Je mag niet zeggen waar het op staat'
Ik gaf de spelers altijd het voordeel van de twijfel'
succes
aamse
issingen
i is goed
van Gent
n houdt lang
en Lokeren
Trainer Frans Körver verloor na zijn ontslag bij WV tien kilo aan gewicht
Scheidende arbiter Frans Houben net zo onkreukbaar als Elliot Ness
DE STEM
SPORT
euws KORT
en
Kritiek
AUGUSTUS 1994 B2
WOENSDAG 3 AUGUSTUS 1994 B3
oys uitgesteld
duel tussen Biervliet en
avond in Biervliet op het
ar zaterdag 6 augustus. Het
ater
Hoofdplaat en Breskens op
begint pas om 19.30 uur. En
0 uur. Dit in verband met de
verslag, bezig met het rijden
/K in Sicilië, eindigde in de
sh in Bioul, op een mooie
'BBELDAM uit Sluiskil werd
ekkers-tennistoernooi van TC
11e Tak van de organiserende
r succesvol in de C2-poule.
D2 17+: eerste ronde: Wim Daneels-
Eric Scheele 6-0, 6-1; Johnny Smet-
Carlo Maas 6-0, 6-1; Willy de Kra-
ker-Paul d'Hooghe walk over De
Kraker; Wilfried Stofferis-Frank
Otjes walk over Stofferis; Gerrie
van de Zalm-Gerrit Hutsman 6-0,
6-0; Jos Heyman-Willy Thans 6-0,
6-1; tweede ronde: Wilfried Stoffe-
ris-Willy de Kraker 7-6, 7-.5.
DUBBEL
D: eerste ronde: Poppe/Terluin-
d'Hooghe/Van der Goes walk over
Poppe/Terluin; De Schepper/Neyt-
Thans/Thans 6-2, 6-2; Dutree/PaU
tijn-De Waal/Rompa 6-1, 2-6, 6-4;
Van Damme/Van de Voorde-Ber-
tram/Stellenaar 6-0, 6-4.
VROUWENENKEL
C2: Pascalle Tak-Lilian de Jong 6-2,
6-4; Pascalle Tak-Bep van de Vijver
7-5, 6-4; Bep van de Vijver-Loes
Eyke 6-1, 6-4
D: eerste ronde: Jette Clement-Syl
via Pattijn 7-6, 6-1; tweede jonde:
Mattie Harms-Manon Dutree 6-2,
6-1.
DUBBEL
D: Apecheehea/Boddaert-Van Alem/
Stoelinga 6-0, 6-0.
GEMENGDDUBBEL
D: eerste ronde: Boddaert/Terluin-
De Smit/Heyman 6-4, 6-1.
ohn-
6-2;
leren-
-Otte
Ray-
6-1;
6-1;
was weggelegd voor de Zeeuws-
t Flessentrekkers-tennistoernooi
an DOS te Vlissingen. Het is een
eldend voor de landelijke rang
kan vergaren voor een hogere
finale: Barten-Lau 6-0, 6-1.
Tot en met 12 jaar: halve finale: Chiel
Maranus-Tom Felius 7-5, 6-1; Robin
van de Beek-Dennis Bommelijn 7-5,
3-6, 6-3, finale: Van de Beek-Maranus
6-3, 3-6, 6-1
Tot en met 10 jaar: halve finale: Thijs
Slagboom-Matthijs Hulster 6-2, 6-4;
Victor Walgemoed-Johan van Urk 6-4,
6-7, 7-6; finale: Slagboom-Walgemoed
4-6, 6-2, 7-6
MEISJES ENKEL
Tot en met 16 jaar: halve finale: Na-
thaly Vinkoert-Danneke Bakker 6-4,
3-6, 6-3; Jessica Bakker-Annemieke
Huibregtse 4-6, 6-3, 6-2; finale: Bak-
ker-Vinkoert 4-6, 6-3, 6-2.
Tot en met 14 jaar: halve finale: Dan-
neke Bakker-Ellen van Belzen 6-1, 6-2;
Martine Simonse-Esther Goud 6-2,
7-5; finale: Bakker-Simonse 6-0, 6-2.
