4Ik ga verder dan dat hele egale'
Symbool van een verdwaald land
TERUG
SERGIO
Justitie wil verbod van
tv-beelden over politie
DESTEM
GROTE GIDS
D4
;tie
as, bij aankoop
iterjas
VERDV'
Ronald Brautigam speelt alle pianosonates van Mozart op fortepiano
Nobelprijs literatuur voor Japanner Kenzaburo Oë
Marmer
Voorlopig alleen
bij De Slegte
Opera Rosa van Andriessen
en Greenaway in première
Veelzijdige expositie over
Surinamers en Nederlanders
[994
53
VRIJDAG 14 OKTOBER 1994
RTABEL,
'ROEFDE
«1 ALLES
i LEASE.
t/m 23/ia-'94
st 01140-12937
3TAURANT
adres voor avondjes
i familiediners.
langebroken
onze
htm om mee te nemen
ria - Rist orante
at 6 - 4561 BC Hulst
rliners - cxfncsslunchcs
inlichlinden Tel. 140-1 1
Door Henk van Weert
Ronald Brautigam is een van de toonaangevende Neder
landse pianisten. De Amsterdammer speelt begin vol
gend jaar, uitgesmeerd over drie avonden, alle pianoso
nates van Mozart in Muziekcentrum Frits Philips in
Eindhoven. Hij gebruikt daarvoor niet een moderne
concertvleugel, maar een fortepiano. Brautigam bespeelt
een nieuwe kopie van een fortepiano uit de tijd van
Mozart. „Op een moderne vleugel klinkt Mozart te zoet
en lieflijk. Daarmee is die muziek niet gediend. Op
fortepiano kun je lekker fel spelen. Daar zit de winst
De fortepiano is die dag niet
thuis. Het instrument is bij zijn
schepper, de Schotse Amster
dammer Paul McNulty. „Die
aan heeft zo'n ongelooflijke
drang naar perfectie hij blijft
aan dat instrument sleutelen. Ik
speel nu op mijn derde fortepia
no, die door hem is gemaakt. Die
klikt anders dan de eerste. Er
zit nu heel wat meer power in,
dan in het instrument dat ik
twee jaar geleden had", vertelt
Honald Brautigam.
Op de zolder van zijn huis
-overgenomen van hoboïst Han
de Vries - staat nu alleen zijn
I vleugel, de moderne grote broer
van de fortepiano. Brautigam
kan er, met uitzicht op het Von
delpark, vrijuit op spelen, zon
der last met de buren te riskeren.
I De dakplaten dempen het geluid.
„Het klinkt absoluut niet goed
hier, maar niemand die het
hoort", lacht hij.
Fortepiano versus Steinway-
vleugel: alsof een Formule
1-coureur rondjes gaat rijden in
een skelter, zullen sommige luis
teraars nog altijd denken. Ro
nald Brautigam voelt er zich
lekker bij, al krijgt hij er geen
I 'historische sensatie' van, zoals
Huizinga het ooit formuleerde.
„In het Kunsthistorisch Museum
in Wenen heb ik een keer op een
echte oude gespeeld. Die staat
daar te pronken, helemaal orgi-
neel. Toén voelde ik wel een
band met het verleden. Maar de
mijne is gewoon een nieuwe. De
klank is wat zachter dan het
geluid van een moderne vleugel.
Alles klinkt duidelijker. De bas
sen hoor je duidelijker, het ver
schil tussen de twee handen
komt er duidelijker en boeiender
uit, zodanig dat je van twee
karakters kunt spreken. Ieder
register heeft zijn eigen klank.
De balans is anders, het toon
beeld is anders.
Je hoeft er ook niet zo bangelijk
op te spelen. Flink fel tekeer
gaan, dat kan. Je hoeft niet op
eieren te lopen met een fortepia
no. Ik heb er ook profijt van als
ik op een vleugel speel. Ik durf
meer, ik ga verder dan dat hele
egale, gladde pianospel. Van de
andere kant: een fortepiano is
geen instrument om op te treden
met een orkest. Dan krijg je een
ongelijke balans. Het orkest
blaast je van het podium af."
Minnetjes
Op drie donderdagavonden
speelt Ronald Brautigam in de
VSB-zaal van het Muziekcen
trum alle Mozartsonates, plus
een enkele Fantasie en een Ron
do. Alles bij elkaar zijn dat 19
werken van de meester uit Salz
burg. „Een heel ambitieus pro
ject", zegt hij zelf. „Ik houd van
die werken. Weet je wat het is?
