jEten met
Woody Allen
Rock 'n' rollers sterven in armoe
Irijven?
Newyorks
restaurant
ergere
verzoeking
dan
Fawlty
Towers
Pr nTPn die de be"
.L MAKE IT!
GIDS
Ken Nederland B
feliciteert
Vdriaan de Nijs
Strijen te Ooster^
t winnen van de region3'®
pensioenrechten schijntje vergeleken met platenverkopen
edstrijden te Oosterhoi
13 april 1994.
Y,t'en
ZATERDAG 16 APRIL 1994
vakgebieden in de
lions Processing
II, 7 dagen per week.
gewerkt. Ook tijdens
fiagen en een onregel-
eenover.
Katiseringsactiviteiten
stroom van ervaren
phten wij ons in deze
ers niet ouder dan 21
schrijf dan een kort
Jhilips C&P, afdeling
amer 74, 5600 MD
kun je contact opne-
In op 040 - 783 903.
r
[lt weten over de functie die hierj
t korte bestek geschetst is. Voori
■formatie over de werkzaamhedj
Irantwoordeiijkheden en het salJj
Int u bellen met de produk
anagers in de regio's. Voor Zuid i
:;.P. de Blaay. telefoon 040-6541
perk) of 08851-17683 (privé). Vj
pord is dit ing. A. van der Zou»
llefoon 038-260603 (werk) of
p3741 (privé). En voor de Randi'
G.F. Callenbach, telefoon
54946 (werk) of 03417-59177 (priffl
(tilt u meteen reageren stuur dan
pllicitatiebrief binnen 14 dagen
|.V. Nederlandse Spoorwegen OP
onde' ij
2020.
door Max Steenberghe
foen de veelgeprezen Woody Allen
1978 eindelijk een Oscar kreeg,
Irie zelfs voor Annie Hall, kwam de
regisseur de felbegeerde beeldjes
tiet ophalen. Niet dat hij daarmee
Jen politiek statement wilde maken,
loals Brando deed. Maar gewoon
pdat de uitreiking op een maandag
piel, En op maandag, zo weten Woo-
lyfielen, speelt Allen klarinet in een
ïewyorks amateur-jazzorkestje.
pet orkestje heeft na al die jaren nog steeds
een naam. Maar wel speelt het nog steeds
lke maandagavond in het Newyorkse res-
[aurant Michael's Pub. Alle kans dus op een
avondje uit. Maar er zijn heel wat
indemissen te nemen. Zo moet je ten eerste
p maandag in New York zijn, want 'Het'
'leurt uitsluitend en alleen op die maanda-
o dan moet je er zien te komen. De naam
t het restaurantje, Michael's Pub, staat
jnverbloemd vermeldt in Kees van Kootens'
«fata, omdat Koots eega Barbara aldaar
ioodv Allen heeft geïnterviewd. Maar wéér
Michael's Pub? De Gele Gids, voor stads-
Wk Manhattan alleen al vuistdik, geeft
«n sjoege. Struikelt waarschijnlijk over
etzelfde probleem als de meeste restaurant-
hof kroegengidsen: het héét Michael's Pub,
fchaels kroeg, maar is een restaurant. En
Ij® typisch-Amerikaanse logica staat het
pus onder geen van beide rubrieken.
portier
pot de meeste adressen heeft New York een
pre, haast legendarische gids: de portier
pn het Plaza-hotel. Dit prestigieuze paleis
■tent op de hoek van 5th Av. en Central
pk; eenpersoons kamers doen een half
ptje huur van een premiewoning. Een
p)s die enkel is op te hoesten door wereld
leren, die hier dan ook met Bosjes moeten
En de portier is degene die viavia de
[Mes maar vooral) heren helpt bij een
«rete bevrediging van hun duistere drif-
naar de Plaza-portier dus. Maar wijsheid
Kern t°°r ^°^ar komt bij zijn
kend laat hij het alfabet voorbij zijn geestes
oog rollen. Nee, geen Michael's Pub. Hij kent
wel andere leuke pubs. 'Nee dank u, het is
een restaurant'. Hij kent wel andere leuke
restaurants. 'Nee, het gaat om Woody Allen'.
Nou, hij kent wel het prive-adres van Allen,
hier vier straatblokken vandaan. 'Nee, dank
u'. De 25 dollar krijgen we niet terug.
