lummelen
Wie overschrijdt welke grenzen?
Rotterda
20%
'Uitstel van
Politie en poli
DE STEM
BINNENLAND BUITENLAND
Krabben
-DE STEM-
De oorlog is voor de Yietnamezen een ramp uit het verleden
DE STEM
KORTING
DESTEM
DONDERDAG 17 NOVEMBER 1994 /I
/Wk Is u mij zou vragen
/-S wat mijn eigen-
X XL. lijke, dus m'n stie
keme, motief is om hier in
Washington te willen wonen
en werken, dan zou het ant
woord luiden: krabben.
Niet het werkwoord, maar de
beesten.
Dit stukje Amerika is be
roemd om z'n krabben, die uit
de nabije Chesapeake Bay
worden opgevist voor con
sumptie door een speciaal
soort mensen, waartoe ik be
hoor. Het is een soort dat
niets met elkaar gemeen
heeft, behalve dat wij van
krabben houden.
We gaan er nogal eens voor
naar de baai zelf, waar we ze
in het koloniale dorp Oxford,
twee uur rijden van mijn
voordeur, verorberen op het
terras van het verborgen Pier
Restaurant, pal aan het weid
se water dat reeds de Chesa-
peake-indians rijkelijk trak
teerde op dezelfde blue crabs.
Maar mijn favoriet is The
Bethesda Crab House, tien
minuten bij mij vandaan. Er
gaat geen plekje in Amerika
boven dat aftandse eethuis in
downtown Bethesda, het rom
melige centrum van de gelijk
namige voorstad van Was
hington. Als ik de keuze heb
tussen hier krabben doen en
een diner op het Witte Huis,
dan spijt het me voor Hillary
en Bill.
Dan kan men uw correspon
dent aantreffen in een onbe
schrijfelijke Amerikaanse om
geving, die hem niettemin
vanwege z'n beroep verplicht
tot een descriptieve poging.
De twee centrale begrippen
daarin moeten zijn: rotzooi en
kabaal, beide aangevuld met
bijvoegelijke naamwoorden
als satanisch, middeleeuws,
heidens of bijbels.
Ik introduceer wel eens Ne
derlandse gasten in de
Bethesda Crab House. Als ze
de eerste schok verwerkt heb
ben, pleeg ik - voor zover ik
me verstaanbaar kan maken -
deskundig op te merken: 'This
is America. Vergeet Pennsyl
vania Avenue, vergeet Capi
tol Hill. Hier heeft het ware
Amerika zijn arm uitgestrekt
tot diep in deze hoofdstedelij
ke agglomeratie vol onthechte
ambtenaren en politici en lob
byisten. This is the real thing.
Wil je de Amerikaanse ver
kiezingsuitslag zien aanko
men zonder diep het land in
te reizen? Go to this place'.
This place is waar uitbater
Gene me in zijn smoezelige
polo en afgezakte broek bo
ven het tumult uit toeroept:
'O.K., Marc, ready for
another dozen?'.
'You bet!'
En dan wordt er weer zo'n
smerig dienblad met twaalf
enorme roodgekookte en met
bruin-gele kruidenpasta be
smeurde krabben neergezet
op het tafelkleed: een laag
Washington Posts van vorige
week.
We nemen de bijgeleverde
houten hamers ter hand en
gaan de prehistorische creatu
ren, die zwaar zijn van het
vlees in niet alleen de poten
en scharen maar ook in de
tors, te lijf.
Met z'n pakweg zestigen zit
ten wij liefhebbers dan, aan
geschoven aan lange tafels,
het luchtruim te bezwangeren
met het driftig geklop van ons
gereedschap.
Wij zijn heren in driedelig
costuum, dames in mantelpak,
tieners in shorts, rednecks on
der baseball-petten.
Maar wij zijn onder ons. En
we laten de krabben zwem
men in het bier dat met gal
lons tegelijk in kolossale
pitchers wordt aangedragen.
Nu in november zitten we nog
buiten (de zomers in Was
hington zijn eindeloos) onder
het tentzeil waarmee Gene
zijn zaak heeft geëxpandeerd.
