Edward Kennedy vecht voor zijn politieke leven Ollie North: Het idool van uiterst rechts in de VS DE STEM BINNENLAND BUITENLAND Ontbijt met een K FLODDERS W 1 r M Q Dubieuze dialogen (23) Rechtse orkaan raast door Verenigde Staten Democratische Partij is zelfs niet meer zeker van Massachusetts 9 pE STEM Dit jaar 25 infiltranten vermoord DE STEM Politiek cor MAANDAG 24 OKTOBER 1994 Zo gaat dat in een democratisch bestel, de taken worden verdeeld: haal jij de bood schappen, doe ik de vaat, stop jij de was in de machine, zet ik de container buiten en kook de warme hap, maak jij het ontbijt klaar. In omroepland is het bereiden van een vroeg en voedzaam ontbijtje op die manier aan de KRO toebedeeld. Of in de schoenen geschoven? Want dagelijks die klus meteen bij het opstaan, dat is niet niks. Daar mogen we niet te licht over denken. Slaat ook thuis de keukensloof/slaaf niet vaak de handen ten hemel: wat zal ik nu weer op de beschuiten smeren en hoe dien ik van daag het zachtgekookt eitje op - met een takje peterselie, snufje kummel of likje ketchup? Levensgrote vragen en als die geen afdoend ant woord krijgen, is de hele ver dere dag verknald. Foute start - komt pas na een nachtje slapen weer goed. Qntbijt-tv een zware verant woordelijkheid. De KRO is zich dat bewust en belooft ons flitsend opgediend appetijte lijk voer. De vakverdeling op het bord zal elke dag hetzelf de zijn: journaal, sport, cul tuur, verkeer, het weer, al die ingrediënten op vaste plek ken. Weinig verrassend, de samenstellers zijn kennelijk bang dat de kijker achter de krant achteloos een brokje cultuur naar de mond zal brengen, terwijl hij dacht een portie sport te verorberen. De hoofdmoot om watertan dend naar uit te kijken is steeds het nieuws, met dage lijks feportages vanuit het he le land door een eigen rond reizende cameraploeg. Nou nou, dat is niet mis. Bij de KRO schrokken ze zelf een beetje van die gouden bergen, riepen gauw dat ze eigenlijk maar van zilver waren: „Er is niet elke dag keihard nieuws op lokatie, dat kan gewoon niet." Maar met de hete adem van de kijkcijfers in je nek moet je wel voor goud blijven gaan. Daarom toch weer een belof te op zulke komkommerda gen 'iets curieus' te doen. Dat prikkelt de nieuwsgierigheid van de kijker, die denkt zo langzamerhand alles wel ge had te hebben. De hele voor raad (erg of een beetje) be kende Nederlanders is al ui tentreuren geïnterviewd en/of te kijk gezet door andere be kende Nederlanders. En pre cies die hele troep heeft al eindeloos samen in panels ge zeten of spelletjes tegen el kaar gespeeld. Allemaal op het scherm, dat medium waarvoor je _tegen- woordig niet eens meer be roemd of berucht hoeft te zijn om er op te treden. Zo wor den ons van zomaar gewone mensen de meest intieme be levenissen, zieleroerselen, angsten, driften, bekommer nissen voorgeschoteld: kijk en huiver. Avond aan avond wordt er heel wat afgebiecht in het openbaar. Soms be doeld als oppepper: kijk, u bent niet de enige. Ook wel als afschrikking: gebruik je verstand, doe niet als ik. Of als tip: omdat die buurt geen politiepost had, gingen we daar toen een bank beroven. Wat kan die goeie, brave, ouwe, met identiteit sukke lende KRO na dit alles nog bieden, dat we er het bed voor uitkomen, zo 'curieus'? Ik citeer De Stem van vorige week maandag, een uitspraak van eindredacteur ontbijt-tv Jan van Galen: „Bijvoorbeeld gaan ontbijten bij een voet baller die zondag een rode kaart heeft gekregen waar over commotie is ontstaan." Die