Er wordt altijd zo minnetjes ge
daan over Mozarts sonates. Eerst
heb je zijn opera's, dan de grote
symfonieën en pianoconcerten
en helemaal onderaan komen
nog eens de sonates. Da's niks,
wordt dan vaak gedacht. Pianis
ten gebruiken ze om hun vingers
los te spelen. Ik wil wel eens
laten horen dat ze prachtig zijn.
Het zijn fantastische stukken,
ook gemiddeld genomen. Ze ver
schillen onderüng in stijl niet zo
veel. In harmonisch opzicht is
i Ronald Brautigam: „Er wordt altijd zo minnetjes gedaan over Mozarts sonates.
Mozart gedurende zijn leven niet
veel veranderd. Het is gebruiks-
muziek, njuziek om te behagen.
Daar ligt het verschil met de
sonates van Beethoven. Daar zit
wel een bepaalde ontwikkeling
in."
Vroeger dacht hij er anders over.
„Op de opleiding bij Jan Wijn
speelde ik af en toe Mozart-so-
nates. Energieverspilling, dacht
ik toen, al die toonladders op en
af. Ik zag er de waarde niet van
in. Later, nadat ik die fortepiano
aangeschaft had, veranderde ik
van mening. Ik kwam er achter
dat je deze sonates niet op een
moderne vleugel moet spelen.
Als je niet van hele goede huize
komt, wordt het op zo'n vleugel
poppenhuismuziek. Dan gaat de
ze muziek irriteren. Op fortepia
no klinkt het allemaal veel inte
ressanter."
Brautigam (39) concentreert zich
steeds meer op Mozart en Beet
hoven. In het begin van zijn
carrière speelde hij werk van
allerlei componisten en experi
menteerde hij nogal eens met
materiaal van onbekende toon
kunstenaars.
„Beethoven, Schubert, Mozart.
Ik denk dat het met leeftijd te
maken heeft. Je ontwikkelt je
van heel veel noten naar steeds
minder noten. Ik was destijds
bezeten van Busoni, Liszt en
andere laat-19e-eeuwse compo
nisten. Nu niet meer. Als iemand
hun werk heel overtuigend weet
te brengen, geef ik me
gewonnen, maar voor mij hoeft
het niet meer. Ik hobbelde van
het ene naar het andere techni
sche probleem, ik vond het mu
ziek waar je in muzikaal opzicht
niet zo veel mee kunt. Als je er
een laagje afkrabt, blijkt er niet
veel onder te zitten."
„Beethoven en Mozart vormen
de rode draad. Op hen zal ik
altijd blijven terugvallen. Ik heb
nooit het idee gehad dat ik die
muziek helemaal ken. Maar met
alleen die twee kan ik absoluut
niet uit de voeten. Ik moet altijd
toch ook iets avontuurlijks kun
nen doen. Ik speel nog altijd
minstens twee keer per jaar een
première. Over een tijdje een
nieuw werk van Loevendie bij-
Smaak is niet van marmer. De
verantwoorde stijl-yup die
slechts rijdt in een auto van
Zweedse komaf, in meubels
woont van Italiaanse origine en
;i/n ontwerpen schetst met
Bruynzeels van voorgeschreven
dikte, prijkt desondanks met
een zilverpleet vaasje anjers op
het onder architectuur verkoch
te buffet.
De operazangeres die zich in interviews vierkantig opstelt achter de
gewaagde interpretaties van studieuze dramaturgen en grensover
schrijdende regisseurs, sleept in haar koffers twee grote Jordaanpop-
pen mee. In het hotel gaan die meteen op het lits jumeaux, een
antimakassar onder de celluloid-billen, om zo de indruk van een
thuis te wekken.
De secretaresse die haar werk uitsluitend lijkt te kunnen verrichten in
een op haar inkomen afgestemde imitatie-Molenaar, heeft in haar
onderste la twee afleveringen liggen van de Bouquetreeks. Voor stille
momenten, maar even goed om de spanning van het eeuwige op haar
tenen lopen te doorbreken.
Wie naar een avond gaat van het Berlijnse fenomeen Lotti Huber,
verwacht als hij op het publiek afgaat, een voorstelling van dertiger
laren diepgang, verzet en esthetiek. De zaal zit vol met Beethoven-
straat-intelligentsia, Amstelveense nouveau chic en mondaine gay
pnde.
