DE STEM
'Broer van Argentin' favoriet
Afrikaans voetbal zoekt eigen identiteit
Van Dorst Chrysler
Milaan - San Remo keert terug naar Via Roma om schande uit te wissen
KWALITEIT LEASEN'
CHRYSLER LEASEN!'
B
Mede
ijven en
KPN-
in alle
zult nog
itdes. En
zekerste
agzjjn,
Speelhuislaan 156 - Breda - Tel. 076-715511 g|
Sport
ZATERDAG 19 MAART 1994 DEEL
In de 85e Milaan-San
Remo zal vandaag vol-
gens de wetten der logi
ca een Italiaan zegevie-
ren. Van de 119 wed-
strijden in dit seizoen
eindigden 50 in een Ita
liaanse zege. Zestig wed
strijden, meer dan de
helft, werden gewonnen
door renners van een
Italiaanse ploeg.
De armada der Azzurri
blijkt in de eerste maan
den van het wielerjaar
dikwijls onoverwinne
lijk. Vorig jaar hadden
Italiaanse renners vóór
Milaan - San Remo der
tig wedstrijden gewon
nen. Nu dus 20 méér.
Het overwicht is nog na
drukkelijker, zelfs be
schamend groot.
Door Jean Melissen
Milaan - Op zaterdag 20
maart 1993 klonk op de
Corso Cavallotti in San
Remo het onheilspellende
piepen van remmen. Lut
tele seconden achter win-
naar Maurizio Fondriest
botste het eerste peloton
met grote snelheid tegen
de auto van wedstrijdlei
der Carmine Castellano,
I die vijf meter achter de
streep moest stoppen, om-
dat het dolenthousiaste
publiek zover was opge
drongen.
Jean-Claude Colotti (twaalf
I hechtingen in zijn linkerbeen),
Steven Rooks (gat in elleboog),
I Pascal Richard, Mario Cipollini,
Scott Sunderland, Giorgio Fur-
I lan en Maximilian Sciandri
sloegen tegen de grond. In het
Milaan - San Remo 1993.
Steven Rooks (zittend) is een
van de slachtoffers van de
massale valpartij, pal achter
de finish van de 'Primavera'.
foto cor vos
94 DeStem/ANP/Bron; Gazetta dello Sport
tumult gooide de woedende Ci
pollini zijn fiets door de achter
ruit van de auto van de wed
strijdleider. Luca Gelfi beukte
met zijn fiets tegen de auto.
Het zou een valpartij met gevol
gen worden. Tegen de tijd dat
de 'Primavera' in San Remo
finisht, verandert het stadje aan
de 'Bloemen-Rivièra' jaarlijks
in een gekkenhuis. Het verkeer
loopt er volkomen vast en dui
zenden opgewonden tifosi ver
dringen zich in de nauwe
straatjes om de aankomst van
de renners te aanschouwen. Op
de Corso Cavallotti blijken de
carabinieri het publiek niet
meer in de hand te kunnen
houden. Daarom heeft de orga
nisatie, in een poging om de
'Schande van San Remo' uit te
wissen, besloten terug te keren
naar de klassieke aankomst op
de Via Roma, achthonderd me
ter voorbij de beroemde fontein.
Tot 1984 finishte de 'Primavera'
óltijd op de Via Roma. Daar
won Arie den Hartog in 1965 en
Jan Raas in 1977. Hennie Kui
per was de eerste winnaar in
1985 bij de nieuwe aankomst,
even buiten het centrum.
Vandaag ligt de streep op de
Via Roma 2,5 kilometer verder
van de Poggio verwijderd. De
top van de befaamde helling ligt
nu op 6800 meter voor de finish.
Waarmee de kans toeneemt, om
in de afdaling en op het vlakke
gedeelte nog iets recht te zetten.
Een licht voordeel voor de
sprinters.
