DE STEM
,n
In het Noordfranse Seclin stierven
vorig jaar, kort na elkaar, Isabelle
(18) en Caroline (22) aan een over
dosis heroïne. Heroïne afkomstig
uit Holland. Het verdriet van de
inwoners van het kleine arbeiders
stadje sloeg snel om in een woe
dend protest. Genoeg, schreeuwden
ze. Tegen de Nederlanders met hun
vemaledijde drugs. Tegen de
dealers die hun jongeren de gifbe
ker voorhouden. Onlangs kwamen
ze met bijna tweeduizend man
naar Rotterdam om te demonstre
ren. En als het moet, komen ze met
tienduizenden.
'Ik hoop dat onze
protestmars
de Nederlanders
de ogen
heeft geopend'
'Het is de schuld
van Nederland
dat onze jongeren
zo makkelijk aan
drugs komen'
Fout tot het bittere einde
Sinds mei 1500
Franse jongeren
teruggestuurd
Rabo poetst coöperatie op
De opgegeven zigeuners
ER
1994
X 7
weekend
ZATERDAG 29 OKTOBER 1994 DEEL E
Door Riet Pijnappels
De route Lille-Breda-Rot-
terdam duurt iets meer
dan twee uur. Zo dicht
bij ligt het Mekka van de
drugs. La route de la
drogue, spuwt Bernard
Debreu, secretaris van de Franse
communistische partij (PCF) in Lil
le, de woorden verontwaardigd uit.
„Onze jongeren stappen in hun au
tootje, kopen bij jullie voor een paar
honderd gulden drugs en rijden
weer naar huis. Zo makkelijk is
het."
Ze zijn het goed zat, de inwoners
van de Noordfranse federaties
Nord/Pas-de-Calais. De Nederlan
ders hoeven hier niet meer aan te
komen met hun mooie, verontschul
digende praatjes over hun liberale
drugbeleid. Voila, kijk naar het re
sultaat. In een niet te stuiten op
mars, als een kolonne mieren, trek
ken de Franse jongeren dagelijks
richting Nederland om drugs te ko
pen. De Hollandse drugs infecteren
de hele samenleving, Magen ze, de
dorpen, de steden, de wijken, de
scholen en de universiteiten. Hun
jeugd wordt het slachtoffer van de
lakse houding van de Nederlandse
overheid.
Nauwelijks aangekomen in het stad
je Seclin, vlakbij Lille, in een kale,
vreugdeloze wijk vol flatgebouwen,
wordt de verslaggeefster overstelpt
met boze kritiek van de bewoners.
Op hoge toon, rap, de woorden over
elkaar heen buitelend. En met veel
dramatiek.
Rotterdam is inmiddels een van de
grootste, internationale handelscen-
Ensemblebarrons la route a la drogue', laten we samen de weg naar de drugs versperrenschreeuwen de letters op de affiches in Seclin.
foto de stem johan van gurp
De woede van Noord-Frankrijk
Een foto van de aan een overdo
sis overleden Caroline. „Weet u,
dat vind ik nog het ergste. Ze ver
loor haar vrijheid om na te denken,
om keuzes te maken," zegt haar
moeder.
tra voor drugs, voeren ze aan. Of de
verslaggeefster dat wel weet? En
hennep is een van de belangrijkste
exportprodukten van Nederland.
Mon dieu, alsof het om tomaten
gaat!
Vol onbegrip schudden ze het hoofd,
de aanwezige communistische par
tijleden, de hulpverleners, een aan
tal jongeren en de moeder van de
aan een overdosis overleden Caroli
ne.
En wat te denken van die koffie
shops, waar de drugs gewoon op de
Paulette, de moeder van de vorig jaar september overleden Caroline:
„De reis naar Breda is zo kort. De drugs, het is daar zo makkelijk te krij
gen. C'est tres, trés facile.foto de stem johan van gurp
menukaarten staan! Skunk, neder
wiet, noordeerlight, noem maar op.
De ongewone namen Minken, on
danks de boze ondertoon, grappig
uit hun Franse monden.
En dan is er ook nog die nieuwe mi
nister van Volksgezondheid die er
uitziet als een aardige oma, maar
ondertussen wel gratis heroïne wil
uitdelen. Of de Hollanders nog nooit
gehoord hebben van de kat op het
spek binden, vragen ze half spot
tend, half verontwaardigd.
Nee, geen compromis voor drugs,
luidt hun eensgezinde, heftige be
toog. Of het nu om soft of hard drugs
gaat, want aan allebei raak je im
mers verslaafd. En laat de Hollan
ders vooral niet komen aanzetten
met het slappe argument dat alcohol
ook verslavend is. La drogue, c'est
pire. C'est le mort. Drugs is veel er
ger, dat is de dood. En hoe kan je
nou de dood toestaan?
