Cubaanse 'kameraad' verdwijnt
Palestijnse vrouwen volgen PLO-leider Yasser Arafat kritisch
Vloedgolf van 'journo-porno' bij Britse tabloids èn kwaliteitskranten
val Sovjetunie is Cuba opgezadeld met dilemma tussen 'senor' en 'companero'
BUITENLAND
Poppen
Koekje van
eigen deeg
\G 26 FEBRUARI 1994 A8
pESTEM
ZATERDAG 26 FEBRUARI 1994
toen geëist zou hebben om de
latex-uitzending te stoppen,
op het moment dat zendge
machtigde Canal Plus op
nieuw met de regering moest
onderhandelen over vernieu
wing van de machtiging. De
makers hebben gereageerd
zoals het hoort: nooit was
Chirac zo door de mangel
gehaald.
En nu is er dus Jean-Christian
Barbet die een geheel moder
ne zedenmeester wil spelen.
Hij zegt dat de satirische pro
gramma's er voor zorgen dat
minder jongeren zich inschrij
ven op de kieslijsten. Op 31
december is de laatste cam
pagne geëindigd. Ieder jaar
roept het Burgerinformatie
centrum jongeren van 17 en
18 op om zich in te schrijven,
en vraagt ook beleefd aan de
ouderen die nog nooit hebben
gestemd om hetzelfde te
doen.
Door Wilko Voordouw
In Volgens Barbet is de inschrij-
|n ving dit jaar twintig procent
lager dan andere jaren, met
pieken tot vijftig procent in
sommige wijken van Parijs.
Dat alles is dus de schuld van
wat poppen. „De karikatuur
kan van goede smaak getui
gen en grappig zijn. Maar
vanaf het moment dat het
enige doel is om mensen bela
chelijk te maken is dat ge
vaarlijk," aldus de burger-
baas. Hij vervolgt: „De men-
rs sen willen weten om te begrij-
e- pen, en begrijpen om te age-
ot ren. En die elementen worden
in de twee programma's niet
le- gegeven."
t's Ik lees de laatste zin nog maar
en eens over. En vraag mij af of
de Barbet niet per ongeluk bij
og het kerstballen ophangen in
le- van de kruk is gevallen, bo
de venop zijn kalende hoofd. Het
er- gaat per slot van rekening niet
fan om het nieuws, dus wat wil
ije die man nu eigenlijk? Het is
:ne misschien waar dat het aantal
nt- inschrijvingen voor de kieslijs
ten dit jaar is gedaald. Maar
m- misschien, beste meneer Bar-
ide bet, ligt dat ook een beetje
let aan het feit dat de Fransen
de niet warmlopen voor de ver-
de kiezingen, die in 1994 worden
uur gehouden. Ze moeten naar de
og- stembus voor het Europarle-
;aat ment, en de helft van Frank-
'hi- rijk kiest zijn provinciale sta
ler ten. In 1995, met de presi-
en. dentsverkiezingen, zal het
hij aantal inschrijvingen weer
zo stijgen, menen veel Fransen,
zijn Bovendien, zo schreef het sa-
stte tirische weekblad Le Canard
de Enchainé is het lage percenta-
léry ge in sommige wijken van
:1de Parijs alleen maar een bewijs
iele dat het een stad wordt, waar
eke steeds minder jongeren wo-
ge- nen.
van Zelfs het conservatieve Le Fi-
een garo - bepaald geen liefheb
zijn ber van beide satirische pro
gramma's - vroeg zich beleefd
af of bij Jean-Christian Bar
bet niet een steekje los zat.
gister dam (anp) - Het is
lard nodig dat er regels ko-
jjen waardoor de positie van
je Palestijnse vrouwen wordt
„erbeterd. Dit meent Maha
Shamas, één van de Pales
tijnse vrouwen die door de
jjovib zijn uitgenodigd om in
Amsterdam te komen praten
0ver hun situatie in de door
Israël bezette gebieden.
piO-leider Yasser Arafat slaagt
er binnenkort misschien in een
volledig akkoord met Israël te
bereiken over beperkt Palestijns
relfbestuur in de Gazastrook en
Jericho. Niet alleen de wereld,
naar ook de groep vrouwen bin
nen zijn eigen organisatie zal
jan nauwlettend toezien op de
stappen van hun leider. De uit
komst van de besprekingen tus
sen Israël en de PLO zal grote
mvloed hebben op het dagelijks
leven van iedere Palestijn en dus
ook op dat van de Palestijnse
vrouwen in de toekomstige auto-
nomiegebieden. Zij willen méér
dan de rol die hen is opgelegd;
wassen en koken.