Tot en met 12 jaar: halve finale: Jan
tien Bruijnzeel-Vera Molders 3-6, 6-4,
6-4; Kim Dijkstra-Esther Goud 6-0,
6-1; finale: Dijkstra-Bruynzeel 6-1,
6-1.
Tot en met 10 jaar: 1. Connie Mölders,
2. Sharon de Witte.
DUBBEL JONGENS
Tot en met 16 jaar: 1. Otte/Miljoen, 2.
Huismans/Huismans
Tot en met 14 jaar: halve finale: B-
arten/Korstanje-Lijnbach/Guingo 6-1,
4-6, 6-4; Felius/Vogelaar-Heijdene-
eijk/Lagerweij 6-3, 6-4; finale: B-
arten/Korstanje-Felius/Vogelaar 6-0,
6-1.
Tot en met 12 jaar: halve finale: Mara-
nus/Felius-Hulster/Laumen 6-2, 6-2;
Assel man/De Waal-Siereveld/Smit
6-2, 6-2; finale: Asselman/De Waal-
Maranus/Felius 6-4, 7-5.
Tot en met 10 jaar: halve finale: Dek
ker/Van Urk-Van de Sande/De Vries
6-1, 7-5; Hulster/Nonnekes-Te Boek
horst/Goud walk over Hulster/Nonne-
kes; Hulster/Nonnekes-Dekker/Vati
Urk 7-6, 6-0
DUBBEL MEISJES
Tot en met 16 jaar: 1. Vinkoert/Wou-
ters, 2. Bakker/Bakker
Tot en met 14 jaar: 1. Dijkstra/Malicki,
2. Van Belzen/Van de Haar.
Tot en met 12 jaar: halve finale: G-
oud/Hoogendoorn-Jansen/Lijnbach
6-2, 4-6, 6-0; Molders/Möld*
rs-Platschorre/Zwanenburg 6-0, 4-6,
6-4, finale: Mölders/Mölders-Gou-
d/Hoogendoorn 6-4, 6-3.
ar
ste
~p-
ale
de
tijd naar uit dat Terneuzen een goed
d tegen Lokeren zou overhouden. Tot
'elden de Terneuzense voetballers de
-p 1-1.
kelijk. In de 75e minuut was
Danny Otterloo verantwoorde
lijk voor het keerpunt van de
wedstrijd. Hij bleef maar mek
keren over een buitenspel-geval.
Iets te veel naar de zin van de
scheidsrechter, die hem daarop
terecht met een rode kaart be
strafte. Het wegsturen van Ot
terloo had verregaande gevol
gen. Binnen vijftien minuten leg
de Lokeren, bij wie eenmalig
Oranje-international Marcel
Peeper speelt, vijf doelpunten
achter doelman De Letter van
Terneuzen.
Opstelling Terneuzen: De Letter,
Otterloo, Hage, Den Dekker. t)e
Vries; De Ridder. De Braai, Elias, r-
Baumgarte; R. Baumgarte, Van de
Hemel.
anny
en de
e ap-
wed-
kader
alver
avond
'an de
aande
boden
voet-
toe-
.'rijdag
erloor,
Voor
mgarte
intrek-
Hij is sterk vermagerd.
Tien kilo, schat hij zelf.
Het ontslag bij WV heeft
letterlijk aan hem gevre
ten. Frans Körver, werke
loos. Voor het eerst in
zijn leven, voor het eerst
in zijn twintigjarige
loopbaan als succesvol
trainer. Hij weet er geen
raad mee. Loopt nog
steeds ijsberend door het
huis. Ligt nachten wak
ker of droomt hardop.
Huilt soms het kussen
nat. Kan zich maar niet
losmaken van het onrecht
dat hem is aangedaan.
Voelt de vernedering als
een dolksteek in zijn
hart.
Het - eerste - openhartige
gesprek met Körver sinds
de dag dat hij hoorde dat
hij bedankt werd voor
zijn bewezen diensten in
'De Koel'.