Met pakt anders uit. Huber, intussen 82, komt groot en massaal op,
waggelend in paarse pyjama en op zilverkleurige, gebarsten laklaars-
jes. Aan de oren. op het gemoed, onder de kinnen en aan de
spekvingertjes centimeters grote toneelsieraden. Schitterend van kun-
tttg geslepen glas en glimmend in de namaakzettingen.
De nichtenkring joelt enthousiast als ze verschijnt, biedt haar voor ze
"og een woord gezegd heeft al een dankbare roos aan en wacht met
°pen mond van stomme bewondering op wat er komt. Lotti Huber
J'ediaa/f en zingt uit haar leven. Haar ervaringen als 62 jarige
behoeftig achtergebleven weduwe die overleefde als Berlijnse kamer-
verhuurster. De zaal herkent de eigen geschiedenis. De intussen maat
geworden advocaat denkt terug aan zijn studentenjaren, 'damesbe
zoek verboden' en toch tot melkrijderstijd gepractiseerd dankzij een
egrijpende moederlijke hospita,
e succes-ontwerper herinnert zich zijn Rietveldtijd, eeuwig te laat
met de huur, omdat de ouderlijke bijdrage aan Albert Heijn-pinot
^uitgegeven. Mevrouw De Vries had er begrip voor, hoe hard ze
I ziljde vijf en zestig maandelijkse guldens ook behoefde. En de nu al
laren uit de kast gekomen kunstboekenverkoper speelt met de
veemoedige herinnering aan de periode dat het vanwege zijn
suele twijfel met zijn studie niet vlotte. Thuis begreep men er niets
an, mevrouw Jaarsma wel. Naast haar salamander torende ze als
fi Italiaanse mama, alles vergevend. Of ze precies begreep wat er in
e'l°n8ensbedje gebeurde, was niet duidelijk, maar ze kneep,
n anks het nachtelijke lawaai, oog na oog dicht.
muber is ontdekt door Rosa von Praunheim, de Berlijnse
egisseur van nichtenfilms. Hij haalde haar voor zijn 'Unsere
m n kben noch' tussen de leunstoelen vandaan. Vanaf dat
'rie'pt'i" maa^' raHuber een zegetocht latigs clubs, theaters en
-jngt een coïtus lied en roept teder op dagelijks dat genoegen te
en'verdedigt afwijkende voorkeuren en verwijt het feminisme te
enaat orgasme gratis meegeleverd wordt met bankstel, leasewa-
«h <n re^en'n8- Maar biedt ook troost voor teleurgestelde
\laf.e'\otes: e1 bankconto blijft, het orgasme verdwijnt.
Toon 5armee [s Ttaar verzet en diepgang opgebruikt. De rest is van
vindt ns fijmkwaliteit, sentimentaliteit en filosofie. De zaal
«i tr 'e'Dat haar Duitse leven rijmt op sneven, vrij op blij
omv op jou of vondsten van gelijke aard, deert niemand. Lotti
ZanJ 'S camp' een Zwischenstufe tussen Marjan Berk en de
lo0fjes :-"n(icr Naam. En bij zulke artistieke kitsch tellen de
leer 'Wee^se norn'en van niveau, kwaliteit en esprit ineens niet
Of
!oc^ van "'armer? Een kostbare steen dooraderd van
Vermijden primitieve vulgariteit.
Stockholm (afp/anp) - De Ja
panse romanschrijver Kenza
buro Oë heeft gisteren de No
belprijs voor de literatuur ge
kregen, omdat hij volgens de
Zweedse Akademie van Let
teren in Stockholm met 'zijn
poëtische kracht een fanta
siewereld heeft gecreëerd,
waarin het leven en de mythe
tot een ontzagwekkend beeld
van de situatie van de mens
in de huidige tijd worden
gecondenseerd'.
De roman De Stomme schreeuw
(1967) wordt beschouwd als zijn
meesterwerk. Hij heeft verder
nog een tiental romans en een
groot aantal novellen, essays,
reisverhalen en artikelen op zijn
naam staan. Het is voor de twee
de maal dat een Japanner de
meest prestigieuze literatuur
prijs ontvangt, na Yasunari Ka-
wabata in 1968.