Dat ook de vrouwen het niet
altijd eens zijn met het eigen
handige optreden van Arafat
blijkt uit een boycot van een
belangrijke feestdag van Al Fa
tah, een van de vijf groeperingen
binnen de PLO. De vrouwen lie
ten daarbij verstek gaan uit pro
test tegen het feit dat de PLO-
'leiding hen niet bij beslissingen
betrekt.
„Ik weet zeker dat Arafat dat
heeft vernomen. Het moet hem
toch wel aan het denken hebben
gezet." Mona Rishmawi, werk
zaam bij de Internationale Com
missie van Juristen in Genève,
zegt het fel. Ook deze Palestijnse
is op uitnodiging van de organi
satie voor ontwikkelingssamen
werking Novib naar Amsterdam
gekomen.
Op tafel ligt een deel van de
wetgeving die in de toekomstige
Palestijnse gebieden moet gaan
gelden. Het hoofdstuk over fami
liewetgeving is van haar hand.
Vrouwen krijgen daarin dezelfde
rechten als mannen.
De wettekst maakt geen deel uit
van de besprekingen tussen de
PLO en Israël, noch tussen Pa-
lestijnen onderling. „Ik begrijp
dat de onderhandelingen tussen
Arafat en de Israëlische minister
van Buitenlandse Zaken Peres in
eerste instantie over andere za
ken gaan." Maar Rishmawi
neemt aan dat Arafat 'haar wet
tekst' inmiddels wel heeft ge
zien.
Ze beseft dat het niet alleen aan
hem is om nieuwe wetgeving in
te voeren. „Er is sprake van een
overgangssituatie waarin de Pa
lestij nen geen nieuwe wetten
mogen invoeren en geen verkie
zingen kunnen uitschrijven. We
zijn afhankelijk van wat de ge
vende partij, Israël, ons toestaat.
Het enige dat we als vrouwen
zouden kunnen doen is lobbyen
bij het parlement van Jordanië,
in de hoop dat we de Jordaanse
wetgeving kunnen beïnvloeden
en op den duur kunnen invoeren
in Gaza en Jericho."
Het is hard nodig dat er regels
komen waardoor de positie van
de Palestijnse vrouwen wordt
verbeterd, beaamt Maha Sha
mas. In Jeruzalem is zij actief in
een zuster-organisatie van de
Novib; 'Women's Center for Le
gal Aid and Counselling'.
Alhoewel er sinds de jaren twin
tig al Palestijnse vrouwenorga
nisaties zijn, hebben die zich tot
nu toe vooral beziggehouden met
de strijd voor een eigen staat.
Pas de laatste tijd komt daar
verandering in. Maar de regels
waaronder de vrouwen in de
bezette gebieden leven zijn tra
ditioneel, door de godsdienst in
gegeven.
Shamas vertelt dat vrouwen
slechts een bijrol spelen doordat
ze ondergeschikt zijn aan hun
vader en broers. Meisjes worden
steeds jonger uitgehuwelijkt. De
gezondheidssituatie van veel
vrouwen laat zowel psychisch
als lichamelijk te wensen over.
Steeds meer baby's overlijden
tijdens de bevalling. Tijdens de
uitgaansverboden die in de Ga
zastrook soms wel veertig dagen
duren, worden veel vrouwen het
slachtoffer van lichamelijk ge
weld door hun echtgenoot. Bij
scheidingen ziet niemand erop
toe dat vrouwen na de uitspraak
door de rechtbank, daadwerke
lijk een deel van de bezittingen
krijgen die ze vaak jarenlang
zelf hebben helpen opbouwen.
Hoop dat er snel veranderingen
komen, hebben de beide vrou
wen niet. Rishmawi: „Waarom
zou Arafat beter zijn dan alle
andere wereldleiders? Hij moet
laveren tussen de Palestijnse en
Israëlische eisen, binnen eigen
kring zijn er mensen die hem
niet langer willen steunen en
hun ontslag hebben ingediend.
