De Mentzij 's
eisen
woongenot
'Het
'Gee
Hulp
-DE STEM-
Vijfenzestig
DE STEM
BINNENLAND BUITENLAND
Is dit Bonn?
'Huis amper te bewonen vanwege vuilstortplaats er achter'
Indië-debat (4)
Indië-debat (5)
Gaillot
DE STEM
Vertrek Carla
DONDERDAG 19 JANUARI 1995 f\'(
Het is iedere keer
weer hetzelfde. „Is
dit Bonn!?" vragen
mijn gasten verbaasd-teleur-
gesteld als ze voor de eerste
keer op het centraal station
van de Duitse regeringsstad
uitstappen.
Het station van een beetje
grote stad in Duitsland heeft
al gauw twintig perrons. In
Bonn halen ze krap het halve
dozijn. Buiten volgt de twee
de ontnuchtering: het sta
tionsplein blijkt een smalle
straat, met veel tramverkeer
en het drukste zebra-pad van
de stad.
Ik weet ook "...der het te
zien hoe vertwijfeld nieuwko
mers Bonn bekijken. Daarom
vertel ik altijd meteen het
bekende grapje. Nee, niet die
opmerking van een Ameri
kaanse collega die eens heeft
gezegd dat Bonn nog niet half
zo groot is als het kerkhof van
Chicago, maar wel dubbel zo
doods.
Ik herinner liever aan de er
varing van een zakenman die
tegen heug en meug een
nachtje in Bonn moest over
blijven. Omdat 'tij op zijn ver
kenning door de avondlijke
stad niets opwindends ont
dekte vroeg hij een politie
agent waar hij het nachtleven
kon vinden. 'Aha. Ik weet wat
u bedoelt. Eens even kijken.
Wat hebben we vandaag?
Woensdag? Da's dan jammer
voor u. Dan is de juffrouw
altijd naar Keulen'.
Eigenlijk verdient Bonn - in
de loop der tijd vastgebouwd
aan Bad Godesberg - die klei
nerende grappen niet. Het is
tenslotte een keurig-nette
stad. Na de oorlog door de
Rijn-verliefde Konrad Ade
nauer tot regeringsstad uitver
koren. Omdat 'dbr Alte' in
Bonn de belasting van de ge
schiedenis, nóch de regelzucht
van de toenmalige bezettings
machten voelde bij zijn po
ging de democratie in Duits
land te vestigen, de tweede na
Weimar. De kneuterigheid
van Bonn nam bij vooorbaat
alle achterdocht weg: in zö'n
stad zou zich geen machtscen
trum kunnen ontwikkelen.
Dat dat toch gebeurde lag aan
alles, behalve aan Bonn. Dat
is - ondanks alle belangrijke
mensen en de paar quasi-in-
drukwekkende gebouwen die
er kwamen - dezelfde klein-
stad gebleven. Een aange
harkt lego-dorp. Met een
'Südstadt' waarvan wordt ge
zegd dat het een wijk is waar
het Rijnlandse leven bruist,
maar wat ik nooit heb kunnen
ontdekken. Met een universi
teit die kortgeleden op z'n
kop stond omdat een van de
hoogleraren een Nobelprijs
kreeg. Met een alledaags win
kelcentrum en een paar be
zienswaardigheden. Wie haast
heeft, kan ze zonder tijdver
lies bekijken.
Beethoven. Natuurlijk! Hij is
in Bonn geboren, maar niet
getogen. Op tijd ontkomen
aan het provincialisme. Toe
risten lopen zijn geboortehuis
plat, al is de drukte niet te
vergelijken met de belangstel
ling voor het pand in de Salz-
burger Getreidegasse waar
Mozart werd geboren. Er is
onlangs een grote publieks
actie gehouden om de nood
zakelijke restauratie van het
Beethoven-huis te kunnen
uitvoeren, want voor dat soort
extra kosten kan en wil de
gemeente niet alleen op
draaien.