Door Theo Vaessen
Roermond - Hij wijst op een
rood plekje in zijn gezicht.
Een vorm van huiduitslag.
„Stress," bekent hij tanden
knarsend. „Ze hebben op mijn
ziel getrapt." Frans Körver
denkt nog iedere dag aan het
geen hem bij WV is overko
men. Hoopt van zijn gepieker
afstand te kunnen nemen als
hij op vakantie gaat. Naar
Kreta. „Maar als ik straks de
foto's weer in de krant zie van
de clubs die de training her
vatten, en ik nog geen club
heb, dan weet ik me geen
raad. Ik hoop dat ik dan weer
aan de slag ben. Voor mijn
part als keeperstrainer. Bij
welke club dan ook. Ik wil
werken."
Hi] maakt de lange en vooral stil
le dagen nu stuk met tuinieren in
de ochtend en een partijtje tennis
in de middag.'Of met een wande
ling langs de Maas. Of met een
lange fietstocht. Of met kokke
rellen in de keuken. In trainings
outfit. Alsof hij elk moment het
veld wil opstormen. „Ik ben geen
type om thuis te zitten. Wil dat
ook helemaal niet."
Ligt al weken overhoop met zich
zelf. En zit met zijn handen in het
grijze haar. Ga maar na. Bijna 57
jaar is hij. Wie wil hem- nog? „Ik
heb de leeftijd tegen, maar fysiek
voel ik me tien jaar jonger. Ik
bruis nog van energie, ben nog
dezelfde als op de dag dat ik op 1
juni 1974 als trainer bij SK Tong
eren aan de slag ging. Voetbal is
alles voor me, keihard werken
ook en de wil om te winnen is ook
nog even groot."
Kennissen houden hem voor dat
hij geduld moet beoefenen.
„Maar ik heb geen geduld." An
deren zeggen dat hij een goede
naam heeft in het betaalde voet
bal.
Hij ontvangt nog steeds brieven.
Van spelers en sponsors. Ze wen
sen hem geluk of bedanken hem
voor de twee mooie jaren in Ven-
lo. „Leuk, maar wat koop ik er
voor? Wat levert het allemaal
op?"
Twee jaar geleden beëindigde hij,
op aandrang van het VW-be-
stuur, een contract voor het leven
bij Helmond Sport. WV, de vier
de Limburgse club die hem om
hulp vroeg, kreeg waar voor het
salaris van Körver. Werd kam
pioen en promoveerde naar de
eredivisie.
„Daarna heb ik één fout ge
maakt. Ik heb geen eisen gesteld
ten aanzien van een echte ver
sterking van de spelersgroep. Er
was geen geld, werd gezegd. En
Babangida moest vertrekken om
dat hij te veel verdiende ten op
zichte van de andere spelers. Dat
vond ik lulkoek. WV is, ondanks
de komst van Torken, Hassel-
baink, Van der Meer en later
Hanssen en Vincent, verzwakt de
eredivisie binnengestapt. Dat
had ik nooit moeten accepteren.
In feite was ik geen goede zaken
man."
Negende verhuizing
In december 1993 verhuisde hij
met zijn gezin van Helmond naar
Roermond. De negende verhui
zing.
Betrok een nieuwe woning in het
Hammerveld, een sjieke nieuw
bouwwijk vlak bij de tv-toren en
op 100 meter van de Maas, de
machtige rivier die hij tijdens de
watersnoodramp op het nippertje
buiten zijn nieuwe woning wist te
houden. Maar goede resultaten
van VW hieven het natte onge-
ipak op.
Tot februari van dit jaar hingen
boven De Koel nog geen donkere
wolken. „We hadden negentien
punten uit negentien wedstrij
den. In wezen konden we niet
meer degraderen." Maar schor
singen en langdurige blessures
sloegen een bres in de tot dan
hechte eenheid van VW.
„De klad kwam erin en ik heb dat
niet meer kunnen ombuigen. We
Frans Körver kijkt verslagen voor zich uit in zijn tuin. „Ik ben geen type om thuis te zitten.
haalden nog maar zes punten. Ik
heb toen een bepaald aantal spe
lers verweten dat ze te weinig de
den voor hun beroep als prof
voetballer. Dat ze geen artiest
wilden zijn naar het publiek toe.
