Van glorieus
'Grand Hotel'
tot bouwval
Klom
müijK
uwmr?
De 'gewone'
man ging
zijn pintje
niet drinken
in Hotel
Rotterdam
pESTEM
ZEELAND
RENAULT
.1. Brugge Zn. BV,
01150-17751.
verzorgen. Zowel voor kleine als
grote bijeenkomsten. Ik weet bij
voorbeeld nog dat ik ging koken
bij een notaris in Rotterdam,
waar de commissaris van de ko
ningin op bezoek kwam. Heel
leuk werk."
De tijd achterhaalde echter ook
het Grand Hotel. „Het was te
ouderwets geworden," zegt Pier
re Standaert. „Wij hadden wel
kamers met douche, toilet en
telefoon, maar bijvoorbeeld geen
televisie. Ik zei altijd: mensen
komen om te slapen en niet om 's
nachts televisie te kijken. Daar
na kwamen er de eisen van
brandpreventie en dat soort za
ken. Aanpassing van ons bedrijf
zou echter volgens mij enorm
veel gekost hebben. En een op
volger had zich ook niet echt
aangediend. Mijn zoon wilde nog
weieens wat in de horeca gaan
doen, maar ik vond dat die er
verstandiger aan deed gewoon
zijn - goedbetaalde - baan te
blijven uitoefenen. Dat geeft ze
kerheid en vrije tijd. Vooral dat
laatste heb je eigenlijk in de
horeca niet."
Zijn gezondheid noodzaakte
hem het wat rustiger aan te
doen. En zo werd rond 1987 het
hotelpand - het bioscoopbedrijf
was na een splitsing overgegaan
in handen van zijn broer - ver
kocht aan een groep projectont
wikkelaars.
„Die hadden leuke plannen. Wil
den er een winkelgalerij bouwen
met daar bovenop appartemen
ten. Maar daarvoor moesten ze
ook de bioscoop in handen krij
gen, want onze grote eetzaal lag
onder de bioscoop. Het is er tot
op heden niet van gekomen, ken
nelijk is die markt ook een beetje
ingezakt. Jammer, want het is
daar toch een fraaie plek. Hoe
eerder hoe beter, want nu - met
nog eens een schutting voor de
benedenverdieping - ziet het er
eigenlijk niet uit. Geen visite
kaartje voor Terneuzen."
DONDERDAG 23 FEBRUARI 1995 C4
•De eetzaal van Hotel Rotterdam omstreeks 1960. foto familie standaert
Piet Baert werkte in het hotel als portier en kruier.
foto archief baert
Het Grand Hotel Rotterdam anno 1870.
tt
Deftig
.Een deftig hotel," zegt Pierre.
■Met voor de oorlog nog meer
«nzien dan in de jaren daarna.
"e'gewone' man, om het zomaar
5 uit te drukken, keek er een
je tegenop. Hij ging daar
zijn biertje niet drinken."
"3t deed wel een uit Brabant
«komstige slager die, geheel
,0'gens de gewoonte van zijn
8Aoortestreek, zondags na de
"is een borreltje bij al zijn hore-
"-klanten ging drinken. Hij le-
"®de ook aan Hotel Rotterdam.
-Dus op een zekere zondag
™am hij ook bij ons. Maar hij
«ond moederziel alleen. Hij
[toog toen aan mijn moeder:
'omen er hier nooit mensen na
mis? Nee, zei mijn moeder,
is hier niet de gewoonte. Oh,
®aar dan kom ik maar niet
:'r> zei die slager. En weg was
jj°tel Rotterdam was meer de
es'emming van Franse toeris-
die wat dagen Nederland
™amen doen, en van mensen
1geld uit 'Holland'. „Die
r^men met de boot aan in
keuzen. En op de steiger
ond dan altijd een huisknecht
°ns om met een steekwagen-
foto archief baert
dubbele airbag. De Laguna Diesel
Door Rein van der Helm
j vanaf f 44.350.-. Maar informeert u
al ook naar de zeer interessante
tarieven. Zij verklaren mede waarom
iguna zo'n enorm
3S kon worden,
vóór de Diesel
hikbaar was
•en-techniek.
iatwerkgarantie
EEN EIGEN MANIER
VAN LEVEN
23-SZ 30-7R
VIER generaties terug was de
omgeving van de Westkolkstraat
Temeuzens nieuwste uitbrei-
dingsgebied. De oude vesting
werken waren geslecht en de
Westkolkstraat was rijp voor be
bouwing. Onder de ondernemers
wel iets zagen in deze plek
was ook de uit Waterlandkerkje
afkomstige Petrus Standaert. Hij
bouwde daar een etablissement
«stond in 1858 al als hotelhou-
in de gemeentelijke registers
jenoteerd.
Of dat werkelijk klopt, weet zijn
achterkleinzoon Pierre niet. „Bij
ais in de familie is een stan-
iaardverhaal dat in het begin
aan deze eeuw een Amerikaan,
Rockefeller, had gegeten in het
restaurant van mijn grootvader.
