Vi
I geeft Van Zetten eerlijk toe. „Nee
want dat heeft ons al tonnen gel
kost. Advocaten, procedures, noem
maar op. Ik ga echter door. Die
man moet de gevangenis in. En wel
zo snel mogelijk. Het is toch te gek
voor woorden dat die man zo maar
kan doorgaan met oplichten? Want
dat hij nog steeds!!"
DE STEM
OUDJAAR'94
E3
Voor de Oosterhoutse familie Jaspers, beter bekend als de
familie Knok, was 1994 een bewogen jaar. Begin dit jaar kregen
de Jaspersen van de politie te horen dat de maat vol was. In een
groot kranteartikel gaf de familie haar kijk op de verhalen die
over de Jaspers-clan de ronde doen. Naar aanleiding daarvan
zond de Vpro-tv een heuse documentaire over de Jaspersen uit.
Zowel de familie als de plaatselijke autoriteiten kijken met
gemengde gevoelens op die documentaire terug. En in de directe
omgeving van de familie Jaspers durft nog steeds niemand zijn
mond open te doen.
'Nog geen week
na die
tv-uitzending
kreeg ik al een
aanslag voor de
hondenbelasting'
In plaats van de
politie is
momenteel de
gemeente voor
Jaspers de
gebeten hond
ZATERDAG 31 DECEMBER 1994
Grinnekend merkt de Rotterdamse
zakenman op dat er wel sprake is
van een degradatie. „Vroeger licht
te hij zakenmensen op. Toen ging
het echt om tonnen, nu houdt hij
zich bezig met de middenstanders
Vroeger mocht hij zich een mees-
ter-oplichter noemen, maar tegen
woordig is hij een goedkoop op-
lichtertje."
"W T an Zetten en Van Peer
zeggen veel te weten. Dat
is onder anderen te dan
ken aan een Haags detec
tivebureau dat uitgebreid onder
zoek deed en begin november dat
onderzoek bundelde in een rapport.
Daarin staan ook tal van Belgische
ondernemingen die zeggen bena
deeld te zijn door De Kuijper.
Zoals het notariskantoor Laroze
uit Antwerpen. „Wij hebben ons
geld uiteindelijk gekregen," zegt de
secretaresse van de notaris. „We
hebben wel moeten procederen."
Nijdam Transport uit Deurne zit
echter nog steeds achter het geld
aan en een woordvoerder van de
Zelfstandigen Kas zegt nog geen
frank gezien te hebben van De
Kuijper.
Hetzelfde verhaal vertelt drukkerij
Amigraph uit Deurne. „Wij hebben
niet zoveel tegoed, maar wij willen
de franken wel zien. Die man ver
telt zulke fantastische verhalen,
dat kun je niet voorstellen. We
hebben er hier af en toe hartelijk
om gelachen."
Lachen doet de Deurnse familie
Demesmaecker niet. Zij leerden De
Kuijper kennen op vliegveld Deur
ne, vlakbij Antwerpen. Het ver
trouwen kwam snel en de honderd
duizenden franken ook. Sindsdien
heeft de familie Demesmaecker
weinig meer vernomen van Jan de
Kuijper. Van Zetten: „Exact het
zelfde verhaal. Alleen is Seppe ver
anderd in Deurne."
Slechts aan een van zijn Vlaamse
crediteuren heeft De Kuijper tegen
wil en dank zijn schuld terugbe
taald. Schilder Lemmens uit Deur
ne, die hij eerder had afgescheept
met een ongedekte cheque van
140.000 Belgische frank, schakelde
een centjes-ophaler in, die volgens
Van Peer en Van Zetten ook niet
helemaal zuiver op de graat was.
Die man schaduwde De Kuijper
een etmaal lang, sprak hem aan in
restaurants, winkels en op straat
en begon dan over diens betalings
achterstand. Het getreiter zat, be
taalde De Kuijper zijn schaduw
uiteindelijk cash uit.
De 39 aangiften zijn door de rijks
wacht in Brecht keurig verzameld
en naar de rechtbank in Antwerpen
verstuurd. De zaak komt wellicht
halverwege volgend jaar voor.
„Waarom moet dat allemaal zo
lang duren," vragen de slachtoffers
zich af.