Het werk van Oë, die behoort tot
de origineelste en minst confor
mistische schrijvers van Japan,
wordt gekenmerkt door een
sterk moralisme. Oë is een sym
bool geworden van een land dat
rouwt om zijn verleden, een Ja
pan dat verdwaald is geraakt in
de impasse van de vooruitgang.
Duivels
Oë heeft altijd de tragische kant
van het menszijn in een onbarm
hartige en onderdrukkende we
reld geschilderd. „De capitulatie
van Japan na het afwerpen van
de atoombommen in 1945 bete
kende een grote schok voor de
jonge Oë. Deze vernedering heeft
een diepe indruk op hem ge
maakt, en kenmerkt vele van
zijn werken", aldus de Akademie
in Stockholm. „Hij praat zelf
over zijn werk als auteur als een
manier om de duivels uit te drij
ven." Oë wijdde onder meer een
essay aan Hiroshima.
Kenzaburo Oë werd op 31 janua
ri 1935 geboren in Ose, een klein
dorp op het eiland Shikoku in
het zuidwesten van Japan, als
nakomeling van een bekende sa
moerai-familie. Na een studie
Franse letterkunde aan de uni
versiteit van Tokyo, van 1954 tot
1958, schreef hij zijn dissertatie
over Jean-Paul Sartre, die hem
twee jaar later naar Parijs uitno
digde.
Kenzaburo Oë
In 1958 maakte Oë op spectacu
laire wijze zijn debuut met het
boek Een dier houdenwaarmee
hij de Akutagawa-prijs won. Het
Franse existentialisme en de
'nouveau roman' hebben aan
vankelijk grote invloed op zijn
werk, evenals andere Westerse
schrijvers als Dante, Rabelais,
Balzac, Poe, Yeats en Auden.
De geboorte in 1964 van een
geestelijk gehandicapte zoon
drukte een stempel op zijn hele
verdere literaire produktie. Na
deze gebeurtenis bleef hij 'de
mensheid in het algemeen be
schrijven, waarbij hij het bijzon
dere geval uitdiept', aldus de
Akademie.
In het boek Het eigen lot zijn
deze zoon en zijn vader de
hoofdpersonen. Ook in andere
romans en gedichten maakt Oë
zijn zoon tot held. „Ik hou hele
maal niet van normale mensen,
hoewel ik mezelf dwing normaal
FOTO ANP
te doen. Ik denk dat ik aan de
kant sta van de misvormde we
zens, zoals de gehandicapten, de
idioten", luidt een uitspraak van
Oë.
Wonder
Zijn zoon ziet hij als een wonder.
Met name diens musicale be
gaafdheid. Hij was als klein kind
niet in staat betekenisvolle men
selijke woorden te vormen, maar
kon wel 'de zangstemmen van
tientallen vogels herkennen'. La
ter ontwikkelde hij een passie
voor Bach en Mozart. „In mijn
literaire werk probeer ik een
ander kijk te krijgen op de per
soonlijke muziek die uit de on
schuldige ziel van mijn zoon op
welt, en die in een universele
context te plaatsen", zei hij in
,1989, nadat hij in België de
Europalia-prijs voor zijn com
plete oeuvre had gekregen.
Oë zal de Nobelprijs, die ge-
Amsterdam (anp) - Van
de romanschrijver Ken
zaburo Oë is momenteel
geen werk in het Neder
lands beschikbaar. Uit
geverij Meulenhoff zal na
de toekenning van de No
belprijs met werk van de
Japanner op de markt te
komen.
De knoppen breken, Hoog
moedige doden, Voetballen
in 1860 en Het eigen lot zijn
titels van Oë's boeken die
Meulenhoff heeft uitgege
ven. „Er zijn geen voorra
den meer", verklaarde een
medewerkster van de uitge
verij donderdagmiddag.
Uitgever L. van Krevelen:
„Binnen zeer korte termijn,
twee weken, komen wij met
dat bekende werk in een
nieuwe uitvoering. Boven
dien wordt gewerkt aan
nieuwe vertalingen. Ont
waak, herborenel verschijnt
volgend jaar. Net als Voet
ballen in 1860." Norika de
Vroomen-Kondo en Pim de
Vroomen vertalen net als in
het verleden de boeken van
Oë in het Nederlands.
