IDBEGIHNEIIt
DESTEM
Een echte Betty Boop
binnen handbereik
Rivaliteit troef in Ossenisse
nt met
ing?
J.V. SAFARI
Mooie dans over het
leven van De Stilte
Marjolijn Touw nog
niet indrukwekkend
Arean en Bloemendaal
bezingen 'hun' Amsterdam
nu je kans
"Take That is een
echte band geworden"
Will Sanders
begint
in Breda
galerie met
materiaal
uit de
tekenfilmkunst
'De Kaarsen van Kavafis'
Documentair tweeluik over dorpje in Zeeuws-Ylaanderen
tantskantoren in
keningen en van
p bedrijfseconomisch,
d completeert het
eine en middelgrote
n non-profit
ale en internationale
naast gewerkt voor
f. Allerlei soorten onder
aken tot bedrijven
leinbedrijf heeft graag
oek. Daar fungeren wij
vertrouwenspersoon,
lijf is geschreven.
ts het accent op de
redenen dat bedrijven
ensen, de breedte van
n. Dit maakt het werken
ing van ons hechte
e en ambitieuze assis-
wending willen geven.
ontrole- en advies-
r verschillende cliënten,
de accountancy,
trole-opdrachten uit
leiding van minder
elijke bijdrage aan de
rt.
r assistent-accountants
erne accountancy
n de Nivra- of post-
initiatief, communicatie,
'an vertrouwd.
functie kun je contact
KPMG Accountants,
Je sollicitatiebrief
KPMG Accountants,
3t nu 2 nieuwe kantoren
jpenen.
50 mensen
romotiewerk, verkoop,
irdigers distributie en
nagement.
>or een afspraak
76 of 076-423796
reet kunnen beginnen
sn voorrang,
siding niet nodig.
n personeelsbestand van ca.
sods (droogvoer voor huisdie-
aats onder de eigen merkna-
et kandidaten voor de functie
igen genormeerde kosten, tijd
zowel de fabricage (extrusie-
erkverdeling, de juiste werkin-
ntrole op de juiste uitvoering
achten wij dat de ploegchef in
erkklimaat en het permanent
oduktie.
N reactie
sollicitatiebrief met uitgebreide
i. kunt u, graag binnen 10 da-
m, richten aan:
d. Personeelszaken
sstbus 522
370 AM Etten-Leur
ZIE RAGAZZI OP ACHTERPAGINA-D4
Gids
ZATERDAG 7 JANUARI 1995 DEEL
Een originele produktiecel
van The Flinstones.
Door John Jas
Negen jaar geleden wandelde
Will Sanders (30) een waren
huis in Londen binnen en
bleef, als door bliksem ge
troffen, abrupt staan. De
kleuren spatten zowat van de
wand waar hij tegenaan
keek. De figuren renden hem
als het ware voorbij en het
meest toepasselijke dat zijn
meegereisde vriendin op dat
moment had kunnen zeggen
luidde: 'What's up doe?'
Aan de bewuste muur hingen
tekeningen van Bugs Bunny,
Daffy Duck, Tweety, Fred Flin-
stone, Mickey Mouse, Tom en
Jerry, Sneeuwwitje, Bambi.
Rechtstreeks uit de tekenfilm
kunst, de 'animation art'. Vrij
wel elke getekende celebrity van
het witte doek was vertegen
woordigd. En dat niet alleen: ze
waren geportretteerd in situaties
die Will zo bekend voorkwamen.
Ren beetje deja vu.
Cellen
Het betrof hier zogeheten pro-
duktiecellen, seriecellen en limi
ted editions. Het zijn afbeeldin
gen die exact overeenkomen met
de beelden in tekenfilms. De
Produktiecellen, soms met vele
transparanten met aparte figu-
r®, zijn de originele beelden:
het daadwerkelijke materiaal
dat gebruikt is bij het maken
vw een tekenfilm.
Jk was zo getroffen door de
schoonheid, de echtheid. Al die
hguren waar ik al jaren fan van
was..." Sanders weet zich in
Londen even geen raad. Met een
fatalistisch gebaar geeft hij uit
eindelijk zijn credit card af aan
de verkoopster: er is geen ontko
men aan. Voor enkele honderden
Engelse ponden schaft hij zich
een limited edition aan. Geen
'goedkope' seriecel (een op cellu
loid gedrukt exemplaar van het
betreffende film-moment - JJ),
maar een met de hand geschil
derde kopie, in beperkte oplage
verschenen. Het kleinood is on
dertekend door de uitvinder van
de tekenheid in kwestie.