De vraag is of wij in deze
machtsstrijd een kans hebben
onze stem te laten horen. Van
ons wordt verlangd dat we ap-
plaudiseren en niet dat we mee
denken. We moeten wachten op
een resolutie, maar dat is auto
cratie."
„De discussie op dit moment
gaat alleen maar over het feit of
de onderhandelingsdelegaties
het eens zijn of niet. Waarover
wordt niet eens gevraagd. Maar
de details zullen ons leven gaan
bepalen, die maken uit hoeveel
autoriteit we straks nog over ons
eigen leven zullen hebben."
Ook de Palestijnse vrouwen willen betrokken worden bij de
beslissingen van de PLO-leiding. foto
I Havana (ips) - Het dage-
I ;.;ks leven in Cuba is vol-
I ledig overhoop gegooid.
I Bestaande zekerheden ver
dwijnen; maskers waar
achter je je kon verschui-
i vallen af, nu Cuba be-
is te overleven na de
Ineenstorting van de voor
malige Sovjetunie.
I De overschakeling van een stali-
1 sistische volksdemocratie naar
burgerlijke vrije-markteco-
Itomie is een pijnlijk proces en
laiet alleen in economische zin.
|ai en toe is het ronduit gênant.
dagelijkse omgangstaal is
I hiervan een zeer gevoelige
laraadmeter.
I Senor', het Spaanse woord voor
I ~eneer' was sinds 1959 volledig
luit de gratie. 'Companero' of
lrompanera' als het een vrouw
I betrof, de Latijnsamerikaanse
■variant van 'kameraad' was van-
laf het moment dat Cuba soeialis-
Itsch werd de enig denkbare
laanspreekvorm.
|Het was alsof oude kleren wer-
i weggegooid. De naakte, so
cialistische, nieuwe mens was
I voortaan in de eerste en laatste
I piaats companero. Revolutionai
re ijver en sociale status hingen
lean het gebruik van dat woord
|af.
nieuwe regering van Castro
Iwilde begin jaren zestig niet al
lien een nieuw Cuba, maar ook
leen nieuwe mens. Het woord
I senor(a)' stond in die ideologie
Ivoor een hoop verkeerde dingen,
I zoals sociale ongelijkheid, privé-
Iszit en andere zaken the de
regering wilde afschaffen.
Ih het begin waren er nog
Iwarsliggers, die niets met het
laeuwe regime te maken wilden
I lebben. Zij hielden vast aan me-
leeer en mevrouw. „Wat com-
■panero?" zeiden dezen als ze zo
I werden aangesproken door men-
lan die de tekenen des tijds wat
laeller verstonden. „Companeros
|bjn een stel ossen voor de
g." Voor hen werd seiior een
Iprannaam, maar ze waren van
|ït uitstervende soort.
Cuba: Een sefior of een companero?
on-
>ben
le
ien,"
Gor-
enige
entie:
s be-
ïaker,
- een
en ze.
f een
4500
hun
kocht
serin-
r van
ngen.
waar-
ver-
hioge-
i wo-
orde
;en en
zijn,"
geld
■ereld.
1 geen
iensen
gering
die na hun dood weer aan de
staat toekwamen. „Er is een heel
netwerk van zwendelaars,"
Gorbatsjov. „Sommigen leveren
de zwarte lijsten van geschikte
slachtoffers, anderen zorgen
voor de verkoop van de flats."
De buit stelt in Westerse o;
misschien weinig voor; een uit-|
gewoonde eenkamerflat in eenj
vervallen flatgebouw. Maar opl
de expanderende onroereff,|
goed-markt in Moskou is
zo'n kamertje al gauw 25.0'
dollar waard, een enorm
voor een Rus.