„De belangstelling voor Ja
panse literatuur is zeer ge
ring", bevestigt een boek
handelaar. „De Nobelprijs
geeft ongetwijfeld een im
puls. Waarschijnlijk zag de
uitgever er eigenlijk niet
veel meer in. Wil je per se
nu een Nederlandse Oe, dan
moet je naar De Slegte."
paard gaat met een bedrag van
1,6 miljoen gulden, tijdens een
plechtigheid in Stockholm ont
vangen op 10 december, de dag
waarop Alfred Nobel in 1896
overleed. Vorig jaar ging de on
derscheiding naar de zwarte
Amerikaanse romanschrijfster
Toni Morrison. Zij werd daar
mee de achtste vrouw die de
prijs kreeg sinds 1901, toen de
Nobelprijs werd ingesteld.
Van Oë zijn onder meer in het
Nederlands' vertaald: De knop
pen breken, De hoogmoedige do
den, Het eigen lot en De dag dat
de keizer hoffelijk mijn tranen
droogt.
Amsterdam (anp) - Justitie wil dat delen van het tv-pro-
gramma 'Eerst zien!' van Veronica over de werkwijze van
de Amsterdamse politie, niet worden uitgezonden. Vol
gens justitie zijn daarin illegale opnamen van gesprekken
tussen justitiefunctionarissen te horen; de zogenoemde
IRT-tapes. Maandag dient er een kort geding over bij de
Amsterdamse rechtbank.
Het gaat om de aflevering van
'Eerst zien!' die op 20 oktober
zal worden uitgezonden. Het
is gemaakt door produktie-
maatschappij Track Televi
sion. Het bedrijf is gedagvaard
samen met Veronica en maker
van 'Eerst Zien!', Feike Sal-
verda.
De aflevering van 'Eerst Zien!'
handelt onder meer over op-
sporings- en verhoormethoden
van de Amsterdamse officier
van justitie Valente en een
rechercheteam. Er worden on
der andere de IRT-tapes in
afgedraaid. De inhoud daar
van is deze zomer gepubli
ceerd in De Telegraaf en in
Vrij Nederland. Er wordt on
der meer gezegd dat Valente
'het niet fair speelt'. Verder
zou het gaan om processen
verbaal en vergaderstukken.
Volgens justitie mogen de
tapes niet worden uitgezonden
omdat het om illegaal verkre
gen materiaal gaat. Het Am
sterdamse gerechtshof besloot
vorige maand dat negen cas
settebandjes waarop de ge
ruchtmakende gesprekken zijn
vastgelegd in het dossier te
voegen van de zaak Z. (Zwols-
man), die wordt verdacht van
internationale hasjhandel.
Amsterdam (anp) - 'Rosa, a horse drama', de nieuwe opera
van Louis Andriessen, beleeft 2 november zijn wereldpremière
bij De Nederlandse Opera in het Muziektheater in Amster
dam. Het is dit jaar na Schats Symposion en Janssens Noach
de derde Nederlandse wereldpremière bij De Nederlandse
Opera.
FOTO KLAAS KOPPE
voorbeeld. Ik ben nu bezig met
Schotse pianomuziek. Muziek
opduiken in bibliotheken in
Schotland, heerlijk is dat. Echt
schatgraverij, ik heb al genoeg
gevonden om drie cd's te kunnen
vullen. Pianosonates van Schot
se componisten, dat wordt het
volgende project. Daarna ga ik
me met Scandinavische piano
muziek bezig houden, gecompo
neerd door mensen, van wie je
hier nooit iets hoort. Mijn inte
resses zijn breed en ik blijf aan
alle kanten bezig."
Serie 'Mozart en de Fortepiano'.
Ronald Brautigam speelt de
complete pianosonates van
Wolfgang Amadeus Mozart in de
VSB-zaal van Muziekcentrum
Frits Philips in Eindhoven, 2 fe
bruari, 9 maart en 30 maart.
Andriessen heeft samen met de
Britse cineast Peter Greenaway
het scenario geschreven. Het
verhaal, dat bizarre trekken ver
toont en Greenaway daarmee al
le ruimte biedt voor een theatra
le enscenering, gaat over de
moord op de componist Juan
Manuel de Rosa en de recon
structie daarvan. Rosa is behalve
componist liefhebber van paar
den, westerns en van zijn eigen
luiheid. Plaats van handeling is
een verlaten abattoir in Uruguay
in 1957, in de periode dat de
Westemcultuur een hoogtepunt
bereikte. De opera biedt twaalf
taferelen in een tachtig minuten
durende voorstelling.
