A
De bottenbreker,
de duif en
de aartsterrorist
6Gew<
schoo
aanpa
Afscheiden doet lijden
Gordijn
Van havik tot
DE STEM
BINNENLAND BUITENLAND
Piano
Piano 2
-DE STEM-
pESTEM
Prijs geen garantie voor succes
Regering wil acti
Nieuwe aangifte
van ontucht
tegen wethouder
DE STEM
ZATERDAG 15 OKTOBER 1994
Is ik in de scheme
rige uren van de
herfstige namidda
gen met een schrift vol som
men onder mijn jas na school
tijd naar huis liep, bleef ik
vaak even staan bij een raam
waarachter ik muziek hoorde
die ik alleen van de radio
kende. Vaak kwam er uit de
bakelieten luidspreker, waar
op met sierlettertjes Telefun-
ken stond, ook dat betoveren
de tinkelende geluid, dat van
hoog naar laag daalde, ver
snelde en vertraagde en
meestal uitmondde in een
vloed van klanken die samen
smolten in enkele zwaar aan
geslagen akkoorden.
De muziek die ik daar aan dat
raam hoorde, was voor mijn
gehoor toen veel feestelijker
en levendiger dan het trage
gregoriaans van het harmo
nium, waarbij wij als koorkna
pen de gezangen voor de ko
mende zondag oefenden. Ze
klonk ook veel rijker dan de
dunne tonen die ik, nog zoe
kend naar de juiste grepen,
uit mijn blokfluit wist te ha-
len. Ze bleef ook duidelijk te
horen tussen de ruisende vio
len en sonore tuba's van de
orkesten die soms na de
nieuwsberichten de krakende
ether vulden. In de doodse
stilte die er op de laatste ma
ten volgde, meldde dan een
stem dat we geluisterd had
den naar een pianoconcert.
Een piano. Ik had de klanken
ervan al gehoord voor ik het
instrument met eigen ogen
aanschouwde. Dat was bij een
concert in onze schouwburg,
die ik nog nooit van binnen
gezien had maar waar ik een
keer als lid van een knapen
koor mocht zingen. Ik had het
gevoel dat we in het voorpor
taal van de hemel terecht ge
komen waren. Op de met
donkerrood fluweel beklede
stoelen zaten deftige heren in
donkere pakken en ook de
dames droegen zwarte jurken,
waartegen hun blote armen
blank afstaken. Op de hoek
van het toneel prijkten man
den vol bloemen, de hengsels
omwikkeld met pastelkleurige
linten..
En terzijde daarvan stond een
zwart muziekinstrument dat
zo glansde dat alles zich erin
weerspiegelde. Op naar voren
gedraaide goudkleurige kan
delaars brandden witte kaar
sen met onwerkelijk heldere
vlammetjes. Voor het eerst
van mijn leven zag ik een
piano. Op de ivoorkleurige,
witte en kortere, zwarte toet
sen lag een geborduurde lo
per die door'eên meisje in een
breeduitstaande rok werd
"WCg^cnomcTc 'VöofdüC een
heer met tot op de schouders
hangende haren op een draai
bare pianokruk plaatsnam,
zijn vingers bewoog alsof hij
de lucht kneedde en dan met
een hoofdknikje de dirigent
aangaf dat wij konden begin
nen.
Ik zong mee zonder mijn ogen
van de pianist af te houden en
zag en hoorde hoe zich een
wonder voltrok, hoe onder
zijn waaierende handen gol
vende melodieën opklonken,
waardoor onze knapenstem
men werden gedragen en te
gelijkertijd ingesponnen.
Vanaf die dag meende ik dat
ik met mijn blokfluitje een
meelijwekkend arme-mensen-
instrument bespeelde. En ik
keek dan ook met jaloerse
blikken naar de jongens en
meisjes die met hun partitu
ren in gemarmerde mappen
naar piano- of vioolles gingen.
Pas jaren later drong het tot
me door, dat ze die instru
menten al gatiw tegen andere
statussymbolen zoals hockey
stick en tennisracket hadden
ingeruild. Ik ondervond daar
na een dubbel genoegen in
het spelen van fluitsonates
van Handel, Telemann en
Loeillet, alsof ik daarmee
mijn bescheiden afkomst kon
revancheren. Nog later besef
te ik in volwassen gelijkmoe
digheid dat muziek geen ran
gen en standen kent.
