'n 1700 mensen die ver weg in
het zwarte gat zitten... Ik vind
dit lekkerder, al vinden een hele
boel collega's het eng."
Marjolein Sligte praat vol en-
ttasiasme over haar aandeel in
derevue 'Madley Amsterdam' in
iet hoofdstedelijke Lido-theater.
Vijf avonden per week krijgen de
'bezoekers daar eerst een diner-
siow voorgeschoteld met als
extra toetje de anderhalf uur
durende revue met Marjolein als
leading lady. Op vrijdag en za
terdag wordt er om middernacht
nog een tweede show gegeven,
maar daar gaan geen mes en
vork aan vooraf.
Marjolein heeft ook een minder
artistieke reden om enthousiast
zijn. Ze woont vlakbij het
ater en hoeft nu dus niet te
reizen. In de dagen dat ze bij
van Duin in de revue
optrad of in de musical 'Publiek'
van Seth Gaaikema, was dat
totaal anders.
Marjolein: „Ik heb een ontzet
tende hekel aan reizen. Dat in
die bus zitten, ik word daar zo
verschrikkelijk moe van. Dat ge
dwongen niks doen. En je moet
alzo vroeg weg vanwege de files.
Als je naar Breda moet, vertrek
je al om drie uur 's middags. De
voorstelling is zo voorbij, want
dan heb je het druk. Maar daar
na zit je weer in die bus. Echt
dood- en doodvermoeiend."
j Audities
p® tijd is voorbij. Marjolein
leeft nu een fulltime baan in het
hdo. Producent Harry de Win
ter, waarmee ze in het verleden
wel vaker heeft gewerkt, kreeg
opdracht een nieuwe show voor
let Lido te maken. Marjolein:
.De vorige show daar was geba-
seerd op het Parijse gebeuren,
een beetje borsten en veren. Wat
tegenwoordig niet zo erg interes
sant meer is, denk ik. Vijftig jaar
Men was dat nog heel span-
G' zHn °P een mooie zo-
""""hg overal prachtig mooie
:n te zien. Daar hoef je
j BS®® Seld voor uit te geven.
Madley Amsterdam' is dus geen
'ote borsten-show, ondanks het
late uur.
Terwijl Haye van der Heyden, de
nteur van onder meer 'In de
«aarnsche Pot' en 'Diamant',
an het schrijven was, werden de
I jste audities gehouden. Marjo-
J!ï »Dat was om te kijken
pit mensen een beetje leuk bij
aar passen. Omdat je vrij in-
nsief samenwerkt, moet je ook
nsen hebben die qua karakter
Kh"passen'Anders wordt
pues'm T? !k 'Empty bed
D-j n Lrfe begms at forty'.
■doen Dat altiid al dolSraag
■zuil, ,wou lk sinds 1972 al
en daar heb ik dan nu de
Ivan «IG gekre8en- Het leuke
heel Sn U1.,ee.n revue is dat je
■op mjf Tnjheid hebt. Je kunt
liaan !Gn moment een beetje
a Hspeare tw 1 15 geen shake"
jContfn1 18 het leuke- Het is
J^'Mtspannen."
PJe ierug moeten doen ten
Marjolein Sligte: „Ik kan ook andere dingen en dat laat ik in deze show zien."
behoeve van Carry Tefsen. Ze
legt uit: „Het was in eerste in
stantie de bedoeling om elke drie
maanden een andere Star Ap
pearance te hebben. Dat was het
idee nog voordat er iets was
geschreven. Zo onder het motto
als de mensen zijn geweest, ko
men ze na drie maanden weer.
Toen de show klaar was, was het
zo'n geheel en zat het zo strak in
elkaar, dat iedereen zoiets had
van: hoe passen we Carry daar
nu in? Je kan het heel moeilijk
openbreken en ineens iemand
anders erin zetten. Carry zelf
had er geen idee van wat ze in
deze show zou moeten doen. Het
idee om steeds te wisselen is dan
ook van de baan, omdat de con
structie van de show zich daar
niet voor leent."
