964
00
00
k uw huis
90
WIELSHOP
DE STEM
'raat-radio is haat-radio in VS
N
JAAR
Inventief duo weer
smerig en hilarisch
FSTBEURS
gebied kunt u
j diverse
i van fietsen
Dagelijkse lawine van wrok en argwaan bestookt miljoenen luisteraars
E RAKKERS9
Hoek
n
'stbeurs
LANGESTRAAT 53
N RIJWIELSHOP
MARIE-LOUISE
TER
Antenne over journalisten
aan het dure oorlogsfront
Oprichter
Chippendales
dood in cel
Suede
Percy Sledge
Massive Attack
Corduroy
Eleventh Dream
Day
1994
X 54
1.
2.
t\X 01154-1718
5ROEP MIRAGE
tkombinatie met allurerondom afge
wet soepel rundleder en voorzien van
e rugstiksels. Aktueel gelijnd met een
end zitkomfort dankzij de interieurge-
zit en de extra lendesteun in de rug.
+b tel. 01154-2394 Hoekf
„Jean Luc begrfjpt niet dat ik myn tyd
kan verprutsen met het strijken van
een zakdoek"
Celie Dehaene, Belgische first lady
Gids
pi
Het is vrij spel voor het
rechtse geluid in de shows van
onder meer Pat Buchanan
(boven), ook bekend als tv-
commentator en ex-presi
dentskandidaat en voor bij
voorbeeld Gordon Liddy,
vroegere hoofdrolspeler in
Nixons Watergate-schandaal.
Mao onze correspondent
Mare de Koninck
Washington - 'Al drie Amerikaanse militairen in Haïti
hebben zelfmoord gepleegd. Bill Clinton, de opper-laf-
aard, stuurt er een team psychiaters heen om te kijken
wat er mis is. We zouden beter een groep psychiaters
naar het Witte Huis kunnen sturen om te kijken
waarom we om de sodemieter überhaupt in Haïti
zitten. De opper-lafaard geeft geen flikker om onze
soldaten in Haïti'.
'Clinton liegt dat ie zwart ziet.
Deze hele crisis met Irak is
bedrog. Clinton heeft het ge
woon samen opgezet met Sad
dam Hussein. Politici zijn tot
alles in staat En Bill Cünton
helemaal. Dat heeft ie al dui
zend keer bewezen'.
'Clinton komt naar New York
om zijn mafia-vriendje Mario
Cuomo te helpen te worden her
kozen als gouverneur'.
'Dat linkse tuig dat daar in
Washington de scepter zwaait
zal het nooit afleren om de
criminelen, het laagste onder-
menselijke soort, de rioolratten
onder onze samenleving van
godvrezende burgers, in de wat
ten té leggen. Die ratfen mogen
de hele dag basketballen en te
levisie kijken in de gevangenis,
terwijl wij die de wet respecte
ren veroordeeld zijn tot slaven
arbeid'.
Welkom bij 'talk radio', dat in
luttele jaren tot veruit het po
pulairste medium in de Vere
nigde Staten is uitgegroeid.
Liefst duizend regionale radio
stations, verspreid over heel
Amerika, storten vandaag de
dag dit soort gevoelens - vaak
schreeuwend of op samenzwe
rende toon vertolkt - uit over
het immense land.
Het zijh in deze bloeiende 'me
ningen-industrie' niet alleen de
opbellers uit het volk die - in
hun rauwe oprechtheid - hun
diepste frustraties de vrije loop
laten en via de radio-golven
uitvergroten tot het publieke
forum. De presentatoren ('host
s') zelf van de 'phone in talk
radio shows' hitsen het publiek
op met commentaren die nau
welijks beschaafder klinken
dan de hartekreten van de van
uit hun huis of auto telefone
rende luisteraars. Nauwelijks
beschaafder maar wel minder
oprecht, want duidelijk met het
commerciële motief om de lu
cratieve frustratie-markt uit te
buiten.
'Wilden' noemt presentator Bob
Grant, die een radio-praatshow
heeft in New York, dan ook
steevast criminelen. 'Delin
quenten', 'recidivisten' en
'bloedzuigers' zijn gebruikelijke
aanduidingen van Howie Carr,
talk radio host in Boston, voor
beroeps-politici. 'Feminazi's' is
de term voor progressieve vrou
wen, gebezigd door Rush Lim-
baugh die, met een dagelijks
drie uren durend programma
dat door 600 stations wordt uit
gezonden en door 20 miljoen(!)
mensen beluisterd, de koning is
van wat critici meer het feno
meen van de haat-radio dan van
de praat-radio noemen.