Maar binnen is het eigenlijk
nóg gezelliger. Vooral daar
geschiedt onze conversatie
schreeuwend, niet alleen om
dat wij over het algemeen
Amerikanen zijn en wij nu
eenmaal buitengewoon luid
converseren.
Mede omdat in vijf hoge hoe
ken van het lokaal de hang-te-
levisie op 'n ander net aan
staat, zodat ook elk toestel
hard moet roepen om boven
de overige tv's, onze woor
denwisselingen en onze ha
mers uit te komen.
Door Mare de Koninck
Soms heeft de intensiteit van
het geheel ineens een verdo
vende uitwerking op me en
bevind ik me plots in een
vertraagde geluidloze film.
Dan zie ik de bergen karkas
sen die we voor ons optasten.
Dan zie ik de spetters op de
schrootjesmuren. Dan zie ik
mijn medemensen inhakken
op die prachtige amfibie
schepseltjes, waarvan er me
eentje aankijkt met een ont
roerend gezichtje: twee ver
wonderde uitpuilende oogjes
en een sip mondje, als van
E.T.
'Ready for another dozen,
Marc?', roept Gene me terug.
'Well', aarzel ik, 'half a do
zen'.
Stomme beesten, wees dan
niet zo onbeschrijflijk lek
ker...
Als de zinnen zijn bevredigd,
wurmen we ons tussen de
puinhopen op de tafels en de
manshoge torens van dozen
Cola en Budweiser naar ach
teren, waar handen en gelaat
onder de kraan gaan, maar
waar eigenlijk douches zou
den moeten zijn.
Buiten presenteert Amerika
zich in al zijn urbane chaos. In
één blik rangschikken zich de
vervallen winkeltjes aan de
overkant, de eeuwige tele
foonpalen, de stralende Rolls
Royce-garage op de achter
grond en hier het nederige
Bethesda Crab House.
Mijn stiekeme motief.
Uitgave van uitgeversmaatschappij De Stem B.V.
Directie: drs. J.H.M. Brader en D. Ahles (adjunct).
Hoofdredactie: H. Coumans - hoofdredacteur.
C. Hamans en H. Vermeulen - adjunct-hoofdredacteuren.
Hoofdkantoor: Spinveld 55, Breda.
Postadres: Postbus 3229, 4800 MB Breda.
076-236911/Telefax 076-236405. Telefax redactie 076-236309.
Bezorgklachten en abonnementenadministratie:
Afdeling Lezerscontact 06-0226116 (gratis)
ma. t/m vrij. 8.00-17.00 uur, zat. 8.00-12.00 uur.
Kantoren:
Bergen op Zoom, Postbus 65, 4600 AB;
01640-36850, fax 01640-40731redactie 01640-37253.
Etten-Leur, Markt 28, 01608-21550, fax 01608-17829.
Goes, Klokstraat 101100-28030, fax 01100-21928.
Hulst, Steenstraat 14, 01140-13751fax 01140-19698.
Oosterhout, Bredaseweg 108B,® 01620-54957, fax 01620-34782.
Roosendaal, Molenstraat 45,® 01650-37150, fax 01650-44929.
Terneuzen, Zuidlandstraat 32,® 01150-17920, fax 01150-96554.
Vlissingen, Scheldestraat 7-9, 01184-19910, fax 01184-11446.
Openingstijden: van 8.30-17.00 uur.
(Middagpauze van 12.30-13.30 uur m.u.v. Oosterhout)
Abonnementsprijzen (bij vooruitbetaling te voldoen):
per kwartaal 87.20, per half jaar 173.45 óf per jaar 337.30.
Voor abonnees die automatisch betalen: per maand 29.05,
per kwartaal 84.70, per half jaar 168.45 óf per jaar 327.30.
Voor posttoezending geldt een toeslag.
Fotoservice 076-236573.
Advertenties (tijdens kantooruren 8.30-17.00 uur):
Rubrieksadvertenties 't Kleintje S 076-236882 en bij Teuben,
Ginnekenweg 7, Breda.
