DE STEM
Zanger Lloyd Cole vecht terug
16690
BONUS
Portretten van dichters
met popmuziek omlijst
Eurovisie Songfestival
met minder finalisten
■uranHR
'Ik heb heel vaak overwogen om uit deze muziekbusiness te stappen'
Re meer wil.
Kleintje
RVU-radio maakt poëzie-project
'Vinger aan de
pols' over baby
met hartdefect
Beatles-CD met
oude nummers
Schumanns
symfonieën
Tango's
Het Bredase
muziekleven
arketcentrale van
end) voor een afspraak in
Arnhem, Barneveld,
brkrade, Rotterdam,
srden (D).
Iden in alle vestigingen.
o
Ivan topsport. Omdat
jtatie op een zeer hoog
pk allerminst verbazen
pctra Sport wordt. Een
H
n voor een sportieve rijstijl.
Verschijning meteen al
vermoeden.
achter het stuur zit,
Jen kracht die zo ken-
vijl het comfort verre
i, dat is de Vectra
Baar bij de Opel dealer
"0-
jzaken. Prijzen incl. B.T.W. en
mcatiewijzigingen voorbehouden.
24 m' KURK, PARKET
I lak lijm)
I kurk of parket
aliteit zomaar
|ak} of 50%
to,- perm2
:en nieuw pluspunt in uw
reclame:
4 plaatsen van een
EINTJE vormt een we-
nlijke bijdrage tot het rea-
sren van uw doel. TIEN-
IIZENDEN lezen u
Niet alle dichters zijn even toegankelijk, maar velen verdienen
een groter publiek dan zij nu hebben. Om die reden start de
RVU-radio morgen in zijn wekelijkse cultuurprogramma 'De
Schatkamer' een serie dichterportretten onder de titel Dich
terbij.
Daarin het werk en leven van
acht dichters, onder wie Gerrit
Achterberg, Guido Gezelle, Bert
Voeten en Paul van Ostaijen,
belicht door middel van gesprek
ken met literaire intimi, brieven,
gedichten en andere teksten.
Hans Warren en Remco Campert
- de twee nog in leven zijnde
dichters uit de reeks - komen
zelf aan het woord.
Om de dichters dichterbij het
grote publiek te brengen is de
serie aantrekkelijk muzikaal
omlijst. Acht bekende popcom
ponisten zetten twee gedichten
op muziek. Programmamaker
Michel van Bergen Henegouwen
wilde op die manier mooie, er
kende, literaire gedichten vooral
dichterbij de jeugd brengen.
Vanavond is bij wijze van aan-
keiler een clip van de Tilburgse
componist Tom America te zien,
een vertolking van het gedicht
'Vers per 7 juni '51' van Jan
Hanlo.
In de eerste uitzending praten
morgen Adriaan Morriën, J. Ber-
nlef en K. Schippers, de ontdek
kers van Hanlo, over diens werk.
Een portret van een man, die
zijn leven lang geobsedeerd was
door zuiverheid, zowel in zijn
poëzie als in zijn relaties met
kinderen.
Huub Oosterhuis, directeur van
de Rode Hoed en liefhebber van
poëzie, zet enige kanttekeningen
bij de muzikale interpretaties:
'Wie maakt uit hoe je een ge
dicht kan, moet en mag lezen?'
„Een sonnet van Achterberg
krijgt er ineens zes regels bij,
omdat het sextet herhaald
wordt. 'Ik heb een zonnebril van
plastic op' wordt refrein, terwijl
dat nergens herhaald wordt in
het gedicht. Guido Gezelle
noemt 36 keer het woord 'water'
in zijn gedicht, maar het wordt
in het lied een paar keer wegge
moffeld. En mag je 'ochtend
blad' anders benadrukken, om
dat dat in het lied past?" Dat
mag, is zijn conclusie.
Bram Vermeulen, die een frag
ment uit het gedicht 'Als in een
droom' van Remco Campert op'
muziek zette, vertelt waarom:
„Ik bedenk bij gedichten een
eigen ritme, muziek en sfeer. Als
gedichten op muziek worden ge
zet, nemen ze je iets af. Ze
interpreteren het gedicht voor
je." Vermeulen hoopt dat de
jeugd door middel van deze serie
eindelijk weet wat dichters zijn.
