DE STEM
Gouwe Ouwe
Zender ook
voor jeugd
Publieksprijs voor ;De
Tweeling' van De Loo
'Sound of
is van topniveau
SCHIJF
Tros praat nu serieus
met RTL-aandeelhouders
Woodstock
Laurent Garnier
Come
Sonetic Vet
Golden Earring
DESTEM
mmWÊÊÊÊÊKBÊÊÊÊÊÊÊ
Will Luikinga brengt via nieuw radiostation nog steeds 4Will wil wel'
,Voor my is de hobo een lichaamsdeel,
het is mijn adem, mijn leven"
Pauline Oostenrijk, hoboïste
MUZIEKRECENSIES
Publiek bestel blijft optie
Van onze verslaggeefster
Hilversum - De Tros onderhandelt serieus met de belang
rijkste aandeelhouders van RTL, uitgever VNU en CLT,
over een nieuw commercieel televisiestation.
Een zogeheten businessplan moet uitwijzen of zo'n nieuw
tv-station haalbaar is. Dat heeft een woordvoerder van RTL
gisteren namens alle betrokkenen meegedeeld.
De onderhandelingen met het Zweedse SBS zijn voorlopig
terzijde geschoven, aldus een woordvoerster van de Tros.
Volgens de Tros staat of valt iedere overeenkomst met RTL met
garanties voor het personeel en behoud van de radio. Over
andere eisen laat de omroep zich om tactische redenen niet uit.
Tros en RTL hebben in de afgelopen maanden al eerder
verkennende gesprekken gevoerd. Volgens RTL beginnen er nu
concrete onderhandelingen, waarbij een aantal alternatieven op
tafel ligt.
De Tros zou in een nieuw commercieel station met RTL en VNtJ
waarschijnlijk een minderheidsaandeel krijgen. Of dat deelname
wordt in het bestaande RTL5 of in het op te richten Disney
Kanaal (RTL6), is nog niet duidelijk. Anders dan SBS lijkt RTL
niet bereid de werkgelegenheid van de 180 personeelsleden bij
de Tros langer dan drie jaar te garanderen.
Beide partijen verwachten over een aantal weken duidelijkheid.
De Tros staat onder tijdsdruk, omdat zij voor 15 januari moet
besluiten of zij binnen het publieke Omroepbestel blijft. Dat is
immers de uiterste datum dat omroepverenigingen zich bij
staatssecretaris Nuis (media) moeten melden, willen zij per
september 1995 een uitzendvergunning voor vijf jaar krijgen.
Zolang de onderhandelingen met RTL niet zijn afgerond houdt
de Tros de mogelijkheid open dat ze binnen het publieke bestél
blijft.
Van onze verslaggever
Amsterdam - De schrijfster Tessa de Loo heeft gisteren voor
haar roman 'De Tweeling' de Publieksprijs voor het Neder-!
landse Boek 1994 in ontvangst genomen. Voor het Boek van
het Jaar kreeg ze 15.000 gulden en een beeldje van Jeroen!
Henneman.
Het is de tweede prijs in twee meêstal moeten ontberen. Een'
dagen die Tessa de Loo voor acteur krijgt in het theater direct)
deze roman kreeg. Maandag ont- respons, een schrijver werkt in<
ving ze de Otto von der Gablentz stilte en verneemt heel weinig
Prijs, omdat ze met 'De Twee- van de lezer. Via zo'n prijs oat-
ling'de betrekkingen tussen Ne- moeten we elkaar toch". j
derland en Duitsland verbeterd Tessa de Loo hield, in de top vijf!
heeft. Aan de Duitse prijs was van de lezers, vier buitenlandse
5000 gulden verbonden. schrijvers achter zich. Tweede
werd Donna Tartt met 'De Ver-j
'De Tweeling' is een boek dat borgen Geschiedenis', derde
vanaf de verschijning vorig jaar Thomas Keneally met 'Schmd-'
veel belangstelling heeft gekre- Iers Lijst', vierde John Grishaitij
gen van lezers. Het boek staat met 'De Cliënt' en vijfde Michael'
nog steeds in de literaire hitlijs- Crichton met 'Jurassic Park',
ten. De roman is de geschiedenis De Publieksprijs krijgt een
van een in Duitsland geboren steeds groter draagvlak bi] de!
