DESTEM
99
BER
AG
Het ballet van
Corry Konings
Feest
t 1 V 'K
JEEEFD
In restaurant
Scala vervelen
de gasten zich
geen moment
Proef
ikker
een
fn is
17.95
a 076-148197 M
Bli
AANBEVOLEN
Spiegels
Sharona
Twee meter
'*4êèI
Foto's
Reclame
Hugo Claus
DE
UiT
GIDS
DONDERDAG 8 DECEMBER 1994 DEEL I
|>mpje met
lijn: 06-0305. De artikelen in
lentie kunt u in alle AH-winkels
"alve de artikelen waar kleine
|j staan. Die artikelen kunt u
In In AH winkels waar één van
Is op de deur staat. Reclame-
jen t/m zaterdag 10 december
l de voorraad strekt.
grootste kruidenier
lp de kleintjes letten.
'11$itl'
Ai
iDe Spaanse danseressen van het showballet dat Corry in
Ahoy zal omringen.
Door Mieke van den Heijkant
Zestien showdanseressen,
vier Spaanse danseressen en
twee dansers omringen 12
december Corry Konings als
ze in Ahoy de trap afkomt
bij de show ter gelegeheid
van haar 25-jarig jubileum.
In de coulissen staan dan
nog twee danseressen klaar,
twee meisjes uit Breda. Ge
traind en in ingedanst, maar
zonder rol. Zij zijn de un-
derstudyies van het ballet.
Valt er iemand uit, dan heb
ben zij een rol.
Hopen op de pech van iemand
anders, om zelf in de picture te
kunnen komen. Is dat eerlijk?
„Iedere danser en danseres
heeft dat gevoel," zegt Fernad-
no Vanes, de helft van het
dansduo Fernando y José, dat
het showballet en de Spaanse
dansgroep heeft opgeleid.
„Toen mijn vriend José Gutier-
rrez mij destijds vroeg voor het
showballet waarvan hij artis
tiek leider was, moest ik ook op
de vijfde rij achteraan begin
nen. Niks voortrekken omdat
José eerste danser was, geen
voorkeursbehandeling: Werken
en trainen."
„Maar mijn kans kwam toen er
een danser op de eerste rij een
leveraandoening kreeg. En ik
paste precies in zijn showkle-
ding. Dat was boffen. Daarbij
was ik goed voorbereid op de
andere rollen van het ballet,
omdat ik altijd in de coulissen
meedanste, als José de rest van
de troep trainde. Ja thuis zat ik
me toch maar te vervelen."
Maar voorlopig hopen de twee
dansers niet dat er iets fout
gaat bij de voorbereidingen
van de show van Corry Ko
nings. „Ik weet hoe belangrijk
DE BRITSE forma
tie The Revolutio
nary Dub Warriors
speelt morgen
avond in Para in
Breda.
HET BEFAAMDE
Orlando Kwartet,
bestaande uit bui
tenlandse musici
die in Nederland
wonen, speelt op
vrijdag 9 december
in de concertzaal
van De Nieuwe Ves
te in Breda.
1 OPUS One danst,
speelt en zingt za
terdagavond in De
Bussel in Ooster
hout Alleen op de
wereld naar het
boek van Hector
Malot.
BLOOD BONES
heet de Brabantse
Bis-produktie die
°P 13 december in
Theater Achterom
wordt gespeeld,
ten cabareteske en
collage-achtige
voorstelling.
het voor haar is," vertelt Fer
nando. „Zij en ik zijn namelijk
opgegroeid als broer en zus."
Vijfentwintig jaar geleden be
gon Corry Konings aan haar
zangcarrière, vijfentwintig jaar
geleden liep een klein jongetje
van acht jaar rond in datzelfde
artiestenwereldje, keek zijn
ogen uit en besloot: later wordt
ik ook artiest.
Dat jongetje was Fernando
Vanes, die toen nog naar de
naam Fredje van Es luisterde.
„En het is wel ontzettend leuk,
dat we nu, samen op het toneel
staan in een gigantische show
rond haar jubileum," zegt Fer
nando.
José en hij werkten jaren bij
verschillende showballetten in
Spanje en Mallorea, beiden als
eerste danser, en José zelfs als
artistiek leider.
Enkele jaren geleden echter be
sloten ze naar Nederland te ko
men, om Spaanse danslessen te
gaan geven.
Zij begonnen achtereenvolgens
een school in Utrecht, in Ant
werpen, Dordrecht en Breda.