De finale wordt op het klassieke
parcours van de laatste jaren
verreden. Halverwege de 294
kilometer lange wedstrijd
doemt de 500 meter hoge Passo
di Turchino op. Daarna volgt de
afdaling naar de kust van de
Middellandse Zee. Op ruim 47
kilometer voor San Remo be
ginnen de beklimmingen van de
Capi's, op 23 kilometer voor de
streep ligt de top van de Cipres-
sa (5800 meter klimmen naar
een hoogte van 240 meter). Zes
tien kilometer verder doemt de
laatste hindernis op, de beroem
de Poggio.
De Poggio kronkelt zich in ne
gen bochten naar een hoogte
van 162 meter. Dan volgt de
gevaarlijke afdaling naar San
Remo. Op de Poggio met zijn
pittoresque huisjes en kapelle
tje, is de geschiedenis ontstaan
van de groten in het peloton, die
daar toeslaan.
Vorig jaar ging Maurizio Fond
riest er onweerstaanbaar weg,
om in San Remo te zegevieren.
Of de Italiaan, met 26 zeges de
grote klassieke winnaar van
1993, zijn overwinning kan her
halen, is twijfelachtig. Fond
riest viel dinsdag in de Tirreno
Adriatico en blesseerde zijn
pols, knie en kuit. Hij startte
woensdag niet meer in de laat
ste etappe van de Tirreno en
spoedde zich naar de 'kliniek
van de beroemde professor Giu
seppe Conconi in Ferrara, voor
een laatste medische test. Zon
der het incident zou Fondriest
vandaag als de grote favoriet
starten. Hij moet die eer nu op
zijn minst delen met zijn land
genoot Giorgio Furlan, die deze
week als een ware tiran de
Tirreno naar zijn hand zette.
Het is typerend voor de hege
monie van de Azzuri, dat naast
gevestigde waarden als Gianni
Bugno, Claudio Chiappucci,
Franco Ballerini, Mario Cipolli
ni, Adriano Baffi, Maximilian
Sciandri en Moreno Argentin,
plotseling deze Giorgio Furlan
naar wereldniveau klimt. „Ik
vergelijk de Italianen op dit
moment met Chinezen," zegt
Peter Post, „je komt ze werke
lijk overal tegen."
De ervaren Belg Eric Vanderae-
rden, die in zijn elfde profsei
zoen ook in Italië is beland,
bleek zo onder de indruk van
Furlan gekomen, dat hij vertel
de: „Als die Furlan zaterdag op
een helling tegen ons zegt: Déér
rijd ik van jullie weg, dan lukt
hem dat."
In het peloton wordt Furlan 'de
broer van Argentin' genoemd.
Moreno Argentin is de wereld
kampioen van 1986 in Colorado
Springs, de viervoudige win
naar van Luik-Bastenaken-
Luik, de triomfator in de Ronde
van Vlaanderen, de Waalse Pijl
en de Ronde van Lombardije.
Argentin is aan zijn laatste sei
zoen begonnen. Hij stopt aan
het einde van het seizoen en
wordt dan pr-man van zijn Ge
wiss-ploeg. Argentin heeft zijn
streekgenoot Giorgio Furlan als
zijn opvolger aangewezen.
Giorgio Furlan traint op de
schema's van Argentin en hij
luistert naar zijn raadgevingen.
Want Argentin staat bekend als
een van de slimste renners in
het peloton. Hij is een groot
tacticus en een meester in het
pieken naar bepaalde doelen.
Furlan debuteerde in 1990 op
zienbarend met het winnen van
het Italiaans wegkampioen-
schap. Op 24 juni 1990 versloeg
hij, uitkomend voor het be
scheiden ploegje van de Berga-
mese rijwielbouwer Ernesto
Colnago, op het zware circuit in
Camaoire alle Italiaanse vedet
ten. In 1992 kwam zijn door
braak. Hij won de Waalse Pijl
en de Ronde van Zwitserland.
In 1993 werd hij, uitkomend
voor Ariostea, met zijn Zwitser
se ploeggenoot Pascal Richard,
de grote man van het najaar.
Furlan reed in bloedvorm, maar
zowel in de Grote Prijs Lazio
als in de Ronde van Lombardije
verloor hij de sprint van Ri
chard, die hij niet kwijt raakte.