Nederland 3, 20.55 uur; morgen
Radio 5, 16.02 uur
Over haar zwangerschap wordt
op internationale congressen ge
sproken en vanuit Nederland ge
publiceerd. Toen ze 32 weken
zwanger was, hoorde Willemijn
Meijer dat haar ongeboren kind
een ernstig hartdefect had, Bo
vendien zag het er naar uit dat
de baby geestelijke afwijkingen
vertoonde.
De roze wolk waarin het echt
paar Meijer tot dan toe leefde
was ineens weg, zo portretteert
Ria Bremer vanavond in Vinger
aan de Pols.
Ria Bremer praat met het echt
paar Meijer over hoe het deze
lijdensweg heeft beleefd, maar
laat ook artsen aan het woord
over baby's met hartafwijkingen.
De praktijk leert dat hartafwij
kingen niet zelden op zichzelf
staan.
Nederland 1, 20.30 uur
Londen (ap) - De platen
maatschappij EMI brengt
op 30 november een dubbel-
CD van The Beatles uit.
Dertig van de 56 songs op
'Live at the BBC' werden
nooit eerder door EMI opge
nomen. Het gaat onder meer
om 'I Got a Woman', 'Too
Much Monkey Business',
'Youngblood', 'That's All
Right', 'Lucille', 'Hippy
Hippy Shake' en 'Glad All
Over'. Het grootste deel van
de nummers op de dubbel-
CD zijn live-registraties, ge
maakt in Liverpool en
Hamburg. 'Live at the BBC'
is samengesteld door Ge
orge Martin, die als produ
cer verantwoordelijk was
voor het studiowerk dat The
Beatles in de jaren zestig
voor EMI leverden.
„Het kan nog best zo lopen dat de
Palestijnen hun onafhankelijkheid toch
belangrijker vinden dan voorspoed en
welvaart"
Ephraim Kleiman, econoom
Gids
l—IOTTi I v"g—M
Genève (anp) - In 1996 zal het aantal finalisten aan het
Eurovisie Songfestival worden beperkt tot 23 en vanaf
1997 tot 22. Daartoe heeft de European Broadcasting
Union (EBU) in Genève besloten.
De deelnemers in 1996 zullen worden geselecteerd uit het totaal
van 37 deelnemende landen. De EBU beslist in april 1995 hoe de
selectie van de finalisten zal gebeuren. Sinds de publieke
omroepen in Midden- en Oost-Europa vorig jaar tot de organi
satie toetraden, komen in beginsel 46 landen in aanmerking
voor deelname aan het Eurovisie Songfestival. Daarvan hebben
er 38 te kennen gegeven in 1996 aan de finale deel te nemen.
Volgens de EBU mag de uitzendtijd de drie uur echter niet
overschrijden.
De winnaar van 1995 mag het jaar daarop automatisch mee
doen. Dan blijven er 37 landen over die willen deelnemen.
Daaruit moeten 22 finalisten op een nader te bepalen wijze
worden geselecteerd. Vanaf 1997 wordt in de finale tussen 22
landen gestreden. De landen die het jaar ervoor tot de eerste tien
behoorden komen automatisch in de finale. De andere twaalf
zullen vooraf worden geslecteerd.
Populair
Eerder had de EBU al besloten het aantal deelnemers in 1995
tot 23 te beperken op basis van een roulatiesysteem dat ook in
1994 is gehanteerd. De finale wordt volgend jaar op 13 mei
gehouden, evenals in dit jaar in Dublin. Ierland was dit jaar
voor de derde achtereenvolgende maal de winnaar van het
festival.
Het Eurovisie Songfestival werd in 1956 voor het eerst in het
Zwitserse Lugano gehouden. Nog steeds is het zeer populair
onder televisiekijkers. De editie 1994, die in mei in Dublin werd
gehouden trok rond 300 miljoen kijkers in en buiten Europa.
De Ierse winnaars van dit jaar: Charlie McGettigan (links),
Paul Harrington rechtsen de componist Brendan Graham.
fotoarchief de stem
DINSDAG 1 NOVEMBER 1994 DEEL D
sarrarwra—mnma—«1
dere hout-, laminaat-
ongelegd, incl. BTW.
;urk 20,- per m2.