Van Zetten: „Toen hij in de gevan
genis zat, heeft De Kuijper bekend.
Sterker nog, tijdens de strafzaak
heeft De Kuijper zelfs gezegd dat
hij een deel van het geld in een
Noors project had belegd en dat
hem dat 34 miljoen dollar zou
opleveren. Dat pakte een beetje
verkeerd uit, maar intussen had hi]
ons geld voor privé-doeleinden ge
bruikt. Daar zag hij geen kwaad
in."
De Kuijper ziet er nog steeds geen
kwaad in. „Want ik ben zelf slacht
offer geworden. Maar dat gelooft
niemand. Er wordt van alles over
mij geschreven. Ik ben echter een
van de 200 gedupeerden. Wat denk
je, ik ben veel geld kwijt geraakt.
Heel veel geld. Maar dat interes
seert niemand."
Els Huijbregts in ieder geval niet.
„Die man blijf ik lastig vallen tot
hij ons geld geeft. Weet u dat ik
zowat alle vertrouwen in de mens
heid verloren heb? Ik schreef boe
ken, ik heb er twee uitgegeven,
maar het schrijven lukt niet meer.
Ik ben nu maar met klei bezig, als
therapie, om het toch wat te verge
ten. Die man heeft zoveel mensen
bedonderd en zoveel mensen kapot
gemaakt. Die moet toch gestraft
worden?"
Dat vinden Van Zetten en Van Peer
ook. „En hij wórdt gestraft. Hij
heeft al anderhalf jaar gekregen.
Okay, hij is in hoger beroep ge
gaan, maar wij hebben nog genoeg
pijlen op onze boog. We geven me'
op. Die man mag niet vrij rond
lopen."
Enkele kilometers over de grens
schudt Jan der Kuijper het hoofd.
„Die Van Zetten. Hij is bokser
geweest. V/eet je dat hij een her
senbeschadiging heeft? Ik heb een
psycholoog ingeschakeld. Die heeft
aan de hand van zijn uitspraken
Van Zetten geanalyseerd en de
conclusie is dat die man gestoord
is. Wat moet ik daar tegen doen?"
Van Zetten: „Ik boks nog iedere
vrijdag. Geloof maar dat ik graag
eens tegen De Kuiper wil boksen."
Van onze verslaggever
Rokie Jaspers: „Die autoverze
kering staat nu op de meisjes
naam van zijn vrouw, maar leuk
is anders. Je voelt je toch weer
gediscrimineerd.foto cor viveen
autoriteiten voorop, de aandacht
voor de familie Jaspers eerder een
dieptepunt. Of het al geen schande
genoeg was en ook de Jaspersen
zelf kijken met gemengde gevoe
lens terug op hun tv-optreden.
„Nog geen week later had ik al een
aanslag voor de hondenbelasting
van 528 gulden in de bus," bromt
oude Jan.
De gemeente had natuur
lijk ook gekeken, zegt hij,
en die mooie hondenken
nel achter het huis ge
zien. Zo gaat dat nu altijd in het
leven van een Jaspers: wil je goed
doen, is het nog niet goed. „Iede
reen in Oosterhout die met een
hond in zijn maag zit, komt naar
mij. Jan, wii jij die hond hebben,
want ik ga met vakantie en ik moet
er vanaf. Anders moet ik hem ver
zuipen of kapot schieten. Kijk, wie
zoiets zegt, raakt bij mij een gevoe
lige snaar. Als ik dat hoor, word ik
helemaal week van binnen. Van
dieren moet je afblijven. Die kun
nen er ook niks aan doen. Dus hou
ik zo'n beest dan maar."
„Iedereen heeft kunnen zien hoe
goed wij er voor zorgen. Elke dag
een paar flinke rookworsten. Welke
hond krijgt dat nou? In plaats van
die hondenbelasting zou de ge
meente mij juist subsidie moeten
geven."
Nog zo'n geintje. „Omdat wij altijd
zo eerlijk zijn heeft onze Rokie
eerlijk verteld dat hij ontoereke
ningsvatbaar is verklaard maar
na die uitzending werd hij toch
maar mooi uit de autoverzekering
gegooid. Dat kan geen toeval zijn."
waspoeier leeg op de vloer, maar
opruimen, ho maar," zegt Mia. Bo
vendien kreeg ze er nog last mee.