Klop
„Een vierkante meter in
doet nu zo'n 2500 dollar, dat
evenveel als in Parijs," ze$
therine Rozjdestvenskaja, dire -
teur van een woningverhuurhe-
drijf. De vraag naar flats
Moskou overstijgt het aan f
de wachtlijsten gaan terug
1982. De vraag is nog Sefe°,
door de komst van buitenlan I
bedrijven naar Rusland; t>UIte
landers die zaken doen in I
Russische hoofdstad zijn °el
honderden of zelfs duizend
dollars per maand neer te teli I
Dit alles draagt bij tot de on*
kerheid van de bevolking, dl
angst leeft voor berovingen l
aanslagen en iedere tfl°P,0PpUt
deur. Volgens een topadvl
van Boris Jeltsin spreidt de
derwereld haar tentakels
over heel Rusland en maa^ caie|
de weg vrij voor de rac» J
extremist Vladimir Zjirih^
bij de presidentsverkiez
van 1996.
Itameraad Nixon
■Hetzelfde woord companero
|Wrd inderdaad voor een span
i gebruikt, maar de geschie-
lieius was onverbiddelijk: het
■woord 'senor' verdween, zonder
spoor in het geheugen achter
te laten. Zo sterk zelfs dat in de
jaren zeventig tijdens een massa
manifestatie op het Plein van de
Revolutie een van de sprekers in
zijn revolutionaire vuur drei
gend zijn vuist ophief tegen de
eeuwige vijand Amerika en on
der donderend applaus uitriep:
„Kameraad Nixon, het is afgelo
pen!"
Inmiddels zijn de oude Sovjetka
meraden vertrokken. Nog hiel
den de politiek bewuste Cuba
nen dapper vast aan hun com
panero, maar de slijtagever-
schijnselen braken al gauw door.
De manier waarop mensen met
elkaar omgaan in een socialis
tische samenleving veranderde
met het wegvallen van het socia
lisme. Toen eind jaren tachtig
het massatoerisme naar Cuba op
gang begon te komen, vooral uit
Latijns-Amerika en Spanje, lie
pen er opeens een hoop mensen
op het eiland rond die je met de
beste wil van de wereld geen
'companero' kon noemen. Die
hadden, in tegenstelling tot de
revolutionaire 'fellow-travellers'
- de aanhangers van het commu
nisme - die zich maar al te graag
de onderscheiding companero
lieten aanleunen, met de revolu
tie immers niets van doen. Die
FOTO AP
kwamen voor zon, zee, muziek
en alles wat daar bij komt.
Het Cubaanse collectieve geheu
gen werkte feilloos. Het greep
terug op het massatoerisme van
voor 1959, toen de meeste toeris
ten Amerikanen waren. Span
jaarden werden op straat en in
hotels aangesproken met 'mis
ter', maar die deden of hun neus
bloedde. Ze spraken Spaans en
wilden niet verwisseld worden
met een Amerikaan, zeker niet
met eentje van voor 1959.
Pepe
Op straat werden de Spaanse en
Latijns-Amerikaanse toeristen al
gauw aangeduid als 'Pepe' en
'Tio'. Zo kon je op de zeeboule
vard van Havana, de Malecon,
twee 'jineteras' onder elkaar ho
ren vertellen over wat hun 'Pepe'
zoal voor hen gekocht had en
wat zij nog meer zouden vragen.
Pepe werd op straat al gauw de
benaming voor iedere buitenlan
der met dollars en zin om ze uit
te geven. „Ik heb me gisteravond
toch een Pepe aan de haak gesla
gen," kon je dan ook in de
lauwwarme wind op de Malecon
horen.
Maar in hotels en restaurants
worden de toeristen onthaald
met senor of senora. Alsof er
nooit iets gebeurd is? Nee, het
kostte sommigen aanvankelijk
wel moeite om dat contra-revo
lutionaire woord uit de mond te
krijgen. Daarmee stelde je im
mers op gelijk niveau met de
wormen en onderkruipers die
naar Miami waren gevlucht.
Maar, opdracht is opdracht en
als de Revolutie je zoiets op
draagt kan het niet contra-revo
lutionair zijn.
Senor dus. „Senor, wilt u nog
een kop koffie; senor, hebt u een
goede nachtrust gehad; vindt u
het geen mooie dag vandaag,
sefior?" Als een kelner het ver
maledijde woord opeens was
ontschoten, vulde hij senor op
een willekeurige plek in de zin
nog in: „Moet u senor horen, ik
heb wat speciaals voor u gere
geld."
Gevaarlijk
In de tijd dat de ideologische
onderdrukking op haar scherpst
was, was het gebruik van het
woord senor ronduit gevaarlijk.