tweeling, die in de oorlog ge- lezers. Vorig jaar werden ruim
scheiden wordt. Het ene meisje 13.000 stemmen uitgebracht, dit!
groeit op in Duitsland, het ande- jaar 16.635 stemmen, waarvan
re in Nederland. Na de oorlog 9,5 procent naar De Loo's boekj
vinden ze elkaar terug. ging. De Stichting Collectieve)
Tessa de Loo was zeer verguld Propaganda van het Nederland
met de prijs, die toegekend is se Boek, die de prijs ingesteld)
door lezers die in boekwinkels heeft, onderzocht ook welke!
op stembriefjes konden aange- voorkeuren specifieke groepen!
ven welk boek ze het afgelopen lezers hadden. Opvallend wasj
jaar het beste vonden. „Ik zie de dat vrouwen in overgrote mate1
prijs als een applaus van lezers, voor drie vrouwelijke auteurs!;
een applaus dat schrijvers kozen.
AFGEZIEN VAN de opgeklop
te emoties en de commercie er
omheen was Woodstock '94, de
herdenking van een kwart
eeuw 'Woodstock', natuurlijk
toch een imposante verzame
ling van grote namen in de
popmuziek.
Bij wat ik er op tv van zag,
waren het vooral de 'jonge'
bands die er puike concerten
verzorgden, terwijl de 'oudjes'
het veelal van routine en veel
bijval van het bij voorbaat ver
gevingsgezind en sentimenteel
gestemd publiek moesten heb
ben.
Op de dubbel-cd Woodstock '94
zijn de drie dagen festival terug
gebracht tot 27 nummers van
evenzovele acts met een duur
v.an iets meer dan 140 minuten.
Het geheel is tamelijk chrono
logisch waar het de diverse
concerten betreft, maar tegelij
kertijd ook behoorlijk fragmen
tarisch. Waar de Woodstock-
lp's van 25 jaar geleden naast
muziek ook veel sfeer bevatten,
daar krijg je nu op de twee cd's
perfect opgenomen live-muziek
te horen. Omdat alle opnamen
rechtstreeks van de mengtafel
komen, hoor je vaak het pu
bliek amper en mis je zodoende
de wisselwerking tussen arties
ten op het podium en 300.000
man publiek ervoor.
Uit de bijgevoegde persinfor
matie blijkt dat de platen aan
vankelijk anders samengesteld
waren. Jackyl, Blues Traveler,
Paul Rodgers Slash, Crosby
en Stills Nash staan wel op
de pers-info, maar niet op de
platen, terwijl Del Amitri, Ja
mes, Youssou N'Dour en Zuc-
chero er onaangekondigd wel
op staan.
Woodstock '94 is niet meer dan
een bloemlezing uit een impo
sant festival en in een aantal
gevallen is het te hopen dat de
complete concerten nog eens op
plaat worden uitgebracht.
Want met uitzondering van een
enkel fossiel haalden de op
Woodstock aanwezige acts alles
pertoire stond en er dus alle
kanten mee op kon. Op Face it
lijkt de Earring gevangene te
zijn van flink wat niet zo den
derende nummers. Daaran
kunnen een losjes bedoeld
country-nummertje en een dito
tango-stukje weinig aan veran
deren.
Face it werd bij Kooymans
thuis in de garage voor een
select publiek vrijwel live op
genomen. Prettig gevolg daar
van is dat de plaat heel naturel
klinkt. Je hoort er aan af dat de
Earring zowel instrumentaal
als vocaal tot de top behoort.
Juist omdat ze schijnbaar
moeiteloos dat peil bereiken, is
het zo jammer dat er op Face it
inhoudelijk soms te routineus
en te veel met de automatische
piloot aan wordt gespeeld. (Co
lumbia)
WVL
LAURENT GARNIER, 'De
Vliegende DJ', is een graag ge
ziene gast in de Europese club-
scene. De 28-jarige Fransman
heeft zijn toverwerk achter de
draaitafels nu ook op cd vast
gelegd.