durven zeg, komt er na 'en hoe voelde dat toen, wat ging er door je heen?' mis schien wel 'wou je eigenlijk niet die tegenstander stiekem kapot trappen?' Of iets derge lijks pikants, over de scheids rechter met oogkleppen of de grensrechter die scheel keek. Het kan natuurlijk ook de andere kant op, wie weet: Ontbijt-tv met rond zo'n rode kaart de diskussie over nor men en waarden. Hoe nodig het is de helden van het grote- mensen-voetbal van hun op geblazen voetstuk te halen, de hele trucendoos vol smerige streken, foefjes, loentjes voor goed te verankeren op de bo dem van de oceaan en de jeugd te leren het spel ge woon sportief te spelen. Ge heid spraakmakend met hoge kijkcijfergarantie, want ge weld op school, jeugdcrimina liteit, supportersgedrag en an dere hedendaagse ellende zou met zo'n rode kaart in het programma getrokken wor den. De K van KRO mag best Karakter tonen. n 7*1% Door John O'Mill Junior: Paps, is een raspaard hetzelfde als een racepaard? Senior: Om de dooie dood niet! Een raspaard is een knol van een zuiver ras niet gekruist met een ander ras. Junior: Waarom zeggen we reespaard en schrijven we r-a-c- epaard, met een a en een c? Senior: Race is het Engelse woord voor ras en de Engelsen spreken de eerste letter van het alfabet uit als 'eej' als ze die niet uitspreken als zoals in black, of als zoals in What? of als aaa zoals in car, of zoals de bij mooi vuurwerk of zoals in war of zoals de e van pet, zoals in cat of zoals de e uit gems zoals in Thames, of zoals de i van sikkepit, zoals in 'chocolate'. Junior: Als race het Engelse woord is voor ras, dan is een racepaard toch een raspaard? Senior: Nee, kukeloen, het Engels voor wedren is ook race en daarom is een racepaard een renpaard. Junior: Is Janmaat een racist omdat ie hard loopt of wielrent? Senior: Nee, omdat ie gelooft dat het blanke ras het enige is dat deugt, beter is dan alle andere rassen. Junior: Als een racist dan geen racefiets-wielrenner is maar rassenjiater, waar komt dan die c vandaan in het Hollandse woordje rassist? Raar ras is me dat, dat rassisme met een c spelt omdat het Engelse woord voor wedren race is. Senior: Misschien komt die c wel van het Franse woord voor ras. De Fransen zeggen ook race voor ras, gewoon uitgesproken als ras en nooit als reejs. Junior: Als het Nederlandse woord rassisme uit het Frans komt, waarom gebruiken we dan dat Franse woord niet, waarom vernederlandsen we dat, op die c na, in het midden? Senior: Ja, zeg, 't iss wel goed zo, hoor. Racisme met een c is goed en rassisme op z'n Hollands is fout en daarmee uit. Junior: Wie maakt uit wat er goed en wat er fout is gespeld? Senior: Vraag dat maar aan je leraar op school, die is er voor opgeleid en wordt er voor betaald. Laat mij nou maar m'n krantje lezen, mijn Volkskrant van 12 januari, daar staat een verhaal in van een deskundige, taalkundige, ene Rik Smits en die zegt dat al die spellingsregelarij van overheidswege waanzin is, waar we nooit aan hadden moeten beginnen. Dat lijkt mij gezonde praat. Van onze correspondent Mare de Koninck Boston - Hoe vaak ook verguisd als het cynisch spel van gelikte leugenaars, van héél dichtbij heeft de Ameri kaanse politiek altijd weer de charme het verrassend pure en het verrassend dorpse. Ook Edward (Ted) moet om de zes jaar toch altijd maar weer in zijn eigen deelstaat Massachu setts herkozen zien te worden tot de Senaat in Washington. En nu anno '94 de Amerikaanse kiezer vijandiger staat dan ooit jegens politici in het