Op de radio, de grammofoon
plaat en de CD heeft de zin
derende, elektrisch versterkte
snarenslag van de gitaar het
van de piano gewonnen. Ook
het keyboard, schrale mecha
nische nakomeling van het
karaktervolle klavier, past
blijkbaar beter in de luide,
eindeloze herhalingen van de
housemuziek. Het zij zo.
Maar wanneer ik nu door
vriendinnevingers uit de pia
no de klankenreeksen hoor
opklinken van de etudes van
Czerny of Clementi, begrijp ik
de dichter Nijhoff, die in dat
speThet stille'hart der dingen
beluisterde.
De KLM bestaat 75 jaar en daarom trakteren de stewardessen
tussen Miinchen en Amsterdam vlucht KL 234) de passagiers op
een heel klein flesje feestdronk om mee naar huis te nemen: 0,2 liter
Duitse sekt onder een schroefdop. Aardig gebaar toch, zelfs al
noemt zij het via de intercom wat overdreven 'een speciale fles
champagne'.
Of was deze informatie alleen bedoeld voor de passagiers van de
Business ClassWant voorbij het opzij geschoven gordijntje zien de
passagiers van de Economy Class hoe in het voorste gedeelte van
het vliegtuig grótere flessen worden uitgedeeld, die ook meer wijzen
op échte champagne.
De KLM viert haar jubileum dubbel. (HC)
Uitgave van uitgeversmaatschappij De Stem B.V.
Directie: drs. J.H.M. Brader.
Hoofdredactie: H. Coumans - hoofdredacteur.
C. Hamans en H. Vermeulen - adjunct-hoofdredacteuren.
Hoofdkantoor: Spinveld 55, Breda.
Postadres: Postbus 3229, 4800 MB Breda.
076-236911/Telefax 076-236405. Telefax redactie 076-236309.
Bezorgklachten en abonnementenadministratie:
Afdeling Lezerscontact 06-0226116 (gratis)
ma. t/m vrij. 8.00-17.00 uur, zat. 8.00-12.00 uur.
Kantoren:
Bergen op Zoom, Postbus 65, 4600 AB;
01640-36850, fax 01640-40731, redactie 01640-372r3.
Etten-Leur, Markt 28, S 01608-21550, fax 01608-178?r
Goes, Klokstraat 1S 01100-28030, fax 01100-2192b.
Hulst, Steenstraat 14, 01140-13751, fax 01140-1969.
Oosterhout, Bredaseweg 108B,® 01620-54957, fax 01UU-34782.
Roosendaal, Molenstraat 45,® 01650-37150, fax 01650-44929.
Terneuzen, Zuidlandstraat 32,® 01150-17920, fax 01150-96554.
Vlissingen, Scheldestraat 7-9, 01184-19910, fax 01184-11446.
Openingstijden: van 8.30-17.00 uur.
(Middagpauze van 12.30-13.30 uur m.u.v. Oosterhout)
Abonnementsprijzen (bij vooruitbetaling te voldoen):
per kwartaal 87.20, per half jaar 173.45 óf per jaar 337.30.
Voor abonnees die automatisch betalen: per maand 29.05,
per kwartaal 84.70, per half jaar 168.45 óf per jaar 327.30.
Voor posttoezending geldt een toeslag.
Fotoservice 076-236573.
Advertenties (tijdens kantooruren 8.30-17.00 uur):
Rubrieksadvertenties 't Kleintje 076-236882 en bij Teuben,
Ginnekenweg 7, Breda.
Grote advertenties uitsluitend 076-236881Fax 076-236405.
Geboorte- en overlijdensadvertenties
maandag t/m vrijdag tot 16.00 uur 076-236881, fax 076-236405
zondag van 18.30 tot 20.30 uur 076-236242/236911
Alle advertentie-opdrachten worden uitgevoerd onder toepassing van de
Algemene Voorwaarden van Uitgeversmaatschappij De Stem B.V. als
mede de Regelen voor het Advertentiewezen.
Bankrelaties: Postgiro 1114111 - ABN/AMRO rek. 520538447.
De Stem op band: Centrum voor gesproken lektuur 08860-82345.
