DE STEM
'Lezen voor lijst moet anders'
'Aandeel Nederlandse muziek in wereld in tien jaar verdubbeld Willeke Alberti is
geen Mata Hari
De Woonboot biedt
plezierig avondje uit\
X
Promovendus Joop Dirksen vindt dat leerling het voor het zeggen heeft
Staatssecretaris Van Dok-Van Weele op internationale beurs Midem in Cannes:
Soul Coughing
Throwing Muses
Black Dog
Hank Shizzoe
Manna
„Een politieman heeft minder
informatietechnologie op zak dan de
gemiddelde koe in haar oor"
E. d'Hondt, burgemeester
Gids
WOENSDAG 1 FEBRUARI 1995 DEEl[
Musical ten onder aan simpelheid
Cannes - Het marktaandeel van
Nederlandse muziek in de wereld, is
de afgelopen tien jaar verdubbeld
naar meer dan 20 procent. In die
zelfde periode verdubbelde de om
zet van het Nederlandse produkt op
de thuismarkt tot ruim 200 miljoen
gulden in 1993.
Dat zei staatssecretaris Van Dok-van
Weele (economische zaken) maandag
tijdens de opening van de internationa
le muziekbeurs Midem in Cannes. Ne
derland en Zuid-Afrika staan centraal
op de beurs, die deze week tot en met 3
februari plaats heeft. The Golden Ear
ring verzorgde zondagavond de ope
ning.
De omzet van de Nederlandse muziek
industrie is volgens de staatssecretaris
goed voor een zevende plaats op de
wereldranglijst. Volgens cijfers uit de
branche bedroeg de verkoop in 1993
ruim 1,1 miljard gulden. Nederland
kent volgens de bewindsvrouw de
grootste verkoopdichtheid van CD-spe-
lers. Ook koopt de Nederlander per
hoofd van de bevolking de meeste cd's.
De Midem is de grootste muziekbeurs in
de wereld, maar ook de meest toonaan
gevende. Iedereen die iets met muziek,
of het nu pop is of klassiek, heeft te
maken is deze week in het zon overgo
ten zuid-Franse Cannes te vinden. Zo'n
3000 firma's uit 73 verschillende landen
proberen er hun muzikale waren aan de
man te brengen.
Traditiegetrouw heeft Engeland het
grootste aanbod, op de voet gevolgd
door de Verenigde Staten. Duitsland en
Frankrijk komen op een derde en vierde
plaats. Nederland staat heel verrassend
op vijf. Onder aanvoering van Cona-
mus, de stichting die het Nederlandse
muzikale talent wereldwijd aan de man
probeert te brengen, wordt de Midem
dit jaar gedomineerd door het Neder
landse aanbod. Vandaar ook dat Cona-
mus-directeur John de Mol naast Mi-
dem-baas Xavier Roy mocht staan om
alle gasten een handje te geven.
De hele stad is voorzien van 'music
from Holland-posters. Maar niet alleen
wie zien wil, vooral ook degenen die
horen willen, zullen niet aan Nederland
ontkomen. Maandagavond was er in het
sjieke Palm Beach-theater een Dutch
Dance Night, de muzieksoort waarmee
Nederland momenteel het meest in het
oog springt. Warp 9, Atlantic O-Clean,
T-spoon, Doop en als klap op de vuur
pijl Twenty-4-Seven moeten de Neder
landse reputatie waarmaken.
Gisteren, dinsdagavond, was The Dutch
Pop Night in de concertzaal van het
Hiltonhotel. Daarop schitterden Laura
Fygi, Ten Sharp, The Rosenberg Trio,
Mathilde Santing en als topper René
Froger. Vandaag, woensdag is Dutch
Rock Night. In het al even sjieke Marti-
nez-hotel spelen dan Claw Boys Claw,
Bettie Serveert en Urban Dance Squad..
Tegelijkertijd geeft Hans Dulfer elders
in de stad een street-jazz-night.
Elke lezer maakt het
boek dat hij leest. Objec
tiviteit bestaat hier niet,
want ieder stopt zichzelf
in het boek. Docenten
Nederlands in het voort
gezet onderwijs zouden
daar rekening mee moe
ten houden, vindt Joop
Dirksen. Hij promoveer
de onlangs aan de Katho
lieke Universiteit Nijme
gen op een nieuwe ma
nier van literatuuronder-,
wijs, die hij heeft getest
op havo- en vwo-scholen.