Grote advertenties uitsluitend S 076-236881Fax 076-236405.
Geboorte- en overlijdensadvertenties
maandag t/m vrijdag tot 16.00 uur 076-236881fax 076-236405
zondag van 18.30 tot 20.30 uur® 076-236242/236911.
Alle advertentie-opdrachten worden uitgevoerd onder toepassing van de
Algemene Voorwaarden van Uitgeversmaatschappij De Stem B.V. als
mede de Regelen voor het Advertentiewezen.
Bankrelaties: Postgiro 1114111 - ABN/AMRO rek. 520538447.
De Stem op band: Centrum voor gesproken lektuur 08860-82345.
De vernieuwde polikliniek in Phu Loc.
foto hans selder
Van onze verslaggever Paul de Schipper
Dat had Hans Selder nog nooit meegemaakt. Hij, de ervaren
staffunctionaris van het Rode Kruis, arriveerde bij het
gebouwtje in Phu Loc, in centraal Vietnam, een polikliniek,
opgeknapt, keurig blauw geverfd, nette luiken voor de ramen
dankzij 25.000 gulden van de afdeling Breda van het Rode
Kruis.
>■->
„Ik kwam daar," zegt Selder,
„en er kwam iemand naar me
toe met een leren builtje met
geld. Alsjeblieft zeiden ze, dit
geld hebben we over. Ik was
stom van verbazing, want waar
je als hulpverlener ook terug
komt: altijd is er geld te kort of
het is precies op."
Drieëneenhalve week reisde
Hans Selder rond in Vietnam,
een inspectiereis voor het Neder
landse Rode Kruis dat er sinds
drie jaar aktief is. Vietnam is een
van de zogeheten concentratie-
landen van het Rode Kruis, een
voorrangsgebied als het gaat om
hulpverlening en wederopbouw.
Selder: „We proberen er een na
tionale Rode Kruisorganisatie op
poten te zetten, die onze aanwe
zigheid en betrokkenheid zo snel
mogelijk overbodig moet ma
ken."
In 1975, na het einde van de
oorlog, werden de beide Viet-
nams herenigd, maar het land en
zijn bewoners dragen dat nabije
verleden nog elke dag met zich
mee.
Neem het verhaal van de man in
Quang Tri, een provincie op de
grens van het vroegere Noord
en Zuid-Vietnam. Selder: „Hij is
door de oorlog beide benen
kwijtgeraakt. Zijn vrouw en zijn
vijf kinderen werkten op het
land en onderhielden hem. Op
een dag was het 'boem', moeder
en drie kinderen dood door ach
tergelaten explosieven op de ak
ker. Daar zat die man. Het Rode
Kruis heeft hem toen een rolstoel
gegeven. Daar kan hij nu groen
ten mee naar de markt brengen,
en die verkopen om zo in zijn
onderhoud te voorzien."
Quang Tri was een- van de
zwaarst getroffen provincies tij
dens de oorlog.
Overal in het landschap is dat
nog te zien. Niet alleen aan de
uitgebrande en kapotgeschoten
katholieke kerk zomaar ergens
in Vietnam maar ook aan ver
roest oorlogstuig, dat soms als
monument wordt geconserveerd.
Op wat de oorlog achterliet is
ook een deel van de nieuwe
economie gebouwd: schroot en
munitie.
Selder: „Ze staan daar vrolijk op
niet ontplofte mortiergranaten
te hameren. Het oud ijzer dat
overal in de velden is achterlaten
,wordt afgebikt, schoongemaakt
en per kilo verkocht. Dat is de
grondstof voor een nieuwe ont
luikende industrie, maar het ge
volg is ook dat je veel mensen op
een plankje door de straten ziet
schuifelen: mensen zonder benen
en zonder prothese."
De oorlog is voor de Vietname-
zen een ramp uit het verleden.