Galerie
Negen jaar later staat Will San
ders op het punt een galerie in
Breda te beginnen. Vanaf eind
januari deelt hij een ruimte mef,
het al bestaande Jan D'art in de
Vierwindenstraat. Daar wordt
een kleine verzameling onderge
bracht waaruit liefhebbers kun
nen kiezen, als ze hun voorliefde
voor Belle en het Beest, Donald
Duck, Woody Woodpecker of
Betty Boop op een andere ma
nier willen uiten dan de aan
schaf van bijvoorbeeld een vide
oband. De galerie zal tevens een
massa catalogi hebben waaruit
kan worden besteld.
Sanders geeft een voorproefje
van de 'gekte' waarmee hij veel
anderen hoopt te besmetten als
de galerie eenmaal open is.
Voorzichtig toont hij de verslag
gever van De Stem een lijst
waarin twee afbeeldingen van
een prairiedier dat grote be
kendheid geniet als de niet afla
tende achtervolger van de sup-
persnelle Road Runner: Wile E.
Coyote.
„Kijk, dit komt van het eerste
'storyboard'. Het is de eerste
tekenfase van het verhaal, een
potloodtekening. Ernaast zie je
de ingekleurde figuur zoals die
ook echt gebruikt is voor een of
meerdere beeldjes, waarvan er
overigens 24 nodig zijn om tot
een seconde film te komen. Dit is
dus een produktiecel. Let op het
hologram van Linda Jones,
dochter van tekenaar Chuck Jo
nes. Dat is het bewijs van echt
heid."
Voor het trotse bezit heeft de
Bredanaar 1500 dollar over ge
had. Hij verwacht niet direct
veel gelijkgestemden te vinden
die hem dat nadoen, maar mis
schien is een limited edition van
tussen de 1000 en 2000 gulden
straks wel populair. Of anders
de seriecel (ook in beperkte se
rie), vanaf plusminus 250 gul
den.
Stinkdier
In Amerika heeft het filmbedrijf
Warner Brothers een keten van
winkels waarin en masse pro-
dukten worden verkocht die te
maken hebben met de tekenfigu
ren uit eigen stal. Van Daffy
Duck-ondergoed tot de giganti
sche snor van bandiet Yosemite
Sam. En niet te vergeten de
handdoeken en mokken met af
beeldingen van Porky en Pepe
Le Pew, het stinkdier met zwaar
Frans accent'dat steevast ver
liefd wordt op een zwart-witte
kat.
Sanders: „Dat is wel supercom
mercieel, zo'n winkel, en niet
hetzelfde als wat ik ga doen.
Maar het geeft aan hoe in Ame
rika, en dat geldt ook voor Enge
land, tekenfilms zijn ingebur
gerd. Eén stap verder is de aan
koop van wat ik straks aanbiedt.
Ook dat is in die landen een
bloeiende markt."
Televisie
Sanders betreurt het dat het
aantal tekenfilms op de Neder
landse buis de laatste twintig
jaar drastisch is afgenomen. „Je
hebt er nog wel een paar, opge
sloten in een breder kinderpro
gramma. Veel meer is er niet.
Gelukkig zie ik af en toe nog
Tom en Jerry, die hebben het
vooralsnog overleefd. Wat daar
dan leuk aan is? Nou, zo'n beetje
alles. Er is vreselijk goed over
nagedacht: het verhaal, de
kunstjes, de geluidseffecten. Dat
blijkt ook wel als je hoort hoe
veel volwassen mensen dat nog
steeds hartstikke mooi vinden.
En dan moet je weten dat die
films soms al vele tientallen ja
ren oud zijn."
Naslagwerk van het eerder ge
noemde Warner Brothers om
schrijft waarom de verschillende
figuren populair zijn geworden
en gebleven. In enkele zinnen
wordt steeds een karakterschets
gegeven die de spijker telkens op
zijn kop slaat. 'Daffy Duck is
altijd onvoorspelbaar, denkt dat
iedereen tegen hem samenzweert
en geeft het nooit op.' 'Porky Pig
is in het begin altijd enthousiast,
heeft een plank voor zijn kop en
stottert'. Het besef dat deze ei
genschappen inderdaad conse
quent in elke film aanwezig zijn,
geeft de kracht van de 'carac-
ters' aan.