Platenwinkels. New York heeft veel platen
winkels. Vooral jazz. Veel obscure nerinkjes
waarin bijzonder zeldzaam materiaal wordt
aangedragen, onbekend werk van Charlie
Parker, Miles, noem maar op. Jaha, natuur
lijk hebben ze een illegale cd met Woody
Allen op klarinet. En terwijl de stoffige
jazzhip het plaatje in een bruinpapieren zak
schuift, onthult hij tussen neus en lippen het
felbegeerde adres.
Op dat adres is het stil. Een donkere zwarte
ruit staat aan de voet van een middelklasse
wolkenkrabber. Het is een imposante obelisk
van zwart graniet en dito spiegelglas, maar
Michael's Pub is even zwart. Op de ruiten
valt niks te lezen. Geen openingstijden, geen
menu-kaart niks. Wacht, wel een telefoon
nummer.
De volgende ochtend neemt een vrolijke
damesstem op. „Ja, dit is Michael's Pub. Ja,
komende maandag verwachten we mr.
Allen." Ja natuurlijk ben ik welkom en nee,
ik hoef niet te reserveren. Eenpersoonstafel
tjes zijn er genoeg. Exact hetzelfde verhaal
ratelt een zeker zo vrolijke stem die maan
dagochtend af. Nee, ook al staan we er op, ze
noteert geen reservering. 'Really not
necessary'. Goed, dan niet.
Krasse knar
Maandagavond. Het entertainment begin te
gen half negen, maar om zeven uur is het al
halfvol. Tenminste dat is op te maken uit de
herrie van achter houten schot dat de eetzaal
afschermt van de bar. Voor dat scherm een
dik rood koord en tussen koord en schot de
Maitre d'.
De knar oogt kras maar knorrig. Hij snauwt
wat onverstaanbare vragen naar een eerder
gearriveerd paartje en maakt uiteindelijk
mopperend een wegwerpgebaar over zijn
linkerschouder. Ze mogen doorlopen en een
ober vangt ze op bij het kamerscherm waar
achter ze vervolgens verdwijnen.
'Zeker niet gereserveerd,' snauwt hij tegen
mij. 'Nee, want dat hoefde niet, zei de...',
maar dat is een nutteloze uitleg want de
knar heeft zich alweer tot het volgend paar
tje gewend. En hoe vriendelijk de onderbre
kingen ook zijn, hij heeft met mij niks meer
te schaften. Pas na vijf lange minuten sist hij
'sit down at the bar' op een toon die een
pitbull zou doen gehoorzamen.
De barman schenkt een droef pilsje. En ook
zijn babbels zijn weinig hoopgevend. Het
verhaal van het niet-reserveren kent hij. De
directie wil geen plaats verloren laten gaan
door tweepersoonstafeltjes aan eenlingen te
geven. En met een duim wijst hij naar een
bord aan de wand dat de clientele gebiedt
voor mimimaal 35 doller te verteren, anders
wordt het surplus alsnog in rekening ge
bracht. Money talks, zegt hij.
Maar die taal spreken we ook. Fluks van de
kruk getjoept en terug naar de knar. Met een
kwartetje creditcards bied ik aan om twee
maal te betalen voor een tafeltje. Maar dat
voorstel komt over als een omkooppoging en
verachtelijk duwt hij de plastic troefjes weg.
Geen wijn
Terug naar de bar. Vanachter een nog droe
ver biertje ontrollen zich ergerlijke taferelen.
Een man heeft geserveerd voor vijf personen.
De knar: 'Ik zie er maar drie.' Klopt, de rest
komt zometeen. 'Dan dient u te wachten aan
de bar.' 'Nee daar wordt gerookt en daar kan
mevrouw niet tegen, liever gaan we meteen
zitten.' De maitre schiet in een stuip, vloekt
en tiert, maar de gastheer houdt voet bij
stuk. Uiteindelijk mag hij doorlopen, maar
als even later het ontbrekend paartje zich
meldt, moeten die aan de andere kant van de
zaal gaan zitten. Voor straf, omdat de gast
heer niet wilde wachten.
Een trillende ober meldt zich. Er zijn klach
ten over een fles wijn. 'Kan niet,' zegt de
maitre en duwt het obertje weg. Maar de
klant is Fransman en laat zich dat niet
zeggen door een Amerikaan. Twee keer loopt
het obertje heen en weer tussen tafel en
maitre tot de maitre trillend van woede het
jochie volgt, zonder een woord de fles wijn
van tafel grist, deze plompverloren twee
tafels verder neerzet en terugbeent. De klant
denkt gelijk te hebben gekregen en bestelt
een nieuwe fles. Die krijgt hij niet. 'Hij weet
toch niet wat wijn is,' briest de maitre. 'Hij
krijgt niets te drinken, ook geen water en hij
betaalt de fles.'