SBSHBlëS
De olievlek van de praktijk om
klassieke muziek op historische
instrumenten uit te voeren heeft
het midden van de 19e eeuw
bereikt. Er is een opname ver
schenen van de symfonieën van
Robert Schumann door de
Hanover Band onder leiding
van Roy Goodman.
De trend om muziek op authen
tieke instrumenten en vooral op
historisch verantwoorde wijze
te spelen begon in de jaren '60.
De barokmuziek was het eerst
aan de beurt. Langzaam schoof
de praktijk in de tijd vooruit.
Mozart, Haydn, Beethoven en
Schubert, ze kregen allemaal
een behandeling.
Nu is het de periode van de
Romantiek die zich in de au
thentieke belangstelling mag
verheugen. Bij een uitvoering
"iet 'periode instruments' gaat
het nooit alleen om de instru
menten. In directe samenhang
wordt ook de traditionele inter
pretatie aan een grondige ana
lyse onderworpen.
Schumanns symfonieën komen
na de opknapbeurt door Roy
Brahms, moet zich naar deze
unieke uitvoering laten overtui
gen. (BMG/RCA Victor Red
Seal 09026 611931 2)
Hans Rooseboom
'Instrumental Tangos of the
Golden Age' heet de cd met
historische opnamen van Ar
gentijnse tango-orkesten uit de
jaren '30 en '40. Door de ruis
heen horen we muziek van hoog
gehalte, muziek van een grote
muzikale complexiteit.
Het genre 'tango' was in die
jaren, getuige deze opnamen,
reeds een voldragen genre. Met
een internationale achtergrond.
Het leidende instrument, de
bandoneon, is namelijk Duits;
de 'Chemnitzer Concertina'
werd meegenomen door de
Duitsers die in de 19e eeuw met
miljoenen naar Argentinië emi
greerden.
Het instrument werd, als ban
doneon, opgenomen in de over
wegend Spaanse muziekcultuur
van Latijns-Amerika. De grote
vedetten op de bandoneon ble
ken weer vaak Italianen, die
eveneens, aan het begin van de
20e eeuw, met tientallen miljoe
nen naar Argentinië overstaken
(Filiberto, Firpo, Di Sarli, Troi-
lo, later Piazzolla).
Instrumental Tangos of the Gol
den Age (Harlequin HQ CD 45)
laat horen dat 50 a 60 jaar
geleden de tango al iets was van
een andere orde dan men vaak
denkt bij het woord 'tango'.
Als er iemand de tango heeft
gepopulariseerd en vervlakt dan
is het wel de Rotterdammer
Arie Maasland, die onder de
naam Malando triomfen vierde
tot in Japan. Tijdens één van
die Japanse toernees zijn de
opnamen gemaakt die te vinden
zijn op de CD 'Malando, The
Tango's'. Zestien stuks, waar
onder Olé Guapa, La Cumparsi-
ta en Jalousie. Niet vermeld
wordt of we hier te maken heb
ben met het orkest onder lei
ding van Malando zelf, of met
de voortzetting na zijn dood
(1980) onder leiding van
schoonzoon Frans Wanders.
(CNR Music 2001346).
HR
Vanuit de Nieuwe V. c
dit motto is onlangs in de Nieu
we Veste in Breda een cd gepre
senteerd die daar eerder dit jaar
werd opgenomen. Om de relatie
tussen de Nieuwe Veste en het
Bredase muziekleven gestalte te
geven is deze origineel gepro
grammeerde cd voor een groot
deel ingespeeld door Bredase
musici. Een ander typisch Bre
daas aspect is de steun die mu
ziekhandel Spronk verleende
bij het totstandkomen van deze
produktie.
De in 1959 overleden Tsjechi
sche componist Martinu staat
centraal op dit schijfje. Marti-
nu-kenner dirigent Paul van
Gulick neemt met 'zijn' Prin-
cenhage's mannenkoor een be
langrijk deel van de opnamen
voor zijn rekening. Nu eens niet
met de bekende soldatenmis,
maar met de vrij late Martinu-
componsitie Mount of three
Lights. Dit werk, dat in een
soort flashbacks fragmentarisch
vooral het einde van het leven
van Jezus Christus vertelt, is
een merkwaardig geheel. Door
orgel begeleide en a capella
koorzang, prachtige baritonsoli
en de muzikale spanning onder
brekende vertel de gedeelten
volgen elkaa -
Daar waar de door bariton Jan
Paul van Spaendonck intens ge
brachte Gethsemane-dramatiek
wordt herhaald door een kern
achtig zingend mannenkoor,
ligt voor mij het indrukwek
kendste moment van dit werk.