Door Rogier Slop
Den Haag - De gang van
zaken rond de ontvoering
door Hamas van de Israëli-,
sche korporaal Waxman
hangt als een inktzwarte
wolk boven de bekendmaking
van het Noorse Nobel-comité.
Uitgerekend op de dag waar
op de inspanningen van Yit
zhak Rabin, Shimon Peres en
Yasser Arafat symbolisch
zouden moeten worden uitge
licht, maakt het vredesproces
beangstigend slagzij.
Ruim een jaar geleden werd in
hetzelfde Oslo een historische
doorbraak bereikt. Maar een
jaar later overheerst bij zowel
Israëliërs en Palestijnen wan
trouwen in eikaars bedoelingen.
Willen de Palestijnen wel vrede,
zo vragen de Israëliërs zich ver
twijfeld af na de brute 'militaire
operaties' van extremisten. Pro
beren de Israëliërs ons niet ge
woon aan het lijntje te houden,
vragen de Palestijnen zich op
hun beurt af, als ze zien hoe
traag de onderhandelingen
voortkruipen en hoe de joodse
kolonisten worden beschermd.
De wederzijdse argwaan is het
begrijpelijke produkt van ruim
zeventig jaar kille haat en moor
dend geweld. Die sfeer heeft
vrijwel het hele leven beheerst
van de generatiegenoten Rabin
(1922, Jeruzalem) Peres (1923,
Visjenava in het toenmalige Po
len) en Arafat (1929, naar eigen
zeggen Jeruzalem, maar vermoe
delijk Gaza of zelfs Cairo).
Alledrie hebben ze hun sporen
verdiend in het brandpunt van
het langste conflict van deze
eeuw, dat tot voor kort tevens
gold als het meest onoplosbare.
De militair in hart en nieren
Rabin sloot zich in de Britse
mandaatperiode aan bij de
Palmach, het joodse ondergrond
se leger in Palestina. Arafat nam
deel aan acties van ongeregelde
groeperingen, die zowel de Brit
ten als de joden op de korrel
namen. Na de Israëlische onaf
hankelijkheid van 1948 nam de
carrière van de twee een voor
spoedige wending, voor Rabin
als generaal, voor Arafat voorlo
pig als burger.
Zoals te doen gebruikeliüi.in de
Israëlische strijdkrachtSf die
tot op de dag van vandaag graag
jonge officieren koesteren,
stoomde Rabin in hoog tempo op
naar de hoogste rangen. Tijdens
de onafhankelijkheidsoorlog
commandeerde hij als 26-jarige
een brigade die de vitale corri
dor naar Jeruzalem openhield,
op zijn 28ste was hij chef-opera-
tiën van het leger en in 1964
werd hij stafchef. In die functie
was hij de architect van de dave
rende Israëlische overwinning in
de Zesdaagse Oorlog van 1967.
Peres, die in 1934 in Palestina
was gearriveerd, koos voor een
ambtelijke carrière. Dat was
minder spectalulair dan de loop
baan van zijn latere politieke
rivaal Rabin, maar niet minder
succesvol. David Ben-Goerion
maakte hem op zijn 30ste al
directeur-generaal van het mi
nisterie van Defensie.
De Zesdaagse Oorlog was voor
het drietal een waterscheiding.
Rabin, die in 1967 als militair
met pensioen ging, legde toen de
basis voor een succesvolle poli
tieke carrière. Peres, het idool
van de 'nieuwe politici' brak
door als beschermeling van de
legendarische Golda Meir en
werd in 1969 voor het eerst mi
nister. Het was in hetzelfde jaar
dat Yasser Arafat, geradicali
seerd door 'De Ramp', zoals de
Arabieren de Zesdaagse Oorlog
noemen, gekozen werd tot voor
zitter van de PLO.
Het was een drastische breuk
met het verleden. Vanaf 1957 tot
1967 had hij een luxe leventje
geleid in het oliestaatje Koeweit,
waar hij als ingenieur werkte en
zich voornamelijk bezighield
Yithzak Rabin.
met snelle auto's. De nederlaag
van de Arabische staten over
tuigde de Palestijnen ervan dat
ze zelf, in een 'guerrilla-oorlog'
de strijd tegen Israël moesten
Nog een overeenkomst tussen de
drie mannen: het zijn alledrie
overlevers pur sang. Vaak ge
noeg is voorspeld dat Arafats rol
was uitgespeeld, vooral na de
dramatische aftocht uit Beiroet
in 1982. Maar via sluwe ma
noeuvres en telkens wisselende
bondgenootschappen wist hij
toch altijd op de been te blijven
in de vaak verraderlijke omge
ving van de Arabische broeders
en de Israëlische vijand.
