35,
29/
DE STEM
Tamara Huilmand op
zoek naar De Vrouw
r dan
ten
'Zonder verleden is
er geen toekomst'
Expo over de rol van
Aktie Tomaat in
de toneelvernieuwing
Nieuw dansstuk 4Twee Vrouw' vandaag in première
Thema-tv-station Euro 7
gaat vanmiddag van start
Proces Taslima Nasrin
begonnen in Bangladesh
Portishead
Alison Gross
Cranes
Mathilde Santing
Grandmothers
Film over toneel in verwoest Kroatië
b;
mêleerd polosweat-
*Èm. 1
let zilverkleurige sier- II 1
24-35
jtr bij de C&A schoenenfilialen,
te Lijn:020- 62 62 114
1900 tot 13.00 uur).
itai
\tocA.itootc(e£üjeA./
uieuaute
massieve slaven band
TW WA Briljant.
\n fl. 3515,=
arfl2515,=
Het Ujkt wel of we op grote schaal
mest zijn gaan verbouwen"
Toon Klessens, landbouwer
Gids
[oor Marjan Mes
Tamara Huilmand, danse-
,s en choreografe, lijkt
lerug van weggeweest,
jlaar zo is het toch niet
jjelemaal. Met name in
greda was zij weliswaar
jarenlang niet meer te
jien, maar elders werkte
aj gewoon door. „Dat is
jjet nadeel van lokatiepro-
dukties", zegt zij, „dan
verdwijn je uit het vaste
zalencircuit en denkt men
jat je niks meer uitvoert,
gaar ik heb nu eenmaal
een hekel aan reisvoorstel-
lingen."
jje 33-jarige choreografe uit
Breda presenteert vanaf van-
jaag 19 oktober tot enm met 21
oktober in Plaza Futura in Eind
hoven de première van een
nieuw dansstuk, Twee Vrouw -
j woman's work is never done.
Zij gaat daarin op zoek naar het
ware gezicht van de vrouw, wat
jat ook mag zijn. „Wat is het
eigenlijk om vrouw te zijn? Dat
is een moeilijke vraag, die ik niet
eenvoudig kan beantwoorden.
Niemand kan dat, vermoed ik."
In danskringen had Tamara
Huilmand onlangs veel succes
met Number 101 terwijl zij de
algelopen jaren ook grootschab-
ge lokatieprojecten ondernam
waarin zij haar danstaal ontwik
kelde naar steeds soberder. Het
dansblad Notes deed er regelma
tig enthousiast verslag van.
Maar in Breda waar zij haar
eigen dansstudio heeft en haar
produktiekern, Zuil van Volta,
was het na Ons bed, de boot en
le zeggen dat... akebg stil rond
de choreografe.
„Het is eigenbjk te gek voor
woorden", zegt zij, „dat de Bre
dase schouwburg geen band
heeft met Zuil. van Volta. Met
Raz trouwens ook nauwebjks en
dat is toch de belangrijkste
dansgroep van Brabant. Breda-
naars weten nauwebjks dat wij
er zijn. Moet je eens in Gronin
gen kijken. Daar is dansgroep
Keflex heel duidebjk aanwezig.
Daar heeft men echt het gevoel
van: dit is ons gezelschap."
Roddels
„Ik had in Breda wel met mijn
nieuwe stuk naar Theater Ach
terom kunnen gaan, maar die
zaal is zo vervelend. Na de achtr
ste rij verdwijnen de zichtbjnen.
Ik moest wel naar Eindhoven
met mijn nieuwe stuk omdat
Concordia inmiddels gesloten is
en het Chassé Theater nog niet
open. Wat dat trouwens moet
worden... ik zou het niet weten.
Een theater moet er toch op de
eerste plaats zijn voor zijn direc
te omgeving."
Tamara Huilmand weet waar
over ze praat want zelf heeft ze
vaak samengewerkt met het
Tamara Huilmand (links) en Katarina Brown in het nieuwe dansstuk Twee Vrouw - a woman's work is never done.foto riekytakken
Grand Theater in Groningen.
„Daar doen dan weer roddels de
ronde over waar ik ook niet veel
mee opschiet", zegt ze. Tamara
heeft namelijk een relatie met de
directeur van dat theater. Sinds
negen maanden hebben ze sa
men een zoon: Jonathan.