Beethoven, die muzikaal van
alle mensen broeders wilde
maken, heeft een standbeeld
in Bonn, allicht. Maar de mu
zikale dienst in zijn geboorte
stad wordt uitgemaakt door
een veeleisende, ijdele, geta
lenteerde Italiaan, Gian-Carlo
del Monaco, zoon van de le-
gendarische tenor Mario. Del
Monaco junior - geboren in
1943 - is aangetrokken om de
Opera van Bonn uit de scha
duw van Berlijn, Keulen, Mü-
nchen en Dresden te halen.
Dat kost de stad veel geld en
ondertussen droomt Del Mo
naco van de Scala in Milaan
en heeft hij met de Metropoli
tan in New York langlopende
regie-contracten.
Wie en wat is niet een maatje
te groot voor Bonn? De was
vrouwen van de wijk Beuel,
die met carnaval het Bonner
stadhuis bestormen om er de
bestuurlijke macht van de
mannen tijdelijk te breken,
zitten met een gewetenspro
bleem. Bonn kreeg kortgele
den een vrouwelijke burge
meester. Mag je haar ook car
navalesk de stadssleutel af
pakken, of is dat een ont
krachting van de emancipa
tie? Waarin een kleine stad al
niet klein kan zijn.
Over een paar jaar verhuizen
regering, parlement, ambassa
des en alles wat daarbij hoort
naar hoofdstad Berlijn. Op
die uittocht volgt geen in
tocht. Bonn bidt om plaats
vervangende belangrijkheid,
hoopt op VN-vestigingen en
bouwt uit balorigheid tegen
de klippen op. Nieuwbouw als
compensatie voor dreigende
leegstand. Bonn zal onont
koombaar dezelfde doorsnee
Duitse provinciestad blijven
die het altijd is geweest. Der
tien in een dozijn. En treinrei
zigers zullen verbaasd blijven:
dat het Hauptbahnhof van
zö'n stad toch nog vijf perrons
kan hebben
Deze druilerige ochtend valt de auto stil voor het stoplicht op het
viaduct over de A16 bij Prinsenbeek. Opnieuw starten haalt niets
uit. De alarmlichten van de witte Ford Escort waarschuwen de
achterburenwaarvan er al een paar ongeduldig toeteren. De vrouw
('natuurlijk een vrouw', zie je die mannen denken) duwt haar auto
aan de kant. Een vriendelijke Belg steekt 'n handje toe. Twee
politiewagens passeren en kijken, maar nemen niet de moeite te
vragen of ze iets kunnen doen. Dan stopt er een oudere man in een
klein autootje. Hij belooft de Wegenwacht te bellen. Twintig
minuten later stopt er inderdaad een gele hulpwagen, maar niet
gealarmeerd door de vriendelijke oudere man. Met een paar
simpele handelingen heeft de monteur de auto weer aan de praat.
Goed dat er Wegenwacht is. (MB)
Uitgave van uitgeversmaatschappij De Stem B.V.
Directie: drs. J.H.M. Brader en D.H. Ahles (adjunct).
Hoofdredactie: H. Coumans - hoofdredacteur.
C. Hamans en H. Vermeulen - adjunct-hoofdredacteuren.
Hoofdkantoor: Spinveld 55, Breda.
Postadres: Postbus 3229,4800 MB Breda.
076-236911/Telefax 076-236405. Telefax redactie 076-236309.
Bezorgklachten en abonnementenadministratie:
Afdeling Lezerscontact 06-0226116 (gratis)
ma. t/m vrij. 8.00-17.00 uur, zat. 8.00-12.00 uur.
Kantoren:
Bergen op Zoom, Postbus 65, 4600 AB:
S 01640-36850, fax 01640-40731redactie 01640-37253.
Ptlen-Leur, Markt 28, S 01608-21550, fax 01608-17829.
Goes, Klokstraat 101100-28030, fax 01100-21928.
Hulst, Steenstraat 14, S 01140-13751fax 01140-19698.
Oosterhout, Bredaseweg 108B,® 01620-54957, fax 01620-34782.