Door Frits Stommels
Zeventig tot tachtig procent van
de docenten Nederlands in het
voortgezet onderwijs zet ofwel
de literatuurgeschiedenis - de
schrijver en zijn tijd - ofwel de
tekst centraal. Dat moet anders,
vindt de 45-jarige Eindhovense
docent Joop Dirksen. Hij heeft
het lef gehad om deze in het
middelbaar onderwijs ingewor
telde methode los te laten en uit
te gaan van de leerling. Dirksen
gaat er vanuit dat elke lezer van
het boek dat hij aan het lezen is
als het ware zijn eigen boek
maakt.
In de traditionele aanpak op
scholen maakt de docent uit wat
wel of geen goed boek is. Hij
bepaalt in grote lijnen ook welke
boeken leerlingen voor de lijst
moeten lezen. Want de docent
wil o zo graag de leerling op het
niveau van zichzelf krijgen.
Daar is veel tegen te zeggen. Er
zijn leerlingen die nog nooit een
boek hebben gelezen en leerlin
gen die al wat boeken achter de
kiezen hebben. Dirksen vindt het
dan ook niet zinnig om ze alle
maal over een kam te scheren.
„Doe je dat wel, dan zullen veel
leerlingen afhaken en op den
duur een hekel aan literatuur
krijgen. Na hun diploma zullen
ze geen boek meer aanraken."
Dirksen vindt dat het anders
moet.
Joop Dirksen: „Elke lezer
maakt zijn eigen boek."
FOTO DO VISSER
Om erachter te komen of iemand
wel of niet boeken heeft gelezen
start hij in de bovenbouw met
het klassikaal lezen van enkele
korte verhalen. In zijn onderzoek
zijn dat verhalen van: Oek de
Jong, Lévi Weemoedt, Anna Bla-
man, Monique Thijssen en Jan
Donkers. Hij laat de leerlingen
hun eigen ervaringen met het
verhaal en met name met de
hoofdfiguur opschrijven. Aan de
hand van persoonlijke verwach
tingen en meningen van de leer
ling komt hij erachter wat ze in
die verhalen lezen, schat hij het
leesniveau in en komt hij erach
ter welke schrijvers aanspreken.
„Ik vergelijk het met mensen die
naar een film gaan kijken", zegt
hij. „Als je na afloop aan hen
vraagt of ze het mooi vonden en
door het vertoonde zijn geraakt,
krijg je allemaal verschillende
reacties. Zo roepen de korte ver
halen die ik voorleg twintig tot
dertig verschillende reacties op.
Zoveel leerlingen, zoveel manie
ren van tegen verhalen aankij-
ken._ Dat heeft naast leeservaring
te maken met leeftijd, sekse, mi
lieu en de stemming waarin ie
mand op zo'n moment verkeert."
„Je moet bij een vijftien- of
zestienjarige in het algemeen
niet aankomen met Willem Fre-
derik Hermans of Mulisch. Die
Willen leerlingen bij het lezen betrokken blijven, dan zal er veel ruimte moeten zijn in het kiezen
van boeken voor de lijst.
zijn te moeilijk", vindt Dirksen.
Ze mogen overigens wel van
hem, maar hij staat er niet van
te kijken als iemand kiest voor
Baantjer. Hij vindt wel, dat het
daarbij niet moet blijven. „Ik
wijs zo'n leerling erop dat ook
Maarten 't Hart een detective -
De Kroongetuige - heeft ge
schreven."
Ook voor deze docent Neder
lands kan niet alles. Er bestaan
een paar criteria. Het boek dient
oorspronkelijk Nederlandstalig
te zijn én het moet enig niveau
hebben. Over het eerste valt niet
te twisten, met het tweede zit het
moeilijker om tot een eenslui
dende mening te komen. „Je zou
het erover eens kunnen zijn dat
de Bouquetreeks niet op de lite
ratuurlijst thuis hoort." Dirksen
is er overigens tegen dat de lijst
helemaal vastligt en er nauwe
lijks keuzemogelijkheden voor
de leerlingen zijn. Vaak zie je
volgens hem dan dat leerlingen
niet toekomen aan het helemaal
lezen van een boek, maar het
laten bij het lezen van een uit
treksel van het betreffende boek.