algemeen, moet de 62-jarige Kennedy harder dan ooit vechten voor het herverkie zing. En dus kruipt hij op deze stra lende herfstdag in het dorp Swansey moeizaam uit zijn door een campagne-hulp bestuurde terreinauto vóór motel 'Venus van Milo'. Er is geen oploop. Er is niemand op het trottoir. Er is alleen Edward M. Kennedy en de geur van het platteland. Hij is een levende legende. Hij is lopende Amerikaanse geschiede nis. Hij is niet minder wereldbe roemd dan Elvis Presley of de paus van Rome. En hij haalt hier in zijn eentje op de stoep een kammetje door zijn Kennedy- haardos want binnen in Venus van Milo viert lokaal bejaarden- voorvechtster Elsie Frank haar 74e verjaardag. Ted moet zich er laten zien, want hij heeft de stemmen van Swansey's bejaar den hard nodig. Gehavend 'Ted' klinkt haast als een verwij zing naar betere tijden. Het klinkt jong. En de Ted van nu is oud. Hij is gehavend door zijn slopende manier van leven. Hij is een dikke man geworden, wiens vetrollen door zijn slechtzittende pak heenbollen. Zijn gezicht is pafferig, de ogen rooddoorlopen, de neus welhaast misvormd. Het is een gelaat dat vertelt van alcohol en zware lunches. Slechtlopend gaat hij het motel binnen. Daar in de zaal schuiven de senioren kwiek over de dans vloer als ze niet geanimeerd aan de koffie met gebak zitten. Een applaus klinkt op als Kennedy binnenkomt. Twee camera's van lokale tv-stations - de camera's waar het eigenlijk allemaal om te doen is - zetten hun lampen aan. „Lieve vrienden, graag een applaus voor onze geliefde sena tor," roept een spreker overbo dig door de microfoon. Kennedy lacht en drukt handen. En met zijn lach tovert hij ineens weer iets van de Kennedy-mythe tevoorschijn. Ineens is ook John F. in de zaal en Bobby en Jacky EEN ultra-conservatieve orkaan raast momenteel door de Verenigde Sta ten. Op 8 november zijn er tussentijdse Congres- en lokale verkiezingen. De Democraten van pre sident Bill Clinton zien die verkiezingen met hui ver tegemoet. De huidige verkiezings campagne maakt zelden vertoonde emotionele krachten los, en dat zijn vooral krachten van 'rechts'. Die dreigen de Democratische Partij aan flarden te rijten. De kans is niet gering dat de De mocraten in beide Ka mers (Senaat en Huis van Afgevaardigden) van het Congres hun absolute meerderheid gaan verlie zen aan de Republikei nen, die bovendien tal van gouverneurs- en bur gemeestersposten op de Democraten kunnen ver overen. Clinton zou dan als een volslagen vleugellamme president zijn resterende twee jaren in het Witte Huis moeten uitzitten. Het is een perspectief dat heel conservatief Ameri ka in extase brengt. Een conservatief Amerika, dat zich meer dan ooit de weg laat wijzen door mensen als Oliver North, de kandidaat-senator, die ooit door de rechter werd veroordeeld in Reagans Iran-contra-schandaal. En 'Liberals' zoals sena tor Ted Kennedy moeten manmoedig proberen, te gen het tij in te roeien. en de moordende schoten klin ken in Dallas en Los Angeles. Het lachende gezicht van Ted Kennedy is vandaag een onthut sende cocktail van adel en on deugd, jeugd en verval, roem en tragedie. „Ik had vanochtend mijn moeder aan de telefoon," vertelt de se nator de aanwezigen. „Ze vroeg, wat ga je doen vandaag. Ik zei: Ik ga naar de verjaardag van een meisje in Swansey dat zich heel haar leven voor de ouderen heeft ingezet. Toen zei mijn moeder die 104 jaar is, dan ga je zeker naar Elsie." Waarmee de raspo liticus zijn gehoor, zo dat al nodig was, voor zich