„Ik had een ploertendoder in huis,
gekregen van mijn overleden vader.
Die namen ze in beslag en ze gaven
me een bekeuring voor verboden
wapenbezit. Ik had dat ding niet
om te gebruiken, alleen als herin
nering aan mijn vader. Als dat al
niet eens meer mag..."
Jaspers senior werd werd aange
houden met een mes en een tafel
poot in de auto. „Die had ik bij het
politiebureau voor de deur uit het
grof vuil gehaald. Dachten die
wouten dat het wapens waren. Ik
zeg nog: jongens, als ik wapens mee
neem, leg ik die echt niet open en
bloot naast me op de zitting. Dan
heb ik daar wel een betere plek
voor waar jullie ze nooit vinden,
maar toch mooi wel weer een paar
uur mee naar het bureau."
„Je staat ook meteen weer voor
schut voor de hele buurt," zegt Mia
verontwaardigd.
Tegelijkertijd had de familie Jas
pers het afgelopen jaar soms reden
om in haar vuistje te lachen. De
politie mocht dan weliswaar heel
verbeten zijn opgetreden, van een
gezamenlijke aanpak met andere
instanties en instellingen van het
probleem Jaspers is weinig terecht
gekomen, moet Van der Sluis be
kennen. Voorzichtig formulerend
om niemand tegen de haren te
strijken, zegt hij: „Die andere in
stanties hebben ook minder moge
lijkheden dan wij. Die kunnen al
leen iets doen als de familie mee
werkt en omdat ze dat niet willen,
houdt het voor hun op. Dat is best
wel een frustrerende ervaring voor
ons geweest."
Verschillende rechtszaken liepen
met een sisser af. De schietpartij
bij Brabantse Leen moet nog voor
komen, waarschijnlijk gebeurt dat
in januari, maar ook in die zaak
heeft de familie Jaspers de eerste
winst al binnen. Het openbaar mi
nisterie heeft namelijk onvoldoen
de bewijs kunnen vinden om Rokie
Jaspers te vervolgen. Sterker nog,
het gerechtshof in Den Bosch heeft
Jaspers junior zelfs 450 gulden
smartegeld toegekend omdat de
politie hem in verband met de
gebeurtenissen bij de Brabantse
Leen tien dagen vastgehouden
heeft.
„Eigenlijk nog maar een fooike,"
moppert oude Jan. „Nog geen vijf
tig gulden per dag. Met gewoon
werken pakt onze Rook makkelijk
tweehonderd gulden op een dag.
Maar enfin, we zullen het er verder
maar bij laten zitten."
Zelf moet hij nog wel terecht staan
en dat komt mooi uit want hij heeft
namens zijn kleindochter Mia en
haar man John nog wel een appel
tje te schillen met Leen Zijlmans.
„Bij die schietpartij heeft hij de
wagen van John geraakt. 5500 gul
den schade. Dat moet hij nog
steeds vergoeden. Als hij dat doet,
praten we nergens meer over. Dan
ben ik desnoods bereid om in zijn
voordeel te getuigen, want voor mij
hoeft die jongen echt de bak niet
in. Wij zijn zo haatdragend niet."
De laatste maanden hebben ze,
zegt Jaspers, weinig last meer van
de politie. „Ik denk dat ze eindelijk
wijs geworden zijn." Over Van der
Sluis is hij Jaspers zelfs heel goed
te spreken. „Dat hij toen op televi
sie mijn dossier liet zien, vond ik
niet netjes. Dat hoort niet. Dat heb
ik hem erg kwalijk genomen. Maar
een maand of twee geleden hebben
we het uitgepraat. We hebben el
kaar de hand gegeven en we zijn
als goeie vrienden uit elkaar ge
gaan. Wat mij betreft: zand er-
vover. Schrijf dat alsjeblieft duide
lijk op."
In de Sint Benedictusstraat
in Oosterhout is ogen
schijnlijk alles bij het oude
gebleven. Nog steeds wordt
het huis op nummer 42
gemeden als de pest. Buren
lopen en fietsen schichtig voorbij
en verhogen hun tempo als ze men
sen naar buiten zien komen. Zeker
als het de oude Jantje Knok zelf is.