„Bij de aanpak, zoals ik die naar
Amerikaans model heb onder
zocht, zijn ze wel verplicht om
het boek helemaal te lezen. Ik
vraag hen immers om hun eigen
verwachtingen en meningen te
toetsen aan de hoofdpersoon van
FOTO MARCEL BEKKEN
het boek. Zoiets krijg je met het
lezen van een uittreksel niet voor
elkaar." Een andere kwaal is dat
op de meeste lijsten boeken
staan die leerlingen niet meer
aanspreken, omdat ze mijlenver
verwijderd zijn van hun erva
ringswereld. Op Dirksens school
- het Eckartcollege in Eindhoven
- kiezen havisten en vwo'ers veel
jonge schrijvers, zoals Ronald
Giphart, Joost Zwagerman en
Boudewijn Büch. „Deze auteurs
zijn voor jongeren herkenbaar.
Dat geldt zowel de inhoud als
het taalgebruik. Ze voelen zich
in het boek thuis."
Leerlingen denken vaak het
snelst klaar te zijn met het lezen
van dunne boeken. Maar daar
kunnen ze zich lelijk op verkij
ken. De dunste boeken, zo is de
ervaring van Dirksen, zijn vaak
de moeilijkste. Hij noemt 'Het
zwarte licht' van Mulisch en 'Het
behouden huis' van W.F. Her
mans. Over het eerste zegt hij:
„Als onbevangen lezer red je het
niet" en over het tweede: „Het
doet het imago van de literatuur
geen goed, want het wordt heel
moeilijk gevonden." Zelf zit hij
wat dat betreft nog altijd met
Willem Brakman. „Die heeft de
naam en mag op geen enkele lijst
ontbreken. Toch vind ik het nog
altijd boeken om niet doorheen
te komen", aldus Dirksen. Met
veel meer plezier noemt hij de
naam Jan de Hartog, ofschoon
deze in de ogen van de litera
tuurwetenschap geen literatuur
schrijft.
Waardevol
„Lezen kan heel leuk zijn", zegt
Dirksen. „Je ervaart het als
waardevol en je wordt er wijzer
van. Dat merk je als je leerlingen
aan het praten en schrijven
krijgt over een in pakkende taal
geschreven boek. Om dat te be
reiken moeten docenten het aan
durven om het initiatief bij leer
lingen te leggen. Het is niet meer
de docent die vertelt wat Her
mans voor waarde heeft, maar
de leerling die zegt waarom
Büch prima is. Het eist van de
docent dat hij bijblijft met lezen
en dat hij ook boeken onder
ogen krijgt die hij niet ziet zit
ten."
Dirksen: „Om met een leerling'
over een boek te kunnen discus
siëren moet ik wel eens een boek
lezen, waarin ik niets zie. Ik
waag me echter niet aan een
uitspraak als: 'dit is een goed
boek en dat niet', evenmin als ik
me waag aan de uitspraak wat
literatuur is. Je kunt hooguit
zeggen: 'ik vind dat een goed
boek en ik vind dat literatuur'
met de nadruk op ik. Een ander
kan er anders over denken en
evenveel gelijk hebben als jij.
Op: 'geef mij eens een mooi
boek' moet ik antwoorden dat ik
dat niet kan."
Utrecht - 'Willeke', musical
van Gerard Cornelisse en
Hans de Wolf. Regie: Eddy
Habbema. Hoofdrol: Joke de
Kruijf. Met onder anderen:
Frits Lambrechts, Frans van
Deursen, Joep Onderdelinden
en Edwin de Jongh. Gezien:
Stadsschouwburg Utrecht, 29
januari. Te zien: Casino Den
Bosch, 1 en 2 februari; De
Nobelaer Etten-Leur, 7 en 8
maart; Zuidland Theater Ter-
neuzen, 18 maart.
Door KoosTuitjer
Toen bekend werd dat er een
musical gemaakt zou worden
over Willeke Alberti, was er ver
bazing. Immers, de zangeres is
amper 50 jaar oud en de vraag
rees of je dan toe bent aan een
op toon gezet levensverhaal.
De vraag is beantwoord met de
première van de musical, die
toch werd doorgezet. Op zich
sluit het een (een betrekkelijk
jonge leeftijd) het ander (een
musical) niet uit. Margaretha
Geertruida Zelle uit Leeuwarden
werd 41 jaar. Aan haar leven
werden toneelstukken en films
gewijd. Maar zij ontplooide zich
als Mata Hari, stapte met groten
der aarde in bed en werd als
spionne gefusilleerd.