Er zijn andere rampen die elk
jaar terugkomen, tyfoons bij
voorbeeld. Selder: „In Quang
Tri, de armste provincie van
Vietnam, heb je ook de meeste
overlast van tyfoons en van
overstromingen, die veroorzaakt
worden door hevige regenval en
opgezweepte watermassa's. Ieder
De verloskamer in de nieuwe polikliniek,
van belang voor een goede moeder- en
kindzorg. foto hans selder
i Selder: 'Vietnam is in een jaar tijd enorm vooruit gegaan'.
foto de stem/johan van gurp
jaar is het wel raak. Eigenlijk
zou daar een soort Deltaplan
nodig zijn, maar dat is zo'n ty
pisch Nederlandse oplossing die
daar niet past, gewoon omdat
het om een kustlijn'gaat van vele
honderden kilometers. De Viet-
namezen doen dat anders, min
der groots. Ze leggen wel duinen
aan en beplanten die met wilde
ananas, waarvan de wortels het
zand vasthouden. Verder bestrij
den ze eigenlijk alleen de gevol
gen, niet de oorzaken, gewoon
omdat ze daar nog niet aan toe
zijn. Wat wij als Rode Kruis
doen, is het assisteren bij het
opzetten van rampenbestrij-
dingsstations. Dat zijn depots
met tenten, dekens, dekzeilen en
andere hulpgoederen, waar ge
trainde vrijwilligers klaar staan
om op treden als het mis gaat.
Ze oefenen met oude boten, oud
ja, want zeggen ze: nieuwe luxe
boten zijn niks voor ons, want
die kunnen we toch niet onder
houden."
Vietnam kampt met alle kwalen
van een samenleving die bij nul
moet beginnen. Ziektes als polio,
malaria en melaatsheid zijn er
nog algemeen.
Selder: „Bij ons zie je dat alleen
nog voorkomen binnen sommige
streng-religieuze kringen, maar
in Vietnam zie je heel veel men
sen, vooral kinderen die gehan
dicapt zijn door polio. Via het
Rode Kruis zijn er nu speciale
polio-brigades opgezet die met
auto's en megafoons door de
dorpen trekken om zo de vacci
natie-campagne effectiever te
maken."
Eenzelfde strategie volgen de
Vietnamezen in hun strijd tegen
de malaria. Ook hier speciale
Rode Kruis-teams die de dorpen
intrekken om de mensen te over
reden voortaan onder muskie
tennetten te slapen. Dat gebeurt
vooral in de vochtige Mekong-
delta waar malaria doodsoor
zaak nummer één is.
Medicijnen worden alleen in ge
val van nood gebruikt, vooral
omdat in Vietnam de mug die de
dodelijke malaria tropica ver
spreidt, zoveel weerstand tegen
gewone anti-malaria-medica
menten heeft opgebouwd dat de
ze niets meer helpen en dat al
leen dure middelen overblijven.
Selder: „Dan is een muskieten
net veel goedkoper. Het kost
17,50 gulden en het beschermt
drie mensen tegelijkertijd."
Volgens de Rode Kruis vertoont
Vietnam alle kenmerken van een
ontwikkelingsland: „Dat bete
kent ook dat je dingen ontdekt
die tot nu toe verborgen bleven
in gebieden waar je vroeger
nooit kwam."
Een van die voorheen ontoegan
kelijke streken is de provincie
Gai Lai in een berggebied op de
grens van Vietnam en Cambodja.
Selder: „Daar ontdekten we Ha
Neng een dorp met melaatsen,
verstoken van alle medische
hulp. Er lopen daar ook gezonde
.kinderen rond, maar die hebben,
■als je er niks aan doet, geen
'enkele kans. Ze zijn gedoemd,
.want komen ze buiten hun dorp
om een opleiding te volgen, dan
worden ze afgewezen om hun
afkomst."
Hans Selder was vorig jaar ook
in Vietnam: „Wat ik constateer
is een enorme_ vooruitgang in
amper een jaar tijd. Vietnam
een land met een roemrijk,
ook met een bloedig verledt
Na de overheersing door achte
eenvolgens de Fransen en
Amerikanen proberen ze nu
eigen kracht weer op te krabk
len. De communistische mack
hebbers liberaliseren de econi
mie, staan meer individuele vn
heid toe en richten de blik
Westen, accepteren ook hulp."