In Monza, het eindpunt van de
Ronde van Lombardije, barstte
Furlan in tranen uit. Hij had in
de finale het meeste werk ver
richt, Richard had hem beloofd
dat hij mocht winnen, maar op
de streep brak de Zwitser zijn
woord.
Frustratie
Uit woede en frustratie trainde
Giorgio Furlan afgelopen win
ter door. Zodat het tellertje op
zijn fiets in februari al liefst
15.000 kilometer aangaf. „Won
deren geschieden niet," vindt
Furlan, „daar moet je aan wer
ken." Hij is overigens zeer
zwijgzaam en lacht bijna nooit.
Een wat somber en ingetogen
type, zoals zijn grote voorbeel
den Argentin en Bugno.
Furlan heeft zijn leven geheel
aan de fiets gewijd. Hij zit maar
drie weken per jaar niet in het
zadel. Een gedreven jongen uit
Treviso. Zijn vader was een fa
natieke wielerfan. Giorgio was
pas zes jaar, toen zijn vader
hem al aan een wedstrijd voor
de jeugd liet deelnemen. In de
schaduw van Bugno en Chiap
pucci ontwikkelde hij zich tot
een bekwaam coureur.
Furlan heeft in dit seizoen van
alle professionals de meeste
FCIP-punten gewonnen, 285.
Daarmee klimt hij naar de ze
vende plaats op de wereldrang
lijst. In die rangschikking staan
trouwens, om de suprematie
nog maar eens te benadrukken,
vijf Italianan bij de eerste tien,
Fondriest als derde, Chiappucci
als vierde, Furlan als zevende,
Sciandri als achtste en Bugno
als tiende.
Giorgio Furlan over zijn favo-
rietenrol: „Vorig jaar werd ik al
zesde in de 'Primavera', ik zal
zaterdag zeker een van de bete
re renners zijn. Maar Milaan-
San Remo is de verraderlijkste
koers die ik ken. Net niet zwaar
genoeg om aan anderen je wil
op te leggen. Het staat daarom
niet vast dat de beste zal win-
|3oor Wilber Hack
ET toernooi om de Afrika
pup, het kampioenschap van
[het ruim vijftig landen tellen-
te 'zwarte' continent, is twee
[aar ouder dan zijn Europese
tegenhanger. In*1957 organi
seerde Soedan de eerste Cou-
Jpe d'Afrique des Nations
■COCAN). Maar waar het Eu-
Iropees kampioenschap in de
Ivoetbalwereld een begrip is,
■staat de COCAN - zoals de
■titelstrijd officieel heet - nog
■altijd in de kinderschoenen.
■Twee jaar geleden moest Zaïre
|de organisatie van de 19e editie
wegens geldgebrek teruggeven.
■Tunesië fungeert nu van 26
Ir.aart tot 10 april als gastheer,
lias twee maanden geleden kon
|wn definitief speelschema opge
steld worden. Het stadion in de
badplaats Sousse - waar twee
Iran de vier groepen hun wed
strijden afwerken - is door de
■devaluatie van de Afrikaanse
■franc maar half voltooid.
J0p sportief gebied kenmerkt het
Ijtfrikaanse voetbal zich door
«tweeslachtigheid. Het is nog
I steeds op zoek naar een eigen
Identiteit. De gedachte dat alles
■"at uit Europa komt beter is,
I overheerst, maar moet soms
Iweer wijken voor de opvattingen
I van de 'puristen'. Tijdens de ein-
jdronde van de 19e editie zijn nog
I altijd vier Europese trainers ac-
|fref. Meer dan een derde van de
1264 spelers staat onder contract
I Mj clubs in Europa. De verwach-
I 'e ommekeer na de triomftocht
I van Ivoorkust in Senegal is uit-
I gebleven.
Puur Afrikaans
ivoorkust veroverde de Afrika
Cup twee seizoenen geleden met
puur Afrikaans en dus op tech
niek gestoeld aanvallend voet
bal. Het deed een beroep op
spelers van de twee topclubs uit
dgen land, ASEC en Africa,
'edette Fofana, een van de wei
nigen die bij een Europese top
club onder contract stond, bleef
bijna het hele toernooi met een
blessure aan de kant. Yéo Mar
tial, een gerespecteerd trainer
uit eigen land, voerde het techni
sche bewind over de 'Olifanten'.