Contacten
Tot nu toe is een kleine Amster
damse winkel, met beperkte
,/-• J** V
i
Animatiekunst zoals Warner Brothers die op de markt brengt.
keus, de enige kennismaking
voor Nederland met dit feno
meen gebaseerd op animation
art. Toekomstige kopers van de
getekende figuren hoeven het
niet alleen voor de aardigheid te
doen. Het kan op de lange ter
mijn ook tegelijk een goede in
vestering zijn. Nog maar een
paar jaar geleden is bij het be
roemde Sotheby's een aantal
produktiecels van 'De kleine
zeemeermin' van de hand gegaan
voor anderhalf miljoen dollar.
Will Sanders heeft met zijn be
drijfje Cartoon Art Holland in
middels goede contacten met
Universal Studio's, Hanna-Bar-
bera en Warner Brothers. Bin
nenkort knoopt hij hij ook recht
streekse banden aan met Disney
Het is daarnaast zonder meer de
bedoeling met de Nederlandse
tekenfilmkunst iets te doen, on
danks dat het volgens Sanders
duidelijk minder aanspreekt.
„Vraag een willekeurig persoon
om een tekenfilmfiguur te noe
men en de kans is klein dat hij of
zij de naam heer Bommel laat
vallen. Bugs Bunny daarente
gen..."
De part-time croupier ('ik ben
minder gaan werken anders kan
ik het er niet bij doen') heeft al
geëxposeerd in de casino's van
Eindhoven en Breda. Van 7 fe
bruari tot en met 7 maart hangt
de kunst in de mega-bioscoop
Metropolis in Antwerpen en tot
half februari is een selectie uit
het verzamelde nog te zien in de
Bredase videotheek Videoland
aan de Nieuw Ginnekenstraat.
onze rtv-redactie
Het dorpje Ossenisse ligt in
uithoek van Zeeuws-
laanderen. Pal achter het
veer Perkpolder. De weg naar
"Ssenisse loopt dood. Je moet
er met een speciaal doel zijn,
anders kom je er nooit. Regis
seur Hans Heijnen had een
d°el: een documentaire ma-
°ei over het Nederlandse
dorpsleven.
I partikel in de Volkskrant zet-
1 e hem op het spoor naar Osse-
">se. Een eigengereid dorp dat
1 week later carnaval viert
1 de rest van het land en bij
I vs J00.rlaatste gemeenteraads-
I ,ezingen een stemmenaantal
I "1106 procent boekte.
Heijnen kreeg bij zijn eerste
kennismaking het gevoel dat
deuren voor hem gesloten ble
ven. Maar dankzij inwoner Bert
Buyle drong de regisseur door in
Ossenisse. Van november 1993
tot juni 1993 vertoefde een film
ploeg 35 dagen in het agrarische,
katholieke dorpje. Het resultaat
is het documentaire tweeluik
Het geheim van Ossenisse. Zon
dagmiddag vertoont de VPRO
het eerste en zondagavond het
tweede deel.
In Ossenisse wonen 150 mensen
in grofweg drie straten: de Lage-
weg, Kipstraat en Dorpsstraat.
Er zijn drie belangrijke families,
wier namen overal opduiken. Er
is een kerk, een café en een
parochiehuis. Het dorp kent een
tweedeling. Bepaalde groepen
mensen komen alleen in café De
Jachthoren, anderen alleen in
het parochiehuis Hof ter Nesse.
Rivaliteit is troef.
Aan de ene kant is er de 'nieuw
komer' (sinds meer dan dertien
jaar) en Vlaming Bert Buyle. Hij
betitelt zich graag als de burge
meester van het dorp, omdat hij
als voorzitter van de dorpsraad
veel voor de gemeenschap doet.
Hij organiseert kaart- en dans
avonden in het parochiehuis.
Ook de Sinterklaasviering valt
onder zijn hoede.
Het andere kamp, dat domicilie
heeft gekozen in het café, be
schouwt Buyle totaal niet als
burgemeester. Hoewel het kerk
bestuur er falikant tegen was,
kreeg de Tukker Frans Pots het
voor elkaar zijn kroeg pal naast
de kerk te bouwen. In de heibel
die ontstond, wist hij de steun
van de boeren en hun achterban
te winnen. Een tweede burge
meester was geboren.
Het tweede deel van het twee
luik draait om drie
oudstochtonenzestigplussers
die met het dorp zijn vergroeid
maar zich er nauwelijks verto
nen. Kosteres Lieske Kint sjokt
elke dag naar de St.-Wiilibror-
Breda - Theater Achterom.
Première 'De Kaarsen van Ka
vafis' door d.d. De Stilte. Cho
reografie: Jack Timmermans.