„Toen ik mijn lokatieproduktie
in Groningen maakte, werd ik
verliefd op Jan. Maar dat was
voor mijn carrière helemaal niet
zo leuk omdat subsidiënten en
theaterdirecteuren nu als van
zelfsprekend aannemen dat hij
mijn produkties wel zal betalen.
Of je krijgt te horen: 'nu snap ik
dat zij daar in dat Grand Thea
ter die produkties kan doen'.
Druk
„Zelfs de cultuurambtenaar van
de provincie Noord-Brabant zei:
je krijgt toch zeker wel geld uit
Groningen. Jan is gewoon bang
om mij in het Grand op te laten
treden want dan lijkt het alsof
hij mij voortrekt. De werkelijk
heid is dat ik gewoon hard moet
sappelen om nieuw werk te kun
nen presenteren. Als je eens iets
minder goeds maakt, is het met
een moeilijk om een volgend
werk te produceren. Op kleine
dansgroepen en zelfstandige
choreografen ligt een enorme
druk. De subsidie stopt vaak
meteen na een tegenvaller."
Indertijd maakte Tamar Huil
mand veel indruk met haar dy
namische, repeterende bewe
gingstaal in stukken als Zuil van
Volta èn Chihuahua. Inmiddels
zijn haar choreografieën zowel
theatraler als soberder van dans-
materiaal geworden, minder
dans pur sang. Met reisvoorstel-
lingen was zij gestopt omdat ze
zo'n hekel had aan de opbouw
dagen in de verschillende thea
ters. „Dan is het net alsof je na
een hele dag ook nog even een
voorstelling doet. Maar als je
niet meer reist dan ben je voor
een deel van de buitenwereld
gewoon verdwenen."
Ode
„Met het ontwikkelen van Twee
Vrouw ben ik begonnen toen ik
zwanger was. Er kwam toen nog
weinig uit. Ik vermoedde toen
zelf al wel dat ik zo bezig zou
zijn met mijn vrouw zijn dat
mijn voorstelling daar wel over
zou gaan. Zo werkt dat bij mij,
thema's komen vanzelf. Eigen
lijk maak ik altijd weer dezelfde
voorstelling met bepaalde the
ma's die steeds terugkeren. Ik
denk er niet bij na, tenminste
niet zo bewust."
Twee Vrouw wordt een ode aan
De Vrouw en gaat over verschil
lende vrouwbeelden. Vooral over
het spanningsveld tussen de oer-
vrouw en het ideale vrouwbeeld,
zoals dat door de reclame wordt
gedicteerd. De twee danseressen,
Tamara Huilmand en Katrina
Brown, vormen eikaars alter ego.
De een in een roze peignoir en
met een ordinaire blonde pruik,
de andere in een lange chique
fluwelen japon, als de klassieke
diva met dito opmaak.
„Er ontpoppen zich verschillen
de vrouwelijke archetypen, in
diverse gedaantewisselingen",
aldus Huilmand. „Eigenlijk ga ik
op zoek naar het wezen van het
vrouw zijn, zonder pathetisch of
feministisch te worden. Ik denk
dat ik, nu ik ouder ben, meer
humor en zelfspot gebruik. Vroe
ger nam ik mezelf zo vreselijk
serieus."
Tamara Huilmand denkt zelf dat
Twee Vrouw beeldend en associ
atief zal zijn en daarmee toegan
kelijk voor een breed publiek,
zelfs voor kinderen. Zij is geluk
kig met de muziek van Petra van
der Schoot, die net als zij 'plot
seling dingen uit de werkelijk
heid laat klinken en daarmee af
en toe even de illusie stilzet om
stil te staan bij het hier en nu, de
realiteit van het podium." De
provincie Brabant was na Num
ber 101 dermate enthousiast dat
zij 30.000 gulden subsidie heeft
verstrekt voor dit nieuwe dans
stuk.
Luguber
Aan Tamara's stuk Zuil van Vol
ta kleeft nog een lugubere anec
dote. Of liever gezegd: aan het
affiche. „Dat hing jarenlang
voor een raam in Groningen",
vertelt de choreografe. „Dat in
trigeerde mij zo dat ik dacht: Ik
moet daar toch eens aanbellen
om te weten wie er woont. Maar
dat kwam er nooit van en toen
las ik in de krant dat de vrouw
die daar woonde gruwelijk was
vermoord."