Inmiddels zitten we ruim een uur aan de bar.
Naast mij zijn twee andere eenzamen neer
gestreken met eenzelfde reservering-niet-no-
dig-verhaal. Vlak voordat Woody zal gaan
spelen worden zij opeens in hun nekvel
gegrepen en de zaal ingeduwd.
Ho, ik was eerder!
Dat hoeft niemand te pikken en met veel
misbaar vraag ik de manager te spreken.
Maar voordat die Michael zelf aantreedt,
komt een van de twee gelukkigen, een twin
tig-jarige Zweed, teruggesjokt en word ik in
mijn nekvel gegrepen.
Dan zien we eindelijk wat er achter dat
scherm schuilgaat. Lange rijen tafels, zo
dicht mogelijk opeengepropt en hetzelfde
geldt voor de aangeschoven gasten. Ik krijg
als buren een professor uit Lima, een diva
uit Italië, een dame uit Peru, en twee Mexi
canen, zodat de voertaal Spaans wordt.
Zij weten te vertellen dat mijn voorganger
zich tegen de ober had laten ontvallen dat
hij exact de vereiste 35 dollar bij zich had.
Maar die prijs is exclusief belasting en
exclusief fooi. Eruit met dat jong.
Tuba
Zijn dood is mijn brood. De tafel klinkt de
ongelukkige ter nagedachtenis even toe. Bij
navraag blijkt de wijn inderdaad nauwelijks
te zuipen. De keuken is aanmerkelijk beter,
al vormt eten even een probleem totdat ons
deel van de tafel haar armbewegingen heeft
gesynchroniseerd en we keurig in de maat de
vorken heffen.
Tegen negenen klinkt opeens applaus. Woo
dy blijkt ergens voorin aan een tafeltje te
hebben gegeten en is opgestaan. Terwijl hij
naar een piepklein podium loopt, komt uit
de garderobe de rest van de groep aanzetten.
Vijf heren en een bijzonder norse oudere
dame. Zij gaat schuil achter een tuba, die de
baspartijen zal hoempen. Verder beklimmen
vijf grijzende en/of kalende mannetjes het
plankier met onder hun arm een sax,
trompet, banjo, of trommeltje. De piano
komt onder een tafelkleedje te voorschijn.
De drummer tikt af en het orkestje perst er
een gezellige ragtime-deuntje uit. Woody's
klarinet jubelt hoorbaar boven de rest uit.
En zal dat het komend anderhalf uur blijven
doen. Mijn jeugd heeft in het teken van
vaders' voorliefde voor Bigbands gestaan.
Maar op een enkele Benny Goodman na
herkennen we niets van het gespeelde werk.
Het wordt ook niet aangekondigd. Sterker
nog, er wordt geen woord met het publiek
gewisseld. Na elk nummertje buigen de
musici zich naar elkaar toe voor telkens
zeker drie minuten onderling beraad, waar
na het volgende deuntje opklinkt. Geen
welkomswoord, geen toelichting, geen voor
stellen van groepsleden en zeker geen komi
sche Allen-act, waar de helft van de zaal
stiekem op rekende.
Wel goedgespeelde strakke muziek. Vrolijke
jazz, wat lichte be-bop, wat dixie en een
paar bigband-achtige arrangementen. Maar
geen hond die daar echt naar luistert. Het
gaat natuurlijk om Woody. Hij zit centraal
midvoor in het ensemble. Wit overhempie,
beige slobberbroek en op zijn neus de beken
de bril. Het hele orkest wordt uitgelicht met
één enkele spot, die échter net Woody's bril
laat spiegelen zodat niemand hem echt recht
in zijn ogen kan kijken.
Alles is low-budget. Iedereen speelt in zijn
hemdsmouwen en met die ene spot is het
hele elektronica-hoofdstuk geschreven. Mi
crofoons of versterkers zijn er niet, iedereen
blaast maar wat in de lucht. Alleen als de,
olijk-ogende corpulente banjospeler een re-t
freintje zingt, of Woody soleert, dwingt een
luid sssssssss-gesis iedereen tot stilte.
Gedanst wordt er niet, daar is geen plaats
voor, maar de fratsen die de obers moeten
uithalen om in het volgestampte etablisse
ment met hun afgeladen dienbladen bij hun
tafeltjes leveren een aardig alternatief
schouwspel.