heeft ge wonnen. Dan zet hij het 'Happy birthday' in, werkt de nog reste rende handen af als een sinter klaas en verlaat het motel, op weg naar de volgende campag ne-stop. Aristocratie Die dag verschijnt Ted Kennedy nog in Dartmouth voor een aula vol studenten van de universiteit van Massachusetts, in een fa briekshal van GTE in New Bed-, ford en op de trappen van het heropende postkantoor in Attle- boro. Het zijn allemaal 'thuis wedstrijden' voor hem, want het postkantoor is dank zij Teds-tus- senkomst in Washington bij het ministerie van Posterijen weer tot leven gebracht. En arbeiders en studenten zijn nog altijd de meer betrouwbare elementen van zijn progressieve achterban. Maar voor het eerst in zijn 32-jarige carrière als senator weet Ted Kennedy niet meer of die achterban in Massachusetts nog omvangrijk genoeg is. Het is een omstandigheid die boekde len spreekt over niet alleen het tanende charisma van de Kenne- dy-dynastie, maar vooral ook over de krachtige conservatieve wind die thans door Amerika waait. Het is een wind die zelfs Massachusetts, de laatste heilige grond van Democratische voor uitstrevendheid hevig beroert. Het is de deelstaat waar het sterk naar Europa geurende Boston de studenten van Har vard op de fiets door de schilder achtige straten met de oude lan taarns gaan. Het is het stuk New England van kunst en antiek en wetenschap en sociale voorzie ningen en van het soort 'rode aristocratie' dat goed was voor de kleine man en dat in de Kennedy-clan de ultieme beli chaming vond. Het lijkt in deze laatste zonover goten dagen of Massachusetts zich voor de allerlaatste keer hult in de glanzende majesteit van haar bonte herfsttooi. Of zich voorgoed een grimmiger po litiek klimaat zal vestigen, min der verlicht, meer Amerikaans. Want ook Massachussetts zijn studenten niet langer en bloc links, zijn 'arbeiders' een zeldza mer wordende soort en zijn be jaarden tegenwoordig zowat de meest welvarende - en dus tot de Republikeinse Partij neigende - groep. Twee jaar geleden werd de kracht van de verschuivingen in deze deelstaat al duidelijk toen voor het eerst sedert de Tweede Wereldoorlog een Republikein, William Weld, tot gouverneur werd gekozen (en Democraat Edward Kennedy (rechts), hier samen met president Clinton, moet hard campagne voeren om zijn Senaatszetel te redden. fotoap Michael Dukakis werd heenge zonden). Sensatie Hoe kwetsbaar Kennedy gewor den is en het oude Massachusetts dat hij symboliseert, blijkt uit de verschijning uit het niets van diens Republikeinse tegenkandi daat voor de Senaatszetel: Een 47-jarige charmante en slanke bankier, een miljonair die de die tot tien jaar geleden nog geen zwarten toeliet tot het priesterschap. Verontwaardigd pareerde Romney dat Kennedy - zelf lid van een katholieke kerk die geen vrouwen als priester duldt - de erfenis verloochent van John F. en Robert, voor vechters van religieuze toleran tie. Een dag later bood Ted zijn excuses aan en sprak hij: „We zullen de godsdienst geen thema maken in deze Campagne." .naam Matt Romney draagt. Pas een jaar geleden heeft hij zich gemeld als lid van de Republi keinse Partij. En vandaag maakt hij blijkens de enquêtes goede kans de sensatie van de komende verkiezingen te worden door het monument van de Democrati sche Partij, Ted Kennedy, uit de senaat te verdrijven. Romney heeft een uitgekiende op het moderne Massachusetts toegesneden programma. Hij is voor de doodstraf, maar ook vóór vrijheid van abortus en te gen achterstelling