Shot in the Dark is de naam
van de debuut-cd en het is wat
mij betreft een 'shot in the
rose'. Garnier mixt harde house
en hoogstaande techno doorel-
kaar tot sterke dansmuziek. Hij
grijpt in zijn werk o.a. terug op
Detroit-techno en Chicago-
house, maar Shot in the Dark is
toch vooral Europees geörien-
teerd door de nodige
Kraftwerk-invloeden en na
tuurlijk Garniers eigen ervarin-
gingen in de Europese house
scene.
Garnier zit met die mix van
stijlen op de lijn van Under
world, dat eerder dit jaar met
Dubnobasswithmyheadman een
prachtige plaat afleverde. Maar
waar het Engelse trio een dui
delijke link naar de popmuziek
legt, houdt Garnier het vooral
bij de kalere techno: minder
melodie en amper vocalen.
Sonetic Vet is zoals de naam klinkt: ruig en vettig.
foto bitter sweet
Shot in the Dark is een boeien
de cd geworden. De ene keer
komt Garnier met een zweveri
ge, bijna symphonische, track
als Rising Spiritsde andere
keer (bijv. Geometrie World
overschrijdt hij moeiteloos de
150 BPM-grens.
Op zijn best is Garnier in de
meer mellow nummers
(Harmonie Grooves, Shapes
Under Water). Daarin worden
staccato-ritmes doorweven met
warme technoklanken. De
pompende bassdrum zorgt ver
volgens voor een toegankelijk
dance-geluid. Door dat laatste
kan de muziek, ondanks het
underground-karakter, ook een
groter publiek aanspreken.
(Play It Again Sam).
PAUL VERLÏNDEN
DE JONGSTE cd van de Ame
rikaanse gitaarband Come heet
Don't Ask Don't Tell en zou
gerust de toevoeging Just Buy
mogen krijgen. Don't Ask... is
een heel sterke gitaarpop-plaat
geworden, een stuk toeganke
lijker en evenwichtiger dan het
eerdere Eleven, Eleven van de
groep.
Come komt zelf uit Massachu
setts, maar nam de platen in
alle delen van het land op. In
New Jersey ontplofte de studio,
in Memphis legde een sneeuw
storm alle elektriciteitscentra
les plat, in Brooklyn maakte
een hittegolf het werken onmo
gelijk, enzovoort, enzovoort.
Mogelijk dat al deze invloeden
ervoor gezorgd hebben dat de
tien nummers op Don't Ask...
zo uitgebalanceerd klinken. 51
minuten lekker stevig en ruig
gitaarwerk, terwijl de melodie
lijnen blijven overheersen. Er
bovenuit steken Poison, een
beetje gammel gespeeld maar
met een aanstekelijk refrein,
het aanzwellende German Song
met ingetogen gitaarwerk en
dito pianospel, en het opzwe
pende In/Out, dat liefst zo hard
mogelijk gedraaid dient te wo-
ren.
Don't Ask Don't Tell is een cd
die in de kast van een grunge/
gitaarliefhebber niet mag ont
breken. (Beggars Banquet/Play
it again Sam)
GERARD VAN DEN BROEK
SONETIC VET is een Amster
damse band die snelle en melo
dieuze gitaarnummertjes
speelt. Een beetje in de traditie
van Bettie Serveert -zangeres
Liesbeth die met de gitaar haar
drie mannelijke bandgenoten
voorgaat - maar dan niet zo
gepolijst en lieflijk. Sonetic Vet
is zoals de naam klinkt: ruig en
vettig.
Sonetic Vet wil ongetwijfeld
helemaal niet vergeleken wor
den met Bettie Serveert, maar
ik kan het toch even niet laten;
vooral omdat ze er eigenlijk
helemaal niet op lijken. Zange
res Liesbeth is veel agressiever
dan Carola Serveert en haar
gitaarspel is al even direct. Het
baswerk is pompend en drei
gend, het slagwerk snel en hol.
Gitarist Kasper (achternamen
doen ze niet meer aan tegen
woordig) speelt een stuk intelli
genter dan zijn counterpart van
BS. Zal komen omdat hij psy
chologie gestudeerd heeft. Van
hem zal ook wel het steenko
len-engels in de titels komen,
zoals Winklewagon.