Van dat laatste heeft Selder»
nogal schrijnend voorbeeld
de hand: „Er loopt een EU-pis
gramma voor de terugkeer va
Vietnamese vluchtelingen,
terugkeerders worden in Viel
nam als halve landverraders k
schouwd, maar wat gebeurt b
Ze komen terug in hun gemes
schap, meestal vissersdorpen®
de kust. Met geld van de ïl
krijgen ze als starters moe:
nieuwe vissersboten. Het gevet
is dat ze al heel snel tot 4
bovenlaag van het dorp behoreJ
waardoor je allerlei wrijving
krijgt tussen hen en zij die acl|
terbleven. Zodoende wordt
probleem dat we hier met
oplossen daar weer een social
probleem."
Als het om de toekomst w
Vietnam gaat, is Selder heel o)
timistisch: „Ze hebben de taai
vasthoudendheid en de enorn
werklust van de Aziaten. Ik e
in Vietnam geen mensen lira*
len. Daar komt bij dat ze
'enorm potentieel aan mense
hebben. Ze hebben nog niet di
economische centra zoals
met een Rotterdamse havtf
maar moet je over twintig jaa
eens komen."
Door drs J.J.M. Stikvoort
'GRENZEN WORDEN over
schreden' lijkt het politieke
motto van de laatste dagen
te zijn. Met stijgende verba-'
zing neem ik kennis van de
politieke discussie over de
vraag of er een parlementai
re enquête moet worden ge
houden naar het justitieel
optreden van het openbaar
ministerie en de politie.
Welke grenzen worden nu
eigenlijk door wie overschre
den?
Dit is een beschouwing van
een burger, politicoloog en
politieman.
„Bij de bestijding van de ge
organiseerde en de zware crimi
naliteit worden de grenzen van
de wet overschreden of toch
minstens te ver opgerekt, waar
door de rechtsstaat in gevaar
komt".
Op zich een belangrijke discus
sie die niet uit de weg mag
worden gegaan.
Maar wat gebeurt er werkelijk?
Niet één politicus hoor ik zich
publiekelijk de omgekeerde
vraag stellen, namelijk: welke
bedreiging vormt de georgani
seerde en zware criminaliteit
voor die zelfde rechtsstaat en op
welke wijze zou de rechtsstaat
moeten reageren op die bedrei
ging? Ik zie de dames en heren
politici zich wel geweldig druk
maken over wie de eer moet
krijgen een parlementaire com
missie te mogen voorzitten. Ik
zie politici - en met hen de
media - zich eveneens druk ma
ken over de vraag wat nu wel en
wat niet in de openbaarheid
kan worden gebracht. Zo'n par
lementair onderzoek is toch
voor zowel de media als de
betrokken politici (en hun par
tijen) publicitair gezien een uit
stekende mogelijkheid om zich
te profileren?
Wie overschrijdt grenzen?
Enkele politiechefs zijn mede
verantwoordelijk voor het feit
dat een in wezen belangrijk de
bat volstrekt verkeerd wordt
gevoerd. En dus voor de nega
tieve publiciteit die politie en
openbaar ministerie ten deel
valt. Juist in een periode dat de
discussie en besluitvorming met
betrekking tot veiligheid in een
cruciaal stadium verkeert. In
een debat waarbij een beroep
op de professionaliteit en kwa
liteit van politici, bestuurders
en ambtenaren noodzakelijk is,
wordt de legitimiteit van de
overheid te grabbel gegooid.
En wat doen landelijke politici?
Die springen er bovenop, met
als gevolg een versterking van
de al tanende legitimiteit en
geloofwaardigheid!
Wie overschrijdt grenzen?
Wanneer er over veiligheid
wordt gedebateerd, leidt dit
vrijwel altijd tot twee, niet orgi-
nele, oplossingen, namelijk:
'Meer blauw op straat' en 'Meer
toezicht'. Wat is de werkelijk
heid?