Twee jaar
Marjolein houdt tot augustus, als
Carry Tefsen alsnog komt, het
rijk alleen. „Dan wordt de show
herschreven. Ik denk dat bepaal-,
de dingen wel zullen blijven. Ik
laat me verrassen." Een van de
dingen die zeker blijft is Marjo
lein zelf. „Ik heb voor twee jaar
getekend. Ik blijf ook nog als
Carry komt. We gaan samen op
treden. Dat kan heel leuk wor
den. Ik ken Carry vrij goed,
maar ik heb nog nooit samen
met haar gewerkt. Daar verheug
ik me wel op."
Marjolein speelt in 'Madley Am
sterdam' onder meer een Weense
dame, een sjieke mevrouw uit
het Gooi, een lerares Neder
lands, Rembrandt en een Friese
plattelandsvrouw. Dat is dus in
elk geval aanzienlijk meer dan
''het lekkere Amsterdamse type'.
De jury die haar in 1987 de Pali
Mali Export Prijs toekende er
gerde zich eraan dat ze te vaak
alszodanig werd getypecast. 'Ze
is een pur sang theatervrouw die
ook andere rollen kan spelen',
constateerde de jury.
Marjolein: „Tja, daar was ik het
wel mee eens. Maar het is daarna
nog een heleboel keren ge
beurd." Ze begint smakelijk te
lachen. „Zoals in tv-series met
Piet Bambergen en bij André
van Duin. Je zit daar aan vast.
Ik kan moeilijk heel sjiek zeggen
van 'dat doe ik niet meer'. De
gas- en lichtrekening lopen ook
door. Je hebt weinig keuze. Ik.
kan in de bijstand gaan en bij de
telefoon gaan zitten wachten,
maar daar heb je ook niets aan.
Het is in Nederland nu eenmaal
zo dat je wordt getypecast. Als je
eenmaal in een bepaalde rol be
kendheid hebt gekregen als weet
ik veel, als psychiater of zo, dan
word je in andere series ook als
psychiater gevraagd. Terwijl je
ook hele andere dingen zou kun
nen doen."
Haar image is ontstaan in 'Pu
bliek', de musical van Seth
Gaaikema. Daarna werd het in
'Medisch Centrum West' nog
eens stevig overgedaan. Is ze
overigens een Amsterdams type?
Marjolein, niet zonder trots: „Ik
ben volbloed Amsterdamse.
Maar als ik voorzichtig veron
derstel dat ze dus eigenlijk nau
welijks bezwaar kan aantekenen
tegen haar image, zegt ze onmid
dellijk: „Ik kan ook andere din
gen en dat laat ik in deze show
zien. De dingen die ik deed voor
'Medisch Centrum West' hadden
ook niets met een Amsterdams
typetje te maken."
Geen mannen
Marjolein Sligte was voor de
TROS-serie gepland voor drie
afleveringen. Niet zonder trots
vertelt ze: „Het was zo'n succes
dat het er elf zijn geworden. Het
leuke was dat onze rollen eigen
lijk waren geschreven voor twee
mannen. Maar ze konden geen
Midden in de Tweede Wereld
oorlog schreef de Zwitserse
componist Frank Martin in zijn
neutrale vaderland muziek bij
de lyrische novelle Die Weise
von Liebe und Tod des Cornets
Christoph Rilke van Rainer
Maria Rilke. In een paar maan
den tijds in 1942 en 1943 vol
tooide Martin deze partituur,
die bestaat uit 23 deeltjes.
Het verhaal dat Rilke schreef is
een poëtische evocatie van een
waarschijnlijk middeleeuwse
wereld, vol soldaten, kastelen,
ver strijdgewoel, wachtvuren,
trompetgeschal en intrigerende
jonkvrouwen. Een sfeer die en
vogue was rond 1900, toen Ril
ke dit prozagedicht schreef.
Waarom Frank Martin in 1942
voor deze tekst koos? Misschien
omdat er in de gebeurtenissen
sprake is van een 'Duitser' en
een 'Fransman'? De weduwe
Maria Martin ontkent dat in
het boekje dat bij de cd-opna-
me is verschenen. Zeker is wel
dat Martin alle wisselende ge
moedsstemmingen heeft kun
nen gebruiken voor een heldere
en doorzichtige partituur, vir-
tuoos geïnstrumenteerd voor
klein symfonie-orkest, met een
alt in de hoofdrol.