Die opmerkingen werden me
kwalijk genomen. En kostten me
uiteindelijk de kop. Je mag niet
eerlijk zijn, je mag niet zeggen
waar het op staat. Dat wordt
meestal tegen je gebruikt."
Napraten
Deelname aan de na-competitie
was niet meer te vermijden. En
VW verloor meteen de eerste
wedstrijd, thuis nog wel tegen
Heracles. Körver bleef die avond
napraten in de bestuurskamer.
„Ik zweer het. Ver na midder
nacht legde de voorzitter nog
eens zijn arm om mijn schouder
en zei; 'Frans, jij kunt er toch
niets aan doen'," haalt Körver de
dag voor zijn D-Day nog even te
rug. „Ik heb nu een paar lessen
geleerd. Allereerst dat je moet
oppassen als bestuursleden je
amicaal beginnen te benaderen.
Dan dreigt gevaar. En vervolgens
dat vanaf nu iedereen me de bout
FOTO VNU
kan hachelen. Bij een volgende
aanstelling hoor ik wel wat ze
met de club willen en vandaar uit
moeten ze dan maar handelen. Af
en toe kan ik van dennehout eike
hout maken, maar niet altijd."
Wie in zijn organisatie een rol wil
spelen, moet alleen aan voetbal
denken. Körvers credo: „Zo gauw
je mensen in die organisatie neer
zet met andere belangen en voor
hen voetbal een bijprodukt is,
dan ga je naar de Filistijnen."
Ontslag
Achttien mei 1994. De dag na He
racles, de dag van zijn ontslag.
Frans Körver zit in het spelersho
me van De Koel de krant te lezen.
„Dat was om twee uur in de mid
dag. Voordien had nóóit iemand
tegen mij gezegd: 'Frans, let op!'
Geen voorgesprek, geen nage-
sprek. Ik zie plotseling een aantal
bestuursleden naar binnen en
weer naar buiten lopen. Ik denk:
hier wordt dadelijk iemand be
graven.
Dat bleek ik dus te zijn."
Als hij de bestuurskamer binnen
stapt, voelt hij prompt aan dat
zwaar weer op komst is. Hij ziet
alleen gebogen hoofden. „He
ren," zeg ik, „ga rechtop zitten,
kijk me aan en zeg maar dat ik
ontslagen ben." Tien minuten la
ter staat hij buiten. En op straat.
Volgens het bestuur was zijn ver
trouwensrelatie met een aantal
spelers verbrok
en. „Dat kon ik niet ontkennen.
Daarin had voorzitter Vlaminckx
gelijk. Maar hij had tevens onge
lijk omdat hij me tot de dag van
vandaag nooit heeft gevraagd
waarom en waardoor die ver
trouwensbreuk is ontstaan.
Want, zo werd gedacht, met die
Körver moet je toch altijd succes
hebben. Ik heb echter tijdig sig
nalen afgegeven over wat zich
met vier man in mijn spelers
groep afspeelde. Daarmee werd
echter niets gedaan."
En dan: „Geloof het of niet, maar
weet je waarom ik ben ontslagen?
Omdat ik mensen op mijn manier
heb proberen aan te zetten tot be
tere prestaties." Voor het uitblij
ven van die resultaten, voelt hij
zich verantwoordelijk. „Per slot
van rekening ben ik niet klaar ge
komen met bepaalde spelers."
Maar van de andere kant maakt
hij zich kwaad over het feit dat
het bestuur het succes niet heeft
gekoesterd. „Heeft zij er alles aan
gedaan om VW in de eredivisie
te houden? Heeft dit bestuur de
juiste leiding en vorming aan het
voetbalbedrijf gegeven?"