Roosendaal, Molenstraat 45,® 01650-37150, fax 01650-44929.
Terneuzen, Zuidlandstraat 32,® 01150-17920, fax 01150-96554.
Vlissingen, Scheldestraat 7-9, S 01184-19910, fax 01184-11446.
Openingstijden: van 8.30-17.00 uur.
(Middagpauze van 12.30-13.30 uur m.u.v. Oosterhout)
Fotoservice 076-236573.
Advertenties (tijdens kantooruren 8.30-17.00 uur):
Rubrieksadvertenties 't Kleintje S 076-236882 en bij Teuben,
Ginnekenweg 7, Breda.
Grote advertenties uitsluitend 076-236881. Fax 076-236405.
Geboorte- en overlijdensadvertenties
maandag t/m vrijdag tot 16.00 uur 076-236881fax 076-236406
zondag van 18.30 tot 20.30 uur 076-236242/236911
Alle advertentie-opdrachten worden uitgevoerd onder toepassing van de Algemene
Voorwaarden van Uitgeversmaatschappij De Stem B.V. alsmede de Regelen voor
het Advertentiewezen.
Bankrelaties: Postgiro 1114111 - ABN/AMRO rek. 520538447.
De Stem op band: Centrum voor gesproken lektuur 08860-82345.
Leo en Riet Mentzij voor hun woning. Binnen is het er volgens hen niet om te harden.
>e condens druipt van de jaar of vijf rijgt de familie t
Woongenot is Leo en Riet
Mentzij al jaren vreemd.
Nadat ze enkele jaren ge
leden wegens overlast uit
een Roosendaalse woning
waren gezet, woonden ze
in een telefooncel, auto
en een schuurtje op een
begraafplaats. Nu wonen
ze sinds een half jaar in
een huisje aan de Boe
ren weg in Heerle. Met de
vuilstortplaats Kragge II
als achtertuin. Het zo
veelste decor voor alweer
een rechtszaak van de fa
milie Mentzij. „Omdat
we als verschoppelingen
behandeld worden."
Van onze verslaggever
Romain van Damme
Heerle - Echt lekker ruikt het
er niet. Buiten niet, maar ook
binnen is de frisheid van le-
moenen ver te zoeken.
„Dat kan ook niet anders," be
weren Leo en Riet Mentzij. „Wij
kunnen geen raam open zetten
want dan gaat binnen werkelijk
alles kapot. Ook wij. Dat komt
allemaal van de vuilstort, van
die lucht, die is niet te harden en
buitengewoon ongezond."
Over gezond gesproken. In de
ruimte waar de familie Mentzij
woont, is het loeiwarm en voch
tig. De condens druipt van de
ruiten. Het is ook het domein
van een groot aantal katten die
er beschutting vinden tegen de
winterse kou.
„Gelukkig gaat het nu beter met
de katten. Een aantal katten is
gestorven. Door de lucht van de
vuilstort. Zelf zijn we ook al
naar de dokter geweest. Wij heb
ben het aan onze longen," zegt
Riet Mentzij. „Zo kan het echt
niet langer."
Ing. A. Thijsse, directeur van de
Kragge, vertelt een ander ver
haal. „Het klopt dat ze een aan
tal maanden geleden klaagdeti
over de katten. Een aantal kat
ten is dood gegaan. Wij hebben
er onze milieu-arts en een die
renarts naar toe gestuurd. Nou,
het had niets te maken met De
Kragge. De dieren zijn blijkbaar
gestorven aan een of andere
ziekte.
Aan dieren overigens geen ge
brek. Als het dohker is, durven
Leo en Riet Mentzij de tuin niet
in. Voor geen goud, want in de
avonduren marcheren de ratten
voorbij.
„En niet van die kleintjes, nee,
van die grote bisamratten. We
hebben ze zelf gezien. Ja, wat
wil je met die vuilnisbelt hier
achter ons."
De enige oplossing is een andere
woning, beweert het echtpaar
dat een aantal jaren geleden in
Roosendaal naast de vele katten
ook de nodige honden onderdak
bood.