Dat het al een tijdje redelijk rustig
is rond de familie Jaspers wordt
hooguit als mooi meegenomen be
schouwd. Een echte geruststelling
is het niet. „Je weet het maar nooit
met ze," beaamt plaatsvervangend
korpschef P. van der Sluis van de
Oosterhoutse politie.
Het is waar, zegt hij, dat de politie
de laatste maanden nauwelijks nog
klachten over overlast en intimida
tie door leden van de familie heeft
gekregen. „Maar op zich zegt dat
nog niets. In het verleden hebben
we ook wel perioden gekend dat
het rustig rond ze was, maar daar
na sloegen de stoppen toch weer
door. Laten we dus niet te vroeg
juichen."
Er is het afgelopen jaar heel wat
gebeurd in het turbulente leven
van de familie Jaspers en hun bu
ren met als hoogtepunt een hoofd
rol in een indringende documentai
re van het Vpro-televisieprogram-
ma Lopende Zaken. In één klap
kende heel Nederland de Ooster
houtse familie Knok.
Hoewel hoogtepunt, in Oosterhout
zelf vond menigeen, de plaatselijke
Niet dat Rokie er erg mee zit. „Die
verzekering staat nu op de meisjes
naam van zijn vrouw, maar leuk is
anders. Je voelt je toch weer gedis
crimineerd."
Kleindochter Mia is van plan de
Vpro te bellen. „Ze hebben hier vijf
dagen gefilmd, maar alle goeie din
gen over ons zijn er uitgesneden.
Ze hebben alleen maar de kwaje
dingen uitgezonden. Ik moet toch
eens vragen wanneer ze de rest
uitzenden. Anders zijn ze nog niet
klaar met me."
Opa is het roerend met haar eens.
„We hebben die gasten heel vrien
delijk ontvangen en goed verzorgd.
Ze hebben alle dagen meegegeten.
Normaal eten wij meestal kotele
tjes, speciaal voor hun bakten we
biefstuk of we haalden chinees of
friet. Daar mogen ze best eens wat
voor terug doen."
Toch zaten er ook positieve kanten
aan hun tv-optreden, benadrukt
oude Jan. „Iedereen heeft kunnen
zien hoe wij echt zijn. Wij zijn geen
kwaai volk. Stelen en verkrachten
doen wij nooit. Het enige is dat w
weieens vechten, maar daar zijn we
ook de familie Knok voor."
Om nog even de gedachten te bepa
len, het balletje rond de familie
Jaspers ging rollen door de schiet-,
partij van 13 juni 1993 in café
Brabantse Leen. In de publieke
opinie kreeg zanger/kastelein Leen
Zijlmans, ofschoon schutter, de
slachtofferrol toebedeeld, terwijl
de Jaspers-clan als aanstichter
werd gezien. Die hadden met hun
getreiter en gesar al zo vaak moei
lijkheden uitgelokt dat het geen
wonder was dat Zijlmans door het
lint ging, zo werd geredeneerd.
Los van de juridische schuldvraag
was voor de politie de maat vol.
Voortaan zou iedere vorm van
overlast en intimidatie, die de poli
tie ter ore kwam, onmiddellijk de
kop worden ingedrukt, verzekerde
plaatsvervangend korpschef Van
der Sluis in een reportage in onze
krant begin dit jaar. „Voor de zo
mer moet het afgelopen zijn. Daar
mag men mij persoonlijk op aan
spreken," verklaarde hij moedig.
En inderdaad zag het de familie
Jaspers zwart voor de ogen van de
politie, schetst oude Jan. „Wel vier,
vijf keer per dag reed de politie
door de straat. En maar uitdagen.
Langzaam rijden, stoppen voor ons
huis, een stukje achteruit, nog een
keer stoppen. Vaak draaiden ze ook
nog even de werf op. En wij terug-
jennen. Op den duur begonnen er
zelfs schik in twe krijgen. Gingen
we er speciaal voor in de deur
staat. Ach, je kunt niet altijd
kwaad blijven."