'Geen wij-gevoel
Frans Körver had altijd gedacht
dat hem ontslag bespaard zou
blijven. Immers, wie zoveel resul
taten heeft geboekt, vier clubs
heeft teruggebracht naar de ere
divisie en twee bekerfinales heeft
gespeeld, die heeft onmiskenbaar
iets in zijn mars. Maar als hij aan
een karwei bij een club begint,
moet wat hem betreft vooral het
'wij-gevoel' aanwezig zijn.
„Dét," bekent hij, „heb ik in het
tweede jaar bij VW voor het
eerst in mijn carrière gemist."
Vooral het vertrek van manager
Wiel Teeuwen ervoer hij als een
teleurstelling. „In hem had ik
veel vertrouwen. Hij zorgde voor
een algemene
discipline in het bolwerk VW.
Teneinde goed te kunnen functio
neren als trainer vind ik het be
langrijk dat ik met iemand bin
nen de club kan samenwerken.
Bij Fortuna was manager Casten-
miller mijn praatpaal. Bij Roda
JC kon ik prima overweg met
Hens Coerver en bij MW met Ni
co Jongen.
Het is in de jaren negentig niet
meer zo dat je als trainer in je
eentje de jeugd in goede banen
kunt leiden. Ik hou van de jeugd,
maar ze moet haar jeugdige ele
menten niet verliezen. De jonge
ren moeten eerlijk zijn, me in de
ogen durven kijken. Niet het ge
voel geven dat ik bang moet zijn
als ik met mijn rug naar iemand
toesta."
Hij zegt kapot te gaan als trainer
aan een groep mensen die niet
met hem wil meedenken. Immers,
hij ademt voetbal, denkt voetbal,
is voetbal. „Als voetballers ge
lukkig met me zijn, is dat het
mooiste moment van mijn leven.
Voetbal is emotie, hoe je het ook
wendt of keert. En als de voetbal
ler in zijn hart niet voelt dat hij
een beetje artiest is, geen uitstra
ling heeft, dan kun je het gewoon
vergeten." Körvers persoonlijke
instelling sluit hierop naadloos
aan. „Als je minder geeft dan je
kan, kun je beter niks geven."
Vuilniszak
Hij weet inmiddels hoe mensen
zich voelen die ontslagen zijn.
„Als een vuilniszak die op straat
wordt gezet." Maar hij benadrukt
niet zielig te willen doen. „Er
worden elke dag mensen ontsla
gen. Daar hoor je niets van. Zij
komen niet in de krant. Alleen
sportmensen krijgen veel aan
dacht als ze worden afgedankt."
Het leven is geen boek, heeft hij
ervaren. Het leven kent mensen
met gevoelens, dromen, verwach
tingen. Die van Körver zijn voor
een groot deel bewaarheid.
„Maar één droom nog niet. Het
werken met topmensen. Immers,
als het achter de groene tafel niet
in orde is, kun je nooit winnen.
En moet je als trainer steeds weer
rekenschap afleggen voor het fa
len van anderen. Winnen is een
proces, winilen is een plaats op de
ranglijst opeisen die iets uit
straalt."
Van onze verslaggever Theo Vaessen
Maria Hoop - Een overvliegende straal
jager knalt als luchtafweergeschut tegen
de bosrand van Maria Hoop, waarachter
zijn huis sluimert in de zon. Frans Hou
ben kijkt niet één keer verstoord naar
boven. Hij is al jaren gewend aan het
oorverdovende geluid van nabranders.
Hij attendeert ons op een kleurenfoto die aan
de muur van zijn woonkamer prijkt. In een
opvallend mooie lijst. Op die foto wordt hij,
Hans Houben zelf, geflankeerd door Ber
nard Tapie, de voormalige voorzitter van
Olympique Marseille, en Franz Beckenbauer.
.,De kiek is gemaakt op het jacht van Tapie,
dat, naar ik heb horen zeggen, zes miljoen
beeft gekost. Maar pas na de EC-wedstrijd
Olympique Marseille-Dinamo Tirana die ik
bad geleid. Tapie stelde tijdens dat bezoekje
op zijn jacht voor om mij in zijn privévlieg-
tuig naar Parijs te brengen. Daar kon ik dan
een aansluitende vlucht naar Amsterdam ne
men. Dat aanbod heb ik maar afgewimpeld
om allerlei suggestieve opmerkingen te ver
mijden."