Ook de carrières van Rabin en
Peres ondervonden schommelbe
wegingen. Rabin nam in 1974
het premierschap over van Gol
da Meir, die de blunders van de
Oktoberoorlog van 1973 politiek
niet meer te boven was gekomen.
Peres werd minister van Defen
sie. Maar allerlei financiële
schandalen brachten die rege
ring in 1976 ten val. Het zou tot
1984 duren voordat het duo weer
aantrad in de regering, onder
een grote coalitie van zijn Ar-
beidspartij en het rechtse Li-
koed-blok. Dit keer waren de
rollen omgedraaid: Peres werd
Oslo (rtr) - De Nobelprijs
voor de Vrede mag de win
naars veel prestige opleve
ren en de publieke zaak die
nen, maar de prijs is daar
mee nog geen garantie voor
politiek succes.
De Birmese oppositieleider
Aung San Suu Kyi, winnares in
1991, staat nog steeds onder
huisarrest. Het militaire regime
dat ze bestrijdt, is nog aan de
macht. De Tibetaanse geeste
lijke en politieke leider Dalai
Lama, winnaar in 1989, zei on
langs 'toch wel wat moe te
worden' van de nog immer
voortdurende Chinese bezetting
van zijn land.
„De prijs heeft zijn beperkin
gen," gaf directeur Geir Lunde-
stad van het Noorse Nobel In
stituut deze week toe. De on
derscheiding is zeker geen
wonderolie, de prijs lost niet
alle kwalen in de wereld op.
„Het is een luidspreker, vooral
voor die winnaars die van te
voren niet zo bekend waren. Zij
krijgen over de hele wereld veel
aandacht door het winnen van
de prijs."
Zoals ook dit jaar gaat de prijs
vaak naar politici die nog in
het gevecht om vrede zijn ver
wikkeld. Peres, Arafat en Ra
bin zitten niet om bekendheid
verlegen. Maar het comité heeft
de politieke bedoeling om ont
wikkelingen naar vrede te sti
muleren.
Soms kiezen de Noren opzette
lijk voor iemand die minder in
de schijnwerpers staat. Juist
minder befaamde voorvechters
voor de goede zaak voelen de
prijs als een enorme steun in de
rug. Zoals Aung San Suu Kyi.
„Ze staat weliswaar nog onder
huisarrest, maar de toekenning
van de prijs heeft Birma veel
hoger op de internationale
agenda gezet. Ik ben optimis
tisch over het land op langere
termijn," aldus Lundestad.
Iemand die zelf zegt dat hij veel
aan de prijs heeft gehad, is de
Poolse president Lech Walesa.
De onderscheiding gaf hem
vanaf 1983 persoonlijke be
scherming en maakte het voor
de communisten moeilijker om
de vakbondsleider aan te pak
ken.
premier, Rabin keerde terug t l
zijn geliefde Defensie.
Na een Likoed-intermezzo i
Shamir kwamen Rabin en Pe
in 1992 opnieuw in de regeri
Dit keer was Rabin duidelijk :J
sterkste: hij bezet zowel de p;
mierspost als het ministerie vijl
Defensie. Op die manier kan lijf
de 'harde ruggegraat' van i
regering vormen. De 'duif' Per
kon met zijn diplomatieke gavenl
als minister van BuitenlandsJ
Zaken aan het vredesproces!
gaan sleutelen.
Binnen de Arbeidspartij zijn Ra l
bin en Peres tot op de dag vanl
vandaag bittere rivalen. Siniis|
1992 slagen ze er echter in e
hun onderlinge afkeer te mask
ren. Ze weten dat ze elkaar n
dig hebben. Rabin is voor del
eigen Israëlische achterban del
man die harder kan onderhand».!
len dan de 'softe' Peres, diè juist
weer beter ligt bij zijn Arabisc
tegenspelers.