Dans: Gertien Bergstra, Juan
Martin Borrego, Nana van
Moergestel, Yvonne Schüller
en Lima de Valck. Gezien op
vrijdag 6 januari. Ook van
avond nog te zien.
Door Marjan Mes
Het is altijd weer een span
nend moment als een nieuwe
regionale groep zich aandient
met de eerste première. De
nieuwe Bredase dansgroep
d.d. De Stilte had zich boven
dien gewaagd aan een cho
reografie van bijna vijf kwar
tier. Je moet van goeden hui
ze komen om dan te kunnen
blijven boeien.
Choreograaf Jack Timmermans
(tevens de artistiek leider) ver
loochende in De Kaarsen van
Kavifis echter allerminst zijn
professionele achtergrond en
zijn ervaring met het dansex-
pressionisme bij het voormalig
Dansers Collectief. Boeien deed
hij met zijn werk bijna een uur
lang, alleen het laatste gedeelte
kon weinig meer aan zijn door
dachte en doorwrochte dansstuk
toevoegen.
De mens is een taai dier, dat
hoewel de dood al bij zijn ge
boorte een onontkoombaar feit
is, niet klein te krijgen is. Ver
warring, vertwijfeling en angst
kunnen hem bekruipen maar al
tijd breekt er weer levenslust
door. Dat waren mijn gedachten
bij het zien van dit stuk, dat
geïnspireerd werd door het ge
dicht De Kaarsen van de Griekse
dichter Kavafis. Steeds meer do
vende kaarsen vormen daarin
het symbool van de eindigheid
van het leven.
Bij Timmermans was die na
drukkelijke symboliek gelukkig
niet aanwezig, kaarsen branden
alleen buiten het Theater Ach
terom, dat vanavond na de twee
de voorstelling voorgoed sluit.
Wisselende gevoelsstemmingen
werden uitsluitend in een veelal
abstracte, soms verstilde dan
weer dynamische danstaal uitge
drukt. Vooral de vier danseres
sen bleken over een gevoelige
(gezichts)expressie te beschikken
waarmee zij aan subtiele stem
mingen een dubbelzinnige uit
drukking gaven.
De rol van de ene mannelijke
danser kreeg een onverwachts
sterke functie bij twee krachtige,
weerspannige duetten. De
dansante fragmenten met vaak
ver doorbuigende lijven en sub
tiel balanceren op een hand of
een been waren niet zelden heel
individualistisch, maar soms ook
heel mooi uni-sono. Kleine, gril
lige bewegingen van een hand of
een nerveuze trilling door de
ledematen versterkten de dra
matische lading van dit stuk
over de rijkdom van het leven.
Microfoons versterkten hartslag
en adem terwijl de snoeren
striemden als een zweepslag.
Mooie kostuums en meeslepende
minimale muziek van Timothy
van Holst pasten de choreografie
als een handschoen. De Stilte
lijkt als kleine dansgroep veel te
beloven voor de toekomst van de
Brabantse dans die het regionale
overstijgt.
Roosendaal - Schouwburg De
Kring, 'Een boel touw' door
Marjolijn Touw.
Gezien op 6 januari 1995. Nog
te zien op 13 januari in Bergen
op Zoom en 14 februari in
Oosterhout.
Door Theo van Drunen
Marjolijn Touw (32) zet met
haar tweede soloprogramma
'Een boel touw' geen indruk
wekkend produkt op de plan
ken. Ondanks haar ervaring
en het feit dat ze heel ver
dienstelijk kan zingen, blijft
het allemaal een beetje in het
luchtledige hangen.
De liedjes gaan nog wel, maar de
conférences hebben over het al
gemeen niet veel om het lijf.
Als je Marjolijn Touw op ziet
treden, moet je onwillekeurig
denken aan Karin Bloemen. Dat
komt niet alleen door enige ui
terlijke gelijkenis, maar ook
door een zelfde soort van combi
natie van cabaret en kleinkunst.
De vergelijking met Karin Bloe
men wordt ook ingegeven door
dat beide dames dezelfde school
doorliepen, dezelfde prijzen ge
wonnen hebben en vier jaar lang
samenwerkten op het toneel.
„Dan neem je wel iets van elkaar
over," zegt Marjolijn Touw in
een interview. En Karin Bloe
men zou ooit gezegd hebben: „Ik
moet uitkijken dat Marjolijn me
niet van het toneel afzingt."