Verlokkingen
Frans Houben zegt in zijn gehele carrière als
scheidsrechter net zo onkreukbaar te zijn ge
weest als Elliot Ness, de FBI-man uit de be
kende tv-serie "The Untouchables'. De ver
lokkingen waren best wel eens groot, maar
bij hield het bij normale souvenirs als vlag
getjes, speldjes, bekers en foto's. Ze vormen
do enige tastbare herinneringen uit zijn 20-
jarige loopbaan als arbiter.
Op 1 juli kwamen daar nog tal van snuiste
rijen bij. Die dag nam de Limburger tijdens
oen receptie afscheid van het arbitragewe-
reldje. De KNVB geeft geen dispensatie
meer. Wie 47 jaar is. moet onverbiddelijk in
de scheidsrechters-VUT.
Apart
Houben wordt nog slechts geconfronteerd
met de herinneringen aan een leuke carrière
op de grasmat. De draad met zijn verleden
knipt hij echter niet helemaal door. Hij blijft
arbitercursussen en lezingen geven en zal als
waarnemer gaan fungeren bij wedstrijden in
bet zuiden.
Als toparbiter was Houben apart maar niet
Frans Houben trok in zijn carriere slechts vier keer rood. De prent die hij RBC-doelman Van Campenhout voorhield, zorgde - in
Roosendaal - voor heel wat opschudding. De Limburger moest onder begeleiding het veld verlaten en de KNVB annuleerde de rode
kaart later omdat de doelman ongelukkerigerwijs met de bal in de hand buiten het strafschopgebied was beland.foto de stem/ben steffen
bijzonder. Apart omdat hij tot een exclusief
groepje behoorde. Niet bijzonder omdat hij
vrijwel nooit spectaculair in zijn optreden
was. Hij deed zelden spraakmakende uit
spraken, joeg niemand tegen zich in het har
nas. De keren dat hij over de tong ging zijn
op een hand te tellen.
„Ik ben twee keer aangepakt in de media
over mijn leiding. De eerste keer vier jaar ge
leden, na de wedstrijd Feyenoord-PSV. Tij
dens het duel, waarin Feyenoord een 1-0-
voorsprong had genomen, gaf ik PSV een
strafschop omdat ik dacht dat doelman De
Goey Romario bij de benen vastpakte toen
hij viel. PSV kwam daardoor langszij. Na de
wedstrijd zag ik via de tv-beelden dat Roma
rio als een stervende zwaan naar de grond
was gegaan. De Goey had hem niet aange
raakt. 'Houben redt PSV', las hij de volgende
dag in diverse kranten. „Ik heb daar weken
last van gehad. Kreeg thuis vreemde tele
foontjes van Feyenoord-aanhangers. Ik heb
in ieder geval daarna gevraagd om even Fey
enoord niet meer te fluiten."
Op 7 april 1991 speelde NOS-verslaggever
Evert ten Napel hem tijdens de wedstrijd
PSV-Ajax de zwartepiet toe. „Ten onrechte.
Ajax kwam op in de eerste helft een 1-0-
voorsprong en begon hinderlijk tijd te rek
ken. Ik telde tijd bij en in die extra-tijd
maakte PSV de gelijkmaker. Wouters kon bij
het verlaten van het veld niet van mij afblij
ven. Ik gaf hem geel. Dat werd later door de
tuchtcommissie in rood omgezet. In de twee
de helft, waarin PSV uitliep naar 4-1, heb ik
Roy ook nog van het veld moeten sturen."
Daarna liet Ten Napel niets meer heel van
Houben. „Het was bij de beesten af. Ik heb
me toen openlijk afgevraagd hoever de media
kunnen gaan in het afkraken van arbiters.
Ten Napel heeft later zijn excuses aangebo
den en gezegd dat hij het zo niet had be
doeld."
Kaarten
Houben trok in zijn gehele carrière vier rode
kaarten en gemiddeld 40 gele kaarten per
seizoen. „De meeste in de eerste divisie. Wel
licht omdat daarin de klasse wat minder is."