Rabin en Arafat waren tot 1
begin van het vredesproces synt-l
bolen van de onverzoenlijke te
genstelling tussen Israëliërs er.
Palestijnen.
Peres nam de als 'duif' de mid-1
denpositie in tussen de 'aartster-1
rorist' en de 'bottenbreker'. l\
weten als geen ander dat ze o
de ingeslagen weg moet voort-1
gaan, hoe moeilijk dat i
zijn.
i Shimon Peres.
1 Yasser Arafat.
Het gerommel en gerotzooi in
het Algemeen Ouderen Verbond
(AOV) roept herinneringen op
aan de atomisering van Hendrik
Koekoeks Boerenpartij eind ja
ren zestig, begin jaren zeventig.
Ook de scheuring in Jac de
Jongs Nederlandse Midden
standspartij in 1971 komt weer
in de gedachten.
Met het uitstoten van Theo
Hendriks uit de AOV-fractie
komt, gerekend vanaf 1945, het
aantal afsplitsingen van fracties
in de Tweede Kamer op zestien.
Elke afsplitsing kende haar ei
gen gronden. Voor de meeste
gold dat er sprake was van
onoverbrugbare politiek-inhou-
delijke tegenstellingen. Welis
waar vraten die in een aantal
gevallen ook door in de per
soonlijke verhoudingen, maar
dat was dan een kwestie van
oorzaak en gevolg.
De afsplitsingen in de Boeren
partij, de Middenstandspartij
en nu in het AOV lijken tenmin
ste één ding gemeen te hebben.
Zij zijn eerder het gevolg van
van onverenigbaarheid van ka
rakters dan van politiek-inhou-
delijk niet langer door één deur
kunnen. Er lijkt nog een ge
meenschappelijk kenmerk te
bestaan. Dit soort vooral per
soonlijk getinte afscheidingen
heeft zich tot nu toe alleen - het
ziekelijke weglopen van me
vrouw Ockels uit de PvdA-frac-
tie blijft buiten beschouwing -
voorgedaan bij one-issue groe
peringen. Partijen die zijn ge
vormd op basis van één thema.
De Boerenpartij ontstond uit
verzet tegen de heffingen die
het Landbouwschap aan boeren
oplegde en het geweld (in Hol-
landsche Veld) waarmee het be
talen van die heffingen werd
afgedwongen. De Midden
standspartij ontstond uit onvre
de over ais te hoog ervaren
fiscale en administratieve lasten
die op het midden- en kleinbe
drijf drukten. Het AOV (en de
Unie 55+) kwamen voort uit
zorg over de positie van oude
ren in de samenleving. Een zorg
die nog eens werd aangewak
kerd door de miscommunicatie
in het CDA over de toekomst
van het ouderenpensioen.
Maar wanneer dit soort partijen
eenmaal heeft weten door te
dringen tot het walhalla van de
politiek dan blijkt al snel dat
het ene samenbindende thema
een weinig duurzaam cement
vormt. Elkaar 'vasthouden' op
grond van een gemeenschappe
lijke visie op mens en samenle
ving is er niet bij. Ideologisch
gezien hangen ze als los zand
aan elkaar.
One-issue partijen hebben een
ingebouwd risico: ze trekken
avonturiers, gelukzoekers en
politiek onervaren aanhangers
aan, van wie een aantal het met
een beetje mazzel binnen de
kortste keren tot volksvertegen
woordiger brengt. Dat veroor
zaakt een hoge concentratie van
onervarenheid en als gevolg
daarvan ontbreekt elke remedie
tegen de kinderziekten waar
voor nieuwe partijen vatbaar
zijn.
Er lijkt nog een andere oorzaak
te zijn voor het snel uiteenval
len van dit soort partijen. De
screening van kandidaat-volk
svertegenwoordigers ontbreekt
of voldoet niet aan minimale
eisen. Is iemand geschikt voor
het kamerlidmaatschap, welke
opvattingen behalve het ene ge
meenschappelijke thema drij
ven hem of haar, kan iemand in
een team werken? Het is waar
schijnlijk juist dat punt dat de
AOV nu opbreekt. De fractie
vormt in die zin een 'samenge
raapt zooitje'.