van homo's en hij zoekt vooral de voorsteden op waar hij in zijn Ralph Lauren poloshirt praat over de bestrij ding van criminaliteit, verlaging van belastingen, het terugdrin gen van de overheid, het tegen gaan van fraude in de sociale bijstand, het aanmoedigen van particuliere investeringen. Kennedy op zijn beurt moet te gen de politieke wind in blijven roepen dat er nog altijd een overheid nodig is voor nobele zaken als raciale gelijkschake ling, milieubescherming en stu diebeurzen. Hij leek twee weken geleden zo wanhopig dat hij plotseling tegenstrever Romney ging aanvallen op diens lidmaat schap van de Mormonen-kerk, En zo is het dat Ted Kennedy voor het eerst en mogelijk voor het laatst waarachtig moet vech ten voor zijn politieke voortbe staan. Hij is een fascinerend ge vecht tegen een maatschappelijk tij, tegen een jeugdige rivaal en niet op de laatste plaats tegen zichzelf. Menigeen die hem dezer dagen bezig ziet, zoals voor de studenten in Dartmouth, vraagt zich af wat hem drijft. Met het krachtige familietimbre en het typische New England-accent 'dat óók zijn broers die onweer staanbare roep om attenttie gaf, buldert hij door het auditorium: „Ik draag geen simpele oplossin gen aan. Ik laat het niet bij goedkope slogans. Ik moet nog zes jaar naar Washington om het moeilijke en geduldige wetge vende werk te doen, waarmee we kleine stappen naar een recht vaardiger samenleving kunnen zetten. Krijg ik jullie hulp?" „Yeah!" „Krijg ik jullie hulp?" „Yeah!" Er volgt een kort 'vraag en ant- woord'. Het is niet Kennedy's grootste kracht. Bill Clinton schittert steevast in de directe discussie met individuele kie zers. Maar Ted Kennedy schenkt een schamele drie studenten het recht op een vraag, waarna zijn antwoord gebrekkig is en niet geïnspireerd. Gauw neemt hij ai. scheid, werkt zich door de drom- men die hem willen aanraken en hijst zich in de auto, op naar volgende halte in deze zoveelste verkiezingscampagne van zijn leven. Het is en was een overvol leven dat nu opgepropt lijkt te zitten in zijn lijf. Het ongeluk in Chap- paquiddick in 1969, waarbij door zijn toedoen Mary-Jo Ko- pechne verdronk, het alcoholis me van echtgenote Joan, die nu 14 jaar na hun scheiding - ineens weer schadeloosstelling wil Ted, de beenkanker van zoon Teddy jr., de mislukte pogii president te worden, twaalf lan ge uitputtende jaren in Washing ton als een van de meest begeer de vrijgezellen ter wereld, zijn verdediging van neef William Kennedy-Smith (die in 1991 van verkrachting werd beticht na een nachtje stappen - met oom Ted), zijn tweede huwelijk twee jaar geleden met juriste Vickie Reggie. Het zijn allemaal ge beurtenissen en episoden die hele wereld mateloos boeiden, want alles wat de Kennedy's overkomt, boeit de wereld. Raadsel Wat drijft Ted nog? Hij is tot zijn dood verzekerd van onmetelijke welvaart en bekendheid. Is hel angst voor ledigheid? Is'het idea lisme? Kan er nog geldingsdrang zijn? Het is een raadsel. Maar hel is in elk geval wat het de dagen in Massachusetts lijkt: vaarlijk. Het is gevaarlijk voor zijn ei gezondheid en voor het restant van de grote Kennedy-lege Het is gevaarlijk voor de Demo cratische Partij en voor de poli tieke carrière van zijn neef Jo seph, die lid is van het Huis van Afgevaardigden en die over zes jaar oom Ted zou willen opvol gen als senator. Het gevaai klinkt in die ene stem van een student die Edward M. Kennedy tijdens diens tocht door de mei nigte terug naar buiten, naroept: „We zijn je zat Ted, en