„Maar waar vinden we die wo
ning? Weet je waarom we hier
zitten, omdat we geen andere
keus hadden. We zijn hier ge
dumpt. Dan zijn ze van ons af.
In Roosendaal zeiden ze dat we
zo lastig waren voor de buren.
Nou, dat is dan inderdaad opge
lost, want buren hebben we hier
niet. Alles staat leeg."
„Dat klopt," zegt ing. A. Thijsse.
„Het Streekgewest heeft alles
opgekocht, op één woning na.
Op de hoek van de weg, daar
zijn we mee bezig. Wij hebben
dat gedaan omdat we de vuil
stort op termijn willen uitbrei
den. De vergunning hebben we
al binnen, al zal die uitbreiding
nog wel enkele jaartjes op zich
laten wachten."
Het Streekgewest Westelijk
Noord-Brabant was daarom best
bereid de helpende hand toe te
steken toen woonruimte gezocht
werd voor de familie Mentzij.
Thijsse: „Wij hebben gezegd,
okay, maar wij willen verder
geen problemen. Wij hadden na
melijk gehoord van de toestan
den rond de familie. We hebben
toen afgesproken dat ARWON,
de Roosendaalse woningbouw
vereniging, de woning beheert."
Bij de ARWON was gisteren
geen commentaar te krijgen. „De
man die er alles vanaf weet, is er
niet," aldus een woordoverder
van de woningbouwvereniging.
„Zal best," schampert Riet
Mentzij. „Hoe het allemaal pre
cies in elkaar zit, geen mens die
het weet. Bel je naar het Streek
gewest en dan hoor je, jullie
moeten bij de ARWON zijn. Dus
bel je naar de ARWON en die
zegt, het huis is van het Streek
gewest, daar moet je zijn met de
klachten. En niemand doet iets."
Dus gaat de familie Mentzij zelf
weer in de aanval. Niet de eerste
keer trouwens, want sinds een
jaar of vijf rijgt de familie moei
teloos kort gedingen en rechtsza
ken aaneen. Als het moet tot bij
de Hoge Raad.
Dat begon toen het echtpaar in
1990 uit een woning aan de
Roosendaalse Effenlaan werd
gezet.
De Mentzij's woonden vervol
gens een tijdje in Middelburg bij
de moeder van Leo, claimden
ook in die gemeente een huis,
maar kregen nul op het rekest.
De lijdensweg voerde de Ment
zij's vervolgens weer naar
Roosendaal waar ze weigerden
hun intrek te nemen in een door
de Roosendaalse-gemeente aan
geboden stacaravan.
Met het aanbieden van de wo
ning op de Boerenweg dachten
de instanties dat het ergste leed
geleden was. Maar daar denken
de Mentzij's anders over.
Mr. K. Moeliker uit Middelburg
die de belangen van de familie
behartigt, beschikt dan ook over
een uitermate dik dossier.
Als het aan de familie Mentzij
ligt komt er binnenkort weer
wat bij. „Wij hebben onze advo
caat gevraagd of hij een rechts
zaak tegen de gemeente Roosen
daal wil beginnen. Waarom
Roosendaal? Omdat het Streek
gewest daaronder valt."
Mr. Moeliker ziet dat iets anders.
„Ik weet niet of het verstandig is
nu weer een rechtszaak te begin
nen. Dat moet ik nog even bekij
ken. Als er een zaak komt, zal
die tegen het Streekgewest zijn.
Dat is in ieder geval de eigenaar
van het huis."
FOTO DE STEM/BEN STEFFEN
De advocaat wil er verder
zoveel over kwijt en vindt hei
ook niet zo verstandig dat li
Mentzij's toegeven dat ze sinè
augustus vorig jaar geen 1
meer betalen. „Dat geld,
gulden per maand, staat op
rekening van de advocaat,"
Riet Mentzij.