Alleen fractievoorzitter Nijpels
kan bogen op politieke erva
ring. De andere fractieleden
wekken weinig meer dan de
indruk dat ze het wel leuk en in
elk geval woest interessant vin
den om kamerlid te zijn. Van
enige politieke bevlogenheid
hebben ze tot nu toe geen staal
tjes laten zien. De wijze waarop
het uitstoten van Theo Hendriks
werd behandeld, was van een
ontwapenend amateurisme
maar kon de lucht van een beer
put niet verdrijven.
Drang tot karaktermoord en
verdachtmakingen over en weer
lijken het AOV, precies als in
dertijd de Boerenpartij, in hun
greep te hebben. Leve de behar
tigers van de belangen van
ouderen! Enige compassie met
nu al teleurgestelde kiezers is
gerechtvaardigd.
Afsplitsingen van fracties lei
den altijd weer tot de vraag of
degenen die zich afsplitst ge
rechtigd zijn hun kamerzetel
bezet te houden. In alle zestien
gevallen bleven de betrokkenen
lid van de Kamer. Zetelroof!,
klonk het onveranderlijk. Al
leen (de latere minister) Harrie
van Doorn gaf in 1968 met zijn
lidmaatschap van de KVP ook
zijn kamerzetel op. Dat vond hij
niet meer dan correct. Voor Van
Doorn, oud-voorzitter van de
KVP, was het geen punt van
discussie. Op het moment dat
hij overstapte naar de mede
door hem opgerichte PPR kon
hij niet langer de idealen van de
KVP vertegenwoordigen. Dus
diende hij de plaats die hij
namens de KVP in de Kamer
had verworven vrij te maken
voor iemand die dat wel kon.
Hij achtte het niet oirbaar in de
Kamer de PPR-ideeën uit te
dragen zonder dat er ook maar
één kiezer aan te pas was geko
men om hem daartoe te manda
teren.
Het lidmaatschap van de Kamer
valt iemand toe als een persoon
lijk mandaat van kiezers. Kie
zers sturen iemand als hun ver
tegenwoordiger naar de Kamer.
Zo was het althans toen er nog
geen politieke partijen beston
den. Met de oprichting van de
ARP als eerste politieke partij
(kiesvereniging!) en de vervan
ging van het districtenstelsel
door het huidige stelsel van
evenredige vertegenwoordiging
is langzaam maar zeker het per
soonlijke mandaat een fictie ge
worden.
De feitelijke situatie is dat ka
merleden hun zetel te danken
hebben aan de partij wier be
ginselen zij representeren." Niet
alleen komen ze achter de brede
rug van de lijsttrekker binnen,
ze hebben zich ook verbonden
aan het programma van de par
tij, die hen op die voorwaarde
een plaats op de kandidatenlijst
bezorgde. Dus niks persoonlijk
mandaat, tenzij er sprake is van
gekozen zijn via voorkeurstem
men. Het systeem van evenredi
ge vertegenwoordiging gekop
peld aan het systeem van partij
vorming kan er zelfs toe leiden
dat een kandidaat zonder dat
ook maar één kiezer zijn/haar
stem op hem heeft uitgebracht
toch lid van de Kamer wordt.
Er valt dus veel te zeggen voor j
de redenering dat een kamerlid
dat zich om politiek-inhoudelij-
ke redenen losmaakt van de
groepering die hem kandidaat
stelde zijn lidmaatschap van de
Kamer opgeeft. Want hij verte
genwoordigt niet langer het ge-
dachtengoed van die partij - op
grond waarvan hij gekozen
werd - noch de kiezers die op
diezelfde grond hun stem aan
die partij gaven.
Is dat een te strenge leer? In het
verleden zijn er wel afscheiders
geweest die voor hun vastplak
ken aan hun kamerzetel als ar- i
gument gebruikten dat niet zij,
maar de fracties waartoe zij
behoorden ontrouw waren ge
worden aan de beginselen. I"
die redenering verder gaande
beschouwden zij zich als de zui
ver gebleven representanten
van het partijprogramma en
van de kiezerswil.
In alle gevallen waarin het om
inhoudelijke redenen tot af- j
scheidingen kwam, hadden de
betrokken kamerleden de hoop
en de moed al opgegeven om
hun partij van binnenuit te
kunnen veranderen. Zij hielden
aan hun zetels vast, hetzij °m
gewoon hun tijd uit te zitten
hetzij om als springplank voor
een nieuwe partijformatie te
fungeren. Niet fraai, maar voor
al weinig democratisch.