jij bent zat Ted, hou ermee op." Van onze correspondent Mare de Koninck Alexandria - Hij heeft een jeugdig en guitig gezicht. Hij straalt rust uit en vanzelf sprekend leiderschap, als hij' uit zijn 'North for the US Senate'-campagnebus stapt naar de microfoon op de stoep voor de het bejaarden tehuis in Alexandria. Hij vat de hand van een oude dame in zijn. beide handen, legt zijn wang tegen de haren en zegt: „Dank u wel dat u geko men bent. Samen gaan we van Amerika weer een land maken waar God heerst, in plaats van politici. Waar ook u weer veilig over straat kunt lopen." De da me knikt met innige instemming. „Wat een fantastische man," zegt ze, als Oliver North zijn weg vervolgt. Ja, hij kan uiterst innemend zijn, de telegenieke ex-marinier die wereldvermaard werd door zijn - in ontwapenende verongelijkt- heid afgelegde - getuigenis in 1987 over zijn rol in het Iran- Contra-schandaal. Maar voor veel Amerikanen is het gezicht van Ollie North niets minder dan het gezicht van de duivel. De duivel in de vermomming van de charme. Hartstochten Oliver North heeft zich hier in de Amerikaanse deelstaat Virgi nia, pal ten zuiden van de hoofd stad Washington, kandidaat voor de Republikeinse Partij ge steld voor de nationale Senaat. Hij denkt zittend en herkiesbaar senator, uit Virginia, Charles Robb van de Democratische Par tij, te kunnen verslaan op de komende stembusdag: 8 novem ber. En hij denkt dat mogelijk met het volste recht. De jongste opiniepeilingen ver tellen in simpele cijfers hoe 'close' de race is: 39 procent voor Ollie, 39 procent voor Charles (in de wandeling 'Chuck') Robb. Maar de cijfers vertellen niet de hartstochten die de campagne in Virginia tot het meest intens en schaamteloos uitgevochten duel maakt van alle regionale politie ke campagnes die thans voor deze tussentijdse congresverkie zingen in Amerika aan de gang zijn. Virginia is het zinnebeeld ge worden van wat ook veel Ameri kanen hun cynische politieke cultuur noemen, die in Amerika altijd nog een dieper dieptepunt blijkt te hebben dan voorheen al was bereikt. Het verbeten spel in deze noor delijkste van Amerika's zuidelij ke staten zet zichzelf vooral te kijk in het satanische medium televisie, dat de burgers dezer dagen bombardeert met recla mespots als de volgende. Onder een foto van Ollie North die met de rechterhand geheven de waarheid zweert te zullen spre ken tot het Congres, verschijnt de volgende tekst: „Waarom zeg gen zoveel mensen die ooit met Oliver North samengewerkt heb ben, dat hij de waarheid niet vertelt? Behalve dat hij onder ede heeft gelogen tot het Con gres, is hij beschuldigd van on waarheden door oud-president Ronald Reagan, door oud-natio naal veiligheidsadviseur Robert McFarlane, door CIA-directeur William Casey en door generaal Norman Schwarzkopf. Stem voor senator Robb, een bewezen betrouwbaar man." En onder een foto van schoon heidskoningin en 'Miss Virginia', Tai Collins, in Playboy, de tekst: „Waarom kan Chuck Robb de waarheid niet vertellen over de cocaïne-feestjes die hij bezocht? Of over Miss Virginia in zijn hotelkamer in New York? Robb zegt dat hij zich alleen door haar heeft laten masseren... Chuck Robb's leven is één leugen." Dat is het niveau van de verkie zingsstrijd anno 1994 in Virgi nia. Het is de strijd waarin Oli ver North zich tot de nationale lieveling heeft gemaakt van ui terst rechts in Amerika, door met de bijbel in de hand alles en iedereen aan te vallen die deel uit maakt van de Democratische Partij. Voor