De Amerikaan adviseerde hem
boven zijn restaurant wat ka-
*rs te bouwen. Want volgens
zouden loodsen, die niet
«eer op tijd thuis konden ko
men, hiervan veel gebruik ma-
ben," zegt hij. „Dat is volgens
®ij de oorsprong van het hotel-
ledeelte."
het ook zij, de Amerikaan
het kennelijk goed gezien.
Want vanaf de jaren twintig was
Grand Hotel Rotterdam een be-
in de Scheldestad. Een ba-
ben dat al vanaf het midden van
Westerschelde kon worden
tje de bagage van de gasten op te
halen."
Een van die huisknechten was
Terneuzenaar Piet Baert, fervent
verzamelaar van alles wat met
de geschiedenis van zijn stad te
maken heeft. Deftig in uniform,
de woorden Grand Hotel Rotter
dam op de blauwe pet, wachtte
hij de hotelgasten op.
„Een mooi uniform," zegt Baert,
ruim vijftig jaar later. „Ik droeg
het ook in het begin van de
bezettingstijd nog. Tot op een
dag twee Duitsers voor mij in de
houding sprongen en voor mij
salueerden. Die dachten dat ik
een generaal of zo was," zegt hij,
nog steeds schaterend over de
verbouwereerde soldaten.
„Isidoor Standaert, de vader van
Pierre, vond dat eigenlijk te ge
vaarlijk. En toen mocht ik mijn
uniform niet meer aan."
Ook Baert kijkt regelmatig met
gemengde gevoelens naar het nu
vervallen, eens zo statige, pand.
„Dan rijd ik voorbij en zie ik het
raam van het kamertje waar ik
sliep. Jammer dat zo'n mooi ge
bouw zo onderkomen is."
Isidoor Standaert was een on
dernemend man. Hij schatte de
mogelijkheden van bijvoorbeeld
de in opkomst zijnde film goed
in. In 1925 vroeg hij vergunning
om een bioscoop te mogen bou
wen en op 17 september 1926
- zo blijkt uit het omvangrijke
archief van Baert - opende het
Luxor-theater zijn deuren.
„Mensen die bij de bouw betrok
ken waren, en ook wat midden
standers, traden lange tijd op als
controleurs. Het was een flink
gebouw, zeker voor die tijd. Wij
konden boven en beneden 480
mensen herbergen, dat is best
veel."
Zowel voor als in de jaren na de
oorlog was het Luxor-theater
een begrip. De familie Standae
rt, die ook een filmtheater in
Oostburg exploiteerde, had met
bioscoopexploitant Marquinie in
Sas van Gent een overeenkomst
gesloten.
„Afgesproken was dat wij de
zelfde films in dezelfde week
zouden vertonen. In Sas begon
men drie kwartier later dan bij
ons. Zo konden wij in de pauze
het eerste deel van de film snel
naar Sas brengen en weer op tijd
terug om deel twee in onze bio
scoop te draaien."
Naast het exploiteren van het
hotel - waarvan fraaie kleuren-
folders een beeld van de 50) ka
mers en eetzalen gaven - nam
ook het 'eten' een steeds belang
rijkere plaats in. Niet zo ver
wonderlijk, want van origine
voelde Pierre Standaert zich
kok.
Begonnen als 18-jarig koksma
tje in de keuken bij zijn vader
deed hij in de loop van de oorlog
ervaring op in diverse gerenom
meerde restaurants in Neder
land. Na de oorlog gevolgd door
een opleiding aan de hotelvak
school in Den Haag.
Die opleiding zorgde voor een
hoogtepunt. Trots laat Standaert
een foto zien van een gezelschap
hoge heren, dat in 1946 in de
Trêveszaal de lunch gebruikt.
„Herken je die?" en hij wijst op
een gezicht. Het is dat van
Winston Churchill. Het tweede
hoogtepunt in zijn loopbaan
noemt hij de maaltijd die prins
Bernhard in Hotel Rotterdam
genoot na de onthulling van het
Terneuzens oorlogsmonument.
De toeloop op het hotel nam na
Grand Hotel Rotterdam in zijn glorietijd.
de oorlog redelijk grote vormen
aan. Voor vergaderingen, brui
loften en partijen werd steeds
meer Hotel Rotterdam (waarom
het zo heet weet ook Pierre
Standaert niet) gekozen. „Het
ging zo goed dat wij in 1952 een
nieuwe eetzaal bouwden, onder
de bioscoop. We begonnen toen
ook maaltijden buiten de deur te
Pierre Standaert, de laatste eigenaar van Hotel Rotterdam, met een prijslijst uit 1930.
rolgordels achter en verstevigings-
balken in de portieren. Alle uitvoe
ringen zijn leverbaar met ABS en
WEKELIJKS komt hij er
nog wel eens een keertje
langs. En wekelijks ziet
liij het toenemend verval
van wat eens een presti
gieus gebouw was en een
begrip in Terneuzen.
Grand Hotel Rotterdam
aan de Westkolkstraat.
Het doet hem pijn als hij
ziet dat er weer wat pan
nen van het dak zijn ver
dwenen, of dat er een
ruit is gesneuveld. „Ik rij
dan maar gauw door,"
zegt de vroegere eigenaar
Pierre Standaert (73).
foto wim kooyman
foto familie standaerl