Dikzak
Limbaugh - om in zijn eigen
stijl van typeren te blijven: een
sigaren paffende dikzak met
een glad rechts-Republikeins
babygezicht - is met zijn show
vooral groot geworden op het
Amerikaanse platteland, waar
zijn tirades tegen 'links' en an
der 'arrogant tuig' zoals leiders
van de Democratische Partij,
ambtenaren, sociale werkers en
journalisten geweldig populair
bleken.
De techniek van de praatradio
presentatoren is dagelijks die
onderwerpen uit de actualiteit
te vissen die de volkse emoties
het diepst aanboren. De buiten
gewoon hchte straf (18 maan-
De rauwe, schreeuwerige, anti-linkse hartekreten van vanuit hun huis of auto opbellende luisteraars komen 'on-Amerikaans'
FOTO ARCHIEF DE STEM
dio- en tv-advertenties waar
mee in de huidige stembusstrijd
de Republikeinse en Democrati
sche politici elkaar te lijf gaan.
'Gedurende de ambtstermijn
van mijn tegenstander is de cri
minaliteit in onze provincie met
17 procent gestegen en zijn geen
hardere maatregelen tegen mis
dadigers genomen. Mijn tegen
stander is misdadig links. Het is
tijd voor verandering', aldus het
gemiddelde karakter van poli
tieke spots waarmee radio- en
tv-consumenten dezer dagen te
vens worden gebombardeerd.
Intussen denken heel wat poli
tieke analisten dat Clintons De
mocratische Partij op desas
treuze tussentijdse verkiezingen
op 8 november a.s. afgaat dank
zij de spectaculaire opkomst
van de haatradio.
On-Amerikaans
Een politiek analist als Russell
Baker in de New York Times
noemt Rush Limbaugh, die via
zijn show succesvolle boycotac
ties tegen sommige van Clintons
wetsontwerpen heeft gevoerd,
de machtigste man van Ameri
ka. En Baker is ontsteld over
het 'on-Amerikaanse' karakter
dat tegenwoordig uit de radio
stroomt. 'Amerika is kwaad op
Washington, op de pers, op im
migranten, op rijken, op armen,
op jongeren, op iedereen. En we
waren het land van de aartsop
timisten en het land dat voor
buitenlanders die hier op be
zoek kwamen altijd zo verras
send vriendelijk was en gema
tigd en tolerant'.
den cel) bijvoorbeeld die een
rechter in Maryland vorige
week oplegde aan een man die
zijn echtgenote doodschoot toen
hij haar met een minnaar in bed
betrapte. De 'feminazi's' hebben
dat vonnis aangeklaagd als het
bewijs dat in de Amerikaanse
cultuur de vrouw nog steeds het
eigendom is van de man.
Maar linkse mensen bellen niet
op, of worden niet doorverbon
den, naar de vijandige radio
presentatoren. Het is vrij spel
voor het rechtse geluid in de
shows van Limbaugh, Grant,
Howard Stern, Pat Buchanan
(ook bekend als tv-commenta-
tor en ex-presidentskandidaat),
Gordon Liddy (vroegere hoofd
rolspeler-in Nixons Watergate-
schandaal) en de talloze aarts
conservatieven die volkshelden
zijn geworden met hun dage
lijkse radio-shows.
Overspel
'Overspel is hoogverraad tegen
het gezin. Er staat de doodstraf
op in de bijbel', gaat het dus
door de ether van Los Angeles
tot Philadelphia vanuit de de
aaneengeschakelde radio-sta
tions. Zoals het gaat over 'die
onderkruipsels van de recher
che die mij m'n wapen willen
afnemen'. Over de regering die
'miljoenen van onze belasting
dollars weggeeft aan Haiti's ge
neraal Cédras', over O.J. Simp
son die 'natuurlijk zo schuldig
is als het maar zijn kan', over
gezonde mensen die het ver
dommen te werken, over
Spaanse immigranten die blan
ken discrimineren, over 'Was
hington dat het land plundert',
over al dat kwaad 'waarover je
nooit leest in de Washington
Post'.