Breekbaar
Tegen elven, als de groep er zeker anderhalf
uur spelen op heeft zitten, lijkt het concert te
eindigen met het Amerikaanse volkslied Star
spangled banner. Maar natuurlijk zijn er
eerst twee toegiften. Dan lopen de musici
echt weg, op Woody en de nog altijd onbe
kende banjospeler na. Weer wat gefluister
tussen de twee, waarop Woody onder luid
applaus de klarinet nogmaals aan de lippen
zet. De zaal is muisstil als hij een flinterdun
melodietje laat horen.
Het daaropvolgende applaus onderbreekt hij
met een enthousiaste uitvoering van Down
by the riverside, waarop weer zo'n breek
baar werkje volgt. Opnieuw is het publiek
tot tranen geroerd. En merkt daardoor nau-
Een stiekeme opname van
Woody Allen tijdens zijn weke
lijkse concert in Michael's Pub.
foto ap
welijks dat Woody als bij toverslag is ver
dwenen. Net als zijn opkomst is zijn afgang
voorbij voor het publiek het in de gaten
heeft. Opgestaan en in snelwandeltempo de
zaal uit.
Onnodig te zeggen dat er geen kans is om
een woordje met Woody te wisselen. Opstaan
is al nauwelijks mogelijk, en voor je je in de
richting van het podium kunt begeven vlie
gen drie obers op je af om je desnoods
gekneveld af te voeren. Desgevraagd mop
pert een van hen dat ook hij in de zeven jaar
dat hij bij Michael werkt nog geen boe of
bah van Woody heeft mogen horen.
Blaadjes op elke tafel waarschuwen al dat
toenadering zoeken streng verboden is en
dat ook foto-, film- en/of opnameapparatuur
taboe zijn. Als goedmakertje ligt er op elke
tafel een wazige foto van het orkestje met
een (echte) handtekening van Woody. Nou
ja, die foto's horen overal te liggen maar zij
die als eersten een plaatsje hebben veroverd
zijn natuurlijk allang sprokkelend door het
etablissement getrokken.
Vraag
Ook als Woody weg is, blijft er een opge
wonden sfeer in de zaal hangen. Waarom
eigenlijk? Sterren kijken is leuk, maar zo
heel bijzonder kan dat toch niet zijn voor
New York. Wel als het om Woody gaat, vindt
de professor uit Lima. „Filmfans hebben het
gevoel de man van binnen en buiten te
kennen, terwijl je toch de zekerheid hebt dat
dat niet het geval is. Want hoe nuchter hij
ook lijkt, hij heeft een erg gecompliceerd
karakter. Dat bleek vorig jaar weer tijdens
de pleegdochter-affaire. Die dubbele identi
teit maakt hem bijzonder en je hoopt dat je
bij een persoonlijke ontmoeting meer te
weten komt.
Dat dus niet. Het blijft zelfs de vraag
waarom een wereldster als Allen hier in zo'n
tent speelt. Loon schijnt hij er niet voor te
krijgen want dat zou immers onbetaalbaar
zijn. Misschien is die Michael een oude
vriend. De professor weet met pretoogjes een
antwoord. Terwijl hij met een vies gezicht
zijn laatste slokje wijn wegslikt zegt hij:
„Inspiratie," en wijst naar de maitre.
Michael's Pub is op 211 E. 55th Str. in Manhat-
ten. Telefoonnummer (212) 758.2272. Reserve
ren aanbevolen I
pn de volgende adressen,
elding van vacaturenummer
uid: Afdeling P8rO Infrabeheer 2'
lostbus 6433, 5600 HK Eindhoven
oord: Afdeling P8rO Infrabeheer"1
lost. Postbus 336, 8000 AH Zwolle-
andstad: Afdeling P&O Infr3^
bidden. Postbus 2025, 3500 HA W
Vij rekenen op de reacties van
pen en van vrouwen. Een indiyi
issessment-centre procedure
ieel uit van het selectieproces-
Poor Marc Rice,
■Associated Press
t'lfn'a - Tientallen jaren
■rr ze de wereld de mu-
I yan de eeuwige jeugd
■wonken worden de pioniers
Ho 'n' roll afge-
- -een armzalig
l',810®*. De rebellen van
II 8rukomenechter,numet
■Ku en' °Pnieuw in op
ioid tegen het onrecht.
er* *Üh uen van de uitvinders
löek Silchters van de mu-
I als n^ajr Wli Pioniers worden
P «gedterte behandeld," al-
Ieens lid ^arl Gardner,
I Coasters, die in
aar Klm 71 de tienermeisjes
1 todden liggen
utofi
höahpiVan de striid zijn de
l%vomv pensioenen en oude-
ocksterren krijgen.