Verder werden ze onder meer
docent onder meer bij de Til-
burgse Dans- en Muziekschool.
„Van het grote glitter- en show
wereldje kwamen we toen in
eens terecht in een wereldje
met alleen maar spiegels aan de
wand van balletzalen," vertelt
Fernando verder. „José en ik
begonnen de showwereld toch
te missen. Dus we richtten een
Spaanse dansgroep op, met
vier van onze beste leerlingen
uit Utrecht. Daarmee treden
we heel geregeld op."
„En toen Corry aan het naden
ken was over haar Jubileum
show, wilden we niets liever
dan ook mee doen. Eerst zou
alleen onze Spaanse dansgroep
meewerken, later kwamen we
op het idee om ook een groot
showballet in te zetten. Moet je
je voorstellen. Corry die die
trap in Ahoy afkomt met zes
tien mooie meiden om zich
heen."
Voor dat Showballet werden de
leden van Pazzo Mezzo ge
vraagd, de showdansgroep van
de Tilburgse dansschool. Deze
werd voor de gelegeheid uitge
breid tot zestien danseressen.
Fernando heeft echt het gevoel
dat de carrière van Corry ook
zijn leven in de artistieke rich
ting heeft gedirigeerd.
Als klein jongetje voelde hij
prima thuis in de showwereld.
Zelfs mocht hij kleine rolletjes
doen. „Als schoenpoetsertje
bijvoorbeeld, toen Conny Vink
de hit Bossa Nova Boy had,"
vertelt hij. „Mijn hele leven
was theater. Zoals een ander
kind postkantoortje speelde, of
doktertje, zo speelde ik de god
ganse dag theaterbureautje. Ik
had posters, platen, artiesten-
kleding, en ik hield audities bij
de vleet."
De geschiedenis herhaalt zich.
Niet aleen staan er weer twee
danseressen te trappelen in de
coulissen om ook een kans te
krijgen, maar tussen diezelfde
coulissen loopt ook weer een
acht-jarig kind rond, dat het
artiestenleven met de paplepel
krijgt ingegoten.
De achtjarige Sharona, doch-
terje van Corry, heeft net als
Fernando en verkleedkoffer
met artiestenkleding en ook zij
tracteert de familie voortdu
rend op shows tussen de
schuifdeuren.
„Als ik haar zie, dan zie ik mij
zelf weer terug," zegt Fernan
do. „Dat belooft wat voor de
toekomst."
Door Sanne Schelfaut
Gent - Tientallen mensen ver
dringen zich voor de deuren.
De meesten staan er al meer
dan een uur. De spanning
stijgt als de klok half zeven
aangeeft. De deur gaat open
en als een vloedgolf stromen
de mensen binnen. Voor de
meesten wacht echter een gro
te anti-climax. Zij hebben
geen plaats, terwijl degenen
die wel het geluk hebben, met
een blik van 'moest je maar
wat sneller zijn', wachten op
wat komen gaat. De rest
druipt teleurgesteld af.
Nee, het gaat hier niet om een
popconcert van een of
andere tieneract, maar
om het Gentse restau
rant Scala. Van heinde
en verre komen de
mensen om zich te laten
verrassen en zich over
te geven aan de grillen
van Matthijs-Erik Jan-
ssens die samen met
zijn vrouw Andrea het
restaurant aan de Den-
dermondsesteenweg
runt.
Als je een avondje rus
tig wilt dineren, moet je
zeker niet naar Scala
gaan. Het begint al met
de menukaart. In aller
lei vreemde talen staat
aangegeven wat je zoal
kunt bestellen. In piep
kleine letters vind je
uiteindelijk de Neder
landse versie. De vorm
van de kaarten zijn ook
niet alledaags. Sommi
gen zijn minstens twee
meter en reiken tot aan
het plafond, handig als
je je leesbril vergeet.
Een aperitief van het
huis? Je krijgt het
drankje met een kooitje
er omheen, zodat je
eerst de sleutel moet
vragen eer je aan drin
ken toekomt. Kapstok
ken zijn er zo snel niet
te vinden. Matthijs-
Erik lost dat op met
containers waarin de
jassen rap verdwijnen.
Je kan beter ook geen
kledingstukken laten
rondslingeren. Want
voor je het weet, krijg je
je trui vacuümverpakt
terug. Het is niet onmo
gelijk dat je soep uit het
blik eet, water uit een
viskom en een pilsje uit
een glas van vijf centi
meter moet drinken.