„Klopt," erkent de Middelburgs
advocaat. „Maar ja, als je noi
verder niets verneemt van
verhuurder,, lijkt het mij ver
standig je een beetje rustig
houden. Daarom heb ik ook n
geen beslissing genomen. 1
moeten het nog eens rustig be
kijken."
Voor Riet en Leo Mentzij is de
tijd van rustig bekijken echter
voorbij. „Kijk maar eens
rond. De schimmel staat op dl
schuur. Vanwege de ongezonde
lucht kan er geen raam open. Die
andere ruimten van de woning
kunnen we niet benutten. Le
vensgevaarlijk, in die kamers is
zowat alles rot wat er rot
zijn. Daarom willen we die
rechtszaak. We willen in i
goed en fatsoenlijk huis leven.
Als het moet aan de Boerenv
in Heerle waar verder weinig le
beleven valt. Maar dat vindende
Mentzij's niet erg. „We gaan wel
eens buurten bij het benzinesta
tion aan de snelweg. Laatst
kwam ik er een chauffeur uil
Flakkee tegen, daar kom ik oor
spronkelijk ook vandaan. Dal
was gezellig. Kijk, als dit huis er
nou ook nog eens wat beter
ziet, is het best om te doen. Echt
zoveel vragen we niet."
Nederland is geschokt en wil
geen openbaar debat over ons
optreden in Indonesië tussen
1945-1949. Waarom niet?
Omdat wij zo hypocriet zijn
te denken dat wij beter zijn
dan welke andere natie dan
ook. Veteranen, behangen
met onderscheidingen, doen
nog steeds of er niets is ge
beurd. Veel wordt nu echter
duidelijk en dat is goed. Alles
is doelbewust buiten de ge
schiedenisboekjes gehouden.
Kan iemand mij het verschil
uitleggen tussen de- vrijheids
drang van Nederland en die
zelfde drang naar vrijheid
van Indonesië? Wie vertelt
mij wat het verschil is tussen
het platgooien van Neder
landse steden en dorpen en
het platbranden van dorpen
in Indonesië? Wie legt mij het
verschil uit tussen het execu
teren van onschuldige Neder
landers en het executeren van
onschuldige mensen in Indo
nesië. Nederlandse ver
zetsmensen heten hier nog
steeds helden. Verzetsmensen
in Indonesië noemen we hier
nog steeds tuig.
Tijdens mijn vakantie in In
donesië in 1990 ontmoette ik
een oud-militair. Hij was
daar niet zo zeer voor vakan
tie, maar hij was daar om de
verschrikkingen die hij met
zijn Nederlandse makkers
daar had aangericht te ver
werken, voor zover je dat nog
kunt verwerken. Op diezelfde
vakantie kwam ik nog twee
I oud-militairen tegen die weer
met dezelfde arrogantie en
grote bek rondliepen als wel
eer.
Op Bali bezochten wij een
ere-begraafplaats voor geval
len Indonesische soldaten.
Het museum en de verhalen
van de beheerder doen je
schamen dat je Nederlander
bent. In het gastenboek kon
je een opdracht schrijven. Ik
heb gevraagd of het Indonesi
sche volk ons deze wandaad
zou willen vergeven.
De beheerder zei: „Wij heb
ben u niets te vergeven u bent
van een andere generatie en
degene die het-wel wisten en
er aan meededen hebben wij
al vergeven." Wat zou Duits
land blij zijn dat na 50 jaar
van ons te horen. Maar dat
doen we niet, want dan heb
ben we niets meer om ons
achter te verschuilen. Onder
tussen vragen wij Japan om
excuses en willen wij die In
donesië niet aanbieden.
Gelukkig waren er in '45-'49
al mensen die wisten dat het
fout was mensen die vrijheid
te ontnemen die we zelf vijf
jaar lang bevochten hadden.
Zij deserteerden. Gemakshal
ve noemen we die nu landver
raders.
Verder is een politionele actie
blijkbaar iets anders dan een
oorlog ook al heeft het dezelf
de gruwelijke uitwerking.