Op het scheldwoord 'klootzak' reageerde hij
al lang niet meer. „Alleen hij die bleef door
zeuren over een beslissing kreeg een kaart.
Maar ik heb de spelers bij veel dubieuze mo
menten altijd het voordeel van de twijfel ge
geven."
Bang gemolesteerd te worden was hij nooit.
Immers, wie hem had willen opwachten bij
zijn huis in Maria-Hoop, had onderweg zó
vaak naar zijn adres moeten vragen dat hij
de aandacht op zich had gevestigd. Maiia
Hoop, een kerkdorp je dat ligt ingeklemd tus
sen Echt en het Duitse Waldfeucht, vind je
alleen op gedetailleerde landkaarten. Nee,
hij is nooit van het veld moeten vluchten.
Wel twee duels tijdens de rust moeten sta
ken.
De aanleidingen: te dichte mist tijdens de
derby MW-Fortuna en een bommelding tij
dens de wedstrijd Dordrecht-PSV. „Het sta
dion werd ontruimd, een bom werd niet ge
vonden. Ik mocht van de politie het duel niet
meer hervatten."
Ondanks zijn beminnelijke karakter en zijn
jarenlange ervaring, las een jeugdige voet
baller hem, nog niet zo lang geleden, de le
vieten. Houben, toeschouwer bij een jeugd
wedstrijd in zijn dorp, werd gevraagd een ar-
bitrerende jeugdleider te vervangen die was
geveld door een zweepslag. „Nog geen vijf
minuten bezig, stapte een voetballertje op me
af en snauwde: 'Scheids, de man die jé hebt
vervangen, kon er niets van, maar jij bent
nóg slechter. Ik denk dat jij nog nooit een
wedstrijd hebt gefloten'."
Houben kon alleen maar lachen om die op
merking. Hij heeft het aantal door hem gelei
de wedstrijden tot de laatste dag bijgehou
den. De belangrijkste zelfs vastgelegd op
maar liefst 30 videobanden. „Ik heb, inclu
sief de vriendschappelijke- en bekerwed
strijden rond de 1000 duels gearbitreerd.
Daarvan 570 in de amateursector en 395 in
het betaalde voetbal. Een aantal waarvan ik
toch even geschrokken ben."
Immers, Houben was een laatbloeier. Pas op
zijn 27e kreeg de arbitrage hem in zijn greep.
Als leraar aan de MTK-school (voor moeilijk
lerende kinderen) in Sittard wist hij dat hij
goed met mensen kon omgaan. In 1974 begon
hij zijn carrière op de onderste sport van de
ladder, in de vierde klasse van de onderafde
ling. In 1986 kwam hij op de B-lijst en in
1988 op de A-lijst terecht. In 1989 werd hij
FIFA-arbiter. Leidde daarna een groot aan
tal EC-wédstrijden, maar geen officiële A-
interland. Op zijn 45ste moest hij, vanwege
de leeftijdsgrens, de FIFA-badge weer inle
veren. Nu dwingt het KNVB-reglement hem
te stoppen.
Vertrek
Houben treurt daar niet over, temeer daar de
jongste spelregelwijzigingen het arbitreren
er niet gemakkelijker op hebben gemaakt.
„Ik heb tijd genoeg gehad om me geestelijk
voor te bereiden op mijn vertrek. Alleen vóór
mijn laatste duel - de na-competlewedstrijd
FC Den Haag-Telstar - heb ik het op mijn
hotelkamer even moeilijk gehad. De laatste
wedstrijd, dat doet je wel wat."
Zijn hond Boy, een 12-jarige boxer, jaren
lang zijn trainingsmaatje, zal het afscheid'
van zijn baas niet betreuren. „Als ik in het
bos ging trainen, was Boy altijd mijn trouwe
metgezel.
Hij loopt nu op zijn laatste benen. Hij heeft
het goed uitgekiend." Vandaar dat Frans
Houben nu in zijn eentje aftraint. Op de
mountainbike.