Wijnkaart Een jas
neerd.
Als je de wijnkaart
vraagt, krijg je onverwachts een
helm met daarop een pin, op je
hoofd. Op die pin wordt de wijn
kaart in de vorm van een draai
molentje bevestigd. Door een
flinke ruk aan de 'molen' zie je de
verschillende wijnen voorbij
snellen. Het is dus uitkijken dat
je niet meteen een kater krijgt,
zonder ook maar een slok te heb
ben gedronken. De rekening is
'gekruid'. Op straffe van 'ontkle
ding' ben je verplicht gemalen
kastanjekruid op te snuiven. Als
je verkouden bent, springt je neus
automatisch open. Het spul is zo
scherp dat je spontaan begint te
huilen.
Klapstuk van het geheel is het
toilet. Het begint al met de deur
klink, als je die aanraakt krijg je
een elektrische schok. Het wc-
papier is schuurpapier (je gat wil
ook eens wat) en zit je net even
rustig de wandbeschilderingen te
bekijken, gaan er allerlei lichtjes
flikkeren, komt er rook uit ge-
Het angstaanjagende toilet van restau
rant Scala.
eettent
in Gent
De menukaart van twee meter.
FOTO'S CAMILE SCHELSTRAETE
wordt in de 'garderobe' gedepo-
heimzinnige gaten en slaat het
alarm aan. Van schrik zou je er
naast plassen.
Leuk detail is dat je in het restau
rant kan horen wat er zich alle
maal in de toiletten afspeelt. In
de eetzaal zijn namelijk luidspre
kers bevestigd die in verbinding
staan met de wc's. Het keuken-
meidengegil overstemt dan ook
regelmatig de sfeervolle muziek.
De muren in het restaurant han
gen vol met foto's van familie,
vrienden en bekende Belgen en
Nederlanders die ooit een bezoek
brachten aan dit 'verrassingsres
taurant'. Fotografie is de grote
hobby van Matthijs-Erik. Tijdens
de maaltijd word je dan ook la
chend aangekeken door lieden als
Jeroen Krabbé, Felice, Urbanus
en Renée Soutendijk.
Ondanks alle show en spektakel
is het eten in Scala van goede
kwaliteit. Andrea is de kokkin en
alle gerechten die op de kaart
staan, maakt ze zelf. „We bakken
ons eigen brood, maken zelf soep,
sauzen, ijs, ja zelfs de advocaat is
eigen produkt."
Hoe komt iemand op het idee om
op zo'n eigenzinnige manier zijn
gasten te vermaken? Matthijs-
Erik: „Langzamerhand is het ge
groeid zoals het nu is en die ont
wikkeling gaat steeds verder,
steeds probeer je weer wat
nieuws te verzinnen."
„Toen mijn vrouw en ik in 1976
de zaak overnamen van haar ou
ders, wilde ik niet alleen maar
met een beleefde kop de mensen
bedienen. Het whs en is mijn be
doeling om het verblijf van mijn
klanten zo aangenaam mogelijk
te maken. Ik zie het als mijn taak
de mensen te amuseren, lekker te
laten eten en te zorgen dat ze zich
gedragen.
Als ze dat laatste niet doen, be
landen ze vanzelfsprekend in on
ze stoverij, ons oudste gerecht.
Ach, alles is zo gewoon tegen
woordig, daar wilde ik verande
ring in brengen."
En dat is hem aardig gelukt. De
mensen staan in de rij om binnen
te komen, adverteren hoeft de fa
milie Janssens dan ook niet. De
genen die er geweest zijn, zorgen
al voor genoeg reclame.
Wordt het op den duur niet saai
om vier dagen in de week telkens
dezelfde grappen uit te halen?
Matthijs-Erik vindt van niet.
„Het leuke van Scala is dat het
niet een bepaalde groep aantrekt.
Iedereen stapt hier binnen. Van
acht tot tachtig. Dat is nou juist
de uitdaging. Al die verschillende
mensen maken het elke dag net
even anders. Dat is ook het on
voorspelbare, hoe reageert men?
Natuurlijk, dat heb je ook zelf in
de hand. Ik ga iemand van tach
tig natuurlijk niet te lijf met een
knots, terwijl iemand van twintig
dat meestal prachtig vindt."