Een Cubaanse die na jaren in het
buitenland gewoond te hebben
weer terugkeerde, sprak zonder
er erg in te hebben de douanebe
ambte aan met senora. Die ver
stijfde, haar bruine ogen werden
bijna grijs van kilte, en terwijl ze
het Cubaanse paspoort doorbla
derde vroeg ze ijzig: „En waar
komt u dan wel vandaan?"
Nu is dit dilemma eenvoudig
opgelost. Een Cubaan 'van de
overkant', stel dat hij Fernandez
heet, is geen companero. Na
tuurlijk niet. Maar hij is ook
geen senor. Gewoon Fernandez.
Diepvriesvoeding in
plaats van verse
produkten. Op de
menukaart aangekondigde
specialiteiten die uiteindelijk
banale produkten blijken. Be
drog dus. De reputatie van
het fameuze restaurant 'Fou-
quet's' aan de al even fameu
ze Champs Elysées heeft een
gevoelige knauw gekregen.
Terecht. Want lekker of bij
zonder is het er niet.
Ik voel me zwaar bedrogen
door de eigenaar van Fou-
quet's, het in 1989 tot monu
ment verheven restaurant aan
'de mooiste avenue ter we
reld'. Want de rechtbank in
Parijs heeft Maurice Msellatti
veroordeeld tot een - overi
gens lichte - boete van der
tienduizend gulden voor di
verse overtredingen van de
warenwet. Volgens de ex-di
recteur - zijn vrouw zwaait nu
de scepter - is er sprake van
een complot en wil men de
Champs Elysées 'veranderen
tot het koninkrijk van de fast-
foods. Wij zijn het laatste bas
tion.'
Mooi bastion. Waar diepvries
wordt verkocht als vers, boe
renkaas afkomstig blijkt uit
de melkfabriek, waar kakker
lakken vrij spel hebben en
waar wasbenzine naast de wit
te bonen wordt opgesteld en
WC-blokjes naast de suiker
klonten staan.
Driemaal had ik het genoegen
te eten bij Fouquet's. Altijd
als deelnemer aan een pers
conferentie, gekoppeld aan
een lunch. Zeker de eerste
keer stel je je heel wat voor
bij een bezoek aan zo'n fa
meus etablissement. Maar het
viel allemaal nogal tegen. Het
was wat gewoontjes. Een ge
rookte lap zalm, carpaccio
van tonijn, een magret de ca
nard en een vrij smakeloze
pot-au-feu, zijn de gerechten
die ik mij kan herinneren. De
toetjes zijn in het vergeetboek
van mijn hersenpan geraakt.
Terwijl ik toch als groot lief
hebber bekend sta.
Elke keer weer als ik langs
loop bij Fouquet's kijken de
sterren mij uitnodigend aan.
Het weinig attente, en vooral
onbeschofte personeel doet
zeer zijn best om er voor te
zorgen dat ik snel langsloop.
Hetgeen ik met ingang van nu
dan ook met nog meer over
tuiging doe.
Zo positief als ik aanvankelijk
was over de Franse restau
rants, zo negatief was ik over
de Nederlandse kookkunst.
Een Hollandse kok die zijn
best doet om de Fransen te
imiteren vond ik altijd een
beetje aandoenlijk. Als Fran
se vrienden aan mij vragen
wat je in Nederland moet
gaan eten dan antwoordde ik
steevast 'Indisch'. Om de sim
pele reden dat ik dacht dat de
Nederlandse pot ofwel oneet
baar was, ofwel genoten moet
worden bij moeder thuis. Tot
dat ik onlangs het genoegen
had om te kunnen proeven
van het goeds uit de keuken
van De Roode Leeuw, een
Nederlands-regionaal restau
rant uit Amsterdam. In een
Door Wilko Voordouw
gezelschap van vrijwel alleen
maar Fransen - het Neder
landse Bureau van Tourisme
in Parijs hield zijn jaarlijkse
reisbeurs voor Franse touro
perators - vielen we aan op
capucijners met spek, een ha
ring- en een garnalenvariatie
met Achterhoekse nagelhout
(gedroogd rundvlees), soep
en Friese kaas. Bitterkoekjes
ijs met boerenjongens was de
afsluiter en het voorgerecht
werd overgoten met Neder
landse wijn.