„Ik was geschokt maar zal dat
thema waarschijnlijk nooit ge
bruiken in een voorstelling."
Toch zal gewelddadigheid een
rol spelen in haar volgende stuk.
„Gewoon omdat ik het zelf ook
meemaak. In Rotterdam werd ik
met een mes bedreigd. Of ik
maar even mijn Nikes wilde af
geven. Ik ben op mijn sokken de
tram in gegaan. Een andere keer
werd onder mijn ogen mijn por
temonnee uit mijn tas gehaald
door een bruine jongen. Toen ik
hem terugvroeg, kreeg ik te ho
ren: jij discrimineert, stomme
trut."
Kind
Choreograferen en optreden,
lukt dat als je een kind hebt?
„Jonathan wordt door verschil
lende mensen verzorgd. Ik heb
tot nog toe het gevoel dat hij dat
erg leuk vindt, omdat hij van die
mensen veèl liefde krijgt en zo.
Mocht ik het idee krijgen dat hij
er ongelukkig van wordt dan
verzin ik wel iets anders. Hij is
bij mij en af en toe zijn we
samen in Groningen. Ik vind het
fijn als ik daar ben, maar het is
ook heel prettig om ^lleen te
zijn."
'Twee Vrouw' van Tamara Huil
mand is op 1 november ook te zien
in Schouwburg Tilburg. Op 8 no
vember is 'Number 101' in De
Kring in Roosendaal.
STEL JE voor: Een nachtclub
tegen sluitingstijd, de laatste
bezoekers roken nog een sigaret
en staren met lege blikken naar
bet podium waar een in zichzelf
gekeerde band onwerkelijke
klanken voortbrengt, terwijl
een verlopen kelner de asbak
ken leegt en de barman zichzelf
een dubbele whiskey inschenkt.
Zo zou een videoclip van Por
tishead er uit kunnen zien. Zelf
leggen ze de link met Twin
Peaks en inderdaad enkele
nummers op de debuut-cd
Dummy hadden zo kunnen die
nen als soundtrack voor de suc
cesvolle tv-serie van David
Lynch.
Portishead is een Engels duo,
bestaande uit klankenkunste
naar Geoff Barrow en zangeres
Beth Gibbons. Ondersteund met
enkele gastmuzikanten, maakt
het duo mysterieuze (pop)mu-
ziek met jazzy elementen, lome
hiphopbeats en electronische
foefjes. Vooral bepalend voor de
®uziek is onderkoelde zang van
Beth Gibbons. Ook het ham-
Mond-orgel - de ene keer ge
zwollen, dan weer messcherp -
drukt een stempel op de plaat.
Vergelijkingen dringen zich op:
Locteau Twins, Neneh Cherry,
Massive Attack, maar dan alle
maal net anders. Meer nog dan
genoemde artiesten maakt Por
tishead zeer intense muziek. Er
neerst een voelbare spanning,
we wordt echter nergens ontla
den, jammer want het had de
Muziek een vleugje soul meege
geven. Dat laatst is geen min
puntje, meer een kwestie van
smaak, want zonder twijfel is
Dummy een sterke, mooie en
vooral dromerige cd. (GolBeat/
Phonogram).
PAUL VERLINDEN
■LE NIEUWE R.E.M.' zouden
we hier kunnen roepen en dat is
voorlcpig genoeg kabaal om
wat aandacht te krijgen voor
het veelbelovende debuut van
de Nederlandse band Alison
Gross, Sit with the Guru.
,De op de hoes als overjarige
hippies uitgedoste Amsterdam
mers - zangeres/bassiste Muriel
Brugman, drummer Paul van
Rijswijk en gitarist Erwin Wol-
ters - halen met hun vrolijke
popdeuntjes herinneringen op
aan R.E.M. van vóór de Grote
Populariteit. Dezelfde
songstructuren, hetzelfde ge
luid, en vooral dezelfde zweem
van melancholie door de muziek
heen. Sterk melodieuze songs,
die minder oppervlakkig zijn
dan ze op het eerste gehoor
misschien klinken.
Aantrekkelijk is de duur van de
plaat: 12 nummers van gemid
deld vier minuten, met een uit
schieter aan het eind. The way
you choose duurt maar liefst
zeven volle minuten en geeft je
toch niet het idee dat je naar
Pink Floyd zit te luisteren. De
hippie-uitdossing van de hoes
heeft dan ook weinig met
's bands muziek te maken.