Zo'n levensloop is toch wel iets
anders dan het leven van de
Osdorpse artiestendochter Al
berti. Natuurlijk is het heel ver
standig van Willeke, dat zij geen
spionne werd. O zeker, haar le
ven is ook niet zonder spannin
gen gebleven. Maar alle elleJ
ten spijt, al haar sores i
gen toch niet het gemiddeiijj
drama, waarin tegenwoorj
vier op de zes Nederlanders vifl
huwbare leeftijd verwikkeld zr,l
ten. En dat haar vader een fo
maar dominante man was,
voorwaar ook niet gemakkei j
geweest. Maar dergelijke vaden
sloffen overal rond, zonder nj
echt gevaar op te leveren.
Kortom, Willeke's levensverhui
is net te pover om er een hie
kale tragedie aan te wijden, fij
dat wel is gebeurd, is er s
van een drama van een and®
orde. Dat van Joke de Kruijf,/
in de musical 'Willeke' de hooi]
rol speelt. Door in 'Willeke';.
stappen moet zij (bejubeld indi]
Phantom-versies uit Berlijn, 1
nen en Scheveningen) ineenset
kar trekken, waarmee niet y
eer te behalen is.
Je zult maar in 'Willeke' staan]
De musical is buitenge»!»
pover. Geld is er niet t
gezet, want dat was er nie]
Gelukkig ook maar, want dnl
zou het allemaal nog erger gt]
worden zijn. r
Alle ellende valt toe te schnjteJ
aan het toch te simpele uitgangs
punt. Wie de pulpbladen I
kan daar misschien nog wam
oortjes van krijgen. Maar r
op al die feitjes uit een artiest®]
leven het volle licht zet,
alle opwinding onmiddellijk™:]
dampen. En dat is het geval n
'Willeke'. Een drama.
Roosendaal - Schouwburg De
Kring. De Woonboot. Comedie
van Haye van der Heyden met
Trudy Labij, Cees Linnebank,
Bodil de la Parra, Peter Smits,
Hugo Metsers 111, en Kenan
Karatas. Regie Andy Daal.
Gezien dinsdag 31 januari.
Nog te zien 1 februari inOos-
terhout, 13 april in Etten-
Leur en 28 april in Terneuzen.
Door Sjef Huismans
Het heeft op het eerste ge
zicht allemaal niet zoveel om
het lijf. Maar dat zijn we wel
gewend van Van der Heyden.
Maar wie wat verder door
kijkt, bemerkt dat achter de
geraffineerde afwisseling van
ernst en plezier toch altijd
weer een stuk levenswijsheid
en tekening van de mens van
iedere dag en van overal
schuilt.
De auteur doopt dit op intelli
gente wijze in een sausje van
relativering en bijtende spot. De
plot is simpel. Wilma en Nico
zijn in hun huwelijk aardig vast
gelopen, wat zich demonstreert
in spanning en heftige ruzies
over onbenulligheden zoals het
gebruik van Engelse woorden.
Of misschien niet zo onbenullig,
want door heel het spel breekt
de schrijver een lans voor goed
120.31
21.26
briek
21.55
07.00
07.06
07.30
07.33
naai)
08.28
08.33
09.00
09.05
09.08
109.29
10,19
gionaa
[10.44
Andrea
11.15
11.40
12.32
13.00
13.07
13.32
13.57
16.00
16.09
116.33
Nederlands taalgebruik,
dit is een van de vele
waarmee hij voortdurend achte:
het scherm van de humor tal
zijn visie op allerhande maatj
schappelijke zaken en menseliJ
ke onhebbelijkheden debiteefi]
Hij laat de toeschouwer va;
lachen om zijn eigen sp:
beeld.
Op zich genomen, is het
zeker niet sterk te noemen
biedt het een beeld van een aan
eenschakeling van leuke revue-l
scènes in een rode draad. Hf
stuk staat of valt met de casting.
En deze is zonder meer ij;
sterk. Trudy Labij krijgt
de kans de gekkin uit te
een rol die haar ligt.
En Cees Linnebank is de va-
warde en paniekerige echtgenoot
die zijn compensatie zoekt ii
macho-houding en het bevredi
gen van zijn mannelijkheid.
In een prachtige creatie met
aandoenlijk kromtaaltje sp
Bodil de la Parra de vlees gewor
den onschuld. Ergens heeft if
formule iets van een moden
Eliza Dolittle-patroon. Met haar
recht voor zijn raap opmerkil
gen krijgt zij de lachers op har
hand. Enkele stoeikaters omrin
gen het driehoeksspel op uitsla
kende speelse wijze. Hiervoor tt
kenen Smits en Metsers.