In Van Gulicks eigen composi
ties komt het koor het gaafst tot
zijn recht. Met de ook als pia
nist heel beeldend werkende
Paul van Gulick zingt Van
Spaendonck nog enkele leuke
liefdesliedjes. Zowel artistiek
als opname-technisch vormen
hun bijdragen het hoogtepunt
van deze cd.
Leuke binnenkomer en uitsmij
ter vormen de orgelwerken van
andere 20e-eeuwse Tsjechische
componisten waarmee Anton
van Kalmthout zichzelf en hel
Flentrop-orgel van de Sacra
mentskerk fraai profileert. Je
moet wel even wennen aan hei
feit dat je haast op de orgelbani
lijkt te zitten. Deze sensatie
voorkomt echter dat deze wer
ken verloren gaan in eindeloze
galm. Deze originele blik in het
Bredase muziekleven is voor 25
gulden te koop bij muziekhan
del Spronk en aan de balie van
de Nieuwe Veste in Breda.
Frans Baljeu
89,- per m2
79,- per m2
49,- per m2
79,- per m2
59,- per m2
49,- per m2
Wie Lloyd Cole zegt, laat
er meestal automatisch
The Commotions op vol
gen. Met die begelei
dingsband maakte hij in
1984 een daverend de
buut. Zijn album Ratt
lesnakes schoot naar de
top van de internationale
hitlijsten, net als de sin
gles Perfect Skin en Fo
rest Fire. De wat somber
ogende en ingetogen
Britse zanger wist met
zijn melancholieke songs
een miljoenenpubliek te
veroveren. Jonge meisjes
wilden hem aan hun hart
sluiten, jonge jongens
droomden van een rol in
zijn begeleidingsband.
Anno 1994 is er van die
heldenrol weinig meer
over. The Commotions
bestaan niet meer en zijn
solo-albums kunnen niet
meer aan het succes van
het debuut tippen. Lloyd
Cole lijkt vergeten, maar
hij vecht terug. Binnen
kort met een nieuw al
bum en een uitgebreide
wereldtoernee.
Door Gerard van den Broek
Lloyd Cole heeft altijd al het
imago gehad van een sombere
intellectueel, volgens anderen
die van een saaie boekenwurm.
Zeker is dat hij op het podium
dezelfde -mate van vrolijkheid
uitstraalt als bijvoorbeeld Leo
nard Cohen of Van Morrison; als
ware het hun eigen begrafenis.
Dat bleek onlangs ook weer tij
dens een optreden dat hij gaf in
België. Zonder een lachje onder
gaat hij het applaus voor zijn
nummers, maar een zwak 'Boe',
ergens achter uit het publiek,
maakt hem onmiddellijk op
merkzaam. Hij herhaalt het boe
geroep door de microfoon en
voegt er dan ongevraagd aan toe:
„Ik heb heel vaak overwogen om
uit deze muziekbusiness te stap
pen. maar ik blijf steeds nieuwe
nummers schrijven en. die trek
ken me elke keer terug."
Sombermans Cole. Wat deed hij
daar trouwens op dat folkfesti-
val in het Zuidbelgische Dran-
outer? Is hij verworden van po
pidool voor een nieuwe generatie
tot bard van een vergrijsd bloe-
menpubliek? Temidden van
Woodstock-veterane Joan Baez
en onze eigen oudere-jongere
Gerard van Maasakkers geeft hij
samen met ex-Commotions-gita-
rist Neil Clark een akoestische
best of-show weg, waarbij de
nadruk nog steeds ligt op zijn
eerste werk.
„Ik zit even in een fase dat ik
niet verder kan met het nieuwe
album," legt Cole even later uit.
„De nummers zijn geschreven,
maar de opnamen laten nog op
zich wachten. Het leek me aar
dig om er even tussenuit te gaan
en enkele akoestische optredens
te doen in Europa, Ik wilde het
simpel houden, zonder al te veel
poespas. Het maakt me daarom
niet uit waar ik optreed... ik
moet tenslotte ook mijn hypo
theek betalen. Maar blijkbaar
spreekt onze akoestische set dit
festival aan."