Vrijwel alle grote politieke par
tijen spraken in de verkiezings
tijd over een additionele uit
breiding van de politie met wel
10.000 extra mensen. Het resul
taat is dat in het regeerakkoord
400 miljoen gulden extra (ver
deeld over 4 jaar) is uitgetrok
ken voor onder meer verster
king van de politie en de reor
ganisatie van het openbaar mi
nisterie. Na het kamerdebat is
daar nog 100 miljoen aan toege
voegd. Een paar kanttekenin
gen.
Op de eerste plaats wordt het
eriminaliteitsvraagstuk niet al
leen opgelost door meer blauw
op straat. Nu wordt te nadruk
kelijk de suggestie gewekt dat
meer politiemensen op straat
het criminaliteitsprobleem kan
oplossen.
Op de tweede plaats: de ge
noemde 500 miljoen gulden zijn
niet bedoeld om alleen extra
politiemensen aan te stellen. De
reorganisatie van het "openbaar
ministerie, de tekorten van en
kele politiekorpsen, uitbreiding
van de cellen en de oprichting
van een landelijk recherche
team moeten onder andere hier
uit gefinancierd worden. Feite-'
lijk komt circa 35 miljoen gul
den ter beschikking van de uit
breiding van de reguliere politie
(ofwel 500 extra politiemensen
te verdelen over 26 korpsen!).
Op de derde plaats wordt al
politiek richting gegeven aan de
vraag hoe die 35 miljoen in
personeel moet worden omge
zet. Duidelijk daarbij is dat niet
primair wordt gekozen voor re
guliere politiemensen, maar dat
oplossingen gezocht worden in
lager gekwalificeerd personeel
(toezichthoudende funktiona-
rissen) waardoor uiteindelijk de
uitbreiding van de politie ver
wordt tot een soort werkgele-
genheidsprojekt dat nauwelijks
een bijdrage levert aan de ver
sterking van de politiële funk-
tie.
Kortom, een fundamentele dis
cussie over de funktie en plaats
van de politie wordt niet ge7
voerd, terwijl ogenschijnlijk ka
pitalen worden uitgetrokken
voor verstérking van de politie.
Vervolgens leidt die laatste keu
ze absoluut niet tot het gesug
gereerde effect, namelijk dat de
criminaliteit wordt terugge
drongen. Tenslotte moet mij van
het hart dat ook het immate
riële (en politiek interessante)
effect van dit beleid kennelijk
wordt onderschat. Wanneer
enerzijds er redelijk theatraal
voor wordt gekozen dat de poli
tie wordt uitgebreid en vervol
gens blijkt dat dit beleid niet
merkbaar bijdraagt tot het te
rugdringen van de criminaliteit,
leidt dit ongetwijfeld tót "af
breuk van de legitimiteit van
overheid en politiek. Waarmee
de cirkel wordt gesloten.
Criminaliteitsbestrijding vraagt
om een brede, samenhangende
strategie waarin politiek, be
stuur en professionals moeten
voorgaan. Op grond van deze
strategie moet nagedacht wor
den over de vraag wat de kern
taken van de politie zijn. Het
laatste jaar zijn er vele politieke
besluiten genomen die enorme
gevolgen hadden en hebben
voor de taakverdeling van de
politie. Ik noem er enkele:
Intensivering vreemdelin
gentoezicht;
- Wetswijziging m.b.t. de funk
tie van 'Hoofd Plaatselijke Poli
tie' wat leidde tot een extreme
taakuitbreiding op het gebied
van de bijzondere wetten;
- Invoering wet-Terwee waarbij
de politie moet gaan participe
ren in de bemiddeling tussen
dader en slachtoffer;
- Executie van vonnissen waar
bij de politie zelf de executie
'van geldboetes moet uitvoeren;
i- Intensivering van de milieu
taak;
- Intensivering opvang slachtof
fers van zedenzaken;
- Meer aanwezigheid in de zo
genaamde groene gebieden.
Zo kan ik nog een hele waslijst
noemen, ook met betrekking tot
wetgeving op ander gebied, die
verregaande consequenties
heeft voor de beschikbare poli
tiecapaciteit.