Meer stoorde Jaspers dat de politie
op elk anoniem telefoontje reageer
de. „Daar hebben we een hoop last
van gehad. Had er iemand die zijn
naam niet noemde natuurlijk, ge
beld dat wij wapens in huis zouden
hebben. Hebben ze bij mij en bij de
kinderen huiszoeking gedaan. Niks
gevonden natuurlijk, maar wel de
hele boel overhoop gehaald."
„Bij mij schudden ze zo een pak
Een deel van de Jaspers-clan met als tweede van links kleindochter Mia: „Ik moet toch eens vragen wanneer ze de rest uitzenden. Anders zijn
ze nog niet klaar met me.
Mie en Jantje Jaspers: „We hebben die gasten van de Vpro heel vriendelijk ontvangen en goed verzorgd. Ze hebben alle dagen meegegeten.
Speciaal voor hun bakten we biefstuk of we haalden chinees of friet. Daar mogen ze best eens wat voor terug doen.foto de stem/johan van gurp
Alles
rond
bij het
familie
oude
Knok
Sindsdien is het nog maar één keer
misgegaan, door een typisch Jas
pers-akkefietje. Dat was toen een
broer van Rokie de politie belde
dat Rokie op de stoep stond om
hem aan het mes te steken. Oude
Jan: „Niks van waar natuurlijk.
Onze Rook zat gewoon thuis. Die
andere jongen van mij is er een die
elke avond samen met zijn vrouw
twee bakken bier uitdrinkt en ook
nog een hoop valium en rohypnol
slikt. Is het een wonder dat hij dan
weieens de kluts kwijt is. Komt in
de beste families voor. De politie
had die zatkul nooit mogen gelo
ven. Ze hadden beter meteen mij
gebeld. Dan had ik het zelf wel
opgeknapt. Enfin, het is toch nog
goed gekomen. Een uur later belde
die jongen zelf al naar de politie
dat er niks van waar was. Maar het
duurde toch nog een paar uur voor
ze onze Rook lieten gaan."
In plaats van de politie is momen
teel de gemeente voor Jaspers de
gebeten hond. Dat komt door een
brief waarin de gemeente de fami
lie Jaspers waarschuwt dat hun
gedrag niet langer wordt getole
reerd. De brief dateert van 20 okto
ber, maar de boodschap is in feite
dezelfde als die de politie begin dit
jaar al afgaf. De brief was aan
Jaspers senior gericht, maar er za
ten wel kopietjes bij voor de kinde
ren. Dat stak de oude Jan nog het
meest. „De gemeente heeft zich
niet met mijn kinderen te be
moeien. Daar zorg ik zef wel voor."
Naar aanleiding van die brief
maakte Jaspers een afspraak voor
een gesprek met burgemeester W.
Ligtvoet. Later annuleerde hij die
afspraak. „Ik had er geen zin in. Ik
hoef me toch zeker niet te verdedi
gen voor iets dat ik niet doe."
„Die burgemeester moet uitkijken.
Als hij zo doorgaat hangt hij gauw
genoeg met een foto in het gemeen
tehuis," zegt Mia afgemeten.
Een jaar later is er inder
daad maar weinig veran
derd. Nog steeds is de
buurt als de dood voor de
familie. Nog niet eens anoniem
durft iemand te praten. „Informeer
maar eens bij de politie of bij de
gemeente. Daar kunnen ze het u
haarfijn vertellen. Van mij zult u
niets horen," zegt er een.
Van der Sluis wijst op een aspect
dat ook in de Vpro-documentaire
al zo pijnlijk duidelijk werd: de
uitzichtloze toekomst van de kin
deren. „Die Patrick van Rokie, nog
geen tien jaar oud en dan al hele
maal onder de pillen. Daar draait
mijn hart van om. Dat zoiets kan,
vind ik in- en intriest, een schande.
Ik kan en wil het eigenlijk niet
accepteren, maar kennelijk kunnen
wij als samen leving zo'n situatie
niet de baas. Daar moeten we ons
diep voor schamen."
„Hoe het nu met onze Patrick gaat?
Prima, buitengewoon. Hij had een
heel goed rapport. Een van de beste
van de klas," zegt Rokie opge
ruimd.
„Die jongen komt er wel. Zit daar
maar niet over in," lacht oude Jan.
Daags na het interview belt hij nog
een keer op. „Je hebt toch wel goed
opgeschreven dat wij het de politie
vergeven hè."