18.56
I ten
119.25
soap
119.55
120.25
21.20
rr an c
EEN DRUMMER die hiphop
ritmes tikt, een bassist die he
vig aan zijn staande bas plukt
en een zanger die meer spreekt
dan zingt. We hoorden het vo
rig jaar al bij G. Love and
Special Sauce. Die aanpak ho
ren we ook bij het Amerikaanse
viertal Soul Coughing terug op
hun verrassende cd Ruby
Vroom.
Waar G. Love echter de blues
als basis gebruikt, speelt bij
Soul Coughing vooral geïmpro
viseerde jazz een hoofdrol.
Daardoor, en door het gebruik
van de meeste vreemde samp
les, is de muziek af en toe
behoorlijk 'freaky'.
De samples doen soms denken
aan de geluidscollage Revolu
tion 9, waarmee de Beatles in
1968 op het witte album hun
luisteraars aan het schrikken
maakten. Ook bij Soul Coug
hing maakt de hectiek van toe
terende auto's, klagende meeu
wen en flarden straatmuziek je
soms stapeldol. De pakkende
ritmes van bass en drum geven
echter het nodige tegenwicht.
Overigens zijn lang niet alle
songs op de plaat even hectisch,
zo is Down to this een lekker in
het gehoor liggend nummer met
catchy gitaarriffjes en grappige
samples van The Andrew Sis
ters.
De hectiek van de muziek is
ook terug te vinden in de tek
sten, voorgedragen door M.
Doughty, die op ironische wijze
de moderne maatschappij van
commentaar voorziet. Al met al
is Ruby Vroom een sterke, fas
cinerende plaat en de eerste
echte verrassing in het nog jon
ge popjaar. (Slash/Phonogram)
PAUL VERLINDEN
Throwing Muses is na een klei
ne tien jaar een vaste waarde
geworden binnen de Ameri
kaanse gitaarrock-scene. Niet
dat de band zich ooit wat aan
getrokken heeft van de trends
in die scene. Daarvoor zijn de
Muses veel te eigenzinnig. Het
eigenzinnige karakter van de
band wordt vooral bepaald
door Kristin Hersh, het creatie
ve brein. Zeker sinds het ver
trek van Tanya Donelly, ruim
twee jaar geleden, staat Hersh
aan de basis van alle songs van
de Muses, ook op zesde cd van
de groep: University.
Met het voortschrijden der ja
ren lijken de Muses steed meer
een 'normale' popgroep te wor
den. De muziek is minder neu
rotisch dan voorheen. Op Uni
versity bereikt de groep een
uitstekend muzikaal evenwicht
tussen de dynamische drums
van David Narcizo, de vlotte
bass van Bernard Georges en
de vlijmscherpe gitaar van Her
sh.
Dat de muziek minder neuro
tisch is, duidt er wellicht ook
op dat Hersh 'the little demons'
in haar hoofd beter onder con
trole krijgt. Niettemin wijst een
tekst als 'I slip under the water,
I fall into the sea, come everyo
ne...' nog steeds op een zekere
benauwdheid. Over het alge
meen blijven de teksten echter
ongrijpbaar zodat je daar geen
conclusies uit kunt trekken.
Nu Hersh dankzij haar solo-cd
Hips and Makers vorig jaar
grotere bekendheid heeft ge
kregen, zou University ook een
doorbraak naar een iets groter
publiek voor de Muses kunnen
betekenen. De band verdient
het in elk geval. (4AD/Pias)
PV
THE BLACK Dog is een van de
meeste invloedrijke techno-
bands van het moment. Span
ners is de naam van de nieuwe
cd van het Britse drietal en het
album maakt hun reputatie van
eigenzinnige geluidskunste
naars zeker waar.
De meeste nummers op de cd
blinken uit in schoonheid: ge
polijst en stijlvol afgewerkt.
Fraaie melodieën vormen de
warme onderstroom in de mu
ziek die verder voorzien wordt
van knisperende hi-hats, bul
derende breakbeats, een inge
togen bass-drum en vele futu
ristische geluiden.
Uit het brein van The Black
Dog vloeit echter niet alleen
schoonheid voort, zo blijkt uit
de zeven korte intermezzo's die
Bolt worden genoemd. Hierin
wordt gegromd en gekreund en
laat The Black Dog zijn tanden
zien.