FOTO'S ANP I
Van onze redactie binnenland
Den Haag - Het kabinet wil
haast maken met de aanpak
van het geweld op scholen.
Een commissie onder leiding
van staatssecretaris Netelen
bos (Onderwijs) zal binnen
enkele maanden met een ac
tieprogramma komen.
"Staatssecretaris Schmitz (Justi
tie) meent dat scholen zelf har
der moeten optreden tegen ge
weld en wapenbezit van leerlin
gen en zonodig politie en justitie
moeten inschakelen. De beide
bewindslieden zeiden dat giste
ren bij de presentatie van een
rapport van het ITS-instituut in
Nijmegen, waarover deze krant
eerder deze week al publiceerde.
Uit het onderzoek blijkt dat één
op de vier scholieren in het
voortgezet onderwijs in het bezit
is van een wapen. Meestal gaat
het om messen en slagwapens als
stokken en knuppels. Bijna de
Lelystad - Bij de politie Lely
stad is opnieuw aangifte ge
daan van ontucht door de
Helmondse wethouder A.
Putmans. De kennisgeving
kwam ook dit keer van een
oud-leerlinge van de basis
school waar de verdachte
destijds directeur was.
Tot nu toe hebben vijf kinderen
aangifte gedaan van ontucht
door Putmans. Alle zaken spelen
in de periode 1983-1986. De
rechter-commissaris heeft de
voorlopige hechtenis gisteren
met drie dagen verlengd.
Putmans wil na de voorlopige
hechtenis zo snel mogelijk zijn
werk als wethouder hervatten.
Hij laat dit laten weten in ver
klaring, waarin hij zijn onschuld
onderstreept. B en W van Hel
mond hebben gisteren onmiddel
lijk gezegd dat ze zo'n snelle
terugkeer afwijzen. Putmans
stelt dat hij in het aanhangig te
maken strafproces aannemelijk
zal maken dat de tegen hem
geuite beschuldigingen berusten
op roddel en achterklap.
De CDA-wethouder 'levert in
zijn verklaring kritiek op zowel
zijn arrestatie als op het verlen
gen van de in-verzekeringsstel-
kng.
ER IS in de hemel meer vreugr
bekeert, dan over negenennegef
bekering nodig hebben. Vandaar I
Arafat, de Palestijnse voorman
aanslagen strijd gevoerd heeft t.
lijkt, gezien de succesvolle Palest
gen, tot inkeer gekomen. En
Shimon Peres en Yitzhak Rabin,
Nobelprijs voor de Vrede gekreget
Het mag absurd klinken dat iemar
van zijn tegenstanders als belang»
bekroond wordt met een Vredesp
hun hele leven op vreedzame w
Kings en Tutu's, zijn niet de eni
verdienen. Een havik die zich traj
bijzonder en wordt daarom, mits I
van mening veranderen, ook al
internationale politiek, is respect,'
definitief afgezworen schijnt te hf
houding tegenover het Hamas-fur
woorden bestrijdt hij de tegenstai
mogelijke verantwoordelijken vod
sche militair ook daadwerkelijk aa
De Noordierse leiders zijn, ondc
internationale bekroning toe. Toe
daar na vijf en twintig jaar evenee
te kunnen komen. Beide partijer
Republikeinse leger en de militar
vooruitgekomen met al hun aansl
het Midden-Oosten, lijkt die eei
vormen voor onderhandeling. I
hjdende burgerbevolking zijn oorl
Het heeft zes weken geduurd voo
gereageerd hebben op het IRA-b
unionistische aanvoerders eerst a
hsten menens was. Er zijn al imrr
den in Ulster,
Daarom is het ook nog te vroeg
de protestante militanten. Tem
tegenstelling tot aan die van d<
bovengrondse politieke bewegir
net woord kan voeren.
'och is enig optimisme op z
voorlopig de eer en het krediet r
eer gekomen terroristen, maai
teitsnood verkerende Britse preq
et tweede deel van het Ulster-b
conservatieve partijcongres? En
niet enige verwantschap met Er
dnsorvatieve deel daarvan? Als
'eading weer nabij.