Boodschap
Het is een dagelijkse lawine van
wrok en argwaan die recht
streeks vanuit het publiek over
de Amerikaanse natie wordt
uitgestort. Alleen het meest di
recte racisme wordt door de
regisseurs weggehouden uit de
praatprogramma's, maar voor
het overige is het 'free for all'.
In de laatste vier jaar is in
Amerika het aantal radiosta
tions waar het hele etmaal al
leen maar met luisteraars wordt
gepraat over het nieuws, van
500 verdubbeld tot de huidige
1000. Het is een 'booming busi
ness' die massa's adverteerders
trekt en waarin warempel ook
enkele 'linkse' presentatoren
hun shows hebben. Maar dat
alternatieve geluid functioneert
meer als folklore van de jaren
zestig en als vers doelwit voor
conservatieve aanvallen.
Talk radio heeft als media-ui
ting afscheid genomen van alle
conventionele journalistieke
normen van kwaliteit, hoor- en
'wederhoor, objectiviteit en hof
felijkheid. Het is een waarachti
ge revolutie tegen die traditio
nele media, die door een groot
deel van het volk vereenzelvigd
worden met 'de macht' en 'de
corruptie'. En voor de aanhan
gers van de talkshow-industrie
draagt ze dus tóch bij tot jour
nalistieke objectiviteit: als ko
lossaal eenzijdig tegenwicht te
gen de kolossale eenzijdig link
se oriëntatie van de overige me
dia...
Schreeuwersmarkt
Diane Rehm is al 15 jaar een
praatshow-presentator en heeft
het vak zien veranderen van
braaf-onderhoudende program
ma's maken over onderwerpen
als vegetarisch eten en het ko
pen van een eigen huis, tot de
huidige schreeuwersmarkt van
de politieke confrontatie.
Toch ziet ze pok positieve kan
ten aan die onthutsende ont
wikkeling in de Amerikaanse
ether. 'De over het algemeen
lager geschoolde bevolkings
groep heeft voor het eerst in de
geschiedenis in de media een
uitlaatklep gevonden voor haar
opvattingen en haar woede. Al
schrikken we van de haat, de
onbeschaafdheid, het anti-in-
tellectualisme, het heeft alles
bij elkaar de kwaliteit van de
ruwe democratie. Het is de oor
verdovende boodschap aan de
traditionele kranten en makers
van radio en televisie om veel
meer stem te geven aan aan wat
leeft onder de mensen', aldus
Rehm.
Machtsfactor
Tal van denkers buigen zich
intussen over het praatradio-
verschijnsel, dat een politieke
machtsfactor van jewelste is ge
worden en dat in al zijn grof
heid nauw verwant is aan de
kwaliteit van de negatieve ra-
WOENSDAG 26 OKTOBER 1994 DEEL
Waardenberg en De Jong in topvorm
Roosendaal - Schouwburg De
Kring. 'Naggelwauz', door Martin
van Waardenberg en Wilfried de
Jong. Gezien op 25 oktober 1994.
(Nog te zien op 26 oktober in
Roosendaal, 3 november in Etten-
Leur, 11 november in Middelburg,
8, 9 en 10 december in Bergen op
Zoom, 13 en 14 januari 1995 in
Oosterhout, 29 april in Terneuzen
en 7, 8 en 9 juni in Breda).
Door Theo van Drunen
Toen Waardenberg en De
Jong vorig seizoen van start
gingen met hun nieuwe pro
gramma 'Naggelwauz', kwam
er snel een kink in de kabel.
Bij een van de eerste voorstellin
gen (in Breda) viel De Jong uit
het decor en raakte ernstig ge
blesseerd. De geplande voorstel
lingen werden afgezegd. Maar
afgelopen vrijdag begonnen de
cabaretiers in Enschede opnieuw
met hun uitgebreide tournee
door Nederland. En ze blijken
weer in topvorm te zijn, zowel
letterlijk als figuurlijk.
Waardenberg en De Jong voeren
in 'Naggelwauz' als vanouds ab
surde sketches op. Het decor en
de rekwisieten worden handig
gebruikt om het geheel een visu
eel sterk effect mee te geven.
Overigens ook een beproefd han
delskenmerk van de twee.
Aan het begin van de voorstel
ling spelen Waardenberg en De
Jong een sketch voor een meters
hoge wand met witte overhem
den. Aan het einde dient die
enorme lap patchwork als deken
op een eveneens enorm luchtbed.
Na anderhalf uur dolle pret kus
sen ze elkaar goedenacht en glij
den vervolgens bijkans het pu
bliek in.