Het trio put op Spanners uit
een rijk en gevarieerd techno-
en house-aanbod. De groep
maakt ondermeer gebruik van
ambientstructuren, laat tribal
en oosterse klanken toe en
ruimt eveneens een prominente
plaats in voor de in Engeland
erg populaire junglemuziek.
Daarmee is de cd een interes
sante reis door het grote- tech-
no-universum. Een reis die je
soms op de klok doet kijken
omdat je verlangt naar de vol
gende halte, maar die in zijn
geheel genoeg boeiende tafere-
len biedt om op een geslaagde
trip terug te kijken. (Warp/
Pias)
PV
MUZIEK HEET universeel te
zijn en kan dus in pricipe over
al gemaakt worden, maar wie
mij vorige week had verteld dat
er in Zwitserland uitstekende
Amerikaanse roots-muziek
wordt gemaakt die had ik voor
gek verklaard.
Na het beluisteren van Low
budget van Hank Shizzoe weet
ik beter. De plaat werd in de
'wereldsteden' Wetzikon en Er-
lenbach opgenomen en in veel'
nummers spelen zelfs muzikan
ten mee met Duits klinkende,
namen, maar wat je te horen
krijgt, is wel degelijk puike
blues, country en aanverwante
rock.
Hank Shizzoe werd in 1949 -op
Hawaii geboren en na jaren van
omzwervingen op het Ameri
kaanse en Europese continent
streek hij uiteindelijk in 1990
in Zwitzerland neer. Vanuit dat
Alpenland poogt hij sindsdien
naam te maken.'Met Low bud
get zal hem dat waarschijnlijk
aardig lukken. Als zanger
klinkt hij als een kruising tus
sen J.J. Cale, Clapton en soms
Lou Reed en als instrumentalist
weet hij prachtige klanken te
halen uit een national steel gui
tar, een slide guitar, maar ook
uit een mandoline. Zijn spel
Throwing Muses: steeds meer een normale popgroep.
FOTO STEVE GULUCK
klinkt ontspannen, maar dat
kan alleen maar komen, omdat
hij zijn instrumenten volstrekt
beheerst.
Met covers van Robert Johnson,
Dire Straits en J.J. Cale en voor
Hank door ene Thomas Erb
geschreven nummers weten
Shizzoe en companen een hele
relaxede muzikale sfeer te creë
ren, waarin en passant tal van
instrumentale hoogtepunten te
beluisteren zijn.
In de verte zou je Shizzoe kun
nen vergelijken met iemand als
Hans Theessink die ook vanuit
Europa met pure traditionele
Amerikaanse muziek voor de
dag komt. Verschil is echter dat
Shizzoe het er wat minder dik
op legt.
Low budget is hoe dan ook een
prachtige plaat uit een vol
strekt onverwachte hoek.
(Crosscut Records, Munich Re
cords)
WIM VAN LEEST
MUZIEK KAN merkwaardige
cirkels beschrijven. Die ge
dachtekronkel komt bij me bin
nen terwijl ik naar de titelloze
debuut-cd van Manna luister.
Manna is het Engelse duo Jona
than Quarmby en Kevin Bacon
dat met behulp van samples en
muziekcomputers klanken
voortbrengt die tegenwoordig
onder de noemer ambient
wordt gerangschikt.
Ontdoe je in je gedachten de
muziek van Manna van zijn
elektronische jas en denk je er
'antieke' instrumenten als gi
taar, drums, bas, saxofoon en
keyboards voor in de plaats,
dan lijkt dat wat Manna laat
horen ineens heel veel op wat je
begin jaren zeventig bij freake-
rige jazzrock-acts als Weather
Report en Return To Forever
tegenkwam. Die gecompliceer
de muziek werd vroeger door
instrumentale virtuozen ge
maakt en leek het absolute
summum van de instrumentale
mogelijkheden. Twintig jaar la
ter komt muziek met eenzelfde
complexiteit gewoon uit allerlei
elektronische kastjes en slagen
gasten met veel minder instru
mentale bagage erin om get
weeën muziek voort te brengen
waar je vroeger minstens een
kwintet hooggetalenteerde in
strumentalisten nodig had.
In vergelijking met vroeger mis
je bij Manna de 'warmte' van
de ouderwetse instrumenten,
maar daar tegenover staat dat
Quarmby en Bacon met hun
apparatuur veel verder kunnen
gaan dan levende muzikanten
ooit hebben kunnen komen. De
muziek op deze debuut-cd zou
van mij wel wat meer mogen
swingen, maar dat is een heel
ander verhaal. (Apollo, Play
Again Sam)
WVL