Marjolijn Touw kan bijna even
goed zingen als Karin Bloemen,
ze is bijna even intelligent, bijna
even grappig, heeft bijna dezelf
de uitstraling, is bijna even ener
giek en pittig, is bijna even grof
en is bijna even dik. Maar al met
al kan Marjolijn Touw niet tip
pen aan Karin Bloemen.
Waarom ik zo doordram over de
vergelijking met Karin Bloemen?
Omdat Marjolijn Touw hetzelfde
lijkt te willen doen als La Bloe
men en daar in het geheel niet in
slaagt. Van de 23 liedjes zijn er
twee goed te noemen: 'Dank je,
dank je' en 'Pas toen je weg
was'.
Die liedjes raken en hebben eni
ge diepgang. De rest bestaat uit
betere en slechtere covers, die
regelmatig overgaan in parodie-
en, wat soms heel ongepast is,
zoals bij „Mama moet komen"
van Raymond van 't Groene-
woud. De conférences beginnen
vaak heel aardig, maar eindigen
altijd ergens tussen hemel en
aarde, zijn onaf, missen een
pointe.
De rode draad in het programma
is het uitgangspunt dat er in
iedere mens wel tien persoon
lijkheden schuilen. Marjolijn
Touw exposeert haar tien per
soonlijkheden vervolgens in het
avondvullende programma.
Maar die rode draad is uitermate
dun.
Ondanks een paar uitschieters
dus is het programma van Mar
jolijn Touw zeer matig. Haar
huisarts zou .gezegd hebben:
„Bomen die het sterkst zijn,
groeien het langzaamst."
Dan moet Marjolijn Touw wel
heel sterk worden. En dat kan
ook nog best wel. Ze zou er goed
aan doen de conférences te laten
schieten en zich meer te richten
op muziek. Want zingen kan ze!
duskerk om de kaarsjes aan te
maken en de gewaden van de
pastoor te jrassen. Als gewone
timmermansdochter werd ze ooit
verliefd op de zoon van een rijke
boer. In die tijd een onmogelijk
heid. Lieske bleef toen maar
thuis, verzorgde haar ouders tot
hun dood. Nu is de kerk haar
grote liefde.
Fons van den Bergen is landbou
wer in ruste. Hij straalt de naïvi
teit van een jong kind uit. Stille
tjes geniet hij van zijn speeldoos.
Fons komt nergens; alleen Frans
de Bruyn bezoekt hem. Deze
vindt zichzelf een hele pief. Stie
kem denkt hij nog wel eens aan
een jongere vrouw. Vroeger had
hij voor meisjes weinig tijd, om
dat hij alles perfect wilde doen.
(Nederland 3, 17.00 en 21.14
uur)
Van onze verslaggever
Jenny Arean staat met de hand aan de fiets stil bij een sluisje.
Adèle Bloemendaal bungelt achter een vuilniswagen op de
Dam. Zingend brengen Arean en Bloemendaal vanavond een
prachtige hommage aan Amsterdam, Meisjes in de grote stad
geheten.
„Het zijn uiteenlopende types. Wat ze gemeen hebben is hun liefde
voor de stad. Die hebben we tot uiting willen brengen," licht
samenstelster Jacques Klöters toe. Arean en Bloemendaal laten
Amsterdam zien, plekken uit hun jeugd en plaatsen die ze liefheb
ben. Het programma is een collage van beelden, liederen en
gedachtensprongen van twee zelfbewuste vrouwen. De teksten zijn
van onder anderen Jan Boerstoel en Simon Carmiggelt.
We zien Bloemendaal onder meer rappen als Adèle Flowerdale, the
mother van de hiphop. Arean zingt het gevoelige Ik hou van jou.
Samen brengen ze swingend Amsterdam ten gehore. Arean besluit
met het krachtige Zing dan. Zo struinen de twee cabaretières door
Amsterdam van vroeg tot laat met een filmploeg in hun kielzog,
langs grachten, kroegen en terrassen. Op veertig lokaties werd
gefilmd gedurende zestien dagen.
„Kleine literaire tekstjes van Lévie Weemoedt larderen het liedjes
programma," meldt Klöters. „Ze worden voorgedragen door het
onzichtbare net van gemeentewerkers, die de stad in beweging
houden." Allerlei beroepen duiken op: een brandweerman, sluis
wachter, politieman, parkeerwachter, carillonbespeler en rioolwer
ker. „Ik hou van poezië die uit de diepte komt," zegt de laatste
bijvoorbeeld.
(Nederland 1, 22.45 uur)