Ollie North zijn Bill Clin ton en Charles Robb linkse ex tremisten. Voor North is elke kritiek op hem in de pers een trofee, want de pers is de vijand die met de Democraten samen zweert. Maar voor North is ook zijn eigen Republikeinse Partij een gevaarlijk bolwerk van tra ditionele macht, vol bedenkelij ke figuren. Ontmanteling Het zijn boeiende schouwspelen als die gewantrouwde partijge noten noodgedwongen Ollie North in Virginia komen opzoe ken op hem te steunen in zijn campagne. Het partijbelang gaat voor. North is in aanleg zo'n machtig Republikein, zo'n col lecteur van stemmen en finan ciële bijdragen voor de partij, zo'n essentieel element om reeds op 8 november een republikeinse absolute meerderheid te berei- Oliver North, voor gematigd en links Amerika de duivel in charmante vermomming. FOTO AP ken in het Congres, dat gematig de kopstukken van de partij zich, weliswaar in zichtbaar on gemak, aan zijn zijde scharen. Bob Dole, de fractievoorzitter in de Senaat, Hick Cheney, de ex- minister van Defensie, Jim Ba ker, oud-minister van Buiten landse Zaken, alle drie mogelijk toekomstige presidentskandida ten, zijn reeds 'joviaal' op de campagnepodiums in Virginia naast Ollie North verschenen. „North is de schrik van het hele stablishment in Washington. Hij zal zich, als hij in de Senaat komt, anders gaan gedragen dan wie ooit ook in dat eerbiedwaar dig college heeft gedaan. Hij zal ophitsende speeches houden. Hij zal elk onderwerp polariseren. Hij zal de held zijn van de ge frustreerde Amerikanen die haat koesteren jegens de politiek. Hij zal zijn macht ontlenen aan zijn achterban, zijn enorme basis buiten de Senaat. Hij zal presi dent willen worden", zegt poli- tiek-wetenschapper professor Robert Holsworth van Virginia Commonwealth University. In zijn zeer beknopte verkie zingsprogramma belooft North 'ontmanteling van grote delen van de overheid, goeddeelse op heffing van het openbaar ('god deloos') onderwijs, fiscale aftrek voor ouders die zelf thuis hun kinderen willen onderwijzen, al gehele belastingverlaging, méér gevangenissen, vrij wapenbezit, op peil houden van aow-uitke- ringen en verhoging van het de fensiebudget. Een financiële ver antwoording van zijn plannen heeft hij nooit gegeven. Het is ook niets waar zijn supporters in zijn geïnteresseerd. „Het gaat om de christelijke waarden, de family values, die hij opnieuw zal installeren in Amerika," zegt in Alexandria een oudere heer die nog gloeit van trots, daar hij juist Ollie's hand heeft gedrukt. Charles Robb is in veel opzich ten het tegenovergestelde van Ollie North. Robb is een lange, dunne 'Virginia-gentleman', een rustige aristocraat die erkent lie ver te regeren dan campagne te voeren. Voor hij in 1988 tot senator werd gekozen, was hij jarenlang gouverneur van Virgi nia. En in die tijd heeft hij zich inderdaad overgegeven aan de verleidingen waarin 'de macht een man kan brengen'. Zijn hu welijk met oud-president Lyn don Johnsons dochter Lida was hem blijkbaar niet inspirerend genoeg en hij omgaf zich al It vaak met een gezelschap van vrije vrouwen en playboy's. Dit episode is al tien jaar geleden kwam ten einde toen hij zich - na schandaalverhalen erover in de pers - opnieuw bekeerde M zijn echtgenote en opnieuw 'respectabel' leven begon. Robb is een nauwe politiek' vriend van Bill Clinton en dat is vandaag de dag geen voordeel. In bijna elke zin die Olive: North spreekt over zijn rivaal, gaat het van: 'Chuck Robb heeft met de steun van Bill