Gesteund door het succes bom
bardeerde Martial Ivoorkust tot
'het voorbeeld voor het Afri
kaanse voetbal'. Hij trok fel van
leer tegen landen die zich door
Europa lieten beïnvloeden. 'Wes
terse trainers komen uit het
niets, weten van niets en vallen
noodgedwongen terug op het be
leid van hun Afrikaanse voor
gangers. Door hun Europese
ideeën ontstaat er een smelt-
kroesje van stijlen. De spontani
teit en vreugde in het spel wor
den gesmoord met tactische op
drachten', zo luidde zijn visie.
Martial groeide twee jaar later
uit tot een martelaar. Ivoorkust
slaagde er niet in het succes te
continueren en zich te kwalifice
ren voor de eindronde van het
wereldkampioenschap. En dus
moest Martial plaats maken voor
een Europeaan, de Pool Henri
Kasperczak. Terwijl Ghana en
Senegal kozen voor een trainer
uit de eigen voetbalcultuur,
maakte Ivoorkust zich alweer op
voor een beweging in tegenge
stelde richting.
Politiek
Nergens zijn de nationalistische
gevoelens en politieke ambities
zo sterk met elkaar verweven als
op het Afrikaanse continent.
Voetbal is een publiciteitsgevoe-
lig hulpmiddel. Een minister van
sport voelt zich pas voor een
paar maanden veilig als de ein
dronde van de Afrika Cup of het
wereldkampioenschap is bereikt.
Anders komt er een nieuwe mi
nister met een nieuwe visie. En
daaraan is meestal de naam van
een nieuwe trainer gekoppeld.
In Guinée bemerkte Mohamed
Ajacied Finidi George (links, in duel met Groningen-speler Ulrich Wilson) hoopt tijdens het toernooi om de Africa Cup met Nigeria
hoge ogen te gooien. F0T0 AN1P
Sylla van Willem II hoezeer poli
tiek en voetbal met elkaar ver
vlochten zijn. In een interview
uitte hij kritiek op het functio
neren van bondscoach Nabi Ca-
mara, die het land tegen zijn
natuur in verdedigend liet spe
len. Camara was aangesteld als
opvolger van de Fransman Ser
gei Deveze, die het land voor het
eerst sinds dertig jaar naar de
eindronde van de Afrika Cup
loodste. Maar door een 3-1-ne-
derlaag tegen Kameroen ver
speelde Guinée een WK-ticket
en dus werd Deveze geofferd.
Nabi Camara geniet in eigen
land een grote reputatie. Maar
de ideeën van de 60-jarige
coach, die als soort eerbetoon
nog een keer de Afrika Cup
mocht doen, zijn verouderd. „Hij
komt voor een belangrijke wed
strijd niet verder dan: 'hup jon
gens, zet hem op'. Nou, dat we
ons best moeten doen, weten we
zelf ook," spuide Sylla kritiek.
De bewuste passage mocht op
last van de president niet door
de staatstelevisie worden uitge
zonden. De resultaten bleven
mager. Een paar weken geleden
voegde Guinée (lees: de presi
dent) als soort compromis daar
om Piet de Visser als technisch
adviseur toe aan de ploeg.
Volgens Sylla worden in Afrika
verschillende soorten voetbal ge
speeld. De Westafrikaanse lan
den (Guinée, Gabon, Ivoorkust,
Senegal, Ghana, Sierra Leone)
putten uit hun rijk gevulde re
servoir technische spelers, voet
ballen aanvallend in meestal een
4-3-3 systeem. Nigeria en Zam
bia hanteren het Engelse
4-4-2-systeem en ogen met fy
siek sterke verdedigers en bal-
vaardige aanvallers het meest
compleet. Kameroen, dat bij het
WK in 1990 zo'n succes oogstte,
zich wel plaatste voor het WK,
maar niet meedoet aan de Afrika
Cup, heeft het verdedigen inmid
dels tot kunst verheven. En dan
zijn er nog de Noordafrikaanse
landen die duidelijk onder Euro
pese invloed staan.