Greenaway gaat bij zijn ensce
nering het medium film op eigen
wijze met het muziektheater ver
binden. Andriessen sluit met zijn
muziek aan bij de jaren vijftig.
Hij heeft zich laten beïnvloeden
door jazz en big bands.
De muzikale leiding is in handen
van Reinbert de Leeuw. Hij diri
geert het ASKO-ensemble en
zijn eigen Schönberg-Ensemble,
die voor deze gelegenheid een
combinatie vormen. Beide orkes
ten zijn specialist op het gebied
van nieuwe muziek.
De Australische bariton Lyndon
Terracini, die gespecialiseerd is
in hedendaags opera-repertoire,
vertolkt de titelrol. De sopraan
Marie Angel zingt de rol van
Rosa's verloofde Esmeralda.
Verder zijn jazz-zangeres Phillys
Blanford, de sopraan Miranda
van Kralingen, tenor Christop
her Gillett en bariton Roger
Smeets van de partij. Acht leden
van het Koor van de Nederland
se Opera vormen een vocaal en
semble.
Herman van der Horst, maker van de legendarische film 'Faja
Lobbi'. FOTO ANP
Door Archie Sumter
'Weten hoe het gegaan is' is
de titel van een veelzijdige
tentoonstelling over Surina
me die dezer dagen in het
Museon in Den Haag door
ambassadeur drs. E. Azimul-
lah is geopend. De expositie
besteedt veel aandacht aan
de verschillende bevolkings
groepen in de voormalige Ne
derlandse kolonie. De promi
nente rol die de Nederlanders
door de eeuwen heen in Suri
name hebben vervuld, wordt
goed belicht.
Op de expositie zijn nog nooit
eerder getoonde historische fo
to's, video's en filmfragmenten
van belangrijke gebeurtenissen
te zien. Zij vertellen hoe het
allemaal is gegaan. Er zijn frag
menten te zien uit de film 'Faja
Lobbi', een documentaire van
cineast Herman van der Horst,
en opnamen van feestelijkheden
en gebeurtenissen rond de onaf
hankelijkheid van Suriname in
1975.
Een trekpleister op deze exposi
tie is een zeldzame Tafra met
kwakwabangi (een creoolse ri
tueeltafel met bankje). Dit ri
tueelstuk zou dateren uit de 19e
eeuw. Er zouden maar twee
exemplaren bestaan. Het andere
bevindt zich in de Verenigde
Staten.
De tentoonstelling bestaat uit
drie delen: Nederlanders in Suri
name, Surinamers in Nederland
en de geschiedenis en bevolking
van Suriname. Bij het betreden
van de expositieruimte worden
de bezoekers eerst geconfron
teerd met de vele sporen van de
Nederlandse aanwezigheid in
Suriname vanaf 1667 tot Abra
ham Crijnssen het land binnen
viel. Daarna volgt een uitgebrei
de kennismaking met de geschie
denis van het land.
Het verhuizen van mensen, vrij
willig of onvrijwillig, blijkt een
constante factor te zijn. Het be
gon met het verdrijven van de
indianen, aan de oever van de
Surinamerivier, in wat nu Para
maribo heet. De Europeanen,
onder wie de Nederlanders, ves
tigden zich in Paramaribo.
De Nederlanders brachten sla
ven uit Afrika en contractarbei
ders uit China, Indonesië en In
dia naar Suriname. Na de af-,
schaffing van de slavernij in
1873 heeft de koloniale overheid,
gesteund door 'missie en zen
ding', geprobeerd Suriname te
ver-Nederlandsen. Prachtige fo
to's illustreren hoezeer in Suri
name Nederland de maat van
alle dingen werd. Op de exposi
tie komen ook de moeizame weg
naar zelfstandigheid en demo
cratie en de dictatuur van het
militaire bewind aan de orde.
Het laatste gedeelte, de hoofd
moot van de expositie, 'Geschie
denis en bevolking van Surina
me', kan als reizende tentoon
stelling Nederland aandoen. Dit
deel laat zien hoe de Surinamers
in Nederland leven. Hun ge
woontes en gebruiken worden
met foto's en video-opnames be
licht.
Na afloop van de tentoonstelling
in het Museon zal dit mobiele
deel ter beschikking worden ge
steld van musea en andere cultu
rele instellingen in Nederland.
'Weten hoe het gegaan is' is tot
en met maart 1995 in Museon te
zien.