Clinton- Die eeuwige associatie is natuur lijk bestemd voor de tv-jour- naals. Rebel North heeft zich al menigmaal vergaloppeerd. Tot verontwaar diging van massa's gematigd' Amerikanen noemde hij onlangs president Clinton 'niet mijn op perbevelhebber'. De presided van de VS is grondwettelijk opperbevelhebber van alle mili tairen en Oliver North heeft als oproepbaar reservist nog altijd een militaire status. North ver klaarde ook dat het Amerikaan se leger zó verzwakt is doo' bezuinigingen dat het onlangs niet in staat was Koeweit verdedigen tegen de krijgsmacht. Misschien dat zulke 'blunders North toch nog duur te staan komen. Maar het huidige conser vatieve tij in Amerika maakt da' miljoenen burgers zulke blun ders zien als heldendaden va" een dappere rebel tegen macht en tegen het moreel ver val. Van onze verslaggever Hilversum - In de si shows van Endemol ei roddelbladen doen nog steeds goed. Maar in de reclame bekende Nederlanders la meer zo populair als Steeds vaker krijgen ze rentie uit onbekende hof den voor Hobbe Faber, nist van het reclamev, Adformatie, om te sprek de 'opmars der onbekend Een sprekend voorbeelcï Postbank. Ooit was de ba de meeste rekeninghoud; geliefde opdrachtgever vi kende Nederlanders die een paar centen bijverd Om de consument vertro Amsterdam (anp) - Just drie gevallen criminele het effectenwezen. Dat blijkt uit onderzoek d verse politiediensten sind gustus 1993 in alle stilte hi uitgevoerd. De banden ki zijn aangeknoopt via de Ai damse Effectenbeurs of O] andere wijze. Hilversum (anp) - De ondi wereld heeft het afgeloy jaar 25 infiltranten geliq: deerd.- Privé-detective Ben Zuii ma zei dat zaterdag in radioprogramma Spijki met koppen. Volgens di Limburger, die met z| werk multimiljonair is worden, waren de vermoi de lieden geen politiemi sen, maar figuren uit criminele milieu, die vi het opsporingsappar: werkten. De georganiseerde misdal is alleen effectief te bestrj den met infiltranten, stel] Zuidema. Van de success) van de recherche op punt is 90 procent volge hem te danken aan verkli kers en burgerinfiltranten De uitspraken van de parj culier detective lijken sporen met de constateri van de werkgroep-V Traa, dat justitie en poli- op steeds grotere schaal g bruik maken van burgers het infiltreren van m: daadorganisaties. De commissie-Van Traa a viseerde de Tweede Kan: vrijdag om een parlement;] re enquête in te stellen na de methoden die politie justitie gebruiken om zware criminaliteit op rollen. BRUTALITEIT loont, is afge Europa moet de melkprt quottim en als ze daarbove Nederlandse veetelers he neergelegd. Ze begrepen, Unie zich niet langer zuive se collega's deden alsof gewoon door en toen he toegestaan was, eisten ze van de boete. Normaliter zouden tegen; net een simpele gotspe nc aan de regels te houden. Z de Europese begroting te de overige partners in dc Europese budgetten was b; Voor de Europese samenw I wee jaar geleden, op de tv uitbreiding van de begrot houden,door de Italiaanse voor de Nederlandse veet 'er is de overeenstemming de Europese regels en het men zich neerlegt bij dit rich, ten koste van het eigi is deze beloning voor overt bet Europese compromis minstens 210 miljoen gulc erger is dat de bereidheid te houden aan nieuwe zeker niet door toeneemt, net mag politiek allemaal vorige week in Brussel ge alle gevoel van fatsoen en n°9 verwachten van anv volgende keer zonder m houden? Het prestige van Europa he van sen machtswoord.

Krantenbank Zeeland

de Stem | 1994 | | pagina 2