'Dergelijke consequenties wor
den in het politieke debat niet
onderkend danwel miskend. In
vrijwel alle gevallen worden
door de politiek de noodzakelij
ke randvoorwaarden niet inge
vuld.
Wie overschrijdt grenzen?
De politiek heeft besloten tot
een reorganisatie van de politie.
Na decennia van discussies ging
de kogel door de kerk. De poli
tieke overeenstemming was er.
Vervolgens is er nauwelijks be
grip en respect geweest voor de
problemen waarvoor de politie
organisatie werd gesteld. Er
mag dan terechte kritiek zijn op
uitlatingen en handelswijzen
van (sommige) korpschefs, maar
de Nederlandse politie is wel
onder hun leiding in één jaar
volledig gereorganiseerd, waar
bij de efficiency en effectiviteit
wel degelijk sterk zijn verbe
terd. Ik ervaar dat deze verbete
ringen primair niet te danken
zijn aan de Haagse politiek. De
departementen hebben zich na
mens de betrokken ministers
vrijwel beperkt tot een reaktie-
ve opstelling met betrekking tot
dit proces. Naar mijn mening
was dit grote reorganisatiepro
ces te weinig gefaciliteerd en
ondersteund vanuit de politiek.
Wie overschrijdt grenzen?
Op hoofdlijnen zou naar mijn
opvatting het volgende moeten
gebeuren. Op de eerste plaats
zal een aantal politiechefs wat
meer in het gareel moeten blij
ven. Presentatie naar buiten zou
zich moeten beperken tot zaken
waarvoor zij primair verant
woordelijkheid dragen.
Bovendien zou de politie op een
professionelere wijze duidelijk
moeten maken wat de toege
voegde waarde van de organisa
tie is. De politiek zal, wanneer
het om de veiligheid gaat, van
het huidige opportunisme af
moeten. Opportunisme draagt
op de langere termijn niet bij
tot passende antwoorden op de
problemen en leidt m.i. tot het
wekken van verwachtingen die
onhaalbaar zijn. Dat slaat ver
volgens als een boemerang te
rug. Het vraagstuk veiligheid en
het probleem van de criminali
teit dienen in een bredere sa
menhang te worden geplaatst
op grond waarvan evenwichtige
keuzen kunnen worden ge
maakt. Belangrijk daarbij is dat
de politiek ook de consequen
ties van haar beleid onderkent
en neemt. Tenslotte zou ik wil
len opmerken dat het relevant is
om juist ook bij reguliere wet
geving het veiligheidsdenken te
integreren in de besluitvorming.
Zoals de milieu effectrappor
tage (MER) bestaat, zo zou er
ook een veiligheid effectrappor
tage (VER) bij de beleids- e»
besluitvorming kunnen worde»
betrokken.
Hoe zit het dan met de wens
van een parlementaire enquête
rond het optreden van justitie
en politie?
Ik vrees dat de thans voorge
stelde parlementaire enquête!
over het verkeerde onderwerp
gaat, met het verkeerde doel en
op de verkeerde wijze. De hui
dige minister van Justitie heeft
m.i. blijk gegeven van het feit
dat zij bereid is los te komen
van het opportunisme zoals i|
dat zojuist heb beschreven. Zij
vindt een parlementaire enqué-
.te niet direkt noodzakelijk. Klip
en klaar geeft zij aan dat
belang van de bestrijding van
de criminaliteit groot is, waar
bij zij gelijktijdig de kaders
aangeeft waarbinnen politie
justitie dienen te blijven. Ge
lukkig gaat zij niet voor uitbrei
ding van bevoegdheden. Zij
gaat voor het werkbaar maken
van de bestaande bevoegdhe
den. Iets wat al veel eerder
moeten gebeuren. Een parle
mentaire enquête is leuk voor
de media en kennelijk belang
rijk voor politici om zich te
profileren, maar frustrerend in
de discussie die gevoerd moet
.gaan worden over veiligheid ei
de rol van de politie en justitie
daarin.