Zelfs de derde generatie
Duitsers moet zich nog steeds
verantwoorden voor '40-'45
terwijl wij daar als tweede
generatie Nederlanders geen
last van hebben gehad wat
betreft die periode. Omdat we
het niet wisten. Zeiden de
Duitsers destijds ook niet:
'Wir haben es nicht gewuBt'.
Breda
M. Reuser
Ondergetekende heeft ge
merkt dat er nog steeds niets
is begrepen van de Indiëgan-
gers en dat het nog steeds
niet algemeen bekend is wat
er in werkelijkheid daar heeft
plaats gevonden. Het vele
leed dat er is geweest en dat
er nog is.
Er is terecht door de Indië-
gangers en ook door het
KNIL ingegrepen nadat Soe-
karno cum suis de macht
hadden gegrepen kort na de
Japanse capitulatie. Door
Britse militairen die ons zo
genaamd moesten bescher
men, kwamen wij van de re
gen sn de drup.
Het is hier zowel bij Pronk,
Van Mierlo en verschillende
politici blijkbaar niet bekend
hoe een convooi van Neder
landse vrouwen en kinderen
uit een interneringskamp van
Ambarawa naar Semarang
praktisch in de pan is gehakt
omdat de Britse begeleiding
zonodig onderweg moesten
stoppen waardoor ze het con
vooi aan de Indonesiërs had
den overgeleverd.
Ook de vrouwenkampen en
omliggende huizen op Sema
rang waren niet veilig als
Britse soldaten, Sikhs, daar
de wacht had. En ondergete
kende kan het weten want
ook zij werd met haar jongere
l°p2Des7eTren
h^rechflbeh0Udt^h
^^orten en te" bnef
bewerken
/;eu.to^chda ednetniet
I stan<,P"nteensis.
broer bijna door de Indone
siërs vermoord en het is, o
ironie, te danken aan het feit
dat toevallig de Jappen wis
seling van de wacht hadden,
anders had zij het niet kun
nen navertellen.
Ook wil ik verwijzen naar de
moordpartijen in West-Java,
Midden-Ja va en Oost-Java.
Vooral in en rond Surabaia
op Nederlanders en Chinezen
en de moord op verpleegsters,
kersvers uit Holland. Ook de
moord op een neef van mijn
man, die ze in verschillende
stukken hebben teruggevon
den en de moord op zijn toen
malige verloofde.
Hoezo dat de Indiëgangers
beschuldigd kunnen worden
door Poncke Princen en de
heer Boomsa van
SS-praktijken. Wij zouden
aan de willekeur van de Indo
nesiërs zijn overgeleverd als
zij en de KNIL er niet ge
weest waren.
Ik hoop dat deze brief onver
kort in de krant kan verschij
nen, zodat de ogen van de
politici en verscheidene ande
ren eindelijk opengaan en er
recht wordt gedaan aan de
mensen die nu verguisd wor
den en de woorden van een
deserteur voor waar aanne
men.
Dordrecht
Mevr. Weijnschenk-Veerman
Wie het bericht in De Stem
van zaterdag 14 januari over
het ontslag van de Franse
bisschop Gaillot gelezen
heeft, moet wellicht tot de
conclusie gekomen zijn, dat
het maar goed is ook, dat het
Vaticaan zo'n oproerkraaier
als bisschop de laan uit
stuurt.
Hij pleitte volgens dit bericht
immers voor de abortuspil,
wat dit dan ook voor pil mag
wezen, en voor de opheffing
van het celibaat voor pries
ters, wat iets anders is dan
het verplicht priestercelibaat
en zou tenslotte vaak op ma
nifestaties van tussen haakjes
extreem linkse organisaties te
vinden zijn geweest.
Hoe ongenuanceerd en dus
onwaar dit bericht dan is,
kan een ieder weten, die het
boek over Gaillot 'Als de kerk
niet dient, dient zij tot niets'
gelezen heeft. Weliswaar
komt de bisschop van Evreux
daar ook als een radicale
maar zeer oprechte en gedre
ven priester uit te voorschijn,
maar nergens ontmoet je in
dit boek een niets of niemand
ontziende extreme oproer
kraaier, die zich alleen maar
tegen alle voorschriften en
uitspraken van de paus en de
zijnen keert.