De aard van de muziek varieert
tussen laat-Romantisch en ato
naal. Martin is vooral een
meester in sfeer-evocatie. De
uitvoering is heheei Neder
lands: Nieuw Sinfoniette Am
sterdam o.l.v. Reinbert de
Leeuw. De glansrol is wegge
legd voor Jard van Nes, die met
deze zeer moeilijke partij een
nieuw hoogtepunt aan haar
erelijst toevoegt. Subliem. (Phi
lips 442 535-2)
HANS ROOSEBOOM
Aan het eind van zijn leven
schreef Gioacchino Rossini
(1792-1868) een grote mis van
anderhalf uur, die hij beschei
den Petite Messe Solennelle
noemde. Vijfendertig jaren wa
ren voorbijgegaan sinds Rossini
met zijn (veertigste!) opera Wil
lem Teil zijn laatste wereldhit
scoorde (1829). Op het hoogte
punt van zijn roem als opera
componist legde hij toen op
37-jarige leeftijd de pen neer.
Slechts af en toe schreef hij nog
wat.
In 1864 ging zijn Mis in pre
mière in Parijs - de stad waar
hij was gaan wonen. Oorspron
kelijk geschreven voor koor, so
listen, twee piano's plus har
monium, maar vlak voor Rossi
ni's dood omgewerkt voor sym
fonieorkest plus orgel. Het is
deze versie die op een nieuwe
cd is verschenen, in een uitvoe
ring van koor en orkest van het
Teatro Comunale van Bologna
onder muzikale supervisie van
Riccardo Chailly.
Ondanks Rossini's opera-ach
tergrond is deze Mis nergens
oppervlakkig of goedkoop en
ook niet pompeus of effecterig
(zoals het iets later geschreven
Requiem van Verdi hier en daar
wel is). Rossini beheerst boven
dien het contrapunt vakkundig,
getuige de dubbelfuga in het
onderdeel 'Cum Sanctu Spiri-
tu'. Rossini was geabonneerd
op de sinds 1857 verschijnende
Duitse Bach-Gesamtausgabe,
met klinkend resultaat.
Deze schijnbaar moeiteloos tot
stand gekomen muziek is ge
schreven door een meester die
het allemaal in zijn zak had,
die schreef vanuit een stand
punt van waaruit hij alles kon
overzien - de muziek en het
leven. Je hóórt de levenswijs
heid, de warmte, de humor en
de ironie, zoals de Franse foto
graaf Nadar die rond 1856
heeft vastgelegd in zijn be
faamde portret van Rossini. (De
pruik droeg de componist vol-'
gens eigen zeggen 'alleen voor
de kou') (Decca 444 134-2)
HR
Rossini, vereeuwigd in Nadar's Parijse foto-atelier (1856)
Door onze correspondent Aart Heering
Rome - De Octopus krijgt alweer een vervolg. Vandaag begint
op Rai Uno, de Italiaanse staatszender die via de kabel ook
her en der in Nederland te ontvangen is, de zevende reeks
afleveringen van de succesvolle Italiaanse maffia-serie die in
de vorige jaren aan 77 landen is verkocht.
De onbetwiste hoofdpersoon is
ditmaal een vrouw, de moedige
rechter Silvia Conti (gespeeld
door de Franpaise Patricia Mil-
lardet) die al zes jaar meedraait
in de Octopus.
Haar beide mannelijke partners,
de gedreven commissaris Cattani
(Michele Placido) en de melan
cholieke Einzelganger Davide
Licata (Vittorio Mezzogiorno)
hebben in de vorige series al het
loodje gelegd. Hun plaats wordt
nu ingenomen door de politiein-
specteur Gianni Breda (Raul Bo-
va).
Superslechterik Tano Cariddi
komt slechts in een paar scènes
aan bod, omdat acteur Remo
Girone zwaar ziek is geweest,
maar hij wordt kundig aange
vuld door Saverio Bronta (Ennio.