De groep schijnt al een aardige
live-reputatie te hebben, al
moet ik zeggen nog niet het
genoegen gehad te hebben ze te
beleven. Wel is er nu hun de
buut-cd, Peer, geproduceerd
door de vaste producer van
Henry Rollins. En dat laatste is
te merken aan de agressieve
mix die deze P. Rave neergezet
heeft. Had meneer Rollins de
nummers gezongen, je zou hem
prijzen om zijn prima song-
schrijverkwaliteiten.
Afijn, luister zelf maar. (Bit-
tersweet/Play it again Sam)
GVDB
uit de kast. In hun drang om op
deze ongeveer historische plek
onvergetelijke muziek te ma
ken, waren er volop jonge
bands die er het beste concert
uit hun loopbaan gaven. Wat
dat betreft, laat Woodstock '94
pijnlijk duidelijk horen dat er
van de oude garde nog maar
heel weinig zijn die zich live
kunnen meten met de acts uit
de jaren tachtig en negentig. (A
&M)
WIM VAN LEEST
HET LEUKE van The naked
truth, de unplugged-best of van
de Golden Earring, was dat je
een stel oude lullen aan het
werk hoorde die ongegeneerd
veel lol beleefden aan het spe
len van lekkere nummertjes uit
het eigen repertoire.
Het niet zo leuke aan de nieuwe
Earring-cd Face it is dat voor
mannen Hay en Kooymans zich
toch weer als jonge Chippenda
les voordoen. Dat levert soms
jongensachtige liedjes op die je
niet op de vijfentwintigste
langspeler van rockgroep zou
verwachten. En als het nou nog
om simpele popliedjes zou
gaan, waarin een zekere loute
ring of wat ironie verscholen
zat, dan zou je er genoegen mee
kunnen nemen, maar dat is
nauwelijks het geval.
The naked truth liet een groep
horen die boven zijn eigen re-
NEDERLAND 1
07 00 Tekst-tv
09.00 Ik mik LORELAND (tot 09.20)
09.30 Koekeloere (tot 09.45)
10.00 (TT) De steentijd (tot 10.25)
10.30 Van nu en straks. Afl. 4 t/m 6
11.45 Tekst-tv
16.27 Nieuws voor doven en
slechthorenden
16.34 Studio op stelten met Pau-
lus de boskabouter; Wat gebeurt er
later, dierenverhalen; Medisch Centrum
Muis en Doug, animatieserie
17.28 Robbedoes, animatieserie
17.59 Flipper, serie
18.28 Topscore, spelletje
18.58 Ik dacht bij mezelf, serie
waarin kinderen filosoferen over
'grote' vragen: Kreng of knuffel
19.30 Ik heb al een boek, literair
magazine
19.51 PP: Uitzending WD
20.00 (TT) Journaal
20.24 Weeroverzicht
20.31 Indomptable Angélique,
speelfilm
,21.57 Frasier, comedy
22.24 Close-up: Met blijdschap ge
ven wij...
'23.18 Een schreeuw om hulp, docu
drama
00.02 Journaal
NEDERLAND 2
07.00 Journaal
07.06 Lingo
07.30 Journaal
07.33 Ontbijt TV met om 08.00
journaal
08.30 Journaal
08.33 Topscore, spelletje
09.00 Journaal
09.07 PP: Uitzending GPV
09.10 Kook TV
09.28 Via Ria, discussie
10.18 Bijna 30, serie portretten
10.43 Forbidden matiné
10.55 20 punt 40, serie: Zorgvaders
11.10 O ja, de NCRV in beeld
12.00 Cum laude, spelletje
12.32 Telearchief: Gewoon Hollan
ders (2)
13.00 Journaal
13.07 Lopende zaken
13.32 The Wonder Years, serie
13.57 Villa Achterwerk
16.00 (TT) Journaal
16.09 The Yearling, tekenfilmserie
16.33 Kingdom Adventures, pop
penserie
17.02 Deepwater Haven, jeugdserie
17.29 De windjammers, documen
taire-serie
17.58 (TT) 2 vandaag, actualiteiten
met om 18.00 Journaal; 18.39 Spor
tjournaal en 18.47 Hoofdpunten uit het
nieuws gevolgd door het weer
18.55 (TT) Onderweg naar morgen.