Fransen kunnen heel beleefd
zijn en zeggen dat het lekker
is, maar hier werd overtui
gend bewezen dat Hollandse
kost 'exporteerbaar' is. Zel
den zag ik zoveel raasdonders
naar binnen worden gewerkt
terwijl men een bewonderend
'Oh que c'est bon' kon horen.
Zelfs de 'Vin de Maastricht',
zoals de Louwberg van de
Apostelhoeve voor het gemak
maar werd gedoopt, kon
Franse goedkeuring krijgen.
Over het waarom van zijn
uitheemse succes was eige
naar De Goede simpel: „Mijn
capucijners zijn vers, de vis is
vers aangevoerd. Dat is de
beste garantie voor succes."
Misschien dat wij deze wet
matigheid eens moeten voor
leggen aan de eigenaren van
een van de 'laatste bastions'
van de goede Franse smaak.
Wie weet wordt het dan nog
wat.
-^em
Mj!lUrf0t,°' mn Pr*nses Diana op de voorpagina van de
Le krant 'Sunday Mirror' van 7 november 1993. De krant
Wor e m*nstens een half miljoen gulden om Diana met een
9en camera te fotograferen tijdens een fitness-training.
foto epa
Van onze correspondent
Bob van Huët
Londen - Vraag een Engels
man wat hij denkt van de
sensationele berichtgeving
over overspelige politici en
hij antwoordt 'schande'. Ver
volgens koopt hij in zijn
kiosk de krant die de jongste
affaire het smeuïgst vertelt
en voor de spannendste illus
traties zorgt.
Over het waarom van de onver
zadigbare honger van de Britten
naar seks en onderhoudende
'journo-porno' (tot en met de
zeer expliciete en vaak dubieuze
mediabeschrijvingen van rechts
zaken tegen verkrachters) zijn
onderhand bibliotheken vol ge
schreven. Het heeft allemaal te
maken met de eilandmentaliteit,
Victoriaans puritanisme, reli
gieuze conventies, onderdruk
king van gevoelens, klassen
maatschappij en ga zo nog maar
even door.
„Wij Engelsen hebben een hoofd
vol seks en dat is een weinig
bevredigende plek om het te
hebben," concludeerde Malcolm
Muggeridge, schrijver en hoofd
redacteur van het satirische blad
Punch. Maar voor de Britse me
dia blijkt het een zeer lucratieve
plek, getuige de voor Nederland
se begrippen onvoorstelbare
hoeveelheid van dattum die elke
dag weer in alle mogelijke varia
ties aan de man (of vrouw) wordt
gebracht.
Engelands best verkochte ta
bloid, The Sun (oplage 3,74 mil
joen exemplaren), heeft als her
kenbaarste verkoopargument
een blote juf met grote borsten
op pagina drie. Het is de surro-
gaat-erotica waarmee de popu
laire kranten doordrenkt zijn.
Pappenheimers
De Britten zijn en blijven op
seksueel gebied pubers. Hoe
goed de tabloids hun pappenhei
mers kennen blijkt wel uit de
fenomenale bedragen die men
betaalt voor 'tips' die Neder
landse of Franse kranten zouden
afwijzen als irrelevant. Privacy
wetten die Franse politici en
sterren beschermen in hun pri-
vé-leven zijn aan de overzijde
van Het Kanaal onbekend met
alle gevolgen van dien. Zo legde
de Daily Mirror twee jaar terug
al dertigduizend gulden op tafel
voor de exclusieve foto van de
verlaten matras waarop cul
tuurminister David Mellor het
zou hebben gedaan met juffrouw
Antonia.
Zusterkrant, The Sunday Mirror,
investeerde minstens een half
miljoen gulden in de spraakma
kende gluurfoto's van prinses
Diana's bezwete dijen op de leg
press en verkocht die zondag
prompt 85.000 kranten extra:
Het zondagsblad The People
dacht er serieus over om negen
ton betalen voor de kleffe ont
hullingen van de homofiele voet
baller Justin Fashanu. Hij be
weerde een partijtje onder de
lakens te hebben gespeeld met
twee heimelijk-homofiele minis
ters. Fashanu kon geen bewijzen
leveren voor zijn ministeriële or
gie en bekende later dat hij het
hele verhaal had verzonnen in de
hoop op wat 'snelle cash'.