Hooguit is er hetzelfde vrolijke
optimisme, iets waaruit ook de
bonus-track geboren is: All I
need is everything, een knipoog
naar Queen. Compleet met
Brian May-achtige akkoorden
en -overgangen, gillende ach
tergrondzang en een afsluitende
gong.
Van deze band gaan we nog
meer horen. Read my lips. (VAN
Records)
GERARD VAN DEN BROEK
De BRITSE band The Cranes
- een viermansformatie rond
broer en zus James en Allison
Shaw - heeft alles in zich om de
noemer 'intellectuele band' te
krijgen: wat zwaar op de hand
zijnde poëten die hun teksten
baseren op literatuur en met
hun muziek een poging doen het
zwerk te bereiken. Op alle voor
gaande platen van de groep was
de zwartgalligheid en het doem
denken niet van de lucht. Je
kreeg er ademnood van.
Nu is er dan Loved en er lijkt
zowaar wat zonneschijn in het
leven van The Cranes te zijn
gekomen. De cd is het meest
toegankelijke produkt van de
band tot dusver. Er wordt nog
steeds veel plek ingeruimd voor
uitgesponnen sfeerstukken,
maar er is genoeg afwisseling in
aanpak en melodie om geboeid
te blijven. Hier en daar neigt de
muziek wat naar doemwave,
maar vaak zijn de nummers
luchtiger.
De vaste kenmerken van The
Cranes zijn nog steeds de sterk
poëtische teksten, het kinder
stemmetje van Allison Shaw en
het loodzware pianospel van
broer James. Deze keer wegen
deze zaken echter niet meer zo
zwaar door op de muziek. Extra
vermelding verdient het heerlijk
donkere geknor van de bas. Zo
als ik vroeger als peuter einde
loos geïntrigeerd kon raken van
het diepe, gonzende geluid van
de trillende veren van een in
klapbare zoldertrap, zo trad de
nostalgie in bij het horen van de
baslijnen van The Cranes. Je
Mathilde Santing: eindelijk alles uit de kast.
foto roy tee
kunt maar ergens van houden.
(Dedicated)
GVDB
DE PLATEN van Mathilde
Santing hadden soms de handi
cap dat ze veel mooizingerij en
weinig echte emotie bevatten.
Composities en begeleiding wa
ren op haar specifieke vocale
aanpak afgestemd, om niet te
zeggen eraan ondergeschikt ge
maakt.
Santings nieuwe cd Under a
blue roof zal voor de liefhebbers
van een lieflijk zingende Ma
thilde even slikken zijn, want
samen met haar nieuwe begelei
dingsgroep The Whole Band
gaat de zangeres bij tijd en
wijle flink te keer. Nummers als
I don't blame you at all van
Smokey Robinson en Love and
affection van Joan Armatrading
klinken voor Mathildes doen
heel ruig, maar die ruigheid
staat haar uitstekend. Ze houdt
zich moeiteloos'staande in dat
steviger werk en als luisteraar
word je geconfronteerd met een
altijd al zeer getalenteerde zan
geres die nu eindelijk eens alles
uit de kast haalt.
Rustige stukken zijn op de plaat
nog steeds in de meerderheid,
maar ook daarin gaat Mathilde,
misschien wel door de intensere
begeleiding, dieper dan voor
heen. Haar stem krijgt er meer
reliëf en de plaat als geheel er
meer diepgang door.
Under a blue roof is naar mijn
smaak dan ook veruit de beste
plaat die Mathilde Santing tot
op heden maakte. Ze heeft het
kneuterige etiket 'Hollands
mooist zingende zangeres' afge
schud en zal daardoor eindelijk
door kunnen stoten naar de ca
tegorie van internationale to
partiesten. (Columbia)
WIM VAN LEEST
DE LAATSTE Nederlandse toer
van de Grandmothers viel voor
dat - gezelschap met wat ex-
Mothers of Invention in de gele
deren wel heel 'gunstig'. Frank
Zappa was 'net dood en onder
de noemer 'A tribute to Frank
Zappa' konden ze dus ongehin
derd met zijn materiaal romme
len.
Who could imagine is de titel
van de cd waarop de muziek
van die toernee is vastgelegd.