Ik ga niet verklappen wat Waar
denberg en De Jong allemaal
voor leuks uithalen. Maar elke
keer valt weer op dat ze nog
steeds in staat zijn nieuwe hila
rische flauwekul tot een fascine
rend schouwspel te maken.
Waardenberg en De Jong bordu
ren voort op een formule die ze
altijd al hebben gebruikt. Maar
in vergelijking met voorgaande
programma's is er toch ook wel
verandering te bespeuren. Veel
minder dan voorheen is de een
de sul en de ander de macho. Die
typische rolverdeling komt nu
minder voor en wordt zelfs wel
eens omgedraaid.
Ook ontbreekt het in dit nieuwe
programma aan water, een be
langrijk element in de voorgaan
de shows. Maar de onderlinge
smerigheden zijn gebleven. En
nadat ze in een van de voorgaan
de programma's elkaar in de bek
spuugden, dacht ik dat het niet
verder meer kon. Dat kan dus
wel. Hoe? Ga zelf maar kijken.
Voor de liefhebber is het weer
smullen geblazen.
Van onze rtv-redactie
Steeds meer journalisten trekken met hun camera's naar
oorlogsgebieden. Ze willen zo dicht mogelijk bij het 'vuur'
zitten. Dat is uiteraard niet zonder gevaar. Vorig jaar kwamen
minstens 75 journalisten om het leven; de meesten werden
vermoord. -_=
De documentaire Press at War,
vanavond te zien in de EO-ru-
briek Antenne, verdiept zich in
deze frontlijn-journalistiek. De
makers stellen vast dat grote
Amerikaanse tv-netwerken zoals
CNN enorme bedragen uittrek
ken voor oorlogsverslaggeving.
Ze werken met moderne (beveili-
gings-)apparatuur.
Minder rijke nieuwsredacties uit
kleine landen willen hun publiek
ook eigen berichtgeving vanuit
de crisisgebieden aanbieden. Zij
sturen journalisten naar het
front met weinig bescherming.
De verslaggevers hebben te wei
nig geld op zak om gebruik te
kunnen maken van de diensten
van ervaren lokale medewerkers.
De eindredacteuren verwachten
wel dat de beelden van hun
journalisten even sensationeel
zijn als die van de grote netwer
ken. Een eigen journalist kost
hen immers handen vol geld,
veel meer dan de beelden van de
netwerken. Onder deze druk ver
leggen journalisten hun grenzen
en nemen steeds meer risico's.
Press at War analyseert deze
situatie. De reportage gaat in op
vragen als: Kunnen we de oor
logsverslaggeving overlaten aan
de Amerikaanse netwerken? Wat
moeten we doen tegen het ge
vaar van de monopolisering? Zal
de kijker altijd meer willen? En:
kunnen we de kijker ontwennen?'
Nederland 2, 22.13 uur
Los Angeles (ap) - De grondleg
ger van de 'Chippendale' man
nen-stripteaseshow, Somen
'Steve' Banerjee, is maandag
dood aangetroffen in zijn cel in
een gevangenis in Los Angeles.
Banerjee zou maandag worden
veroordeeld wegens een huur-
moord in 1987 op een zakenpart
ner.
Verwacht werd dat Banerjee
(48), die had bekend schuldig te
zijn aan de moord en aan andere
misdaden, waaronder afpersing,
ten minste 26 jaar gevangenis
straf zou krijgen. Banerjee had
de moord laten plegen, na een
geschil over de rechteri op de
naam Chippendale.
INTRODUCING THE Band, zo
begint Suede's tweede cd. Dog
Man Star. Het is een duidelijke
knipoog naar de legendarische
Sgt. Pepper-plaat van de Beat
les. Maar het zegt ook iets over
de pretenties van Suede.
In 1992 werd het Engelse vier
tal op grond van een paar aar
dige singles de hemel in gepre
zen door de Britse pers. Het
daarop volgende debuut-album
werd al even juichend ontvan
gen. Een heuse Suedemania
brak uit in Engeland. Logisch
dat de vier bleke jongens zich
de sterren van de jaren negen
tig wanen.
Misschien dat ze zich daarom
een beetje vertillen op hun
tweede cd. Een plaat met de
allufe van Sgt. Peppers moest
het worden. Ongetwijfeld zal
links en rechts geschreven wor
den dat Suede alles en iedereen
overtreft in genialiteit, maar
laten we alsjeblieft een beetje
nuchter blijven.