Buiten, tegen de muren van de hoge,
slecht onderhouden flatgebouwen
van de arbeiderswijk La Mouchon-
niere in Seclin, plakken gescheurde
en verweerde pamfletten. Ze herin
neren aan de Franse demonstratie in
Rotterdam op 15 oktober. 'Ensem
ble, barrons la route a la drogue',
schreeuwen de grote letters. Laten
we samen de weg naar de drugs ver
sperren.
De verpauperde wijk is een trek
pleister voor drugdealers, 's Avonds,
rond een uur of zes komen ze tevoor
schijn, zegt een Marokkaanse jon
gen. Een stuk of vijf, zes. Als motten
die rond een peertje zwermen, han
gen ze wat rond bij de ingang van de
wijk, wachtend tot er een klant
komt. Het zijn geen grote jongens, ze
kopen voor een paar honderd gulden
drugs in Nederland en verkopen die
hier weer met een dikke winst, ver
telt de Marokkaan.
Hun aanwezigheid zorgt ech
ter voor een groeiende onrust
in de wijk. De mensen praten
nergens anders meer over.
De woede is groot. Hij schampert:
„De politie doet niets. Die kijkt de
andere kant op." Hij en zijn vrien
den ergeren zich dood aan de
dealers, vertelt hij. Keihard slaat hij
met zijn rechtervuist in de palm van
zijn linkerhand. „We gaan ze zelf
wel aanpakken. We slaan ze de her
sens in. Wanneer? Spoedig. Mis
schien deze week nog."
Hier, in de arme buurten van Seclin,
is het niet moeilijk te begrijpen
waarom het druggebruik onder de
jongeren zo dramatisch stijgt.
De werkeloosheid is enorm! De toe
komstkansen zéro. De mijnen zijn
allemaal dicht en van de voorheen
machtige staalindustrie is weinig
meer over. Tachtig procent van de
jongeren onder de 25 jaar heeft geen
baan en nauwelijks een opleiding.
Het zijn inderdaad in de eerste
plaats de slechte sociale omstandig
heden die de jeugd ndar de drugs
doet grijpen, geeft Bernard Debreu
van de Communistische Partij toe.
„Ze verwachten niets van de toe
komst. Maar de hasj, de crack, de
xtc, vernietigt hun jonge leven. En
het is de schuld van Nederland dat
ze zo makkelijk aan de verdovende
middelen komen."
Sinds ruim anderhalf jaar, sinds de
grenzen open zijn, is het drugge
bruik onder de jongeren enorm ge
stegen, verklaart hij.
De heroïnedood van Isabelle en Ca
roline eind vorig jaar had bracht een
schokeffect teweeg in de hele regio.
Het verdriet sloeg snel om in woede.
Debreu: „Dat was de druppel die de
emmer deed overlopen."
De Communistische Partij, de groot
ste partij in de regio, verklaarde
luidruchtig de oorlog aan het Neder
landse drugbeleid. Met veel hoog
dravende retoriek, ('de dodelijke be
moeienis van Nederland'), en met
schokkende cijfers over het groeien
de aantal verslaafden mobiliseerden
de partijleden de bevolking.
Er werden buurtbijeenkomsten ge
organiseerd, in de kranten versche
nen ingezonden brieven en een
handjevol mensen demonstreerden
in Lille voor het politiebureau. Ten
slotte was de tijd rijp voor een pro
testdemonstratie in Rotterdam, nu
twee weken geleden.
De animo was groot. In tientallen
bussen vertrokken ze, bijna twee-
duizend mannen, vrouwen en jonge
ren uit Lille en omgeving, 'naar dat
Europese land, zo dicht bij onze
grenzen, waar een vrije verkoop van
drugs is en waar zich een marihua-
nacultuur ontwikkelt als in Zuid-
Amerika en Azië,' aldus een commu
nistisch pamflet.
Debreu: „Wij demonstreerden niet
tegen het Nederlandse volk, maar
tegen het drugbeleid. Uw land is het
bevoorradingsnetwerk van drugs
voor heel Europa.
In de haven en op de vliegvelden
wordt nauwelijks gecontroleerd. Wij
klagen de Nederlandse toegeeflijk
heid tegenover drughandelaren
Ook Paulette, de moeder van
de vorig jaar september over
leden Caroline, ging mee
naar Rotterdam. In de voor
hoede van de Communistische Par
tij, als een levende aanklacht tegen
het milde drugbeleid in Nederland.
„Het was heel indrukwekkend,"
zegt ze zacht. „Ik hoop dat het de
Nederlanders de ogen heeft ge
opend. Dat ze erover gaan naden
ken."
Gezeten op een kruk in haar hon
denkapsalon, met een klein, langbe-
haard keffertje op haar schoot, kijkt
ze diep bedroefd. Achter de grote
bril knippert ze veelvuldig met haar
oogleden om de tranen tegen te hou
den.