Integendeel! Bisschop Gaillot
liet in woord en daad zien,
wat het betekent naar de
geest van het evangelie te
leven en zei veel dingen hard
op en duidelijk, die allang
door talloos veel andere
christenen zo gezien en erva
ren worden. Dat hij daarmee
nogal'eens in conflict en aan
varing met andere kerkelijke
autoriteiten kwam, kan deze
bisschop nauwelijks verweten
worden. Kwam immers ook
Christus zelf niet bij herha
ling in conflict met de man
nen van de wet als met name
schriftgeleerden, Saduceeërs
en sommige Farizeeërs, die de
mensen zwaardere verplich
tingen op wilden leggen dan
ze konden dragen.
Bisschop Gaillot gaf de men
sen zeker geen stenen voor
brood, maar wilde hen juist
tot hun recht laten komen,
wat helaas van veel ortho
doxe leiders niet gezegd kan
worden.
Hoe zeer, wordt hier waar,
wat Christus eens zei: „Heb
ben ze mij vervolgd, ze zuilen
ook u vervolgen," hetgeen
nog maar al te vaak in tal van
omstandigheden, ook binnen
de kerk, betreurenswaardige
realiteit genoemd moet wor
den.
Breda
A.W. van Mil
Jan Nolten was niet alleen ir
Door Jan Seuren
Elsloo - De kranteknipi
videobeelden blijven een
-re herinnering aan zijn
maar indrukwekkende
loopbaan. Aan de voorave
zijn 65e verjaardag (20 j
blikte Jan Nolten in zijn
tement in Elsloo terug i
carrière.
Haalde herinneringen op aan
met de Italiaanse campionissim
Coppi. Of aan de tienduizender
die hem in Maastricht, Geleen
een onvergetelijke thuiskomst
den na de Rondes van Frankrijl
en 1953. En aan het ernstig ver
geluk in Beek toen hij door i
omver werd gereden. Bij dat
liep hij een zware hersensc
gebroken kaak- en jukbeen op.
dingen die zijn loopbaan verkor
Nadat hij in 1959 de fiets aan
had gezet, bleef Jan Nolten 30
bij de wielerkoersen. Zelfs als
ners langs zijn huis flitsten,
niet kijken. De interesse ket
terug toen zijn kleinzoon Rogei
een licentie aanvroeg. Vanaf
blik was Jan Nolten weer e
klant bij de wielerwedstrijden
zal nog wel even zo blijven v
andere kleinzoon, Patrick, is i
in zijn voetsporen getreden.
Levenservaring
Wat interviews betreft, heeft h
Utrecht (anp) - De blozen
wangen verraden de conce
tratie. Carla Arnolds in ac
aan de bridgetafel. Partn
Bep Vriend tuurt gespann
naar de dummy, de op
kaarten op tafel.
Vriend/Arnolds. Het is de be:
combinatie in het vrouwe
bridge. Een begrip in 1
bridge. In Nederland, in Eui
Pa, in de wereld. De twee w<
den in de herfst wereldkamj
oen in Albuquerque, Ne1
Mexico, veroverden de Europ
se titel in Menton en verzam<
den karrevraehten ereprijzen.
Aan de samenwerking komt e
einde. Carla Arnolds (34) sto
met topbridge. De Brabantse
in verwachting van haar der
kind en geeft het gezinslev
voorrang. Het laatste kuns1
met Vriend wordt het sjie
Volmac World Top toernooi
bet Haagse vijfsterren Hotel d
ïndes. En heel misschien nog
open EK in Rome in maart.
„Het is geen moeilijke besl
smg," zegt ze over haar i
scheid. „De kinderen zijn
leuk. Ik ruil het bridge met a
Plezier in voor de opvoedi
van mijn kinderen." Haar v(
trek betekent een verlies vo