19.26 Ik weet het beter, spelletje
19.54 (TT) Bruine hyena's in
Namibië, natuurdocumentaire
SUSKE EN WISKE: DE AVEI
■MHHMbSs
SaSSSSE
Simpel gegeven toch boeiend
Bergen op Zoom - Stadsschouw
burg De Maagd. Musical 'The
sound of Motown'. Directie en cho
reografie Mabel Robinson. Muziek
Fred Gripper. Decor en kostuums
Jan Aarntzen. Script I.D.A. Was
hington. Gezien dinsdag 8 novem
ber. Nog te zien: 4 en 5 febr. in
Etten-Leur, 3 en 4 maart in
Roosendaal, 5 tot en met 8 april in
Breda.
Door Sjef Huismans
Dat met een simpel geven toch
een boeiende avondvullende mu
sical te maken is, wordt met deze
produktie die terugblikt op de
jaren zestig wel aangetoond.
Voorwaarde is dan wel dat je
over een cast moet beschikken
met uitstekend stemmateriaal en
een uitgebreid acteervermogen.
Welnu, wat Stardust deze keer
op de planken zet en laat horen,
is van een topniveau.
Het zijn juist de vele songs, zo'n
veertig in totaal, die of totaal of
gedeeltelijk de revue passeren,
waarbij veel bekenden uit de
sixties voor een flink stuk her»
kenning zorgen. Wel hebben ze
alle in arrangement of compila
tie een nieuw aan de huidige
smaak aangepast jasje meege
kregen. Oudjes zoals Baby love,
Uptight, Stop in the name of
love, Come see about me, of
Dancing in the street, waarmee
begonnen werd, liggen nog
steeds lekker in het gehoor.
In een goede afwisseling van
stemmingen komen the liedjes
voorbij. Blij, emotioneel, droe
vig, alle gevoelens komen aan
bod. Een herinnering aan The
Supremes dringt zich duidelijk
op wanneer het verhaal van de
vocal-groep The Chevrettes,
wordt verteld.
Hoofdfiguur daarin is de lead-;
zangeres van het trio Lilian LaJ-
ne. Rhetta Hughes zet hiermee
een glansrol neer waartoe haar,
schitterende stem en haar ex-l
pressieve doorleefde acteerkunsti
haar de gelegenheid bieden. Van
jong meisje naar een oudere,
opgeleefde zangeres, die een!
veelbewogen leven achter zichl
laat is een hele metamorfose, die
ze prachtig gestalte geeft.
Maar daar blijft het niet bij,
want alle rollen worden bezet op;
een wijze die bewondering af
dwingt. Ook in de duetten en de
ensembles klopt het allemaal als
een bus. Brit Wilson is een heer
lijke Sam, Jim Weaver een be
wogen Nat, Stephen Semien een
uitgekookte Larry en de dames
Linda James, Michelle David en
melody Garrett zijn stuk voor
stuk actrices die je boeien.
Het gehele verhaal is verpakt in;
een vlotte choreografie vol af-i
wisseling en artistiek gedaöst.;
Mabel Robinson staat daar ga
rant voor. De story op zich heeft
weinig om het lijf en bevat ele
menten uit veel andere musicals
en love-stories. Successen, ver
liefdheden, tegenslagen, bendes,!
jaloezie en zelfs ook een opoffe-;
ringsdood door een geliefde. Het
tempo ligt hier en daar wat lasag
door uitgerekte parlando's, maar'
daar staat tegenover dat de En
gelse tekst perfect te verstaan is..
Tot slot mag een complifnent-
uitgaan naar de geluidstechniek
die in vakkundige handen is,
waardoor een goede balans altijd
aanwezig is en de boel nergens'
overtóeterd wordt.