Muziek die gespeeld en gezon
gen wordt door ex-Mothers
Jimmy Carl Black, Don Preston
en Bunk Gardner een zich Ener
Bladezipper noemende Neder
landse bassist en gitarist
Sandro Oliva, een Italiaan die
in uiterlijk en speelstijl op wij
len FZ probeert te lijken.
De Grandmothers mixen oude
Mothers-nummers met eigen
werk dat in het verlengde daar
van ligt. Dat eigen werk is
evenwel weinig meer dan hele
matige imitatie en wordt net als
het Zappa-materiaal tamelijk
belabberd gespeeld. Dat belab
berde niveau valt des te meer op
als je de Grandmothers verge
lijkt met de groep jonge muzi
kanten waarmee Zappa zich de
laatste jaren dat hij op het po
dium stond, omringde. Die jon
ge gasten lieten horen hoe die
krakkemikkig gespeelde com
posities uit de jaren zestig echt
moesten klinken. De Grand
mothers halen het peil van
vroeger niet eens.
En als ze nou in het tekstboekje
van hun miezerige cd-tje nog
maar ergens een regeltje in me-
moriam of eerbetoon hadden
opgenomen, dan zou ik er nog
vrede mee kunnen hebben,
maar nee, dat was kennelijk te
veel gevraagd.
Op de voorkant van het cd-
boekje persifleren de Grand
mothers op een foto het schilde
rij De anatomische les van
Rembrandt. De lijkschennis op
de cd zelf is van een veel beden
kelijker niveau.
WOENSDAG 19 OKTOBER 1994 DEEL
Natuur, wijn en geneeskunst
Van onze rtv-redactie
Panorama van Australië luidt vanmiddag de start in van
Euro 7, het nieuwe Nederlandse commerciële tv-station.
De nieuweling is via de kabel in 250.000 huizen te
ontvangen. -
Dat aantal moet in de loop
van het jaar uitgroeien tot 2,3
miljoen huishoudens. Ook is
het station .met een satel
lietontvanger op het scherm te
krijgen. De Hilversumse bur
gemeester J. Kraaijeveld-
Wouters kondigt om 14.00 uur
het eerste programma aan en
drukt op een startknop.
Het thema-tv-station zendt
drie uur per dag uit. Docu
mentaire-series vormen het
hart van de programmering,
die op werkdagen een vast
stramien kent. Panorama van
Australië voert de kijker door
een spectaculair landschap
met vele gezichten. De éerste
aflevering draait om Centraal
Australië: van uitgestrekte,
rotsige vlakten tot bergkam
men met unieke flora en ravij
nen vol vogels en andere die
ren.
Daarna volgen Het journaal
van de aarde, waarin antropo
loog Richard Leaky naar
plaatsen reist waar de natuur
bedreigd wordt. Wijn expres,
een onconventionele kijk op
de wijnindustrie, Kijk op de
natuur die bedreigde dieren en
streken onder de loupe neemt
en De kunst van het genezen
over traditionele en natuurlij
ke geneeskunst in Europa,
Amerika, China en India.
In het weekeinde ligt het ac
cent in de documentaires op
buitenlandse culturen. Op
zondagmorgen is dominee
Schuller terug met The Hour
of Power, dat een tijdje te zien
was op RTL5.
Euro 7,14.00 uur
Van onze rtv-redactie
Ivica Simic reist met zijn theatergezelschap Mala Scena in een
oude bus door het deels verwoeste Kroatië. Vooral voor de
gevluchte kinderen heeft hij een stuk geschreven. „Ze moeten
het verleden niet vergeten, want zonder verleden is er geen
toekomst. Daar gaat het stuk over. We willen hun herinnerin
gen wakker schudden."
In deze boodschap zit de titel
verborgen van de documentaire
die Rob Hof over de theater
groep maakte in het voormalige
Joegoslavië: Zonder verleden
geen toekomst. De Humanisti
sche Omroep Stichting zendt de
film vanavond uit in een reeks
die in het teken staat van de
herinnering. Ze haakt in op een
uitspraak van de Spaanse regis
seur Luis Bunuel: „Leven zonder
herinnering is geen leven."