Suede is misschien wel een van
de beste Britse bands van het
moment, zoals we dat in de
jaren tachtig onder meer van
Echo and The Bunnymen, Sim
ple Minds en The Smiths kon
den zeggen.
Die laatste drie bands hadden
nog zeker met een half dozijn
aangevuld kunnen worden,,
maar we houden het bij hen:
omdat ze duidelijk tot Suede's
invloeden horen. Ook Suede
Pakt uit met theatrale, melodi
euze wave. Als we toch aan het
vergelijken zijn, kunnen we de
vroege David Bowie niet onver
meld laten. Dog Man Star heeft
een hoog 'Ziggy Stardust-ge-
halte'.
Goed, we hebben Suede weer
met beide voeten op de grond
gezet. Maar dat betekent niet
dat er niets positiefs over Dog
Man Star te zeggen is. In feite
is het een prima cd. Zeker de
eerste helft van de plaat is
uitstekend. In nummers als We
Are The Pigs en Heroine wor
den aanzwellende violen en
blazers in goed evenwicht ge
houden door fel en catchy gi
taarspel. Een pracht van een
popsong is het rustieke The
Wild Ones en ook de volgende
nummers hebben een zekere
klasse.
Tegen het einde wordt het alle
maal een beetje 'te'. Te melo
dramatisch, te mooi en te inge
wikkeld. Het slotnummer, Still
Life, is zelfs voorzien van een
uitgebreide orchestratie. Dat
laatste is aan mij niet besteed,
maar laten we daar verder niet
moeilijk over doen. Suede heeft
de hype overleeft en de band
laat op Dog Man Star horen
inderdaad wat in zijn mars te
hebben. Zoals gezegd: een pri
ma wave-band, niets minder en
niets meer. (Nude/Sony).
PAUL VERLINDEN
PERCY SLEDGE zal voor al
tijd herinnerd worden als de
zanger van When a man loves a
woman, Take time to know her,
My special prayer en Warm and
tender love. Dat waren slepen
de soul-nummertjes waarbij
het op de dansvloer lekker
schuifelen was.
Tot de categorie echte soul
zangers, waarin Otis Redding,
Joe Tex, Wilson Pickett en So
lomon Burke zaten, heeft Percy
nooit behoord. Daarvoor was
zijn kunstje te beperkt.
Na dik twintig jaar afwezig
heid aan het plaatfront is Percy
Sledge nu ineens terug met de
cd Blue night. Al is de plaat
opgenomen in Los Angeles, hij
is volgens de beste tradities van
de Memphis Soul gemaakt en
als luisteraar krijg jè zo nu en
dan het gevoel dat je een jaar of
dertig wordt teruggeworpen in
de tijd. Met begeleiders als Ste
ve Cropper, Bobby Womack en
Ed Greene wordt een behoor
lijk authentiek geluid gecreëerd
en Percy blijkt nog altijd heel
goed bij stem te zijn.
Grote pluspunt in vergelijking
met vroeger is dat zijn song
keuze niet meer zo eenvormig
is. Blue night bevat een afge
wogen mengeling van rustig en
up-tempowerk en een redelijke
balans tussen oud I Wish it
would rain van Temptations en
Gladys Knight en I've got
dreams to remember van Otis
Redding) en nieuw materiaal.
Eigenlijk is Blue night een
plaat zoals Percy Sledge die
vroeger vanwege allerlei com
merciële druk nooit heeft kun
nen maken. Zo compleet hoor
de ik hem nog nooit en al
klinken de nummers soms wat
gedateerd, ze klinken wel dege
lijk lekker. Nou maar hopen
dat Percy niet in allerlei verve
lende tv-programma's als een
fossiel voor de camera's wordt
gesleept en alsnog opnieuw in
een commercieel keurslijf
wordt gedwongen. (Sky Ranch,
Virgin)
WIM VAN LEEST
HET ENGELSE trio Massive
Attack liet op de eerste langs-
peler Blue lines aardige experi
menten horen op basis van ver
stilde soul, dub en reggae.
Op de tweede cd Protection is
het geluid verder uitgebouwd.
Onder productionele leiding
van Nellee Hooper en met vo
cale ondersteunig van Tracy
Thorne, Horace Andy, Tricky
en de Nigeriaanse Nicolette ne-
Corduroy: oppervlakkig.
men Mushroom, Daddy G en
3-d je mee op een sfeervol luis-
teravontuur. Massive Attack
kleedt simpel klinkende num
mers op zo'n manier aan dat je
als luisteraar steeds geconfron
teerd wordt met nieuwe lagen
en andere invalshoeken.