Een van de meest opmerkelijke
dingen in het dertig-jarige be
staan van Scala is het boekje dat
Hugo Claus over het restaurant
heeft geschreven. Andrea: „Onze
rode huiswijn heet 'Chateau Mi
graine'. Deze wijn was enkele ja
ren geleden de inspiratiebron
voor Claus om over Scala een
boekje te schrijven. Het gaat over
een groep Nederlandse dagjes-
toeristen dat Gent bezoekt.
Op de achterkant van het boekje
staat: 'een culturele trip die ont
aardt in banaliteit. Restaurant
Angelica (is Scala) steekt name
lijk vol verrassingen. De Chateau
Migraine werkt daarbij ontnuch
terend.' Dat zijn natuurlijk leuke
dingen."
Matthijs-Erik en Andrea Jans
sens proberen, samen met hun
personeel, steeds opnieuw weer
dingen te bedenken om het hun
gasten zo aangenaam mogelijk te
maken. Matthijs-Erik met een
nieuwe grap en Andrea met een
nieuw gerecht. En de mensen, ja,
die blijven komen want om Claus
nog maar eens te citeren: Scala
steekt vol verrassingen...
Scala: Dendermondsesteenweg
171 Gent. Geopend op donder
dag tot en met zondag. Reserve
ren is mogelijk vanaf acht perso
nen. Er is plaats voor veertig per
sonen. Betreden op eigen risico.
Soms is je bord een feest. Zoveel kleuren, zoveel vormen, zoveel
smaken in zoveel kleine hapjes. Het was pakjesavond en we za
ten godzijdank niet thuis surprises uit te pakken en onzinrijm-
pjes te bazelen, we zaten lekker te eten in restaurant Napoleon
in Hulst.
Je gaat er niet heen om het eigenzinnige interieur. Het is er tra
ditioneel roze van tafelkleed, met drie bellen van wijnglazen bij
elk couvert. En voor de ramen dikke gordijnen in wel dertig
Belgse plooien. Helemaal niets spannends aan.
We bestelden het goedkoopste menu: menu Napoleon, voor
48,50. We hadden ook het wildmenu voor bijna zes tientjes kun
nen kiezen of het meest uitgebreide, voor bijna tachtig gulden,
maar dit leek ons een goede keus. Temeer daar we er langzaam
achter komen dat wanneer je in duurdere restaurants het goed
koopste neemt, je vaak meer kwaliteit krijgt dan in goedkopere
restaurants het beste van de lijst. Een dure kok kookt doorgaans
mooier en met betere produkten, dan een goedkopere, en dat
proef je ook in zijn eenvoudigste bereidingen.
Het voorgerecht was een salade van eendemousse met warme
paddestoeltjes. Het hoofgerecht bestond uit gebraden fanzante-
borst met cognacsaus, dit geheel afgerond met een 'nagerecht
van de chef'.
Op een prachtig bord kwam de eerste gang binnen. Drie bolle
tjes lichtbruine mousse rond een cirkeltje frisse sla van groene
frutseltjes. Drie hagelwitte schelfjes witlof staken er als sterre-
pootjes uit. De warme champignons maakten er een lauwe sala
de van, we pikten geroosterde pijnboompitjes voor proefjes tus
sendoor, en vonden beiden dat dit schilderijtje nog smaakte ook.
En goed.
Het hoofdgerecht. De fazanteborst dreef niet in de saus, maar
lag er lekker licht bovenop. Op het fraai opgemaakte bord telden
we nog een piepklein stukje quiche, een bolletje aardappelpuree
(heel fris met onverwachte uiensmaak, eindelijk zonder kaas en
hoera, zonder muskaatnoot!), en een dieprood kloddertje rode
kool, lekker rins op smaak gebracht met een chefgeheimpje.
Er kan heel veel op een bord in Hulst, want we ontdekten verder:
het kleinste stronkje witlof dat ik ooit op mijn bord heb gehad,
minimaiskolfjes, warme zilveruitjes, een stoofpeer-lilliputter en
een pakketje verse haricots-verts omwikkeld met dun spek.
Voor erbij kregen we een schaal verse friet, en aardappelkroket-
jes op een servet, zoals het hoort. Maar we raakten het nauwe
lijks aan, want aan al die andere dingetjes hadden we al bijna
een lekkere maag vol, terwijl het nagerecht nog moest komen.
Dat was gelukkig niet te zwaar, en alweer een beetje feest op het
bord. Moussejes, ijsjes, vruchtjes en piepkleine stukjes gebak.
Mèt een versgebakken oubliewafeltje. Wat een pakjesavond.
CM
Stationsplein 10-14, Hulst, 01140-13791. Woensdag gesloten.