Ten dele
Dat blijkt maar ten dele waar.
Een menigte jongeren dringt
zich naar het podium als Lloyd
Cole opkomt en blijft 's mans
verrichtingen tijdens de act en
thousiast toejuichen. De Joan
Baez-aanhangers kunnen dit
maar matig waarderen. Liggend
of zittend hadden zij de dag
doorgebracht en ook Baez had
hen niet op de benen kunnen
krijgen. Met de komst van Cole
is het tolerante saamhorigheids
gevoel van het folkfestival plot
seling verdwenen. 'Zit-ten! Zit
ten!' klinkt het woedend, maar
de jongeren trekken zich daar
niets van aan. Wellicht toch een
signaal dat Cole bij de jeugd nog
niet verloren is. Vanwaar dan
zijn opmerking om ermee te
stoppen?
Hij haalt zijn schouders op en
kijkt vertwijfeld de kleedkamer
rond. „Het zal mijn gevoel voor
humor zijn. De muziekbusiness
neemt zichzelf veel te serieus. De
meeste artiesten schrijven niet
gewoon liedjes en zingen ze op
een podium, nee, ze doen iets
geweldigs! Ik hou daar niet van.
Laat het publiek maar beoorde
len of het geweldig is. Ik schrijf
mijn songs en daarmee uit."
Kritiek
Lloyd Cole is afkomstig uit het
dorpje Chapel-en-le-Frith, in het
graafschap York, tussen Shef
field en Manchester. Samen met
enkele vrienden uit Glasgow for
meerde hij begin jaren tachtig
The Commotions. Aangezien
Lloyd de meest getalenteerde
songschrijver van de groep blijkt
te zijn, heeft de rest van de band
geen moeite dat hij wat meer op
de voorgrond treedt en zijn eigen
naam loshaalt van de anderen.
Als Lloyd Cole The Commo
tions trekt de groep volle zalen.
Eerst in Schotland, later in En
geland en na het ijzersterke de
buut Rattlesnakes in 1984 ook in
West-Europa en de Verenigde
Staten.
De kern van Cole's succes ligt in
zijn melodieuze en intelligente
songs, die een sterke interesse
voor de literatuur laten zien.
Vandaar zijn eerdergenoemde
imago van boekenwurm. Nor
man Mailer en Simone de Beau-
voir zijn auteurs waar aan gere
fereerd wordt.
Lloyd Cole The Commotions
lijken het succes echter niet te
kunnen consolideren. Het twee
de album Easy Pieces (1985)
heeft overwegend hetzelfde ge
luid en ook Mainstream (1987) is
niet veel anders, ook al zijn de
nummers op dit album een stuk
sterker dan die van de voorgan
ger.
Huwelijk
Het succes neemt af, de platen
vallen niet meer op en zaaleige
naren staan niet meer zo te
springen om de ingetogen Brit en
zijn Schotse begeleiders. De
band lijkt die druk niet te kun-
moment een verrassend nieuw
geluid bood en Mainstream, om
dat het eigenlijk een beter ant
woord was op het debuut dan
Easy Pieces. Bij die plaat ston
den we, denk ik, onder te grote
druk."
„We wisten niet wat ons over
kwam na Rattlesnakes. De hele
wereld viel over ons heen. En
daar moesten wij een vervolg op
maken. Dat is duidelijk niet ge
lukt. Ook bij Don't Get Weird
On Me, Babe was er het pro
bleem dat ik niet precies wist
wat ik moest doen. Ik durfde
geen keuze te mak en tussen de
orkest-partijen en de popliedjes.
Achteraf denk ik, dat ik het
helemaal georkestreerd had
moeten doen. Dat had de plaat
beter gedaan, want het popge
deelte bevestigde alleen maar
wat de mensen al wisten."
Ouder
LLoyd Cole zou evenwel geen
enkele plaat van hemzelf willen
schrappen uit zijn repertoire, zo
dat al mogelijk zou zijn. Hij is
•niet overal gelukkig mee, maar
accepteert zijn eigen 'misstap
pen'. „Het is onzekerheid, maar
langzaam maar zeker groei ik
daar bovenuit. Mijn platen wor
den steeds beter; er zit een posi
tieve ontwikkeling in. De teksten
zijn doordachter en de muziek
zit beter in elkaar. Ik word ook
ouder, dat helpt."