Gids
WOENSDAG 9 NOVEMBER 1994 DEEL D
HAMBONE
BOES
ONTDEK DE VERSCHILLEU
Nederland is een nieuwe radiozender rijk, de Gouwe
Ouwe Zender. De tijden van de petticoats, de vetkui-
ven en de jukeboxen herleven aan de hand van hits
uit de jaren vijftig en zestig. Hits uit de begintijd van
de popmuziek die nog altijd populair zijn, gedraaid
voor luisteraars tussen de dertig en de zestig. Maar
de jeugd luistert enthousiast mee, weet Will Luikin
ga, een van de disk-jockeys van deze zender. Met hem
praten we verder.
Door Tom Smeets
„Vanaf het begin hebben we ge
zegd: op deze zender draaien we
alleen muziek uit de jaren vijftig
en zestig. Dan stoppen we. Mu
ziek van na de jaren zestig hoor
je bij ons niet. Dat doen we heel
consequent. We doen het voor de
wat oudere doelgroep, maar het
leuke is dat de jonkies het ook
heel leuk vinden. Die zie je ge
woon meegaan. Het is ook een
soort trend op het ogenblik."
Will Luikinga, voor elke radio
liefhebber sinds mensenheugenis
een begrip, is een van de disk
jockeys van de kersverse Gouwe
Ouwe Zender. Nadat hij de nieu
we zender heeft getypeerd, wil
hij ook z'n eigen bijdrage wel
even uit de doeken doen: „Ik ben
daar disk-jockey, maar aange
zien ik dat al heel lang ben,
komen ze een heleboel dingen
aan mij vragen. Maar in oor
sprong ben ik alleen maar ge
woon disk-jockey."
Het station is uitsluitend via de
kabel te beluisteren, van zeven
uur 's morgens tot zeven uur 's
avonds. Dat gebeurt op de fre
quentie van het al langer be
staande Eurojazz. Deze zender
begint 's avonds om zeven uur en
gaat door tot de volgende och
tend zeven uur. Eurojazz heeft
inmiddels rond de vijf miljoen
aansluitingen, met een landelijke
dekking. De Gouwe Oouwe Zen
der stapt in feite in een gespreid
bedje. „We zijn heel tevreden,"
zegt Will Luikinga dan ook.
Hij is niet de enige bekende
naam die naar het station is
gegaan. Onder meer Meta de
Vries, Peter Teekamp, Wim van
Putten en Stan Haag volgden
zijn voorbeeld. Voor hem zijn het
stuk voor stuk oude bekenden.
„Als je al zolang in deze business
werkt als ik, dan ken je zoveel
mensen en die kom je altijd weer
tegen. Dat is leuk. En ik vind het
bovendien leuke muziek die we
draaien."
Hij heeft het over de hits uit de
fifties en de sixties, van Elvis
Presley tot The Searchers, van
Bill Haley tot The Beatles, van
Cliff Richard tot Diana Ross
The Supremes. En soms ook wel
Nederlandse plaatjes.
Will: „Erg veel gebeurt dat nog
niet. Peter Koelewijn en dat
soort dingen. En Anneke Grön-
loh, die in die tijd trouwens
record op record heeft gebroken.
Ze heeft geloof ik vijf keer num
mer één gestaan en 37 maanden
lang in de Top 40. Dat draaien
we natuurlijk wel, maar verder
veel Engels en Amerikaans. De
muziek waar wij vroeger stiekem
naar luisterden op Radio
Luxemburg. Heel ver weg en
krakerig, dat soort dingen."
De vraag hoe zijn programma
heet, is eigenlijk volstrekt over
bodig: 'Will wil wel'. Will: „Dat
doe ik al 23 jaar, dat blijft
hetzelfde. Die kreet is blijkbaar
zo ingeburgerd... 'Will wil wel',
ik doe nog steeds hetzelfde spel
letje met Harry, de fruitmachine.
Dat blijft bij mij. De mensen
roepen wel eens: dat doe je nu al
zo lang... Maar het leuke is, je
krijgt natuurlijk steeds andere
kandidaten aan de telefoon. Het
zijn steeds andere mensen die
Bill Haley and the Comets in 1956. foto archief de stem
stelling met televisie, waar het
allemaal heel lang duurt. Als
maar vergaderingen, blablabla-
blabla..."