De achttiende editie van de Afri
ka Cup werd een triomftocht
voor zwart Afrika. Geen enkel
Noordafrikaans land overleefde
de eerste ronde. „De wereld
heeft toen pas het echte Afri
kaanse voetbal gezien. Door de
'successen van Kameroen was de
blik vertroebeld. Die ploeg
speelde veel defensiever dan hier
gebruikelijk is. Ivoorkust heeft
in Senegal bewezen dat met
puur Afrikaans voetbal ook suc
cessen te halen zijn," oordeelt
Sylla.
De juist vooral in zwart Afrika
beperkte financiële mogelijkhe
den belemmeren de ontwikkelin
gen van het voetbal. De wereld
titels van Ghana en Nigeria bij
de jeugd kregen op het grote
podium geen vervolg. Guinée en
Nigeria moesten zelfs een collec
te onder de bevolking houden
om deelname aan de Afrika Cup
en - in het geval van Nigeria -
ook de WK-eindronde mogelijk
te maken. De voorbereiding op
de grote evenementen verloopt
gebrekkig.
De Confederation Africaine de
Football (CAF), de overkoepe
lende Afrikaanse voetbalbond,
verwacht in dat opzicht veel van
het rijke Zuid-Afrika, dat aan de
wieg stond van het Afrikaans
landenkampioenschap, maar we
gens de apartheid uitgesloten
werd. Twee jaar geleden werd
Zuid-Afrika weer toegelaten en
in de hoop dat het het voetbal op
het continent een geweldige fi
nanciële injectie zal geven.
De CAF ijvert verder voor een
terugkeer van de Noordafri
kaanse landen aan de top. De
kwalificatie van Marokko voor
de eindronde van het WK werd
toegejuicht, al kleefde er een
smetje aan. Marokko had de
hulp nodig van een scheidsrech
ter uit Gabon om zich van Zam
bia te ontdoen. Dat diezelfde
Jean-Fidèle Diramba op de lijst
van acht arbiters voor het toer
nooi in Tunesië prijkt, geeft wel
aan hoe de voetbalbond over die
kwestie denkt. „Door het succes
van Kameroen in Italië heeft
Europa alleen nog oog voor don
kere voetballers. Het Noordafri
kaanse talent krijgt geen kans
zich te ontwikkelen. Dat is zor
gelijk," vindt president Issa Ha-
yatou van de CAF.
Europa levert voor de COCAN
'94 louter zwarte Afrikanen. Bel
gië is met liefst 31 spelers hofle
verancier. Frankrijk is tijdens de
eindronde van de Afrika Cup
met 23 spelers vertegenwoor
digd, Portugal levert er acht,
Spanje drie, Turkije een, Duits
land negen, Engeland vijf, Zwit
serland tw.ee en Italië vier.
In de voorlopige selecties zijn
acht voetballers uit de Neder
landse competitie opgenomen.
Twee daarvan zijn bij het grote
publiek onbekend. Simon Addo
(19, Ghana) is doelman bij Ajax.
De Zaïrees Mukweyanzo 'Eu
gene' Bulayima (25) staat hij de
reserves van Feyenoord onder de
lat. Nii Lamptey (19, PSV) en
Prince Opuku Polley (25, FC
Twente) nemen het met Ghana
op tegen het Guinee van Moha
med Sylla (23, Willem II) en
Sekou Soumah (19, Willem II).
Nigeria laat Babangida achter
bij Roda JC, maar riep wel Fini
di George (22, Ajax) op. Kalusha
Bwalya (30, PSV) probeert zich
via Zambia te etaleren voor een
nieuwe werkgever.
De trainers Clemens Westerhof/
Jo Bonfrere (Nigeria), Jean This-
sen (Gabon), Henri Kasperczak
(Ivoorkust) en Piet de Visser
(Guinée) kleuren ook de 19e edi
tie van de Afrika Cup Europees.