Gardner en leden van de voor
malige Drifters, The Shirelles
en The Rascals sleepten vorig
jaar oktober de grote muziek
maatschappijen en de vakbond
American Federation of Televi
sion and Radio Artists (AFTRA)
in Atlanta voor de rechter om
dat ze zeggen bedonderd te zijn
met de hoogte van hun pen
sioen. Volgens de rock 'n' rollers
- enkele honderden artiesten -
hebben ze nog miljoenen te
goed van de maatschappijen.
Geen bewijzen
Maar de AFTRA en de muziek
maatschappijen hebben inmid
dels teruggeslagen en vragen de
rechter in Atlanta de rechtszaak
te seponeren. Een van de klach
ten van de artiesten - de bewe
ring dat de muziekmaatschap
pijen aan de AFTRA veel te lage
schattingen hebben doorgege
ven van hun inkomens, waarop
de AFRTA de pensioenen ba
seert - zou volgens de vakbond
onzin zijn. Bewijzen hiervoor
zijn er niet, aldus AFTRA. „Een
hoop rook, maar geen vuur,"
aldus Norman Samnick, van het
pensioenfonds van AFTRA.
Sam Moore, eens de ene helft
van het illustere duo Sam and
Dave die even illustere platen
maakten als 'Soul Man' en
'Hold On, I'm Comin", vertelt in
1992 naar zijn status gevraagd
te hebben bij AFTRA. Hij kon
zijn oren niet geloven toen hij
hoorde, ondanks de miljoenen
verkoop van zijn platen in de
loop der jaren, dat zijn pensioen
precies 2285 dollar was. Sam
Moore mocht het bedrag opne
men in maandelijkse termijnen
van 73 dollar.
„Tweeduizend dollar is mijn he
le artiestenleven waard. Als je
van mij wilt profiteren, okay.
Maar laat mij dan ook in de
winst delen. Geef mij geen rog
gebrood met de mededeling dat
het kaviaar'is," meent Sam
Moore.
Keelkanker
Enkele voorbeelden in het bege
leidend schrijven van de arties
ten aan de rechtbank: Mary
Wells, die 'My Guy' in 1964
naar de top van de hitparades
zong, overleed in 1992 in ar
moede aan keelkanker, nadat
AFTRA weigerde haar medische
onkosten te betalen. Gardner,
wiens groep miljoenen platen
verkocht, heeft een pensioen
opgebouwd van welgeteld 3331
dollar.
Moore vertelt dat hij als jonge
man in de jaren zestig genoot
van zijn leven als artiest en erop
vertrouwde dat de vakbond zijn
financiële zaken zou regelen.
„Het enige waar we aan dach
ten was rond te trekken en een
prima show te geven in elke
stad. Het waren gewoon goede
tijden. We waren niet dom,
slechts onvoldoende voorbe
reid," aldus Moore, wiens part
ner David Prater in 1988 over
leed.
Nu leeft hij in Arizona en zegt
niet te weten hoeveel hij in zijn
carrière verdiend heeft. Maar
Moore weet zeker dat het meer
is dan de 66.000 dollar waarop
zijn pensioen is berekend. Moo
re is nu gedwongen in zijn le
vensonderhoud te voorzien door
optredens in het gouwe-ouwe-
circuit. „We moeten knokken
om de eindjes aan elkaar te
knopen," zegt zijn vrouw en
manager Joyce Moore.
39 miljoen
De advocaat van de artiesten,
Richard Perlman, beweert dat
dij documenten heeft gezien
waaruit zou blijken dat zeker
39 miljoen dollar die aan AF
TRA betaald had moeten wor
den de afgelopen tien jaar niet
overgeboekt is door de muziek
maatschappijen. En AFTRA
heeft hier niets tegen onderno
men, aldus Perlman. Functiona
rissen bij Warner Music Group,
Sony Music Entertainment, en
A&M Records weigerden com
mentaar te geven.
Bill Flanagan, redakteur bij
Musician Magazine in New
York, is niet verbaasd. „De mu
ziekmaatschappijen kennen een
geschiedenis van duistere prak
tijken en proberen uit te vinden
wie wat aan wie verschuldigd
is, zal lastig zijn. Dit is een
industrie die grotendeels geba
seerd is op mondelinge afspra
ken en persoonlijke relaties,"
aldus Flanagan.
De Drifters is een van de
succesgroepen uit de jaren
vijftig en zestig die het Ameri
kaanse artiestenpensioen
fonds voor de rechter hebben
gedaagd, foto archief de stem