Ook al maakte Will Luikinga
ooit, in de dagen dat er helemaal
geen Veronica was, een uitstapje
naar de TROS, hij is een echte
Veronica-man. De vraag ligt dus
voor de hand of hij straks terug
gaat naar het commerciële Vero
nica? „Ik weet het niet. Ze heb
ben me wel gebeld. Ik heb ook
altijd hele goeie kontakten met
Veronica gehouden, ook al om
dat ik elke week in het Veronica-
blad schrijf. Ik heb er 23 jaar
gewerkt. Mijn goeie vriendjes
zitten nog steeds bij Veronica."
Geen wonder dat hij alle ont
wikkelingen met meer dan nor
male belangstelling volgt. In de
dagen dat de knopen werden
doorgehakt zat hij in Egypte. „Ik
had daar geen krant gelezen en
helemaal niets gehoord. Toen ik
thuis kwam, leek het wel alsof
het hele omroepbestel onderste
boven was. Eerlijk gezegd ver
wacht ik dat dit nog maar het
begin is van alle veranderingen
in het omroepbestel. Het gaat nu
echt heel hard."
Het openingsfeest van de zender
werd gegeven in het eveneens
nieuwe Amsterdamse café res
taurant De Gouwe Ouwe Zen
der, gevestigd in het Lido-com-
plex. In American diner-stijl
wordt hier niet alleen de muziek
uit de fifties en sixties gedraaid,
er is ook voor een passende en
tourage gezorgd. De menukaart
presenteert de Californische
keuken en daarvan valt te genie
ten in een ambiance van juke
boxen, neon, Harley Davidsons,
pool tafels en darts. Maar ook
zonder blue suede shoes mag je
naar binnen.
De in Bussum gevestigde Gouwe
Ouwe Zender zal regelmatig
vanuit dit Amsterdamse onder
komen programma's verzorgen,
al staat dat niet gepland. Will
Luikinga: „Maar dat is nu juist
het leuke met radio. Je hoeft
niets te plannen. Als er ergens
iets leuks gebeurt, dan ga je er
naar toe en begin je gewoon."
Anneke Grönloh in 1965.
foto dijkstra
bellen en daarom verveelt het
mij nooit."
Hij heeft deze kennelijk gouden
formule zelf ooit bedacht. Will:
„Daarna ben ik ook gestopt met
dingen bedenken. Ze hebben me
wel eens gevraagd: joh, bedenk
nou eens een keer wat anders.
Maar ik roep altijd: wat is er dan
beter? Ik heb nog nooit iets an
ders en leukers kunnen beden
ken voor de radio, al ben ik daar
wel mee bezig geweest natuur
lijk."
Hij typeert de gang van zaken:
„In Nederland is het zo dat na
vijf jaar iemand begint te zeuren
van 'ja leuk, maar zou je niet
eens wat anders doen'. Tien jaar
later begint dat weer. Om de
zoveel tijd begint het steeds op
nieuw. Uiteindelijk heb ik het
allemaal overleefd. Want bij de
Will Luikinga, een van de
bekende namen die voor de
nieuwe Gouwe Ouwe Zender is
gaan werken.
foto omroepproductie
Gouwe Ouwe Zender was het zo
dat ze me vroegen: je moet wel je
spelletje 'Will wil wel' doen!"
Z'n huidige situatie - elke dag op
de zender - is voor elke radioma
ker het toppunt van genot. Hij
vergelijkt het met zijn Veronica-
dagen. „Dat was natuurlijk heel
slecht. Ik mocht één keer in de
week een middagje twee uur ra
dio maken. Ik heb dat altijd
vergeleken met een timmerman
die met een kastje bezig is en dat
heel graag af wil hebben. Maar
hij mag toch maar twee uur in de
week aan dat kastje timmeren en
dan moet hij weer naar huis. Dat
gevoel heb ik altijd gehad in die
periode. Dus nu is het heerlijk."
Will Luikinga is een typische
radioman. Bij een radiostation
zijn de lijnen heel kort en dat
bevalt hem. „Als we morgen be
denken dat we een bepaalde ac
tie moeten doen, dan kan dat
overmorgen op de zender. Dat
vind ik het leuke van radio. Dat
het heel snel kan zijn en dat je
ideeën hebt die heel snel gereali
seerd kunnen worden. In tegen-