Haar oudste dochter stierf vorig jaar
september aan een overdosis heroï
ne, slechts 22 jaar oud. Op haar
achttiende begon Caroline haar ma
cabere dans met drugs. Eerst hasj,
later heroïne en cocaïne. Om in haar
behoeften te kunnen voorzien, ging
ze dealen. Niet hier in Seclin, vertelt
haar moeder, met hese stem. Het
klinkt bijna dankbaar. Maar wel in
Lille. Ze reisde vaak naar Breda en
Rotterdam, vertoefde daar altijd in
de drugswereld.
Paulétte: „De reis naar Breda is zo
kort. De drugs, het is daar zo mak
kelijk te krijgen. C'est trés, trés faci
le. Geen controle, geen problemen
met de politie. Holland, het was voor
haar het paradijs van de drugs. Ze
kreeg het te gemakkelijk."
„De laatste drie jaar heb ik nooit
meer de blote armen van mijn doch
ter gezien. Ze verloor haar persoon
lijkheid, ze werd agressief, ze leed
pijn. De laatste maanden leefde ze
als een plant. Ze verloor haar vrij
heid."
Ze snikt, de ogen worden rood van
de ingehouden tranen. „Weet u, dat
vind ik nog het ergste. Ze verloor
haar vrijheid om na te denken, om
keuzes te maken. De drugs hebben
mijn dochter vermoord. La drogue,
c'est la merde."
Er moet een einde komen aan het
drugtoerisme, zegt Debreu resoluut.
Tot nu toe heeft de Communistische
Partij 20.000 protesthandtekenin
gen opgehaald. Op scholen, mark
ten, bedrijven en huis-aan-huis.
„Met duizenden zeggen we: nu is het
genoeg! En u zult het zien, nu zijn
het nog 20.000 handtekeningen, aan
het einde van het jaar zijn het er
200.000."
De communisten eisen dat Neder
land haar drugsbeleid wijzigt. „Het
klimaat in Nederland is te liberaal.
Uw regering onttrekt zich aan haar
verantwoordelijkheid. Nederland
moet zich aanpassen aan de rest van
Europa."
Er moet een strengere drugcontrole
komen aan de grens, meent hij. En
drughandelaren moeten keihard
worden aangepakt.
„Wij mogen geen compromis sluiten
met drugs. Bestrijden is de enige
manier. Wij zijn nu met tweedui
zend man naar Rotterdam gegaan.
Sinds 1 mei van dit jaar jaagt de
Nederlandse politie met gerich
te acties op drugstoeristen uit
Frankrijk. Volgens de politie in
Zundert is er tot nu toe geen
vermindering merkbaar. Weke
lijks worden Franse jongeren, in
de leeftijd van achttien tot der
tig jaar, aangehouden met
drugs, gestolen auto's en verbo
den wapens, als pistolen, mes
sen en traangas. Om zichzelf te
beschermen tegen de dealers,
zeggen ze.
Sinds 1 mei heeft de Koninklij
ke Marechaussee ongeveer 15Ö0
jongeren uit de regio Lille te
ruggestuurd. Afgelopen drie
maanden zijn er 20 gestolen au
to's aangehouden uit noord
west Frankrijk.
Volgens de Franse procureur-
generaal O. Guerin van Lille
telt de regio nu zo'n 6000 heroï-
neverslaafden en komt 90 pro
cent van de drugs uit Neder
land, vooral uit Rotterdam.
Als het moet, komen we met tiendui
zenden om de regering daarvan te
overtuigen."
Een paar dagen later in de Bre
dase koffieshop 'Flying High'.
Een jonge Fransman bladert
door de drugmenukaart. In
zijn hand houdt hij een bundeltje
francs. Hij is net aangekomen en wil
vanavond weer thuis zijn. Waar dat
is, wil hij niet zeggen. Wel dat hij
hier wekelijks komt. En dat hij ook
een voorraadje voor zijn vrienden
moet kopen, „Ah, c'est normal, eh,"
roept hij uit. „De drugs zijn hier
twee keer goedkoper dan in Frank
rijk. De kwaliteit is hier beter en je
hebt veel meer keus."
Jaja, hij heeft van de protestdemon
stratie in Rotterdam gehoord, knikt
hij met duidelijke tegenzin.
Het gesprek verveelt hem al gauw.
„Ach, de ouders, die weten niets. Die
zien geen verschil tussen soft en
hard drugs." Hij laat zijn adem tus
sen de tanden ontsnappen.
Het Minkt minachtend. „Ze weten
niet waar ze over praten," herhaalt
hij. Hij loopt weg en doet zijn bestel
ling aan de bar.
r
ZIE WEEKEND 2
ZIE WEEKEND 3
ZIE WEEKEND 4
-