De negen acteurs van het gezel
schap uit Zagreb trekken voort,
langs kapotgeschoten huizen,
kerken en wegversperringen. Ze
komen terecht op bizarre plek
ken, waar de vluchtelingen zijn
ondergebracht: in goederenwa
gons en in een zomerkamp waar
de Joegoslavische jongeren in de
jaren '60 eenheid en broeder
schap werden bijgebracht. „Der
tig jaar gelden bouwden ze dit
voor de toekomst. Welke toe
komst?", vraagt Simic zich af.
De voorstelling is voor de kinde
ren een welkome afwisseling.
Het publiek geeft blijk van her
kenning, lachend, soms huilend.
Regisseur Ivica Simic haakt in
op het gevoelsleven. „De reali
teit kent iedereen wel. Mij is het
te doen om de gedachten, gevoe
lens, herinneringen, hoop en
angsten."
Nederland 1, 22.55 uur
Amsterdam (anp) - Het Theater Instituut Nederland in
Amsterdam besteedt tot en met eind februari met een speciaal
programma onder de titel 'Tomaat in perspectief' aandacht
aan de theatervernieuwing in de jaren zestig en zeventig.
De opening van een tentoonstel- helpen dat de Aktie Tomaat een
ling in het instituut vormde het kwart eeuw geleden veel slacht-
eerste onderdeel van de manifes
tatie. Daarbij nam de actrice
Elisabeth Andersen het eerste
exemplaar van een bundel in
ontvangst over theatervernieu
wing in de jaren zestig en zeven
tig en de betekenis daarvan voor
het huidige theater.
De Aktie Tomaat speelde zich af
tussen juni 1969 en juni 1970.
Eigenlijk startte zij op 9 oktober
1969 toen tijdens het slotapplaus
van Shakespeares De Storm
door de Nederlandse Comedie in
de Amsterdamse Stadsschouw
burg met tomaten naar het to
neel werd gegooid. Het was een
protest tegen wat als de verstar
de toneelpraktijk van met name
de Nederlandse Comedie werd
beschouwd.
Op de tentoonstelling zijn vooral
foto's en ander documentatiema
teriaal rond de gewraakte en de
vernieuwende voorstellingen uit
die tijd te zien. Het theaterinsti
tuut wil met de manifestatie on
der meer de mythe uit de wereld
offers heeft gemaakt onder de
grote acteurs uit de jaren zestig,
zoals Han Bentz van de Berg en
Ank van der Moer. Ook wil het
instituut af van het idee dat met
de actie de vernieuwing pas zou
zijn ingezet.
Naast de expositie voorziet het
programma in acht bijeenkom
sten op maandag over verschil
lende theaterdisciplines in de
betreffende periode, zoals toneel,
dans, cabaret, mime, mu
ziektheater en pop. In het week
einde van 10 en 11 december is
een doorlopend videoprogramma
te zien met opnamen van voor
stellingen uit de jaren zestig en
zeventig. Op 25 november vindt
de conferentie Context van de
Podiumkunst plaats. Het theate
rinstituut wil daarmee de dis
cussie aanzwengelen over wat.
het derde Kunstenplan van dej
rijksoverheid, dat in 1997 van
start moet gaan, voor. de po
diumkunsten zou moeten inhou-.
den.
Dhaka (dpa) - Het proces tégen de inmiddels in Zweden in
ballingschap levende schrijfster Taslima Nasrin is maandag
begonnen in Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh.
Aan het begin van het proces eiste de aanklager, die de schrijfster
beschuldigt van godslastering en belediging van de islam, dat Nasrin
terugkeert naar haar vaderland. „Nasrin moet zich ter beschikking
stellen voor het proces en bewijzen dat zij onschuldig is", zei hij.
De 32-jarige schrijfster laat zich vertegenwoordigen door advocaten.
Zij verliet Bangladesh na twee maanden ondergedoken te zijn
geweest en het arrestatiebevel tegen haar was opgeheven. De
beschuldiging van blasfemie is „niet serieus te nemen en is onge
grond", zei hoofd-verdediger Sarah Hussein. „Mijn cliënte heeft
alleen haar persoonlijke mening uitgedrukt en wilde niet de gevoe
lens van gelovigen kwetsen", zei zij.
Volgens de rechtbank kan Nasrin, die met de dood wordt bedreigd
door religieuze fanatici, indien zij schuldig wordt bevonden tot twee
jaar gevangenisstraf worden veroordeeld.