Zo'n opstelling geeft de hoop en
verwachting dat er geen energie
wordt gestoken in de beant
woording van de vraag wie
grenzen zou hebben overschre
den, maar geeft voldoende
ruimte voor een verantwoorde
en samenhangende discussie
over veiligheid, criminaliteits
bestrijding, middelen, kerntaak
van politie en justitie, de funk
tie van andere overheden en
maatschappelijke instanties, en
de kwaliteit van wetgeving.
Drs J.J.M. Stikvoort is chef van
het politiedistrict Breda
Van onze correspondente
Rotterdam - De Explosieven
Opruimings Dienst (EOD) is
voor de vierde keer binnen
vijf dagen in Rotterdam in
actie gekomen om dreigend
explosiegevaar af te wenden.
Ging het afgelopen zaterdag nog
om een serieuze dreiging, toen in
totaal drie handgranaten explo
deerden, gisteravond bleken drie
'verdachte' personenauto's in de
Pvd
Van onze Haagse redactie
Den Haag - De PvdA heeft
wat meer speelruimte gege
een half miljard gulden op
vullen. Voor de PvdA is e
bespreekbaar op voorwaard
scholen concreet aangeven
Daarnaast stellen PvdA en D66
voor dat het rijk een deel van de
wachtgelden voor ontslagen per
soneel in het hoger onderwijs
voor zijn rekening neemt. De
VVD houdt wel onverkort vast
aan een korting van 500 miljoen
in 1998, zoals afgesproken in het
paarse regeerakkoord.
Dat bleek gisteren tijdens de
behandeling van de begroting
van Onderwijs in de Tweede Ka
mer. Aan de vooravond van het
debat zei PvdA-fractievoorzitter
Wallage nog eens zijn steun toe
aan de geplaagde PvdA-be-
windsman.
De positie van Ritzen kwam de
laatste weken sterk onder druk
te staan. Zo ontstond de indruk
uit een intern ambtelijk memo
van Onderwijs dat Ritzen wil
lens en wetens de bezuinigingen
probeerde te saboteren. Ritzen
ontkende gisteren enige betrok
kenheid. Hij noemde de beschul
digingen 'bizar'.
Het CDA eiste gisteren ophelde
ring over deze affaire. CDA-Ka-
merlid Van de Camp haalde fel
uit naar Ritzen en stelde dat de
'politieke geloofwaardigheid van
de minister ernstig is afgeno-
Het CDA verwijt de paarse coa
litiepartijen 'kiezersbedrog' om
dat geen van deze partijen in
hun verkiezingsprogamma
spreekt van zo'n forse bezuini
ging op het hoger onderwijs (500
miljoen) en de studiefinanciering
(een miljard).
PvdA, WD en D66 willen dat
(ADVERTENTIE)'
van 15 t/m 19 november
(behalve op merkschoenen)
amslerdam roHerdarn den haag
leiden utrecht (w.c. la vie)
delft hilversum haarlem naaldwijk
amersfoort 's-gravenzande maastricht
almere «eindhoven schiedam
arnhem den bosch breda
info: 070- 320,91.00
EEN MEERDERHEID van de Twe
Van Traa en vindt dat er ee
worden gehouden naar de ops
justitie. Die kamer-meerderheid
pelijk, want in feite is het n<
openbare onderzoeksvorm die
kennen, in te zetten op een on
openbaarheid gebaat is: de bestr
Toch is het goed dat die enquêt
jijkheid van hoge politie- en justi
jaren opsporingsmethoden toer
passen. De bevindingen van de
onomstotelijk vastgesteld. De gr<
is zodanig vervaagd dat de reel
parlementaire democratie kan de
Niet de politie maar de politie
zware middel van de parlement
methode om goed zicht op de
eenmaal in de politie-praktijk de
den.
Maar niet het antwoord op de
voor moet worden gesteld, is c
moet vooral antwoord geven o
zijn voor een adekwate bestrijdin
kennelijke ongrijpbaarheid van
rende criminele organisaties is
woordelijke politie- en justitiefun
toegestane balanceren en blijk
kunnen binnen de huidige wettel
Dat laatste mag niet. Maar de
justitie nu moeten voeren, is ev.
rechtsstaat.