Sommige nummers lijken eer
der vage sfeertekeningen dan
concreet uitgewerkte songs te
zijn, terwijl op andere momen
ten, zoals in het door Tracy
Thorne gezongen titelnummer,
de zang zo nadrukkelijk in het
klankbeeld zit dat er een haast
hypnotiserende werking van uit
gaat.
De muziek van Massive Attack
spreekt sterk tot de verbeelding
en met je ogen dicht is het soms
net of je naar een aaneenscha
keling van minituur-sound-
tracks zit te luisteren. In het
genre van de moderne sfeermu-
FOTO STEVE HALL
ziek is Protection een van de
allersterkste platen van de
laatste jaren. (Circa Records,
Virgin)
WVL
EEN BANDJE dat Corduroy
heet, roept associaties op aan
de tijd dat je hip was als je
halfhoge suède schoenen, een
legergroene jas en een ribflu--
welen broek droeg.
Als je de plaat Out of here van
Corduroy opzet, dan kom je er
muziek op tegen die in was
toen bovengeschetst uniform in
was. Het gaat bij Corduroy om
een hedendaagse interpretatie
van Britse rock uit het begin
van de jaren zeventig en dan
vooral om die rock die de nodi
ge R B-elementen bevatte.
Out of here is derde langspelerj
van Corduroy. De voorgangers
Dadmancat en High havoc ken
ik niet, maar ik neem aan dat
ze wat onbeholpener en onge-
structureerder hebben geklon-,
ken dan deze laatste.
Corduroy probeert een sound
van vroeger te doen herleven,
maar anders dan een band als
Mother Earth slaagt de groep
er niet muziek te creëren die.
ook maar iets toevoegt aan wat
ooit geweest is. Corduroy blijft
voordurend aan de oppervlak
te. Je komt er niet als je in je
nummertjes denkt te kunnen
volstaan met orgeltjes van toen
en slecht gekopieerde basloop-
jes. Ik kan me voorstellen dat
jongeren die nog nooit van The
Free, Spencer Davis Group,
Traffic, Caravan, Greatest
Show on Earth of zelfs Yes
gehoord hebben, genegen zijn
om een dergelijk slap aftreksel
te waarderen, maar ik raad ze
niettemin aan om eens in tus
sen pa's Ip's op zolder of bij die
in zijn hart hippie gebleven
oom in de platenkast te gaan
zoeken naar het echte werk.
(Acid Jazz, Play It Again Sam)
WVL
DE UIT Chicago afkomstige
band Eleventh Dream Day is
met Ursa major aan de vijfde
langspeler toe. Na twee cd's
lang bij grote platenfirma At
lantic te hebben gezeten, staan
ze nu onder contract bij het
kleine maatschappijtje City
Slang.
Meestal laten bands in hun bio
grafieën beweren dat zoiets een
artistieke keuze is geweest,
maar het komt er veelal op neer
dat ze zijn gedumpt. Hoe het
ook zij de fans hoeven er niet
rouwig om te zijn, want Ursa
major is een puike plaat gewor
den, Aanvankelijk was het de
bedoeling dat er een ep ge
maakt zou worden, maar er
bleek zoveel materiaal voor
handen dat er toch maar een
hele cd werd opgenomen.
Op die plaat hoor je dat Ele
venth Dream Day steeds kalere
muziek gaat maken. De heftige
rock van eerdere platen is op
Ursa major teruggebracht tot
essentiële klanken. Die klanken
zijn nog wel heel intens, maar
ze bieden de groep de mogelijk
heid om te experimenteren met
andere genres dan rock. Zo
doende ontstaat er zo nu en dan
muziek die je zou kunnen om
schrijven als beklemmende
folk. Daarnaast kom je steviger
stukken tegen die aan hele kalej
Velvet Underground doen den-i
ken, terwijl het instrumentale
openingsnummer History of
brokeback uitgeklede, springe
rige grunge laat horen.
Na de opnamen van Ursa major
heeft gitarist Wink O'Bannon
de groep verlaten. Voor de ko
mende Europese tour is Ira Ka-
plan van Yo La Tengo aange-1
trokken. (City Slang, Play It
Again Sam)
WVL