Fantastichini), een labiele maffi
oso die in Sint Petersburg een
nieuw misdadig imperium heeft
geschapen en nu terugkeert naar
Sicilië om wat openstaande re
keningen te vereffenen.
Werkelijkheid
Zoals alle Octopus-series is ook
deze door de werkelijkheid geïn
spireerd. De aanleiding wordt
ditmaal geleverd door rechter
Conté die verlof vraagt en krijgt
om op Sicilië de moordenaars
van haar minnaar Cattani op te
sporen. De Octopus keert daar
mee in zekere zin terug naar
huis, nadat de beide vorige reek
sen zich voor een groot deel
hadden afgespeeld in Oost-Euro
pa en Afrika, wat overigens de
kijkdichtheid niet ten goede
bleek te komen.
De zevende Octopus houdt zich
weer bezig met de bekende the
ma's van de Italiaanse corruptie,
de infiltratie van de maffia in de
politiek en de banden tussen de
politici en hun occulte finan
ciers. Het gaat over pentiti (maf
fiaverklikkers), afpersers, de
rechters die vonnissen tegen
vooraanstaande maffiosi syte-
matisch nietig verklaren, en over
stromen zwart geld die op de
internationale kapitaalmarkten
maagdelijk wit worden gewas
sen.
Vee! van de deelnemende figuren
verwijzen naar personen die
werkelijk (hebben) bestaan. Zo
als het meisje uit een maffiafa
milie dat rechter Conté gaat hei
pen. De neef van een maffiaboss
die als discjockey van een klein
radiostation de onderdrukking
door Cosa Nostra aan de kaak
stelt (en daarvoor net als in
werkelijkheid wordt vermoord).
En de gevluchte corrupte politi
cus die vanuit zijn ballingschap
nog altijd invloed uitoefent op
de Italiaanse politiek, net zoals
in het echt Bettino Craxi.
Minder hopeloos
Toch belooft deze Octopus min
der wanhopig te eindigen dan de
vorige, waarin de held het stee
vast af moest leggen tegen de
krachten van de Boze. De regis
seurs Umberto Conterello en
Alessandro Sermoneta verzeke
ren dat ditmaal de moordenaars
van Cattani niet alleen worden
gepakt, maar ook veroordeeld.
Bovendien is ook het beeld van
Sicilië heel wat minder hopeloos
geworden en krijgt het nieuwe
antimaffiose bewustzijn op het
eiland ruime aandacht. Waar
schijnlijk zal daarom deze reeks
ditmaal minder politieke kritiek
oogsten dan haar voorgangers.
De enige die onlangs nog heeft
gepleit voor het stopzetten van
de Octopus, omdat de serie het
beeld van Italië in het buiten
land zou bezwadderen, was oud
premier Silvio Berlusconi. Maar
geheel belangeloos was diens op
merking vermoedelijk niet.
FOTO DIJKSTRA
mannen vinden."
Dankzij de serie is haar bekend
heid aanzienlijk toegenomen, be
aamt ze. Dat het daardoor mak
kelijker was ander werk te krij
gen, beaamt ze echter niet. „Nee,
ik denk het niet. Ik heb het niet
zo gemerkt in ieder geval. Je
merkt het op straat. De mensen
kennen je gewoon. Nog steeds
word ik van 'Medisch Centrum
West' herkend, maar qua werk
krijgen... Dan ben je weer te veel
opgevallen in die serie. Dan wil
len ze je juist niet, omdat je te
bekend bent. Succes is soms een
nadeel."
Later op de avond zijn alle ogen
op Marjolein gericht. Met hart
en ziel zingt ze 'Empty bed
blues'. Zelfs de grootste leute
raar onder het publiek wordt
stil. Marjolein weet een volle
Lido-zaal ademloos aan zich te
binden. Dat zal haar straks in
die bruine kroeg ook zeker luk
ken.
Lionel Hampton zet Nederland op zijn kop: de Amsterdamse
politie haalt hem zelfs van het podium. Bill Haley's film Rock
around the clock brengt opschudding teweeg: in Enschede
wordt hij verboden, in Gouda kan de film door de beugel,
maar zónder geluid. The Ramblers, Vara's huisorkest, viert de
twintigste verjaardag in het Amsterdamse City-theater. Kort
om, het is 1956.