Hysterie
De kwaliteitsbladen doen trou
wens net zo hard mee in de
nationale sekshysterie. Vunzige
tabloid-onthullingen zijn voor
The Times en The Guardian pri
ma alibi's om, indirect, hetzelfde
vieze verhaaltje te kunnen bren
gen. En minstens zo gedetail
leerd. De fatale verkleedpartij
van het Conservatieve kamerlid
Steven Milligan beheerste dagen
achtereen de voorpagina van de
Times. De levenloze Milligan
was half naakt met een koord
om de nek en een plastic zak
over het hoofd in zijn keuken
aangetroffen. Hij droeg dames
kousen en een jarretelgordel.
Een onbenullige verliefdheid van
de supersaaie afgevaardigde
Harvey Booth werd het ope
ningsverhaal van The Sunday
Times.
Het hek ging pas goed van de
dam in 1963 met het zeer opge
klopte 'Profumoschandaal'; de
toenmalige oorlogsminister John
Profumo had bekend dat hij een
vaste klant was geweest van de
beruchte Londense call-girl
Christine Keeler. Deze prosti
tuee ontving ook geregeld be
zoek van een Russische spion.
Deze link met Rusland bracht de
toenmalige regering aan het
wankelen. De media had hier
mee een excuus om histigheid te
verkopen onder het mom van
'Koude Oorlog'. Behalve de tra
ditionele Britse obsessie voor
erotica en de bijbehorende be
hoeftevoorziening via de enorm
concurrerende media zijn er voor
de huidige vloedgolf 'journo-
porno' ook andere redenen te
noemen.
De voornaamste draagt de wei-
nig'opwindende naam 'John Ma
jor'. Het was immers de in poli
tieke nood geraakte premier die
zijn toevlucht zocht tot de mora
liserende kreet 'back to basics'
(btb). Op het laatste partijcon
gres leek het een meesterzet om
de gespleten rijen weer te sluiten
met stoere Victoriaanse retoriek.
Probleem was alleen dat de
nieuwe zedenprekers zelf niet
naar hun woord leefden. Sinds
Kerstmis mochten de Britten dus
elke week van een nieuw seks
schandaal smullen dat, voor de
goede orde van zaken, door de
tabloids dit maal zeer degelijk
kon worden verpakt als 'poli
tieke hypocrisie'.
Acht min of meer vooraanstaan
de Tories zijn inmiddels door de
mand gevallen als overspelige
seksmaniakken of erger. Vast
niet minder ondeugende colle
ga's bij Labour of de Liberaal-
Democraten hebben als overtui
gend argument dat zij nooit de
btb-kansel hebben beklommen.
Vestje «jekeerd
Bij dat alles heeft een aantal
traditionele 'bondgenoten' van
de Tories op spectaculaire wijze
zijn vestje gekeerd. Dezelfde ta
bloids die bij de laatste verkie
zingen zeer fanatiek campagne
voerden voor de Conservatieve
Partij overladen hun oude favo
riet nu met bagger. Het is voor
een deel de prijs die de kleurloze
John Major moet betalen voor
gebroken verkiezingsbeloften en
zeer impopulaire belastingver
hogingen die natuurlijk ook Sun
en Daily-Maillezers treffen.
En nu de tabloids eenmaal bloed
hebben geroken is het heel moei
lijk ze kwijt te raken. Cynische
geesten hebben al opgemerkt dat
waar Margaret Thatcher electo
raal werd gered door de Fal-
klandsoorlog, John Major best
wat Navo-vuurwerk in Bosnië
kan gebruiken.
Overigens, aan alle consternatie
in Britse regeringskringen over
de 'un-faire' behandeling door
de 'ontketende' media kleeft nog
een saillant detail. Het was Kei
vin MacKenzie, de onlangs ver
trokken hoofdredacteur van The
Sun die ooit onthulde dat hij
tijdens de laatste verkiezings
campagne thuis was opgebeld
door een vooraanstaande Con
servatieve minister met het aan
bod de namen en telefoonnum
mers te geven van maitresses
van Paddy Ashdown, de leider
van de Liberaal-Democraten...