Heeft ook zijn verhuizing naar
New York en de geboorte van
zijn zoon daar aan meegeholpen?
Lloyd Cole: „Niet echt meege
holpen. New York is voor mij
niets speciaals; het is niet de
jungle die de meeste mensen het
vinden. Ik kan er goed mijn
draai vinden en ik vind er de
geschikte werkplaats om inspi
ratie op te doen en liedjes te
schrijven."
„Mijn zoon is natuurlijk gewel
dig en ik ben er enorm blij mee.
Maar ik denk dat hij mijn muzi
kale carrière eerder in de weg
staat, want ik wil zo veel moge
lijk tijd aan hem besteden. Mijn
vrouw werkt, dus ik moet regel
matig thuis zijn om op hem te
passen. Dat doe ik met plezier,
maar op die momenten ligt mijn
muzikale carrière wel stil.
Goodmans Hanover Band
prachtig uit de verf. Het orkest
is kleiner dan een huidig symfo
nieorkest, de tempi zijn fris, aan
de afwerking en detaillering is
de uiterste zorg besteed.
Het is niet een volledig nieuwe
Schumann die je hier hoort.
Maar door het artistieke elan
van dirigent en orkest raak je
wel hernieuwd overtuigd van de
hoge rang die deze werken in de
muziekgeschiedenis innemen.
Wie nog altijd denkt dat Schu
manns vier symfonieën 'slechts'
een schakel vormen tussen die
van Beethoven en die van
Somber ogende Lloyd Cole. Alsof het gaat om zijn eigen begrafenis. foto archief de stem
nen weerstaan. In 1988 valt de;
groep uiteen en probeert Cole
zich op een solo-carrière te rich
ten. Dat doet hij vanuit een
ander York: New York.
Zijn platenmaatschappij brengt
ondertussen nog een compilatie
album uit, 1984-1989, maar het
is wachten tot 1990 als 'Lloyd
Cole' uitkomt, met een onge
schoren zanger op de hoes. De
plaat is niet eens zo slecht, maar
de kritieken zijn meedogenloos:
inspiratieloos, voortzetting van
de Commotions-muziek en vlak.
Ook de tweede solo-plaat Don't
Get Weird On Me, Babe wordt
slecht ontvangen. Met name de
tweedeling die Cole aanbrengt
'op de plaat - de ene helft geor
kestreerd, de andere gewoon met
band - valt niet in goede aarde.
De plaat verkoopt slecht, al blij
ken er in Nederland toch nog
genoeg fans te wonen om het
album niet helemaal ongemerkt
voorbij te laten gaan.
Lloyd Cole treedt ondertussen in
het huwelijk, ziet in '92 de ge
boorte van zijn zoontje William
en bouwt bij zijn huis een eigen
geluidsstudio. Daar wordt het
derde solo-album opgenomen,
Bad Vibes, dat in 1993 ver
schijnt. Ook nu weer geen sprake
van een hoogtepunt, eerder een
proeve van zijn talenten. De
plaat bevat een scala aan stijlen
en experimenten en lijkt te wil
len aanduiden dat de maker ho
peloos op zoek is naar een
(nieuwe?) eigen stijl.
Groei
„Ik maak een continu groeipro
ces door, denk ik," peinst Lloyd
Cole. „Persoonlijk vind ik de
eerste en de derde plaat het best.
Rattlesnakes, omdat het op dat
Toch kan Cole daar niet om
malen. Zijn persoonlijk welzijn
is hem liever dan zijn succes in
hitparade-land. Hij heeft wel be
grip voor het feit dat het publiek
nog steeds het hardst juicht bij
de Rattlesnakes-nummers. „Ik
snap dat wel. De andere platen
hebben nooit zoveel aandacht
gekregen op radio en tv. Ik be
schouw het ook niet zo dat ik
'achtervolgd' word door die eer
ste plaat. Het zijn goede num
mers, dus waarom zou ik ze niet
spelen?"
Typerend is de laatste glimp die
ik even later nog van hem op
vang: als een gestraft schooljon
getje dat bij de meester moet
komen, zit hij met hangende
schouders, gevouwen handen en
gebogen hoofd op een houten
stoeltje voor het bureau van de
festival-penningmeester. Lijd
zaam wachtend op zijn gage,
want ja... hij moet toch ook de
hypotheek betalen?