De pers heeft het over 'vreemde
verschijnselen in de muziek'. De
bebop van Hampton en de rock
van Haley, het is wild, anders,
maar vooral verontrustend. Dat
beeld schetst de tiende afleve
ring van Na de Oorlog van
avond.
Op het feestje van The Ramblers
beschouwt niemand rock en be
bop als concurrenten. Het
huisorkest van de Vara, opge
richt en geleid door Theo Uden
Masman, behoort voor de oorlog
tot de beste van Europa. Hage
naar Masman ziet eruit als een
bankdirecteur, maar is van huis
uit platenverkoper en amateur-
Amsterdam (anp) - Gert-Jan
Droge, bekend als presenta
tor van het televisieprogram
ma Glamourland, is van plan
een ster te worden. Dröge
debuteert als filmacteur in
Brylcream Boulevard.
De vroegere presentator speelt
een hoofdrol in de film van re
gisseur Robbe de Hert, waarvoor
de opnamen maandag zijn ge
start. Brylcream Boulevard
speelt zich in 1964 in Vlaanderen
af. Dröge is De Pauw, een gladde
lobbyist. Hij heeft de dramati
sche dood van een scholier op
zijn geweten. Vijf jaar na dato
dreigen diens vrienden wraak te
nemen. De andere hoofdrollen
zijn voor Babette van Veen, Mi
chael Pas en Frans Aendenboom.
De film is een vervolg op Blue
berry Hill. Afgezien van Dröge
waren de andere hoofdrolspelers
al in deze film te zien. Favourite
Films is de producent van Bryl
cream Boulevard. Dit Belgische
bedrijf is onder meer producent
van Daens. Shooting Star Film
Company fungeert als Neder
landse co-producent.
muzikant. Omdat zijn orkest in
de oorlog doorspeelt, krijgt Mas
man met zijn Ramblers na afloop
een speelverbod van een half
jaar.
Op 6 januari 1946 zijn ze terug
in het Haarlemse Concertge
bouw. Niet iedereen is het daar
mee eens. De meeste fans wel.
„Wat hadden we dan moeten
doen? De bakker bakte door, The
Ramblers speelden door. Ik heb
daar geen moeite mee gehad",
vertelt orkestlid Sem Nijveen.
Orkestleider Masman gaat door.
Dat wordt moeilijker omdat veel
orkestleden hun boterham bij
andere orkesten en als studio
muzikant bij elkaar schnabbe
len. Bijvoorbeeld voor de toen
razend populaire zanger Rob de
Nijs. „Op de hoes van mijn eer
ste platen stond wel Rob de Nijs
en The Lords, maar het waren
The Ramblers. Een man als Kees
Kranenburg senior drumde en
dat deed hij geweldig."
Langzaam maar zeker verliest
Masman de greep op zijn orkest.
De Vara gaat zich steeds na
drukkelijker met het repertoire
bemoeien en dat zint de ooit
gevierde orkestleider niet. In
1964 neemt Masman afscheid.
Nog geen jaar later overlijdt hij
op 64-jarige leeftijd. Rob de
Nijs: „Niet alleen The Ramblers
misten de boot, maar ik ook. De
beat nam het over en daar waren
wij eigenlijk ook te netjes voor."
Nederland 3, 20.30 uur
Straatsburg (dpa) - Een film
ploeg van het regionale Elzasser
tv-station France 3 zoekt al eni
ge tijd vergeefs een intelligent
varken voor een rol in de serie
Les Alsaciens (De Elzassers).
Het varken wordt Adolf ge
noemd in de film die in 1944
speelt. Zodra er een geschikt
varken is gevonden, moet het
leren meubels om te gooien. In
de scène wordt een verboden
radio-toestel ontdekt terwijl er
toevallig een SS'er aanwezig is.
„Ik erger me aan uitdrukkingen als je
"bloot geven, je prijs geven. Dat zijn
oorlogstermen"
Connie Palmen, schrijfster
I
